Η Οντολογία της Αναστάσεως.

 

Η Οντολογία της Αναστάσεως.

Η Ανάστασις ετυμολογικά προέρχεται από την πρόθεση ανα+το ρήμα: ίστημι: Μάλιστα προέρχεται από το θέμα  του β΄αορίστου =έστην, το οποίο είναι παθητικής διαθέσεως με μετοχή: στάς-στάσα-στάν: στάθηκα: άρα Ανάστασις σημαίνει ότι υπό κάποιας δυνάμεως καταφέρνω και στέκομαι και πάλι όρθιος. Το επίρρημα ανασταδόν στον Όμηρο σημαίνει ότι στέκομαι και καταφέρνω υπό μιάς δυνάμεως να είμαι όρθιος.

Άρα ο Ελληνικός Οντολογισμός έδωσε και πάλι τα υλικά στο χριστιανισμό να δομήσει την δογματική του διδασκαλία με την οποία εκυβέρνησε και κυβερνά την οικουμένη. Εάν όμως προσέξουμε θα ιδούμε ότι η Ανάστασις του Ιησού απλά επαναφέρει κατά εικονικό και ανθρωποκεντρικό τρόπο όσα ειπώθηκαν από τους θείους προσωκρατικούς φιλοσόφους: ας το παρακολουθήσουμε.

Το σύνολο της προσωκρατικής φιλοσοφίας είναι καθαρά οντολογικό: οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι θεώρησαν ότι δεν υπάρχει ζωή και θάνατος αλλά μία ανώλεθρος και άφθαρτος και ατελεύτητος δύναμις η οποία συνεχώς υπάρχει αλλά με άλλες μορφές: δηλαδή: η δύναμις του ανθρώπου: η δύναμις του ανθρώπου είναι μία ανώλεθρος άφθαρτος και αθάνατος: απλά αποκτά μορφές οι οποίες εναλλάσσονται ανάμεσα στο πνεύμα και στο σώμα, όμως η κοινή ανθρώπινη δύναμις είναι αθάνατος και άφθαρτος για αυτό και ο άνθρωπος πάντα υπάρχει, έως ότου τουλάχιστον θα υπάρχει η ανώλεθρος οντολογική  δύναμις η οποία τον κινεί.

Η ανακάλυψις των προσωκρατικών είναι κομβική: το Θάλειον ύδωρ, το Ηρακλείτειο  πύρ, το Αναξιμάνδρειον Άπειρον, ο αήρ του Αναξιμένους είναι οι αιώνιες και άφθαρτες και ανώλεθρες δυνάμεις οι οποίες ούτε ζούν ούτε πεθαίνουν απλά διαμοιράζουν τις δυνάμεις του όλου και προκαλούν τις μορφές οι οποίες είναι μεταβολές και μετατροπές της μίας οντολογικής ανωλέθρου δυνάμεως.

Δεν υπάρχει ζωή και θάνατος για τους προσωκρατικούς: το Παρμενίδειον όλον αυτό ακριβώς υποδηλώνει: αρνούμενο την κίνηση ουσιαστικά δέχεται την επαναληπτικότητα της μιάς και ανωλέθρου δυνάμεως η οποία συνέχει τα πάντα: δηλαδή: όλα  Είναι , όλα Είναι μέρος ενός καλοαρμονισμένου όλα, έρχονται και παρέρχονται και πάντα όλα υπάρχουν λές και δεν κινούνται: εγώ φεύγω ο υιός μου έρχεται πάντα κάποιος άνθρωπος θα υπάρχει άρα ο δικός μου θάνατος σημαίνει ότι η γένεσις του υιού μου ισοδυναμεί με την δική μου ανάσταση.

Όλες αυτές οι προσωκρατικές οντολογικές θεάσεις έμειναν σε φυσικό επίπεδο: γιατί; Εδώ  υπάρχει μία σημαντική επισήμανση την οποία λίγοι αναμοχλεύουν: ο άνθρωπος της εποχής των προσωκρατικών, ζώντας μέσα στις φυσικές δυνάμεις, στο κοσμικό συμπαντικό γίγνεσθαι, δεν ένοιωθε ότι ζεί και πεθαίνει όπως το ένοιωθε ο άνθρωπος της εποχής του Ιησού: ο άνθρωπος της εποχής των προσωκρατικών ένοιωθε ότι έρχεται  και φεύγει όπως οι συμπαντικές δυνάμεις της βροχής, τα φύλλα των δένδρων, το χιόνι, η φωτιά. Ένοιωθε ότι είναι φυσική δύναμις ερχομένη και φεύγουσα και επανερχομένη. Ο άνθρωπος των προσωκρατικών ήταν σύνολο  συμπαντικών δυνάμεων,ώριμος ως προς τη συμπαντική κινητικότητά του. Οι θεοί του αυτό αντιπροσώπευαν: ότι οι δυνάμεις του ουρανού, τα άστρα, οι ποταμοί, η γή, ο άνθρωπος μέσα σε όλα αυτά, είναι όλα  αυτά δυνάμεις που έρχονται και επανέρχονται σε ένα ατελεύτητο παιχνίδι της ανωλέθρου δυνάμεως: δεν υπάρχει ζωή και θάνατος αλλά μόνον ροή: για αυτό και ο Ευριπίδης θέτει το παιχνίδι της Αλήθειας της Ωραίας Ελένης να πηγάζει από την  Ήρα (ροή): Σε αυτό το ανθρώπινο μοντέλο ο Θαλής και οι λοιποί  ηύρον το αθάνατο στοιχείο  του ύδατος  ,του πυρός, του απείρου και του αέρος,  για να δηλώσουν ότι οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν αλλά η παραμόνιμη δύναμις που τους κινεί ως ύδωρ, πύρ, άπειρο, αήρ, μένει: άρα οι άνθρωποι ζούν, πεθαίνουν, ανασταίνονται, επί του σταθερού στοιχείου σύμπαντος που τους κινεί: απλά η ανάστασις σε αυτό το επίπεδο είναι κυριολεκτική: οι άνθρωποι ξαναστέκονται στα πόδια τους μέσω των απογόνων οι οποίοι συμβολίζουν την ανάσταση με διαφορετική μορφή των πατέρων τους και μητέρων τους, πάντως όλοι συμβολίζουν την αιωνιότητα της ανωλέθρου δυνάμεως η οποία τους κινεί.

Τα χρόνια πέρασαν. Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης παρέλαβαν την προσωκρατική φιλοσοφία. Δεν τους άρεσαν κάποια πράγματα. Το αναφέρουν οι ίδιοι εννοώντας ότι οι προσωκρατικοί σε κάποια πράγματα κινήθηκαν στα όρια της  φυσικής αφελείας. Εξάλλου ο Πλάτων ως νοησιοκράτης ο Αριστοτέλης ως εμπειριοκράτης, ένα σκοπό έθεσαν: να περιχωρήσουν τη Φύση των προσωκρατικών στο μυαλό των ανθρώπων: και στην πολιτική πράξη των ανθρώπων : όντως: μετά τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη η Φύσις ως Πόλις , σύνολο σκέψεων Αγαθού και αρετών Καλού και Ωραίου, καταργήθηκε με τον τρόπο των προσωκρατικών και κλείσθηκε στα πλατωνικά αριστοτελικά βιβλία,επίσης στις πόλεις στους πολίτες και στα πολιτικά δρώμενα.

Ας προσέξουμε  ότι πλέον ο άνθρωπος σταδιακά απομακρύνθηκε από το φυσικό και συμπαντικό εαυτό του,εκεί όπου ένοιωθε ότι είναι μέρος της ανωλέθρου αθανάτου συμπαντικά οντολογικής δυνάμεως, πέρα από τη ζωή και το θάνατο: συζητούμε πλέον για τη γένεση του πολιτικού υποκειμένου (αυτό ως υποταχθέν υποκείμενο στην πολιτική ζωή εξέχασε τη συμπαντική ανώλεθρο δύναμη, κλείσθηκε στο διπολισμό ζωής και θανάτου, θεώρησε την ανθρώπινή του μορφή αποκομμένη από κάθε συμπαντική πολυμορφικότητα, ο πολιτικός άνθρωπος (όπως το θέλησε ο Αριστοτέλης στα Μεταφυσικά του) έχει ένα κυριώτατο χαρακτηριστικό: θεωρεί ότι είναι ατομική ουσία και μορφή αποκομμένη από κάθε κοινή συμπαντική  δύναμη: στην εποχή του Ιησού οι άνθρωποι (έρμαια ανατολικών δυτικών βορείων και νοτίων δοξασιών) είχαν χάσει κάθε οντολογικό κοινό δεσμό: ένοιωθαν άτομα αποκομμένα από κάθε συμπαντικό προσδιορισμό (ανωλέθρου  δυνάμεως) ένοιωθαν ότι είναι άτομα ατάκτως ερριμμένα σε ένα κόσμο όπου ερευνούσαν για κοινούς δεσμούς: η Πολιτεία του Πλάτωνος,η Πολιτεία του Αριστοτέλους είχαν ένα καλό αλλά και ένα μεγάλο κακό: το καλό ήταν ότι επεφύλαξαν στον άνθρωπο την ασφάλεια του συγκεκριμένου: μία μορφή, μία ουσία, ένας πολίτης, η πόλις παρέχει τα πάντα στον καλό και νόμιμο πολίτη. Το κακό όμως φάνηκε στην Ελληνιστική εποχή ειδικά στο αδελφάκι της στην Ρωμαϊκή εποχή: οι άνθρωποι μέσα από την άλογον μίξιν ανατολής και δύσης, προσπαθούσαν να εύρουν έναν κοινό εαυτόν και κοινές αρχές ενώπιον των οποίων θα ενώνονταν. Εάν διαβασθούν κείμενα του Λουκιανού καταλαβαίνουμε ότι οι άνθρωποι της εποχής του Ιησού ήταν έρμαια σε κάθε είδους δεισιδαιμονίες και φοβίες και στερεότυπα.

Όμως πλέον στην Πόλη και Παντοκρατορία της ρώμης της εποχής του Ιησού, ο άνθρωπος ήταν ένα πολύ συγκεκριμένο Υποκείμενο: ο Ιούδας, ο Φίλιππος, η Ιουδήθ, ήταν συγκεκριμένα άτομα και οντότητες, αποκομμένες από κάθε  άλλου είδους προσδιορισμό. Ας προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η  Ρώμη είχε δεχθεί φυλεκτικές και θρησκευτικές ιδιαιτερότητες όμως οι άνθρωποι ως κάτοικοι μιάς οικουμενικής αυτοκρατορίας ένοιωθαν την ασφάλεια της δικής τους φυλής και θρησκείας, όχι όμως κοινών  οικουμενικών αρχών αντιστοίχων: όταν λοιπόν κάποιος άφηνε την ησυχία του τόπου του ανοιγόταν σε έναν άγνωστο ωκεανό άλλων αρχών και αξιών.

Αυτοί οι αποκομμένοι και ατομικοποιημένοι άνθρωποι στη Ρώμη, την εποχή του Ιησού, ένοιωθαν  στην πολιτική σκηνή όπως οι πρωτόγονοι στον άγνωστο κόσμο όπου έπεσαν από άλλο πλανήτη. Ένοιωθαν  ότι ζούν χωρίς αύριο, αβεβαιότητα ζωής και περιουσίας, εργασίας οικογένειας κάθε φυσικού δικαιώματος: κάθε αύριο, γήϊνο ή μεταθανάτιο, ενσώματο ή ασώματο, τον εφόβιζε και τον ετρόμαζε.

Ο  Ιησούς ως η ρωμαϊκή μετακουλτούρα, συγκρητική, ανατολής και δύσης, έδωσε τη λύση, μέσα από ένα πάντρεμα νεοπλατωνικών, αριστοτελικών, στωϊκών, επικουρείων, και άλλων δοξασιών οι οποίες μετέφεραν τις προαιώνιες συμπαντικές δυνάμεις στο πλαίσιο της εποχής: τι σηματοδοτεί η Ανάστασις του Ιησού; Τι σηματοδοτεί η άμωμος σύλληψις του Ιησού; Εάν βάλουμε αυτά τα γεγονότα στη σειρά (όπως και την Ανάληψιν) θα οδηγηθούμε στα κάτωθι πολύ σημαντικά συμπεράσματα.

Η πνευματική σύλληψις του Ιησού, οδηγεί στην πνευματική ικανότητά του να κατέλθει στον Άδη και να  Αναστηθεί επειτα μάλιστα να αναληφθεί στους Ουρανούς: ας θυμηθούμε την ανώλεθρον δύναμιν των προσωκρατικών: είναι ίδια: η οντολογική δύναμις γεννά μορφή, η μορφή εξαϋλώνεται και αναβαίνει στους ουρανούς και  πάλι από την αρχή έως αορίστου οντολογικής εξαντλήσεως: ο Ιησούς σε μορφικό προσωπικό επίπεδο σηματοδοτεί την ικανότητα της ρωμαϊκής εποχής επί των λαϊκών μαζών να περάσει το μήνυμα ότι υπάρχει η ανθρωπίνη δυνατότητα της ζωής , του θανάτου, της συνέχειας της ζωής μετά θάνατον: δεν μπορούσε να το κάνει σε προσωκρατικά επίπεδα διότι τώρα οι άνθρωποι δεν είχαν καμμία φυσική επαφή με τον απολιτικό συμπαντικό κόσμο: όμως ο  ρωμαίος  άνθρωπος της εποχής του Ιησού, ενώθηκε οικουμενικά με βάση αυτή την προσωκρατική ανώλεθρο δύαμιν η οποία όμως εφαρμόσθηκε με ανθρώπινο τρόπο παράδειγμα και μορφή: όπως η Αναξιμάνδρειος αρχή είναι ανώλεθρος, πέρα από ζωή και θάνατον, συνεχίζει ανακατανέμουσα τις μορφές και το μυστήριο της ύπαρξης, παρόμοια ο Ιησούς δεν έχει αρχή  (διότι δεν  γεννήθηκε με ρεύσαντα  τρόπο υλικού σπέρματος) δεν έχει τέλος (διότι συνέχισε και μετά τον Άδη Ανεστημένος και ανειλημμένος στους ουρανούς ) άρα η ανώλεθρος δύναμις των προσωκρατικών εφαρμόσθηκε σε ένα μορφικό ενυπόστατο και με αυτό τον τρόπο οι άνθρωποι ενώθηκαν ενώπιον μιάς δυνάμεως η οποία τους τονίζει ότι συμπαντικώς είμαστε συνέχεια μίας κοινής δυνάμεως.

Αυτή η δύναμις θα μπορούσε πράγματι να απελευθερώσει τους ανθρώπους και να τους καταστήσει ικανούς να ακολουθήσουν τον ατομικό συμπαντικό δρόμο τους ακολουθώντας την ανώλεθρο δύναμιν η οποία  είναι μέσα και σε αυτούς: όμως σε αυτό το σημείο εφαρμόσθηκε ο χριστιανισμός ως βυζαντινή αυτοκρατορία, εξουσιαστικό διπλό μόρφωμα, συναισθηματικά και πολιτικά: Οι άνθρωποι έμειναν απλά ότι  ο Χριστός ανεστήθη με ένα τρόπο που αυτοί δεν μπορούν να το κάνουν: επίσης αυτό είναι αντικείμενο λατρείας και όχι απλής ακολουθίας της ανωλέθρου κοινής δυνάμεως. Η οικειοποίηση αυτής της κοινής ανωλέθρου δυνάμεως από τον Ιησού διά των θρησκευτικών ηγετών κατέστησε την ανώλεθρο αυτή κοινή δύναμη εξουσιαστικό εργαλείο: άρα: ενώ όλοι μας είμαστε μέτοχοι αυτής της ανωλέθρου δυνάμεως η οποία έκανε τον Ιησού να ζήσει και να αναστηθεί με ένα τρόπο που όλοι τον κάνουμε με τον τρόπο μας (εγώ πεθαίνω αλλά ανασταίνομαι μέσω του παιδιού μου, απλά η ανάστασις του Ιησού είναι ηεννοιοποίησις της ανωλέθρου κοινής δυνάμεως η οποία όμως εφαρμόζεται και στο παράδειγμα του πατρός και του υιού(όπως αποδεικνύει και το δόγμα της αγίας τριάδος) αντί λοιπόν αυτή η ανώλεθρος δύναμις να εφαρμοσθεί από όλους μας, απομονώθηκε ως κάτι θεϊκό στον Ιησού και οι μάζες απλά λατρεύουν χωρίς να νοιώθουν τη δύναμη αυτής της ανωλέθρου δυνάμεως ώστε απελευθερωμένες να φύγουν στις ατομικές Ιθάκες: η θεοποίηση και η εκκλησιαστικοποίηση και η εορτοποίηση αυτής της ανωλέθρου δυνάμεως η οποία προϋπήρχε του Ιησού και μεταϋπάρχει σε όλους μας την απέκοψε από όλους μας με αποτέλεσμα να είμαστε πιστοί ακόλουθοι  χωρίς να νοιώθουμε ότι μοιραζόμαστε την ίδια δύναμιν με τον Ιησούν: αλλά αυτός ήταν ο εξουσιαστικός τρόπος της θρησκείας (τον οποίο μετέφερε στη θρησκεία και στην πολιτική): οι κοινές δυνάμεις πρώτα πολιτικοποιήθηκαν έπειτα αποδόθηκαν μόνο σε θεό έπειτα σε επιστήμονες και πολιτικούς ώστε οι μάζες να ελεγχθούν: για αυτό ο Όμηρος δεν δέχεται τη θεοποίηση του Οδυσσέως: διότι ο Βασιλεύς της Ιθάκης μοιράζεται τις κοινές συμπαντικές δυνάμεις με τους συντρόφους του: όταν όμως αυτές από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και μετά κλείσθηκαν στις πόλεις έγιναν κτήμα σοφών και νομοθετών, έπειτα θών και επιστημόνων, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος αποκομμένος από τις κοινές  φυσικές δυνάμεις (οι οποίες όπως η Ανάστασις ιδιοποιήθηκαν από θεούς ως θεϊκό μόνο δήθεν  κτήμα) να γίνει εύκολα εξουσιαζόμενος λησμονώντας ότι μέσα στο όν δεν υπάρχει πόλις και νομος αλλά μόνον πορεία.