I. Η εξασθένηση του Βυζαντίου και το σχίσμα με τη Δύση.Iστορία Β΄Γυμνασίου.

1.  Η κρίση και οι απώλειες της αυτοκρατορίας κατά τον 11^ο αι. (1025-1081).

Α.Η εσωτερική κρίση.

Το Βυζάντιο μετά το θάνατο του Βασιλείου του Β’.

.Νικήτρια δύναμη στα πεδία των μαχών.

.Παγκόσμια δύναμη με διεθνές κύρος στον οικονομικό τομέα.

Εσωτερικά προβλήματα εποχής διαδόχων.

1.Αποστρατικοποίηση Βυζαντίου , εξαιτίας της ψευδαίσθησης που είχε δημιουργηθεί ότι θα υπάρχει διαρκής ειρήνη. Έγιναν οι εξής ενέργειες αποστρατικοποίησης:

Παραμέληση του στόλου που ήταν η δόξα της Ρωμανίας

Διάλυση των θεμάτων και του θεματικού στρατού

Αντικατάσταση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας από ένα φόρο που χρησιμοποιήθηκε για τη στρατολογία ξένων μισθοφόρων.

Τοποθέτηση ξένων σε ανώτερες θέσεις.

2. Νέοι φόροι διότι η επιβολή τους προκάλεσε εξεγέρσεις.

3.Πολιτική αστάθεια: Προκλήθηκαν ταραχές και συγκρούσεις το 1060 που δημιούργησαν κλίμα γενικευμένης κρίσης.

Β.Οι στρατιωτικές αποτυχίες.

Ήττα από τους  σελτζούκους τούρκους στο Ματζικέρτ.

Οι σελτζούκοι τούρκοι συνέτριψαν το βυζαντινό στρατό στο Ματζικέρτ το 1071 εξαιτίας της έλλειψης οπλισμού πειθαρχίας και ηθικού.

Η Κατάληψη της Βυζαντινής Ιταλίας από τους Νορμανδούς.

Οι Νορμανδοί κατέλαβαν το τελευταίο βυζαντινό οχυρό στην Αδριατική, το Μπάρι (1071).

Περίοδος διαδόχων Βασιλείου Β’

Κρίσιμη μεταβατική περίοδος που χαρακτηρίζεται από στασιμότητα και αποδυνάμωση του Βυζαντίου μέχρι τη δυναστεία των Κομνηνών.

Ασκήσεις.

1.      Ποια ήταν τα εσωτερικά προβλήματα της αυτοκρατορίας στην εποχή των διαδόχων του Βασιλείου Β΄του Βουλγαροκτόνου και τα οποία οδήγησαν στην τελική παρακμή του Βυζαντίου.

2.      Στο παρακάτω παράθεμα διακρίνονται ποιοι λόγοι βοήθησαν ώστε ο Βασίλειος ο Β΄να οδηγήσει τη βυζαντινή αυτοκρατορία στη μεγάλη της ακμή;

«Ο στρατός τον λάτρευε, καθώς ο αυτοκράτορας πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της βασιλείας του εκστρατεύοντας με τον στρατό αντί να στέλνει τις διαταγές του από το παλάτι, όπως έκαναν οι περισσότεροι προκάτοχοί του. Έζησε τη ζωή του απλού στρατιώτη, σε σημείο που έτρωγε το ίδιο φαγητό με τους στρατιώτες του. Επίσης έπαιρνε τα παιδιά των σκοτωμένων αξιωματικών υπό την προστασία του και τους πρόσφερε στέγη, τροφή και μόρφωση. Πολλά απ' αυτά έγιναν αργότερα στρατιώτες και αξιωματικοί και τον θεωρούσαν σαν πατέρα τους».

Βιβλιογραφία : Πηνελόπη Δέλτα: Στον καιρό του Βουλγαροκτόνου.

Βασίλειος Μακρυπούλιας, φιλόλογος.