Η Πλατωνική αντίφαση της αθανάτου ψυχής.

 

Η Πλατωνική αντίφαση της αθανάτου ψυχής.

Η βασικοτέρα Πλατωνική αντίφαση είναι η εξής: ο θεός είναι αθάνατος άρα ελεύθερος μέσα στο σύμπαν και στη συμπαντική συνέχειά του. Η ανθρωπίνη ψυχή –σύμφωνα με τον Πλατωνικό Φαίδωνα- είναι αθάνατος: αλλά αυτό  δεν αρκεί: εάν σε αυτή τη ζωή δεν είναι δικαία θα βασανίζεται (στην Πολιτεία στο μύθο του Αριδαίου συζητει για χιλιόχρονη τιμωρία θυμίζοντας τις χριστιανικές εσχατολογίες) ενώ εάν σε αυτή τη ζωή είναι δίκαιος ο άνθρωπος τότε η  ψυχή του θα απολαμβάνει την αθάνατο συνέχειά της (σταδιακά θα απαλλαχθεί και από τη σειρά των σωματικών  φυλακίσεών της και θα ίπταται στο ελεύθερο συνεχές σύμπαν).

Άρα η αθανασία της ψυχής δεν έχει καμμία σχέση με την αθανασία  του θεού: η αθανασία της ψυχής είναι υπό όρους ενώ η αθανασία του θεού είναι απόλυτος: αυτό πώς είναι δυνατόν; Εάν  κάτι είναι αθάνατον δεν σημαίνει ότι δεν πεθαίνει, είναι ανώλεθρο, αλώβητο από τις μορφικές ταλαντεύσεις και συνεχίζει ακάθεκτο τη συμπαντική και οντοογική του πορεία;

Αναμφίβολα ο Πλάτων αντιφάσκει σε αυτό το σημείο: γιατί όμως; Ποιο πράγμα του δίδει τη  δυνατότητα να συνδέσει την δήθεν αθάνατο ψυχή του με την διαδικασία η άδικος ψυχή να τιμωρείται ενώ η δικαία να αμείβεται (θέσις η οποία αποθεώθηκε στους χριστιανούς;):Περίτεχνα ο Πλάτων εστήριξε τη δημιουργία της ψυχής του στην πονηρά μεταφορά της μυθολογίας και του Ελληνικού οντολογικού σύμπαντος μέσα στη φιλοσοφία του.  Είναι κάτι το οποίο ελάχιστα έχει επισημανθεί και αξίζει να το δούμε.

Πώς είναι δυνατόν η αθάνατος ψυχή όταν φεύγει από το σώμα να χαρακτηρίζεται με όρους του σώματος και της σωματικής ζωής; Δικαία, άδικος, σώφρων, ασώφρων κ.λ.π; Άρα η αθάνατος ψυχή κρατεί χαρακτηριστικά του σώματος; Μα πώς αυτό είναι δυνατόν αφ΄ής στιγμής το σώμα εξαφανίζεται. Πώς είναι δυνατόν η αθάνατος και αέρινος ψυχή να είναι δικαία ή άδικος αφ΄ής στιγμής είναι αήρ όν ανώλεθρος συνέχεια; Η απορία λύεται εάν κατανοήσουμε το πλατωνικό παίγνιο προκειμένου να στηριχθεί το νοησιοκρατικό του σύστημα το οποίο σκοπό είχε να κλείσει τον άνθρωπο στον κύκλο των ιδεών προκειμένου να φτιαχθεί μία οικία του ιδεατού όλου ενός πλήρως ελεγχομένου ανθρώπου.

Τα όπλα του Πλάτωνος προκειμένου να φτιάξει αυτή την (ανύπαρκτο οντολογικά) δήθεν αθάνατος μεταφυσική καθαρά ψυχή του  (στον Φαίδωνα και αλλού) είναι δύο: η γλώσσα και η μυθολογία. Οι μυθολογικές νοητικοποιούνται μέσα από τη γλώσσα, επικοινωνούν όλες οι μυθικές μορφές με τον άνθρωπο μέσω της γλώσσης: ώς ιδέα, αξία, ήθος, πράξη, βούληση, συνέχεια. Άρα ο Δίας ώς αγαθό έχει εισέλθει σε γλωσσικές φόρμες και επικοινωνεί με τους ανθρώπους: το ίδιο  για το σύνολο των θεών, θεοτήτων, ημιθέων, κατωτέρων και άλλων θεών, άλλων μορφών ζωής (ανθρωπομορφισμός, ερπετοειδή, αλλομορφικά όντα κ.λ.π): άρα όλη η μυθολογία ώς κίνησις οντοτήτων διά της πλατωνικής γλώσσης μετατρέπεται σε ιδέες και αξίες, επειδή αυτές οι μυθολογικές οντότητες (θεοί, χίμαιρες, ερινύες, θεότητες κ.λ.π) είναι παντού στο σύμπαν , όταν ο Πλάτων τις έκρυψε μέσα στη γλώσσα, στις ιδέες και αξίες της γλώσσας, η γλώσσα κατά κάποιο τρόπο έγινε ο μεταφορέας όλων των μυθολογικών οντοτήτων οι οποίες τώρα διά της γλώσσας φωνάζουν στο ανθρώπινο μυαλό τις ιδέες τις αξίες κ.λ.π: στην απολογία του Σωκράτους το διακρίνουμε έντονα αυτό:

οι νόμοι διά της γλώσσης είναι η φωνή του καλού και του δικαίου: άρα το δωδεκάθεο έγινε νόμοι και οι νόμοι  διά της γλώσσης ομιλούν στον άνθρωπο: επειδή οι δώδεκα θεοί είναι παντού ομοίως διά της γλώσσης εκπεφρασμένοι οι νόμοι ώς ιδέες δικαίου είναι παντού στο μυαλό του ανθρώπου; Άρα η πλατωνική γλώσσα όπως σμιλεύθηκε μέσα στους πλατωνικούς διαλόγους έγινε η συμπαντική εκείνη δύναμη η οποία ομιλεί με τα νοήματά της στο μυαλό του ανθρώπου: κανείς δεν μπορεί να γλιτώσει από την πλατωνική γλώσσα διότι έχει κλέψει τις ιδέες και αξίες των απανταχού θεοτήτων, έχει εισέλθει πειστικά στον ανθρώπινο νού, αυτή ξέρει και εμπιστεύεται ο άνθρωπος, χωρίς να  ξέρει τη φοβερή φυλακή που ετοιμάζεται :όλοι οι άνθρωποι ακούν ώς φωνές τις ίδιες προστακτικές της γλώσσας στο νού τους και στην  ψυχή τους, τα ίδια καλά τις ίδιες αρετές: κάτι που ελάχιστοι έχουν καταλάβει  είναι ότι η πλατωνική γλώσσα είναι η αθάνατος πλατωνική ψυχή; Διότι σε τι διαφέρει η αθάνατος πλατωνική ψυχή από τον αθάνατο θεό; Πολύ απλά στο ότι η πλατωνική γλώσσα ώς σύνολο ιδεών και αξιών επηρεάζει όλες τις ανθρώπινες συνέχειες διαχρονικά , άρα ώς μεταφορέας ιδεών και αξιών η πλατωνική γλώσσα είναι η νοηματική αθάνατος ψυχή: με ποιο τρόπο όμως αθάνατος; Με τον τρόπο ότι συνεχώς στο νού μας ανανεώνονται οι πλατωνικές αρετολογίες εσχατολογίες νοησιοκρατίες: άρα η αθάνατος ψυχή ζεί μέσα από την αθάνατο πλατωνική γλώσσα η οποία ευρίσκεται στο νού και στην ψυχή (διά της παιδείας και πολιτείας των νόμων ) όλων των ανθρώπων. Άρα σε αυτό το σημείο ευρίσκεται το απίστευτο πλατωνικό παιχνίδι το οποί εστήριξε τις μονοθεϊστικές δομές: δεν είναι η ψυχή αθάνατος, ψυχή δεν υπάρχει: αλλά η γλώσσα ώς ενσυναίσθηση κοινών ιδεών και αξιών γίνεται μία παραμόνιμος δύναμις στο εσωτερικό του ανθρώπου η οποία συνεχώς υπάρχει και ομιλεί για το καλό και το κακό; Όσοι την αφουγκράζονται και την ακολουθούν στο σωστό «σώζονται»: όσοι όχι καταδικάζονται σαν τον Αριδαίο: ο Αριδαίος δεν είχε αθάνατο ψυχή, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα: αλλά άκουγε την αιώνια πλατωνική γλώσσα (ψυχή) άρα όταν ο Αριδαίος πεθάνει η εσωτερική του δύναμη που θα επιβιώσει (όπως οι μυθολογικές θεότητες) θα είναι εμποτισμένη από την πλατωνική γλώσσα (όλα γύρω έχουν κυριευθεί από την πλατωνική γλώσσα , το σώμα ώς κίνησις και οι εσώτερες δυνάμεις του ανθρώπου ώς αέρινες κινήσεις) η πλατωνική γλώσσα είναι ο νέος τρόπος ομιλίας του σύμπαντος (όπως ήταν το δωδεκάθεο του Ομήρου (για αυτό ο Πλάτων εμίσησε βαθύτατα τον Όμηρο) ο οποίος αγγίζει ώς πρόσκαιρο το σώμα αλλά και το αιώνιο στοιχείο που επιβιώνει του ανθρωπίνου θανάτου: σε αυτό το σημείο έγκειται η πλατωνική απάτη (η οποία εκίνησε τις μονοθείστικές εσχατολογίες): αυτός ο γλώσσικός πανθεϊσμός είναι η αθανασία της ψυχής διότι αυτή η γλωσσική ομιλία είναι στο μυαλό του κάθε ανθρώπου: όταν ο άνθρωπος χάσει το σώμα του η αιωνία εσωτερική του δύναμη είναι δέσμια της πλατωνικής γλώσσας και των νοημάτων της και για αυτό μη δυναμένη να απελευθερωθεί πιστεύει στις ευήθειες της μεταθάνατον τιμωρίας (μέσα στη συμπαντική συνέχεια αυτά είναι ανυπόστατα το μόνον που υπάρχει είναι η οντολογική συνέχεια).

Ας πάρουμε ένα τυχαίο ανθρώπινο παράδειγμα:  ο Αλέξανδρος (σύμφωνα με τον Πλάτωνα) έχει αθάνατο ψυχή, η οποία όμως (σε αντίθεση με τους αθανάτους θεούς) είναι αθάνατος με την έννοια ότι μεταφέρει από γενεά σε γενεά τα προστάγματα της πλατωνικής γλώσσας τα οποία είναι ο τρόπος αυτού που ψευδώς ονομάζει ο Πλάτων αθάνατος ψυχή: οι άνθρωποι θεοποιούν τη γλώσσα, την ακολουθούν ώς αιωνία δύναμιν ιδεών και αξιών και δημιουργούν τους μύθους της αιωνίας τιμωρίας, της αποκατάστασης των  ψυχών, κ.λ.π. Άρα ο Αριδαίος δεν τιμωρείται από το σύμπαν (το όν ώς όν δεν γνωρίζει τίποτε από όσα λέγει ο Πλάτων) αλλά αυτοτιμωρείται επειδή έχει αυθυποβληθεί από την αθάνατο πλατωνική γλώσσα η οποία μεταφέρει τις πλατωνικές ερινύες των ιδεών και αξιών οι οποίες κυκλικά περιφέρουν τον άνθρωπο μέχρι τη στιγμή της αυτοοντολογικής απελευθέρωσης προς την ατομική Ιθάκη.