Η πρώτη νύχτα γάμου των Σπαρτιατών.

 

Η πρώτη νύχτα γάμου των Σπαρτιατών.

Αλιεύσαμε στο διαδίκτυο ασύλληπτης ευηθείας και κακονόησης δημοσιεύματα για την περίφημη πρώτη νύχτα του γάμου των Σπαρτιατών. Δυστυχώς (το έχουμε τονίσει αυτό πολλαπλώς) η ενασχόληση με τα Ελληνικά πατρώα κείμενα δεν είναι εύκολη υπόθεση: για κανέναν: δεν υπάρχει φιλόλογος ο οποίος να μπορεί να καταλάβει τη βαρύτητα των λέξεων (διότι πολύ απλά δεν έχει ζήσει στην Αρχαία Ελλάδα): αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα παρερμηνεύουμε αισχρώς τα ιερά κείμενα των προγόνων μας λέγοντες ανυπόστατα πράγματα. Επί τω προκειμένω η παρανόηση του θέματος  «η πρώτη νύχτα του γάμου των Σπαρτιατών» (όπως θα δούμε) στηρίζεται στη φρικτή παρανόηση της λέξεως : εραστής/

Ο εραστής και ο ερώμενος παράγονται από το εράω-ώ, το οποίο σημαίνει : αγαπώ. Ή μάλλον: στη νέα Ελληνική είναι αμετάφραστο διότι καταστρέφουμε την Ελληνικότητα του ρήματος εάν το μεταφράσουμε : ως αγαπώω. Σημαίνει κάτι το οποίο μόνον οι Έλληνες μέσα στο σύμπαν που ζούσαν κατανοούσαν ενορατικά και βιωματικά, εμείς δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, το καταστρέφουμε εάν το μεταφράσουμε σύμφωνα με το χριστιανικό: αγαπώ. Στο κείμενο του Πλουτάρχου από αυτό το ρήμα έχει προέλθει όλη η ανόητη παρανόηση για την πρώτη νύχτα του γάμου των Σπαρτιατών η οποία ήταν συνέχεια του ήθους και της αξίας των Σπαρτιατών.

Το ερώ (σανκριστικά rasah= υδρεύω, κυλώ, διαρρέω) δεν έχει καμμία σχέση με τη σημερινή χυδαιοποίηση του εννοήματος : εραστής:  το ρήμα ως παράγωγο της ροής σημαίνει ότι εν τη ροή του συμπαντικού όλου όπου ζούσαν οι Έλληνες ρέει η αισθηματική και πνευματικότης του όλου: άρα ερώ σημαίνει ότι μεταφέρω στον Άλλον την ρέυουσα δύναμη του όλου ως συναίσθημα και πνεύμα: άρα ο εραστής είναι αυτός ο οποίος μεταφέρει στον ερώμενο την ρέουσα δύναμη του παγανιστικού όλου μέσα στο οποίο άνθισε ο Σπαρτιατικός οντολογικός πολιτισμός: οι Έλληνες διά του εραστού εννοούσαν τον ρεύσαντα σε πνευματικό επίπεδο τη ροή του όλου στον ερώμενον: για αυτό και ο Πλάτων αναφέρει τον Σωκράτην ως εραστή ρέοντα τη δύναμη  του όλου; Σε πνευματικό επίπεδο: σε αυτή τη βάση ο εραστής Σπαρτιάτης ήταν ο  ρέων την πνευματική δύναμιν του συμπαντικού ρέοντος όλου στον ερώμενο Σπαρτιάτη σε οντολογικό επίπεδο: η λέξις κατά-στράφηκε όταν ο μονοθεϊσμός δεν άντεξε αυτό το επίπεδο της ανθρωπίνης σχέσης και επειδή ήθελε όλα να τα συνδέσει με το θεό ωνόμασε ως εραστή και ερώμενο μόνον και κυρίως τους σωματικά συνδεομένους: αυτό όμως δεν ίσχυε με αυτές τις λέξεις στην εποχή του Λυκούργου, του Σωκράτους κ.λ.π.

Έχουμε αποδείξει σε πλείστα όσα γραπτά μας ότι ο εραστής και ο ερώμενος είναι η διά του Άλλου ανταλλαγή της ρεούσης συμπαντικής δυνάμεως: άρα ο νέος Σπαρτιάτης ο οποίος περνά τις δοκιμασίες είναι εραστήςη του απείρου και νεωτέρου Σπαρτιάτου, του ερωμένου, διότι ρέει προς αυτόν δυνάμεις εσωτερικής και εξωτερικής ηθικής και οντολογικής  ωρίμανστης: πώς είναι δυνατόν (σύμφωνα με τον Πλούταρχο στο σχετικό έργου του για το Λυκούργο) οι νέοι νυμφευόμενοι Σπαρτιάτες να συνευρίσκονται γρήγορα με τη συμβία ως νεόνυμφοι,έπειτα να επιστρέφουν στους τόπους εκπαίιδευσης (προκειμένου όπως λέγει ο Πλούταρχος να μην απορροφηθούν από την ηδονή ) και εκεί πώς είναι δυνατόν στα στρατόπεδα (σύμφωνα με ανόητα και ατεκμηρίωτα σημειώματα του διαδικτύου) να δίνουν άλλη ανυπόστατη έννοια στις έννοιες  του εραστού και ερωμένου. Τίποτε από αυτά δεν ισχύει, εάν κάποιος απλά θέσει σε  σειρά τη ζωή και τις αξίες των οντολόγων Σπαρτιατών.

Ο Πλούταρχος στον Λυκούργο του (βίοι παράλληλοι) αναφέρει την απόλυτο σημασία που έδιδαν οι Σπαρτιάτες στο γάμο ως συνέχεια της ιστορικής και κοινωνικής αλλά και οντολογικής ζωής των: ήταν ποτέ δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι σέβονταν τόσο πολύ την Πατρίδα τους, έβλεπαν τη Γυναίκα ως συνέχεια της Φυλής τους και της Ιστορίας τους να επιδίδονται σε πάθη τα οποία θα τους διέλυαν ως σώματα και ψυχές και μυαλά; Όχι, αυτό (σύμφωνα με τον Πλούταρχο) δεν συνέβαινε: ο Πλούταρχος επίσης αναφέρει ότι οι ανύπανδροι αποκλείονταν από τις αθλοπαιδιές, στη θέα τους οι νέοι δεν εσηκώνοντο, προκειμένου να φανεί η τεράστια σημασία η οποία εδίδετο στη Γυναίκαι, στο θεσμό του Γάμου, στην ιστορική συνέχεια της Σπάρτης.

Ο Πλούταρχος αναφέρει για τη Σπάρτη ότι είχαν εξαιρετικά υψηλά στις αξίες τους την έννοια του «εράν". Όπως το ορίζει: η ερωτική αγάπη μεταξύ γυναικών και ανδρών δεν προκαλούσε αντιζηλία , διότι όπως λέγει ο Πλούταρχος αυτό το συναίσθημα ήταν η απαρχή μεγάλης φιλίας. Πρέπει (όσο αυτόν είναι δυνατόν διότι εμείς δεν μπορούμε να το καταλάβουμε έχοντας φρικτά παρανοήσει το ρ. εράω-ερώ) να μεταφράσουμε σωστά το εράν, εραστής, ερώμενος: δεν έχει να κάνει αυτό το ρήμα με τη σωματική επαφή: όπως ήδη είπαμε ερώ (η ροή) έχει να κάνει με την διάδοση του εραστού στον ερώμενο διαχύτων συμπαντικών δυνάμεων μέσω του φύλου, του ήθους, του χαρακτήρος, όπως αυτά προσδιορίζονται με οντολογικούς συμπαντικούς όρους: όταν η γυναίκα είναι εραστής μιάς άλλης γυναικός σημαίνει ότι μέσω των φυλικών πνευματικών και ενορατικών δυνάμεων περνά στην ερωμένη διάχυτες  συμπαντικές και οντολογικές δυνάμεις: όπως και στους πλατωνικούς διαλόγους όταν αναφέρεται ότι ο τάδε άνδρας είναι εραστής κάποιου άλλου αυτό σημαίνει την μεταφορά (ερώ, η ροή)  σημαντικών συμπαντικών και οντολογικών δυνάμεων.

Διαβάζοντας λοιπόν κάποιος τον Πλούταρχο στο σημείο όπου λέγει ότι οι νεαροί Σπαρτιάτες έπειτα από την πρώτη νύκτα του γάμου, όπου οι γυναίκες εκουρεύοντο, εντύνοντο ως άνδρες, μέσα στο σκοτάδι συνευρίσκοντο, έπειτα επήγαιναν οι νεαροί Σπαρτιάτες στους εραστές τους στα στρατόπεδα εκπαίδευσης, αυτός λοιπόν ο κάποιος εάν δεν κατανοήσει την έννοια του ερώ και του εραστού φρικτά θα παραφράσει το κείμενο του Πλουτάρχου.

Όντως την πρώτη νύκτα οι Σπαρτιάτισσες είχαν την παραπάνω εμφάνιση, και αυτό εξηγείται μέσα από την σκληρή Σπαρτιατική εκπαίδευση: έπρεπε οι νεαροί Σπαρτιάτες να ελέγξουν τα πάθη, να μην παρασυρθούν από το σωματικό πάθος και εντός γάμου, για αυτό και οι  γυναίκες μέσα από την παραπάνω αμφίεση συγκρατούσαν την θηλυκότητά τους. Είναι ποτέ δυνατόν αυτοί οι Σπαρτιάτες οι οποίοι τόσο πολύ ήλεγχαν το πάθος να γυρίζουν στους στρατώνες και να επιδίδονται σε πάθη τα οποία κάποιοι αναφέρουν επειδή δεν μπορούν να μεταφράσουν σωστά τον Πλούταρχο (και άλλους συγγραφείς;). Όχι βέβαια. Οι Σπαρτιάτες είχαν τόση σκληρή εκπαίδευση, εβάδιζαν χωρίς παπούτσια, με απλούς χιτώνες για να αντέχουν το κρύο, κυρίως όμως η οντολογική τους φύση ήταν συνέχεια της συμπαντικής φύσης: το άρρεν του σύμπαντος συναντά το θήλυ και παράγεται η ζωή, οι μιμητές του Όντος, Σπαρτιάτες, το ήξεραν καλά αυτό και το έπρατταν. Ο Πλούταρχος είναι σαφής όταν αναφέρει ότι  ήλεγχαν τα πάθη τους και χαρακτηρίζονταν από συμπαντική και πολιτειακήη υγεία. Εξάλλου η κατά το δικό τους τρόπο πολυγαμία δεν τους στερούσε το ωραίο θήλυ φύλο: οι νέοι με την άδεια του μεγαλυτέρου συζύγου θα μπορούσαν να συνευρεθούν με νεαρά Σπαρτιάτισσα προκειμένου να προέλθουν υγιείς και δυνατοί Σπαρτιάτες απόγονοι.

Εν κατακλείδι: η μελέτη των αρχαίων κειμένων  θα πρέπει να  γίνεται υπολογίζοντας τις λέξεις με το νοηματικό βάρος που φέρουν  ως γεννήματα της εποχής τους και όχι όπως εμείς σήμερα θέλουμε να τις μεταφράζουμε. Ας αφήσουμε ησύχους ανθρώπους όπως οι Σπαρτάτες οι οποίοι πραγματικά αντελήφθησαν το σύμπαν και το Είναι κατά ένα τρόπο άξιον μιμήσεως και όχι ανοήτου κουτσομπολιού.