Από την Πλατωνική ιδέα στην μαρξιστική ιδέα. Ποια είναι η διαφορά;η πρόοδος ως πλήρης λογικοποίηση.

 

Από την Πλατωνική ιδέα στην μαρξιστική ιδέα. Ποια είναι η διαφορά;η πρόοδος ως πλήρης λογικοποίηση.

Τι ακριβώς εννοούσε ο Πλάτων λέγοντας ιδέα; Δεν έχει κατά ανάγκη σχέση η λέξη αυτή με τη θεωρία ή την πνευματική ενατένιση των πραγμάτων. Για αυτό εξάλλου ο Αθηναίος φιλόσοφος δεν έμεινε στη στείρα θεωρία αλλά προσπάθησε να πλαισιώσει το σύστημά του με ηθικές αξίες και κυρίως να πλαισιώσει τις ιδέες του μέσα σε ένα ολοκληρωτικό πολιτικό σύστημα.

Η ιδέα ως ετυμολογία σχετίζεται με το ρήμα οράω-ώ, β΄αόριστος είδον, τι βλέπει λοιπόν ο Πλάτων και το καταθέτει ως ιδέα; Βλέπει και ορά συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες διέπουν τον κόσμο του. Άρα πρέπει οι δυνάμεις αυτές να αποκτήσουν όνομα,, ταυτότητα, χαρακτήρα, αυτό είναι η ιδέα. Η Πλατωνική ιδέα λοιπόν είναι η πνευματική αλλά και παρατηρητική δυνατότητα ταξιθέτησης των δυνάμεων τις οποίες βλέπει ενορατικά ο άνθρωπος και πρέπει να τις βάλει σε μία σειρά: η ιδέα είναι σειρά ταξιθέτηση κατηγοριοποίηση δυνάμεων συμπαντικών κοσμικών οντολογικών οι οποίες από το μυαλό καταβαίνουν στην όραση (αίσθηση πνεύματος) και εισέρχονται στην ιδεατή κατηγοριοποίηση: άρα η ιδέα είναι τάξη σύνολο δομή: η ιδέα του αγαθού είναι οι δυνάμεις της πορείας της ανακατανομής της ισορροπίας της εξέλιξης όπως τις παρατηρούμε από τον ήλιο έως τη γή, από την ισορροπία των πλανητών, του φυσικού και εμβίου περιβάλλοντος.

Άρα η Πλατωνική ιδέα είναι η ικανότητα του ανθρώπου να ταξιθετεί τις δυνάμεις που κινούν τον κόσμο και τον άνθρωπο: είναι ή ύστατη αφαιρετική διαδικασία, αυθαίρετη και ανύπαρκτη οντολογικά: τι σημαίνει ότι κάποιες δυνάμεις τις κατηγοριοποιώ και τις προσφέρω ως ιδέες, ως οργανωμένα σύνολα δυνάμεων που επηρεάζουν τον άνθρωπο και τον κόσμο; Σημαίνει ότι διαλύω την οντολογκή συνέχεια, επιλέγω κάποιες δυνάμεις ώστε να τις καταστήσω ιδέες και με αυτές να κτίσω την οικία που θα ονομάσω Πόλιν και Ανθρώπινο πολιτισμό. Οι πλατωνικές ιδέες δεν είναι αυθύπαρκτες οντολογικές δυνάμεις, ο Πλάτων τις φοβήθηκε, φοβήθηκε τον Όμηρο, και προσπάθησε όλα να τα κλείσει στο ανθρώπινο μυαλό μέσα από την απροσμέτρητη νοησιοκρατία του: αυτό το μυαλό αυθαίρετα ταξιθετεί τις δυνάμεις του όλου που χρειάζεται με το νού του και τις δομεί σε σύνολα ώστε να φανούν ως ιδέες και επειδή αυτές θα οδηγήσουν και θα καθοδηγήσουν τον άνθρωπο (εκ του άγω) ονομάζονται αξίες.

Άρα δεν υπάρχει καμμία ιδέα του καλού του ωραίου, του κακού, του βλαβερού: απλά επιλέγω δυνάμεις οι οποίες είναι χρήσιμες για το πολιτικό μοντέλο του ανθρώπου που θέλω να κτίσω: πρώτα στο πλατωνικό μυαλό υπάρχει η δόμηση του κόσμου χωρίς ιδέες και έπειτα κατασκευάζονται οι ιδέες: για αυτό σε ολους τους διαλόγους του μέσα από ατέρμονες συζητήσεις προσπαθεί να πείσει τους πολίτες συζητητές για τις κατασκευασθείσες ιδέες οι οποίες επειδή δεν είναι αυθύπαρκτες οντολογικά αλλά είναι αφαιρετικά σωκρατικά σκευάσματα πρέπει δια της πειθούς να επιβληθούν στην πόλη και στην πολιτική.

Ο Σωκράτης πρώτα έχει το πολιτικό υποκείμενο στο νού του, αυτό το οποίο θα φύγει από τη φύση ως δύναμη  και θα ζήσει στην πόλη υπό τις ιδέες και τις αξίες: άρα οι πλατωνικές ιδέες είναι οι υποδοχείς του προϋπάρχοντος στο μυαλό του Σωκράτους υποκειμένου ώστε αυτό μέσα στην πόλη ως πολίτης να υποταχθεί στα ταξιθετημένα σύνολα δυνάμεων που ονομάζονται ιδέες: οι οποίες είναι φυσικές δυνάμεις μετηλλαγμένες διά του νοός σε δήθεν κάτι καινούργιο για τον πολίτη και την Πόλη: από το θάλειο ύδωρ το οποίο έχει δύναμη σειρά αποφασιστικότητα δημιουργικότητα ο Πλάτων στο μυαλό του εργάσθηκε ως εξής: από το θάλειο ύδωρ λαμβάνω τη δύναμη της πορείας της γονιμότητας της δημιουργικότητας: αυτά τα ταξιθετεί με το όνομα (ιδέα ως αυθαίρετο κατασκεύασμα: σοφία, ανδρεία, σωφροσύνη): όπως το ύδωρ ενώνει τον Ήλιο με την Θάλασσα και τον Ουρανό (γεννάται η ιδέα του Έρωτος): άρα η ιδέα είναι η ικανότητα αυθαιρέτων δομών με βάση όσα βλέπουν και κατανοούν οι άνθρωποι.

Η κατά-στροφή της  Πλατωνικής Ιδέας  (της αποθέωσης της υποκατάστασης των αυθεντικών δυνάμεων  του Όλου με αυθαίρετες νοητικές δομές ταξιθέτησης) είναι πολύ συγκεκριμένη και ολοκληρώνεται μέσα από τη μαρξική ολοκληρωτική ιδέα του διαλεκτικού υλισμού ο οποίος αν και δεν είναι ακριβώς μαρξική θέση παρά ταύτα προάγει την ιδέα του απολύτου υλισμού ως  διαμορφωτικής συνειδησιακής ανθρωπίνης  δυνάμεως εξαφανίζοντας την οντολογική συνέχεια του ανθρώπου, κλείνοντας τον άνθρωπο  ως υποταγμένο σε ένα ατέρμονα κύκλο όπου κυνηγά το κέρδος, την ιδέα του χρήματος, την παραγωγή και την ζήτηση.

Η μαρξική ιδέα είναι και αυτή ταξιθέτηση, κατηγοριοποίηση, ολοκληρωτική κυκλική κλεισιμότητα όλων των οντολογικών  δυνάμεων οι οποίες κινούν τον άνθρωπο και τον κόσμο σε ιδεατά σχήματα: ο Μάρξ είδε τις δυνάμεις του θεού, του απολύτου υποκειμένου, του ανθρώπου, του αντικειμένου, τη διαλεκτική των εποχών: υπάρχει σε κάθε περίπτωση μία θεμελιώδης διαφορά σε σχέση  με την πλατωνική ιδέα: ο Πλάτων ταξιθέτησε πρωτόλειες συμπαντικές δυνάμεις ως ιδέες: ο Μάρξ δεν χρειάζεται να εισέλθει σε αυτόν τον κόπο:

Ο Μάρξ έχει ήδη έτοιμα τα υλικά του: είναι τα ιστορικά δεδομένα, ο κόσμος της βιομηχανικής εποχής, ο άνθρωπος του χρήματος και ο άνθρωπος της εργασίας, η παραγωγή και τα μέσα παραγωγής: επάνω και πέρα από αυτά υπάρχουν χίλια δύο άλλα πράγματα ( ο Μαξ Βέμπερ τα σημείωσε): η ανθρώπινη εσωτερικότητα, η ιστορική απειρία δυνάμεων ατομικά και κοινωνικά διαμρφωτικών των ποικίλων καταστάσεων, η απειρία  του ιστορικού γίγνεσθαι: τίποτε από όλα αυτά δεν πτόησε το Μάρξ: πιστός στην Πλατωνική συνταγή παρήγαγε αυθαίρετα τις ανυπόστατες ιδέες του προκειμένου να διαμορφώσει την ταυτότητα του κόσμου ώστε αυτός να αναγνωρισθεί ιστορικά ως συνέχεια άλλων προηγουμένων εποχών προκειμένου να διεκδικήσει την ιστορική του συνέχεια ως συνεχιστής  προηγουμένων καταστάσεων οι οποίες οδηγούν σε νέες καινούργιες.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: η μαρξική ιδέα είναι το αφαιρετικό σύνολο των κοινών δυνάμεων οι οποίες κινούν την κοινωνία και το άτομο σε ένα μόλις υποσύνολο των απείρων δυνάμεων: ο μάρξ δεν ασχολείτα με τις εσωτερικές διαφοροποιήσεις των ανθρώπων, τις οντολογικές διαφορετικές καταγωγές, τις ποικίλες διαφορές ανάμεσα στους προλεταρίους, αυτά όλα δεν τον ενδιαφέρουν όπως και τον Πλάτωνα δεν τον ενδιέφερε ότι η δύναμη του ύδατος διαφορετικά δρά επάνω σε εμένα και επάνω στον Άλλον:

Ο Μάρξ αφαιρετικά ενώνει εντυπώσεις εμπειρίες οράσεις συγκεκριμένων ιστορικών στιγμών: επιλεκτικά: οι ευγενείς χάνονται και έρχονται οι αστοί, οι αστοί θα χαθούν και θα έλθουν οι προλετάριοι: ο κόσμος διαμορφώνεται μέσα από το οικονομικό είναι διότι αυτό βλέπει να συμβαίνει γύρω του. Μέσα από όλα αυτά συλλαμβάνει την ιδέα του  διαλεκτικού και  ιστορικού υλισμού, της επανάστασης (μέσα στην ιστορία βλέπει το άλογο να έρχεται και το δικαιολογεί με την επανάσταση η οποία είναι η επικράτηση της ανορθολογικότητας στην ανθρωπίνη ιστορία): άρα η μαρξική ιδέα είναι  η σχηματοποίηση η  ταξιθέτηση  και η κατηγοριοποίηση των κοινωνικών εκείνων  φαινομένων  τα οποία δικαιολογούν την πορεία των χριστιανών εξαθλιωμένων ακολούθων του θεού μόνον που τώρα λέγονται προλετάριοι: ο μάρξ τα κατάφερε: διοχέτευσε τις χριστιανικές μάζες στην βιομηχανική εποχή: η μαρξική ιδέα είναι το σύνολο των κοινωνικών και ατομικών δυνάμεων οι οποίες μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα  ζωή των πολλών. Αυτή η ιδέα είναι τόσο μερικοποιημένη όσο το να θεωρείς τον ήλιο μικρότερο του δένδρου επειδή το δένδρο κρύβει τον ήλιο: ο Μάρξ γενικώς δεν  ενδιαφέρεται για το άπειρο του κοινωνικού ιστορικού και ατομικού γίγνεσθαι: διότι όπως και ο Πλάτων ξέρει κάτι το βασικό: το άπειρο δεν χωρεί σε καμμία ιδέα: ιδέα είναι  η προκρούστεια προσπάθεια  του ανθρώπου να μερικοποιήσει το όλον να κατηγοριοποιήσει μέρος αυτού προκειμένου   να ελεγχθούν  οι μάζες: οι ιδέες είναι η μερικοποίηση  του όλου η οποία μερικοποιεί τους αποδέκτες της: διότι τους προσδιορίζει σε σχέση με ελάχιστες δυνάμεις ώστε ο άνθρωπος χάνει  την ολότητα και προσπαθεί να περιδιαβεί έναν πολιτικό κόσμο προκειμένου να υπηρετήσει τους εφευρέτες της ιδέας: αυτή είναι και η ανθρώπινη δυστυχία: οι άνθρωποι ακολουθώντας τις ιδέες (η απίστευτη μετάλλαξή τους σε νού θεό πολιτικό επιστήμονα αυτός ο Πρωτέας δεν συλλαμβάνεται ώστε ο άνθρωπος να κατανοήσει την ευήθεια και ανυπαρξία της ιδέας) ακολουθούν οντολογικά υποσύνολα, ζωές άλλων, χάνουν την οντολογική απειρία και το δικό τους άπειρο οντολογικό αυθύπαρκτο δρόμο.

Ας δώσουμε ως παράδειγμα την ιδέα του Ωραίου: Οντολογικώς τέτοια ιδέα δεν υπάρχει διότι στο Όν ως άπειρο πορεία όλα είναι στην ώρα τους (ωραία ως η κατάλληλη στιγμή  εφαρμογής των δυνάμεων του νοός και  του συναισθήματος): ο Πλάτων όμως συλλαμβάνει το ωραίο ως σύνολο των νοητικών δυνάμεων οι οποίες διά των αρετών ωθούν τον άνθρωπο στο καλό κα στο χρήσιμο. Όλα αυτά στα πλαίσια της πόλης: όμως: ο άνθρωπος ο οποίος ακολουθεί τη συμπαντική πορεία και πέφτει στο ηφαίστειο ώστε να ακολουθήσει αυτήν την πορεία σύμφωνα με τον Σωκράτη δεν είναι Ωραίος: άρα η ιδέα απομονώνει οντολογικά τον άνθρωπο και  του στερεί την οντολογική  απειρία και συνέχεια.

Ας ιδούμε το Μάρξ: η ιδέα του ιστορικού υλισμού: το σύνολο των πλουσίων  εμπόρων οι οποίοι εστήριξαν την Ελληνική Επανάσταση δεν είναι οι αστοί οι οποίοι θα πρέπει ως κακοί να αντικατασταθούν από τους καλούς προλεταρίους : άρα δεν ισχύει για αυτούς η ιδέα του διαλεκτικού υλισμού:ισχύει το άπειρο της ανθρωπίνης προσφοράς πέρα από σχήματα και κατηγοροποιήσεις:  η ιδέα του καλού προλεταρίου αποτελεί χριστιανικό δάνειο ότι όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά του θεού: αλλά τι συμβαίνει με τον προλετάριο ο οποίος πλουτίζει; Η ιδέα του συνεχώς εξελισσομένου ανθρώπου καταρρίπτει την ιδέα του προλεταριάτου.

Ώστε λοιπόν η ιδέα ως αυθαίρετο δημιούργημα μερικοποιεί το όλον άρα οι άνθρωποι υπάρχουν ως ολότητες από τη στιγμή κατά την οποία θα ξεφύγουν από τις μερικότητες των ιδεών και θα διασχίσουν τους απαγορευμένους  ωκεανούς που τους περιβάλλουν.