Iστορία Β΄Γυμνασίου. Σχέσεις Βυζαντίου και Δύσης –Αγώνες για τη διατήρηση των ιταλικών κτήσεων.

Α.Ο Ελληνισμός της Ιταλίας.

1) Τον 7^ο και 8^ο αιώνα η Σικελία και η νότιος Ιταλία (αρχαιοελληνικές αποικίες) ενισχύθηκαν με μετοικεσίες Ελλήνων από την κυρίως Ελλάδα λόγω των Σλαβικών επιδρομών.

2) Το 10^ο αι. η Σικελία καταλήφθηκε από τους Άραβες.Οι Έλληνες της περιοχής μετακινήθηκαν στη νότιο Ιταλία.

3) Το 10^ο αι. η νότια Ιταλία αποτελούνταν από τρία θέματα: της Λογγοβαρδίας, της Καλαβρίας και της Λουκανίας.

Β. Η Ιταλική πολιτική των Μακεδόνων – σχέσεις με το Γερμανικό κράτος.

Σκοπός της Ιταλικής Πολιτικής των Μακεδόνων.

1) Διατήρηση και επέκταση των Βυζαντινών κτήσεων στην Ιταλία.

2) Απόκρουση των Ιταλικών επιδρομών στην περιοχή και της γερμανικής απειλής.

Αραβικός κίνδυνος:

1) Ο Κωνσταντίνος ο Ζ΄για να αντιμετωπίσει τους Άραβες στην Ιταλία και στη Σικελία έκανε συμμαχίες με ηγέτες της Δύσης μέσω πρεσβευτών αλλά τελικά νικήθηκε από τους Άραβες.

2) Ο Νικηφόρος Φωκάς στηρίχθηκε σε συμμαχίες με Ιταλούς ηγεμόνες και στη βοήθεια του τοπικού πληθυσμού.

Γερμανικός κίνδυνος:

Α)Ο Γερμανός Όθων ο Α΄στέφθηκε από τον πάπα αυτοκράτωρ των Ρωμαίων και αντιμετωπίσθηκε εχθρικά τόσο ο ίδιος όσο και ο πρεσβευτής του στο βυζάντιο Λιουτπάνδρος από το Νικηφόρο Φωκά.

Β) Ο Τσιμισκής ένωσε τα τρία βυζαντινά θέματα σε ένα κατεπανάτο της Ιταλίας το 975.

Γ) Ο Τσιμισκής είχε καλές σχέσεις με τους Γερμανούς. Πάντρεψε την ανηψιά του Θεοφανώ με τον Όθωνα το Β΄με αποτέλεσμα ο βυζαντινός πολιτισμός να επηρεάσει τον αντίστοιχο γερμανικό. Ο Όθωνας  ο Β΄που αλαζονικά διέσχισε όλες τις βυζαντινές κτήσεις συντρίφθηκε από  τους Άραβες σε ναυμαχία στη νότιο Ιταλία.

Δ) Ο Βασίλειος ο Β΄αντιμετώπισε τους κινδύνους στην περιοχή με τη βοήθεια των Περσών και των Βενετών στους οποίους έδωσε εμπορικά προνόμια.

Κίνδυνος Νορμανδών:

Στα μέσα του 11^ου αι. κατέκτησαν πολλά μέρη της Νότιας Ιταλίας και απείλησαν τις βυζαντινές κτήσεις.

Ερωτήσεις.

1)Πώς προσπάθησαν οι βυζαντινοί αυτοκράτορες να αντιμετωπίσουν τον αραβικό κίνδυνο;

2) Στο παρακάτω παράθεμα ποιοι λόγοι διακρίνονται για την άσχημη αντιμετώπιση του απεσταλμένου του Όθωνος στο Βυζάντιο του Λιουτπάνδρου;

«Ο Λιουτπράνδος ή Λουιτπράνδος (ιταλ.: Liutprando da Cremona, 920 - 972) ήταν Λομβαρδός ιστορικός, συγγραφέας και [[χριστιανισμός|χριστιανός επίσκοπος της Κρεμόνας από το 961 έως το 972. Από αριστοκρατική λομβαρδική οικογένεια και με αξιόλογη μόρφωση, από νεαρή ηλικία τέθηκε στην υπηρεσία των βασιλέων της Ιταλίας και έλαβε μέρος σε διπλωματικές αποστολές. Αργότερα εκδιώχθηκε από την ιταλική Αυλή και βρήκε καταφύγιο στη γερμανική, όπου και έγινε ο κυριότερος υπέρμαχος του Γερμανού βασιλιά Όθωνα A΄. Το ιστορικό του έργο, γραμμένο κατά κύριο λόγο ως μέσο προώθησης των προσωπικών του πολιτικών επιδιώξεων και απόψεων, χαρακτηρίζεται από μονομέρεια και εμπάθεια, ενώ ο καυστικός -και συχνά συκοφαντικός- χαρακτήρας του οδήγησε στην αποτίμηση της ιταλικής πολιτικής σκηνής του 10^ου αιώνα ως εξαιρετικά διεφθαρμένης και ανήθικης.»

Βασίλειος Μακρυπούλιας, φιλόλογος.