Η καταγωγή του χριστιανισμού.

 

Η καταγωγή του χριστιανισμού.

Ο χριστιανισμός αποτελεί την κορύφωση , νοησιοκρατική κορύφωση, μιάς πολύ συγκεκριμένης νοησιοκρατικής διαδικασίας, η οποία ξεκίνησε από την Ορφική αποτύπωση του Ηλίου, ως κορυφαίας Οντολογικής στιγμής του κόσμου μας και ολοκληρώθηκε στην μεταΣωκρατική Ηθική του Στωϊκισμού και του Επικουρισμού. Δεν είναι λοιπόν δύσκολο να καταλάβουμε ότι χωρίς τον Ορφικό θαυμασμό προς τον Ήλιο και την νοησιοκρατικότητα του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους αλλά και την ηθική μετάπλαση αυτών στους Στωϊκούς και Επικουρείους ο χριστιανισμός ώς νοησιοκρατικό κίνημα δεν θα είχε εμφανισθεί στα ανθρώπινα δρώμενα και πεπραγμένα. Εάν συνεχίσουμε λοιπόν να θεωρούμε ότι ο χριστιανισμός είναι μία εξ΄αποκαλύψεως θρησκεία επειδή ο Θεός ωμίλησε  στους ανθρώπους και απεκαλύφθη στους ανθρώπους τότε θα πρέπει να εξηγήσουμε πώς ο θεός ωμίλησε και απεκαλύφθη σε κάποιους (Μωϋσής κ.λ.π) και όχι σε όλο το ποίμνιο. Ενώ ως νοησιοκρατική ανθρωπίνη διαδικασία ώς πνευματικό και ηθικό γεγονός εγνώσθη από το σύνολο των ανθρώπων.

Ο χριστιανισμός δεν είναι υπερκοσμική θρησκεία ούτε υπερσυμπαντική θρησκεία. Είναι θρησκεία η οποία κλείνεται στον κόσμο ανάμεσα στον Ήλιο και στους ανθρώπους: δεν αγαπά το Έρεβος και το Σκότος, και μας θυμίζει τον Ησίοδο ο οποίος στα διδακτικά του έπη ξεκινά την αγάπη επίσης των ανθρώπων για τον Ήλιο, τον Έρωτα, το Φώς, την Ημέρα και την Χαρά. Ο Χριστιανισμός αποτελεί κορύφωση της προσπαθείας των ανθρώπων να απεξαρτηθούν από το Χάος, το Σκότος, το Άγνωστο, το Έρεβος και να κλεισθούν στον κόσμο του Ηλίου. Ώστε να ξεκινούν τη ζωή τους από τον Ήλιο και να ζούν με το Φώς και τη συνέχεια του Φωτός: ο Χριστιανισμός αποτελεί κορύφωση της αγάπης των ανθρώπων για το Φανερό, το Ήμαρ, τη φαεινόν ώστε ο άνθρωπος να δημιουργήσει την Ηλιακή δική  του συνέχεια.

Ο χριστιανισμός (όπως ο Οδυσσέας) δεν αγαπά τον Ποσειδώνα, δεν αγαπά τη βύθιση στον Ωκεανό του χάους και της υπερκοσμικής συνεχείας. Όπως ο Οδυσσέας γνωρίζει την Ιθάκη του (Βασιλεία των Ουρανών) και επιθυμεί της επιστροφής εκεί. Είναι η αποθέωση και τελείωση του Ομηρικού κύκλου αλλά όχι επί του Θείου Οδυσσέως αλλά επί των μαζών οι οποίες ελεγχόμενες από τη λατρεία  του θεού ακολουθούν  πειθηνίως και χωρίς να υποστούν τη φώτιση του Οδυσσέως το νόστο της Βασιλείας του θεού: αλλά είναι ο χριστιανισμός στον μεταρωμαϊκό οικουμενικό κόσμο ο αυθαίρετος νόστος ώστε όλοι οι άνθρωποι ελεγχόμενοι να απολέσουν τον ατομικό τους χαοτικό νόστο και να δεθούν με τον κοινό ένθεο νόστο της Βασιλείας του Θεού: αυτός ο νόστος διαφέρει από το Νόστο του Οδυσσέως αν και αποτελεί μίμησή του: στην Ιθάκη φθάνει μόνον ο Βασιλεύς της Ιθάκης ώς Βασιλεύς ενώ στη Βασιλεία  του θεού φθάνουν όλοι οι χριστιανοί ώς δούλοι θεού.

Όπως ο Οδυσσέας ο χριστιανισμός αγαπά τη Σοφία (Αθηνά) δύναμη βουλήσεως (Δία) και την Πληροφορία προς το πλήρωμα (Ερμή): όμως ενώ ο Όμηρος τα μεταφέρει όλα αυτά ώς Ποιητής μέσα από το χαοτική Μούσα της μνημοσύνης και του Διός, ο χριστιανισμός μιμείται τις συμπαντικές δυνάμεις αφού πρώτα τις έχει συνδέσει με τον αόρατο και αΐδιο θεό: ενώ ο Όμηρος επικοινωνεί με τη Μούσα ο Χριστιανισμός απομακρύνει τους ανθρώπους από το θεό και φέρει ανάμεσα σε αυτόν και τους ανθρώπους τους αγίους ώστε να καταστούν οι ανθρώπινες κλίμακες προς το θεό: όμως η σοφία η δύναμη και η πληροφορία είναι οδυσσεϊκώς ίδιες άσχέτως του ότι συνδέονται με το θεό: άρα ο χριστιανισμός παραχαράσσοντας τους προπάτορές του αντικατέστησε το σύμπαν, τη Μούσα, τις συμπαντικές δυνάμεις με το θεό ο οποίος σταδιακά ώς Πρόσωπο ήλεγξε τους ανθρώπους και τις ζωές τους ενώ το σύμπαν δεν ελέγχει ζωές αλλά οντολογικώς τις απελευθερώνει.

Ο Ορφικός Ήλιος (καθαρά ανατολική δοξασία η οποία δεν έχει καμμία σχέση με το διονυσιακό προγήϊνο Ελληνισμό ο οποίος ορθώτατα διέκρινε το Φώς ώς  δύναμη συνεχείας (φώς είναι η Σεμέλη φέρουσα το Διόνυσο από τη Σελήνη στη Γή διά του Διός και όχι ο Ήλιος ο οποίος απλά μορφοποίησε αυτή την προϋπάρχουσα οδό) δεν άργησε να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από το χριστιανισμό και τους Πατέρες του. Ας είπωμεν και πάλι ότι Φώς εκ του Φαίνομαι δεν είναι τον Οντολογικό Ελληνισμό ο Ήλιος αλλά η Πορεία προς τη συμπαντική συνέχεια: για αυτό συμβολικά ο Όμηρος αποδίδει το ήμος δεν ηριγένεια εφάνη ροδοδάκτυλος Ηώς ώστε να συνδυάσει το Φώς με την Πορεία του Οδυσσέως ονομάζοντας τον Οδυσσέα ατρεκή, άτρεμο της πορείας του: Φώς είναι η οδός συνεχείας όταν αυτή απεδόθη στον Ήλιο ταυτίσθηκε με το Φώς ώς όραση στιγμής: αυτό το Ορφικό Φώς εκμεταλλεύθηκε πανεξυπνα ο χριστιανισμός: διότι ενώ ο Αναξίμανδρος αρνήθηκε το αυτοφυές φώς στον Ήλιο και είπε ορθώς ότι αντανακλά την οντολογική συνέχεια, ενώ οι Προπάτορες Έλληνες αρνήθηκαν τη θεοποίηση του Ηλίου διότι δεν υπάρχει Ήλιος αλλά οδός συνεχείας η οποία ώς Φώς απεδόθη λανθασμένα στον Ήλιο (βλέπουμε την συνέχειά μας και χωρίς τον Ήλιο) οι Ορφικοί αποθέωσαν τον Ήλιο, ο Πλάτων τον νοητικοποίησε και οι άνθρωποι δέθηκαν με τον ήλιο όχι ώς οδό συνεχείας αλλά ως πηγή φωτός: δεν ήταν δύσκολο για τους χριστιανούς πατέρες να συνδέσουν την ανάγκη των ανθρώπων να δέχονται φώς από πηγή (ώς υλικό σώμα νοείται το φώς) με τη νοητή πηγή φωτός του χριστιανού θεού: διότι οι άνθρωποι δεν θυμούνται ότι φώς είναι η ατομική φανερωτική συνέχειά τους αλλά θεωρούν ότι φώς είναι ό,τι βοηθεί τους οφθαλμούς: ουδεμία σχέση αλλά ο χριστιανισμός εκμεταλλεύθηκεκ άψογα αυτή την έννοια του φωτός (ονομάζοντας τον Ιησού πηγή φωτός χωρίς όμως να αποσυνδεθεί και από το ότι είναι και η οδός της ζωής (διότι το φώς είναι οδός όπως είπαμε).

O χριστιανισμός δεν νοείται εκτός πόλεως, είναι καθαρά πολιτική θρησκεία, δεν νοείται εκτός εκκλησίας, όπως οι Αθηναίοι αποθέωναν την πολιτειότητά τους διά της Εκκλησίας του Δήμου, ή οι Ρωμαίοι αποθέωναν τη δική τους πολιτειότητα διά της Συγκλήτου. Ο χριστιανισμός δεν αντέχει τη συμπαντική εξισορρόπηση των δυνάμεων του χάους, επιθυμεί της διαβάθμισης όπως οι Αθηναίοι είχαν αξιώματα αλλά και οι Ρωμαίοι: στρατηγοί, καίσαρες, χορηγοί, επίκουροι, εκατόνταρχοι κ.λ.π. Εργάσθηκαν σκληρά οι Πλάτωνας και Αριστοτέλης για όλα αυτά: σε πρώτο στάδιο κατήργησαν τη φύση ώς οντολογική πορεία: εδημιούργησαν το μύθο του Αγαθού της νόησης νοήσεως, τις νοητικές κατηγορίες, τις ιδέες και αξίες: οι άνθρωποι ώς οντολογικές μεταβλητές καταργήθηκαν: κάποιος άνθρωπος διά του κόσμου διέβλεπε τη συμπαντική συνέχειά του: λόγω του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους αυτός αχρηστεύθηκε: αχρηστεύθηκε ο Διόνυσος ώς το μυστικό ταξείδι από τον ένα κόσμο προς τον άλλο εντός του Όντος: οι άνθρωποι πλέον απέκτησαν αξία μόνον και εφόσον εγνώριζαν διά της παιδείας το αγαθό, τη νόηση νοήσεως, το καλό και το ωραίο ώς νόηση και όχι ώς συμπαντική μέθεξη.

Ο χριστιανισμός αποτελεί το υπέρτατο παιδευτικό πλατωνικό και αριστοτελικό στάδιο για αυτό και οι καλόγεροι είναι είτε πλατωνιστές είτε αριστοτελιστές (τουλάχιστον όταν στα μοναστήρια αντέγραψαν τα πάντα στο χριστιανισμό): πανέξυπνα η οντολογική φύσις του ανθρώπου αυτή η οποία γυμνή από τις ψευδείς πλατωνικές και αριστοτελικές ανακαλύψεις προσπαθεί να πορευθεί διά των ήδη υπαρχουσών οντολογικών δυνάμεων, αυτή η γυμνή φύσις ήδη από τη γένεση εχαρακτηρίσθη κακή, (προπατορικό αμάρτημα) διότι θα πρέπει ο Αδάμ και η Εύα να ντυθούν με τις πλατωνικές και αριστοτελικές νοητές και ηθικές ιδέες και αξίες. Πανέξυπνα ο χριστιανισμός χρησιμοποίησε τη Σωκρατική παιδεία: ο άνθρωπος ώς οντολογικό μέγεθος είναι ά-χρηστος: πρέπει να μορφωθεί και να καλλιεργηθεί φιλοσοφικώς ώστε να γεμίσει ιδέες και αξίες: το πέρασμα από τη φιλοσοφία του Σωκράτους στη θεοσοφία του χριστιανισμού δεν ήταν δύσκολο: ο άνθρωπος ώς τέτοιος αυτοθεωρείται άχρηστος, το όν δεν είναι τίποτε ενώπιον της παιδείας, από τη στιγμή κατά την οποία η χριστιανική παιδεία υπόσχεται λήθη όντος και δέσιμο με την ιδέα και το ήθος του θεού, έχοντας ο άνθρωπος πιστέψει ώς τέτοιος είναι ά-χρηστος και μόνον η παιδεία τον καθιστά κάποιον, δεν είναι δύσκολο στα μεταρωμαϊκά χρόνια οι μάζες να σπουδάσουν την εύκολη ηθική και ανθρωπιστική παιδεία του Ιησού: η οποία συνίσταται στις σωκρατικές ιδέες και αξίες καθαρά προσωποποιημένες στο πρόσωπο του Ιησού χωρίς φιλοσοφικές αφαιρέσεις αλλά με προσωπικές συγκεκριμενοποιήσεις: οι άνθρωποι δεν  δυσκολεύονται να καταλάβουν τα πάντα ώς: ο Θεός έγινε άνθρωπος άρα εμείς μπορούμε να ελπίσουμε σε κάτι καλύτερο ειδικά μεταθανατίως.

Το χριστιανικό μεταθανάτιο μέγεθος εργάσθηκε θαυμάσια επάνω στην πλατωνική εφεύρεση των κόσμων του Τιμαίου: έπρεπε οπωσδήποτε να αποφοβηθεί ο άνθρωπος από το φόβο του χάους: ειδικά οι μεταρωμαϊκές μάζες έτρεμαν το θάνατο (για αυτό και οι Στωϊκοί και οι Επικούρειοι σκαρφίσθηκαν χιλιες δύο κομπογιαννίτικες τεχνικές εφησυχασμού διότι οι άνθρωποι δεν μπορούν αντικρύσουν το  χάος και το αντικρύζουν διά του νοός είτε ώς στωϊκών είτε ως επικουρείων σκέψεων): ήδη ο Πλάτων συζητεί για τη φιλοσοφία ως μελέτη θανάτου, ο Σωκράτης συζητεί ότι πηγαίνει στην ερίβωλον Φθία, αλλά ποτέ ο Πλάτων δεν τολμά να συζητήσει για το θάνατο ώς συνέχεια πέραν του Αγαθού: άρα ο θάνατος γίγνεται κομμάτι του Αγαθού: αυτή η πλατωνική πρωτοτυπία (την οποία ανακαλύπτουμε εμείς διότι ουδαμού της βιβλιογαφίας υφίσταται) καθιστά τον άνθρωπο μέρος της ζωής αλλά και του θανάτου, αλλά ο θάνατος και η ζωή γίγνονται όρια τα οποία φρικτά φυλακίζουν τον άνθρωπο διότι ο θάνατος στον Πλάτωνα δεν είναι συνέχεια προς το επόμενο αλλά ανακύκλιση του ήδη ζωϊκού κύκλου: δεν είναι δύσκολο για το χριστιανισμό να καθαρίσει αυτό το μέρος του κύκλου λέγοντας ότι εδώ ζεί ο άνθρωπος και στο μεταθανάτιο μέγεθος ζεί ο θεός: άρα για πρώτη φορά φωτίζονται τα μέρη των δύο ημικυκλίων του κύκλου: ενώ ο προαιώνιος Ελληνισμός (όπως φαίνεται στο παράδειγμα του Οδυσσέως όπου η νέκυια είναι απλά στάδιο συνεχείας) θεωρεί το θάνατο και τη ζωή στάδια της οντολογικής συνεχείας , ο χριστιανισμός ολοκληρώνει την πλατωνική ευήθεια η οποία έκανε τη ζωή και το θάνατο ημικύκλια του κύκλου του ελεγχομένου ανθρώπου εντός αυτού του κόσμου: πλέον ο άνθρωπος δεν ζεί επί της ευθείας του όλου αλλά επί του ανακυκλωτικού τρόπου ζωής και θανάτου ο οποίος συντηρεί το θεό ώς δοτήρα ζωής ενώ ο οντολογικός άνθρωπος ώς οντολογική συνέχεια ήδη έχει  ζωή και θα έχει  ζωή εκ του όντος ώς τέτοιου μεγέθους.

Ο Ήλιος ενοποιεί τον κόσμο ώς ημέρα και νύκτα, είναι αδύνατος η ζωή χωρίς τον ήλιο: δεν είναι δύσκολο για τον χριστιανισμό να αντικαταστήσει την ημέρα με τη χάρη και την νύκτα με την αμαρτία, επίσης να ενοποιήσει τους ανθρώπους  και όπως ο Ήλιος κυριαρχεί παρόμοια και αυτός διά όλων των εμφανίσεών του να επιβληθεί και να εξουσιάσει τους ανθρώπους: ο Ήλιος δεν σώζει αλλά συντηρεί, παρόμοια και ο χριστιανισμός συντηρεί τους ανθρώπους κάτω από όλες τις μορφές εξουσίας που φέρει η ιστορία. Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται σωτηρία διότι όλα στο Όν έρχονται και παρέρχονται (και ο θεός και ο άνθρωπος δεν εξαιρείται του κανόνος αυτού) αλλά χρειάζεται να εξουσιασθεί ο άνθρωπος όπως ο κόσμος εξουσιάσθηκε από τη λανθασμένη ερμηνεία του ηλίου( ο οποίος αντικατέστησε την έννοια του φωτός ώς οδού): διά του χριστιανισμού όλοι οι άνθρωποι ενώνονται ενώπιον του ενός φωτός, δεν είναι τυχαίο ότι οι νεοπλατωνικοί ανέπτυξαν την έννοια της θεουργίας, οι άνθρωποι μέσα από τον κόσμο και τα φαινόμενα μπορούν να πράξουν πράξεις μίμησης του θεού): όλοι και όλα υποτάσσονται στη θεία λογική και όχι στην ατομική οντολογική συνέχεια του κάθε ενός, ο κάθε ένας καταργείται και όλοι γίγνονται δούλοι θεού (διαβάζοντας τον Πλωτίνο δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε την πλωτινική αντικοσμία από την χριστιανική αντικοσμικότητα, την πλωτινική αντιεαυτότητα από τη χριστιανική αντιεαυτότητα): με αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι έμειναν έρμαια κάθε εξουσίας και κάθε νέας ιδέας και ήθους, όλα τους επιβάλλονται επειδή έμαθαν να καθηλώνονται εδώ αγνοώντας την ατομική χαοτική πορεία εντός τους.