Περί της Φύσεως του Είναι.
Ως γνωστόν το Είναι αποτελεί απαρέμφατο του ρήματος : ειμί. Άρα περιγράφει μία απρόσωπη ενέργεια, η οποία συμβαίνει στο ευρύτερο σύμπαν και προχωρεί προς τον ανθρώπινο κόσμο. Την ενέργεια της ταυτότητας. Της ταυτότητας ότι αυτή η δύναμη και αυτή η ενέργεια ταυτίζεται μέσα από τη σκέψη και την πράξη με εμένα ως Υποκείμενο άρα Εγώ Είμαι αυτή η δύναμη: αποτελεί αναπάντητο ερώτημα: Εγώ Είμαι η δύναμή μου ή η δύναμή μου Είμαι Εγώ; Όταν κάποιος λέγει ότι Είναι εννοεί ότι απομονώνει κάποιες δυνάμεις και ενέργειες οι οποίες του δίδουν κάτω από προϋποθέσεις την έννοια του Είναι: κατά πολύ απλό τρόπο στην πρόταση: ο Κώστας είναι Καλός, η έννοια του Είναι θα μπορούσε να νοηθεί με δύο ή και παραπάνω βέβαια, διαφορετικούς τρόπους.
1) Ο Κώστας έχει υιοθετήσει εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες τον μετατρέπουν σε καλό ως σκέψη και πράξη. Άρα ο Κώστας είναι Καλός σημαίνει ότι το Ανθρώπινο Υποκείμενο με τα χαρακτηριστικά του Κώστα έχει υιοθετήσει τόσο απόλυτα με συνέπεια και σταθερότητα τις δυνάμεις του Καλού ώστε η Μορφή που έχει τα χαρακτηριστικά του Κώστα είναι Καλή.
2) Ο Κώστας έχει υιοθετήσει τις δυνάμεις του Καλού κατά πνευματικό και Ηθικό τρόπο: άρα ο Κώστας είναι Καλός αγγίζει τις δυνάμεις του Καλού και όχι τον Κώστα, διότι Είναι κάτι όταν έρχεται σε επαφή και μόνον με αυτές τις δυνάμεις, διότι ο Κώστας πρίν και μετά από αυτές τις δυνάμεις δεν θα είναι Καλός αλλά κάτι άλλο. Άρα ο Κώστας (ουσιαστικά οι δυνάμεις του καλού) είναι Καλός για όσο έχει αυτές τις δυνάμεις του Καλού, άρα ο Κώστας δεν Είναι καλός για πάντα αλλά για κάποιο χρονικό διάστημα.
Άρα όλοι οι αξιακοί χαρσκτηρισμοί είναι πρόσκαιρες ενώσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και στις δυνάμεις οι οποίες εκλείσθηκαν σε αυτές τις αξιακές δυνάμεις του Καλού. Άρα το Είναι κατ΄αρχάς δεν αφορά τον Άνθρωπο ως τέτοια οντολογική μορφή, αυτή (ειδικά από το Σωκράτη και μετά) είτε χαρακτηρίσθηκε ως φυσικώς κακή είτε επιδεικτικά δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί της. Το Είναι εμφανίσθηκε ως καθαρά γνωσιακός και αξιακός όρος όχι για να αποδώσει τον Άνθρωπο ως τέτοιο: είναι αστείο και να λέμε ότι ο Άνθρωπος ως τέτοιος , ως καθαρά οντολογικό μέγεθος έχει την ανάγκη του Είναι, η καθαρά οντολογική δύναμις δεν έχει ανάγκη κανενός λεκτικού χαρακτηρισμού διότι είναι πέρα από λέξεις και ανθρωπίνους μεταχαρακτηρισμούς.
Άρα το Είναι είναι καθαρά λεκτικός τύπος, ο οποίος εμφανίσθηκε όταν ο ανθρώπινος λόγος κατασκεύασε το ανάλογο περιεχόμενο με το οποίο επληρώθη αυτή η Λέξη. Επί της ουσίας το Είναι (ως τρόπος σταθεράς ταυτότητας) ικανοποιεί την ανθρώπινη ανάγκη κατασκευής ενός παραμονίμου μεγέθους επάνω στο οποίο θα στηριχθεί η ανθρωπίνη αυτή διάσταση: όταν ο Άνθρωπος καταστάλαξε τι Είναι ο Θεός, τι είναι η φύση, τι Είναι ο άνθρωπος, τότε μπόρεσε και έκτισε τον Πολιτισμό, την Ιστορία του και την Πορεία του μέσα στο χρόνο. Διότι ακριβώς η λέξη Είναι ικανοποιεί την δομική ανάγκη αυτή η διιάσταση (Θεού, φύσεως, ανθρώπου) να στηριχθεί επάνω σε σταθερά διαστασιακά μεγέθη, τα οποία αναλόγως θα στολισθούν με ποικίλες όσες γνωσιακές ή αξιολογικές ιδιότητες (αληθείας, καλού, ωφελίμου, εσχατολογικής σωτηρίας κ.λ.π).