Απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: Η οντολογική μετάφραση της ραψωδίας Α της Ιλιάδος.

 

Άρα στην α΄ραψωδία της Ιλιάδος έχουμε τον τρόπο σύμφωνα με τον οποίο η οντολογία γεννά την πολιτική. Συζητούμε βέβαια για την αρχαϊκή εποχή του Ομήρου. Ας προσέξουμε ότι η ενδιάμεση γέφυρα ανάμεσα στην Οντολογία των Θεών και στη μάζωξη των ανθρώπων (ώστε οι άνθρωποι να γίνουν Πόλη) είναι ο παράγων Γνώση: Η Αριστοτελική Απορία ανιχνεύεται λοιπόν στην Ιλιάδα: ο Αχιλλέας απορεί γιατί χάνονται οι άνθρωποι από τα βέλη του Απόλλωνος: το πρόβλημα της απορητικής γνώσης θα επανέλθει και στην Οιδιπόδεια περίπτωση όπου η απορία του χαμού θα καταστή αιτία αποκαλύψεων. Παρατηρούμε ότι τηρείται πιστά το μετέπειτα Εγελιανό πρότυπο: η αρνητικότητα (χάνονται άνθρωποι θα μας πεί ο Αχιλλέας) προκαλεί την θετικότητα της γνώσης που προσφέρει ο μάντης Κάλχας. Άρα η Γνώση δεν στηρίζεται σε ό,τι θεωρείται ως καλόν: Το καλόν δεν είναι πηγή γνώσης αλλά θέασης και απόλαυσης. Γνώση προκαλεί η αρνητικότητα, η έλλειψη, ο πόνος, η αρρώστεια, διότι γνώση είναι η προσπάθεια κάλυψης, ανάμνησης, μεταφοράς ιδεών και αξιών και λύσεων.

Τη Γνώση όμως δεν την προκαλεί ο Οδυσσέας, ο κατ΄εξοχήν πονηρά σκεπτόμενος Ήρωας της Ιλιάδος. Την προκαλεί ο Αχιλλέας, αυτός ο οποίος θα υποφέρει λόγω της μήνιδός του,  ο οργισμένος Αχιλλέας.Πολλά χρόνια αργότερα ο Σωκράτης θα συζητήσει για την μυίγα, τον οίστρο, τον ίμερο, το ακαθόριστο δαιμόνιο, το οποίο τον ωθεί σε απόκτηση γνώσης: η παράδοξη διαλεκτική της γνώσης κτίζεται προσεκτικά από τον μάγο Όμηρο: το χαώδες ως οργή επισκέπτεται τον Άνθρωπο και ηρεμεί μεταμφιεσμένο σε Γνώση η οποία ηρεμεί και αποκαθιστά τη σειρά και τη συνέχεια των ανθρώπων. Όλο αυτό μας υπενθυμίζει ότι η Γνώση είναι το δώρο του Όντος ώστε να ξεχάσουμε ότι ευρισκόμαστε στην άκρη του χάους , ας διασκεδάσουμε (διασκεδάννυμι=περνώ την ώρα μου) με γνώση και σειρά (κτίσματα σε άμμο) πρίν χαθούμε στην συνέχεια του χάους εκεί όπου η γνώση είναι διαλυμένη γέφυρα. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο, καθόλου τυχαίο, ότι ο Αχιλλέας όταν Γνωρίσει θα φύγει από την Μάχη: ο άνθρωπος της γνώσης κατανοεί ότι η ηρεμία της γνώσης δεν τον αντιπροσωπεύει στο βαθμό που κινεί άλλους και ωφελεί άλλους, κλέβοντας από τον άνθρωπο την ατομική οντολογικήσυνέχεια.

Ο Κάλχας , ο μάντης Κάλχας, το μεγάλο ενδιάμεσο ανάμεσα στις συμπαντικές δυνάμεις  που αντιπροσωπεύουν οι θεοί και στους αδαείς ανθρώπους, φοβείται. Ο φόβος του είναι απαρχή λόγου: αρχή  Σοφίας φόβος θεού (θα ειπωθεί πολύ αργότερα) αλλά το ίδιο ισχύει και στον Κάλχαντα: ο Όμηρος βάζει την αξιακότητα της γνώσης στις πρέπουσες ρεαλιστικές βάσεις: η  γνώση είναι κακό πράγμα διότι ανατρέπει,ανακατανέμει, αποκαλύπτει: προκαλεί φόβο στον πομπό διότι προκαλεί ποικίλα προβλήματα στο δέκτη: αυτή η ίδια μεταφορά γνώσης προκαλεί φόβο στο Σωκράτη ( ο οποίος θα πιεί το Κώνειο) στον Μενέλαο του Ευριπίδου ( ο οποίος τρέμει στην αποκάλυψη ότι άλλη Ελένη είχε δίπλα του τόσο καιρό) η Γνώση ανατρέπει τα πάντα και στον Οιδίποδα και στην Αντιγόνη του Σοφοκλέους: διότι η Γνώση είναι ακόμα μεταφορά συμπαντικών δυνάμεων υπερτέρων του ανθρώπου : ο Αγαμέμνονας οργίζεται διότι η Γνώση η αποκαλυφθείσα από τον Κάλχαντα και πάλι (όπως στην περίπτωση της Ιφιγένειας) τον φέρει αντιμέτωπο με υπέρτερες δυνάμεις, δεν φοβίζει τόσο ο Μάντης και η μεταφερθείσα γνώση όσο οι υπέρτερες δυνάμεις οι οποίες διά αυτών μεταφέρονται: άρα σταδιακά ο Άνθρωπος αποκολλάται από το Είναι και θεάται αυτό στο Ενδιάμεσο κάτοπτρο το οποίο σταδιακά θα γίνει Φύσις, φωτισμένος άνθρωπος, Έλλογο όν. Ας σημειώσουμε ότι ο Αχιλλέας αδυνατεί απευθείας να γνωρίσει την Αλήθεια άρα η Αλήθεια πλέον είναι διά του Μέσου προς τον Άνθρωπο. Δημιουργείται λοιπόν το κάτοπτρο: βλέπουμε την Αλήθεια διά κάποιου μέσου και όχι εκ της πηγής. Η Αλήθεια πλέον από τον Όμηρο και δώθε μεταφέρεται ως αντανάκλαση. Όμως εάν θεωρήσουμε και το μέσον ως μέρος της Αληθείας απλά συζητούμε ότι η Αλήθεια  υποκύπτει στις απαιτήσεις του ανθρωπομορφισμού: όσο ο Άνθρωπος θα σταθεροποιείται ως μορφή τόσο οι έννοιες θα χρειάζονται εσοπτρικό μέσον για να μεταφέρονται σε αυτόν ως μεγάλα ενδιάμεσα.

Το μοτίβο της Χρυσηίδος και της Βρισηΐδος είναι παλαιό. Ξεκινά από τη βαθεία Ελληνική  Μυθολογία εκεί όπου η Αρετή και η Κακία συναντούν τον Ηρακλή. Επίσης παλαιό είναι και το μοντέλο του Αχιλλέα και του Αγαμέμνονα. Ο Προμηθέας είναι ο Αντι-Δίας, για το Δία του Ολύμπου κατασκευάζεται ο Άδης του κάτω κόσμου: γενικώς δομείται ο κόσμος των αντιθέσεων αυτόν που θα προσπαθήσει ο Πλάτων στον Τίμαιο να περιχωρήσει μέσα στην αρμονική γεωμετρικότητά του όπως και ο Πυθαγόρας (και όχι μόνον) βέβαια. Άρα ο Αχιλλέας και ο Αγαμέμνων, η Χρυσηίδα και η Βρισηίδα, ο Κάλχας, συνθέτουν ένα τέλειο πεντάγωνο. Με κέντρο τον Κάλχαντα. Τι πραγματικά προσπαθεί να επιτύχει ο Όμηρος; Μέσα από αυτό το έμψυχο πεντάγωνο; (Μην ξεχνούμε και τις πέντε πλατωνικές δυνάμεις (κίνηση ακινησία ομοιότητα και ετερότητα πώς αλληλοπεριχωρούνται στην τελειότητα του Αγαθού άρα ο Όμηρος σε επίπεδο εννοιών προσπαθεί να επιτύχει όσα ο Πλάτωνας σε επίπεδο εννοιών για να γεμίσει με περιεχόμενο την ανθρωπίνη  μορφή): ο Όμηρος δεν ασχολείται με έννοιες αλλά με ανθρώπινα Πρόσωπα: άρα προσπαθεί να αφήσει όσα πρόσωπα είναι απαραίτητα για το μοντέλο το οποίο χρειάζεται και επεξεργάζεται. Θέλει να επιλέξει τα άτομα που του είναι απαραίτητα για τον Ωραίο άνθρωπο τον οποίο ετοιμάζεται να κατασκευάσει.

Δεν  θέλει όμως να τον επιβάλει: αφήνει τους αναγνώστες του να καταλάβουν ότι ανάμεσα στον Αγαμέμνονα και στον Αχιλλέα πρέπει να επιλεγεί ο Αχιλλέας ως αιτία ξυπνήματος ανωτέρων οντολογικών δυνάμεων οι οποίες είναι απαραίτητες για τον Ανθρωπομορφισμό ο οποίος ετοιμάζεται. Συζητούμε ότι μέσα από την ιστορία του Χρύση ετοιμάζεται ο Ανθρωποκεντρισμός του Ομήρου να γεμίσει με ένα νέο στοιχείο: την ατομική οργή : την εγωϊστική  ξεχωριστότητα η οποία θα επιστρέψει στην Αθήνα  μέσα από το Σωκρατικό Εγώ πολλούς αιώνες αργότερα: ποιος είναι ο Αγαμέμνονας; Ο Αγαμέμνονας είναι η μάζα,η κληρονομική απουσία του Εγώ, αυτός ο οποίος ζεί υποταγμένος στο συμπαντικό χάος : είναι μία κληρονομική αριθμητικότητα και τίποτε άλλο: υπάκουσε στο θέμα της Ιφιγένειας, υπακούει και στο θέμα της Χρυσηίδος. Είναι ένας κρίκος στην αλυσίδα της κληρονομικότητας των Βασιλέων οι οποίοι επιλέγονται όχι επειδή έχουν ατομική αξία αλλά επειδή είναι κρίκοι μίας κληρονομικής Βασιλείας: ο Πατήρ του ήτο ο Ατρέας.

Η Οργή του Αχιλλέα είναι το ξύπνημα του Εγώ: ως κραυγή ξεχωρισμού μέσα στην οντολογική επέλαση των οντολογικών δυνάμεων: ο Αχιλλέας οργίζεται για να τον αφουγκρασθεί το Όν και να είπει στο χαοτικό πέρασμα των οντολογικών δυνάμεων ότι τώρα υπάρχει Άνθρωπος ως Εγώ ατομικών Ιδεών και Αξιών ο οποίος είναι ικανός να οδεύσει ενάντια σε ένα ολόκληρο χθές (Στον Αγαμέμνονα) : η Οργή του Αχιλλέα είναι η σύλληψη της ψυχής ως ενσυναίσθηση του Ατομικού Εγώ σε ό,τι συμβαίνει γύρω μου, είναι η ικανότητα πλέον του Ανθρώπου να βαδίσει Ένας εναντίον Όλων: το έπραξε ο Αρχίλοχος με την ασπίδα, ο Ιησούς όταν σταυρώθηκε,ο Λεωνίδας και ο Σωκράτης. Άρα διά της Οργής  ετοιμάζεται το Εσωτερικόν ΄ Έργον της Ψυχής αυτό που θα ετοιμάσει την Ατομικότητα η οποία μπορεί και υπάρχει μόνη της και σε σχέση με Άλλους: όλα αυτά βέβαια ξεκινούν από τους Ήρωες διότι η αφόρμησή τους είναι η ήδη υπάρχουσα συμπαντική δύναμις όπως ανιχνεύεται στους Ήρωες (ο Αχιλλέας είναι διογενής, συγγενής τοις θεοίς εκ μέρους της Μητρός).

Ο Αγαμέμνονας οργίζεται με τον Μάντη  Κάλχαντα: πόση διαφορετική είναι η οργή του σε σχέση με αυτή του Αχιλλέα: Πάντως αξίζει να παρατηρήσουμε ότι ο Αχιλλέας  δεν παρουσιάζεται ως ο εκλεκτός, ως ο μόνος ο οποίος μπορεί και δύναται να οργισθεί: ο Αναγνώστης του Ομήρου γνωρίζει δύο οργισμένους Ανθρώπους: τον Αγαμέμνονα και τον Αχιλλέα: γιατί όμως η οργή του Αχιλλέα γίνεται θέμα της Ιλιάδος, γιατί η οργή του Αχιλλέα εσωτερικοποιείται μαζί με την νοημοσύνη του Οδυσσέα στον Ωραίο Ομηρικό Άνθρωπο, γιατί η οργή του Αχιλλέα έχει ανθρωπομορφική αξία;

Η Οργή είναι συν-αίσθημα: άρα για πρώτη φορά ο Άνθρωπος συν-αισθάνεται σε σχέση με ό,τι θα αποτελέσει δικαιοσύνη και ισορροπία: η Οργή του Αχιλλέα και όχι του Αγαμέμνονα έχει αξία διότι η οργή του Αγαμέμνονα πηγάζει μέσα από ένα ξεπερασμένο κόσμο κληρονομικότητας, κατάχρησης αδίκου δυνάμεως, χωρίς τη δυναμική ενός Εγώ το οποίο πλέον ανοίγεται σε ένα κόσμο Ανθρώπων και Δικαιοσύνης, Αρμονίας και Ισορροπίας και Συμμετρίας: η Οργή του Αχιλλέα έχει να κάνει σε σχέση με όλα αυτά με την Κίνηση επί αυτών των αρχών του Νέου Ανθρώπου ο οποίος ετοιμάζεται.