Ο Θάνατος των Θεών.

 

Ο Θάνατος των Θεών.

Πρίν ξεκινήσουμε αυτή τη δημοσίευσή μας ας ξεκαθαρίσουμε πώς ορίζουμε τη λέξη «θάνατος». Ως Θάνατος σε αυτή τη δημοσίευση εννοείται η συνεχής μετατροπή κάποιων Όντων και η συνεχής μετάλλαξη σε κάτι άλλο των δυνάμεών των. Άρα όταν αναφέρουμε: Θάνατος των θεών εννοούμε τον τρόπο, την οδό, τη συνεχή μετάλλαξη των δυνάμεών των σε κάτι άλλο.

Ο ορισμός αυτών του Θανάτου μας ανοίγει και ένα άλλο πεδίο ερεύνης: πώς αναλύεται και ορίζεται η φύσις των θεών αφ΄ής στιγμής υπακούουν και αυτοι στην διαδικασία του θανάτου; Άρα η διαφορά των θεών με τους ανθρώπους είναι μόνον ποσοτική, τομεακή, όχι ποιοτική αφ΄ής στιγμής και οι θεοί και οι άνθρωποι δεν είναι αθάνατοι, δεν είναι άφθαρτοι αλλά πεθαίνουν ο κάθε ένας με τον τρόπο του;

Εάν ο Θεός είναι η έννοια  χωρίς Σώμα  και ο Άνθρωπος έννοια με Σώμα τότε και οι δύο υποπίπτουν στη διαδικασία  του θανάτου. Διότι η Έννοια του Θεού συνεχώς μεταλλάσσεται όπως το Ανθρώπινο Σώμα. Μπορούμε να διαπιστώσουμε το θάνατο των Θεών μέσα από τον  Όμηρο και τα έπη του. Η δύναμις του Διός γίνεται το Πλατωνικό Πνεύμα, η Σοφία της  Αθηνάς ο Νούς του Σωκράτους, η αγγελική δύναμις του Ερμή μετατρέπεται σε ρητορική δύναμιν ενημέρωσης στην πόλιν κράτος των Αθηνών.

Επίσης: το Απολλώνειον  Φώς μετατρέπεται σε δύναμη φωτισμένου Λόγου στον Αριστοτέλη. Ο Διόνυσος μεταφέρεται στα άδυτα της Ανθρωπίνης ψυχής  η οποία πολεμά, αντιμάχεται, διεκδικεί,καταστρέφει και από την Πόλη κράτος μεταφέρει τα πράγματα σε έναν ανοικτό Ελληνιστικό κόσμο. Οι θεοί ως έννοια πεθαίνουν, εξαφανίζονται, μετατρεπόμενοι σε κάποια άλλη έννοια.

Επίσης ο Δίας και η Αθηνά και ο Ποσειδώνας, ως Δύναμις Βουλήσεως, Σοφία αντίληψης και σύνδεσης των ιδεών και των αξιών,ως βάθος ασύμμετρο και χαοτική απροσδιόριστη δύναμις, μετατράπηκαν στο Πλωτινικό Έν, έδωσαν τη χριστιανική φύση ενός φαντασιακού θεανθρώπου, ο οποίος συνδυάζει τη συμπαντική δύναμη με την ανθρώπινη βούληση σε χαοτικό βαθμό: οι θεοί πεθαίνουν και ανασταίνονται σε άλλους θεούς: ποιοι δημιουργούν τους θεούς; Οι άνθρωποι: αυτοί σκοτώνουν τους θεούς και τους μετατρέπουν σε κάτι άλλο: άρα όπως ο θεός καθορίζει τη σωματική μετατροπή των ανθρώπων παρόμοια οι άνθρωποι καθορίζουν την εννοιακή μετάλλαξη των θεών.

Ο θεάνθρωπος Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε στο καρτεσιανό μοντέλο του ανθρώπου ο οποίος μπορεί να αμφιβάλλει για όλα και να κτίσει έναν ανθρώπινο κόσμο βασισμένο στη λογική: χωρίς το θεάνθρωπο Ιησού και την μεταφυσική ηρεμία που επέφερε Καρτέσιος δεν θα υπήρχε: όπως λοιπόν πεθαίνουν όλα στη φύση και ανασταίνονται σε κάτι άλλο αυτό συμβαίνει με τους Θεούς: άρα όλες οι δυνάμεις του Σύμπαντος είναι κυκλικώς επικοινωνούσες και το ίδιο ενώπιον της αδεκάστου και αενάου Οντολογικής των πορείας: Όλα και όλοι σχετίζονται όλα συμβαίνουν σε όλα: όπως ο θεός δημιουργεί τον άνθρωπο ως σώμα το οποίο συνεχώς μεταλλάσσεται διά του θανάτου του, παρόμοια ο άνθρωπος δημιουργεί την έννοια του θεού την οποία θανατώνει συνεχώς μετατρέποντάς την σε κάτι άλλο: άρα μία κεντρική δύναμις υπάρχει η οποία συνεχώς μεταλλάσσεται: απλά σε κάποιες στιγμές έχουμε ακινητοποίηση της πορείας και σε αυτήν την ακινητοποίηση οι άνθρωποι λατρεύουν το θεό επειδή ξεχνούν ότι όλοι και όλα είναι μετατροπές της μιάς δυνάμεως και πεθαίνουν ανά περίπτωση και ανασταίνονται σε κάτι το άλλο.

Η ευρωπαϊκή έννοια του πολιτικού ηγέτου στηρίχθηκε στο θάνατο του βυζαντινού χριστιανικού θεού ο οποίος μετέφερε με αυτόν  τον τρόπο τη δύναμή  του επί των ευρωπαικών αυτοκρατοριών (κατ΄αρχάς) και έπειτα Εθνών κρατών: όλοι είχαν ενωθεί κατά βυζαντινό τρόπο ενώπιον του λόγου του θεού, εσέβοντο το θεό των χριστιανών και τον κόσμο ως δημιούργημα αυτού του θεού: δεν ήταν δύσκολος ο θάνατος του θεού από τον Καρτέσιο, τον Χόμπς, τον Μπαίηκον, τον Λόκ, τον Χιούμ και τους άλλους: Σταδιακά ο φυσικός νόμος έγινε απολύτως σεβαστός αλλά υποβιβάσθηκε στον ανθρώπινο νόμο γιατί η φύση είναι δημιουργημα άρα πρέπει κάπου να υπάγεται: ο κοινός λόγος του θεού έγινε το σύνταγμα και επί του συντάγματος ο πολιτικός ηγέτης καθιερώθηκε σε μία  δύση η οποία αρκεί να είχε ηγέτη (δεν την ένοιαζε να είναι θεός στον ουρανό ή αστός στη γή): σταδιακά βέβαια ειδικά μετά την απολυτοποίηση της πίστης στους λουθηρανούς κανείς δεν ήθελε θεό ως πνευματικό ηγεμόνα: η εποχή έγινε τόσο υλική, βιομηχανική, καταναλωτική: ο θεός πέθανε και στην θέση του αναστήθηκε ο αστός ο οποίος σταδιακά επειδή είχε και χρήμα έγινε και πολιτικός ηγεμόνας διότι καλή  η μόρφωση και η διαδοχή του αίματος αλλά οι κυβερνώντες πλέον έπρεπε να έχουν και χρήματα διότι η πολιτική  είναι στηριζομένη στο χρήμα.

Ο θάνατος του θεού ανέστησε πολλά δικά του  πράγματα στη γή: οι άγγελοι  έγιναν βουλευτές, οι ιδέες χρήμα, το πνεύμα ύλη, ο θάνατος του θεού ανέστησε και έδωσε δύναμη  στους ανθρώπους: η αίδιότητα του θεού επιδιώκεται μέσα από την επιστήμη που είναι για τον άνθρωπο ό,τι η απειρία του ουρανού για το θεό: όπως ο θεός αποκτά δύναμιν μέσα από το σωματικό θάνατο των ανθρώπων ( η Δευτέρα κρίση προήλθε από το σωματικό φόβο των ανθρώπων όταν πεθάνουν) παρόμοια και οι άνθρωποι αποκτούν δύναμιν στο βαθμό που σκοτώνουν την έννοια του θεού: όπως ο θεός μεταφέρει από σώμα σε σώμα την οντολογική δύναμη που κινεί τα σώματα παρόμοια και ο άνθρωπος μεταφέρει από έννοια σε  έννοια ό,τι παίρνει από το θάνατο του θεού: φέρει την επιστήμη στη  θέση του θεού: παρατηρούμε ότι όλα τα επίθετα του θεού αρμόζουν πλέον στην επιστήμη: παντοδύναμη, φιλεύσπλαχνη, αΐδια, μεγαλοδύναμη. Επιτέλους και εσχάτως μάλιστα όπως ο θεός της γένεσης κατεσκεύασε σώματα από λάσπη  και νερό για να ορίζει την κίνησίν των ,σκοτώνοντας τα σώματα προηγουμένων θεών , παρομοίως και ο άνθρωπος σκοτώνοντας την έννοια του θεού κατεσκεύασε επιτέλους την έννοια του θεϊκού ψηφιακού ανθρώπου ο οποίος ως ολόγραμμα ψηφιόγραμμα,  ως κλώνος, δεν θα πεθαίνει ποτέ. Ο Έγελος είναι αυτός ο οποίος κατακρεούργησε το θεό ως έννοια όταν έθεσε το  Απόλυτο να συμπλέκεται με τον Αντικειμενικό άνθρωπο μέσα από την υποκείμενη φύση: η Αριστοτελική κίνηση ως μετατόπιση χώρου και χρόνου  και αξιών τίποτε δεν σεβάσθηκε: άρα δεν είναι η ζωή που καθορίζει την Ιστορία του Κόσμου μας των θεών  μας και ημών των Ανθρώπων: ο θάνατος είναι, η δυνατότητα οι άνθρωποι να πεθαίνουν και νέα σώματα να αναδεικνύονται, η δυνατότητα οι θεοί να πεθαίνουν και νέες έννοιες να αναδεικνύονται. Επειδή όμως η εξουσια αγαπά τον Ανθρωπάκο και ο θάνατος απελευθερώνει δυνάμεις οι ανθρωπάκοι αγαπούν τη ζωή και όχι τις μεταλλάξεις του θανάτου. Διότι εάν  οι άνθρωποι ήξεραν ότι  ο θάνατος είναι υγιής απελευθέρωση δυνάμεων και η  ζωή απλή συντήρηση αυτών θα αγαπούσαν βέβαια τον θάνατο που θα τους ελευθερώσει σε κάτι άλλο.

Όμως το Όν είναι αρμονία. Και παμπόνηρο: περιμένει τους ανθρώπους στην γωνία της Φιλότητος: όταν οι θεοί ξεμείνουν από σώματα  ανθρώπων θα σταματήσει ο θάνατος και η εξουσία τους: όταν οι άνθρωποι ξεμείνουν από έννοιες θεών θα σταματήσει ο θάνατος και η εξουσία  τους: η ψηφιοποίηση, η υπερανάπτυξη  της επιστήμης και η  δημιουργία ανθρώπου από ανθρώπου θα σημάνει κάτι το εντυπωσιακό: ο θεός δεν θα μπορεί να θανατώσει σώματα (αυτά θα ελέγχονται από τον άνθρωπο) αρα αυθορεί και παραχρήμα θα καταργηθεί ο θεός άρα οι άνθρωποι δεν θα έχουν έννοιες να σκοτώσουν: άρα θα υπάρχουν μόνον κατασκευάσματα σωματικά υποκατάστατα: χωρίς αποστολή: διότι η αποστολή του σωματικού  ανθρώπου είναι να πεθαίνει από έννοιες σαν το θεό  (στο μυαλό μας πεθαίνουμε αλλά αυτό δεν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε) και η αποστολή του ανθρώπου είναι να θανατώνει έννοιες (όλα γύρω μας είναι στο μυαλο μας ελεγχόμενα αλλά και αυτό δεν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε: ούτε σώματα θα υπάρχουν ούτε έννοιες όμως: άρα θα απελευθερωθούν οι συμπαντικές δυνάμεις συνεχείας:  διότι αυτό το οποίο κρύβει η αποκάλυψη του Ιωάννου (η οποία είναι ό,τι θα συμβεί) είναι ότι η κατά-στροφή  θα έλθει όταν ούτε θεός θα υπάρχει ούτε άνθρωπος άρα θα πρέπει  το Όν να προχωρήσει στην επομένη  θεατρική σκηνή με τους επομένους πρωταγωνιστάς.