Γιατί αργεί η βασιλεία των ουρανών;

 

Γιατί αργεί η βασιλεία των ουρανών;

Το σύνολο των κοσμοθεωρητικών συστημάτων του κόσμου μας χαρακτηρίζονται από την τάση τους να προσφέρουν μία νοητή αρχή αλλά και ένα νοητό τέλος στον κόσμο μας και στον άνθρωπο: τέλος και με την αριστοτελική έννοια (σκοπός) αλλά και με την χρονική έννοια (τελευταίο όριο χρόνου).

Από τη στιγμή κατά την οποία ο Νούς έγινε ο ρυθμιστής της ανθρώπινης ζωής ένα νέο μέγεθος εμφανίσθηκε (πρωτότοκο παιδί της μεταφυσικής): η εσχατολογία. Ο λόγος περί εσχάτων καταστάσεων: η οντολογία της εσχατολογίας είναι ξεκάθαρη: αφ΄ής στιγμής δεχόμαστε ένα νοητό ξεκίνημα του κόσμου και του ανθρώπου θα πρέπει να φαντασθούμε και ένα νοητό τέλος αυτών.Υπάρχει όμως ένα δομικό πρόβλημα στις εσχατολογίες , το οποίο τουλάχιστον  εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε.

Ας πάρουμε την εχατολογία των χριστιανών: υπάρχει η βασιλεία των ουρανών όπου οι καλοί θα γευθούν την αιωνιότητα και οι κακοί θα γευθούν τα  τιμωρητικά άσχημα της κολάσεως. Δηλαδή θα υπάρχει για πάντα το ζεύγος θεού και ανθρώπου; Πώς αυτό είναι δυνατόν; Αφ΄ής στιγμής ο θεός θα εξισωθεί με τον άνθρωπο γιατί θα χρειάζεται και ο θεός και ο άνθρωπος και όχι ένα μέγεθος; Η ιστορία με τον Ιησού (Θεάνθρωπος) περιέχει ένα οντολογικό ατόπημα: αφ΄ής στιγμής η ανθρώπινη φύση μπορεί επάξια να σταθεί δίπλα στο θεό γιατί οι άνθρωποι  υποφέρουν και ο θεός είναι τόσο αλώβητος; Γιατί διαλύθηκε το θεανθρώπινο μοντέλο του  Αδάμ και της Εύας και  του θεού ως κάτι το ενοποιητικό; Άρα όταν ο θεός εξεδίωξε τον Αδάμ και την Εύα εξεδίωξε ένα κομμάτι του εαυτού του (διότι βάσει του Ιησού όλα ήταν θεανθρώπινα γιατί μπορεί η ανθρώπινη φύση να ενωθεί τελείως με τη θεϊκή φύση): άρα γιατί στην εσχατολογία της βασιλείας των ουρανών δεν δέχεται ο θεός το ανθρώπινο κομμάτι του ως τέτοιο αλλά μέρος αυτού (διότι οι δίκαιοι θα υπάγουν στον παράδεισο ενώ οι άδικοι στην κόλαση). Οι άδικοι αποτελούν κομμάτι  του θείου μέρους άρα ο θεός διώχνοντας  τους αδίκους διώχνει κομμάτι του εαυτού του, πράγμα αδύνατο. Η εσχατολογία αφήνει έξω του παραδείσου οριστικά κομμάτι της ανθρωπίνης δημιουργίας, πώς αυτό είναι δυνατόν αφ΄ής στιγμής ο θεός τα έκανε όλα καλά; Επίσης κατοχυρώνει αιωνίως την ύπαρξη παραδείσου και κολάσεως ενώ ο θεός έφτιαξε τον κόσμο ως ενιαίο μέγεθος λίαν καλώς; Δηλαδή δεν θα επιστρέψουν όλοι στον παράδεισο; Πότε φτιάχθηκε η κόλαση η οποία μάλιστα θα είναι και αιώνια;

Το θεμελιώδες όμως πρόβλημα το οποίο ήδη τονίσαμε  είναι άλλο. Η εσχατολογία αποτελεί το κλείσιμο του ΄κοσμικού κύκλου και την απελευθέρωση της οντολογικής συνεχείας των δυνάμεων οι οποίες για λίγο απετέλεσαν τον κόσμο μας και έγιναν και άνθρωποι: άρα ουσιαστικά ή εσχατολογία απελευθερώνει όλα όσα απετέλεσαν την αρχή του κόσμου και  του ανθρώπου: τα οποία ως οντολογικές δυνάμεις θα συνεχίσουν το οντολογικό τους ταξείδι: δημιουργώντας νέους κόσμους και μορφές: άρα πώς είναι δυνατόν στη βασιλεία των ουρανών να ξαναϋπάρξουν όλα όσα υπήρξαν στη γή πρόσκαιρα στην διάστασή μας; Η εσχατολογία λαμβάνει το υλικό από τον πρόσκαιρο κόσμο και άνθρωπο και το απολυτοποιεί αυθαίρετα ως αιώνιο ενώ όλα είναι πρόσκαιρες μετατροπές της μιάς και ανωλέθρου δυνάμεως η οποία έπειτα από κάθε μορφή δημιουργεί νέα μορφή, δεν σέβεται καμμία εσχατολογία αλλά όλα τα διαλύει τα ξαναφτιάχνει και τα προωθεί με νέες ανακατανομές δυνάμεων.

Η έννοια της εσχατολογίας ξεκίνησε από τον Όμηρο, έφθασε μάλιστα έως την εποχή μας. Η εσχατολογία κλείνει υπό το Λόγο το παρελθόν το παρόν και το μέλλον: ό άνθρωπος μετά την εσχατολογία μπορεί και ομιλεί και για το παρελθόν και για το παρόν και για το μέλλον: σε αυτό το σημείο όμως θα πρέπει να κάνουμε μια σοβαρή επισήμανση: ο λόγος είναι υποσύνολο σκέψεων αξιών και ενεργειών του απείρου όλου: ο λόγος είναι μέρος του χάους: άρα η εσχατολογία απολυτοποιεί το μερικό και με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος κλείνεται σε μία μικρή οικία χάνοντας την απειρία του όλου. Το όλο θέμα βέβαια λύεται εάν σκεφθούμε ότι η εσχατολογία είναι το τέλος μιάς αυθαίρετης λογικής δόμησης προκειμένου μέσω αυτών των φαντασιακών λόγων οι άνθρωποι να ελεγχθούν: όταν όλα καταπέσουν τότε θα φανεί ότι η εσχατολογία είναι ανύπαρκτη καθώς θα χαθεί στην αδυσώπητη πορεία της μιάς και ανωλέθρου οντολογικής δυνάμεως.

Στον Όμηρο λοιπόν οι  Ήρωες φαντάζονται την ανάβαση στον Όλυμπο  των θεών, αυτή η ανάβαση είναι βεβαία για τον Αχιλλέα, ο οποίος με αυτόν τον τρόπο θα απολαύσει αιωνίως των θείων δυνάμεων: στον Όμηρο όμως η εσχατολογία αποτελεί συμμετοχή τελικά στις φυσικές συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες θα απορροφήσουν τον άνθρωπο και θα τον αναβάσουν στο επιθυμητό δυναμικό συμπαντικό επίπεδο: η Ιθάκη ως η εσχατολογική  Βασιλεία επιστροφής σηματοδοτεί την συμπαντική ωριμότητα του πολύνοου Οδυσσέως  ο οποίος επιστρέφει εκεί όπου ανήκει ,στην Μεγάλη Πατρίδα, όπου οι συμπαντικές δυνάμεις τον χαρακτηρίζουν και θα τον βοηθήσουν στη συνέχεια του συμπαντικού ταξειδιού του. Η εσχατολογία στον Όμηρο είναι μέθεξη συμπαντικών δυνάμεων οι οποίες απελευθερώνουν συμπαντικά τον άνθρωπο και τον ωθούν εκεί όπου ανήκει, διότι από αυτόν τον χώρο θα συνεχίσει το συμπαντικό του ταξείδι: ο Οδυσσέας φθάνει στην Ιθάκη διότι (σε συμπαντική βάση) εκεί ευρίσκονται οι δυνάμεις που τον εδημιούργησαν διά μέσω αυτών θα συνεχίσει το οντολογικό του ταξείδι.

Ο Πλάτων στον Φαίδωνα και αλλού νοητικοποιεί πλήρως την εσχατολογία μέσα από την αχανή μεταφυσική του, ο άνθρωπος προορίζεται για τη βασιλεία των ιδεών από όπου και προέρχεται. Παρατηρούμε ότι πλέον ο κύκλος κλείνει μέσα από τη θεωρητικότητα της εσχατολογίας της βασιλείας των ιδεών: ο χριστιανισμός θα το ολοκληρώσει πιο βιωματικά (μέσω της ανάστασης των νεκρών): οι άνθρωποι θα επιστρέψουν στην βασιλεία του θεού: άς προσέξουμε το τεράστιο αξιολογικό μετατόπισμα της πλατωνικής εσχατολογίας προς την χριστιανική εσχατολογία: πλέον ο άνθρωπος ως ανασταθείς και όχι ως ιδέα μπορεί να ολοκληρώσει το ταξείδι του στον κόσμο αυτό: ο Ιησούς θα διδάξει ότι η  βασιλεία του θεού έρχεται από ώρα προς ώρα.

Μέσα λοιπόν από όλες αυτές τις εσχατολογίες οι άνθρωποι ανεπαισθήτως (όπως θα έλεγε και ο Καβάφης) κλείσθηκαν στον κύκλο του παρόντος όλου: πείσθηκαν οι άνθρωποι ότι ερχόμαστε από μία ιδέα και επιστρέφουμε σε αυτή: χάθηκε το οντολογικό πρίν και μετά. Ο άνθρωπος κλείσθηκε σε ένα κύκλο ο οποίος είναι ό,τι πιο αντιοντολογικό εφηυρέθη ποτέ διότι αποκλείει τον άνθρωπο από την ευθεία πορεία προς το χάος και την οντολογική του συνέχεια.

Η βασιλεία του θεού που είπε ο Χριστός ακόμη  δεν ήλθε: ήλθε όμως μία πλειάδα εσχατολογιών προκειμένου ο άνθρωπος να μην τολμήσει να σκεφθεί τη  ζωή του εκτός του κύκλου: ο Λούθηρος επεφύλαξε ευλογημένη  ζωή σε αυτόν που πιστεύει στο θεό: το βήμα είναι θεμελιώδες: η εσχατολογία μεταφέρθηκε στη γή: πλέον η γή είναι το βασίλειο της επαγγελίας για αυτόν που πιστεύει στο θεό και δεν χρειάζεται τίποτε άλλο παρά μόνον η εργασιακή του αρτιότητα ώστε επί της γής να εγκαθιδρύσει τη γήϊνη παραδεισένια ζωή: πλέον αυτός ο οποίος είναι πιστός και έχει λόγο μπορεί να κερδίσει την ευτυχία αυτής της  γής: η οποία πλέον δεν είναι και λίγη: βιομηχανική  εποχή, επιστήμη, τεχνολογία κ.λ.π.

Η εσχατολογία έγινε κάτι το γήϊνο: πλέον ο άνθρωπος κλείσθηκε σε αυτόν τον κόσμο και ονειρεύεται τη βασιλεία του life style των υλικών αγαθών του χρήματος: η μαρξική εσχατολογία είναι η πλήρης μεταφορά της βασιλείας του θεού επί της γής: όσοι είναι καλοί υλιστές και μοιράζουν καλά την ύλη (όπως οι χριστιανοί το πνεύμα) θα υπάγουν στην επίγειο βασιλεία των προλεταρίων: όμως αυτή η επανάσταση και η τελεία αταξική κοινωνία των προλεταρίων, αυτή η επίγειος εσχατολογία (αν και ο μάρξ ήταν σίγουρος ότι θα εγκαθιδρυθεί άμεσα στη γή) ποτέ δεν εμφανίσθηκε και δεν θα εμφανισθεί βέβαια: αλλά είναι το ανορθολογικό εκείνο κομμάτι το οποίο αποκοίμισε τους ανθρώπους τους εγκλώβισε εδώ και τους απομάκρυνε από κάθε ατομική χαοτική πορεία: κυρίως αυτή η ανορθολογικότητα των εσχατολογιών άφησε ανοικτό το δρόμο στη λογικότητα της εξουσίας να δημιουργήσει τον κόσμο όπως θέλει διότι όλοι οι λαοί  αποβλέπουν σε ψευδείς και ανυπάρκτους παραδείσους και βασιλείες ώστε κάνουν υπομονή με τις λογικές κατασκευές γήϊνες της εξουσίας, λένε ότι θα πάμε στην εσχατολογική βασιλεία,άς κάνουμε υπομονή: όμως ελέγχονται ολο και πιο βαθιά ,μένουν μόνον εδώ διότι καμμία εσχατολογία δεν υπάρχει,αυτό που υπάρχει είναι η λογική της ανορθολογικής προσφοράς των εσχατολογιών προκειμένου  οι άνθρωποι να κλεισθούν σε ένα κύκλο ελπίδας ο οποίος ξεκινά από το άπειρο χθές και φθάνει στο άπειρο αύριο της βασιλείας των ουρανών (η οποία ποτέ δεν έρχεται): απλά η εσχατολογία ικανοποιεί το χαοτικό ανορθολογικό στοιχείο μέσα μας το οποίο αντί να μας κινήσει προς την ατομική Ιθάκη  , μετατρεπόμενο σε στείρα ελπίδα  σωτηρίας μας εγκλωβίζει εδώ.

Το βασικό μοτίβο της εσχατολογίας (ειδικά των χριστιανών) είναι η περίφημη Δευτέρα παρουσία: η Δευτέρα όμως παρουσία για πρώτη φορά αντιχνεύεται στον Όμηρο διότι ο Οδυσσέας επιστρέφει στην Ιθάκη για δεύτερη φορά  κάνοντας αισθητή την δεύτερη  παρουσία του μέσα από το φόνο των μνηστήρων. Οι εσχατολογίες έχουν όλες μα όλες ένα κεντρικό υποκείμενο: αυτό είναι είτε ιδέα, είτε κοσμική κατάσταση είτε άνθρωπος: όλες οι εσχατολογίες θέτουν αυτό το κεντρικό υποκείμενο να επιστρέφει ώστε να ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο το οποίο ολοκληρώνουν οι εσχατολογίες. Π.χ. Ο Σωκράτης θεωρεί ότι πηγαίνοντας στον κόσμο των ιδεών θα επιστρέψει στο μυαλό και στην πράξη των μαθητών του ως πρότυπο, είναι η συνεχής Δευτέρα παρουσία (κατά τρόπο πνευματικό): αυτό ο χριστιανισμός το κάνει ως κάτι το πραγματικό: ο Ιησούς θεωρεί ότι θα επιστρέψει για δεύτερη φορά προκειμένου να ελέγξει ως πραγματική μορφή το έργο της εσχατολογίας. Εϊναι πραγματική η Δευτέρα παρουσία τουία του. Ο Μάρξη θεωρεί ως Δευτέρα παρουσία στην εσχατολογία του  την επανεμφάνιση του προλεταριάτου  ως κυριαρχούσης τάξεως. Είναι συλλογική η Δευτέρα παρουσία. Ο εσχατολογικός ψηφιακός κόσμος όπου όλα θα είναι η βασιλεία της τεχνητής νοημοσύνης ομιλεί για την Δευτέρα παρουσία του εικονικού ανθρώπου ο οποίος θα ζεί πλέον την τεχνητή και εικονική εποχή.

Άρα η εσχατολογία είναι τα κλείσιμο ενός κύκλου  ο οποίος κατασκευάζεται από το λόγο και στοχεύει στην οικοδόμηση μιάς πολύ συγκεκριμένης πορείας για τον άνθρωπο. Η Δευτέρα παρουσία του κεντρικού μοχλού της εσχατολογίας στοχεύει στο να αποδείξει ότι επετεύχθησαν οι στόχοι και όλοι είναι απόρροια και συνέπειες του εσχατολογικού σχεδιασμού. Όμως όλα αυτά δεν έχουν κανένα οντολογικό έρεισμα. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι μέσα στο σύμπαν υπάρχει ο λόγος (είναι μία αυθαίρετη διαδικασία παραγωγής μορφών και εννοιών) άρα τα προϊόντα του λόγου είναι  πρόσκαιρες ανακαλύψεις οι οποίες κτίζουν πρόσκαιρες δομές οι οποίες θα παρασυρθούν στην οντολογική πορεία.

Το σημαντικό όμως είναι μέσα από τις εσχατολογίες οι άνθρωποι ελέγχονται και στο μέλλον και δεν αφήνονται στην οντολογική τους πορεία γιατί οι εσχατολογίες τους ελέγχουν και τις μελλοντικές τους πορείες. Γι αυτό η βασιλεία του θεού (π.χ) δεν έχει πραγματωθεί ακόμα (ούτε και πρόκειται): ο σκοπός της δεν είναι αυτός: ο σκοπός της είναι να ελέγξει μελλοντικά το νού του ανθρώπου, ώστε ο άνθρωπος και στον άξονα του μέλλοντος να δεθεί με τις φαντασιώσεις του λόγου και να μην ξεφύγει από τον κύκλο των ιδεών του λόγου: για αυτό όπως είδαμε οι εσχατολογίες συνεχώς ανανεώνονται. Ανάλογα με την εποχή προκύπτει και νέα εσχατολογία προκειμένου  συνεχώς ο άνθρωπος να ελέγχεται και μελλοντικά για να μην ξεφύγει στην οντολογική του πορεία (σπάσιμο και διάλυση του κύκλου του λόγου).