Η μεταφυσική του σώματος.

 

Η μεταφυσική του σώματος.

Όσο  και αν φαίνεται παράξενο ή παράδοξο το σώμα ως αντίθεση στο πνεύμα ή ως αυτούσια πηγή γένεσης συναισθημάτων-πράξεων και νοήσεων, αποτελεί την κυρία μεταβλητή η οποία καθόρισε την πολιτισμική πορεία του ανθρώπου.Εάν προσέξουμε το σώμα είναι αυτό το οποίο καθορίζει την πορεία  του πνεύματος και της ψυχής, διότι είναι η βιολογική ύπαρξις διά της οποίας δραστηριοποιείται ανθρωπίνως το πνεύμα: το πνεύμα στο ανθρώπινο σώμα γίγνεται ανθρώπινο πνεύμα, διότι το πνεύμα σε άλλα πεδία και δομές χαρακτηρίζει άλλες υπάρξεις (ας αναφέρουμε τα φαντασιακά όντα θεών, αγγέλων κ.λ.π).

Μία λοιπόν προσεκτική ματιά στην ιστορία του ανθρωπίνου πνεύματος θα κατεδείκνυε την πολύ σημαντική παρατήρηση ότι το σώμα καθόρισε την πνευματική και ηθική ανάπτυξη και  εξέλιξη του ανθρωπίνου γίγνεσθαι: χωρίς το σώμα το πνεύμα είναι αήρ κενός περιεχομένου. Γι΄αυτό και εις την Ελληνικήν Μυθολογίαν έρχεται η γένεσις της μορφής: για πρώτη φορά η συμπαντική δύναμις αποκτά σωματική διάσταση, ο Δίας είναι πνεύμα αέναον και αείζωον, αφύσικον και υπερφυσικόν στις δυνατότητές του, αλλά έχει σώμα: για πρώτη το σώμα εκ του σώζω έρχεται προκειμένου να σώσει συγκεκριμένες κινήσεις του πνεύματος το οποίον χωρίς το σώμα θα ήταν αήρ αιθήρ κίνησις χωρίς ανθρώπινο ενδιαφέρον (αναφερόμαστε στον άνθρωπο ως πνευματικοσωματική οντότητα): άρα ο άνθρωπος υπάρχει όταν έρχεται το σώμα ως σωτηρία  και σώζουσα (φιλοξενούσα) δύναμις τον αέρα που κινεί ως πνεύμα και ψυχή τον άνθρωπο. Η στερεοποίησις του αέρος ως σώματος σημαίνει την ύπαρξιν του ανθρώπου και συγχρόνως το σώμα ως οίκημα και δομή  φιλοξενούσα το πνεύμα καθίσταται σημείο αναφοράς της ανθρωπίνης εξέλιξης: επειδή ακριβώς οι Έλληνες ένοιωσαν ότι το πνεύμα φιλοξενείται στο σώμα επέδειξαν τέτοια προσήλωση  και ιερότητα στο θεσμό της φιλοξενίας.

Άρα στην Ελληνική Μυθολογία και υπό το φώς του Ηλίου (ουσιαστικά η Γιγαντομαχία και η Τιτανομαχία (εάν συνδυάσουμε τα εδάφια του Ησιόδου) δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η εσωτερικοποίησις των χαοτικών συμπαντικών δυνάμεων σε ανθρώπινα σώματα) ο διαμοιραστής Δίας διεμοίρασε τις δυνάμεις του χάους ώστε αυτές να αποκτήσουν συγκεκριμένη μορφή η οποία σταδιακά εξελίχθηκε σε σώμα και πνεύμα: στην αρχή το σώμα ήταν πνεύμα και το πνεύμα σώμα, διότι στην απαρχή της οντογένεσης του σώματος αυτό το οποίο μας ενδιέφερε είναι η έξοδος των χαοτικών δυνάμεων από το άμορφο πόρευμά τους, και η μετατροπή χαοτικών δυνάμεων σε υπό τον Ήλιο συγκεκριμένες μορφικές δυνάμεις οι οποίες σταδιακά θα εγένοντο σώμα και πνεύμα.

Όμως αυτή η  στερεοποίησις και εμφάνισις των χαοτικών δυνάμεων σε σωματικές μυθολογικές μορφές (σε στιγμές όπου το σώμα (είναι λάθος η λέξη στη μυθολογία διότι το σώμα  και το πνεύμα ταυτίζονται και το σώμα τίποτε δεν σώζει) και το πνεύμα είναι ένα διότι σε αυτό το επίπεδο μας ενδιαφέρει απλά η μορφοποίηση των χαοτικών οντολογικών δυνάμεων (στην αρχή η σωματική μορφή και η χαοτική δύναμις αυτής της μορφοποίησης ταυτίζονταν) έφερε την ανθρωπίνη μορφή η οποία όμως δεν έχει σώμα και πνεύμα αλλά είναι μορφοποίηση των χαοτικών δυνάμεων: εμφάνισις μορφής με την πινελιά του Ηλίου: αργότερα θα γίνει διαμοιρασμός σε πνεύμα και σώμα: για αυτό οι μυθολογικές οντότητες δρούν ως μία χαοτική μορφοποιηθείσα βέβαια δύναμις: ο Ηρακλής μέσα από τους 12 άθλους αποδεικνύει του λόγου το αληθές ότι δηλαδή το σώμα δεν διαιρείται σε σώμα και πνεύμα, Είναι, είναι ένας τρόπος εμφάνισης της χαοτικής οντολογικής δυνάμεως η οποία αυτοδιανέμεται: για αυτό ο Ήρωας μπορεί διά του σώματος ως καθεαυτής οντότητος να κάνει όλα όσα έκανε: διά του σώματος περνά τις κορυφαίες ιδέες και αξίες, της αφοβίας, της καύσης των πειρασμών κ.λ.π. Αν προσέξουμε στον Ηρακλή δεν υπάρχει η διάστασις πνεύματος και σώματος υπό την έννοια ότι ο Ήρωας εμφιλοχωρείται από μία ενιαία δύναμιν δράσης και ολοκλήρωσης των πράξεών του. Στιγμή δεν διστάζει ενώπιον του λέοντος, στιγμή δεν διστάζει ενώπιον της Λερναίας Ύδρας. Παρατηρούμε ότι το Όν εμφανίζει δυνάμεις του ως στερρά μορφή η οποία δεν είναι ούτε σώμα  ούτε πνεύμα: ο  Ηρακλής δεν είναι ούτε σώμα ούτε πνεύμα (αυτό είναι και η προσφορά της Μυθολογίας η οποία διεστράφη υπό  του Λόγου) αλλά μία στερρά μορφή εμφανιζομένων οντολογικών δυνάμεων οι οποίες αυτοδρούν και περνούν ιδέες και αξίες: έπειτα συνέβη η έλλογος διαστροφή, η στερρά μορφή να διαχωρισθεί: σε σώμα το οποίο σώζει τις οντολογικές δυνάμεις οι οποίες στερεοποιήθηκαν διά του σώματος.

Αυτό πολύ καλύτερα το διακρίνουμε στην Οδύσσεια: δεν αναφέρεται πουθενά η ηλικία του Οδυσσέως: δεν έχει καμμία σημασία: διότι ο Ήρωας είναι μετασχηματισθείσα οντολογική δύναμις πέρα από υλικό σώμα και αέρινο πνεύμα: είναι στερεοποιηθείσα ως τέτοια οντολογική δύναμις: για αυτό εξάλλου εν στιγμή η Αθηνά έχει τη δυνατότητα να μετατρέπει τον Οδυσσέα σε νεαρό αλλά και σε γεροντώτερο: διότι όλα είναι μετατροπές δυνάμεων πέρα από τις ιδιομορφίες που μετέπειτα χαρακτήρισαν το σώμα (ότι είναι νέο, γερνά, το πνεύμα είναι αιώνιο κ.λ.π).

Άρα το σώμα στη Μυθολογία είναι η οντολογική δύναμις ως τέτοια. Γι αυτό ο Ήρωας Αχιλλεύς επιθυμεί της καλυτέρας κατανομής οντολογικής δυνάμεως ως μορφή, διότι μόνον με αυτόν τον τρόπο θα επιτύχει την υστεροφημία και τα κλέη ανδρών: Πολύ αργότερα ο Σωκράτης ως άσχημος σωματικά θα υποτιμήσει το σώμα (διαλύοντας την Ελληνική αξιολογία της ενιαίας σωματικά και πνευματικά οντολογικής δυνάμεως) διότι πλέον η ενιαία στερρά οντολογική κατάστασις θα διαλυθεί και θα διχοτομηθεί σε σώμα και πνεύμα: το σώμα δήθεν συγκρατεί και σώζει την μεταφερθείσα οντολογική δύναμιν: από αυτή την άποψη το σώμα υποχωρεί στο ανώτερο και αθάνατο και ανώλεθρο πνεύμα που μεταφέρει.

Σε κάθε περίπτωση στα χρόνια των Ηρώων το Σώμα ως εξωτερικότητα της Οντολογικής εσωτερικότητας (όχι σώμα όπως εμείς το εννοούμε αλλά ενιαία εξωτερίκευση της μιάς και ενιαίας Οντολογικής δυνάμεως) ενέχει ένα πολύ συγκεκριμένο ρόλο ο οποίος θα χαθεί ειδικά μετά τις εμμένειες της πλατωνικής και αριστοτελικής φιλοσοφίας οι οποίες οδήγησαν στην εμφάνιση του χριστιανικού μονοθεϊσμού: το Σώμα ως ενιαία οντολογική εξωτερίκευση προωθεί τις ιδέες και αξίες του Όντος ως τέτοιου: η Αχίλλειος οργή, η Οδυσσεϊκή νόησις, είναι τρόποι όχι σωματικοί ή πνευματικοί, αλλά τρόποι κατεύθυνσης της μιάς ενιαίας εξωτερικευθείσης οντολογικής δυνάμεως: το σώμα τώρα ως εξωτερίκευση δυνάμεως και όχι ως σώμα έναντι πνεύματος αλλά ως ενιαία δύναμις κατευθύνει τον τρόπο της οντολογικής επέλασης στην ανθρώπινη κοινωνία: οι Ήρωες είναι διαχειριστές της οντολογικής δύναμης η οποία διά της στερράς σωματικής εξωτερίκευσης κατευθύνεται στον ηρωϊκό τρόπο της τιμής, της ανωτέρας σκέψης και πράξης.

Για αυτό εξάλλου περισσεύουν τα Ομηρικά επίθετα τα περιγράφοντα το Σώμα: όχι το σώμα αλλά την οντολογική δύναμιν η οποία στερεοποιείται στο σώμα: λευκώλενος η Ήρα (διότι το λευκό χέρι μεταφέρει την δύναμιν του Ηλίου), γλαυκώπις η Αθηνά (διότι το γαλανό μάτι μεταφέρει την αχανή δύναμιν του ουρανού), ωκύπους ο Αχιλλεύς (διότι γρήγορη  είναι και η μοίρα του ανθρώπου).

Δυστυχώς η εποχή του Λόγου διέλυσε την Ενικότητα της ανθρωπίνης σωματικής κατάστασης, της αντιμετώπισης  του σώματος όχι ως υλικού (δεν υπήρχε διάκριση ύλης και πνεύματος διότι το όν διά του σώματος απλά εμφανιζόταν ως τέτοιο) ή μη πνευματικού παράγοντος αλλά ως ενιαίου τρόπου εμφάνισης της χαοτικής οντολογικής δυνάμεως. Ειδικά η Αριστοτελική αντιοντολογική ηθική κατέστρεψε την ενιαία φύση του Σώματος: ο Αριστοτέλης διέλυση την ενικότητα και συνέχεια της οντολογικής συνεχείας (κάτι το οποίο είχε ξεκινήσει από τη νοησιοκρατία των Πλάτωνος και Σωκράτους οι οποίοι διεχώρισαν την ύλη του σώματος από το μεταφερόμενο εσωτερικά πνεύμα προκειμένου να στηρίξουν στην ανύπαρκτη διπολικότητα σώματος και πνεύματος την κυριαρχία των σοφών, τη δημιουργία της ιδέας ως εξουσιαστικής δυνάμεως επί του σώματος (μιάς και η ιδέα κατευθύνει την σωματική κίνηση).

Σε αυτό το σημείο αξίζει να μείνουμε λίγο παραπάνω: η  οντολογική φύσις του σώματος διελύθη  υπό της Πλατωνικής ιδέας: η Πλατωνική Ιδέα (ανύπαρκτος οντολογικά) στηρίχθηκε στην σκληρή διαχώρηση του σώματος από το Όν : το σώμα μεταφέρει το πνεύμα του Όντος και όχι το Όν ως τέτοιο: ο Πλάτωνας δεν αντιμετωπίζει ομηρικά το Σώμα (για αυτό και εμίσησε τον Ποιητή) δεν αντιμετωπίζει το Σώμα ως εξωτερικευμένο Όν: ο Πλάτωνας μισεί τη μυθολογία και επιθυμεί του Λόγου: το Σώμα ως μορφή σταδιακά καθίσταται ακίνητος Ύλη η οποία διαχωρίζεται ψευδώς από το Όν: ποιο πράγμα αυτοκινεί το σώμα και το ενώνει με την οντολογική κίνησιν; Η Ιδέα: η πλέον αυθαίρετος κατασκευή διότι το Σώμα στην απαρχή του ήτο Ιδέα: με αυτόν τον τρόπο το αντιμετωπίζει η Μυθολογία: ο Αριστοτέλης, ο δήθεν διαφωνών με τον Πλάτωνα, παραλαμβάνει όλο αυτό το αντιοντολογικό συνονθύλευμα και ακινητοποιεί ως Ύλη το Σώμα, το συνδέει με την Ιδέα η οποία ως οντολογικός τρόπος του πρώτου κινούντος ακινήτου κινεί το σώμα: άρα το σώμα έχει αξία μόνον διότι σώζει την ιδέα μεταφοράς των οντολογικών τρόπων: άρα το Σώμα χάνει την Μυθολογική του Οντολογική αυτοκίνηση και μετατρέπεται σε έρμαιο των ιδεών που φιλοξενεί: η Αριστοτελική ευήθεια ολοκληρώνεται μέσα από τον έλεγχο αυτών των ιδεών άρα του σώματος: οι ιδέες του καλού συνεπάγονται τις ιδέες του κακού: το σώμα χάνει την ενικότητά του και πρέπει να υπακούει σε καλές ιδέες: Χάνεται η μία οντολογική δύναμις συνεχείας: ο άνθρωπος διαλύεται σε άνθρωπο του καλού και του κακού: κάτι ανύπαρκτο στον οντολογικό εαυτό του.

Ο πανέξυπνος Σταγειρίτης στην προσπάθειά του να διαλύσει την οντολογική συνέχεια και μέσα από το δίπολο πνεύματος και ύλης να ελέγξει το σώμα, άρα τον άνθρωπο, στηρίζεται σε δύο μεγέθη: στα πάθη και στην αρετή. Το πάθος είναι η οντολογική διάλυση της οντολογικής συνεχείας διότι ο άνθρωπος χάνει τον Οντολογικό τρόπο ενορατικής και αυθόρμητης συνεχείας: Το Ηρακλείτειο πάθος έναντι του Λέοντος της Νεμαίας καταδικάζεται στον Αριστοτέλη διότι μπορεί να  οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες μη εξουσιαζόμενες καταστάσεις: η αστεία θεωρία της μεσότητας θα ανάγκαζε τον Ηρακλή να ελέγξει τις δυνάμεις του και να αποφύγει το Λιοντάρι: το πάθος είναι οι οντολογικές χαοτικές δυνάμεις οι οποίες ακυρώνονται ως τέτοιες: ο ανεξέλεγκτος πόθος του ανδρός επι των  γυναικών θεωρείται πάθος διότι ο άνθρωπος μιμείται την ανεξέλεγκτη πορεία του χαοτικού όντος: η οντολογική δύναμις χάνεται, ελέγχεται από τις φαντασιακές ιδέες, αυτές από τους εξουσιαστές, και επιτρέπεται στο σώμα ό,τι επιτρέπουν οι ελεγχόμενες ιδέες οι οποίες τροποποιούν και μερικοποιούν το χαοτικό Όν χάριν των συγκεκριμένων πραγμάτων που επιτρέπονται στο σώμα. Η ιδέα κρύβει το χαοτικό Όν και επιτρέπει στο σώμα συγκεκριμένα πράγματα διότι χάθηκε η χαότητα του όντος.

Σταδιακά το σώμα αντιμετωπίζεται από το μονοθεϊσμό ως φορέας των πνευματικών και ηθικών (κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν) δυνάμεων που εκπορεύονται όχι από το Όν (το Όν δεν θα άντεχε αυτή τη μερικοποίηση) αλλά από τη μετάλλαξη της Πλατωνικής Ιδέας σε Θεό: το σώμα όμως καθορίζει την πνευματική κίνησιν και όχι το πνεύμα: σε αυτό το σημείο έγκειται η μεγάλη αντίφασις των Πλάτωνος, Σωκράτους και Αριστοτέλους: Οι πνευματικές και ηθικές αρχές δεν επέρχονται  ως τέτοιες: ουδαμού των κειμένων του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους δεν υπάρχουν ιδέες και αξίες κεχωρισμένες του σώματος: αξία αποκτούν οι ιδέες όταν γίγνονται αξίες κατευθύνουσες το σώμα. Σε αυτό το σημείο δικαιωνόμεθα: δεν μπόρεσαν οι Πλάτωνας και Αριστοτέλης να ξεφύγουν από τη μεγάλη αλήθεια ότι στην αρχή δεν υπήρχε σώμα και πνεύμα αλλά εξωτερίκευση του όντος η οποία σταδιακά έγινε σώμα που σώζει τις πνευματικές δυνάμεις, δεν υπάρχει όμως πνεύμα ανεξάρτητο από το σώμα, και από αυτή την αρχή δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν οι παραπάνω φιλόσοφοι: επειδή το σώμα είναι εξωτερικευμένο όν αλλά υπό αυτό το οπτικό πρίσμα όλα τα σώματα είναι οντολογικώς ελεύθερα και παράλληλα στην πορεία τους, εφευρέθηκαν οι ιδέες ώστε μία ιδέα (όπως ο Θεός) να ελέγξει όλα τα σώματα μέσω των ηθικών αρχών.

Σταδιακά  το σώμα έγινε τελείως υποχείριο του πνεύματος: σαν να λέμε η οντολογική δύναμις όπως εξωτερικεύθηκε ως σώμα  έγινε υποχείριο στις φαντασιακές ιδέες κάποιων. Ενώ οι Έλληνες έζησαν με το γυμνό σώμα διότι εκράτησαν την ανάμνηση της σωματικής πρωτόλειας οντολογικότητας, οι χριστιανοί έκρυψαν το σώμα: με αυτόν τον τρόπο οι ιδέες επιβλήθηκαν ανεξέλεγκτες και οι άνθρωποι τρομοκρατημένοι ενώθηκαν αναγκαστικώς κάτω από κοινές ιδέες: σήμερα επειδή ακριβώς (ειδικά στην ψηφιακή εποχή) οι ιδέες ενώνουν και κατευθύνουν τους ανθρώπους και ως σκέψη και ως πράξη, το σώμα εγυμνώθη αλλά δεν είναι το οντολογικό σώμα: είναι το σώμα το αποκλεισμενο του υγιούς όντος, το σώμα το οποίο θέλει να υπηρετήσει όσα του εστέρησαν κάτω από τα χριστιανικά ρούχα.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειώσουμε και το ότι η τεχνολογική εξέλιξη τροποποίησε τη σωματική χρήση, καθιστώντας το σώμα παθητικό δέκτη ιδεών και εφευρέσεων, το σώμα του Αχιλλέως ήταν ωκύποδον (τον οδηγούσε ψηλά) ενώ αντιθέτως το σώμα του σημερινού ανθρώπου δεν  έχει οντολογική αυτοκίνηση διότι εξαρτάται από φτιαχτές ιδέες και κατευθυνόμενες πράξεις εξ΄αυτών των ιδεών: ο Αχιλλέας πολεμούσε με το σώμα του, σήμερα οι πόλεμοι και η ειρηνική ζωή στις πόλεις δεν χρειάζονται  το σώμα: το πολυβόλο αντικατέστησε τη σωματική ανδρεία, η ψηφιακή εποχή εξαφάνισε το σώμα: η ψηφιακή εποχή είναι το έσχατο στάδιο της ιδέας: φαντασιακά ο άνθρωπος υπακούει σε άνωθεν κατασκευές, το σώμα εξαφανίζεται (εικονικώς δεν χρειάζεται) διότι το σώμα (αυτό και αν είναι ειρωνικό) θυμίζει την μοναδική ενιαία οντολογική εξωτερίκευση η οποία έπρεπε μέσα από τις ιδέες να ελεγχθεί: για αυτό εξάλλου και ο σατανάς έχει σώμα: δεν μπόρεσαν οι  θρησκευόμενοι να ξεφύγουν από τις χαοτικές αλήθειες: τα αναλλοίωτα σώματα του πρώτου όντος υπάρχουν και αυτά θα οδηγήσουν στις επόμενες οντολογικές μεταμορφώσεις.