Η δικτατορία των λέξεων.

 

Η δικτατορία  των λέξεων.

Λέξεις δεν υπήρχαν πάντοτε. Πότε εμφανίσθηκαν οι λέξεις, πότε εμφανίσθηκε η πρώτη λέξη;Τι ακριβώς αντικατέστησε η λέξη και τι αντιπροσωπεύει η λέξη; Τι πραγματικά προσφέρει και σε τι πραγματικά χρησιμεύει η λέξη;

Είναι πράγματι  πολλά τα ερωτήματα. Πολύ πρίν το Θεό η λέξη ήταν ο πρώτος Θεός διότι κατάφερε κάτι το οποίον μόνον ο θεός μετέπειτα κατάφερε: να ενώσει όλους τους ανθρώπους μπροστά της: Όταν ο Οδυσσέας άκουγε  τη λέξη Ελένη καταλάβαινε ό,τι ακριβώς και χιλιάδες άλλοι Έλληνες: την Ελένη σύζυγο Μενελάου, αυτήν η οποία απετέλεσε το μήλον της έριδος ανάμεσα σε Έλληνες και Τρώες. Άρα για αυτό ο Χριστιανισμός ωνόμασε το θεό του Λόγο διακηρύσσοντας ότι εν αρχή ήν ο Λόγος. Η Λέξη είναι ο πραγματικός κυβερνήτης  του κόσμου μας. Χωρίς τις λέξεις θα ήμασταν απλό άθροισμα δυνάμεων κανονισμένων από τη βαθεία φύση μας στην πορεία της: τώρα διά των λέξεων εμείς κανονίζουμε την συμπαντική και κοσμική και ανθρωπίνη πορεία μας.

Οι λέξεις σε καμμία των περιπτώσεων δεν έχουν αυτοΰπαρξη: Δεν μπορούν να ζήσουν μόνες τους: είναι σε σχέση με τον  Άνθρωπο ως ιδέα και πράξη: ζούν μόνον και εφόσον τις ενεργοποιήσουν οι άνθρωποι: αλλοιώς χάνονται και πεθαίνουν: όμως είναι δημιουργήματα τα οποία κυβερνούν τους δημιουργούς τους ανθρώπους: διότι οι  λέξεις εξουσιάζουν διαχρονικά τους ανθρώπους και με αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι φεύγουν οι λέξεις μένουν και καθορίζουν τη σκέψη και την πράξη όλων των ανθρώπων διαχρονικά: η λέξη «καλός» καθορίζει τη ζωή του παππού του πατέρα του υιού του εγγονού κ.λ.π.

Τι αξίζει σε μία λέξη:η λέξη είναι το αντίθετο της φύσης: διότι ενώ ως εμφάνιση είναι απλή όλη της η δύναμη  είναι η αϋλότητά της: εμφανισιακά είναι ανύπαρκτη, κάποια γράμματα στη σειρά, όμως το  σύνολο αυτών των γραμμάτων παράγουν ιδέες και αξίες, συστήματα και ανθρώπους, οντότητες και δυνάμεις οι οποίες καθορίζουν το σύμπαν που ζούμε και πορευόμεθα.

Τι υπήρχε πρίν τις λέξεις; Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι λέξεις υπήρξαν μαζί με τον Άνθρωπο: άρα η ερώτηση ισοδυναμεί με την ακόλουθη ερώτηση: ποίο ον υπήρξε πρό του ανθρώπου το οποίο δεν είχε ανάγκη τις λέξεις αλλά προχωρούσε στην οντολογική του πορεία διαφορετικά; Αυτό το όν υπήρξε στη γή ή σε άλλη κατάσταση και άλλο πλανήτη; Οι λέξεις  γεννήθηκαν στη γή ή υπήρξαν και σε άλλη ζωϊκή κατάσταση και σε άλλο πλανήτη;

Πολλά από αυτά δεν  έχουν  απάντηση: διότι δεν γνωρίζουμε την απάντηση: για αυτό και ο Πλατωνικός Κρατύλος είναι ένας διάλογος λειψός όπως το σύνολο των Πλατωνικών διαλόγων οι οποίοι αρχίζουν από ένα νοητό μισό του κόσμου και του ανθρώπου και συνεχίζουν: τι υπήρχε όμως πρίν τις λέξεις που τόσο ωραία αναλύει ο Σωκράτης;

Με βάση λοιπόν τα όσα γνωρίζουμε σε ό,τι βιβλίο και χειρόγραφο μας έχει σωθεί, μέσα στην Οντολογική συνέχει των Όντων δεν υπήρχαν πάντοτε λέξεις: διότι πολύ απλά τα οντολογικά στοιχεία καθοδηγούσαν τα Όντα μέσα από ποικίλες όσες οντολογικές δυνάμεις: όπως τα άστρα, μέσα από τον  Ήλιο τον Αιθέρα τους Πλανήτες κανονίζουν την κίνησή των: το ίδιο συνέβαινε και με τα Όντα που υπήρξαν προ του Ανθρώπου: κανόνιζαν την πορεία τους μέσα από τα σημεία των οντολογικών ανακατανομών  δύναμης: π.χ η οντολογική συνέχεια καθόριζε την επαφή και την πρόοδο των προανθρωπίνων όντων μέσα από σημεία, μορφές που παρουσίαζε, καταστάσεις, τρόπους και τόπους πορείας. Διότι η επικοινωνία είναι ανθρώπινη προϋπόθεση, μέσα στο Όν υπήρξαν Όντα τα οποία δεν χρειάζονταν  επικοινωνία διότι η Οντολογική κοινή δύναμη τα μετέφερε στην Οντολογική συνέχει  και διαδοχή ως δύναμη πορείας και εξέλιξης καθεαυτής. Σαν  να κοιμόμαστε και να μεταφερόμεθα χωρίς την ανάγκη λέξεων σε άλλους τόπους και μέρη.

Η παγίωση του κόσμου μας σε τέσσαρα στοιχεία : ύδωρ, γή, αήρ, πύρ, σήμανε το κλείσιμο του ανθρώπου στον ιερό θόλο της φύσης: όλοι οι άνθρωποι πλέον ζουν σε σχέση με αυτά τα τέσσαρα στοιχεία: Αυτή είναι και η απαρχή της λέξης: Η κοινή σχέση όλων των ανθρώπων σε  κοινή αναφορά με τα στοιχεία του κόσμου μας από όπου έρχεται και η κοινή σωματική φύση: Διότι ο αήρ δίδει το πνεύμα το πύρ την καρδία το ύδωρ το αίμα και η γή το σώμα. Άρα όλοι οι άνθρωποι εκλείσθηκαν σε ένα κοινό κόσμο και κατάλαβαν ότι ζούν και θα ζούν με βάση τον κοινό αέρα και το κοινό πύρ και ύδωρ. Για αυτό οι λέξεις των Ελλήνων είναι θείες: διότι ο Δίας (δαίω=μοιράζω) διεμοίρασε τον κόσμο και τα στοιχεία του άρα είναι θεία τα στοιχεία άρα και οι λέξεις οι οποίες στηρίζονται στην θεία κατανομή των στοιχείων.

Ο αήρ το  πύρ και το ύδωρ και η γή είναι οι Μητέρες των λέξεων: διότι η Αρχή των λέξεων είναι ότι αυτό το οποίο ισχύει για εμένα  θα ισχύσει και για εσένα διότι ζούμε σε κοινό κόσμο: επίσης ό,τι κατανοώ και υφίσταμαι εγώ το ίδιο συμβαίνει και με εσένα διότι ζούμε σε ένα  κοινό κόσμο: άρα οι λέξεις στηρίζονται στο ότι είμαστε όλοι οι άνθρωποι παιδιά και τέκνα ιδίων δυνάμεων: άρα όταν ο αήρ κτυπά στο εσώτερο του σώματος στην αρχή ήταν κραυγή, σταδιακά έγινε συνδυασμός κραυγών και στη συνέχεια λέξεις: ο αήρ λοιπόν είναι ο κοινός πατήρ των λέξεων και οι άνθρωποι καθόρισαν ότι ο αήρ θα καθορίσει τη ζωή τους και στο επίπεδο των λέξεων: ας προσέξουμε τούτο: τον αέρα θεοποίησαν και τον έκαναν θεούς, ο αέρας μας δίδει διά της αναπνοής τη ζωή: τώρα κανονίσαμε μέσω των λέξεων ο αέρας να προσφέρει λογικά μηνύματα τα οποία από γενεά σε γενεά θα  εξελίσσουν τον άνθρωπο και τη ζωή του: διότι οι άνθρωποι θα φεύγουν ο αήρ θα μένει και μέσω της πορείας του θα γεννά λέξεις στο εσώτερο του ανθρώπου οι οποίες θα καθορίζουν τη ζωή και την πορεία του.

Άρα ο κοινός αήρ είναι ο Πατήρ των λέξεων: διότι αυτός είναι που κινείται (νέω=κινούμαι) και παράγει ένα συνονθύλευμα αέρινων δυνάμεων μέσα μας (Νούς): ο Νούς είναι φυλάκιση δυνάμεων, το πρώτο ανθρώπινο συμβόλαιο όλοι οι άνθρωποι να φυλακίσουν δύναμη αέρος μέσα τους και με βάση αυτές τις αέρινες δυνάμεις, όπως αυτές πάλλονται και συγχρονίζονται να τους κανονίζουν: σταδιακά ο Αήρ μέσα μας μέσα από τις κινήσεις του άρχισε να παράγει ήχους και φθόγγους, αυτά τα μεγέθη σε συνδυασμό με τις εικόνες, τα συναισθήματα τις κινήσεις έδωσαν στον άνθρωπο την ικανότητα της επιστροφής: ο Αήρ έμπαινε στο σώμα του ως  Α ως  Γ ως  Α ως Π ως  Η και έπειτα από συγκεκριμένη διεργασία έγινε στην έξοδο: ΑΓΑΠΗ: έπειτα με  βάση αυτόν τον εξαγόμενο Αέρα ως ΑΓΑΠΗ άρχισαν να μεθοδεύονται οι ανθρώπινες σχέσεις κ.λ.π. Δεν είναι τυχαίο ότι οι προσωκρατικοί (Αναξιμενης) έδωσαν ως πρώτη αρχή τον Αέρα, ο Θαλής το Ύδωρ, ο Ηράκλειτος το Πύρ, ο Αναξίμανδρος το Άπειρον, ο Παρμενίδης το Όλον: αυτές οι δυνάμεις εγέννησαν τις  λέξεις: διότι: ο αήρ το ύδωρ το άπειρον ως πάλλουσες δυνάμεις έδωσαν φθόγγους και διαφορετικότητα ηχητικής προβολής, το Παρμενίδειον Όλον έδωσε την κοινότητα του Λεκτικού Λόγου, όλοι οι άνθρωποι εκμεταλλεύθηκαν το αέρα όχι μόνον για ατομική αναπνοή  και επιβίωση αλλά και για κοινότητα επικοινωνία εξέλιξη.

Η λέξη λοιπόν είναι ο δυνάστης: είναι η μυστική παραδοχή του ανθρώπου ότι όλοι ζούμε υπό τον κοινό αέρα και δεν έχουμε ατομικές πορείες πέραν αυτού του αέρος και αυτού του κόσμου: ας θυμηθούμε ότι ο Όμηρος δικαιολογεί τον Πολύφημο για τις πράξεις του λέγοντας ότι ζεί πέραν του κόσμου που ελέγχει ο Δίας. Άρα η λέξη  στηρίζεται στο ότι όλοι ζούμε υπό   το κοινό  ύδωρ και τον κοινό αέρα. Είναι ο απόλυτος κυβερνήτης διότι γνωρίζει ότι όλοι μας ζούμε υπό τον Πατέρα της Αέρα. Η λέξη κρύβει την μεγάλη αλήθεια: ο αέρας είναι πρόσκαιρη οντολογική κατάσταση η οποία διά της λέξης γίγνεται ψευδώς αιώνια: και μαζί με αυτή αιώνια γίγνονται και οι ιδέες και οι αξίες των λέξεων ενώ είναι πρόσκαιρες: εάν σκεφθούμε ότι στις λέξεις στηρίχθηκαν φιλοσοφίες θεολογίες πολιτικές επιστήμες κ.λ.π. καταλαβαίνουμε πόσο πρόσκαιρα είναι όλα αυτά , μάλιστα εμποδίζουν τον άνθρωπο να αντιληφθεί την υπερλεκτική οντολογική του άπειρο πορεία. Επίσης εάν σκεφθούμε ότι οι λέξεις είναι ο αήρ ο οποίος δεν υπήρξει και δεν θα υπάρξει καταλαβαίνουμε ότι αυτά τα οποία στηρίζονται στις  λέξεις (φιλοσοφία και κάθε είδους θεοσοφία ) είναι κάτι το πρόσκαιρο ενώ ο άνθρωπος ως οντολογική δύναμις εκτείνεται πέρα από τις λέξεις οι οποίες για ολίγον τον  κλείνουν στον κόσμο του αέρος.

Οι λέξεις σταδιακά εκυβέρνησαν πλήρως τον άνθρωπο, σαν ζεστός και κρύος αέρας που τον αναγκάζουν να ντύνεται ή να απολαμβάνει τον καιρό διαφορετικά. Με τόση αναίδεια φέρθηκαν οι  λέξεις ώστε αντικατέστησαν και κατήργησαν την εσωτερική ατομικότητα , την καθαρά οντολογική του ανθρώπου η οποία είναι άρρητος διότι είναι το πανάρχαιο άρρητο όν και η πορεία του και έκαναν τον άνθρωπο μία λεκτική εξωτερικότητα;για αυτό και η Σωκρατική μαιευτική είναι ψευδής: διότι στηρίζεται στην αέρινη πρόσκαιρη κίνηση του αέρος των λέξεων και όχι στην άρρητη οντολογική κίνηση που δεν εκφράζεται: ως γνωστόν φιλοσοφία και θεολογία χωρίς λέξεις δεν υφίσταται άρα αυτές κλείνουν τον άνθρωπο στον πρόσκαιρο αέρα: σταδιακά από γενεά σε γενεά καθορίζουν τον άνθρωπο ως έννοια και οι λέξεις ως το χάδι του αέρα κατακλύζουν τον άνθρωπο ως γνώση ζωής, θανάτου, ο άνθρωπος πλέον γίγνεται ένα με το νόημα των λέξεων και όχι με την άρρητη οντολογική του ατομική συνέχεια. Για αυτό και ο Επίκουρος είπε ότι δεν φοβούμεθα το θάνατο αλλά όσα λέγονται περί του θανάτου.

Έστω και την ύστατη στιγμή η  απελευθέρωση από τη δυναστεία των λέξεων είναι οντολογική ανάγκη  της εσωτερικής ατομικής μας πορείας: η ψηφιακή τελική ανθρώπινη εποχή στηρίζεται στην κατάργηση των λέξεων διότι εξουσιάζει τον άνθρωπο ως εξωτερικότητα. Η αυτοαπελευθέρωση από τη δικτατορία των νοημάτων θα αφυπνίσει τον καταπιεσμένο προσωπικό οντολογικό εαυτό μας και θα τον κινήσει οντολογικά πέρα από τον αέρα αλλά σε συνέχεια με την κρυφή οντολογική μας ατομική πορεία η οποία ευρίσκεται πίσω και μπροστά από τον αέρα. Όπως το ύδωρ που έφθανε στους Κύκλωπες ήταν διαφορετικό από το ύδωρ που έφθανε στους ανθρώπους: Διότι είναι  μύθος ότι αναπνέουμε κοινό αέρα άρα καταδυναστευόμεθα από κοινές λέξεις: ο αήρ που αναπνέω Εγώ κανονικά πρέπει να συνδεθεί με την οντολογικη ατομική διαφορετικότητά μου και να γεννήσει λέξεις διαφορετικές κατανοητές μόνον από εμένα: όμως η αόρατος εξουσία αυτού του κόσμου έκανε τον αέρα κοινή υπόθεση: διότι τελικά ο σκοπός των λέξεων ήταν εξουσιαστικός: όλοι οι άνθρωποι να αποκτήσουν κοινές ιδέες και αξίες ώστε να φυλακισθούν εδώ: η υπέρβαση των  λέξεων είναι η υπέρβαση του κόσμου μου.