Περί των Ελληνικών ειδώλων.

 

Περί των Ελληνικών ειδώλων.

Θα πρέπει οπωσδήποτε να σημειώσουμε ότι το Ελληνικό είδωλο ως γνώση, αίσθηση, ήθος και αξία, δεν έχει καμμία μα καμμία σχέση με την εξαλλοίωση που εδέχθη από τις θρησκείες του προσωπικού θεού. Το Ελληνικό είδωλο (όπως άρχισε να αποτυπώνεται στην μυθοπλασία περί του Ναρκίσσου) αποτυπώνει την Διαδοχική Οντολογική πορεία του Ανθρώπου και τα στάδια αυτής: το είδωλο αποτυπώνει τον τρόπο εξωτερίκευσης των θεών διά της Φύσεως προς τον Άνθρωπον, πρίν όλα αυτά τα μεγέθη χαθούν στην αδυσώπητη οντολογική συνέχεια των συνεχώς νέων μεγεθών.

Ας ξεκινήσουμε από την ετυμολογία της λέξεως η οποία έχει τη σημαντικότητά της. Η λέξις είδωλο παράγεται από το αισθητικό ρήμα: οράω-ώ το οποίο σημαίνει βλέπω. Όμως εάν προσέξουμε το βλέπω του ρήματος ορώ δεν σημαίνει απλά βλέπω ότι υποπίπτει στους σωματικούς οφθαλμούς μου: το γράμμα –ρ το οποίο υπάρχει στο ρήμα ορώ σημαίνει ότι αντιλαμβάνομαι ό,τι ρέει συμπαντικώς: άρα διά  του ρήματος ορώ οι Πρόγονοί μας αποτύπωσαν την ικανότητα του ανθρώπου να ενοράται, να γνωρίζει, να αντιλαμβάνεται  ό,τι ρέει συμπαντικώς σε όλα τα επίπεδα από τους Θεούς έως τη Φύση και τους Ανθρώπους. Μέσα από το β΄αόριστο του ρ. ορώ (είδον) προέρχεται η λέξις είδωλον. Γιατί όμως οι Πρόγονοί μας προτίμησαν τη ρίζα αορίστου ώστε να δημιουργήσουν μία τόσο σημαντική λέξη; Διότι το είδωλο σχετίζεται με όσα έχουμε ήδη ίδη τα οποία θα πρέπει να κατευθύνουν γνωσιακά και αξιακά τον άνθρωπο στην οντολογική του συνέχεια. Άρα το είδωλο είναι το μέγεθος το οποίο αποκαλύπτει όσα μπορεί να  ίδη ο άνθρωπος μέσα στη συμπαντική του πορεία: Άρα οι Προγονοί μας ζούσαν σε έναν ευρύτερο συμπαντικό κόσμο μέσα στον οποίο μπορούσαν να αποκτήσουν γνώσεις αξίες και πορείες βουλητικής συνεχείας.

Η απαρχή της κουλτούρας των ειδώλων έρχεται μέσα από την μυθοπλασία του Ναρκίσσου. Ενάντια σε όλα όσα έχουν μέχρι σήμερα ειπωθεί (ο ναρκισσισμός θεωρείται βέβαια νόσος διότι στην κοινωνία του προσωπικού θεού και του συγκεκριμένου βιώματος ο άνθρωπος απέκτησε συγκεκριμένο πολιτικό εγώ και ξέχασε το πολύπλευρο συμπαντικό του Εγώ (όπως αυτό του Ναρκίσσου) εμείς υποστηρίζουμε ότι ο Νάρκισσος αποτελεί τη συμπαντική υγεία  όπως κατά τρόπο μυθολογικό αποτυπώνεται.

Θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να συνθέσουμε τα Ελληνικά δεδομένα μέσα από τη μυθολογία και την προσωκρατική φιλοσοφία ώστε να καταλάβουμε πραγματικά την ασύλληπτη οντολογικότητα του Ναρκίσσου: κατ΄αρχάς  έχουμε τη θεωρία του Θαλή του Μιλησίου: το ύδωρ, νερό, είναι η απαρχή του Όλου: όχι το ύδωρ ως τέτοιο αλλά η συμπαντική δύναμις που φέρει: μέσα σε αυτή την δύναμιν αυτοεθαυμάσθη ο Νάρκισσος: μέσα σε αυτή την υδάτινη συμπαντική δύναμιν ο Άνθρωπος ανεκάλυψε την οντολογική χροιά του: Άρα ο Νάρκισσος δεν είδε απλά τον εαυτό του, αλλά εγνώρισε την ασύλληπτη οντολογική ταυτότητά του: δηλαδή ότι είναι το ιδιο πρόσωπο πρό ύδατος, κατά τη ρεύση του ύδατος και μετά από αυτό. Η ενσυναίσθηση ότι το απεικονιζόμενο πρόσωπο στο ύδωρ είναι το ίδιο με αυτό που γνωρίζω ότι έχω είναι η απαρχή του Εγώ, αλλά του συμπαντικού Εγώ: είναι η απαρχή γνώσης του ενιαίου συμπαντικού εαυτού όπως φεύγει από τις εκβολές της πρώτης ιδέας, συνεχίζει στη φύση και προσφέρει τον πολιτικό εαυτό. Ο Νάρκισσος λοιπόν αποτυπώνει τον ανθρώπινο θαυμασμό για το συμπαντικό μεγαλείο του ανθρώπου ως ενιαίου συμπαντικού μεγέθους εκ της ιδέας, της φύσεως, της πόλης. Τα ζώα δεν έχουν Εγώ διότι (και για αυτό το λόγο) δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι το καθρεπτιζόμενο πρόσωπο είναι το ένα και αυτό πρόσωπο με αυτό το οποίο στην πραγματικότητα κατέχουν.

Ας ερωτήσουμε και αυτό: τι πραγματικά δυναμική διαθέτει το ύδωρ; Γιατί ο Νάρκισσος σε αυτό βλέπει και ενοράται τον συμπαντικό ενιαίο εαυτό του και όχι απλά τον ένυλο εαυτό του όπως οι δυστυχείς ερμηνευτές του μύθου έχουν ερμηνεύσει τελείως λανθασμένα;

Το ύδωρ συνεχίζει την οντολογική ροή μέσα στο Είναι του Όντος: είναι  συνέχεια της ακατάπαυστης οντολογικης ροής η οποία  δημιουργεί κόσμους και εαυτούς. Το ύδωρ είναι η δύναμις ροής της οντολογικής δυνάμεως κατανομής κόσμων και μορφών. Ξεκινά από το όρος των θεών (εκεί όπου πρωτοεμφανίζονται οι μορφές που θα αποτελέσουν το βασίλειο των ανθρώπων) προικίζονται στη φύση (φύω=γεννιέμαι) και αποκτούν τις ιδιότητές τους και συνεχίζουν στο βασίλειο των ανθρώπων ως Άνθρωποι: τι σημαίνει λοιπόν ότι ο Νάρκισσος ανεγνώρισε τον εαυτό του μέσα στο νερό.

Ας κάνουμε μία παρατήρηση η οποία δεν έχει επαρκώς επισημανθεί και είναι πολύ σημαντική: ο Νάρκισσος δεν είχε ξαναδεί τον εαυτό του στο νερό: άρα δεν ήξερε ποια μορφή είχε προετοιμασθεί στο βασίλειο των Θεών, ποια προίκα από τη φύση είχε αυτή η μορφή, ποια μορφή του μετέφερε το ύδωρ  το μεταφέρον το οντολογικό σχέδιο: άρα εκείνη τη στιγμή γνώρισε τον εαυτό του, δεν τον ήξερε πρίν: τι σημαίνει ότι του άρεσε; Σημαίνει ότι ευθυγραμμίσθηκε με το σχέδιο των θεών και της φύσης ώστε η μεταφερομένη του μορφή να υιοθετηθεί και από αυτόν και να αποτελέσει τη γνωστή σε αυτόν ανθρωπίνη μορφή. Άρα η ερμηνεία που έχει δοθεί από το Φρόϋντ και λοιπούς είναι αστεία και εντελώς λανθασμένη: είναι υγεία ο Ναρκισσισμός, ο άνθρωπος να αναγνωρίζει διά του υδατίνου εσόπτρου τον συμπαντικά διά του ύδατος μεταφερόμενο εαυτό του. Απλά στην εποχή του μονοθεϊσμού όπου ο προσωπικός θεός κατέστη το κοινό αρχέτυπο μορφών όλων των ανθρώπων θεωρήθηκε εγωϊσμός ο άνθρωπος να θαυμάζει τον εαυτό του διότι με αυτόντον τρόπο αποκηρύττει τον κοινό εαυτό του θεού.

Όμως ο Ελληνισμός ως οντολογική πορεία δυνάμεων δεν υπέκυψε στην ευήθεια των μονοθεϊστικών προκαταλήψεων.Ο Νάρκισσος βλέπει τον εαυτό που προετοιμάσθηκε συμπαντικά για αυτόν, τον εαυτό που μεταφέρεται διά της ζωοποιού αρχής του ύδατος, και τη δέχεται, τη θαυμάζει, διότι αποτελεί δώρο του Όντος και των όντων (θεών και φύσεως) απεσταλμένων  του όντος. Σε αυτό το σημείο έχουμε τη γένεση των ειδώλων μέσα από το έσοπτρο, καθρέπτη του ύδατος. Εξάλλου η μόνη πηγή όρασης του εαυτού μας είναι μέσα από τον καθρέπτη, το γυαλί, το οποίο είναι υδάτινο κατασκεύασμα.

Ο Νάρκισσος λοιπόν είναι ο ιδρυτής του ειδώλου, της έννοιας των ειδώλων: τι είναι όμως το είδωλο; Το είδωλο είναι η μεταφερομένη διά των τεσσάρων στοιχείων (γής, αέρος, ύδατος, πυρός) συμπαντική μορφή των όντων επι της γής, αυτή η μορφή κατασκευάσθηκε στον αιθέρα αυτής της διάστασης, προικίσθηκε στη φύση της, και μεταφέρθηκε με τα τέσσαρα εμπεδόκλεια στοιχεία στους οφθαλμούς των ανθρώπων, οι οποίοι είδον (είδωλο) όλη τη συμπαντική μεταφερομένη δύναμη που κρύπτεται στα είδωλα, και για αυτό το λόγο να θεοποίησαν, ουσιαστικά τα επανέφεραν στην πρώτη πηγή τους.

Το είδωλο επιθυμεί του συμπαντικού ανοίγματος, του οντολογικού εύρους, της οντολογικής  συνεχείας. Δεν αντέχει στην οντολογική κλειστότητα, στην διαστασιακή ευμένεια, στη λογική μικρότητα: Επιθυμεί της αλόγου οντολογικής ευρύτητος. Καθώς επικράτησε η νοησιοκρατική φιλοσοφία της ιδέας του Αγαθού ο Δίας σταμάτησε πλέον να κατασκευάζει μορφές, η φύση παρήγαγε μόνον ελεγχόμενες δυνάμεις, συνέβη λοιπόν αυτό που θα μπορούσαμε να είπωμεν οντολογική αντιστροφή: ενώ ο Νάρκισσος στο οντολογικό άπειρο δεν ήξερε τη  μορφή του και όταν την είδε την ηγάπησε και τη θαύμασε, από τον Πλάτωνα, το Σωκράτη, τον Αριστοτέλη, τον Ιησού και έπειτα, η ανθρωπίνη μορφή δεν χρειάσθηκε το ύδωρ και τα άλλα γήϊνα στοιχεία ώστε ως είδωλο να γίνει γνωστή και συμπαντικώς να θαυμασθεί ως μεταφερομένη δύναμις μέσα στον κόσμο. Ο Πλατωνικός νοησιοκρατισμός και ο χριστιανισμός μονοθεϊσμός κατήργησαν τα είδωλα (για τον Πλάτωνα είναι οι ψευδείς μορφές του σπηλαίου, για το χριστιανισμό είναι τα ψεύτικα και διαβολικά αντανακλάσματα ψευδών εντυπώσεων) διότι πλέον τα τέσσαρα εμπεδόκλεια στοιχεία (γή, αήρ, ύδωρ, πύρ) σταμάτησαν  να δρούν ως οντολογικές πραγματικές δυνάμεις μεταφέρουσες τον οντολογικό τρόπο. Τώρα ο Νούς ως Πλατωνικό Αγαθό ή ως ο Πατήρ του Ιησού, έχει ήδη κατασκευάσει τη γνωστή σε όλους μορφή του κατ΄εικόνα και καθ΄όμοίωσιν την οποία οι άνθρωποι δεν την βλέπουν στα τέσσαρα ριζώματα αλλά στην περιγραφή του καλού εαυτού ο οποίος είναι καλός όταν  σκέπτεται όσα θέλει ο Νούς (θεός) και πράττει (όσα θέλει ο Νούς-Θεός).

Άρα το είδωλο ως μεταφερομένη μορφική δύναμις η οποία προσθέτει δύναμη στους ανθρώπους προερχομένη από τις παρυφές του Ολύμπου χάνει την αξία του. Η μορφή χάνει την αξία της, διότι όλοι οι άνθρωποι για τη νοησιοκρατία και το μονοθεϊσμό είναι το ίδιο: έχουν δύο μάτια και δύο χέρια. Ας προσέξουμε αυτό  το σημείο: το Ελληνικό είδωλο προσέδιδε στη μορφή συμπαντική δύναμη, η ατομική μορφή ως μεταφορά οντολογικής δύναμης ήταν μοναδική: στον Πλατωνικό νοησιοκρατισμό και στον χριστιανικό μονοθεϊσμό όλες οι μορφές είναι το ίδιο ως κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν της κοινής μορφής του θεού. Δηλαδή το πλατωνικό φιιλοσοφικό έγκλημα έγκειται στο ότι ο Αθηναίος φιλόσοφος κατήργησε τις ειδωλικές οντολογικές διαφορετικές μορφές, έκανε τα τέσσαρα ριζώματα αρετές, και ταύτισε το Νού με την ιδανική μορφή, ώστε ο Νάρκισσος τώρα δεν έχει σημασία να ίδη τη μορφή του στο ύδωρ,πρέπει να ίδη τη νοητή μορφή του μέσα από τις πολιτικές αρετές ως καλός καγαθός πολίτης: η μορφή πλέον αναδεικνύεται μέσα από την υπακοή στο νού ο οποίος μεταφέρει την μορφή της ιδέας του καλού και αξίου πολίτου και μετέπειτα του καλού χριστιανού (μέσα από την υπακοή στο θεό): άρα το είδωλο ως μορφή μεταφερομένη μέσα από τα ριζώματα αντικαταστάθηκε από το είδωλο του χαρακτήρα που πράττει όσα θέλει ο νούς  θεός και είναι καλός και ένθεος χαρακτήρας: τώρα ο Νάρκισσος βλέπει στο πρόσωπο του θεού τον νοητό και χριστιανικό χαρακτήρα του και χαίρεται εάν  είναι συνεπής στο νού (θεό).

Για αυτό ο Νάρκισσος χαρακτηρίσθηκε ως αρρώστια: ο Σταγειρίτης ολοκλήρωσε την Πλατωνική άλωση της οντολογικής μορφής. Η νοητή μονοθεϊστική φιλοσοφία δεν αντέχει τη μεταφερομένη μορφή από τα βάθη του όντος η οποία μεταφέρεται από το ύδωρ και τα λοιπά ριζώματα και αναδεικνύει την οντολογική ξεχωριστότητα του κάθε ανθρώπου. Από τον Πλάτωνα και έπειτα έχουμε την αντικατάσταση της οντολογικής μορφής με το ηθικό είδος: θα πρέπει πολύ να το προσέξουμε αυτό: ο Αριστοτέλης απομόνωσε φρικτά τη  μορφή από την οντολογική πηγή της: ο Νάρκισσος δεν μπορεί να ίδη τη μορφή του διότι απλά θα βλέπει ένα είδωλο στο νερό χωρίς συμπαντικές καταβολές. Σε δεύτερο βαθμό (στα Μεταφυσικά του το οποίο λανθασμένα θεωρείται σοβαρό έργο είναι τελείως οντολογική παραχάραξη της μορφής) η απομονωμένη από τα τέσσαρα στοιχεία που την μεταφέρουν οντολογικά μορφή αποκτά αξία και κίνησιν όχι από τα τέσσαρα στοιχεία που τη συνδέουν με το βάθος του όντος, αλλά με το είδος της, δηλαδή με την κοσμική ενδελέχειά της, δηλαδή ο Νάρκισσος έχει αξία όχι εάν ίδη τον εαυτό του όπως έρχεται από τα βάθη του όντος, αλλά εάν ίδη τη μορφή του μετά από την εκπλήρωση  των ηθικών και πολιτειακών στόχων του. Άρα η μορφή παύει  να έχει την οντολογικότητα του ειδώλου και αποκτά αξία ως είδος πολιτειακό ηθικό και ενδελεχές: χάνει τη διαχρονικότητά της και δικαιώνεται μέσα από ένα φαντασιακό μέλλον, το οποίο ολοκληρώθηκε στο χριστιανισμό ως σωτηρία της μορφής στον φαντασιακό κόσμο της βασιλείας του θεού. Η μορφή πλέον δεν σχηματίζεται μέσα από τα τέσσαρα εμπεδοκλεια ριζώματα, δεν είναι οντολογική γλυπτική, αλλά σχηματίζεται μέσα από τις φαντασιακές ηθικές του νοός και του θεού, άρα η μορφή μετατρέπεται σε νοητικό ένθεο μόρφωμα, για αυτό και ο άνθρωπος ο ναρκισσιστής είναι κακός ενώ ο καλόγερος είναι καλός.

Η ψηφιακή εποχή ολοκληρώνει την πλατωνική και αριστοτελική εξαλλοίωση: ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του μέσα από την εικόνα του υπολογιστού. Είμαστε απεικόνιση του θέλω των άλλων και των εικονικών αποτυπώσεων. Ελάχιστοι μπορούν να ίδουν τον εαυτό τους στο ύδωρ του όντος: Ακόμα και ο Παύλος θεώρησε ψεύτικο τον κόσμο και τον άνθρωπο διότι όλα βλέπονται μέσα από ένα έσοπτρο της φύσης δεν μπορούμε να ίδωμεν τον εαυτόν μας όπως είμαστε: ψεύδος μέγα: ο Νάρκισσος είδε τον εαυτό του ως οντολογικό είδωλο, διότι πέρα από το Νού ο οποίος είναι ελεγχομένη επιλογή ιδεών εξουσιαστών, μόνον τα τέσσαρα ριζώματα μεταφέρουν τις δυνάμεις που μας  αποτελούν και αποκαλύπτουν την πραγματικά οντολογική ειδωλική ταυτότητά μας.