Γιατί η θρησκευτική συνείδηση γεννά την ταξική συνείδηση;

 

Γιατί η θρησκευτική  συνείδηση γεννά την ταξική συνείδηση;

Όταν οι Σοφιστές συζήτησαν για τη διαφορετικότητα  ανάμεσα στη Φύση και στο Νόμο, στην Πόλη, ίσως είχαν καταλάβει ότι μέσα στην Πολιτική ζωή των ανθρώπων θα προκύψει κάτι το οποίο είναι άγνωστο στη  Φύση: ο  εννοιακός και αξιακός διαχωρισμός των όντων με βάση σκέψεις και προνόμια οικονομικής, θρησκευτικής, πολιτικής, καθημερινής σημασίας. Η Φύσις δεν διαχωρίζει τα όντα, κατανέμει τον τρόπο πορείας του κάθε ενός με  βάση τις ικανότητές του και τις ανάγκες του. Η Πόλις ως οργανωμένη πνευματική και ηθική ζωή διαχωρίζει τους ανθρώπους, διότι η Πόλις στηρίζεται σε ιδέες και ήθος, παραμέτρους οντολογικά αστήρικτες, προϊόντα  του ανθρωπίνου μυαλού, οι οποίες αυτές παραμέτρους διαχωρίζουν τους ανθρώπους: οι θρησκευτικές ιδέες δημιουργούν τις τάξεις των προνομιούχων πιστών και των κακών απίστων, οι πολιτικές ιδέες δημιουργούν τις τάξεις των  προνομιούχων «δικών μας ανθρώπων» και των πολιτικών αντιπάλων, οι οικονομικές ιδέες  και πρακτικές διαχωρίζουν τους ανθρώπους με βάση το εισόδημα και άλλα σε πλουσίους και φτωχούς.

Ο λέων δεν νοιώθει μέσα στο φυσικό περιβάλλον ότι ανήκει σε άλλη  τάξη από το φίδι: νοιώθει ότι έχει άλλες δυνάμεις και άλλες ανάγκες, όπως και ο όφις. Επίσης: η φύσις δεν διαχωρίζει αλλά κατανέμει ώστε όλες οι δυνάμεις και ενέργειες να ικανοποιηθούν: απόδειξη ότι όλα είναι καλά αποτελεί το ότι κανείς λέων δεν μπορεί να γίνει όφις και το αντίστροφο. Βέβαια στην Φύση επικρατεί η Οντολογική σειρά της διαδοχής δυνάμεων χωρίς τη μεσολάβηση του ανθρωπίνου μυαλού το οποίο είναι λάτρης των διαχωρίσεων, όπως εξάλλου θα ιδούμε και θα διαπιστώσουμε.

Στην πλείονα λοιπόν οντολογική «λογική» της Φύσεως δεν υπάρχει η έννοια της τάξεως και της διαχωρίσεως αλλά η έννοια της κατανομής και της συνεχείας. Ίσως αυτό συνεχίζει στην ανθρωπίνη κοινωνία επί παγανιστικής εποχής ή σε εποχές όπου οι άνθρωποι ένοιωθαν και βίωναν τον εαυτό τους ως φυσική συνέχεια, υποταγμένη στην ενορατική οντολογική συνέχεια και όχι στην νοητική κλειστότητα του κόσμου της ανθρωπίνης  δήθεν υπεροχής  του λόγου και του ήθους, όπου όλα διαχωρίζονται διότι πλέον χάνεται η απειρία και η κατανομή της φύσης: ενώπιον του ανθρωπίνου μικροκόσμου και των αξιωμάτων του και των παροχών του δημιουργούνται τάξεις διαχωρίσεις.

Γιατί όμως η Φύσις κατανέμει ενώ ο Νούς διαχωρίζει; Γιατί η Φύσις απλά εξαντλεί δυνάμεις ενώ ο Νούς τις θέτει σε σειρά αλληλοεξόντωσης και ανταγωνισμού; Η απάντηση απαιτεί σειρά σκέψεων και προσεκτικών εκτιμήσεων: η Φύσις ως Οντολογική εσωτερική και ενορατική παράμετρος δεν γνωρίζει Νού και ελεγξιμότητα ιδεών και αξιών. Για αυτό και ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης την άφησαν ήσυχη, έλαβαν δε από αυτή όσα εμπόρεσαν να κλείσουν σε ιδέες και πρόσκαιρες αξίες. Η Φύσις λοιπόν ως άπειρο μέγεθος διατηρεί ένα μέγεθος το οποίο ο Νούς το απολλύει πολύ γρήγορα: την οντολογική συνέχεια και απειρότητα: σε αυτή τη βάση οι δυνάμεις δεν εξυπηρετούν κάτι το εγωϊστικό και πρόσκαιρο αλλά κάτι το αιώνιο και διηνεκές; Τη συνέχεια και ανακατανομή δυνάμεων: ο λέων λοιπόν χαίρεται να είναι λέων διότι με αυτόν τον τρόπο ταξιδεύει στο άπειρο σύμπαν, δεν θέλει να γίνει κάτι άλλο υπό την έννοια ότι η οντολογική του συνέχεια του παρέχει όσα επιθυμεί. Δεν έχει κάτι πρόσκαιρο να επιθυμήσει το οποίο θα τον εκβάλει από την οντολογική του πορεία.

Η πανέξυπνη παλαιά διαθήκη το υπενόησε αυτό αλλά ολίγοι το κατάλαβαν: η παλαιά διαθήκη στηρίζεται στη διαφορά ζώων και ανθρώπων θέτοντας τον όφι να περνά ακριβώς τα μηνύματα που εδώ θέτουμε: ο όφις είναι πλήρως ικανοποιημένος με την οντολογική του συνέχεια και προσκαλεί και τους ανθρώπους να φύγουν από τη θεία διαχώριση σε καλούς και κακούς και να βυθισθούν στην δική τους αταξιθέτητη οντολογική συνέχεια. Όμως οι πρωτόπλαστοι να μεν επέλεξαν τη δική τους ιστορική συνέχεια αλλά έχοντας αφήσει την οντολογική απειρία και εγκαινιάσει τη νοητική και ηθική πορεία (διαχωριστική) των πραγμάτων και όντων.

Ο Νούς μοιραία διαχωρίζει, ταξιθετεί, δημιουργεί τάξεις. Γιατί όμως; Η απάντηση αθέλητα δίδεται από τον Αριστοτέλη ο οποίος μισούσε θανάσιμα την απειρότητα, το αχανές. Ο Νούς κτίζει κάτι το συγκεκριμένο, αποκολλά τον άνθρωπο από την απειρία του και τον θέτει στο πρόσκαιρο δημιούργημα της Πόλεως και της πολιτισμένης κατάστασης. Μέσα σε αυτό το πρόσκαιρο δημιούργημα δεν επικρατεί η οντολογική κοινή εσωτερικότητα, η οντολογική χαοτική πορεία η οποία είναι ήδη μέσα μας και μας καθοδηγεί απείρως και συνεχώς. Στο πρόσκαιρο δημιούργημα του Νοός, σε σχέση με τα νοητικά δημιουργήματα του Θεού, της πόλης, του πλούτου, της καλής ζωής, της ευτυχίας σε σχέση με την ανθρώπινη νοητική ζωή, οι άνθρωποι κατανοούν ότι δεν ισχύει αυτό το οποίο ισχύει στην αχανή και ελεύθερη  φυσική ζωή: το ήδη τεθειμένο: ο λέων όταν γεννηθεί καλείται να κάνει όσα και οι γονείς του, τίποτε το διαφορετικό.

Δεν ισχύει όμως το ίδιο με τους ανθρώπους: μέσα από την ανθρώπινη ικανότητα όλα να γίνονται ιδέες και αξίες, πόλεις και θεοί, χρήμα και μηχανή, επιστήμη και εξέλιξη, ο άνθρωπος αποκολλάται από το φυσικό του περιβάλλον και μοιραία ακολουθεί όχι τις άπειρες επιταγές της φύσης, αλλά τις πεπερασμένες ικανότητες του  νοητού κόσμου του. Πρέπει να μάθει να χρησιμοποιεί το νού του διότι δεν θα μπορέσει να επιβιώσει αλλοιώς: όμως σε αυτό το σημείο εκτυλίσσεται το μεγάλο παράδοξο: ενώ ο λέων και ο όφις έχουν διακριτές δυνάμεις όλοι οι άνθρωποι έχουν νού: αυτό το διατείνεται εξάλλου και ο Πρωταγόρας στον ανάλογο μύθο του Προμηθέως. Άρα όλοι οι άνθρωποι έχουν κοινό δρόμο τρόπο και προορισμό: όμως καταλαβαίνουν ότι θα πρέπει για τα ίδια πράγματα να χρησιμοποιήσουν τον κοινό νού: ο νούς τους όμως έχει αποβάλει αρκετά φυσικά χαρακτηριστικά αλλά έχει κρατήσει κάποια: όπως ότι θα πρέπει κάποιοι να γεύονται περισσότερα από άλλους: σε αυτό το σημείο γίγνεται κατανοητό κάτι το σημαντικό: η κλειστότητα του νοός σε ένα πεπερασμένο θεϊκό και πολιτικό κόσμο απολλύει την οντολογική ποιότητα και αποθεώνει την ποσότητα ιδεών και αξιών: αυτή η ποσότητα τρέφει τους ανθρώπους αλλά δεν επαρκεί για όλους διότι εάν όλοι οι άνθρωποι ήξεραν τα ίδια και  κατείχαν τα ίδια τότε δεν θα είχαν ανάγκη τον κλειστό κόσμο του θεού του ηγεμόνος του επιστήμονος.

Ο κόσμος του νοός στηρίζεται στην ασυμμετρία νοήμονος και αδαούς, πιστού και απίστου, προκειμένου ο κάλλιστος άνθρωπος στο Νού να μπορεί να διοικεί τους άλλους:και να επιβάλλεται ως περισσότερα γνωρίζων και εφαρμόζων: άρα ο νούς φέρει ένα χαρακτηριστικό άγνωστο στη φυσική χαοτική πορεία: την ανθρωποκεντρικότητα: ενώ μέσα στη φύση κανείς δεν μπορεί να επικρατήσει στη χαοτική πορεία, στην νοητική πόλη ανθρώπου και θεού μοιραία κάποιοι ξεχωρίζουν διότι στην κλειστότητα του νοητού κόσμου κάποιοι συλλέγουν τις δυνάμεις και τις ενέργειες και τις μοιράζουν κατά το δοκούν: μπορεί  ο νούς να συλλέξει στο μικρόκοσμό του δυνάμεις και ενέργειες , κάτι που κανένα μέγεθος δεν μπορεί να κάνει στην οντολογική φύση. Συσσωρεύοντας ο νούς τις δυνάμεις και ενέργειες του μικροκόσμου θεάται όλους τους ανθρώπους ως ένα κοινό μέγεθος έναντι του νοός: άρα όλοι έχουν ίδιες ιδέες, αξίες, ανάγκες. Σε αυτή τη βάση αρχίζει η μεγάλη διαχώριση: κάποιοι θα είναι πιο κοντά σε θεούς (ήρωες) κάποιοι θα απολαμβάνουν περισσότερα καλά (πλούσιοι) σύμφωνα με το Σωκράτη κάποιοι θα είναι πεπαιδευμένοι και κάποιοι απαίδευτοι (τη στιγμή κατά την οποία ο ίδιος ο Σωκράτης εξίσωσε όλους τους ανθρώπους με γνώμονα το μεταθανάτιο ταξείδι τους) κάποιοι άλλοι θα απολαμβάνουν της θείας ευνοίας (σεσωσμένοι εναντίον αμαρτωλών) οι επιστήμονες θα καθορίζουν τη ζωή  των αμαθών, οι τεχνολογικά άρτιοι θα καθορίζουν τη ζωή των  ψηφιακά αναλφαβήτων.

Άρα στο νοητικό μικρόκοσμο, όπου οι επιτήδειοι συσσωρεύουν τις δυνάμεις και θεωρούν ως ένα πνευματικό μέγεθος τον άνθρωπο, προβλέψιμο γιατί οι ίδιες νοητικές δυνάμεις προκαλούν ίδιες ηθικές αντιδράσεις, αυτός ο οποίος συσσωρεύει τις δυνάμεις κυβερνά, διαχωρίζει και εξουσιάζει. Οι θεοί είναι οι πρώτοι μεγάλοι διαχωριστές: είναι τίμιοι όμως οι Έλληνες: δεν το έκρυψαν: ο Δίας εξάγεται ετυμολογικώς από το ρήμα δαίω= μοιράζω. Ο Δίας διαχωρίζει τους ανθρώπους και αυτό φαίνεται και στα Ομηρικά έπη και στους πλατωνικούς διαλόγους: κάποιοι είναι Ήρωες κάποιοι άλλοι Θερσίτες, κάποιοι ελεύθεροι κάποιοι δούλοι,  κάποιοι κατέχουν την ιατρική τέχνη κάποιοι άλλοι είναι αχρείοι. Όλοι αυτοί στο οντολογικό περιβάλλον θα ήταν παράλληλες πορείες εκτύλιξης χαοτικών ατομικών οντολογικών δυνάμεων.

Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης μετέφεραν τη θρησκεία διά της φιλοσοφίας στο Πολιτικό γίγνεσθαι: τώρα ο θεός έγινε Νούς και αναλαμβάνει δουλειά ο Σωκράτης και ο Μέγας Αλέξανδρος: κάποιοι είναι πεπαιδευμένοι και γεμάτοι αρετές, κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι έχουν πολλές ιδέες και αξίες κάποιοι άλλοι όχι: το πέρασμα στο νού του Ιησού δεν ήταν δύσκολο και πλέον η διαχώριση γίγνεται με  βάση ένα καταπληκτικό πνευματικό παιχνίδι το οποίο παίζει η θρησκεία και παρασύρει τον άνθρωπο. Ας το δούμε.

Ο Νούς όχι μόνο έκλεισε τον άνθρωπο στον πεπερασμένο  κύκλο : Ιδέα, άνθρωπος, ιδέα, αλλά εφρόντισε να περικλείσει και το μυαλό του στον κύκλο: ζωή, θάνατος, ζωή: ο Άνθρωπος χάνοντας την οντολογική ανοικτότητά του εκλείσθη σε ένα κύκλο όπου δήθεν όλα καθορίζονται από τον  ερχομό του σώματος (ζωή)  και την απώλεια αυτού (θάνατος): η θρησκεία εφρόντισε να ασφαλίσει αυτόν τον κύκλο με το φόβο της κόλασης και την απόλαυση του παραδείσου: οι άνθρωποι ελησμόνησαν την χαοτική ατομική τους οντολογική πορεία με αποτέλεσμα να ξεχάσουν ότι σε αυτήν την οντολογική πορεία το σώμα είναι ένα από τα πολλά που θα τους συμβούν: άρα και η  ζωή και ο θάνατος που εδώ αποθεώθηκαν  είναι δύο από τα πάμπολλά οντολογικά στάδια στην αχανή ζωή  των ανθρώπων. Κλεισμένος ο άνθρωπος λοιπόν στον παρόντα κύκλο προχώρησε στην εξάντληση του κύκλου: διότι ο άνθρωπος ζεί μόνον μέσα στο κύκλο ιδέα-άνθρωπος – ιδέα, εξαντλώντας όλα τα αποθέματα αυτού του κύκλου, μεταλλάσσοντας το πνεύμα σε ύλη, και την ιδέα σε πράξη.

Γρήγορα η πνευματική συσσώρευση έγινε υλική συσσώρευση: ο θεός πλέον  έχει αξία ως κατέχων υλικά αγαθά και στην εποχή της βιομηχανικής επανάστασης ήταν εύκολο το πέρασμα στην καπιταλιστική θεϊκή εποχή:  όπως ο θεός διαχωρίζει τους ανθρώπους σε  αγίους και αμαρτωλούς (ανάλογα με την ποσότητα των θείων αρετών) τώρα οι άνθρωποι χωρίζονται σε πλουσίους και φτωχούς ανάλογα με την ποσότητα των νομισμάτων και των μέσων παραγωγής. Ο καημένος ο Μάρξ ποτέ δεν κατάλαβε ή τον ανάγκασαν να μην καταλάβη ότι ασχολείται με έναν  πρόσκαιρο  τύπο ανθρώπου όταν θεώρησε ότι οι προλετάριοι θα κυβερνήσουν τον κόσμο: τον κόσμο όπου όλα έχουν κανονισθεί από τους θεούς που ο ίδιος μισεί: επίσης: Η διαχώριση δεν αφορά τον συγκεκριμένο άνθρωπο αλλά την έννοια του ανθρώπου: άρα ο άγιος  μπορεί να γίνει αμαρτωλός και ο προλετάριος βιομήχανος, διότι ο νούς βλέπει διαδικασίες και όχι ανθρώπους συγκεκριμένους. Θεοί και φιλόσοφοι στην υπηρεσία προσκαίρων πλαστών διαχωρισμών. Διότι στο θεϊκό και μαρξικό μικρόκοσμο οι άνθρωποι διαχωρίζονται, ενώπιον όμως του Όντος είναι ελεύθερες δυναμικές πορείες.