Περί της Ιστορίας της Σεξουαλικότητας του Μισέλ Φουκό.

 

Περί της Ιστορίας της Σεξουαλικότητας του Μισέλ Φουκό.

Το πρώτο λάθος του Φουκό στο συγκεκριμένο έργο είναι ότι αδυνατεί να συλλάβει την σεξουαλικότητα εν τη οντολογική γενέσει της. Βέβαια κάποιος σωστά θα αντιπαραθέσει ότι αυτό καθόλου δεν χρειάζεται διότι ο σκοπός του Φιλοσόφου είναι να ομιλήσει για τη σεξουαλικότητα κατά τους τελευταίους αιώνες (αυτό εξάλλου δηλώνει και ο ίδιος στην απαρχή του έργου του αυτού): όμως είναι λανθασμένη η σηματοδότηση της σεξουαλικότητας ως του τρόπου σύμφωνα με τον οποίο το υποκείμενο της δύσης αιώνες τώρα έχει κατανοήσει τον εαυτό του ως  υποκείμενο επιθυμίας (όπως αναφέρει ο ίδιος): διότι με αυτόν τον τρόπο χάνουμε την οντολογική συνέχεια η οποία επιφέρει την ιστορική συνέχεια και την σωστή κατανόηση της συμπαντικής εννοίας της σεξουαλικότητας. Η σεξουαλικότητα στον άνθρωπο  δεν είναι πρωτίστως επιθυμία αλλά ούτε και ιστορική εξελιξιμότητα πλευράς του εαυτού μας. Είναι πορεία επαναφοράς προς μία ήδη υπάρχουσα συμπαντική υπερανθρώπινη κατάσταση η οποία είναι αναγκαία διότι έχει να κάνει με την οντολογική  αποκατεστημένη εικόνα του υποκειμένου. Ο Γάλλος φιλόσοφος όμως δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για αυτήν την οντολογικότητα της σεξουαλικότητας διότι είναι υπηρέτης της ιστορικότητας των εννοιών. Εκτός ιστορίας δεν υπάρχει έννοια άρα πρέπει όλα να γίνονται εντός της ιστορίας. Όμως η ιστορία είναι ένα μέρος της οντολογικότητος των όντων , η σεξουαλικότητα έχει να κάνει με την γενικότερη έλξη των πάντων μέσα στο σύμπαν, με μία κεντρική δύναμη η οποία συνέχει  τα πάντα και δεν είναι τόσο επιθυμία όσο δυναμική κατάσταση.

Στο έργο αυτό του Φουκώ σημαντικό ρόλο ενέχει  το ερώτημα: γιατί η σεξουαλικότητα απετέλεσε ηθικό παράγοντα; Ο Γάλλος φιλόσοφος αδυνατεί να επεξεργασθεί την έννοια της σεξουαλικότητας σε ένα ανοικτό συμπαντικό πεδίο και την περιορίζει στην ιστορική της πορεία. Αναφέρεται στη διαφοροποίηση της σεξουαλικότητας από τον παγανισμό έως το χριστιανισμό, στην ταύτιση του κακού με την σεξουαλικότητα, καταλήγοντας ότι η συσχέτιση  της σεξουαλικότητας με το κακό και την ηθική καταφέρνει να περιορίσει τον άνθρωπο ανά εποχή και να τον υποβιβάσει σε κάποιο θρησκευτικό ή κρατικό μοντέλο εξουσίας. Όμως υφέρπει μία άλλη  αλήθεια η οποία ούτε καν θίγεται στο έργο αυτό του Φουκό: η ελευθέρα σεξουαλικότητα στον άνθρωπο σημαίνει ελευθέρα ένωση των αρχετυπικών δυνάμεών του σε σχέση με το άλλο μισό του το οποίο αποκαθιστά τον Ενικό αρχέγονο εαυτό του. Άρα η σεξουαλικότητα είναι πράξη Αυτογνώσης και όχι απλής επιθυμίας κάτι το οποίο δεν φαίνεται να θίγεται ικανώς στο εν λόγω έργο, το οποίο αναλίσκεται σε μία ιστορική ανάλυση της εννοίας της σεξουαλικότητας. Όμως η σεξουαλικότητα δεν μπορεί να είναι απλά ιστορικό μέγεθος αλλά βαθυτάτη γνωσιολογική ανάγκη γνώσης και ένωσης με το έτερον οντολογικό ήμισυ.Το ελευθέρως δρών σεξουαλικό υποκείμενο ευρίσκει την δική του οντολογική οδό και απελευθερώνεται από κάθε μορφή θρησκευτικής ή πολιτικής εξουσίας, αλλά αυτό δεν θίγεται ικανοποιητικά στο έργο, για αυτό και οι μυθολογικές οντότητες απελευθερωμένες οντολογικώς είχαν έντονη σεξουαλική δραστηριότητα διότι η σεξουαλικότητα δεν είναι επιθυμία (όπως λέγει ο Φουκό) αλλά ελευθέρα συμπαντική δυναμική ένωση των Όντων με τις έτερες οντολογικές δυνάμεις στην πορεία του Οντολογικού Είναι.

Σε αυτό το σημείο έγκειται και το κυρίως λάθος του Φουκό. Φαινομενικά όλα είναι ιστορικές κατασκευες, οι οποίες ποικίλουν από εποχή σε εποχή: όμως η σεξουαλικότητα έχει γενεαλογία (το αναφέρει): αλλά ουσιαστικά αντιπροσωπεύει ένα κοινό οντολογικό υπόβαθρο των ανθρώπων διαχρονικά, άρα η ιστορία υπηρετεί την οντολογία και δεν είναι αυθαίρετο οικοδόμημα όπως θέλει να το παρουσιάσει.Προσπαθεί η Ιστορία να ικανοποιήσει την ενική και κοινή  για όλους τους ανθρώπους Οντολογική πορεία η οποία εμπεριέχει όλους τους ανθρώπους φέροντάς τους στην τελική Οντολογική ένωση. Άρα η ιστορία είναι τρόπος ένωσης των ανθρώπων ενώπιον κοινών οντολογικών όρων και όχι αυθαίρετες και τυχαίες κατασκευές: άρα η σεξουαλικότητα υπηρετεί την αναγκαία πορεία του ανθρώπου από τη λήθη του όντος στην υπαγωγή σε θρησκείες και πολιτείες πρίν την επαναφορά του στον συμπαντικό εαυτό του: Η συντήρηση της σεξουαλικότητας έστω με αυτόν τον τρόπο από τη θρησκεία και την πολιτεία συντηρεί την επαναφορά όλων στην κοινή οντολογική πορεία γιατί η σεξουαλικότητα είναι οντολογική γνώση: αλλά ο Γάλλος συγγραφέας αδυνατεί να συνδέσει την Ιστορία με την Οντολογικότητα των ανθρώπων. Με αυτόν όμως τον τρόπο καθιστά την Ιστορία το Όλον αντί το Μέρος και επιτρέπει σε διαχειριστές της εξουσίας να θεωρήσουν τους ανθρώπους ως απλές ιστορικές οντότητες διεχειρίσιμες κατά την Ηθική της εκάστοτε πολιτικής ή ψηφιακής ή επιστημονικής εξουσίας. Αποκομμένος ο Άνθρωπος της Οντολογικής του ταυτότητος γίνεται εύκολο διαχειρίσιμο ιστορικό όν διότι ξεχνά τις πραγματικές  ρίζες του και μεταφυτεύεται κατά το δοκούν της εκάστοτε εξουσίας.

Σωστά στο συγκεκριμένο έργο ο Φουκό συνδέει την έννοια της Ηθικής με τις παρακάτω παραμέτρους: την υπαρξη εξωγενών θρησκευτικών  ή πολιτικών κανόνων, τη συγκρότηση  ενός υποκειμένου σε σχέση  με αυτούς τους κανόνες (συζητούμε για τη συγκρότηση του Ηθικού Υποκειμένου): άρα ο Ηθικός Άνθρωπος πονά διότι όταν  παραβή τους Ηθικούς του κανόνες πλήττεται ως συγκροτημένο Υποκείμενο. Άρα η σεξουαλικότητα έχει κατά κάποιο τρόπο καταστή κάτι σαν τον Οδυσσέα που ήταν δεμένος στο κατάρτι καθώς περνούσε τις Σειρήνες: ο άνθρωπος θέλει, επιθυμεί, αλλά το κατάρτι του Εαυτού αντιστέκεται και δεν αφήνει τις Σειρήνες της σεξουαλικότητας να διαλύσουν το συγκροτημένο Εγώ (το συγκεκριμένο Εγώ ως Ηθικό Υποκείμενο).

Το λάθος του Φουκό και εδώ είναι συγκεκριμένο: κατ΄αρχάς δεν ηθικοποιείται η έννοια της  σεξουαλικότητας διότι υπάρχει η ίδια έννοια και στην διάρκεια ενός αμαρτωλού οργίου αλλά και κατά τη διάρκεια μιάς μονογαμικής σχέσης. Άρα η σεξουαλικότητα δεν ηθικοποιείται, ηθικοποείται η εξωτερίκευσή της σε σχέση με τους ανθρώπους. Άρα η σεξουαλικότητα δεν είναι ιστορικό μέγεθος διότι υπάρχει πρίν την ιστορία και μετά από αυτή  ως τρόπος ένωσης των ανθρώπων και ανακάλυψης του συμπαντικού εαυτού. Ο Φουκό όμως θεωρεί ότι η σεξουαλικότητα ως ηθική περιορίζεται, δεν περιορίζεται βέβαια καθόλου: έστω μία ακτίνα ηλίου μπορεί να μας θυμίζει τον Ήλιο, μία σπίθα φωτιάς μπορεί να σπείρει φωτιά. Ο Φουκό προκειμένου να ικανοποιήσει το μαρξικό σχέδιό του και να καταστήση την Ιστορία θεά της εποχής μας, υποβιβάζει τα πάντα στην Ιστορία: η σεξουαλικότητα περιορίζεται, ηθικοποιείται, γελοιοποιείται: ξεχνά ότι η σεξουαλικότητα στους ανθρώπους ούτε ηθικοποιείται ούτε περιορίζεται: τροποποιείται διότι πάντοτε υπάρχει: μόνον στα ζώα πάντοτε υπάρχει χωρίς να τροποποιείται: άρα η ιστορία σε τίποτε δεν ενοχλεί την σεξουαλικότητα: πάντοτε ο άνθρωπος θα γεύεται τους καρπούς της σεξουαλικότητας, πάντοτε θα υπάρχει η σεξουαλικότητα ντυμένη τους κοινωνικούς και θρησκευτικούς μανδύες της και πάντοτε ο άνθρωπος θα παλεύει μέσα από τον τρόπο βίωσης της σεξουαλικότητας να οδηγείται στον οντολογικό προορισμό του. Το λάθος του Φουκό ολοκληρώνεται όταν αδυνατεί να καταλάβει ότι για τις νευρώσεις και τις δυστυχίες δεν φταίει η σύνδεση της σεξουαλικότητας με το κακό και το ανήθικο αλλά ή αδυναμία  του ανθρώπου μέσα από το ποσοστό σεξουαλικότητας που γεύεται να ίδη τη σεξουαλικότητα ως τρόπο οντολογικής ένωσης και αποκατεστημένου Εγώ. Η μαρξική σκεπτική του Φουκό είναι εκ των ων  ούκ άνευ λανθασμένη: θεοποεί τις έννοιες (διότι η υλιστικοποίηση της Ιστορίας διώχνει το θεό για να θεοποιήσει την έννοια που κρύβεται πίσω του, τις έννοιες που κρύβονται πίσω του). Η σεξουαλικότητα ως έννοια θεοποιείται στο Φουκό: άρα είναι συγκεκριμένη  και ως μορφή και ως είδος: κάθε  παραχάραξη της οδηγεί στον πόνο και στη θλίψη: όμως δεν έχουν τοιούτως τα πράγματα: η σεξουαλικότητα δεν είναι έννοια ούτε επιθυμία είναι γνώση και πράξη επιστροφής: εάν έχει συνδεθεί με την απόλαυση και ως τέτοια έχει δαιμονοποιηθεί ο Φουκό δεν βοηθεί ο άνθρωπος να ίδη την σεξουαλικότητα ως οντολογική πράξη επιστροφής στο Έν και ως τέτοια όπως και αν γίνεται (ποσοτικά ή ποιοτικά) ως πνευματικό μέγεθος και όχι ως επιθυμία ολοκληρώνει σε κάθε εποχή τον άνθρωπο ασχέτως θεολογικών ή πολιτικών περιορισμών.

Αναφερόμενος στον Ρούφο τον Εφέσιο αναφέρει ότι η σεξουαλικότητα δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αξιόποινη διότι σχετίζεται με την ανθρωπίνη φύση: σε αυτό το σημείο φαίνεται ότι ο Φουκό δεν έχει καταλάβει κάποια δίκαια που μάλλον  έχουν αυτοί που ηθικοποίησαν την σεξουαλικότητα, δεν έχει αντιληφθεί το ότι εάν η σεξουαλικότητα δεν συνδεθεί με την πορεία του ανθρώπου προς την Οντολογική ένωση  τότε καθίσταται ανούσια επανάληψη που αποκόπτει τον άνθρωπο από την Οντολογική του Ένωση: η  σεξουαλικότητα δεν είναι ποσοτικό μέγεθος ούτε επανάληψη: είναι η Ένωσις του Ενός ημίσεος με το Άλλο  ήμισυ ώστε διά του άρρενος και του θήλεος να επέλθη η πολύπόθητος οντολογική ένωσις: πόσοι άνθρωποι το αντιλαμβάνονται αυτό; Γιατί ο Δίας πάντοτε μία φορά ενωνόταν με τα αντικείμενα της σεξουαλικότητάς του ώστε να καταδείξη ότι η σεξουαλικότητα είναι αποκατάσταση και όχι κατάσταση επανάληψης: τίποτε από αυτά δεν αντιλαμβάνεται ο Φουκό υποβιβάζοντας την σεξουαλικότητα σε ένα θέμα ελευθέρας επιθυμίας η οποία περιοριζομένη από τη θρησκεία καθίσταται ηθική: όμως ο άνθρωπος ως σεξουαλικό υποκείμενο είναι δυναμικά πορευόμενος προς την ποιοτικότητα της σεξουαλικότητας και όχι προς την ποσοτικότητα η οποία στην ουσία τον παγιδεύει και τον καθιστά έμμενον υποκείμενο Εδώ. Το πρόβλημα δεν είναι η ηθικοποίηση της σεξουαλικότητας αλλά η ανάγκη ο άνθρωπος να αντιληφθεί ότι διά της σεξουαλικότητας- την οποία κανείς δεν μπορεί να περιορίσει- μπορεί να φθάσει στον ανώτερο ενωμένο οντολογικά εαυτό του. Αυτό θα τον καταστήσει ικανό να ελέγξει την σεξουαλικότητα οντολογικώς αδιαφορώντας για την ηθική πλευρά της σεξουαλικότητας. Κάτι το  οποίο ξεπερνά και τις σημειώσεις του Φουκό.