Θρησκεία και πολιτική: οι δύο πυλώνες του σημερινού κόσμου.
Η Ανθρώπινη Ιστορία είναι η Ιστορία των παραγομένων κύκλων: ο Άνθρωπος από την στιγμή κατά την οποία ανεκάλυψε τη μορφή των θεών και του Εαυτού του, από την στιγμή κατά την οποία ανάμεσα στο «δημιουργό» θεό και στον Έλλογο Εαυτό του (ως εξλισσόμενο μέγεθος)έκλεισε τη Φύση (ως οντολογική αναπαραγωγή συνεχών δυνάμεων) από αυτή τη στιγμή ο Άνθρωπος σταθεροποίησε τη διάστασή του ως το μέγεθος ενός κύκλου: ο Οποίος ως ανακυκλωτικό μέγεθος στηρίζεται στις ίδιες απαράλλαχτα δυνάμεις, οι οποίες απλά ανα εποχή αλλάζουν και τροποποιούν την εμφάνισή τους,την μορφή τους, όμως η ουσία τους είναι ακριβώς η ίδια.
Άρα όλες οι εποχές της Ανθρώπινης Ιστορίας εμπεριέχουν τις ίδιες δυνάμεις, τις ίδιες ενέργειες, οι οποίες απορρέουν από το Θεό (κεντρικό Νού) διά της Φύσεως(ως του συνόλου των ιδεών και των αξιών που προκύπτουν από τα τέσσαρα στοιχεία (γή, αήρ, ύδωρ, πύρ) προς τον Άνθρωπο(ως τον Έλλογο και Ηθικό εκφραστή των στόχων που έχει ο Θεός για αυτόν τον κόσμο.
Όμως όλοι οι κύκλοι της ανθρώπινης ιστορίας, ως κύκλοι δεν παραμένουν ακίνητοι. Υπάρχει μετακίνηση αλλά ως κυκλικός τρόπος όλων των μεγεθών τα οποία εμπεριέχονται στους κύκλους:είναι μύθος ,ψέμμα τέλος πάντων, ότι ο θεός παραμένει ακίνητος. Εντός του κύκλου όλα τα μεγέθη κινούνται(Θεός φύση Άνθρωπος )ως μεγέθη μίας υποσυνολικής οντολογικής δυνάμεως απορρεούσης σε τρία διακριτά κομμάτια: άρα η κάθε εποχή στην Ανθρωπίνη Ιστορία για να δομηθεί θέλει: πρότυπο Θεού,πρότυπο Φύσης, πρότυπο Ανθρώπου.
Όταν η Κωνσταντινούπολη αλώθηκε από τους οθωμανούς του μωάμεθ στον τότε πολιτισμένο κόσμο είχαν κληρονομηθεί και είχαν ανθίσει δύο σημαντικές δομές (οι οποίες εναλλάσσονταν,πότε ως πολιτικές και πότε ως θρησκευτικές): η θρησκεία και η πολιτική: στον κύκλο βέβαια της οντολογικής ανθρωπίνης Ιστορίας αυτό μόνον τυχαίο δεν είναι: η θρησκεία ανανεώνει το θεό η πολιτική τον άνθρωπο ώστε στον κύκλο του όλου ο θεός διά της φύσεως συνεχώς να συναντά τον Άνθρωπο (στη θέση της φύσεως κατασκευάσθηκε το κράτος ώστε να υπάρχει αποθετήριο δυνάμεων όμοιο με τη φύση):από τα αρχαία μάλιστα χρόνια οι δομές της θρησκείας και της πολιτικής ξεχώρισαν ως δομές προώθησης τύπου θεού και ανθρώπου: δεν είναι τυχαίο ότι η Οδύσσεια είναι η προσπάθεια του Ομήρου να ξεχωρίσει τους ρόλους θεών και ανθρώπων προκειμένου ο κόσμος να πορευθεί με διακριτούς θρησκευτικούς και πολιτικούς ρόλους.
Τη δουλειά του Ομήρου στα νεώτερα χρόνια φυσικά την ανέλαβε μία ομάδα «ποιητών» με την ετυμολογική σημασία του όρου, εκ του ποιώ, πράττω: Ο Καρτέσιος ανέλαβε το δύσκολο έργο να βοηθήσει τον άνθρωπο να βάλει τα όρια ανάμεσα σε αυτόν και στο θεό. Ξαφνικά η φύση άρα ο κόσμος άρα το κράτος άρχισε να θεωρείται διττώς (διά της αμφιβολίας): μπορεί να ισχύει αυτό μπορεί και το άλλο: οι Ευρωπαίοι ήξεραν ότι η βυζαντινή κληρονομιά είχε πολύ θεό και δεν το ήθελαν, εξάλλου ο χριστός της δύσης είχε πάμπολλα παγανιστικά κελτικά χαρακτηριστικά, ενός μακρινού θεού και ενός ανθρώπου διά του λόγου όλο και περισσότερο ικανού να διαχειρισθεί τη γή. Ο Χόμπς προχώρησε τα πράγματα μπροστά:ήξερε ότι η θρησκεία έπρεπε να μετριασθεί έπρεπε ο Άνθρωπος να γίνει δυτικός ευρωπαίος πρωταγωνιστής: άρα ο άνθρωπος αναμφίβολα κληρονομεί θεία δύναμη (εκ του θεού και του διαβόλου) διά της Φύσεως (κράτους) την περνά στη γή και ο Λεβιάθαν αλλά και ο καλός αμνός (διαλέγετε και παίρνετε) ωρίμασε τη Δύση η οποία επιτέλους κατάλαβε ότι ο θεός ως σύμβολο μπορεί να υπάρχει (θρησκεία συμβόλου θεού) αρκεί ο Άνθρωπος να φτιάξει ένα ισχυρό κράτος: ουσιαστικά εκ του θεού της μεταβυζαντινής δύσης εκλάπησαν δυνάμεις διά της φύσης ήλθαν στον άνθρωπο και από εκεί η πολιτική γιγαντώθηκε διότι ξεκινούσε η ανθρωπίνη ηγεμονική περίοδος: ο Λούθηρος έδωσε τη χαριστική βολή: ο Θεός είναι Αλλού και μόνον διά της Πίστεως είναι ε δώ. Άρα ο Άνθρωπος μόνος επί της γής, διά της Επιστήμης, βιομηχανίας, τεχνολογίας έπρεπε να κυβερνήσει τον Εαυτό του, τους άλλους και τον κόσμο.