Σχεδιάγραμμα Λατινικών Β΄Λυκείου.

Σχεδιάγραμμα Λατινικών Β΄Λυκείου.

1.Όταν  έχουμε όνομα πόλεως ή μικρού νησιού (χωρίς προσδιορισμούς)και θέλουμε να εκφράσουμε την κίνηση προς τόπον χρησιμοποιούμε απλή αιτιατική

Π.χ.Epistulas Romam scriptitat.

2.Η πρόθεση in  συντάσσεται με αφαιρετική όταν δείχνει στάση σε τόπο και με αιτιατική όταν δείχνει κίνηση προς τόπο

Π.χ In Africa sum(=είμαι στην Αφρική)

 Όμως

Eo in Africam(= πηγαίνω στην Αφρική).

H πρόθεση de συντάσσεται πάντα με αφαιρετική και η πρόθεση contra  με αιτιατική.

3.Το ουσιαστικό insidiae-arum  σχηματίζει μόνο πληθυντικό αριθμό(είναι δηλαδή plurale tantum).

4.H πρόθεση cum συντάσσεται πάντα με αφαιρετική και δείχνει συνοδεία π.χ.:Aeneas cum sociis in Italiam navigat,επίσης  εναντίωση,τρόπο,κ.λ.π.

5.Το supplicia  με τη σημασία λατρεία  έχει μόνο πληθυντικό αριθμό (είναι δηλαδή plurale tantum).Στον ενικό (supplicium)  έχει τη σημασία =τιμωρία.

6.Το ουσιαστικό locus-I σχηματίζει πληθυντικό αριθμό και ως αρσενικό (loci) και συνηθέστερα ως ουδέτερο(loca).Στη μετακλασσική λατινική χρησιμοποιούσαν τον πληθυντικό loci με μεταφορική σημασία (loci=χωρία συγγραφέως).

7.Το civitas σχηματίζει γενική πληθυντικού  κανονικά σε –um  αλλά και σε –ium.Eπίσης και το ουσιαστικό aetas-is.

8.Tα ουσιαστικά hiberna-orum,castra-orum,Nervii-orum,Belgae-arum σχηματίζουν μόνον πληθυντικό αριθμό(είναι δηλαδή pluralia tantum).

9.To ρήμα iubeo  συντάσσεται με αιτιατική (ως αντικείμενο)και τελικό απαρέμφατο,ενώ το συνώνυμό του impero  συντάσσεται με δοτική (ως αντικείμενο) και τελικό απαρέμφατο.

Caesar iubet legiones in Nerviis hiemare.

Caesar imperat  legionibus in Nerviis hiemare.

10.To απαρέμφατο και στη Λατινική γλώσσα είναι ειδικό ή τελικό.

Το τελικό απαρέμφατο είναι πάντα χρόνου ενεστώτος.

Στο τελικό απαρέμφατο έχουμε ταυτοπροσωπεία με υποκείμενο κοινό ρήματος και απαρεμφάτου σε πτώση ονομαστική,ετεροπροσωπεία με υποκείμενο ρήματος σε ονομαστική και απαρεμφάτου σε αιτιατική.

Αντιθέτως στο ειδικό απαρέμφατο σε περίπτωση ταυτοπροσωπείας έχουμε  υποκείμενο ρήματος σε ονομαστική   και απαρεμφάτου σε πτώση α ι τ ι α τ ι κ ή.Εννοείται ότι σε περίπτωση ετεροπροσωπείας το υποκείμενο του ρήματος τίθεται σε πτώση ονομαστική και του απαρεμφάτου σε πτώση αιτιατική.

Εξαίρεση:Εάν το ρήμα της προτάσεως είναι λεκτικό,δοξαστικό κ.λ.π.παθητικής φωνής και το απαρέμφατο ειδικό τότε σε περίπτωση ταυτοπροσωπείας το υποκείμενο του ρήματος και του απαρεμφάτου είναι κοινό και ευρίσκεται σε πτώση ονομαστική.

Dicitur Hercules adduxisse boves.

11.Στα Λατινικά  μετά από ρήματα αισθήσεως υπάρχει συχνά όχι κατηγορηματική μετοχή αλλά ειδικό απαρέμφατο ως αντικείμενο

Π.χ. Videbis in montibus Dianam errare=videbis in montibus Dianam errantem.

12.Tο δευτερόκλιτο ουσιαστικό elephantus-I  κλίνεται και κατά την γ΄κλίση elephas-ntis.

13.H αφαιρετική bello με  ρήματα  που έχουν τη σημασία αγωνίζομαι και πολεμώ,νικώ,(dimico,pugno,reporto victoriam)είναι αφαιρετική οργανική του τρόπου.

14.Κείμενο 14.post paucis diebus=post paucos dies.

15.To ποιητικό αίτιο στη Λατινική γλώσσα εκφέρεται με απλή αφαιρετική(άψυχο)με a,ab +αφαιρετική(έμψυχο).

16.Κείμενο 20. Adgnovit eum latentem=adgnovit eum latere.

Β.Δ.Μακρυπούλιας,φιλόλογος.