Περί της Φύσεως του Εϊναι (απόσπασμα από το βιβλίο μου: Είναι και Συνέχεια)...

 

Περί της Φύσεως  του Είναι.

Ως γνωστόν το Είναι αποτελεί απαρέμφατο του ρήματος : ειμί. Άρα περιγράφει μία απρόσωπη ενέργεια, η οποία συμβαίνει στο ευρύτερο σύμπαν και προχωρεί προς τον ανθρώπινο κόσμο. Την ενέργεια της ταυτότητας. Της ταυτότητας ότι αυτή η δύναμη και αυτή η ενέργεια ταυτίζεται μέσα από τη σκέψη και την πράξη με εμένα ως Υποκείμενο άρα Εγώ Είμαι αυτή η δύναμη: αποτελεί αναπάντητο ερώτημα: Εγώ Είμαι η δύναμή μου ή η δύναμή μου Είμαι Εγώ; Όταν κάποιος λέγει ότι Είναι εννοεί ότι απομονώνει κάποιες δυνάμεις και ενέργειες οι οποίες του δίδουν κάτω από προϋποθέσεις την έννοια του Είναι: κατά πολύ απλό τρόπο στην πρόταση: ο Κώστας είναι Καλός, η έννοια του Είναι θα μπορούσε να νοηθεί με δύο ή και παραπάνω βέβαια, διαφορετικούς τρόπους.

1) Ο Κώστας έχει υιοθετήσει εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες τον μετατρέπουν σε καλό ως σκέψη και πράξη. Άρα ο Κώστας είναι Καλός σημαίνει ότι το Ανθρώπινο Υποκείμενο με τα χαρακτηριστικά του Κώστα έχει υιοθετήσει τόσο απόλυτα με συνέπεια και σταθερότητα τις δυνάμεις του Καλού ώστε η Μορφή που έχει τα χαρακτηριστικά του Κώστα είναι Καλή.

2) Ο Κώστας έχει υιοθετήσει τις δυνάμεις του Καλού κατά πνευματικό και Ηθικό τρόπο: άρα ο Κώστας είναι Καλός αγγίζει τις δυνάμεις του Καλού και όχι τον Κώστα, διότι Είναι κάτι όταν έρχεται σε επαφή και μόνον  με αυτές τις δυνάμεις, διότι ο Κώστας πρίν και μετά από αυτές τις δυνάμεις δεν θα είναι Καλός αλλά κάτι άλλο. Άρα ο Κώστας (ουσιαστικά οι δυνάμεις του καλού) είναι Καλός για όσο έχει αυτές τις δυνάμεις του Καλού, άρα ο Κώστας δεν Είναι καλός για πάντα αλλά για κάποιο χρονικό διάστημα.

Άρα όλοι οι αξιακοί χαρσκτηρισμοί είναι πρόσκαιρες ενώσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και στις δυνάμεις οι οποίες εκλείσθηκαν σε αυτές τις αξιακές δυνάμεις του Καλού. Άρα το Είναι κατ΄αρχάς δεν αφορά τον Άνθρωπο ως τέτοια οντολογική μορφή, αυτή (ειδικά από το Σωκράτη και μετά) είτε χαρακτηρίσθηκε ως φυσικώς κακή είτε επιδεικτικά δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί της. Το Είναι εμφανίσθηκε ως καθαρά γνωσιακός και αξιακός όρος όχι για να αποδώσει τον  Άνθρωπο ως τέτοιο: είναι αστείο και να λέμε ότι ο Άνθρωπος ως τέτοιος , ως καθαρά οντολογικό μέγεθος έχει την ανάγκη του Είναι, η καθαρά οντολογική δύναμις δεν έχει ανάγκη κανενός λεκτικού χαρακτηρισμού διότι είναι πέρα από λέξεις και ανθρωπίνους μεταχαρακτηρισμούς.

Άρα το Είναι είναι καθαρά λεκτικός τύπος, ο οποίος εμφανίσθηκε όταν ο ανθρώπινος  λόγος κατασκεύασε το ανάλογο περιεχόμενο με το οποίο επληρώθη αυτή η Λέξη. Επί της ουσίας το Είναι (ως τρόπος σταθεράς ταυτότητας) ικανοποιεί την ανθρώπινη ανάγκη κατασκευής ενός παραμονίμου μεγέθους επάνω στο οποίο θα στηριχθεί η ανθρωπίνη αυτή διάσταση: όταν ο Άνθρωπος καταστάλαξε τι Είναι ο Θεός, τι είναι η φύση, τι Είναι ο άνθρωπος, τότε μπόρεσε και έκτισε τον Πολιτισμό, την Ιστορία του και την Πορεία του μέσα στο χρόνο. Διότι ακριβώς η λέξη Είναι ικανοποιεί την δομική ανάγκη αυτή η διιάσταση (Θεού, φύσεως, ανθρώπου) να στηριχθεί επάνω σε σταθερά διαστασιακά μεγέθη, τα οποία αναλόγως θα στολισθούν με ποικίλες όσες γνωσιακές ή αξιολογικές ιδιότητες (αληθείας, καλού, ωφελίμου, εσχατολογικής σωτηρίας κ.λ.π).

Άρα το Είναι δεν έχει οντολογική κατοχύρωση, διότι είναι λέξη προσκαίρου περιεχομένου: ένα μικρό παιδί δεν την γνωρίζει όπως γνωρίζει τον ουρανό τον οποίο από την πρώτη στιγμή βλέπει και φυσικά γνωρίζει. Όταν λοιπόν ο Ανθρώπινος νούς αποκολλήθηκε από την καθαρά οντολογική πορεία (κάτι το οποίο συνέβη π.χ στην προσωκρατική φιλοσοφία) ένοιωσε μάλλον έωλος μέσα στην αδυσώπητη οντολογική ασταμάτητη διαδοχή, προσπάθησε λοιπόν ως Υποκείμενο σε σχέση με την μετατροπή της Οντολογικής πορείας σε Αντικείμενο, να δημιουργήσει σταθερές δομές Εϊναι ώστε να καταφέρει επιπλέοντας σε αυτές να φθάσει στην Ιθάκη του ανθρωπίνου κόσμου ο οποίος ήταν στα νοητά και αξιακά σκαριά να δημιουργηθεί. Όλο αυτό τόσο ανάγλυφα στην Οδύσσειά  του μας το δίδει ο Όμηρος. Ο Οδυυσσέας ως ο νέος τύπος νοήμονος ανθρώπου, ο οποίος επιθυμεί να δομήσει το δικό του ανθρωποκεντρικό κόσμο, αποκολλάται από τον Χαοτικό Ενοσίγαιο Ποσειδώνα, τυφλώνει την μία και μονοσήμαντο Οντολογική ροή (Κύκλωπας) και προχωρεί προς τον κόσμο της σκέψης και της πράξης επί του νοός του. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι το προοίμιο της Οδυσσείας είναι ύμνος στο Είναι. Μέσα σε 25 στίχους ο  Όμηρος μας αναφέρει τι Είναι ο Οδυσσέας. Ας το προσέξουμε:

Αναφέρει λοιπόν ο Όμηρος στο  προοίμιο της Οδυσσείας: «Τον άντρα, Μούσα, τον πολύτροπο να μου ανιστορήσεις, που βρέθηκε
ώς τα πέρατα του κόσμου να γυρνά, αφού της Τροίας
πάτησε το κάστρο το ιερό.
Γνώρισε πολιτείες πολλές, έμαθε πολλών ανθρώπων τις βουλές,
κι έζησε, καταμεσής στο πέλαγος, πάθη πολλά που τον σημάδεψαν,
σηκώνοντας το βάρος για τη δική του τη ζωή και των συντρόφων του
τον γυρισμό». Ο Οδυσσέας είναι ο Άνθρωπος του Είναι, τι σημαίνει όμως αυτό; Σημαίνει ότι ο άνθρωπος παύει να είναι  κάτι ως τέτοια καθεαυτή δύναμη, πρέπει πλέον να Είναι κάτι σε σχέση με τον κόσμο, τους Άλλους, την Ιδέα, το όραμα ενός ανθρώπου ο οποίος στηρίζεται στην ιδέα και στην ανάλογη πράξη. Ας προσέξουμε σε αυτό το κομμάτι: ο Όμηρος παύει τον Άνθρωπο ως τέτοιο, ως αγνή οντολογική δύναμη, η οποία δεν Είναι υπό την έννοια ότι κάτι πρέπει να αποδείξει (ότι Είναι): ας προσέξουμε στο πέρασμα από τους θεούς στον Άνθρωπο.

Ο Οδυσσέας Είναι Είναι επειδή Γίγνεται, άρα το Ανθρώπινο Είναι ακολουθεί το ανθρώπινο Γίγνεσθαι: αντιθέτως το θείο Είναι Είναι ως απλό σύνολο δυνάμεων, υπαρχουσών ήδη δυνάμεων. Ο Οδυσσέας λοιπόν πρέπει να περιπλανηθεί, να ταξιδεύσει, να γνωρίσει ανθρώπους και πολιτείες, να πράξει ηρωϊκές πράξεις, να νοιώσει αρνητικότητες τις οποίες θα μεταβάλλει σε θετικότητες, να αποδείξει ότι είναι άξιος ηγέτης. Έπειτα από όλα αυτά Είναι Είναι ως σύνολο ιδεών οι οποίες μετατρέπονται σε νού ιδεών, σε ψυχή συναισθημάτων, όλα αυτά μετατρέπονται σε ανώτερες πράξεις οι οποίες χαρακτηρίζουν τον Ήρωα ως Είναι: εξάλλου θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι η μετατροπή του Ήρωα σε κληρονομικό άνθρωπο του Είναι, αποτελεί την μεγάλη συνεισφορά του Ομήρου στο ανθρώπινο γένος.

Πράγματι ο Ποιητής  διαπράττει κάτι το κορυφαίο: μετατρέπει τον  Ήρωα ως Μεταφυσική  Ύπαρξη σε έννοια όπως Είναι  το  Είναι: συζητούμε για κορυφαία στιγμή του ανθρωπίνου Γένους. Η Μετατροπή του Ανθρώπου από  μεταφυσικό βίωμα (ήρωας) σε εννοιακή φυσική  βάση ότι Είναι ως βιωματική ανθρωποκεντρικότητα  (Οδυσσέας ανθρωποκεντρικός) ανοίγει το δρόμο στην μετέπειτα ανθρωπιστική νοησιοκρατική και εμπειρική φιλοσοφία (από τον Πλάτωνα και έπειτα) διότι το Είναι του Οδυσσέα ως πραγματική έννοια μετατρέπει την αόριστο ανθρώπινη μορφή σε συγκεκριμένο βιωματικό μοντέλο του Είναι.

Ο Όμηρος ουσιαστικά εξανθρωποποιεί την έννοια του θεού και την μετατρέπει  σε ανθρώπινο βιωματικό Είναι. Ο Όμηρος άψογα κατανοεί ότι το θείο Είναι είναι καθαρά δυναμικό, όχι προϊόν γνώσης αλλά απλής υιοθέτησης και συμπαντικής μεταφοράς δυνάμεων. Οι Θεοί Είναι διότι απλά υπάρχουν μέσα στις καθεαυτές συμπαντικές δυνάμεις εν γνησία χαοτική κινήσει. Δεν στερεοποιούνται ως σώμα άρα αντέχουν να Είναι δυνάμεις χωρίς σώμα. Ο Άνθρωπος όμως είναι το επόμενο βήμα του Είναι διότι οι θείες δυνάμεις μετατρέπονται σε Σώμα άρα το Είναι τώρα πρέπει ως Σώμα να γνωρίσει, να συναναστραφεί ομοίους, σε σχέση με όλα όσα έπραξε ο Οδυσσέας (σώμα  εν κινήσει γνώσης ανθρώπων και πολιτειών) να υπάρξει ως γνώση και πράξη, σύμφωνα και με τους περιορισμούς του σώματος (για αυτό στην Οδύσσεια υιοθετείται η Ενσώματος Σοφία Αθηνά  ( η οποία ανθρωποποιείται ως Μέντης , ως Άλκιμος Αθηνά με σανδάλια και δόρυ) και απορρίπτεται ο ασώματος  συνεχώς και χαοτικός Ποσειδών). Άρα κάθε ανθρώπινο   Σωματικό πλέον Είναι ενέχει τρία βασικά πράγματα:

1)συμπαντικές άλογες δυνάμεις οι οποίες ουδέποτε θα υπακούσουν σε κάποια μορφή λόγου.

2)συμπαντικές άλογες δυνάμεις οι οποίες  μέσα από την διαδρομή : φύση, ιδέα, άνθρωπος, θα μετεξελιχθούν σε ανθρώπινο νού και ηθική.

3)τη συνέχεια σύμφωνα με τις υιοθετηθείσες οντολογικές δυνάμεις.