Ο έλεγχος της βούλησης ως το τελευταίο στάδιο της πολιτικής. Η κατασκευή σήμερα του καθολικού ανθρώπου.

 

Ο έλεγχος της βούλησης  ως το τελευταίο   στάδιο της πολιτικής. Η κατασκευή σήμερα του καθολικού ανθρώπου.

Η εποχή μας διαθέτει ένα μεγάλο χαρακτηριστικό. Η κάθε εποχή το διαθέτει. Διότι είναι εκείνο το χαρακτηριστικό το οποίο την αναδεικνύει. Αναφερόμαστε στο χαρακτηριστικό εκείνο το οποίο προσπαθεί να γεννήσει νέες κουλτούρες επιστήμες και πολτιικές προκειμένου η εποχή μας να φανεί καλύτερη και πλέον εξελιγμένη σε σχέση με άλλες προηγούμενες εποχές. Η ιστορία του ανθρωπίνου γένους είναι μία κοινή και εξελισσομένη δύναμις, αλλά η δομή η αιτία η ιδέα η αξία η οποία κυριαρχεί σε κάθε εποχή προσπαθεί μανιωδώς να συλληφθεί με ένα νέο τρόπο από την επομένη εποχή. Μοιάζει με την τεκνοποιΐα των ανθρώπων. Το παλαιό προσπαθεί μέσα από το χρόνο να εμφανισθεί δήθεν ως νέο αλλά προσπαθεί να καθιερωθεί ως νέο ενώ γνωρίζει ότι είναι το παλαιό μεταμφιεσμένο.

Η πλέον μεταμφιεζομένη διαχρονικά και διιστορικά έννοια είναι η έννοια της πολιτικής. Η πολιτική δεν έχει να κάνει με όσα αναφέρονται σε περισπούδαστα βιβλία (ας αναφέρουμε τα πολιτικά του Αριστοτέλους): η πολιτική έχει να κάνει με το ότι ήταν αδύνατον οι άνθρωποι ευρισκόμενοι μέσα στο οργανωμένο όλον της φύσης να μην διοργανώσουν και αυτοί ένα ανάλογο Όλον το οποίον ωνόμασαν Πόλιν: η Πόλις είναι η τρίτη μετάλλαξη του Όντος μετά το βασίλειο των Θεών και της Φύσεως: εάν προσέξουμε θα διαπιστώσουμε ότι όλα αυτά τα βασίλεια έχουν διαδοχικές φάσεις διαμόρφωσης.

Το βασίλειον των θεών ξεκινά από τη νίκη  των θεών επί των Γιγάντων: άρα συναισθάνεται τις τεράστιες δυνάμεις του: το ίδιο και το βασίλειο της  Φύσεως ξεκινά από τους κατακλυσμούς άρα κατανοεί τις τεράστιες φυσικές και συμπαντικές δυνάμεις του. Το βασίλειο (Πόλις) των ανθρώπων ξεκινά μέσα από πολέμους (Τρωϊκός) άρα και αυτό συναισθάνεται τις άπειρες και τρομερές δυνάμεις και δυνατότητές του.

Στη συνέχεια το βασίλειο των Θεών διά του Διός (Πατήρ θεών τε και ανθρώπων) συσσώρευσε τις συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες του αναλογούσαν: είναι η εποχή όπου ο Προμηθέας κλέπτει την τέχνη και το Φώς προκειμένου να εξελιχθούν και να αναπτυχθούν όλα τα όντα της Γαίας: είναι η εποχή όπου η Γή συντίθεται από την αρετή της δημιουργίας: ουρανός θάλασσα γή και αέρας κοσμούν τη γή: αναλόγως η  Πόλις ομορφαίνει μέσα από την μόφωση την ελευθερία την πνευματικότητα και τις αξίες που γεννώνται.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι οι δομές του θεού της φύσης και της πόλης κατασκευάσθηκαν. Έπρεπε ανά εποχή να προσαρμόζονται στα μοντέλα του ανθρώπου και της κοινωνίας. Έπρεπε όμως ως καλά αδελφάκια να συνεργάζονται. Εάν προσέξουμε θα κατανοήσουμε πλήρως τις διαχρονικές συνεργασίες τους: στον Όμηρο οι θεοί καθορίζουν τις ιδέες και τις αξίες των Ηρώων, οι οποίοι στην  Δημοκρατία του Περικλέους αποδιώχνουν τους θεούς και τους αντικαθιστούν με τον ανθρώπινο Νού: διαμορφώνεται λοιπόν μία αρκετά καινοφανής κατάσταση: ο Νούς του ανθρώπου ως θεός καθοδηγεί την Πόλιν η οποία έχει μετατρέψει τη Φύση σε ιδέες και αξίες.

Τα χρόνια περνούσαν και ο Μέγας Αλέξανδρος μεγάλωσε τον κόσμο: οι τρείς δομές συνεργάσθηκαν και πάλι: ο θεός η φύση και ο άνθρωπος: ο θεός η πόλις και ο άνθρωπος: τώρα ο θεός έγινε περισσότερο άνθρωπος (προσωπολατρεία αυτοκράτορος) προκειμένου η φύση να γίνει περισσότερο αυτοκρατορία: σταδιακά το βυζάντιο έδωσε την καλύτερη εκδοχή όλων των συνεργασιών ανάμεσα στα τρία μεγέθη: ο θεός έγινε άνθρωπος και η φύση έγινε τελείως πόλις (ελεγχομένη εκκλησία): για πρώτη φορά οι άνθρωποι ηλέγχθησαν μέσα από την κλειστή  δομή της εκκλησίας: αλλά ηλέγχθησαν πνευματικά: οι πόλεμοι  φανερώνουν ότι δεν μπορούσαν να ελέγξουν τους ανθρώπους  ηθικά και βουλητικά για αυτό (για θρησκευτικούς και άλλους λόγους) τους έστελναν να σκοτώνονται στα πεδία των μαχών).

Σταδιακά όμως ο θεός και η πόλις και ο άνθρωπος πέρασαν σε ένα νέο στάδιο (το οποίο αποτυπώνεται στη νέα φιλοσοφία των Hobbes, Makiaveli, Locke, κ.λ.π): στη δύση του μεταχριστιανικού λόγου το μεγάλο στοίχημα είναι ο θεος να παραμείνει στον άνθρωπο ως Νούς, η Φύση να γίνει εργοστάσιο, κοινωνία, σχολείο, σπίτι, κέντρα διασκέδασης, lifestyle. Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι η μεταβυζαντινή  ευρώπη είναι ο τρόπος σύζευξης θεού και φύσεως και ανθρώπου: ο θεός έγινε ο επιστήμονας άνθρωπος η φύση κλείσθηκε στο εργοστάσιο, στα μαγαζιά, στα κλάμπ, στα σούπερ μάρκετ κ.λ.π.

Ενδεικτικό διαγώνισμα, Ιλιάδα, β΄ γυμνασίου (με απαντήσεις).

 

 

 

 Ενδεικτικό διαγώνισμα, Ιλιάδα, β΄ γυμνασίου (με απαντήσεις).

Κείμενο:

Π, 818-850. (Πάτροκλος και Έκτορας).

Και ο Έκτωρ απ’ τες φάλαγγες, άμ’ είδε τον γενναίον

 Πάτροκλον ν’ αποσύρεται κονταροπληγωμένος,

προχώρησε, του εστήθη εμπρός, και μέσα εις το λαγγόνι 820

την λόγχην όλην έμπηξε κι η άκρη εβγήκε πέρα.

Έπεσε και κατήφεια στους Αχαιούς εχύθη.

 Και ως λέοντας και αδείλιαστος αγριόχοιρος στο όρος

 μάχονται μεγαλόψυχα για μια μικρή βρυσούλα,

ότι να πιουν θέλουν και οι δυο με λύσσαν, ώσπου ο χοίρος 825

 ασκομαχώντας ξεψυχά στον λέοντ’ αποκάτω·

ομοίως τον ανδράγαθον υιόν του Μενοιτίου,

πολλών φονέα μαχητών ο Πριαμίδης Έκτωρ

 με λόγχην εθανάτωσε κι επάνω του εκαυχήθη:

«Την πόλιν μας, ω Πάτροκλε, θαρρούσες ν’ αφανίσεις, 830

 και δούλες στην πατρίδα σου να πάρεις τες γυναίκες,

 ανόητε! Και ακούραστα γι’ αυτές ετρικυμίζαν

τ’ άλογα τα φτερόποδα του Έκτορος, κι εκείνος,

― που είμαι πρώτος μαχητής των φιλομάχων Τρώων,

και δεν θα ιδούν, ενόσω ζω, την δουλικήν ημέρα· 835

 και τώρα σε τα όρνεα θα φάγουν εις την Τροίαν.

Άθλιε! Δεν σε ωφέλησεν ο ανδρείος Αχιλλέας·

θα σου παράγγελνε πολλά την ώραν που εκινούσες:

“Να μη γυρίσεις Πάτροκλε ιππόμαχε, στα πλοία

 πριν σχίσεις εις του Έκτορος τα στήθη τον χιτώνα 840

 βαμμένον εις το αίμα του”· αυτά θα είπ’ εκείνος

και αυτά τα λόγια σ’ άρεσαν, ανόητος ως είσαι».

 Και, Πάτροκλε, του απάντησες με την ψυχήν στο στόμα:

«Έκτορ, καυχήσου όσο ημπορείς, τώρα που ο Ζευς και ο Φοίβος

 την νίκην σού εχάρισαν ― και αυτοί με καταβάλλουν 845

Η Πλατωνική αντίφαση της αθανάτου ψυχής.

 

Η Πλατωνική αντίφαση της αθανάτου ψυχής.

Η βασικοτέρα Πλατωνική αντίφαση είναι η εξής: ο θεός είναι αθάνατος άρα ελεύθερος μέσα στο σύμπαν και στη συμπαντική συνέχειά του. Η ανθρωπίνη ψυχή –σύμφωνα με τον Πλατωνικό Φαίδωνα- είναι αθάνατος: αλλά αυτό  δεν αρκεί: εάν σε αυτή τη ζωή δεν είναι δικαία θα βασανίζεται (στην Πολιτεία στο μύθο του Αριδαίου συζητει για χιλιόχρονη τιμωρία θυμίζοντας τις χριστιανικές εσχατολογίες) ενώ εάν σε αυτή τη ζωή είναι δίκαιος ο άνθρωπος τότε η  ψυχή του θα απολαμβάνει την αθάνατο συνέχειά της (σταδιακά θα απαλλαχθεί και από τη σειρά των σωματικών  φυλακίσεών της και θα ίπταται στο ελεύθερο συνεχές σύμπαν).

Άρα η αθανασία της ψυχής δεν έχει καμμία σχέση με την αθανασία  του θεού: η αθανασία της ψυχής είναι υπό όρους ενώ η αθανασία του θεού είναι απόλυτος: αυτό πώς είναι δυνατόν; Εάν  κάτι είναι αθάνατον δεν σημαίνει ότι δεν πεθαίνει, είναι ανώλεθρο, αλώβητο από τις μορφικές ταλαντεύσεις και συνεχίζει ακάθεκτο τη συμπαντική και οντοογική του πορεία;

Αναμφίβολα ο Πλάτων αντιφάσκει σε αυτό το σημείο: γιατί όμως; Ποιο πράγμα του δίδει τη  δυνατότητα να συνδέσει την δήθεν αθάνατο ψυχή του με την διαδικασία η άδικος ψυχή να τιμωρείται ενώ η δικαία να αμείβεται (θέσις η οποία αποθεώθηκε στους χριστιανούς;):Περίτεχνα ο Πλάτων εστήριξε τη δημιουργία της ψυχής του στην πονηρά μεταφορά της μυθολογίας και του Ελληνικού οντολογικού σύμπαντος μέσα στη φιλοσοφία του.  Είναι κάτι το οποίο ελάχιστα έχει επισημανθεί και αξίζει να το δούμε.

Πώς είναι δυνατόν η αθάνατος ψυχή όταν φεύγει από το σώμα να χαρακτηρίζεται με όρους του σώματος και της σωματικής ζωής; Δικαία, άδικος, σώφρων, ασώφρων κ.λ.π; Άρα η αθάνατος ψυχή κρατεί χαρακτηριστικά του σώματος; Μα πώς αυτό είναι δυνατόν αφ΄ής στιγμής το σώμα εξαφανίζεται. Πώς είναι δυνατόν η αθάνατος και αέρινος ψυχή να είναι δικαία ή άδικος αφ΄ής στιγμής είναι αήρ όν ανώλεθρος συνέχεια; Η απορία λύεται εάν κατανοήσουμε το πλατωνικό παίγνιο προκειμένου να στηριχθεί το νοησιοκρατικό του σύστημα το οποίο σκοπό είχε να κλείσει τον άνθρωπο στον κύκλο των ιδεών προκειμένου να φτιαχθεί μία οικία του ιδεατού όλου ενός πλήρως ελεγχομένου ανθρώπου.

Τα όπλα του Πλάτωνος προκειμένου να φτιάξει αυτή την (ανύπαρκτο οντολογικά) δήθεν αθάνατος μεταφυσική καθαρά ψυχή του  (στον Φαίδωνα και αλλού) είναι δύο: η γλώσσα και η μυθολογία. Οι μυθολογικές νοητικοποιούνται μέσα από τη γλώσσα, επικοινωνούν όλες οι μυθικές μορφές με τον άνθρωπο μέσω της γλώσσης: ώς ιδέα, αξία, ήθος, πράξη, βούληση, συνέχεια. Άρα ο Δίας ώς αγαθό έχει εισέλθει σε γλωσσικές φόρμες και επικοινωνεί με τους ανθρώπους: το ίδιο  για το σύνολο των θεών, θεοτήτων, ημιθέων, κατωτέρων και άλλων θεών, άλλων μορφών ζωής (ανθρωπομορφισμός, ερπετοειδή, αλλομορφικά όντα κ.λ.π): άρα όλη η μυθολογία ώς κίνησις οντοτήτων διά της πλατωνικής γλώσσης μετατρέπεται σε ιδέες και αξίες, επειδή αυτές οι μυθολογικές οντότητες (θεοί, χίμαιρες, ερινύες, θεότητες κ.λ.π) είναι παντού στο σύμπαν , όταν ο Πλάτων τις έκρυψε μέσα στη γλώσσα, στις ιδέες και αξίες της γλώσσας, η γλώσσα κατά κάποιο τρόπο έγινε ο μεταφορέας όλων των μυθολογικών οντοτήτων οι οποίες τώρα διά της γλώσσας φωνάζουν στο ανθρώπινο μυαλό τις ιδέες τις αξίες κ.λ.π: στην απολογία του Σωκράτους το διακρίνουμε έντονα αυτό:

Η πρώτη νύχτα γάμου των Σπαρτιατών.

 

Η πρώτη νύχτα γάμου των Σπαρτιατών.

Αλιεύσαμε στο διαδίκτυο ασύλληπτης ευηθείας και κακονόησης δημοσιεύματα για την περίφημη πρώτη νύχτα του γάμου των Σπαρτιατών. Δυστυχώς (το έχουμε τονίσει αυτό πολλαπλώς) η ενασχόληση με τα Ελληνικά πατρώα κείμενα δεν είναι εύκολη υπόθεση: για κανέναν: δεν υπάρχει φιλόλογος ο οποίος να μπορεί να καταλάβει τη βαρύτητα των λέξεων (διότι πολύ απλά δεν έχει ζήσει στην Αρχαία Ελλάδα): αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα παρερμηνεύουμε αισχρώς τα ιερά κείμενα των προγόνων μας λέγοντες ανυπόστατα πράγματα. Επί τω προκειμένω η παρανόηση του θέματος  «η πρώτη νύχτα του γάμου των Σπαρτιατών» (όπως θα δούμε) στηρίζεται στη φρικτή παρανόηση της λέξεως : εραστής/

Ο εραστής και ο ερώμενος παράγονται από το εράω-ώ, το οποίο σημαίνει : αγαπώ. Ή μάλλον: στη νέα Ελληνική είναι αμετάφραστο διότι καταστρέφουμε την Ελληνικότητα του ρήματος εάν το μεταφράσουμε : ως αγαπώω. Σημαίνει κάτι το οποίο μόνον οι Έλληνες μέσα στο σύμπαν που ζούσαν κατανοούσαν ενορατικά και βιωματικά, εμείς δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, το καταστρέφουμε εάν το μεταφράσουμε σύμφωνα με το χριστιανικό: αγαπώ. Στο κείμενο του Πλουτάρχου από αυτό το ρήμα έχει προέλθει όλη η ανόητη παρανόηση για την πρώτη νύχτα του γάμου των Σπαρτιατών η οποία ήταν συνέχεια του ήθους και της αξίας των Σπαρτιατών.

Το ερώ (σανκριστικά rasah= υδρεύω, κυλώ, διαρρέω) δεν έχει καμμία σχέση με τη σημερινή χυδαιοποίηση του εννοήματος : εραστής:  το ρήμα ως παράγωγο της ροής σημαίνει ότι εν τη ροή του συμπαντικού όλου όπου ζούσαν οι Έλληνες ρέει η αισθηματική και πνευματικότης του όλου: άρα ερώ σημαίνει ότι μεταφέρω στον Άλλον την ρέυουσα δύναμη του όλου ως συναίσθημα και πνεύμα: άρα ο εραστής είναι αυτός ο οποίος μεταφέρει στον ερώμενο την ρέουσα δύναμη του παγανιστικού όλου μέσα στο οποίο άνθισε ο Σπαρτιατικός οντολογικός πολιτισμός: οι Έλληνες διά του εραστού εννοούσαν τον ρεύσαντα σε πνευματικό επίπεδο τη ροή του όλου στον ερώμενον: για αυτό και ο Πλάτων αναφέρει τον Σωκράτην ως εραστή ρέοντα τη δύναμη  του όλου; Σε πνευματικό επίπεδο: σε αυτή τη βάση ο εραστής Σπαρτιάτης ήταν ο  ρέων την πνευματική δύναμιν του συμπαντικού ρέοντος όλου στον ερώμενο Σπαρτιάτη σε οντολογικό επίπεδο: η λέξις κατά-στράφηκε όταν ο μονοθεϊσμός δεν άντεξε αυτό το επίπεδο της ανθρωπίνης σχέσης και επειδή ήθελε όλα να τα συνδέσει με το θεό ωνόμασε ως εραστή και ερώμενο μόνον και κυρίως τους σωματικά συνδεομένους: αυτό όμως δεν ίσχυε με αυτές τις λέξεις στην εποχή του Λυκούργου, του Σωκράτους κ.λ.π.

Έχουμε αποδείξει σε πλείστα όσα γραπτά μας ότι ο εραστής και ο ερώμενος είναι η διά του Άλλου ανταλλαγή της ρεούσης συμπαντικής δυνάμεως: άρα ο νέος Σπαρτιάτης ο οποίος περνά τις δοκιμασίες είναι εραστήςη του απείρου και νεωτέρου Σπαρτιάτου, του ερωμένου, διότι ρέει προς αυτόν δυνάμεις εσωτερικής και εξωτερικής ηθικής και οντολογικής  ωρίμανστης: πώς είναι δυνατόν (σύμφωνα με τον Πλούταρχο στο σχετικό έργου του για το Λυκούργο) οι νέοι νυμφευόμενοι Σπαρτιάτες να συνευρίσκονται γρήγορα με τη συμβία ως νεόνυμφοι,έπειτα να επιστρέφουν στους τόπους εκπαίιδευσης (προκειμένου όπως λέγει ο Πλούταρχος να μην απορροφηθούν από την ηδονή ) και εκεί πώς είναι δυνατόν στα στρατόπεδα (σύμφωνα με ανόητα και ατεκμηρίωτα σημειώματα του διαδικτύου) να δίνουν άλλη ανυπόστατη έννοια στις έννοιες  του εραστού και ερωμένου. Τίποτε από αυτά δεν ισχύει, εάν κάποιος απλά θέσει σε  σειρά τη ζωή και τις αξίες των οντολόγων Σπαρτιατών.

Γιατί αργεί η βασιλεία των ουρανών;

 

Γιατί αργεί η βασιλεία των ουρανών;

Το σύνολο των κοσμοθεωρητικών συστημάτων του κόσμου μας χαρακτηρίζονται από την τάση τους να προσφέρουν μία νοητή αρχή αλλά και ένα νοητό τέλος στον κόσμο μας και στον άνθρωπο: τέλος και με την αριστοτελική έννοια (σκοπός) αλλά και με την χρονική έννοια (τελευταίο όριο χρόνου).

Από τη στιγμή κατά την οποία ο Νούς έγινε ο ρυθμιστής της ανθρώπινης ζωής ένα νέο μέγεθος εμφανίσθηκε (πρωτότοκο παιδί της μεταφυσικής): η εσχατολογία. Ο λόγος περί εσχάτων καταστάσεων: η οντολογία της εσχατολογίας είναι ξεκάθαρη: αφ΄ής στιγμής δεχόμαστε ένα νοητό ξεκίνημα του κόσμου και του ανθρώπου θα πρέπει να φαντασθούμε και ένα νοητό τέλος αυτών.Υπάρχει όμως ένα δομικό πρόβλημα στις εσχατολογίες , το οποίο τουλάχιστον  εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε.

Ας πάρουμε την εχατολογία των χριστιανών: υπάρχει η βασιλεία των ουρανών όπου οι καλοί θα γευθούν την αιωνιότητα και οι κακοί θα γευθούν τα  τιμωρητικά άσχημα της κολάσεως. Δηλαδή θα υπάρχει για πάντα το ζεύγος θεού και ανθρώπου; Πώς αυτό είναι δυνατόν; Αφ΄ής στιγμής ο θεός θα εξισωθεί με τον άνθρωπο γιατί θα χρειάζεται και ο θεός και ο άνθρωπος και όχι ένα μέγεθος; Η ιστορία με τον Ιησού (Θεάνθρωπος) περιέχει ένα οντολογικό ατόπημα: αφ΄ής στιγμής η ανθρώπινη φύση μπορεί επάξια να σταθεί δίπλα στο θεό γιατί οι άνθρωποι  υποφέρουν και ο θεός είναι τόσο αλώβητος; Γιατί διαλύθηκε το θεανθρώπινο μοντέλο του  Αδάμ και της Εύας και  του θεού ως κάτι το ενοποιητικό; Άρα όταν ο θεός εξεδίωξε τον Αδάμ και την Εύα εξεδίωξε ένα κομμάτι του εαυτού του (διότι βάσει του Ιησού όλα ήταν θεανθρώπινα γιατί μπορεί η ανθρώπινη φύση να ενωθεί τελείως με τη θεϊκή φύση): άρα γιατί στην εσχατολογία της βασιλείας των ουρανών δεν δέχεται ο θεός το ανθρώπινο κομμάτι του ως τέτοιο αλλά μέρος αυτού (διότι οι δίκαιοι θα υπάγουν στον παράδεισο ενώ οι άδικοι στην κόλαση). Οι άδικοι αποτελούν κομμάτι  του θείου μέρους άρα ο θεός διώχνοντας  τους αδίκους διώχνει κομμάτι του εαυτού του, πράγμα αδύνατο. Η εσχατολογία αφήνει έξω του παραδείσου οριστικά κομμάτι της ανθρωπίνης δημιουργίας, πώς αυτό είναι δυνατόν αφ΄ής στιγμής ο θεός τα έκανε όλα καλά; Επίσης κατοχυρώνει αιωνίως την ύπαρξη παραδείσου και κολάσεως ενώ ο θεός έφτιαξε τον κόσμο ως ενιαίο μέγεθος λίαν καλώς; Δηλαδή δεν θα επιστρέψουν όλοι στον παράδεισο; Πότε φτιάχθηκε η κόλαση η οποία μάλιστα θα είναι και αιώνια;

Το θεμελιώδες όμως πρόβλημα το οποίο ήδη τονίσαμε  είναι άλλο. Η εσχατολογία αποτελεί το κλείσιμο του ΄κοσμικού κύκλου και την απελευθέρωση της οντολογικής συνεχείας των δυνάμεων οι οποίες για λίγο απετέλεσαν τον κόσμο μας και έγιναν και άνθρωποι: άρα ουσιαστικά ή εσχατολογία απελευθερώνει όλα όσα απετέλεσαν την αρχή του κόσμου και  του ανθρώπου: τα οποία ως οντολογικές δυνάμεις θα συνεχίσουν το οντολογικό τους ταξείδι: δημιουργώντας νέους κόσμους και μορφές: άρα πώς είναι δυνατόν στη βασιλεία των ουρανών να ξαναϋπάρξουν όλα όσα υπήρξαν στη γή πρόσκαιρα στην διάστασή μας; Η εσχατολογία λαμβάνει το υλικό από τον πρόσκαιρο κόσμο και άνθρωπο και το απολυτοποιεί αυθαίρετα ως αιώνιο ενώ όλα είναι πρόσκαιρες μετατροπές της μιάς και ανωλέθρου δυνάμεως η οποία έπειτα από κάθε μορφή δημιουργεί νέα μορφή, δεν σέβεται καμμία εσχατολογία αλλά όλα τα διαλύει τα ξαναφτιάχνει και τα προωθεί με νέες ανακατανομές δυνάμεων.

Από την Πλατωνική ιδέα στην μαρξιστική ιδέα. Ποια είναι η διαφορά;η πρόοδος ως πλήρης λογικοποίηση.

 

Από την Πλατωνική ιδέα στην μαρξιστική ιδέα. Ποια είναι η διαφορά;η πρόοδος ως πλήρης λογικοποίηση.

Τι ακριβώς εννοούσε ο Πλάτων λέγοντας ιδέα; Δεν έχει κατά ανάγκη σχέση η λέξη αυτή με τη θεωρία ή την πνευματική ενατένιση των πραγμάτων. Για αυτό εξάλλου ο Αθηναίος φιλόσοφος δεν έμεινε στη στείρα θεωρία αλλά προσπάθησε να πλαισιώσει το σύστημά του με ηθικές αξίες και κυρίως να πλαισιώσει τις ιδέες του μέσα σε ένα ολοκληρωτικό πολιτικό σύστημα.

Η ιδέα ως ετυμολογία σχετίζεται με το ρήμα οράω-ώ, β΄αόριστος είδον, τι βλέπει λοιπόν ο Πλάτων και το καταθέτει ως ιδέα; Βλέπει και ορά συμπαντικές δυνάμεις οι οποίες διέπουν τον κόσμο του. Άρα πρέπει οι δυνάμεις αυτές να αποκτήσουν όνομα,, ταυτότητα, χαρακτήρα, αυτό είναι η ιδέα. Η Πλατωνική ιδέα λοιπόν είναι η πνευματική αλλά και παρατηρητική δυνατότητα ταξιθέτησης των δυνάμεων τις οποίες βλέπει ενορατικά ο άνθρωπος και πρέπει να τις βάλει σε μία σειρά: η ιδέα είναι σειρά ταξιθέτηση κατηγοριοποίηση δυνάμεων συμπαντικών κοσμικών οντολογικών οι οποίες από το μυαλό καταβαίνουν στην όραση (αίσθηση πνεύματος) και εισέρχονται στην ιδεατή κατηγοριοποίηση: άρα η ιδέα είναι τάξη σύνολο δομή: η ιδέα του αγαθού είναι οι δυνάμεις της πορείας της ανακατανομής της ισορροπίας της εξέλιξης όπως τις παρατηρούμε από τον ήλιο έως τη γή, από την ισορροπία των πλανητών, του φυσικού και εμβίου περιβάλλοντος.

Άρα η Πλατωνική ιδέα είναι η ικανότητα του ανθρώπου να ταξιθετεί τις δυνάμεις που κινούν τον κόσμο και τον άνθρωπο: είναι ή ύστατη αφαιρετική διαδικασία, αυθαίρετη και ανύπαρκτη οντολογικά: τι σημαίνει ότι κάποιες δυνάμεις τις κατηγοριοποιώ και τις προσφέρω ως ιδέες, ως οργανωμένα σύνολα δυνάμεων που επηρεάζουν τον άνθρωπο και τον κόσμο; Σημαίνει ότι διαλύω την οντολογκή συνέχεια, επιλέγω κάποιες δυνάμεις ώστε να τις καταστήσω ιδέες και με αυτές να κτίσω την οικία που θα ονομάσω Πόλιν και Ανθρώπινο πολιτισμό. Οι πλατωνικές ιδέες δεν είναι αυθύπαρκτες οντολογικές δυνάμεις, ο Πλάτων τις φοβήθηκε, φοβήθηκε τον Όμηρο, και προσπάθησε όλα να τα κλείσει στο ανθρώπινο μυαλό μέσα από την απροσμέτρητη νοησιοκρατία του: αυτό το μυαλό αυθαίρετα ταξιθετεί τις δυνάμεις του όλου που χρειάζεται με το νού του και τις δομεί σε σύνολα ώστε να φανούν ως ιδέες και επειδή αυτές θα οδηγήσουν και θα καθοδηγήσουν τον άνθρωπο (εκ του άγω) ονομάζονται αξίες.

Άρα δεν υπάρχει καμμία ιδέα του καλού του ωραίου, του κακού, του βλαβερού: απλά επιλέγω δυνάμεις οι οποίες είναι χρήσιμες για το πολιτικό μοντέλο του ανθρώπου που θέλω να κτίσω: πρώτα στο πλατωνικό μυαλό υπάρχει η δόμηση του κόσμου χωρίς ιδέες και έπειτα κατασκευάζονται οι ιδέες: για αυτό σε ολους τους διαλόγους του μέσα από ατέρμονες συζητήσεις προσπαθεί να πείσει τους πολίτες συζητητές για τις κατασκευασθείσες ιδέες οι οποίες επειδή δεν είναι αυθύπαρκτες οντολογικά αλλά είναι αφαιρετικά σωκρατικά σκευάσματα πρέπει δια της πειθούς να επιβληθούν στην πόλη και στην πολιτική.

Η Οντολογία της Αναστάσεως.

 

Η Οντολογία της Αναστάσεως.

Η Ανάστασις ετυμολογικά προέρχεται από την πρόθεση ανα+το ρήμα: ίστημι: Μάλιστα προέρχεται από το θέμα  του β΄αορίστου =έστην, το οποίο είναι παθητικής διαθέσεως με μετοχή: στάς-στάσα-στάν: στάθηκα: άρα Ανάστασις σημαίνει ότι υπό κάποιας δυνάμεως καταφέρνω και στέκομαι και πάλι όρθιος. Το επίρρημα ανασταδόν στον Όμηρο σημαίνει ότι στέκομαι και καταφέρνω υπό μιάς δυνάμεως να είμαι όρθιος.

Άρα ο Ελληνικός Οντολογισμός έδωσε και πάλι τα υλικά στο χριστιανισμό να δομήσει την δογματική του διδασκαλία με την οποία εκυβέρνησε και κυβερνά την οικουμένη. Εάν όμως προσέξουμε θα ιδούμε ότι η Ανάστασις του Ιησού απλά επαναφέρει κατά εικονικό και ανθρωποκεντρικό τρόπο όσα ειπώθηκαν από τους θείους προσωκρατικούς φιλοσόφους: ας το παρακολουθήσουμε.

Το σύνολο της προσωκρατικής φιλοσοφίας είναι καθαρά οντολογικό: οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι θεώρησαν ότι δεν υπάρχει ζωή και θάνατος αλλά μία ανώλεθρος και άφθαρτος και ατελεύτητος δύναμις η οποία συνεχώς υπάρχει αλλά με άλλες μορφές: δηλαδή: η δύναμις του ανθρώπου: η δύναμις του ανθρώπου είναι μία ανώλεθρος άφθαρτος και αθάνατος: απλά αποκτά μορφές οι οποίες εναλλάσσονται ανάμεσα στο πνεύμα και στο σώμα, όμως η κοινή ανθρώπινη δύναμις είναι αθάνατος και άφθαρτος για αυτό και ο άνθρωπος πάντα υπάρχει, έως ότου τουλάχιστον θα υπάρχει η ανώλεθρος οντολογική  δύναμις η οποία τον κινεί.

Η ανακάλυψις των προσωκρατικών είναι κομβική: το Θάλειον ύδωρ, το Ηρακλείτειο  πύρ, το Αναξιμάνδρειον Άπειρον, ο αήρ του Αναξιμένους είναι οι αιώνιες και άφθαρτες και ανώλεθρες δυνάμεις οι οποίες ούτε ζούν ούτε πεθαίνουν απλά διαμοιράζουν τις δυνάμεις του όλου και προκαλούν τις μορφές οι οποίες είναι μεταβολές και μετατροπές της μίας οντολογικής ανωλέθρου δυνάμεως.

Δεν υπάρχει ζωή και θάνατος για τους προσωκρατικούς: το Παρμενίδειον όλον αυτό ακριβώς υποδηλώνει: αρνούμενο την κίνηση ουσιαστικά δέχεται την επαναληπτικότητα της μιάς και ανωλέθρου δυνάμεως η οποία συνέχει τα πάντα: δηλαδή: όλα  Είναι , όλα Είναι μέρος ενός καλοαρμονισμένου όλα, έρχονται και παρέρχονται και πάντα όλα υπάρχουν λές και δεν κινούνται: εγώ φεύγω ο υιός μου έρχεται πάντα κάποιος άνθρωπος θα υπάρχει άρα ο δικός μου θάνατος σημαίνει ότι η γένεσις του υιού μου ισοδυναμεί με την δική μου ανάσταση.

Όλες αυτές οι προσωκρατικές οντολογικές θεάσεις έμειναν σε φυσικό επίπεδο: γιατί; Εδώ  υπάρχει μία σημαντική επισήμανση την οποία λίγοι αναμοχλεύουν: ο άνθρωπος της εποχής των προσωκρατικών, ζώντας μέσα στις φυσικές δυνάμεις, στο κοσμικό συμπαντικό γίγνεσθαι, δεν ένοιωθε ότι ζεί και πεθαίνει όπως το ένοιωθε ο άνθρωπος της εποχής του Ιησού: ο άνθρωπος της εποχής των προσωκρατικών ένοιωθε ότι έρχεται  και φεύγει όπως οι συμπαντικές δυνάμεις της βροχής, τα φύλλα των δένδρων, το χιόνι, η φωτιά. Ένοιωθε ότι είναι φυσική δύναμις ερχομένη και φεύγουσα και επανερχομένη. Ο άνθρωπος των προσωκρατικών ήταν σύνολο  συμπαντικών δυνάμεων,ώριμος ως προς τη συμπαντική κινητικότητά του. Οι θεοί του αυτό αντιπροσώπευαν: ότι οι δυνάμεις του ουρανού, τα άστρα, οι ποταμοί, η γή, ο άνθρωπος μέσα σε όλα αυτά, είναι όλα  αυτά δυνάμεις που έρχονται και επανέρχονται σε ένα ατελεύτητο παιχνίδι της ανωλέθρου δυνάμεως: δεν υπάρχει ζωή και θάνατος αλλά μόνον ροή: για αυτό και ο Ευριπίδης θέτει το παιχνίδι της Αλήθειας της Ωραίας Ελένης να πηγάζει από την  Ήρα (ροή): Σε αυτό το ανθρώπινο μοντέλο ο Θαλής και οι λοιποί  ηύρον το αθάνατο στοιχείο  του ύδατος  ,του πυρός, του απείρου και του αέρος,  για να δηλώσουν ότι οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν αλλά η παραμόνιμη δύναμις που τους κινεί ως ύδωρ, πύρ, άπειρο, αήρ, μένει: άρα οι άνθρωποι ζούν, πεθαίνουν, ανασταίνονται, επί του σταθερού στοιχείου σύμπαντος που τους κινεί: απλά η ανάστασις σε αυτό το επίπεδο είναι κυριολεκτική: οι άνθρωποι ξαναστέκονται στα πόδια τους μέσω των απογόνων οι οποίοι συμβολίζουν την ανάσταση με διαφορετική μορφή των πατέρων τους και μητέρων τους, πάντως όλοι συμβολίζουν την αιωνιότητα της ανωλέθρου δυνάμεως η οποία τους κινεί.