Ο έλεγχος της βούλησης ως το τελευταίο στάδιο της πολιτικής. Η κατασκευή σήμερα του καθολικού ανθρώπου.

 

Ο έλεγχος της βούλησης  ως το τελευταίο   στάδιο της πολιτικής. Η κατασκευή σήμερα του καθολικού ανθρώπου.

Η εποχή μας διαθέτει ένα μεγάλο χαρακτηριστικό. Η κάθε εποχή το διαθέτει. Διότι είναι εκείνο το χαρακτηριστικό το οποίο την αναδεικνύει. Αναφερόμαστε στο χαρακτηριστικό εκείνο το οποίο προσπαθεί να γεννήσει νέες κουλτούρες επιστήμες και πολτιικές προκειμένου η εποχή μας να φανεί καλύτερη και πλέον εξελιγμένη σε σχέση με άλλες προηγούμενες εποχές. Η ιστορία του ανθρωπίνου γένους είναι μία κοινή και εξελισσομένη δύναμις, αλλά η δομή η αιτία η ιδέα η αξία η οποία κυριαρχεί σε κάθε εποχή προσπαθεί μανιωδώς να συλληφθεί με ένα νέο τρόπο από την επομένη εποχή. Μοιάζει με την τεκνοποιΐα των ανθρώπων. Το παλαιό προσπαθεί μέσα από το χρόνο να εμφανισθεί δήθεν ως νέο αλλά προσπαθεί να καθιερωθεί ως νέο ενώ γνωρίζει ότι είναι το παλαιό μεταμφιεσμένο.

Η πλέον μεταμφιεζομένη διαχρονικά και διιστορικά έννοια είναι η έννοια της πολιτικής. Η πολιτική δεν έχει να κάνει με όσα αναφέρονται σε περισπούδαστα βιβλία (ας αναφέρουμε τα πολιτικά του Αριστοτέλους): η πολιτική έχει να κάνει με το ότι ήταν αδύνατον οι άνθρωποι ευρισκόμενοι μέσα στο οργανωμένο όλον της φύσης να μην διοργανώσουν και αυτοί ένα ανάλογο Όλον το οποίον ωνόμασαν Πόλιν: η Πόλις είναι η τρίτη μετάλλαξη του Όντος μετά το βασίλειο των Θεών και της Φύσεως: εάν προσέξουμε θα διαπιστώσουμε ότι όλα αυτά τα βασίλεια έχουν διαδοχικές φάσεις διαμόρφωσης.

Το βασίλειον των θεών ξεκινά από τη νίκη  των θεών επί των Γιγάντων: άρα συναισθάνεται τις τεράστιες δυνάμεις του: το ίδιο και το βασίλειο της  Φύσεως ξεκινά από τους κατακλυσμούς άρα κατανοεί τις τεράστιες φυσικές και συμπαντικές δυνάμεις του. Το βασίλειο (Πόλις) των ανθρώπων ξεκινά μέσα από πολέμους (Τρωϊκός) άρα και αυτό συναισθάνεται τις άπειρες και τρομερές δυνάμεις και δυνατότητές του.

Στη συνέχεια το βασίλειο των Θεών διά του Διός (Πατήρ θεών τε και ανθρώπων) συσσώρευσε τις συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες του αναλογούσαν: είναι η εποχή όπου ο Προμηθέας κλέπτει την τέχνη και το Φώς προκειμένου να εξελιχθούν και να αναπτυχθούν όλα τα όντα της Γαίας: είναι η εποχή όπου η Γή συντίθεται από την αρετή της δημιουργίας: ουρανός θάλασσα γή και αέρας κοσμούν τη γή: αναλόγως η  Πόλις ομορφαίνει μέσα από την μόφωση την ελευθερία την πνευματικότητα και τις αξίες που γεννώνται.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι οι δομές του θεού της φύσης και της πόλης κατασκευάσθηκαν. Έπρεπε ανά εποχή να προσαρμόζονται στα μοντέλα του ανθρώπου και της κοινωνίας. Έπρεπε όμως ως καλά αδελφάκια να συνεργάζονται. Εάν προσέξουμε θα κατανοήσουμε πλήρως τις διαχρονικές συνεργασίες τους: στον Όμηρο οι θεοί καθορίζουν τις ιδέες και τις αξίες των Ηρώων, οι οποίοι στην  Δημοκρατία του Περικλέους αποδιώχνουν τους θεούς και τους αντικαθιστούν με τον ανθρώπινο Νού: διαμορφώνεται λοιπόν μία αρκετά καινοφανής κατάσταση: ο Νούς του ανθρώπου ως θεός καθοδηγεί την Πόλιν η οποία έχει μετατρέψει τη Φύση σε ιδέες και αξίες.

Τα χρόνια περνούσαν και ο Μέγας Αλέξανδρος μεγάλωσε τον κόσμο: οι τρείς δομές συνεργάσθηκαν και πάλι: ο θεός η φύση και ο άνθρωπος: ο θεός η πόλις και ο άνθρωπος: τώρα ο θεός έγινε περισσότερο άνθρωπος (προσωπολατρεία αυτοκράτορος) προκειμένου η φύση να γίνει περισσότερο αυτοκρατορία: σταδιακά το βυζάντιο έδωσε την καλύτερη εκδοχή όλων των συνεργασιών ανάμεσα στα τρία μεγέθη: ο θεός έγινε άνθρωπος και η φύση έγινε τελείως πόλις (ελεγχομένη εκκλησία): για πρώτη φορά οι άνθρωποι ηλέγχθησαν μέσα από την κλειστή  δομή της εκκλησίας: αλλά ηλέγχθησαν πνευματικά: οι πόλεμοι  φανερώνουν ότι δεν μπορούσαν να ελέγξουν τους ανθρώπους  ηθικά και βουλητικά για αυτό (για θρησκευτικούς και άλλους λόγους) τους έστελναν να σκοτώνονται στα πεδία των μαχών).

Σταδιακά όμως ο θεός και η πόλις και ο άνθρωπος πέρασαν σε ένα νέο στάδιο (το οποίο αποτυπώνεται στη νέα φιλοσοφία των Hobbes, Makiaveli, Locke, κ.λ.π): στη δύση του μεταχριστιανικού λόγου το μεγάλο στοίχημα είναι ο θεος να παραμείνει στον άνθρωπο ως Νούς, η Φύση να γίνει εργοστάσιο, κοινωνία, σχολείο, σπίτι, κέντρα διασκέδασης, lifestyle. Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι η μεταβυζαντινή  ευρώπη είναι ο τρόπος σύζευξης θεού και φύσεως και ανθρώπου: ο θεός έγινε ο επιστήμονας άνθρωπος η φύση κλείσθηκε στο εργοστάσιο, στα μαγαζιά, στα κλάμπ, στα σούπερ μάρκετ κ.λ.π.

Στις πόλεις και στα γήπεδα. Άρα σταδιακά ο άνθρωπος ελέγχθηκε πνευματικά, διαμορφώθηκαν κανόνες πνεύματος και ήθους: ο θεός μέσα από τον κανόνα της σκέψης, της επιστήμης, της ταξιθέτησης του κόσμου και των  ανθρωπίνων πράξεων, της εξέλιξης, της βιομηχανικής και εργασιακής πρόόδου, η εκμετάλλευση της ύλης, η αστική ζωή, οι κανόνες του καλού και του κακού: η  μεταφορά της χριστιανικής ηθικής στις πόλεις παραμένει το μεγάλο στοίχημα του δυτικού κόσμου: μέσα στις πόλεις η αμαρτία είναι η διάσπαση των σχέσεων όχι με το θεό αλλά με την επιστήμη,αμαρτωλός είναι ο ασθενής, επίσης αμαρτωλός είναι αυτός ο οποίος διαρρηγνύει τις σχέσεις του με την πολιτική: πλέον αμαρτωλός είναι ο παράνομος: κακός δεν είναι ο άθεος αλλά αυτός ο οποίος δεν υπακούεις στους νόμους του κράτους. Επίσης : ανόητος, αμαρτωλός, ασεβής, δεν είναι κάποιος πλέον σε σχέση με το θεό: καμμία τέτοια σχέση δεν υπάρχει: ανόητος ασεβής αμαρτωλός είναι αυτός ο οποίος ασεβεί απέναντι στην επιστήμη, αμαρτάνει έναντι της πολιτικής και των νόμων, τιμωρία είναι όχι ή έξοδος από τον παράδεισο του ουρανού αλλά από το lifestyle της πόλης.

Όμως τα πάντα στην ευρώπη προχωρούσαν αργά: υπήρχαν πολλές αντικειμενικές δυσκολίες οι οποίες είναι εύκολα ανιχνεύσιμες: ναι μεν το πνεύμα της θρησκείας έγινε πολιτική και επιστήμη, οικονομία και τεχνολογία, εμπόριο και  καθημερινότητα, η κλειστότητα μεταφέρθηκε από τον ουράνιο παράδεισο στη γή, όμως η πορεία ήταν αργή: φυσιολογικώς: χρειάσθηκε μία ολόκληρη  βυζαντινή αυτοκρατορία προκειμένου η δύση να ανθρωποποιήσει τα ουράνια ευρήματα: άρα τώρα χρειάσθηκαν οι αντίστοιχες ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες, τα Έθνη  κράτη της ευρώπης, οι πόλεμοι,προκειμένου οι παραπάνω μετατροπές να προχωρήσουν και να γίνουν κανονικότητα, συγκεκριμένος ευρωπαίος άνθρωπος και ευρωπαϊκή κοινωνία.

Οι δομές δεν διαλύονται εύκολα: οι δομές των αυτοκρατοριών έγιναν μήτρες οι οποίες κυοφόρησαν το νέο ευρωπαίο άνθρωπο και τη νέα ευρωπαϊκή κοινωνία: ο αυτοκράτορας συγκέντρωσε τη δύναμη εξουσίας η οποία έπειτα εδόθη στους πολιτικούς και ελέχιστοι κατάλαβαν ότι διά του αυτοκράτορος ελέω θεού έμεινε μόνος ο πολιτικός με την γήϊνη πολιτική του δύναμη η οποία κάποτε είχε ξεκινήσει από το θειο παράδεισο: αλλά τίποτε δεν άλλαξε: τότε οι άνθρωποι προσκυνούσαν το θεό τώρα προσκυνούν τον πολιτικό: οι υπεύθυνοι του αυτοκράτορος ήταν υπεύθυνοι για τον αυτοκράτορα: όλοι αυτοί ως μετέπειτα ιατροί, επιστήμονες,έμποροι, βιοτέχνες βιομήχανοι και εργάτες ενορχήστρωσαν μία κοινωνία η οποία ένοιωθε ότι θα πρέπει να έχει την τάξη του παλατιού: παλάτι δεν υπήρχε πλέον στη δημοκρατική μεταδιαφωτιστική ευρώπη αλλά διά του παλατιού (θρησκευτική ανάμνηση  του ουρανίου παραδείσου) μεταφέρθηκε ο τρόπος του ουρανού στη γή, στην αστική ζωή; Όντως πλέον ο πολιτικός σταδιακά μετατρέπει το κράτος του σε παλάτι: όλα ελέγχονται, όλα ταξινομούνται, όλα είναι στη θέση τους, όλα είναι αυστηρά κατανεμημένα.

Επίσης η πρόοδος στις αυτοκρατορίες ερχόταν μέσα από ένα νέο θεό, ένα νέο δόγμα, διότι αυτή η πίστη ένωνε τα πλήθη και έδιδε άλλη δυναμική στον αυτοκράτορα. Οι ευρωπαίοι ηγέτες το ήξεραν καλά αυτό: η ευρώπη κυοφορήθηκε μέσα στα μοναστήρια, τα χριστιανικά γραπτά κατέστρεψαν την Ελληνική οντολογία προκειμένου να ανθρωποποιήσουν  πλήρως το θεό και να παρουσιάσουν στα πλήθη τον Ιησού ο οποίος ως άνθρωπος έζησε και σταυρώθηκε και αναστήθηκε, εννοώντας ότι πλέον δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε με τον ουρανό, δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε με τη μεταφυσική, ο θεός είναι ανάμεσά μας διότι όλοι μπορούμε να αναπτύξουμε το νού   μας, να πάθουμε να επιτύχουμε. Εάν προσέξουμε στη  δυτική λεξιπλασία η χριστιανική ανάσταση  έγινε η επιστημονική εξέλιξη, οι ανακαλύψεις των νέων ηπείρων, οι δημοκρατίες, οι λαϊκές ελευθερίες, όλα όσα ξύπνησαν μία άλλη  ζωή στον πλανήτη γή.

Αλλά όλα αυτά ήθελαν αίμα χώρο χρόνο χρήμα και το τελικό στάδιο εφαρμόσθηκε: εφαρμόσθηκε με την λογική του κοινού παρονομαστού: τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο θεό των ουρανών και τον ευρωπαίο άνθρωπο της γής; Η απάντηση φαντάζει πολύ απλή και είναι απλή; Ο νούς: ο νούς ο οποίος είναι κοινός σε όλους τους ανθρώπους της  γηραιάς ηπείρου: οι αυτοκράτορες οι ιεροεξεταστές οι πολιτικοί και οι επιστήμονες κουράσθηκαν πολύ  για να εσωτερικοποιήσουν σε όλους  τους ανθρώπους ένα κοινό νού ο οποίος θα ξεκινά και θα τελειώνει από τον ίδιο θεό, φύση, και θα καταλήγει στο ίδιο μοντέλο πνευματικού και ηθικού ανθρώπου: εάν προσέξουμε ο μάρξ, η γαλλική επανάσταση, ο διαφωτισμός,συνέχισαν την χριστιανική παράδοση: ήνωσαν τους ανθρώπους ενώπιον κοινών ιδεών και ηθικής: το δίκαιο των πολλών, το καλό του δικαιώματος, τα φυσικά δικαιώματα, ισότητα ελευθερία δικαιοσύνη είναι ο τρόπος σύμφωνα με τον οποίο ο χριστιανισμός  ήνωσε την ευρώπη, παράγοντας τον ευρωπαίο άνθρωπο και κοινωνία: απλά τώρα οι κοινές ιδέες και αξίες αποδίδονται σε δήθεν κοινωνιολόγους και ψυχολόγους και οικονομολόγους :ό,τι έκαναν  οι χριστιανοί (οι οποίοι παρέφρασαν τα Ελληνικά κείμενα και ελάχιστοι γνωρίζουν τις ΕΛληνικές καταβολές της ευρώπης (όλοι γνωρίζουν τις δήθεν Ελληνοχριστιανικές ρίζες) το  έπαθαν οι ίδιοι: όλα αποδίδονται στο μάρξ και στο φρόύντ ενώ ουσιαστικά διά αυτών μεταφέρθηκαν οι χριστιανικές ιδέες και αξίες στην ευρώπη: βέβαια ελάχιστοι έχουν καταλάβει ότι η διαρκώς διαδιδομένη σεξουαλικότητα και υλιστικότητα στην εποχή μας είναι χριστιανικό κατάλοιπο: οι αρχές του φρόϋντ περί λίμπιντο είναι καθαρά χριστιανικές; Διότι είναι εύκολο όταν όλα γίνουν πνευματικός τρόπος σκέψης και επαφής με τον Ιησού όταν ο χριστιανισμός γίνει τρόπος επαφής των ανθρώπων στιις  πόλεις (διότι οι χριστιανικές αξίες μετεξελίχθηκαν σε αστικό δίκαιο) οι άνθρωποι να νοιώσουν ότι δικαιούνται να χαρούν με υλικούς όρους τη ζωή (κρατώντας κατά υλικό τρόπο τις αρετές και μη βλάπτοντας κανένα) αφ΄ής στιγμής ο χριστιανισμός πλέον χρειάζεται για να ελέγχει υλικούς ανθρώπους με πάθη και όχι πνευματικούς ανθρώπους σε άλλες εποχές χώρους και χρόνους.

Το τελικό στάδιο όμως όλων αυτών επετεύχθη στην ψηφιακή εποχή: πλέον η ψηφιακή εποχή (η τεχνητή και εικονική νοημοσύνη) διαθέτει μία ικανότητα η οποία ήταν άγνωστη στην ευρώπη της συμβατικής επιστήμης. Μπορεί επειδή καταργεί τον πραγματικό άνθρωπο και εμφανίζει τον εικονικό άνθρωπο να ομιλήσει ανακυκλωτικά για μία εποχή εικονική όπου ο άνθρωπος θα είναι αέρας ύδωρ αιθέρας και εικόνα. Η κατάργηση του πραγματικού ανθρώπου είναι το τέλος του ευρωπαίου μεταχριστιανικού πολιτικού ανθρώπου: επιτέλους το κοινό ταξίδι του θεού της φύσης και του ανθρώπου έφθασε στο τέλος; Η αριστοτελική μορφή καταργείται, ήταν η διάκριση ανάμεσα σε αυτά τα τρία μεγέθη: τώρα ενώνονται επιτέλους στην τεχνητή  νοημοσύνη ο θεός και η φύση και ο άνθρωπος ως δύναμις απλής εικόνος και ψηφιακότητος: άρα όλοι οι άνθρωποι καθίστανται μία δύναμις: σαν να λέμεότι μπορούμε να κατευθύνουμε το οξυγόνο και να κατασκευάσουμε νερό: άρα μπορούμε να ελέγξουμε την κοινή εικονική δύναμη θεού φύσεως και ανθρώπου στον εικονικό κόσμο : για πρώτη φορά ελέγχεται η βούληση του ανθρώπου ως κοινή  δύναμις διότι στην τεχνητή νοημοσύνη όλοι θα σκέπτονται  και θα βλέπουν το ίδιο και τα ίδια.

Οι συνέπειες είναι καταστροφικές για αυτή την ανθρώπινη ιστορία αλλά ευεργετικές για τη συμπαντική συνέχεια διότι όταν παύσει και η δύναμις της τεχνητής νοημοσύνης τα ανύπαρκτα μεγέθη του θεού της φύσης του ανθρώπου δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης και ελεύθερη η απελευθερωθείσα αυτών δύναμις θα συνεχίσει το οντολογικό της αέναο ταξίδι.