Το ταξείδι του Οδυσσέως και του Ιησού στον Άδη: Διαφορές και ομοιότητες.

 

Το ταξείδι του Οδυσσέως και του Ιησού στον Άδη: Διαφορές και ομοιότητες.

Και ο Οδυσσέας και ο Άδης παραδίδεται ότι κατέβηκαν στον λεγόμενο κάτω κόσμο. Ο Οδυσσέας μέσα από την περίφημη νέκυια, ενώ ο Ιησούς κατά τη διάρκεια της σταυρώσεώς του, ολίγον πρίν να αναστηθεί. Άρα η πρώτη διαφορά στις δύο καθόδους έγκειται στο ότι ο Οδυσσέας κατέβη στον Άδη ζωντανός ενώ ο Ιησούς ών επι του Σταυρού: ο Οδυσσέας κατέβη ως συνέχεια των περιπλανήσεών του και του νόστου του στον Άδη, κατά φανερό τρόπο, ενώ ο Ιησούς μυστικώς: το σώμα του ήταν επί  του Σταυρού αλλά διά του πνεύματός του (το αιθέριο σώμα που όλοι έχουμε) κατέβη στον Άδη (όπως λένε οι χριστιανοί πατέρες έσωσε τους τεθνεώτας δείχνοντάς τους το δρόμο προς τη βασιλεία των ουρανών).

Παρατηρούμε λοιπόν: ο Όμηρος ως Ποιητής μεταφέρει τις συμπαντικές δυνάμεις που του υποδεικνύει η κόρη της Μνημοσύνης και  του Δία, η Μούσα Καλλιόπη (όσα δηλαδή στο Σύμπαν μπορεί να θυμηθεί  ο Άνθρωπος και να είπει για την ανωρέρα συμπαντική  κίνηση  του Ανθρώπου(διότι και η Οδύσσεια και η καινή διαθήκη δέχονται και αφηγούνται την ανωτέρα συμπαντική κίνηση του Ανθρώπου ο οποίος μπορεί και προχωρεί στον Άδη και αναβαίνει από εκεί για να συνεχίσει το επίγειο ταξείδι του: άρα και η Οδύσσεια και η Καινή διαθήκη δέχονται τον ανώτερο συμπαντικό εαυτό του ανθρώπου).

Επίσης παρατηρούμε και το εξής: ο Ιησούς της Καινής διαθήκης μεταφέρει τις δυνάμεις τις οποίες ως θεότητα έχει: τι σημαίνει θεότητα: ολική θέαση του σύμπαντος: υπό αυτή τη θέση βλέπει ότι ο Άνθρωπος γεννάται, καταβαίνει στον Άδη, και από εκεί τι γίγνεται; Ως θεός όμως δέχεται ότι το συμπαντικό ταξείδι του Ανθρώπου δεν σταματά στον Άδη. Σε αυτό το σημείο λοιπόν συμφωνούν και η Οδύσσεια και η Καινή διαθήκη: ο Άνθρωπος δεν υΆνθρωπος δεν υπάρχει μόνον στη γή, συνεχίζεται το συμπαντικό του ταξείδι στον Άδη. Είναι κοινή η συμπαντική συνέχεια  του ανθρώπου.

Όμως μετά τον Άδη τι υπάρχει; Σε αυτό το σημείο διαφοροποιείται η Οδύσσεια από την Καινή διαθήκη; Πρίν απαντήσουμε θα πρέπει να σημειώσουμε την υπέροχη εξίσωση του παραμυθητικού και του πραγματικού στοιχείου που ανιχνεύονται και στην ιστορία του Οδυσσέως αλλά και του Ιησού: Το παραμυθητικό στοιχείο στην Οδύσσεια είναι ότι όλα είναι μύθος, βγαλμένος μέσα από τη συμπαντική θέαση των Ελλήνων: το πραγματικό στοιχείο της Οδυσσείας είναι ότι ο ζωντανός και ταξιδεύων Οδυσσέας καταβαίνει εν σώματι στον  Άδη και από εκεί αναβαίνει και συνεχίζει τον νόστο του.

Το παραμυθητικό στοιχείο στην ιστορία του Χριστού είναι ότι το θείο πνεύμα του κατέβη στον Άδη και όχι ο Ιησούς εν ζωή κηρύττων και πράττων θαύματα: το πραγματικό στοιχείο είναι ότι η χριστιανική παράδοση ως προϊόν πίστης το θεώρησε ως κάτι το κυριολεκτικό και επέβαλε στα πλήθη των χριστιανών την πίστη ότι ο θάνατος θανάτω ενικήθη. Άρα εάν συνθέσουμε τις δύο αφηγήσεις, τα δύο παραμυθητικά και πραγματικά δεδομένα, οδηγούμαστε ότι οι Άνθρωποι γνωρίζουν την συμπαντική πορεία τους: έρχονται από το χάος, προχωρούν στη   ζωή, φεύγουν στον Άδη και από εκεί;

Ας προσέξουμε την μετά του Άδου πορεία των δύο αφηγήσεων: Ο Οδυσσέας στον Άδη συναντά σκιές: επίσης ο Ιησούς συναντά ψυχές, σαν να λέμε σκιώδη σώματα: ο Όμηρος δεν ξεχωρίζει τα τμήματα του Άδου, δεν ομιλεί για καλό και κακό Άδη: αντιθέτως η χριστιανική υμνολογία αλλά και η παύλεια και πατερική θεολογία διαχωρίζει τα τμήματα του Άδου (τα οποία πολλά από αυτά τα επεκτείνει κάτω και άνω της γής): ομιλεί για Άδη   καλών και πιστών ανθρώπων οι οποίοι μαζί με αυτούς που ευρίσκονται στον Άδη  των κακών και απίστων ανθρώπων περιμένουν την επουράνιο κρίση τους.

Άρα εδώ διαφαίνεται μία σημαντική διαφορά ανάμεσα στις δύο αφηγήσεις: Στον Όμηρο γύρω γύρω από τον Άδη απλώνεται ο Ωκεανός: ο Ωκεανός είναι το όριο του κόσμου μας: εάν αναλύσουμε την έννοια του Ωκεανού (από το Ωκύς: γρήγορος) καταλαβαίνουμε ότι συμβολικά ο Άδης ευρίσκεται μέσα στον κλοιό της γρήγορης συμπαντικής κινήσεως: γρήγορης όχι με την έννοια της σωματικής γρηγοράδας αλλά γύρω από τον Άδη κινούνται ασύλληπτες συμπαντικές δυνάμεις με χαοτική γρηγοράδα: άρα μετά τον Άδη οι ανθρώπινες σκιές (ψυχές) φεύγουν στη χαοτική τους συνέχεια: Εξαφανίζονται στη χαοτική μοναδικότητά τους: για αυτό ο Αχιλλέας αναφέρει ότι καλύτερα να κυβερνάς ανθρώπους απλούς και ζώα ων ο ίδιος απλός άνθρωπος, παρά να είσαι βασιλεύς, σκιά στον Άδη, χωρίς βασίλειο και Μυρμιδόνες: άρα:

Ο Ευρισκόμενος στον Άδη άνθρωπος γνωρίζει ότι ετοιμάζεται να φύγει στο χάος και να απολέσει την ανθρωπίνη ταυτότητά του, ευρίσκεται σε πλήρη συνείδηση για το ποιος ήταν είναι και θα είναι: ο Άδης στον Όμηρο δεν προσφέρει κάτι το καινούργιο συμπαντικά και οντολογικά στον Άνθρωπο υπό την έννοια ότι ο σκιώδης άνθρωπος στον Άδη γνωρίζει ποιος ήταν και ποιο είναι το νέο του οντολογικό ταξείδι.

Στην αφήγηση του Ιησού παρατηρούμε μία καινοτομία σε σχέση  με όλα αυτά: ο Ιησούς διδάσκει καινούργια πράγματα στους σκιώδεις ανθρώπους του Άδου: άρα ο Όμηρος και η Καινή διαθήκη από κοινού πιστεύουν ότι οι ψυχές του Άδου επικοινωνούν με τους ανθρώπους  του επάνω κόσμου: το βλέπουμε και στον Όμηρο όπου ο Αχιλλέας και η  μητέρα του Οδυσσέα λαμβάνοντας αίμα (συμπαντική δύναμη υγρής δυναμικής συνεχείας(το ύδωρ το υγρό μεταφέρει όλες τις συμπαντικές  δυνάμεις) επικοινωνούν με τον Οδυσσέα, το βλέπουμε και στην Καινή διαθήκη όπου ο Ιησούς  μπορεί ως Θεότητα και επικοινωνεί με τους κατοίκους του Άδου: άρα ο  Όμηρος και η Καινή διαθήκη πιστεύουν στη συμπαντική συνέχεια, στην συμπαντική ζωή η οποία υπάρχει και συνεχίζεται με όλους τους τρόπους και στη γή και στον Άδη και στον Ουρανό.

Γιατί όμως ο Όμηρος δεν θέτει ένα θεό να κάνει αυτό το ταξείδι, αλλά αντίθετα θέτει έναν άνθρωπο, γιατί η Καινή διαθήκη θέτει έναν θεό (έστω θεάνθρωπο) να κάνει αυτό το ταξείδι;Εάν προσέξουμε θα διαπιστώσουμε ότι και ο Όμηρος και η Καινή διαθήκη θέτουν έναν θεάνθρωπο να κάνει αυτό το ταξείδι στον Άδη διότι και ο Οδυσσέας θεάνθρωπος είναι: ήταν 7 χρόνια στο νησί της θεάς Καλυψούς και παντού του ταξειδιού του συνταξιδεύει με τη Θεά του Λόγου, τη Θεά Αθηνά της Σοφίας: άρα και η Οδύσσεια και η Καινή διαθήκη  έναν θεάνθρωπο θέτουν για την αποστολή της εσχάτης αυτογνωσίας: να ζείς εδώ, να φύγεις στο κρυφό μέρος της ζωής σου, και να συνεχίσεις:

Άρα: εάν προσέξουμε και ο θεάνθρωπος Οδυσσέας και ο θεάνθρωπος Ιησούς αποκαλύπτουν τρία επίπεδα: γνωρίζουν τον ουρανό, το υπερπέραν, σαν να λέμε τους υπερτάτους κανόνες του Όλου και της συνεχείας ως Θεοί: για αυτό και με τον τρόπο τους είναι θεάνθρωποι: έχουν τη Σοφία του Ουρανού: δεν φθάνει όμως αυτό: δεν φθάνει να γνωρίζει κανείς μόνον το αέναο αέρινο και αιθέριο κομμάτι αυτής της Οντολογικής πορείας.

Ώστε: ζούν και περιπλανώνται και βασανίζονται και στη  γή: ο Οδυσσέας μέσα από τα πάθη  των περιπλανήσεών του όπου αποκωδικοποιεί τις πλήρεις συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες διέπουν τον κόσμο αυτό: όπως και ο Ιησούς ο οποίος μέσα από τη διδασκαλία του και τα πάθη του αποκωδικοποιεί τις δυνάμεις   του κόσμου που  χρειάζεται.

Δεν επαρκεί όμως αυτό: χρειάζεται και ο Άδης: γιατί όμως; Τι πραγματικά αντιπροσωπεύει ο Άδης και υ πάρχει και στην Οδύσσεια και στην Καινή διαθηκη, σε κάθε πέρασμα Θεανθρώπου ο οποίος ωθεί συμπαντικώς τον κόσμο και τον  Άνθρωπο προς τον σκοπόν του; Ας υποθέσουμε ότι οι χαοτικές δυνάμεις φθάνουν μέχρι το βασίλειο των Θεών: ξέρουμε ότι ο Δίας (εκ του ρήματος δαίω=μοιράζω) επιλέγει ποιες από αυτές τις δυνάμεις θα  αποκτήσουν ύλη και μορφή ανθρωπίνη: όμως η ένδυση της χαοτικής δυνάμεως με μορφή και ύλη δεν είναι αιώνια διότι καμμία μορφή και ύλη δεν επαρκεί να αντέξει όσο αντέχει η οντολογική δύναμη που τις φιλοξενεί: η ζωή λοιπόν χρειάζεται το θάνατο ώστε η οντολογική δύναμη να απελευθερωθεί και να συνεχίσει το οντολογικό της ταξείδι χωρίς μορφή και ύλη: όμως η μορφή και η ύλη πρέπει έπειτα από τον Όλυμπο και τη  γή να υπάγουν σε ένα τρίτο μέρος ώστε να επαναπροσδιορισθούν: είτε θα ξαναγυρίσουν στον Όλυμπο ώστε να ξαναγίνουν Άνθρωποι είτε θα φύγουν διά του Ωκεανού στο χάος ως αφομοιωθείσες οντολογικές δυνάμεις. Άρα ο Άδης είναι το στάδιο της επιλογής των μορφών που πρέπει να συνεχίσουν το ταξείδι τους.

Επίσης ο Χριστιανισμός μιμηθηκε τον Όμηρο: οι μορφές συλλαμβάνονται ως άνθρωποι στο βασίλειο του θεού και διαμοιράζονται στη γή: διά των γονέων: όταν αποκόπτονται από την ενδυθείσα αυτές οντολογική δύναμη (θάνατος) τότε υπάγουν στον Άδη :  ο Χριστιανισμός όμως παρέχει ρηξικέλευθη εξήγηση: επειδή είναι αυστηρά προσωπική θρησκεία αρνείται ότι στον Άδη οι ψυχές θα επιστρέψουν στη γή ώστε να ξαναγίνουν άνθρωποι ή να φύγουν στο όλον χάος: σε αυτό το σημείο ο χριστιανισμός καταργεί την οντολογικότητα του κόσμου (το μέγα ψεύδος του) την ευθεία πορεία των ψυχών προς το χάος και τους επομένους κόσμους διότι βλέπει μόνον τη βασιλεία του θεού: άρα οι ψυχές στον Άδη  αναγκαστικά περιμένουν να κριθούν στη βασιλεία του θεού.

Η μεγάλη όμως διαφορά του Οδυσσέα από τον  Ιησού είναι ότι ο Οδυσσέας βλέπει την  κάθοδο στον Άδη ως απλή στιγμή στην οντολογική του συνέχεια προς το Σκοπό Ιθάκη, ισοδύναμη με τις άλλες περιπλανήσεις: Ο Οδυσσέας θεωρεί τον Άδη ισοδύναμο σε γνώση  με τον Κύκλωπα και τις άλλες περιπλανήσεις διότι γνωρίζει ότι η ζωή ο θάνατος ηγνώση όσα αποκομίζει ο Άνθρωπος είναι ισότιμες οντολογικές δυνάμεις χαοτικής ατομικής συνεχείας: αντίθετα ο Ιησούς απομονώνει τον Άδη και θεοποιεί τον Θάνατο ονομάζοντά τον ζωή διότι πλέον οι πιστοί (δήθεν) ηύρον το δρόμο προς τον ουρανό: διότι ο Ιησούς κυκλοποιεί το όλον (ενώ ο Οδυσσέας κινείται στη χαοτική πορεία επιστροφής όπου όλα είναι στάδια ισοδύναμη και ισόκυρα έως την επιστροφή στο χάος (Ιθάκη): ο Ιησούς κυκλοποιεί το όλον , δέχεται μόνον τη συμβατή αρχή του θεού και ότι ο κύκλος πάλι στο θεό τελειώνει, άρα όλα γίνονται για τον κύκλο αρχής και επιστροφής στο θεό: αυτό έχει ως συνέπεια μία τρομερή αντίφαση: διαχωρίζονται οι νεκροί του Άδου (είδαμε ότι οι Έλληνες δεν έπεσαν σε αυτή την παγίδα): οι καλοί νεκροί κυκλικά επιστρέφουν στην βασιλεία του θεού οι κακοί χάνονται στο χάος: άρα ο Ιησούς έκρυψε ότι όλοι οι νεκροί φεύγουν για κάπου στο χάος ή στην εδώ διάσταση, επειδή μάλιστα αποθέωσε το θάνατο (για να κρύψει όλα τα οντολογικά στάδια αφύπνισης της ύπαρξης (γνώση, ανθρωποκεντρικότητα (Καλυψώ) πλήρης έλεγχος του μυαλού (Αίολος) κ.λ.π θέτει τον Άδη ως όριο του χριστιανικού κόσμου: ο χριστιανός νικώντας τον Άδη επιστρέφει στο θεό διά της αποθεωθείσης κυκλικής οδού: κρύβει το χάος ονομάζοντάς το κόλαση ενώ στον Όμηρο είναι ο κοινός δρόμος του Ωκεανού:ενώ ο Οδυσσέας είχε τον Άδη  απλά ένα στάδιο, υπήρξαν άλλα πρίν και άλλα μετά: διότι η ζωή ο θάνατος η Καλυψώ (μη ακηδία) ο Αίολος (ελεγξιμοτητα του μυαλού) είναι ισότιμα βήματα προς την αντικυκλική οντολογική απελευθέρωση του ανθρώπου.