Αρχαία Ελληνικά Γ΄Λυκείου ,θεωρητική κατεύθυνση. Ηθικά Νικομάχεια,Ενότητα 1η. Ερμηνευτικά σχόλια.

Εξ΄έθους: ότι το ήθος(=χαρακτήρας)δεν είναι απλώς συναρτημένο προς το έθος(=τον εθισμό,τη συνήθεια,την άσκηση σε έναν συγκεκριμένο τρόπο συμπεριφοράς)αλλά ότι εξαρτάται σε απόλυτο βαθμό από αυτό,ήταν μία βαθύτατη πίστη του Αριστοτέλη.

Ουδεμία εγγίγνεται:Στους στίχους χ 347-348 της Οδύσσειας μιλάει ο αοιδός Φήμιος.Είναι η πιο άγρια στιγμή της μνηστηροφονίας και ο Φήμιος πεσμένος στα γόνατα του Οδυσσέα τον παρακαλεί να μην σκοτώσει τον «τραγουδάρη που θνητούς και αθανάτους με το τραγούδι ευφραίνει».Είχε πράγματι πολλές φορές τραγουδήσει για την ευχαρίστηση των μνηστήρων όμως –μάρτυράς του ο Τηλέμαχος-αυτό είχε γίνει όλες τις φορές χωρίς τη θέλησή του-και αμέσως προσθέτει: «μόνος μου τα΄μαθα ,μού φύσηξε λογής λογής τραγούδια κάποιος θεός στα φρένα».Σε μία εποχή που η λέξη αρετή σήμαινε ακόμη την κάθε ικανότητα του ατόμου μία φράση σαν αυτή του Φημίου δήλωνε ολοκάθαρα την παλαιά Ελληνική αντίληψη πώς αν ο τεχνίτης έχει μία συγκεκριμένη δεξιότητα αυτή βέβαια τη χρωστάει και στη μάθηση τη χρωστάει όμως και στη χάρη στη δωρεά δηλαδή κάποιας θεότητος.

Οίον ο λίθος: Δεν θα ήταν υπερβολή να λέγαμε πώς κανένας άλλος φιλόσοφος δεν έκανε τα απλά δεδομένα της εμπειρίας ,τα απλά δηλαδή δεδομένα της καθημερινής ζωής ,αφετηρία για τη σκέψη του στο βαθμό που το έκανε ο Αριστοτέλης.Σωστά ειπώθηκε ότι η φιλοσοφία του περί τέλους π.χ είναι στην πραγματικότητα  θεμελιωμένη επάνω στο εμπειρικό δεδομένο ότι από ένα βελανίδι γεννάται μία βελανιδιά ή ότι η «πολιτική του θεωρία αναπτύχθηκε επάνω στους διαλογισμούς του σχετικά με τη ζωή μέσα στα πλαίσια ενός νοικοκυριού..

Η μεν διανοητική: Η απόκτηση και η αύξηση της αρετής είναι σε μεγάλο βαθμό συναρτημένες με α)με τον χρόνο(=η διδασκαλία δεν  μπορεί παρά να διεξαχθεί σε βάθος χρόνου),β)με την πείρα που το άτομο αποκτά σιγά-σιγά πάλι επομένως σε βάθος χρόνου.Σε αντίθεση με τη διανοητική αρετή η ηθική αρετή προϋποθέτει σε απόλυτο βαθμό τη συνείδηση και την προσωπική βούληση του ατόμου.Αγαθός (=φορέας της αρετής)γίνεται ο άνθρωπος όταν : α).έχει τη σχετική θέληση (πράγμα που κατά βάθος σημαίνει συνειδητή επιλογή) β).επιμένει στην ηθική διαδικασία της  άσκησης.

Όθεν και τούνομα έσχηκε: Δεν ήταν καθόλου λίγες οι φορές που οι αρχαίοι Έλληνες επιχειρούσαν να ετυμολογήσουν τις λέξεις τους(=να εύρουν την αληθινή και πρωταρχική σημασία τους).Τότε όμως δεν είχε ακόμη ανακαλυφθεί ούτε ότι τις γλώσσες τις κυβερνούν οι νόμοι ,που έχουν την ίδια με τους φυσικούς νόμους αυστηρότητα,ούτε ποιοι ακριβώς νόμοι κυβερνούσαν τη δική τους γλώσσα.Πάντως σε κάθε περίπτωση η ηθική αρετή δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γεννηθεί παρά μόνο με τον εθισμό,άρα η ηθική αρετή δεν υπάρχει μέσα μας εκ της φύσεως.