Η Οντολογία του Παραδείσου.

 

Η Οντολογία του Παραδείσου.

Natura non fiat saltus. Η Φύση δεν κάνει ανασφαλή άλματα έλεγαν οι Λατίνοι. Πόσο κόπο έδωσε ο Ηρακλειτος προκειμένου να φτιάξει τα ενδιάμεσα μεγέθη ανάμεσα στο Πύρ και στον Άνθρωπο: το λόγο, τη λογική προόδου του Πυρός, της Βουλήσεως του Όλου; Διότι εθέλησε να είπει κάτι το αυτονόητο: ανάμεσα σε κάτι χαώδες και σε κάτι ανθρώπινο μεσολαβεί κάτι, ώστε ήρεμα να γίνονται οι μεταβάσεις από το Όν προς τον Άνθρωπο. Ο Πλάτων επίσης ξόδεψε πολύ χρόνο και κόπο ώστε ανάμεσα στον χαοτικό κόσμο του Όλου και στην Πολιτεία του και στον Πολίτη του να δημιουργήσει αρχές μετάβασης: τις ιδέες, τις αξίες, το Αγαθό, το μεγάλο ενδιάμεσο. Ο Άνθρωπος δεν προχωρεί μέσα από το χάος αλλά μέσα από μία μεταχαοτική κατάσταση η οποία ηρεμεί το χάος και ετοιμάζει κάτι για τον Άνθρωπο, εύπεπτο και κατανοητό.

Μέσα στα χρόνια αυτό το είδαμε πολλές φορές: ο Μάρξ ανάμεσα στο καπιταλιστικό βαρβαρισμό και στον Άνθρωπο έδωσε τη δικτατορία του προλεταριάτου: πάντα μία θεωρία, ένα όνειρο, μία ελπίδα, ηρεμεί τον Άνθρωπο και τον καθιστά ικανό για νέες πράξεις και καταστάσεις. Ο Χάϊντεγγερ δεν άφησε τον Άνθρωπο έναντι του Χάους αλλά του προσέφερε το μεγάλο ενδιάμεσο, τη Μέριμνα: Η Μέριμνα ηρεμεί τον Άνθρωπο υπαρξιακά και τον ετοιμάζει για την μετάβασή του στο δικό του θάνατο και στην υπαρξιακή πορεία του προς το Είναι.

Αλλά αυτό δεν πράττει και σήμερα ο ψηφιακός και εικονικός πολιτισμός μας;Ανάμεσα στο χάος της ζωής μας και στην πορεία μας σε αυτή τη ζωή εναπόκειται η πολιτική: η οποία ηρεμεί το χάος και προσφέρει στον άνθρωπο δράσεις και ελπίδες ώστε να αντεπεξέλθη στις προκλήσεις της αστικής ζωής.

Άρα καταλήγουμε ότι στην ιστορία του πνεύματος, στην ιστορία γένεσης της σκέψης, του Λόγου, του Πολιτισμού και του Ήθους υπάρχουν τρία στάδια, Είναι και μετάβασης προς μία καινούργια κατάσταση του Είναι: Υπάρχει το Χάος, το Ά-γνωστο, το Αν-ομόλγητο, το Α-φιλόξενο. Αυτό δανείζει κάποιες δυνάμεις του σε κάτι που εξέρχεται από μέσα του ώς νέο: Διότι το Χάος εμπεριέχει τις δυνάμεις και ενέργειες ώστε να προχωρήσει σε μία νέα κατάσταση νέας κατανομής των δυνάμεων.Μέσα από αυτή την ενδιάμεση κατάσταση το χάος λησμονείται, όλοι ασχολούνται με την ενδιάμεση κατάσταση και γεννάται από αυτή την κατάσταση ο Άνθρωπος και ο πολιτισμός του.

Ο Παράδεισος ώς οντολογική κατάσταση είναι ενδιάμεση κατάσταση: Ανάμεσα στο χάος και στον Άνθρωπο ο οποίος ετοιμάζεται. Ας το προσέξουμε: θα μπορούσε να εξέλθη ο Άνθρωπος απ΄ευθείας μέσα από το Χάος; Aυτό φαντάζει ώς αδύνατον υπό την έννοια ότι το χάος θα έφερνε χάος: αν και ουσιαστικά ο Θεός, η Φύση, ο Άνθρωπος, είναι μεταχαοτικές καταστάσεις από τα ίδια υλικά. Άρα το σωστό ερώτημα είναι εάν από το χάος θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε απ΄ευθείας στο θεό στη φύση στον άνθρωπο: αυτό όμως συνέβη: άρα ουσιαστικά ο θεός και η φύση και ο άνθρωπος προήλθε από το χάος. Όμως επειδή είναι όλα φτιαγμένα από τις ίδιες δυνάμεις ουσιαστικά ο θεός και η φύση και ο άνθρωπος είναι χάος: Διότι δεν άλλαξε τίποτε στο χάος παρά μόνον η ανακατανομή των δυνάμεων: σε αυτό το σημείο σφάλλεται ο Ησίοδος: όλα δεν προήλθαν απλά από το χάος αλλά είναι πάντα χάος έστω και αν οδηγούνται σε λογικές και μεταλογικές καταστάσεις: η λήθη του χαοτικού οδήγησε στην τυραννία του μερικοποιημένου λόγου, στον περιορισμό των ανθρωπίνων δυνατοτήτων, στον διαστασιακό εγκλωβισμό του ανθρώπου, στον μερικό άνθρωπο.

Η προέλευσις της χριστιανικής πίστεως από το Δελφικό Λόγο.

 

Η προέλευσις της χριστιανικής  πίστεως  από το Δελφικό  Λόγο.

Στην περιοχή των Δελφών και πρίν τη λατρεία του Θεού Απόλλωνος (με βάση πήλινα ειδώλια ορθίων γυναικείων μορφών τα οποία ευρέθησαν στην περιοχή) λατρευόταν η θεά Γαία. Από τον 11^ο αι. από τα γεωμετρικά δηλαδή χρόνια εμφανίσθηκαν ανδρικά χάλκινα αναθήματα, γεγονός το οποίο μαρτυρεί την αντικατάσταση της θεάς Γαίας από το θεό Απόλλωνα. Η παρουσία γρυπών (οι οποίοι έχουν αετίσιο κεφάλι, λιονταρίσιο σώμα και φιδίσιο σώμα) αποτυπώνει ότι το μαντείο των Δελφών υπό το φώς του Απόλλωνος απλώνεται στα τρία επίπεδα: ουράνιο, γήϊνο και υποχθόνιο.

Άρα οι Δελφοί μέσα από την εσωτάτη δύναμιν της Γαίας, της κινουμένης οντολογικώς γαίας, υιοθετούν το Φώς της Ηλιακής Γνώσεως η οποία αποκτάται ως εξωτερίκευσης της εσωτάτης οντολογικής γνώσεως (η θεοποίηση του Απολλουομένου και Απολλυομένου Απόλλωνος σηματοδοτεί την καθαρτική γνώση (Απολούω) της απολεσθείσης (απόλλυμι) χαοτικής γνώσης: ο Απόλλων είναι η καθάρια ηλιακή γνώση όπως απλώνεται από τον Ήλιο προς τους Ανθρώπους: ο Απόλλων σηματοδοτεί την καθάρια Φωτεινή πορεία της Γνώσης: όπως ο Ήλιος φωτίζει τα πάντα, διά του Ηλίου όλες οι συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες ασχολούνται με τον κόσμο μας φωτίζονται, ο Απόλλωνας γνωρίζει τη σειρά τους και τη μεταφέρει ως γνώσιν σημείων στους ανθρώπους: Άρα όλα γύρω μας είναι γνώσις προερχομένη εκ του Ηλίου και  του τρόπου: διαεπίπεδη γνώσις: ως ακολούθως:

Το μαντείο των Δελφών σηματοδοτεί την αποκτηθείσα δύναμη τα όντα να μπορούν να κατανοήσουν την πορεία του Φωτός σε όλα τα επίπεδα: ο Ήλιος ρίπτει τις ακτίνες του και καθοδηγεί τους ανθρώπους και τα όντα στην επίγεια ζωή τους: επίσης καθορίζει την πορεία ζωής διά της φωτοσύνθεσης και λοιπές άλλες λειτουργίες: σε γνωσιακό επίπεδο διά του Ηλίου έρχονται προς τον Άνθρωπο το σύνολο των ιδεών και αξιών: το Αγαθό, το Ωραίο, το Καλό: η συμμετρία η ομόνοια η ισορροπία: η συνένωσις των αντιθέτων, το όλον, η ενδελέχεια, η εξέλιξη. Η θεοποίησις του Απόλλωνος ως Ηλιακού γνωσιακού Φωτός φανερώνει ότι ο Ήλιος μεταφέρει όλες εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες ως σκέψις και βούλησις καθορίζουν τη ζωή των ανθρώπων: ως Φώς, κίνησις, ενέργεια, αιτία και αποτέλεσμα: όταν ο Θεός σηματοδότησε ότι τα ξύλινα τείχη θα σώσουν την Αθήνα, εννοούσε ότι υπό το φώς του Ηλίου, οι άνθρωποι μπορούσαν να θέσουν όλα τα δεδομένα ώστε να κατανοήσουν ότι τα πλοία θα σώσουν την παραθαλάσσια Ελλάδα από τους Πέρσες: ο Ήλιος ως πνευματική (εσωτερική) και αντιληπτική (εμπειρική) περιχωρήθηκε ως γνώσις στο θεό Απόλλωνα: επειδή οι Μυκηναίοι λάτρευαν ακόμα τη Μινωϊκή Γαία και επειδή διά της Ελένης αντικατέστησαν την Γαία διά της Ωραιότητοας του Νοός και της Οργής, δεν ήθελαν ακόμη τον Απόλλωνα: τον Απόλλωνα τον εθέλησε η μεταΑρχαϊκή Ελλάδα διότι έμαθε να μετατρέπει το Ηλιακό Φώς σε σκέψη, αξία, νόηση, συναίσθημα, βούληση, πράξη,εξέλιξη: π.χ υπό το φώς του Ηλίου βλέπει κανείς ότι ο καιρός είναι καλός, υπό το φώς του Ηλίου ο άνθρωπος σκέπτεται καλά πράγματα, άρα όλα αυτά συναινούν ότι όλα θα πάνε καλά: αυτή η γνώση περιχωρήθηκε στο μαντείο των Δελφών ως Ηλιακή Απολλώνεια γνώση.

Είναι η γνώση του Μαντείου των Δελφών: αναλύεται όμως σε δύο επίπεδα (κοιτάζοντας τον Ήλιο το καταλαβαίνουμε αυτό πολύ καλά): το πρώτο επίπεδο είναι το καθαρά αισθητικό επίπεδο: βλέποντας τα σύννεφα μπορεί να είπει το μαντείο: σύμφωνα με τα σημεία θα βρέξει: το δεύτερο επίπεδο (είναι και αυτό το οποίο μας ενδιαφέρει και είναι το πλέον σημαντικό): αφορά την πρώτη νοητική μετατροπή της εξωτερικής ενέργειας του Ηλίου ως φυσικού φαινομένου σε εσωτερική γνώση: από αυτήν την άποψη το μαντείο των Δελφών είναι η πρώτη μετατροπή της εξωτερικής ενεργείας σε εσωτερική γνώση (πρόδρομος του Πλάτωνος και του χριστιανισμού).

Ας το προσέξουμε: ο Ήλιος (από τους Ορφικούς ακόμα) προσφέρει όραση, φαινόμενα, δεδομένα. Όλα αυτά καταλήγουν ως παραστάσεις στο ανθρώπινο μυαλό: το ανθρώπινο μυαλό ενώνει όλα τα δεδομένα των οφθαλμών και τα μετατρέπει σε κοινότητα δυνάμεων και ενεργειών παράγοντας γνώση ιδεών και αξιών. Διότι καθ΄όλη την ανθρώπινη διιάρκεια της ανθρωπίνης ιστορίας συμβαίνουν τα ίδια φαινόμενα: αυτά σημαίνει το μαντείο των Δελφών: άρα το ανθρώπινο μυαλό πίσω από τα φαινόμενα διείδε τις κοινές αιτίες, αποτελέσματα, επισυμβαίνοντα: άρα ο χρησμός (εκ του χρήσιμος) είναι αυτό το οποίο χρησιμοποιεί ο άνθρωπος  για να ενώσει τα φαινόμενα και να παράξει τα κοινά νοούμενα: αιτίες, αποτελέσματα, γεγονότα, καταστάσεις: διότι όλα οδηγούν σε όλα υπό τις δυνάμεις του κοινού Ηλίου.

Η έννοια: «η σωτηρία της ψυχής».

 

Ας ξεκινήσουμε αυτή την έρευνα ερευνώντας την  ετυμολογία των λέξεων-κλειδιών : η σωτηρία προέρχεται από το ρ. σώζω το οποίο σημαίνει: καλύπτω, διαφυλάττω, προστατεύω, κλείνω σε κάτι. Η ψυχή (εκ του ρ. ψύχομαι) σημαίνει το κομμάτι εκείνο του ανθρωπίνου Είναι (όχι όλο το ανθρώπινο Είναι (αυτό είναι το σημαντικό λάθος το οποίο επισυμβαίνει όταν συζητούμε για την ψυχή: η ψυχή δεν αντιπροσωπεύει το ανθρώπινον Όλον (το οποίον παραμένει δυναμικώς και οντολογικώς άγνωστον) αλλά ένα μέρος αυτού το οποίον όταν έρχεται σε επαφή με τις συμπαντικές δυνάμεις του κόσμου μας ψύχεται και σταθεροποιείται. Αναμφίβολα είναι εντελώς λάθος η προσέγγισις της αθανασίας της ψυχής από το Σωκράτη στο Φαίδωνα διότι η ψυχή δεν είναι το όλον του Ανθρώπου (ο οποίος παραμένει  μέγεθος παντελώς απροσδιόριστον) αλλά κομμάτι ψυχόμενον  του ανθρωπίνου όλον, το οποίον δεν  μπορεί να υποταχθεί σε κανόνες αθανασίας διότι δεν ξέρουμε τις πραγματικές οντολογικές δυνατότητες του πραγματικού ανθρωπίνου όλου.

Άρα η έννοια της σωτηρίας της ψυχής, εντελώς λανθασμένα, υπακούει στον παρακάτω συλλογισμό. Οι δυνάμεις εκείνες οι οποίες  ως ψυχή εψύχθησαν και σταθεροποιήθηκαν, αυτές οι οποίες απετέλεσαν αυτό το οποίο ονομάζουμε Πρόσωπο, δεν πρέπει να χαθούν, αλλά θα πρέπει να διατηρηθούν και σε μία ασώματο κατάσταση. Άρα ομιλούμε για σωτηρία της ψυχής σαν να ομιλούμε για ασώματη διατήρηση μετά θάνατον των σωματικών δυνάμεων οι οποίες εν ζωή απετέλεσαν την έννοια του προσωπικού ανθρώπου: άρα ουσιαστικά  λέγοντας σωτηρία της ψυχής λέμε πώς είναι δυνατόν η διατήρηση  μετά θάνατον του προσωπικού ανθρώπου. Η εξίσωση υφίσταται ως εξής: ο σωματικός άνθρωπος έχει μέσα του τις δυνάμεις οι οποίες σταθεροποιήθηκαν ως ψυχή: άρα όταν αυτές εξωτερικευθούν μετά θάνατον δεν θα πρέπει να αποσχισθούν από την προσωπική ταυτότητα: άρα συζητούμε ότι η σωτηρία της ψυχής έχει να κάνει με το ότι οι δυνάμεις της ψυχής είναι προσωπικές άσχετα εάν υπάρχει σώμα υλικό ή αιθέριο: άρα: η σωτηρία της ψυχής  σημαίνει ότι μπορεί να κατασκευασθεί ένα ανθρώπινο όλο το οποίο  είτε εν υλικώ σώματι είτε εν αιθερίω σώματι μπορεί να διατηρήσει σε προσωπικό επίπεδο (μετά θάνατον σε οντολογικό επίπεδο) όσα κατέκτησε στη γή σε σωματική κατάσταση: ουσιαστικά λοιπόν έχουμε την εξής  εξίσωση: το σώμα της ύλης δεν χάνεται αλλά επιτέλους αντιμετωπίζεται ως αιθέριο κομμάτι του όντος άρα είναι εύκολο να διατηρηθούν όλες οι δυνάμεις της ψυχής που αποκτήθηκαν στο υλικό σώμα και στο αιθέριο σώμα: η σωτηρία της ψυχής (όσο και αν το αρνείται ο Σωκράτης και οι χριστιανοί) αποκαλύπτει την μεγάλη αντίφαση των πλατωνικών και χριστιανικών συστημάτων: το σώμα είναι  μέρος του όλου , κινείται και μετατρέπεται σε σώμα ικανό να  διατηρήσει ες αεί τις δυνάμεις της ψυχής, άρα το σώμα είναι αθάνατο για αυτό και μπορεί να διατηρησει και να σώσει τις αποκτηθείσες δυνάμεις της ψυχής.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι το Σωκρατικό δόγμα (το οποίο απετέλεσε το προπύργιο του χριστιανικού δόγματος της αθανασίας της ψυχής) στηρίζεται σε μία μεγίστη αντίφαση: επειδή το σώμα είναι  ίδιας ποιότητας με την ψυχή για αυτό μετά θάνατον το σύνολο το προσωπικό που κατασκευάσθηκε επί γής σώζεται επί ουρανού στην μεταθανάτιο πραγματικότητα. Άρα ο Σωκράτης και το χριστιανικό δόγμα δεν ετόλμησαν να είπουν το αυτονόητο: ό,τι υπάρχει στη γή και κατασκευάζεται ως σώμα και ψυχή είναι οντολογικώς αιώνιο, άρα μπορεί να διατηρηθεί και στην μεταθανάτιο ζωή: διότι εάν το σώμα ήταν φθαρτό τότε οι δυνάμεις της ψυχής  θα έχαναν τον οντολογικό προσανατολισμό τους, διότι χωρίς σώμα δεν υπάρχει ψυχή, οι δυνάμεις του όλου σε σχέση με το σώμα ψύχονται και αποτελούν την ψυχή, άρα η σωτηρία της ψυχής  έγκειται στο ότι αποκαλύπτεται η μεγάλη αλήθεια: όλα τα γήϊνα όντα είναι ανακατανομές οντολογικώς δυνάμεων, οι οποίες για λίγο γίγνονται σώμα και ψυχή και έπειται συνεχίζουν ως ενιαία δύναμις (σωτηρία ψυχής): αυτή όμως η  ενιαία δύναμις (σωτηρία ψυχής) αποτελείται από τις δυνάμεις του γηΐνου σώματος και της ψυχομένης σωματικότητας (ψυχής) οι οποίες αναδιανέμονται στην μετάθάνατον συνέχειά τους αλλοιώς.

Για αυτό και οι χριστιανοί δεν μπόρεσαν να αποφύγουν αυτήν  την οντολογική αλήθεια και παρουσιάζουν τον Ιησού να ανασταίνεται με σώμα. Δεν υπάρχει σωτηρία της ψυχής χωρίς σώμα, Η ψυχή και το σώμα είναι ή ίδια αναδιανεμομένη οντολογική δύναμη η οποία συνεχίζει την οντολογική της κατανομή: αντί ο Σωκράτης και οι χριστιανοί να είπουν αυτήν την αλήθεια , ωμίλησαν αποκομμένα για σωτηρία ψυχής. Δεν υπάρχει βέβαια σωτηρία ψυχής  διότι δεν υπάρχει ψυχή, αλλά μόνον  οντολογική συνέχεια.

Η πραγματική γένεσις του μαρξισμού.

 

Η  πραγματική γένεσις  του μαρξισμού.

O Kάρολος Μάρξ εγεννήθη το 1818 και απέθανε το 1883.  Γνήσιο τέκνο της Ευρώπης και των σαρωτικών αλλαγών οι οποίες συνέβησαν στη γηραιά ήπειρο κατά αυτές τις χρονολογικές περιόδους. Ο Κάρολος Μάρξ ως στοχαστής ολοκληρώνει επί της γής το χριστιανικό κύκλο ο οποίος είχε αρχίσει  από τον ουρανό όταν κατά την απαρχή των σταυροφοριών και κατά την άλωση της Πόλης ο χριστιανικός ανθρωπισμός του Βυζαντίου μεταφέρθηκε στη Δύση. Πλέον μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο χριστιανικός ανθρωπισμός του Βυζαντίου (αυτός ο οποίος ώθησε τους βασιλείς της Μακεδονικής δυναστείας να προσπαθούν να επιβάλουν κοινωνική δικαιοσύνη κατά των ισχυρών επ΄ωφελεία των αδυνάτων, αυτός ο οποίος είχε δημιουργήσει τις κακώσεις (φορολογικά βάρη σε πλουσίους του βυζαντίου επ ΄ωφελεία των  αδυνάτων οικονομικά τάξεων) ολοκληρώνεται σε ευρωπαϊκό βιομηχανικό επίπεδο στην εποχή του Καρόλου Μάρξ,άρα δεν ομιλούμε για ένα φιλόσοφο ανεξάρτητο, αλλά για μία ελεγχομένη εξουσιαστικά τάση  η οποία εκφράζεται στον Κάρολο Μάρξ. Ο χριστιανικός ανθρωπισμός του Βυζαντίου ολοκληρώνεται μέσα από το διαλεκτικό υλισμό του Καρόλου Μάρξ: όπως ο Χριστιανός αυτοκράτωρ έλεγε ο Ιησούς μέσα από την νίκη επί της αμαρτίας θα νικήσει  το κακό και  θα επιβάλλει την Βασιλεία του καλού, παρόμοια και ο Κάρολος Μάρξ έλεγε ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει ώστε η επανάσταση  του προλεταριάτου να επιβάλει επί της γής την εποχή της ανθρωπίνης ευτυχίας. Ίδια εσχατολογία χαρακτηρίζει και τα δύο συστήματα απλά το πνεύμα του χριστιανισμού αντικαθίσταται ως καλό από τη μαρξικη ύλη, η αμαρτία στον χριστιανισμό ως διακοπή σχέσεων με το θεό στο μαρξισμό γίγνεται διακοπή σχέσεων των ανθρώπων με το όνειρο της αυτοδιαχείρισης των μέσων παραγωγής κ.λ.π.

Όταν λοιπόν έπεσε η Πόλις στους οθωμανούς στη δύση μεσουράνησε ο παπικός ρωμαιοκαθολικισμός. Ο παπικός ρωμαιοκαθολικισμός ως πρωτότοκο τέκνο της αίρεσης του Αρειανισμού, μέσα από το filioque σαφέστατα διαφοροποιήθηκε από την Ορθόδοξο παράδοση. Συγκεκριμένα αφαίρεσε  συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του θεού (προσδίδοντάς τα στον Υιό) ώστε ο θεός των ρωμαιοκαθολικών κατέστη μία αφηρημένη απομακρυσμένη συμπαντικά οντότητα. Άρα η δύση προχώρησε σε ένα βήμα πρωτόγνωρο για την πολιτισμική ιστορία της ανθρωπότητας. Ο Θεός κατέστη ένα αφηρημένο μέγεθος το οποίο διά του πάπα ελεγχόταν στο μυαλό και στην πράξη του πιστού: η συνέπεια είναι σημαντική: ευρισκόμαστε στις απαρχές της Αναγεννήσεως: ο άνθρωπος σταματά να φοβείται μεταφυσικώς το θεό και διά του πάπα γίγνεται όλο και πιο γήϊνος. Άρα μοιραία ο πάπας γίγνεται μέν καθοριστής της ανθρώπινης ζωής αλλά  για πρώτη φορά άνθρωπος καθορίζει άνθρωπο και όχι θεός άνθρωπο. Εάν σκεφθούμε και την υφέρπουσα βιομηχανική και επιστημονική επανάσταση ο άνθρωπος αρχίζει να αναπτύσσει μία πρωτόγνωρη ψυχολογική και πνευματική ιδιοσυγκρασία: δεν ασχολείται με το θεό ως τέτοιο αλλά έχει δώσει τον τρόπο του θεού στον πάπα: άρα εάν είναι καλός έναντι του πάπα όλα θα πάνε καλά στηη ζωή του. Θέλει όμως για πρώτη φορά να απολαύσει μία ζωή  η οποία για πρώτη φορά ανοίγεται μπροστά του χωρίς θεό συγκεκριμένο, σε μία γή η οποία εάν είναι καλός ο άνθρωπος έναντι του πάπα όλα είναι καλά. Αυτό το οποίο συζήτησε ο Μάρξ στην πολιτική οικονομία του ως δικαίωμα εγεννήθηε σε αυτή τη χρονική στιγμή: το  δικαίωμα εάν έναντι  του πάπα είμαι εντάξει, έχω όλο το δικαίωμα να απολαύσω την ζωή αυτής της γαίας.

Η έννοια της Πατρότητας.

 

Η έννοια της  Πατρότητας.

Ο Πατήρ είναι Επί της Ροής: δηλαδή προσφέρει το υλικό οντολογικής συνεχείας και παραγωγής μορφών το οποίο διά της Εν τη Ροή (Μήτηρ) παράγει τη μορφή και το περιεχόμενό της, τον Άνθρωπο και όλες τις έμβιες και έμψυχες μορφές.

Εορτή του Πατρός. Ας αναλύσουμε την οντολογικότητα της Πατρότητας. Ως γνωστόν επί της αρχής των Πολιτισμών η έννοια του Πατρός απουσίαζε ως αρχή οντολογικής συνεχείας. Οι προσωκρατικοί ασχολούνται με τη Μητρότητα του Σύμπαντος ανάγοντας τα ριζώματα σε Αιτίες Μητρότητας: Το Θάλειον Ύδωρ, το Αναξιμάνδρειον Άπειρον, ο Αήρ του Αναξιμένους, το Ηρακλείτειον Πύρ, το Παρμενίδειον Όλον, δεν είναι επί της Ροής, Πατρικά Στοιχεία. Είναι εν τη Ροή τα Μητρικά στοιχεία τα οποία συνεχίζουν τη Ροή του Όντος και επί της γής και διά της γής. Για αυτό και οι Έλληνες αρνήθηκαν την Πατρική δημιουργία του Σύμπαντος κάτι που εδέχθησαν οι Εβραίοι μέσα από τη Γένεση (η οποία είναι το προοίμιο της γένεσης της Πατρικότητας σε αυτόν τον κόσμο).

Το ίδιο ακριβώς θα μπορούσαμε να πούμε και για τους πρώτους Ελλαδίους  πολιτισμούς: απουσιάζει η έννοια της Πατρότητας: η θεά της γονιμότητας στην Μινωϊκή Κρήτη αποδεικνύει ότι περισσότερο οι άνθρωποι ένοιωθαν συνέχεια ενός υφισταμένου Οντολογικού συνεχούς Όλου παρά ότι ήθελαν αυτοί να καταλάβουν την αρχή και να προκαλέσουν τη συνέχειά του.

Η εποχή της Μητριαρχείας σηματοδοτεί το Οντολογικό στάδιο της Ανθρωπότητας: για αυτό το λόγο σε αυτό το στάδιο απουσιάζει η σκέψη, ο  λόγος, ο νούς, η αιτία: οι άνθρωποι νοιώθουν και είναι μέρος μιάς ατελεύτητης ροής η οποία ως Μητρότητα είναι εν Ροή και παρασύρει τους πάντες και τα πάντα στη δημιουργία των ουσιών, των μορφών κάθε μορφή  ζωής έρχεται και φεύγει και οι άνθρωποι δεν επιθυμούν να εξέλθουν της οντολογικής ενορατικής ροής.

Η πατρότητα (επί της ροής) σηματοδοτεί τη θέληση του ανθρώπου να ίδη τον Εαυτό του ως Εξωτερικό Υποκείμενο με ορατές συνέπειες: να καθορίσει τα όρια της δύναμης την οποία ως εξωτερικό υποκείμενο θα μπορέσει να ελέγξει, να δημιουργήσει αρχή και τέλος σε αυτή τη δύναμη, αυτή  τη δύναμη να τη μερίσει σε ιδέα, φύση, άνθρωπο, ώστε φτιάχνοντας  μία κυκλική οικία, να κλειστεί σε αυτή παράγοντας μορφές και ζωή.

Ο Πατήρ λοιπόν είναι αυτός ο οποίος απομονώνει τον κόσμο μας από την κυκλική του πορεία και διά του κόσμου που κατασκευάζει προκαλεί ζωές. Το κέντρο τώρα φεύγει από τη Μητρότητα (από τη Ροή της δυνάμεως ως τέτοιας) και αναφέρεται στον Πατέρα: οι Έλληνες τα  έδωσαν τέλεια όλα αυτά: η Πατρότητα είναι η απαρχή του κόσμου μας, του κυκλικού μικροκόσμου μας ο οποίος ξεκινά από την Ιδέα της Αιτίας και διά των τρόπων της (φύσις) προκαλεί μορφές (Άνθρωπος): για αυτό εφευρέθηκε η μυθολογία: πώς αλλοιώς οντολογικές δυνάμεις όπως η Ροή του Ουρανού θα εγένοντο ευνουχισμένοι Πατέρες, πώς αλλοιώς ο Κρόνος (ο οντολογικός χρόνος) θα εγένετο Πατήρ (θα έχανε δηλαδή την ατελεύτητο ως τέτοια ροή του μεταλλασσόμενος σε αρχή παραγωγής μορφών;)πώς αλλοιώς οι δυνάμεις του Σύμπαντος (βούληση(Ζεύς)) θα εγένετο ο Πατήρ θεών και ανθρώπων δηλαδή το σταμάτημα της οντολογικής ροής και η απαρχή κατασκευής προσκαίρων μορφών προκειμένου ο κόσμος μας να μικροϋπάρξει για λίγο κοροϊδεύοντας το Όλον;

Ο χωρισμός του κράτους είτε από την εκκλησία είτε από την επιστήμη.

 

Ο χωρισμός του κράτους είτε από την εκκλησία είτε από την επιστήμη.

Το ερώτημα έρχεται ως ακολούθως: τι πραγματικά αντιπροσωπεύει το κράτος, η επιστήμη και η εκκλησία; Εάν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα μας περιμένει ένα  δεύτερο: αυτές οι ανθρώπινες δομές πρέπει οπωσδήποτε να είναι ενωμένες ή συσχετιζόμενες, είναι δυνατόν να  πορεύονται παράλληλα μέσα στην ανθρώπινη ιστορία;

Οι δύο φύλακες του Διός ήταν η Βία και το Κράτος: το κράτος ως λέξη έχει ετυμολογική συγγένεια με το κεράννυμι: αναμιγνύω δυνάμεις και κυριαρχώ: έχει σχέση με τα παραθετικά του αγαθός: κρείττων: είναι η καλυτέρα επιλογή διακυβέρνησης του ανθρώπου: το ρήμα κρατέω-ω σημαίνει νικώ και επικρατώ: άρα το Κράτος είναι η συμπαντική δύναμις η οποία έρχεται από τα σπλάχνα του Ηλίου: ο Ήλιος είναι ο  κυρίαρχος διότι διαμοιράζει και ελέγχει τις δυνάμεις ζωής σε όλη  τη φύση και τα πλάσματά της. Αναγωγικά από τη Φύση (από τον Ήλιο) ο Άνθρωπος φτιάχνει το δικό του Ήλιο , το Κράτος, προκειμένου αναμιγνύοντας δυνάμεις σκέψης, ήθους και βούλησης, προχωρώντας ως το έσχατο καλό το Κράτος διότι με αυτόν τον τρόπο ενώνει  τους ανθρώπους ενώπιον κοινών κρατικών σκοπών και ενδελεχών κινήσεων, άρα το Κράτος νικά την ατομικότητα και προσφέρει την συλλογικότητα , την ολότητα και τον κοινό δρόμο στους ανθρώπους.

Το Κράτος λοιπόν  μεταφέρει τη φυσική ισορροπία στην ανθρώπινη κοινωνία:το Κράτος είναι η δημιουργία ενός φυσικού υποκαταστάτου προσαρμοσμένο στον Άνθρωπο: όπως ο Ήλιος κατευθύνει τις συμπαντικές δυνάμεις  παρόμοια και το Κράτος ελέγχει τους ανθρώπους και τους κατευθύνει: για αυτό οι κατά καιρόν Ηγεμόνες εθεωρήθησαν Ήλιοι και το απόλυτο Εγώ:  για αυτό πρώτα οι άνθρωποι ένοιωσαν τη δύναμη του Ηλίου,των  φυσικών δυνάμεων, των συμπαντικών δυναμικών, έπειτα τις έκαναν Κράτος: από τη θεά της γονιμότητας, το Δία των δυνάμεων, το θεό της Δημιουργίας, εφθάσαμε στο πολιτικό κράτος.

Με αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι κατάλαβαν τη μεγάλη φυσική διαδικασία: τη συσσώρευση: Συσσώρευσαν λοιπόν τις φυσικές δυνάμεις, τις μετήλλαξαν σε ιδέες και αξίες, τις ενεφύσησαν στους ανθρώπους, αυτές οι ιδέες και αξίες ένωσαν τους ανθρώπους  υπό το κράτος. Τα άλογα ζώα δεν χρειάζονται κράτος διότι καθοδηγούνται από το κοινό ένστικτο. Άρα το κράτος είναι ένωση  ανθρώπων υπό κοινές ιδέες και αξίες όχι μόνον χάριν επιβίωσης αλλά και χάριν προόδου, ενδελέχειας, εξέλιξης, επίτευξης σκοπών. Ποιος όμως είναι ο φορέας εκείνος ο οποίος θα ετοιμάσει την ένωση των ανθρώπων ώστε αυτοί να ενωθούν ενώπιον του κράτους; Είναι η θρησκεία: η θρησκεία μεταφέρει όλες τις δυνάμεις της φύσεως σε έναν κεντρικό υποδοχέα, σε μία κεντρική δύναμη συσσώρευσης, στο Θεό: είναι η πρώτη έλλογος εξωτερίκευσις του ανθρώπου στην προσπάθειά του να κατανοήσει το μηχανισμό της φύσης και να τον μεταφέρει σε ανθρώπινο περιβάλλον: η θρησκεία βασίζεται σε μία κεντρική αφαίρεση: τα φαινόμενα γύρω μας, τα πλανητικά σώματα, τα γήϊνα σώματα, αποτελούνται από δύο συνιστώσες: την ύλη και την οντολογική δύναμη  της συνέχειάς της στο χρόνο, αυτή η  δύναμη τα γεννά, τα εξελίσσει, τα αναπαραγάγει, τους δίδει διάρκεια στο χρόνο: εννοώντας ο άνθρωπος αυτή τη  δύναμη  ενώνεται με τα φαινόμενα διότι ανακαλύπτει αυτή τη δύναμη και σε αυτόν: άρα εφαρμόζει αυτή την οντολογική δύναμιν εφ΄όλου του επιστητού: ο άνθρωπος αντιμετωπίζει το σύμπαν ως κινουμένη εξελικτική δύναμιν την οποία βλέπει και σε φαινόμενα και σε νοούμενα: ο άρχων της δυνάμεως αυτής είναι ο θεός, ένα φαντασιακό μέγεθος το οποίο συσσωρευτικά συγκεντρώνει το σύνολο των συμπαντικών δυνάμεων: όπως η κεντρική υδρευτική δεξαμενή συσσωρεύει το νερό και από εκεί υδροδοτείται όλη η πόλη, παρόμοια η συμπαντική δύναμις συγκεντρώνεται σε ένα κεντρικό νοητικό μέγεθος όπως είναι ο θεός και από εκεί τροφοδοτείται πνευματικά και αξιακά όλη η ανθρώπινη πόλις: για αυτό η κρατική εξουσία επιθυμεί της θρησκευτικής εξουσίας: αυτά τα δύο μεγέθη αναγκαστικώς πορεύονται μαζί , διότι η θρησκεία ενώνει υπό το θεό όλους τους  ανθρώπους ώστε να τους κυριαρχήσει το κράτος:

Ο Πελοποννησιακός πόλεμος και η στάση του Σωκράτους απέναντί του.

 

Όπως  έχουμε είπει τρείς πόλεμοι καθόρισαν την ιστορική, πνευματική και αξιολογική πορεία του Ελληνισμού: ο Τρωϊκός, οι Περσικοί, ο Πελοποννησιακός πόλεμος. Οι τρείς αυτοί πόλεμοι προσέδωσαν στον Ελληνισμό τα στοιχεία τα οποία μετεξελίχθηκαν σε Πόλη, Πολιτισμό, Παιδεία και Εξέλιξη.

Σε οικουμενικό επίπεδο κάπως με αυτόν τον τρόπο προχώρησαν ιστορικά συλλήβδην οι λαοί και οι πολιτισμοί τους. Επειδή ακριβώς –σε αντίθεση με τη σημερινή εποχή- οι άνθρωποι δεν είχαν κοινές πληροφορίες, κοινές επιστημονικές και τεχνολογικές καταβολές να τους ενώνουν, ευρίσκοντο μάλλον σε ένα φυσικό περισσότερ περιβάλλον, διά του πολέμου επικρατούσαν τα στοιχεία της ιστορικής συνεχείας, όπως μέσα από κατακλυσμούς και φυσικές καταστροφές επιβίωναν και εξελίσσοντο νέες φυσικές και ανθρώπινες μορφές ζωής. Οι Κινέζοι πολέμησαν για την εξέλιξή τους, οι λαοί της  θάλασσας, οι Ασσύριοι, οι Χετταίοι, οι Σημίτες. Παραδίδεται στην παλαιά διαθήκη το περιστατικό του πολέμου (μορφής πολέμου) ανάμεσα σε Εβραίους και Αιγυπτίους το οποίο ωδήγησε στο περιστατικό της Ερυθράς θαλάσσης, εκεί όπου (όπως λέγεται) ήνοιξε η θάλασσα σε δύο ώστε να περάσουν οι εκλεκτοί του θεού. Αυτό όμως απετέλεσε ισχυρό συμβολισμό για τους Εβραίους: σήμανε ότι ανάμεσα στο καλό και στο κακό αυτοί θα βαδίσουν το  δρόμο της θείας μεσότητας. Επίσης οι πόλεμοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου ωδήγησαν στο θέμα του γορδίου  δεσμού ο οποίος ως συμβολισμός προσέφερε την ιδέα του νοός ο οποίος πάντα κάτι σκέπτεται ώστε να επιλύσει δύσκολες καταστάσεις.

Άρα σε κάθε πόλεμο αναδεικνύονται νέες πνευματικές και ηθικές αξίες οι οποίες συνεχίζουν όσα πρεσβεύει ο νικητής και όσα πρεσβεύει ο ηττημένος αλλά με τον τρόπο του νικητού: η ιστορία και οι πόλεμοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου ανέδειξαν αυτή την οπτική πλευρά των πολέμων: οι Πέρσες ενικήθησαν όμως μέσα από την πολυπολιτισμική προοπρική του Μακεδόνος βασιλέως αναδείχθησαν όλες οι πλευρές του περσικού πολιτισμού: η φαινομενικότητα, η αλλαζονεία, ο πλούτος κ.λ.π. Σε συνδυασμό με τον Ελληνικό λόγο όλα αυτά ωδήγησαν στον Ελληνιστικό κόσμο.

Θα πρέπει πνευματικά να οδηγηθούμε στο μυκηναϊκό κόσμο: η Έννοια του Βασιλέως (Άνακτος) (διαφορετικά μεγέθη αλλά αξιολογικά ομοειδή) ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για τις πρώτες πολιτισμικές κοινωνίες: ο θεσμός αυτός είχε ευδοκιμήσει στην Μινωϊκή Κρήτη, φαίνεται όμως ότι η Μυκηναϊκή εφαρμογή του είχε κάποιες ιδιαιτερότητες.

Η αντίφαση του μήλου της γενέσεως.

 

Είναι αναμφίβολα σαφής ο συμβολισμός του μήλου το οποίο έφαγαν οι πρωτόπλαστοι Αδάμ και Εύα στον κήπο της Εδέμ. Όλο το σκηνικό ως θεατρική αποτύπωση αποκαλύπτει νοήματα τα οποία αναντίρρητα προκύπτουν. Ο Θεός έφτιαξε ένα πνευματικό δημιούργημα. Ας προσέξουμε ότι το πνευματικό αυτό δημιούργημα είχε ένα κύριο χαρακτηριστικό: ο Θεός ήλεγχε τα πάντα, άρα ήταν η πλήρης πνευματική απολυταρχία από το θεό προς τους ανθρώπους. Σε καθαρά κοινωνική και πολιτική βάση αυτό δεν μας εκπλήσσει: Την εποχή όπου εγράφη η γένεσις μεσουρανούσε η έννοια του μονάρχη: ήταν φυσικό ο θεός να παρουσιάζεται ο απόλυτος πνευματικός άρχοντας επί του ουρανού.

Το μεγάλο θέμα είναι το εξής: γιατί απομονώθηκε το δένδρο του καλού και του κακού; Ή μάλλον καλλίτερα; Ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό; Εάν προσέξουμε το καλό ορίζεται ως κάτι το αρνητικό ενώ το κακό  ως κάτι το θετικό: Καλό είναι η μη βρώσις του καρπού του δένδρου του απαγορευμένου καρπού: κακό είναι η βρώσις: άρα καλό είναι η μη υπακοή στη συνέχεια του πνευματικού κόσμου: διότι μήλο είναι η ανθρωπίνη συνέχεια του παραδείσου επί της γής: εάν σκεφθούμε ότι η ανακάλυψις του Ωρα(Ωραία Ελένη) ξεκίνησε και αυτή από την ιστορία του αεθλίου μήλου  (μήλου της έριδος) τότε θα καταλάβουμε ότι ο θεός απηγόρευσε την συνέχεια της ανθρωπίνης πορείας επί της γής: Απαγορεύοντας ο θεός την βρώσιν του μήλου , ουσιαστικά απηγόρευσε την απεξάρτηση του ανθρώπου από την πνευματικότητα του παραδείσου και την έναρξη της γήϊνης βιωματικής ζωής. Εάν σκεφθούμε ότι η βιωματική ζωή απεξαρτεί το Είναι από το δέον διότι ο άνθρωπος βιωματικά δημιουργεί τη δική του πορεία προς την Ιθάκη του, τότε καταλαβαίνουμε ότι ο θεός επι ουδενί λόγω δεν ήθελε αυτήν την ελευθέρα βιωματική πορεία του ανθρώπου: για αυτό και εξεδίωξε τους πρωτοπλάστους από τον παράδεισο: όλη αυτή η κατάσταση του παραδείσου είναι ο θάνατος ο οποίος μας περιμένει ο οποίος κάποιους από εμάς μας αναβάζει στον παράδεισο πρίν ξαναελθουμε στη γή.

Επί της ουσίας λοιπόν: ο θεός απαγορεύει το μήλο ως απόκτηση της βιωματικής ταυτότητος του Ανθρώπου η οποία θα του δώσει την ευκαιρία να δημιουργήσει τη δική του Ιθάκη μέσα από το ταξίδι της δικής του γνώσης και ηθικής: ο άνθρωπος κατάλαβε ότι για να το καταφέρει αυτό θα πρέπει να ενδυθεί τους τρόπους της φύσης για αυτό και ένοιωσε γυμνός όταν έφαγε το μήλο. Ο Θεός θεωρεί ως κακό την δημιουργία Οδυσσεϊκής βιωματικής ταυτότητος  πορείας  στην γήϊνη Πατρίδα διότι με αυτόν τον τρόπο θα έχανε τον έλεγχο του ανθρώπου: Ονομάζεται μάλιστα ως αμαρτία η διακοπή των σχέσεων θεού και ανθρώπου λόγω της τεχνικής  έλλογης ικανότητας του ανθρώπου να συνεχίσει το οντολογικό του ταξίδι ενάντια στην εμμένεια του πνευματικού παραδείσου.

Εν ολίγοις: ο θεός δεν επιθυμεί της συμπαντικής συνεχείας. Επιθυμεί την υποστατική εμμένεια του Αδάμ και της Εύας στον κόσμο όπου διά του πνεύματός του εδημιούργησε. Την ίδια τάση βλέπουμε και στο Δία τον μη επιθυμούντα να διαμοιράσει την Σοφία του Φωτός  εις τους ανθρώπους. Άρα θεωρείται αμαρτία στη γένεση η συνέχεια του Αδάμ και της Εύας στην Ιθάκη της επί της  γής: τώρα μπορούμε να καταλάβουμε ότι  για τους οντολόγους Έλληνες ο παράδεισος ήταν η Τροία με την έννοια της επιλογής εαυτού, του Ωραίου Εαυτού, της νόησης (Οδυσσέας) και της ενσυναίσθησης (Αχιλλέας). Ο Θεός της γένεσης απαγορεύει το νόστο, πιστεύει στον εγκλεισμό του ανθρώπου στον παράδεισο. Γιατί όμως;

Προτεινόμενο διαγώνισμα προαγωγικών εξετάσεων Ιουνίου ( με ενδεικτικές απαντήσεις). Νέα Ελληνικά κείμενα.

 

Προτεινόμενο διαγώνισμα προαγωγικών εξετάσεων Ιουνίου ( με ενδεικτικές απαντήσεις).

Νέα Ελληνικά κείμενα.

Α΄.Κείμενο.

Β΄Σχεδίασμα,Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Διονυσίου Σολωμού.

 

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει·

λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.

Τα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει·

στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:

«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω ’γώ στο χέρι;

οπού συ μου ’γινες βαρύ κι ο αγαρηνός  το ξέρει».

 O απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε,

κι όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε.

…Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει,

και μες στη θάλασσα βαθιά ξαναπετιέται πάλι,

 π’ ολονυχτίς εσύσμιξε* με τ’ ουρανού τα κάλλη.

Και μες στης λίμνης τα νερά, όπ’ έφθασε μ’ ασπούδα,

 έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,

που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο·

 το σκουληκάκι βρίσκεται σ’ ώρα γλυκιά κι εκείνο.

 μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη·

η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι.