Εξήγησις του απολυτικίου της Παναγίας εν τη 15 η Αυγούστου.

 

Εξήγησις του απολυτικίου της Παναγίας εν τη 15 η Αυγούστου.

Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖςπρεσβείαις ταῖςσαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Το εν λόγω απολυτίκιον είναι γραμμένο σε άπταιστη Ελληνική γλώσσα. Οι επιλεγείσες λέξεις προέρχονται μέσα από τα βέλτιστα ετήτυμα της Ελληνικής γλώσσης, είναι  λέξεις οι οποίες καταδεικνύουν εξαιρετικά τα νοήματα που επιθυμεί το συγκεκριμένο κείμενο να υποστηρίξει.

«Εν τη γεννήσει»: Κατά τη στιγμή της γεννήσεώς σου Παναγία: ο εμπρόθετος προσδιορισμός του χρόνου εμπεριέχει και τον τρόπο του ρήματος γίγνομαι: η Παναγία εγέννησε τον Ιησού, έφερε σε χώρο και χρόνο τον Υιόν του Θεού, η δοτική αναδεικνύει όλη την προσφορά της ανθρωπίνης μήτρας στην υπόθεση της ενανθρώπησης του Θεού.

«Την παρθενίαν εφύλαξας»: Το ρ.φυλάττω έχει δώσει εκπληκτικές λέξεις: Η ετυμολογία του είναι εκ του φύω: γεννώ, η φυλή προέρχεται: το σύνολο ομόρων ανθρώπων: φυλάττω είναι οι άνθρωποι οι οποίοι ως όμοροι και όμοιοι στην καταγωγή εφύλαττον τη ζωή των: άρα η Παναγία εφύλαξε την πολύτιμη σωματική παρθενίαν της (κατά τον τρόπο που ανέδειξαν οι Ποιητές για την Αθηνά και την Αρτέμιδα).

«εν τη κοιμήσει»: εκπληκτική παρατακτική σύνδεση με τον όμοιο προσδιορισμό: εν τη γεννήσει: απίστευτη η ποιητικότητα του κειμένου: με τον εμπρόθετο αυτόν προσδιορισμό σε δοτική πτώση παραδίδεται ότι μέσω της κοιμήσεώς της η Θεοτόκος προσέδωσε στους ανθρώπους τη συνέχεια της ζωής  διότι με τον Ιησού και την Ανάστασίν του ηνώθη (κατά τους χριστιανούς) ο ουρανός και η γή. Οι χριστιανοί συζητούν για κοίμηση: εκ του κείμαι: η Θεοτόκος εκοιμήθη δηλαδή μεταφέρθηκε  εκουσίως σαν να το εθέλησε πνευματικώς στον κόσμο του ουρανού , όπως κοιμόμαστε και εκουσίως υπάρχουμε σε έναν άλλο κόσμο: το εκοιμήθη δηλώνει ότι δεν υπάρχει απώλεια της προσωπικότητας αλλά εκούσια πνευματική μεταφορά σε έναν πνευματικό αιθέριο επόμενο κόσμο. Ήδη η Ομηρική νέκυια έχει υποσημάνει ότι οι φεύγοντες από εδώ μεταφέρονται ως κοιμηθείσες σκιές σε έναν επόμενο κόσμο (Άδης).

«Ου κατέλιπες Θεοτόκε»: το ρ.κατέλιπες είναι β΄αόριστος του καταλείπω: σύνθετο ρήμα: κατά τον δικό μου τρόπο λείπω, φεύγω: αυτό σημαίνει ως σύνθετο ρήμα: όμως η Παναγία δεν έφυγε από τον κόσμο: ο β΄αόριστος σημαίνει την απαξ αποφασιστική κίνηση στο παρελθόν η οποία διαπλάττει το μέλλον: για μία φορά η Παναγία δεν εγκατέλειψε τον κόσμο ποτέ δεν πρόκειται να τον εγκαταλείψει. Υπενθυμίζουμε ότι τον αποφασιστικό β΄αόριστο χρησιμοποίησε ο Λεωνίδας: μολών λαβέ. Αποφασιστικά η Παναγία η οποία ως η Ωραία Ελένη μετεφέρθη στην Τροία του Ουρανού, σαν να έπεσε στον ύπνο εκουσίως  διά του οποίου μεταφέρθηκε στο όνειρο της Βασιλείας του Ουρανού από όπου νοιάζεται του κόσμου και δεν τον εγκαταλείπει.

«Μετέστης προς τη ζωή»:

Το ρ. μετέστης είναι και αυτό β΄αόριστος του μεθίσταμαι: μεταβάλλω, μεταβάλλω κατάσταση, μεταφέρομαι αλλού: εκπληκτικό ρήμα δηλούν την κατάστασιν: η Παναγία μεθίσταται, αλλάζει κατάσταση, προχωρεί προς την Βασιλείαν των Ουρανών: οι Έλληνες δημιούργησαν αυτό το ρήμα για να ομιλήσουν για τον μεταστάντα στον Ουρανό Ηρακλή, Αχιλλέα, τον Διαγόρα όταν εν δόξη μετέστη στον Όλυμπο. Το ρ. έχον σχέσιν με το ειμί, σημαίνει ότι μετά τη Γή ειμί (μετά έστι) στον Ουρανό, δηλώνει την μορφική και ειδική ταξιδεύουσα κατάσταση της Υπάρξεως από τη Γή προς τον Ουρανό: η συνεισφορά είναι ότι η μορφή ταξιδεύει και σωματικά στο σύμπαν όχι μόνον πνευματικά, μεθίσταται ο άνθρωπος , μεταφέρεται από τη γή προς τον ουρανό.

«Μήτηρ υπάρχουσα της ζωής»: η έννοια της Μητρότητας είναι ιδεατή: η Παναγία ως Μητέρα του Ιησού ο οποίος είναι η Ζωή είναι η εννοιακή Μητέρα της Ζωής: ήδη ο Δίας είναι ο Πατήρ θεών και Ανθρώπων: άρα οι Έννοιες είναι οντολογικά περιεκτικές: Η Παναγία είναι Μητέρα του Θεού που είναι η Ζωή: ζούμε στην ολοκλήρωση των Εννοιών: οι Έννοιες καλύπτουν τον Άνθρωπο και τη Ζωή του.

«Και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη»: μέσα από τις ικεσίες σου η ζωή λυτρούται: είναι δύσκολος στίχος: έχουμε την γνώμη ότι το λυτρουμένη αφορά τη ζωή: η ζωή των χριστιανών λυτρούται, δηλαδή: η Παναγία μέσω της κοιμήσεώς της έχει πληρώσει τα λύτρα σε κάθε εχθρό του θεού ώστε λυτρουμένη η ζωή των χριστιανών να  τους οδηγεί στον Παράδεισο. Όταν εννοούμε τον Χριστό ως λυτρωτή σημαίνει ότι δέχονται οι χριστιανοί ότι ο διάβολος έχει διά της θυσίας του Θεού δεχθεί τα λύτρα που του έδωσε η θυσία  του θεού ώστε να απελευθερώσει τον Άνθρωπο: η Παναγία με τη ζωή της και την εκούσια κοίμησή  της πληρώνει τα λύτρα ώστε ο άνθρωπος να σταματήσει να ζεί ως απαχθείς και απελεύθερος να πορευθεί προς τη βασιλεία του θεού του. Η έννοια του λύτρου εγκαινιάζεται στον Χρύση ο οποίος προσφέρει άποινα (λύτρα) στον Αγαμέμνονα για να απελευθερώσει την Χρυσήϊδα.

«Εκ θανάτου τας ψυχάς ημών»: ώστε η Παναγία λυτρώνει τους ανθρώπους από το θάνατο: ο Θάνατος μετά από όλα αυτά νοηματοδοτείται ως ύπαρξη που δεν αγγίζεται από το ταξείδι της Παναγίας: άρα ο θάνατος είναι κατάστασις και όχι στιγμή: άρα όποιος ακολουθεί την Παναγία και το ταξείδι της ζεί αιωνίως: αιωνίως με τον τρόπο του Πρόκλου, ολοκληρωμένως: άρα θάνατος είναι το χωρίς σχέδιο ταξείδι του ανθρώπου στο σύμπαν, κάτι το οποίο ταξιθετεί η σειρά που θέτει η Παναγία. Ήδη θάνατος εννοείται το άλογο ταξείδι του ανθρώπου ενώ η ζωή η λελογισμένη πορεία της συνειδητής υπάρξεως: για αυτό και στον Όμηρο θάνατος είναι η ξαφνική φυγή της ψυχής, ο θάνατος όμως καταργείται όταν ο Σωκράτης (προλογίζοντας την Παναγία) μέσα από την αυτοσυνειδητοποίησή του δεν πεθαίνει αλλά μεθίσταται στην ερίβωλον Φθίαν: άρα η Παναγία είναι επανάληψις της Σωκρατικής Απολογίας: ο συνειδητοποιημένος άνθρωπος ανοίγει συμπαντικούς δρόμους σωματικούς και μη και ταξιδεύει ελλόγως στο άπειρο σύμπαν ως ζών: κάθε απώλεια αυτής της συνείδησης  είναι θάνατος.