Πώς δημιουργήθηκε το απαρέμφατο του β΄αορίστου;

Ως γνωστόν υφίσταται ένας αόριστος, δεύτερος, επειδή αυτός έχει κατάληξη «παρατατικού» άλλη από την κατάληξη του α΄αορίστου σε –σα (γενικώς):

Κλασσικό παράδειγμα β΄αορίστου είναι το ἔβαλον του ρ. βάλλω. Το απαρέμφατό του είναι : βαλ-εῖν.

Πώς όμως προέκυψε αυτός ο τύπος: βαλ-εῖν;

Α)οι καταλήξεις του Ομηρικού απαρεμφάτου εις τον ενεργητικόν β΄αόριστον είναι :έειν.

Άρα: βαλέειν= βαλ-εῖν (κατά συναίρεσιν).

Β) Η κλασσική απαρεμφατική κατάληξις του Ομήρου είναι: μεν.

Ώστε: βαλέμεν-βαλέεν== βαλ-εῖν (κατά συναίρεσιν). Επειδή μάλιστα το –ε έπειτα από το τελικό σύμφωνο –ν είναι θέση μακρό έχουμε την αντιστοιχία: ε-ει-ε (βραχύ-μακρό-μακρό) ώστε διά της καταπληκτικής αυτής αρμονίας να στηριχθεί το ομηρικόν μέτρον: γλώσσα προσιδιάζουσα στην αρμονία του Όλου.