Απόσπασμα από το βιβλίο μου: Είναι και Συνέχεια.

 

Άρα όπως  είπαμε σκοπός των προσωκρατικών είναι να επιβάλουν στην χαοτική σειρά του αντικειμένου πλέον οντολογικού κόσμου τη σειρά του Υποκειμένου ως λογικού μεγέθους: ποιο είναι το πλέον βασικό χαρακτηριστικό του Υποκειμένου:  η Αρχή του, το Υποκείμενο θέλει με την χρονική και όχι την δομική έννοια να εμφανίσει την Αρχή : την χρονική αρχή κατά την οποία ξεκινά η εκμαίευση εκ της οντολογικής σειράς όλων εκείνων των δυνάμεων οι οποίες θα αποτελέσουν την ανθρώπινη διάσταση, διά της διαλεκτικής σχέσεων των οποίων θα προοδεύει ως νοήμον όν ο άνθρωπος. Άρα από την Ανατολή έως την χώρα των προσωκρατικών ήδη είχε συντελεσθεί η μεγίστη των δημιουργικών αξιακών μετατοπίσεωων, η οποία ενώ δεν είναι κάτι το μοναδικό, ελησμονήθη η οντολογική σειρά και απέμεινε η σειρά του Υποκειμένου Ανθρώπου και του Αντικειμένου Κόσμου ως η μόνη προϋπάρχουσα.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: Μέσα στην αδυσώπητη οντολογική ροή, ξεχώρισε μία οντότητα, μία οντολογική δύναμη, η οποία ακινητοποιήθηκε μέσα στην αβυσσαλέα οντολογική συνέχεια. Συζητούμε για μία δύναμη χωρίς κανένα πρόσημο, ή ταυτότητα, αν και μετέπειτα ονομάσθηκε  Θεός, άνθρωπος, ή ό,τι άλλο. Πρίν είχε συνδυασθεί με άλλα έμβια όντα (Γίγαντες, Αγγέλους, Τιτάνες, τέρατα κ.λ.π): επί αφαιρετικής βάσης συζητούμε ότι μέσα στην αδυσώπητη  ροή της οντολογικής  ροής εμφανίσθηκε μία συσσώρευση δυνάμεων η οποία αποτέλεσε έναν νέο πλανήτη, μία νέα κατάστασηη μέσα στο Είναι του  Όντος. Αυτό το οποίο δεν έχει εκτιμηθεί σωστά είναι η παρακάτω καθαρά αφαιρετική κίνηση: ο Θαλής  και οι άλλοι προσωκρατικοί Τιτάνες του Πνεύματος, δεν εδημιούργησαν το σκεπτόμενο Υποκείμενο (το οποίο συζήτησε για το ύδωρ και τα λοιπά ριζώματα): ο Θαλής και οι λοιποί προσωκρατικοί φιλόσοφοι γεννήθηκαν σε μία εποχή όπου ήδη είχε εμφανισθεί το ξεχωριστό σκεπτόμενο Υποκείμενο μέσα στην αδυσώπητη οντολογική ροή. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πολλά για αυτήν την δημιουργηθείσα κατάσταση: εξάλλου ελάχιστοι έχουν κατανοήσει και ασχοληθεί με αυτήν την διαπίστωση. Ο Θαλής και οι λοιποί προσωκρατικοί αποτελούν έκφραση του ήδη υπάρχοντος στην εποχή τους σκεπτομένου Υποκειμένου το οποίο ήθελε πλέον και πνευματικά και υλικά  να κυβερνήσει το ζωτικό του κόσμο και χώρο.

Το όλο θέμα αυτό προχωρεί μαζί με το πρόβλημα της Ελληνικής γλώσσας, ειδικά της Ομηρικής γλώσσας. Ας  γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: για πόσους αιώνες σμιλεύθηκαν, κατανοήθηκαν, χρησιμοποιήθηκαν οι πανέμορφες και πανδύσκολες Ομηρικές λέξεις: για όσο χρόνο χρειάσθηκε να σμιλευθεί ο άνθρωπος ως ανεξάρτητο όν ομιλίας, λόγου και έκφρασης: άρα οι προσωκρατικοί έλαβαν σε βάθος χρόνου ένα  Υποκείμενο το οποίο είχε εξέλθει της άλογης μυθολογικής και οντολογικής  πορείας και ήθελε να κάνει ένα δικό του κόσμου σε ένα δικό του νόστο.

Υπό αυτή την έννοια το Είναι σταμάτησε να  έγκειται εκτός του Ανθρωπίνου Νοός, διά της Ενόρασης και των Λέξεων (λόγου) εισήλθε εντός του ανθρωπίνου μυαλού. Ο Άνθρωπος του Λόγου, ο Άνθρωπος των λέξεων, ο Άνθρωπος ο οποίος είχε ακινητοποιήσει τον αέρα, τον είχε συνδυάσει με τις σκέψεις του και παρήγαγε τον αέρα και τις σκέψεις του μαζί ως λέξεις, αυτός ο άνθρωπος έκανε μαζί με τους προσωκρατικούς τη μεγάλη κίνηση: ακινητοποίησε όση οντολογική πορεία ήθελε, την απέκοψε, την ωνόμασε Είναι, την έβαλε στο μυαλό του, και με αυτή κατασκεύασε: θεό, φύση (κόσμο και πόλη)  και τον Άνθρωπο. Με μία σημαντική επισήμανση: αυτός ο Άνθρωπος δεν ακολούθησε την κυρία Οντολογική οδό διότι ποτέ δεν θα κατάφερνε να αποκοπεί από αυτήν και να υπάρξει ως υποκείμενο, δημιούργησε έναν παράδρομο ο οποίος όμως θα ξαναοδηγήσει στην κυρία οντολογική οδό.

Άρα η φράση του Θαλή: το ύδωρ είναι η Αρχή Όλων, δεν είναι η πιο σημαντική στιγμή του φιλοσόφου: μάλλον η πορεία προς αυτήν την αρχή είναι η πιο σημαντική για το φιλόσοφο: η πορεία είναι αυτή ακριβώς η οποία σημειώθηκε: κομμάτι του όντος αποκολλάται από το Όν, με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά γεννάται αυτό το οποίο θα μετεξελιχθεί σε διάσταση θεού, κόσμου και ανθρώπου. Η μεγαλειώδης ανακάλυψη του Θαλή και των λοιπών προσωκρατικών ότι αυτό το κομμάτι πρέπει να έχει μία Αρχή είναι δάνειο από την λειτουργία της αδυσώπητης οντολογικής ροής, συνάμα η μεγίστη των αφαιρέσεων που έγιναν ποτέ: ο Θαλής και οι λοιποί λοιπόν προσωκρατικοί στο θέμα της Αρχής κατάλαβαν ότι αφ΄ής στιγμής στην αδυσώπητη οντολογική ροή κυριαρχεί μία κεντρική Οντότητα (το Είναι του Όντος) και στην δική τους διάσταση με όση οντολογική διάσταση δανείσθηκαν, θα πρέπει να κυριαρχεί μία κεντρική αρχή: το ύδωρ, ή ό,τι άλλο.

ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΗ ΓΡΑΠΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΓΛΩΣΣΑ Β ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ.

 

ΟΛΙΓΟΛΕΠΤΗ ΓΡΑΠΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΓΛΩΣΣΑ Β ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ:                                                                        ΤΜΗΜΑ: Β1

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ:

ΘΕΜΑΤΑ:

1.      Να μεταφέρετε τα σύνθετα ρήματα των ακόλουθων προτάσεων στον αόριστο:

α) Εκφράζει με θάρρος τις απόψεις του.

β) Αναλαμβάνω κάθε συνέπεια των πράξεών μου.

γ) Μου διαφεύγει η απάντηση.

δ) Ο διευθυντής απολύει το γραμματέα του.

ε) Αντιδρά άσχημα στις παρατηρήσεις του φίλου του.

στ) Παραλαμβάνεις τα έγγραφα.

                                                                                                                       (6 μονάδες)

2.      Να συμπληρώσετε τον ακόλουθο πίνακα, αναφέροντας τα συνθετικά από καθεμιά από τις σύνθετες λέξεις (2 μον.) και να προσδιορίσετε το είδος της σύνθεσης (παρατακτικό, προσδιοριστικό, κτητικό, αντικειμενικό) (2 μον.):

Από την Φιλότητα στον Έρωτα και στην χριστιανική Αγάπη.

 

Από την Φιλότητα στον Έρωτα και στην χριστιανική Αγάπη.

Η Φιλότητα, ο Έρωτας, η Αγάπη, αποτυπώνουν μία κοινή Επιθυμία και Επιδίωξη του Νοήμονος Ανθρώπου: να δημιουργήσει ένα έλλογο Συν-αίσθημα σύμφωνα με το οποίο όλα είναι Ένα, ως Κόσμος και Άνθρωπος, ώστε όλα να τείνουν προς το Ένα ως Κόσμος και Άνθρωπος. Θα ξεκινούσαμε λοιπόν αυτή την εργασία αποτυπώνοντας ότι η Φιλότητα ο Έρωτας και η Αγάπη, είναι ακόμη μία φαντασιακή κίνηση  του Λόγου: χωρίς το Λόγο ως σκέψη του Ενός και έκφραση της Ενικότητας του Κόσμου και του Ανθρώπου δεν υφίσταται Φιλότητα Έρωτας και Αγάπη: ο Εμπεδοκλής πρώτα είδε την ενιαύσια φύση του Κόσμου και έπειτα συζήτησε για τη Φιλότητα,  για αυτό ο Συκουτρής συζητεί για το Πλατωνικό Συμπόσιο ότι χαρακτηρίζεται  από λόγο Έρωτα και Ψυχή ( ο Σωκράτης είχε συλλάβει τον Ενοποιημένο Ανθρώπινο Εαυτό έναντι κοινών Ιδεών και αξιών του Καλού), για αυτό ο Ιησούς πρώτα συζήτησε για ενιαίο κόσμο  του Θεού για συγκεκριμένο πρόσωπο σε σχέση με το θεό  και έπειτα έδωσε την Αγάπη ως συν-αίσθημα ένωσης όλων έναντι όλων.

‘Αρα ποια ακριβώς είναι η σχέση του Λόγου με το Συν-αίσθημα της Φιλότητας του Έρωτος και της Αγάπης; Μάλλον καλλίτερα ποια είναι η σχέση του Λόγου με το Συν-αίσθημα; Εάν σκεφθούμε ότι το Είναι ενός πράγματος αναλύεται σε δυνάμεις και ενέργειες, τότε θα μπορούσαμε να αναλύσουμε περαιτέρω αυτό το τεθέν ερώτημα ως ακολούθως: ποια είναι η σχέση του λόγου με τις δυνάμεις  και τις ενέργειες οι οποίες απορρέουν από το Συν-αίσθημα; Η απάντηση φαίνεται απλή, μάλλον είναι απλή: καμμία δύναμη και ενέργεια δεν υπάρχει, παρά αυτή ή αυτές οι οποίες υπαγορεύονται από το λόγο: άρα η Φιλότητα  ο Έρωτας η Αγάπη ως δυνάμεις ενοποιητικές κόσμου και ανθρώπου είναι βαθύτατα έλλογες διαδικασίες. Ο Λόγος γεννά την έννοια της Ενικότητας και το Συν-αίσθημα προσφέρει όλες εκείνες τις δυνάμεις και ενέργειες προκειμένου αυτή η ενικότητα να συν-αισθανθεί στο Σύμπαν, στον Πολίτη, στην Πόλη. Άρα χωρίς το συν-αίσθημα της Ψυχής οι σκέψεις του Λόγου δεν μπορούν να καταβούν στο Εσώτερο του Ανθρώπου (Ψυχή) ώστε να καταστούν πράξεις ηθικής και βουλητικής επαφής με τον κόσμο και τον Άλλον: για αυτό και ο Συκουτρής αναφέρει ότι στο Ερωτικό Πλατωνικό Συμπόσιο επικρατεί: ο Λόγος, ο Έρως, η Ψυχή: ο Λόγος κτίζει, η Ψυχή Συν-αισθάνεται τα του λόγου, και ως Ροή (Έρωτας) τα απλώνει στον Κόσμο και στους Άλλους: διότι ο Άνθρωπος είναι παιδί του χάους και του πεπερασμένου: το πεπερασμένο το καλύπτει ο Λόγος: η  ψυχή καλύπτει τις χαοτικές δυνάμεις οι οποίες διά της χαραμάδας του λόγου εισέρχονται εντός του ανθρώπου και απλώνονται ως συν-αισθήματα: ο Λόγος τις κατευθύνει ως Φιλότητα Έρωτα και Αγάπη ώστε ο Λόγος ξεγελώντας το χαοτικό συν-αίσθημα με τις γελοίες επινοήσεις του (διότι η Φιλότητα ο έρωτας η Αγάπη είναι ανύπαρκτες οντολογικές έννοιες διότι δεν ξέρουμε το χάος ώστε να το ενώσουμε, ενώνουμε διά αυτών των εννοιών ένα  αυθαίρετο υποσύνολο του χάους το οποίο ονομάζουμε κόσμο, θεό και άνθρωπο) να ελέγξει το χάος εντός του κόσμου, εντός και εκτός του ανθρώπου, καθιερώνοντας την πρόσκαιρη λογική ενός εξουσιαστικού λόγου στον πρόσκαιρο άνθρωπο και κόσμο.

Η Φιλότητα λοιπόν γεννάται όταν οι προσωκρατικοί συλλαμβάνουν την έννοια του ενιαίου κόσμου και της ενιαίας κοινής αρχής. Είναι το αντίδοτο του λόγου στο χάος που ανοίγεται ως συμπαντικές δυνάμεις: ο λόγος του Εμπεδοκλέους τα καταφέρνει: εισβάλλει στην ανθρώπινη ψυχή διά των ριζωμάτων και ο λόγος προσφέρει ένα συν-αίσθημα παράφορα ελκτικό: όλα είναι Ένα, άρα όλα έχουν την τάση του Ενιαίου: Η πορεία από τον ενιαίο κόσμο στον Ενιαίο άνθρωπο μετουσιώνει την Φιλότητα σε Έρωτα.

Η έννοια της Ωραιότητας στην Ελένη του Ευριπίδη. Συμβολή στη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών από μετάφραση με βάση τα νέα προγράμματα σπουδών.

Πατήσθε στο σύνδεσμο, ή αντιγράψτε τον και έπειτα πατήσθε σε αυτόν.

https://drive.google.com/file/d/1WAPkVtRb6muBhfEki1c6ZghIMXYctqTS/view?usp=sharing 

Ιλιάδα, ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΡΑΨΩΔΙΑΣ Α (στ. 431β-493)

 

ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΗ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΡΑΨΩΔΙΑΣ Α (στ. 431β-493)

            Στην παρούσα ενότητα το καράβι με τη Χρυσηίδα φθάνει στον προορισμό του και ο Οδυσσέας την οδηγεί στον πατέρα της. Με επικεφαλής τον Χρύση αρχίζουν οι θυσίες και η προσευχή προς το θεό Απόλλωνα, παρακαλώντας τον να διώξει τη συμφορά από το στρατόπεδο των Αχαιών, δηλαδή το λοιμό που αποδεκάτισε το στράτευμα. Ο Απόλλωνας δέχεται τη δέηση του ιερέα και ακολουθεί θυσία. Το επόμενο πρωί ξεκινούν για το αχαϊκό στρατόπεδο, όπου και φτάνουν με τη βοήθεια του θεού Απόλλωνα. Η μήνις εξακολουθεί να κρατά τον Αχιλλέα μακριά από τις συνελεύσεις και το πεδίο της μάχης, γεγονός που είχε ως αντίκτυπο την ικανοποίηση του Χρύση, αλλά όχι την ικανοποίηση του Αχιλλέα.

 

ΡΑΨΩΔΙΑ Α (στ. 494-612)

ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ:

            Με την επιστροφή των θεών στον Όλυμπο, η Θέτιδα σπεύδει να ικετεύσει τον Δία να δώσει νίκες στους Τρώες μέχρι οι Αχαιοί να καταλάβουν την αξία του Αχιλλέα και να τον τιμήσουν. Ο Δίας αρχικά διστάζει να απαντήσει, αναλογιζόμενος την αντίδραση της Ήρας. Τελικά, όμως, υπόσχεται στη Θέτιδα να ικανοποιήσει το αίτημα του γιου της. Λίγο αργότερα στο παλάτι, πριν ξεκινήσει το συμπόσιο των θεών, ο Δίας φιλονικεί με την Ήρα με αφορμή την ικεσία της Θέτιδας, την οποία η θεά είχε αντιληφθεί. Ο Δίας φτάνει στο σημείο να απειλήσει την Ήρα. Χάρη στην παρέμβαση του Ήφαιστου, όμως, ο οποίος διασκεδάζει τη βαριά ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί, τα οξυμμένα πνεύματα υποχωρούν, οι θεοί ξαναβρίσκουν το κέφι τους και το συμπόσιο ολοκληρώνεται με την κιθάρα του Απόλλωνα και το ιερό τραγούδι των Μουσών.

ΠΡΑΓΜΑΤΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ:

Καθορίζοντας την Συνέχειά μας (συγγνώμη, το θάνατό μας).

 

Καθορίζοντας  την  Συνέχειά  μας  (συγγνώμη, το θάνατό μας).

Ας παρομοιάσουμε το ταξείδι του Ανθρώπου με το ταξείδι ενός αυτοκινήτου. Ένα αυτοκίνητο λοιπόν είναι κανονισμένο να διανύσει την απόσταση από την Αθήνα έως τη Θεσσαλονίκη. Γνωρίζει ότι όταν φθάσει στη Θεσσαλονίκη θα έχει ολοκληρώσει το ταξείδι του. Όμως ο οδηγός του συνεχώς αποφεύγει να ολοκληρώσει το ταξείδι αυτό, είτε επειδή δεν θέλει να προκαλέσει φθορές στο αυτοκίνητο, είτε επειδή χαίρεται να είναι μέσα στο αυτοκίνητό του και να χαίρεται την βόλτα του. Συνεχώς το προμηθεύει με καύσιμα,τα χρόνια περνούν, το αυτοκίνητο καταστρέφεται λόγω καιρικών και άλλων συνθηκών, μοιραία λοιπόν κάποιος οδηγός θα το οδηγήσει στη Θεσσαλονίκη διότι αυτός είναι και ο πρώτιστος σκοπός του αυτοκινήτου.

Αυτή εν ολίγοις είναι μία μηχανιστική εντελώς αποτύπωση της ενσώματης πορείας του ανθρώπου, από τη στιγμή της γέννησής του έως το θάνατό του. Φυσικά δεν υπάρχει ούτε ζωή ούτε θάνατος, απλά μία πορεία μεταλλασσομένων δυνάμεων, αλλά προκειμένου να στηρίξουμε επικοινωνιακά την εργασία αυτή άς θεωρήσουμε ότι υπάρχει ζωή και θάνατος.

Όταν λοιπόν  γίνεται η σύλληψη του ανθρώπου, συνενώνονται αόρατες δυνάμεις (η πνευματική δύναμη του πατρός και η φυσική ενέργεια της μητρός) οι οποίες εν στιγμή μετατρέπονται σε επόμενη στιγμή ύλης από πνεύμα που είναι (η δύναμη και η ενέργεια ως αόρατες ουσίες μετατρέπονται σε πρώτο υλικό κύτταρο ζωής, το έμβρυο). Σε αυτό το σημείο συμβαίνει το πρώτο λογικό λάθος, το οποίο δυστυχώς στηρίζει το μύθο πνεύματος και σώματος. Επί καθαρά οντολογικής συνεχούς δυναμικής βάσης δεν υπάρχει διαφοροποίηση στο έμβρυο: Είναι οντολογική δύναμη η οποία υποστασιοποιείται αργά και σταθερά σε μία μορφή η οποία είναι φτιαγμένη από την ίδια οντολογική δύναμη, άρα το έμβρυο είναι μορφοποίηση συνεχής  της μίας και αέναης υπαρχούσης οντολογικής δύναμης. Για αυτό το λόγο λοιπόν εν τη κοιλία της μητρός υπάρχει η άπειρος αυτοδυνατότητα συνεχούς μετάλλαξης της οντολογικής δύναμης η οποία λαμβάνει τα χαρακτηριστικά της  ανθρώπινης μορφής και εμφάνισης: κανένας γιατρός, κανένας τεχνίτης, δεν μπορεί να δημιουργήσει άνθρωπο διότι ο άνθρωπος είναι αυτοδημιουργημένο Όν εν τη κοιλία της μητρός.

Άρα όταν γεννηθεί ο άνθρωπος δεν είναι σώμα και πνεύμα: πρόκειται δυστυχώς για το μέγιστο των μύθων (ο οποίος για γνωστούς εξουσιαστικούς λόγους αποθεώθηκε από τον ανατολίζοντα Πλάτωνα και τον έπειτα μονοθεϊσμό προκειμένου οι άνθρωποι επί γής να αποκοπούν από την οντολογική τους συνέχεια καθιστάμενοι εύκολοι εξουσιαζόμενοι από το φαντασιακό νού ο οποίος εξελίχθηκε σε θεό, πολιτικό, επιστήμονα κ.λ.π). Ας επιστρέψουμε λοιπόν στο ότι ο νεογεννηθείς άνθρωπος δεν είναι σώμα και πνεύμα. Επί της ουσίας είναι η αναδιανομή και αναπλασία της μίας και ενιαίας και αενάου οντολογικής δυνάμεως η οποία ως τέτοια ούτε γεννάται ούτε πεθαίνει. Συνεχίζει αναπροσαρμόζοντας συνεχώς την μορφή της. Όπως ο αέρας δίδει υδρατμό και ο υδρατμός παγωμένο νερό, αλλά όλες οι μορφές αυτές είναι ή μία δύναμη του αέρος.

Στο σημείο αυτό όμως (της γέννησης του ανθρώπου) ξεκινά μία διαδικασία η οποία σταδιακά απομονώνει τον άνθρωπο στην παρούσα διάσταση. Είναι η διαδικασία της πνευματικής και αξιακής γνώσης η οποία σταδιακά αποκρύπτει την οντολογική κύρια δύναμη η οποία Είναι ο Άνθρωπος και επί αυτής καλύπτει αυτήν την Οντολογική δύναμη με το κάλυμμα των ιδεών και αξιών. Ο άνθρωπος σταδιακά παύει να μετέχει της Οντολογικής δύναμης (η οποία Είναι ο Άνθρωπος) και σκέπτεται μέρος του Όντος το οποίο διά των ιδεών και αξιών μετατρέπει σε Νού, φύση, νέα ανθρώπινη ταυτότητα, επάνω σε αυτά τα τρία μεγέθη κτίζει τη διάστασή του, απομονωμένος πλέον από την καθεαυτή κίνηση της οντολογικής δυνάμεως. Η μετατροπή του ανθρώπου από μετέχοντα της οντολογικής δύναμης σε σκεπτόμενο μέρος αυτής, είναι η απαρχή του αποκλεισμού του ανθρώπου στην εδώ διάσταση η οποία είναι παράδρομος της μίας και κυρίας οντολογικής οδού.

Κεφ.3.1. Ανάλυση του ιστορικού παραθέματος με βάση το σχήμα: ιδέα, έννοια, δομή.

 

Κεφ.3.1. Ανάλυση του ιστορικού παραθέματος με βάση το σχήμα: ιδέα, έννοια, δομή.

Απόσπασμα από το βιβλίο μου: "ανάλυση ιστορικών παραθεμάτων".

Στη σύγχρονη πλέον ιστορική επιστήμη έχει υιοθετηθεί η άποψη ότι η Ιστορία στηρίζεται στην μετατροπή των ιδεών και των αξιών σε έννοιες και των εννοιών σε δομές. Αυτό το διαχρονικό σχήμα είναι πολύ σημαντικό να κατανοηθεί από τους μαθητές διότι μέσω αυτού του σχήματος θα κατανοηθεί από τους σπουδαστές το γεγονός ότι τίποτε δεν υπάρχει ως καθεαυτή πραγματικότητα στην επιστήμη της ιστορίας, αλλά όλα αποτελούν ανθρώπινη γένεση, επινόηση, δημιουργία.Oμαθητής πρέπει να κατανοήσει ότι η Ιστορία και τα γεγονότα που αυτή εκθέτει, είναι ανθρώπινες δράσεις και επινοήματα: Πρέπει να κατανοήσει την παρακάτω σειρά: το γεγονός δίδει την Ιδέα, η Ιδέα την Έννοια και η Έννοια δημιουργεί τις δομές.

Ας δώσουμε ένα παράδειγμα σε όλα αυτά: το γεγονός ότι οι άνθρωποι έψαχναν για τροφή και νερό τους οδήγησε στην κατάσταση της σταθερής κατοικίας. Το γεγονός αυτό έφερε την ιδέα της μόνιμης κατοικίας, σταδιακά την έννοια της πόλης, με διαχρονικό αποτέλεσμα τη δημιουργία της πολιτικής δομής.

Πώς όμως ο μαθητής θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει όλο αυτό το συλλογιστικό σχήμα στην ανάλυση των ιστορικών παραθεμάτων; Οι τρόποι είναι οι εξής:

1) Εάν στο δοθέν ιστορικό απόσπασμα υπάρχουν ιδέες, έννοιες και δομές, ο μαθητής θα πρέπει να τις παρουσιάσει ως αποτέλεσμα διαχρονικών ιδεών, εννοιών και δομών.

2)Εάν στο δοθέν ιστορικό απόσπασμα υπάρχουν ιδέες, έννοιες και δομές, ο μαθητής θα πρέπει να τις παρουσιάσει ως αιτίες για ορατά ιστορικά γεγονότα και αποτελέσματα.

Ας ιδούμε λοιπόν για κάθε μία από τις παραπάνω περιπτώσεις μία σχετική ανάλυση ιστορικού παραθέματος:

Α)Ανάλυση ιστορικού παραθέματος όπου οι ιδέες, οι έννοιες και οι δομές αποτελούν διαχρονικά αποτελέσματα περασμένων ιδεών, εννοιών και δομών.

Παραδίδεται το παρακάτω ιστορικό παράθεμα:

Η «Νέα Πολιτική Διοίκησις», το σύνταγμα του Ρήγα (1797) 2. Τα φυσικά δίκαια είναι: πρώτον το να είμεθα όλοι Ίσοι και όχι ο ένας ανώτερος από τον άλλον· δεύτερον να είμεθα ελεύθεροι, και όχι ο ένας σκλάβος του αλλουνού· τρίτον να είμεθα σίγουροι εις την ζωήν μας και κανένας να μην ημπορή να μας την πάρη αδίκως και κατά την φαντασίαν του· και τέταρτον, τα κτήματα οπού έχομεν κανένας να μην ημπορή να μας τα εγγίξη, αλλ’ να είναι εδικά μας και των κληρονόμων μας. 3. Όλοι οι άνθρωποι, Χριστιανοί και Τούρκοι, είναι Ίσοι. [...] Π. Κιτρομηλίδη (επιμ.), Ρήγα Βελεστινλή, Άπαντα τα σωζόμενα, Βουλή των Ελλήνων, Αθήνα 2000, τόμ. 5, σ. 36.

1^ο βήμα ανάλυσης:

Περί της Φύσεως του Εϊναι (απόσπασμα από το βιβλίο μου: Είναι και Συνέχεια)...

 

Περί της Φύσεως  του Είναι.

Ως γνωστόν το Είναι αποτελεί απαρέμφατο του ρήματος : ειμί. Άρα περιγράφει μία απρόσωπη ενέργεια, η οποία συμβαίνει στο ευρύτερο σύμπαν και προχωρεί προς τον ανθρώπινο κόσμο. Την ενέργεια της ταυτότητας. Της ταυτότητας ότι αυτή η δύναμη και αυτή η ενέργεια ταυτίζεται μέσα από τη σκέψη και την πράξη με εμένα ως Υποκείμενο άρα Εγώ Είμαι αυτή η δύναμη: αποτελεί αναπάντητο ερώτημα: Εγώ Είμαι η δύναμή μου ή η δύναμή μου Είμαι Εγώ; Όταν κάποιος λέγει ότι Είναι εννοεί ότι απομονώνει κάποιες δυνάμεις και ενέργειες οι οποίες του δίδουν κάτω από προϋποθέσεις την έννοια του Είναι: κατά πολύ απλό τρόπο στην πρόταση: ο Κώστας είναι Καλός, η έννοια του Είναι θα μπορούσε να νοηθεί με δύο ή και παραπάνω βέβαια, διαφορετικούς τρόπους.

1) Ο Κώστας έχει υιοθετήσει εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες τον μετατρέπουν σε καλό ως σκέψη και πράξη. Άρα ο Κώστας είναι Καλός σημαίνει ότι το Ανθρώπινο Υποκείμενο με τα χαρακτηριστικά του Κώστα έχει υιοθετήσει τόσο απόλυτα με συνέπεια και σταθερότητα τις δυνάμεις του Καλού ώστε η Μορφή που έχει τα χαρακτηριστικά του Κώστα είναι Καλή.

2) Ο Κώστας έχει υιοθετήσει τις δυνάμεις του Καλού κατά πνευματικό και Ηθικό τρόπο: άρα ο Κώστας είναι Καλός αγγίζει τις δυνάμεις του Καλού και όχι τον Κώστα, διότι Είναι κάτι όταν έρχεται σε επαφή και μόνον  με αυτές τις δυνάμεις, διότι ο Κώστας πρίν και μετά από αυτές τις δυνάμεις δεν θα είναι Καλός αλλά κάτι άλλο. Άρα ο Κώστας (ουσιαστικά οι δυνάμεις του καλού) είναι Καλός για όσο έχει αυτές τις δυνάμεις του Καλού, άρα ο Κώστας δεν Είναι καλός για πάντα αλλά για κάποιο χρονικό διάστημα.

Άρα όλοι οι αξιακοί χαρσκτηρισμοί είναι πρόσκαιρες ενώσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και στις δυνάμεις οι οποίες εκλείσθηκαν σε αυτές τις αξιακές δυνάμεις του Καλού. Άρα το Είναι κατ΄αρχάς δεν αφορά τον Άνθρωπο ως τέτοια οντολογική μορφή, αυτή (ειδικά από το Σωκράτη και μετά) είτε χαρακτηρίσθηκε ως φυσικώς κακή είτε επιδεικτικά δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί της. Το Είναι εμφανίσθηκε ως καθαρά γνωσιακός και αξιακός όρος όχι για να αποδώσει τον  Άνθρωπο ως τέτοιο: είναι αστείο και να λέμε ότι ο Άνθρωπος ως τέτοιος , ως καθαρά οντολογικό μέγεθος έχει την ανάγκη του Είναι, η καθαρά οντολογική δύναμις δεν έχει ανάγκη κανενός λεκτικού χαρακτηρισμού διότι είναι πέρα από λέξεις και ανθρωπίνους μεταχαρακτηρισμούς.

Άρα το Είναι είναι καθαρά λεκτικός τύπος, ο οποίος εμφανίσθηκε όταν ο ανθρώπινος  λόγος κατασκεύασε το ανάλογο περιεχόμενο με το οποίο επληρώθη αυτή η Λέξη. Επί της ουσίας το Είναι (ως τρόπος σταθεράς ταυτότητας) ικανοποιεί την ανθρώπινη ανάγκη κατασκευής ενός παραμονίμου μεγέθους επάνω στο οποίο θα στηριχθεί η ανθρωπίνη αυτή διάσταση: όταν ο Άνθρωπος καταστάλαξε τι Είναι ο Θεός, τι είναι η φύση, τι Είναι ο άνθρωπος, τότε μπόρεσε και έκτισε τον Πολιτισμό, την Ιστορία του και την Πορεία του μέσα στο χρόνο. Διότι ακριβώς η λέξη Είναι ικανοποιεί την δομική ανάγκη αυτή η διιάσταση (Θεού, φύσεως, ανθρώπου) να στηριχθεί επάνω σε σταθερά διαστασιακά μεγέθη, τα οποία αναλόγως θα στολισθούν με ποικίλες όσες γνωσιακές ή αξιολογικές ιδιότητες (αληθείας, καλού, ωφελίμου, εσχατολογικής σωτηρίας κ.λ.π).