Η Ιστορία της Γυναίκας.

 

Η Ιστορία της Γυναίκας.

Ο Κόσμος μας, ο πολιτισμός μας, ξεκίνησε μέσα από την παράκληση του Ανδρός προς την Γυναίκα, να του αποκαλύψει συμπαντικές οδούς και μυστικά. Συζητούμε για τις λησμονηθείσες εποχές της Μητριαρχίας, της Θεάς της Γονιμότητας η οποία μέσα από την αποτύπωσή της ομιλούσε για την Επιθυμία, την  Ευχή, την Ωραιότητα. Οι Μαστοί της Θεάς της Γονιμότητας συμβόλιζαν τις δύο πύλες διά των οποίων ο Άνθρωπος έρχεται στη γή και φεύγει από αυτή. Το βάρος δεν έπεφτε κατά τη θεά της γονιμότητας στο δίπολο ζωής και θανάτου αλλά στο ταξίδι διά της γής, αυτό προσπαθούσαν οι Άνδρες να εξιχνιάσουν μέσα από τη λατρεία της Γυναικός θεάς.  Οι Άνδρες εκλιπαρούσαν την θεά της Γονιμότητας να  τους αποκαλύψει τους τρόπους της Φύσης, της Ζωής, τα μυστικά περάσματα του Σώματος ώστε αυτό να συνδεθεί με ατραπούς πνεύμσττος,  ψυχής, συνεχείας: αυτό είναι μία επαναλαμβανομένη Αλήθεια η οποία ποτέ δεν ελησμονήθη: διαχρονικά μέσα από την Ωραία Ελένη, την Περσεφόνη, την Παναγία, την Αντιγόνη, την Αθηνά, οι Άνθρωποι έχουν τη Γυναίκα ως μετάλη δεξαμενή ώστε να ξεδιψούν τον οντολογικό τους ζόφο και την συμπαντική τους απορία.

Η Μυθολογία θα πρέπει να θεωρηθεί ως όριο ανάμεσα στην Μητριαρχία και στην επερχομένη κυριαρχία της Άρρενος συμπαντικής σειράς. Όλα διαδραματίσθηκαν στις σχέσεις ανάμεσα στον Άνδρα και στη Γυναίκα στο επίπεδο του σύμπαντος και της Μυθολογίας και έπειτα πραγματοποιήθηκαν, εφαρμόσθηκαν στη γή. Άρα Μύθος είναι η μετάπλαση της Επιθυμίας και της Γλυκύτητας της Οντολογικής συνεχείας η οποία αντιπροσωπεύεται από τη γυναικεία φύση σε ανδρική δύναμη δόμησης μορφών και πράξεων  επί της γής. Για αυτό θεωρούμε το Μύθο ως ψέμμα: διότι δεν μπορούμε να συνδέσουμε τα δεδομένα του με εικόνες, γεγονότα, σειρά λογικής συνεχείας. Δεν μπορούμε να συνδέσουμε την Ρέα και την Ήρα του μύθου με την Ρέα και την Ήρα της προμυθικής εποχής, για αυτό και μόνη της η μορφή της Ήρας και της  Ρέας θεωρείται ως μυθική (σταδιακά ο μύθος ταυτίστηκε με κάτι το μυθώδες, ψεύτικο): ενώ μπορούμε να συνδέσουμε όλες τις ιστορικές μορφές με προηγούμενες και επόμενες για αυτό και ο Θουκυδίδης και ο Κολοκοτρώνης είναι ιστορικές άρα αληθινές μορφές.

Τι πραγματικά συνέβη και διά μέσου του Μύθου η Γυναίκα εξαφανίσθηκε ως χαοτική προμυθική μορφή και εμφανίσθηκε ο Άνδρας ως δομική δύναμις αυτού του κόσμου; Ουσιαστικά ο Μύθος είναι το όριο ανάμεσα στην Μητριαρχία και στην Πατριαρχία, στην εποχή της Σεληνιακής επιθυμίας η οποία αντιπροσωπεύεται από τη γυναίκα και στην εποχή της γήϊνης δομικής δυνάμεως η οποία αντιπροσωπεύεται από την ανδρική ισχύ. Αυτό το όριο προσωποποιείται βέβαια στις σπουδαίες μυθικές μορφές της Αρτέμιδος, της Αθηνάς, της Περσεφόνης και της Ωραίας Ελένης. Οριακότητα επίσης ανάμεσα στο γυναικείο στάδιο της οντολογικής πορείας και στο ανδρικό στάδιο αυτής εκφράζουν οι τραγωδίες του Αισχύλου , ειδικά η  τραγωδία Προμηθεύς  Δεσμώτης, αλλά και η Αντιγόνη του Ευριπίδου. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: Μέσα από το μύθο μαθαίνουμε ότι η γιγαντομαχία και η τιτανομαχία έδωσε ως νικητή το Δία. Εάν προσέξουμε θα καταλάβουμε ότι η εποχή των Γιγάντων και των Τιτάνων είναι εποχή οντολογικής σύσσώρευσης πρίν  την κυριαρχία του Δία: γιατί όμως; Διότι πρίν το τέλος της μητριαρχικής περιόδου και την απαρχή της Πατριαρχικής εποχής του Διός οι επιθυμίες, η ωραιότητα της Γυναικείας οντολογικής περιόδου αντιστέκονται ως κάτι το Γιγάντιο και Τιτάνιο: για αυτό και ο Προμηθέας, ένας από τους τελευταίους απολογητές της θηλείας επιθυμητικής εποχής, διαφοροποιείται από τον Πατριαρχικό Δία: θέλει σε όλους τους ανθρώπους να προσφέρει τη φωτιά, την γυναικεία έφεση προς την δημιουργικότητα, την οποία όμως ο Πατριαρχικός Δίας θέλει να την διαμοιράσει με τον Άρρενα πλέον τρόπο:

Διδάσκοντας την ιστορία στο γυμνάσιο.

 

Διδάσκοντας την ιστορία στο γυμνάσιο.

1) Aυτό το οποίο μας ενδιαφέρει στο μάθημα της  Ιστορίας είναι να επισημαίνονται τα μεγέθη με την κάτωθι σειρά:

Α) οι δομές

Β) οι έννοιες

Γ) η έννοια της συνεχείας

Δ) το μοντέλο ανθρώπου και κοινωνίας τα οποία γεννώνται ή δημιουργούνται.

Στο κεφάλαιο του διαφωτισμού παρατηρείται η διαλεκτική σύνθεση του αριστοτελικού και πλατωνικού χριστιανικού ανθρωπισμού με την γένεση της αστικής (βιομηχανικής δύσεως): σε άλλες εποχές θα συζητούσαμε ότι οι Βασιλείς ως οι πλούσιοι ισχυροί του κόσμου αυτού θα κυβερνούσαν τον κόσμο: δεν συνέβη όμως αυτό με τους αστούς. Διότι μέσα από τον προτεσταντικό χριστιανισμό , τις αριστοτελικές πολιτικές αξίες και την πλατωνική αίσθηση της δικαιοσύνης και του Πολίτου ως γνωσιολογικού παράγοντος, επετεύχθη το μέγεθος του Ευρωπαϊκού Λαού: ο λαός της δύσης έχει ισχυρή την αίσθηση του λόγου διότι με αυτό το μέγεθος προσέγγισε το θεάνθρωπο Ιησού, τον έκανε προτεσταντικά  μεταβλητή πίστεως και τίποτε άλλο, αναλαμβάνοντας τα ηνία της γής. Αυτός ο λόγος ο οποίος απογειώθηκε στο διαφωτισμό συνδυάσθηκε με τις αρετές του Αριστοτέλους και του Πλάτωνος (όπως αφομοιώθηκαν από τη χριστιανική θεολογία) με αποτέλεσμα στο διαφωτισμό να συζητούμε ότι εδημιουργήθη η δομή ενός λαού ο οποίος στηρίζεται στο λόγο, στις αρετές (προεξαρχούσης της δικαιοσύνης (για αυτό εξάλλου συζητήθηκε τόσο έντονα  το θέμα των εξουσιών, της ανεξιθρησκείας, των πολιτικών δικαιωμάτων, του οικονομικού φιλευθερισμού) στην έννοια του πολίτη σε μία γηραιά ήπειρο η οποία ενώνεται ενώπιον του χριστινικού (αριστοτελικού και πλατωνικού) παρελθόντος της.

Ήταν έτοιμη η ευρώπη να υποστηρίξει τον οικονομικό φιλελευθερισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.λ.π. Το θεανθρώπινο χριστιανικό της υπόβαθρο, η φιλοσοφία των γερμανών κλασσικών απελευθερωμένη από το ζόφο της μεταφυσικής (ο θεάνθρωπος έγινε άνθρωπος άρα ο άνθρωπος αναβαθμίζεται) έδωσαν την έννοια του οικουμενικού ανθρώπου ο οποίος ως τέτοιος ενώπιον των ιερών και οσίων της θρησκείας και της φιλοσοφίας είναι  Έν με πολλές μορφές ανά χώρα και κράτος: άρα η λογική οικουμενικότητα του διαφωτισμού επετεύχθη μέσα από την παγκοσμιότητα της χριστιανικής προτεσταντικότητας του πιστεύοντος ανθρώπου, του ανθρώπου ο οποίος μόνον με την πίστη προσπελαύνει το θείον και με την πράξη  αφήνεται ελεύθερος στη γή έχων το λόγο του θεού ανθρώπου Ιησού: αυτό το οικουμενικό υποκείμενο εδημιούργησε το διαφωτισμό του καθολικού λόγου υπό την σκέπη  του οποίου απογειώθηκε η τεχνολογία η επιστήμη η ψηφιακότητα καθιστώντας τον άνθρωπο μόνον κυρίαρχο επί της  γής.

Από που προήλθε η λέξη: κούλουμα;

 Για την ετυμολογία του ονόματος που παραμένει άγνωστη, όπως και η αρχή του εορτασμού, υπάρχουν πολλές απόψεις. Κατά μερικούς προήλθε από τον αναγραμματισμό της λατινικής λέξης cumulus που σημαίνει σωρός, αφθονία ή επίλογος, υποδηλώνοντας έτσι το πολύ φαγοπότι με πολύ χορό, ή το τέλος της εορταστικής περιόδου της αποκριάς. Ειδικότερα όμως θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο όρος είναι καθαρά αθηναϊκός και προέρχεται από τις κολώνες του ναού του Ολυμπίου Διός που τις αποκαλούσαν στη νεότερη ιστορία οι Αθηναίοι columna, κόλουμνα, κούλoυμνα, κούλουμα, χωρίς όμως αυτό και να προσδιορίζει την αρχή της εορτής που πιθανολογείται κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας (υπό την έννοια ότι εκεί στο τέλος της αποκριάς εμαζεύοντο για να εορτάσουν το τέλος της αποκριάς αλλά και  την απαρχή  της τεσσαρακοστής) . Δεν θα πρεπει να λησμονειται  ότι ο λόφος επί του οποίου βρίσκεται το Θησείο ονομαζόταν, στην αρχή της εποχής του Όθωνα, «τριάντα δυο κολώνες».

Γιατί δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση;

 

Γιατί δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση;

Είναι ένα ασφαλές ιστορικό συμπέρασμα ότι μέσα από τους δύο (2) παγκοσμίους πολέμους του 20^ου αι. κατά σεισμικό τρόπο άλλαξε η μορφική πολιτειακή γεωγραφία και της Ευρώπης. Όπως όμως  συμβαίνει σε κάθε σεισμική δόνηση τα ίδια πράγματα διανέμονται και κατανέμονται με διαφορετική σειρά: Είναι ένα επίσης ασφαλές συμπέρασμα ότι ο κόσμος μας (κατά τη διάρκεια της ιστορίας) δομείται από τα ίδια και ίδια συστατικά, απλά η εμφάνισή τους και ο τρόπος κατανομής τους αλλάζει. Η εσωτερική υποστρωματική δομή είναι ή ίδια εδώ και χιλιάδες χρόνια. Οι ίδιες δυνάμεις και ενέργειες ταξιδεύουν μέσα στο χρόνο και δίδουν νέες μορφές, νέα κράτη, νέες πολιτικές, στηριζόμενες όμως σε πανάρχαιες κοινές δυνάμεις και αξίες.

Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση της Ευρώπης, της Ευρωπαϊκής ένωσης εάν επιθυμείτε. Ας ενθυμήσουμε ότι μέσα από τους δύο (2) παγκοσμίους πολέμους εξαφανίσθηκαν από τον ιστορικό χάρτη οι πάλαι ποτέ κραταιές αυτοκρατορίες (από την αυστροουγγαρία έως την οθωμανική αυτοκρατορία) επίσης εξαφανίσθηκε η αποικιοκρατία (ως εμφανής τρόπος κατοχής κρατών (εννοείται ότι έμεινε ο οικονομικός και γεωπολιτικός έμμεσος τρόπος κατοχής από τους πάλαι ποτέ κραταιούς κρατιστές προς τους νεοφανείς κρατιστές), έχουμε μάλιστα την ίδρυση πολλών Εθνών –Κρατών.

Η πραγματικά εμβριθής έρευνα και παρατήρηση πρέπει να εκτυλιχθεί γύρω από το εξής  ερώτημα: Στην Ευρωπαϊκή επικράτεια μετά τους δύο παγκοσμίους πολέμους ποιες ήταν οι προϋπάρχουσες δυνάμεις και πώς αυτές εμφανίσθηκαν μετά τους δύο (2) παγκοσμίους πολέμους υπό το προσωπείο της Ευρωπαϊκής ενώσεως. Αυτό είναι ένα βεβαιωμένο ιστορικό συμπέρασμα ότι η Ευρωπαϊκή ένωση μετά τους δύο (2) παγκοσμίους πολέμους δεν είναι ένα νέο ιστορικό μέγεθος, σε καμμία των  περιπτώσεων: Είναι η παλαι ποτέ Ευρώπη απλά με μία νέα κατανομή μορφών  και δυνάμεων όπως αυτές διαμοιράσθηκαν μέσα από τους δύο παγκοσμίους πολέμους: η ευρωπαϊκή ένωση στην οποία σήμερα ανήκουμε είναι η πάλαι ποτέ ευρώπη με μία νέα διαμοίραση δυνάμεων και ενεργειών της προπολεμικης ευρώπης (μοιραία μέσα από τους δύο παγκοσμίους πολέμους). Άρα η ευρωπαϊκή ένωση καλείται να συνεχίσει όσα  έπρεπε να συνεχίσει η προπολεμική ευρώπη.

Ώστε η ευρωπαϊκή ένωση είναι η συνέχεια της πάλαι ποτέ ευρώπης, οι δομές και οι έννοιες ανά ιστορική εποχή  δεν αλλάζουν λόγω των πολέμων, απλά τροποποιούνται και εμφανίζονται με νέο προσωπείο, τηρουμένου του γεγονότος ποιος είναι ο νικητής και ο ηττημένος ενός μεγάλου πολέμου (ως ήτο ο β΄παγκόσμιος πόλεμος).