Δημιουργική γραφή στο ποίημα του Καβάφη «πόλις». Κ.Π. Καβάφης,

Η Πόλις

 Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα. Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή. Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή· κ’ είν’ η καρδιά μου –σαν νεκρός– θαμένη. Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει. Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ, που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις. Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού –μη ελπίζεις– δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες. [Καβάφης 2015: 216-217]

Εκφώνηση: Να μεταγράψετε σε πεζό το ποίημα του Καβάφη δίδοντας συγχρόνως  μία άλλη εξέλιξη στην όλη υπόθεση.

Θα ήθελα πολύ να ταξιδέψω σε άλλη πόλη.Όχι ότι αυτή η οποία τώρα μένω με στενοχωρεί.Προσπαθώ να τα περιμένω όλα από τον εαυτό μου και να μην αναμένω όλοι οι άλλοι να αλλάξουν μαζί και η πόλη.

Έκθεση Α΄ Λυκείου: Η σημασία του γέλιου στη ζωή μας

Το γέλιο είναι δώρο, όπλο και φάρμακο για τον άνθρωπο. Μπορεί να επηρεάσει θετικά την υγεία μέσω της ευχάριστης συναισθηματικής κατάστασης την οποία δημιουργεί. Συγκεκριμένα, το γέλιο προκαλεί μεταβολές σε διάφορα συστήματα του οργανισμού, οι οποίες με τη σειρά τους ωφελούν την υγεία. Για παράδειγμα, έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να μειώσει έως και 20% τη χρήση παυσίπονων, λόγω της διέγερσης που προκαλεί στις φυσικές αντικαταθλιπτικές ουσίες του οργανισμού. Ακόμη, το έντονο γέλιο ενισχύει την άμυνα του οργανισμού. Επίσης, χαλαρώνει, κάνει καλό στην καρδιά και τονώνει την αναπνευστική λειτουργία.

Η παρουσία του γέλιου είναι ευεργετική και αντίθετα η απουσία του γίνεται δυσάρεστα αισθητή σε όλες σχεδόν τις εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής. Λέγεται ότι η ευαισθησία και ο συναισθηματικός κόσμος των μελών μιας κοινωνίας, η πνευματική τους στάθμη, η αισθητική τους καλλιέργεια, αλλά, ιδίως, η ποιότητα της μεταξύ τους επικοινωνίας μπορούν να προσδιοριστούν με ασφαλή τρόπο από τη συχνότητα του γέλιου και από την ποιότητα των μέσων που το προκαλούν.

Το χιούμορ, επίσης, διευκολύνει την κοινωνική ζωή των ανθρώπων. Αυτό συμβαίνει γιατί, πρώτον, είναι μια εμπειρία που μοιραζόμαστε με άλλους. Δεύτερον, διότι ενισχύει την εσωτερική συνοχή κάθε κοινωνικής ομάδας. Ακόμη, μπορεί να έχει «διπλωματική» χρήση, εφόσον, λόγω της έμφυτης ασάφειάς του, επιτρέπει να κινούμαστε μεταξύ σοβαρού και αστείου χωρίς τον κίνδυνο να παρεξηγηθούμε. Με άλλα λόγια, εκφράσεις και λόγια που διατυπώνονται με χιούμορ μεταφέρουν συναισθήματα και αλήθειες που θα ενοχλούσαν αν διατυπώνονταν με σοβαρό τρόπο. Επιπλέον το χιούμορ είναι ελκυστικό, καθώς εκείνοι που μπορούν να το προκαλούν είναι πιο ικανοί στην επικοινωνία και προκαλούν τη συμπάθεια των άλλων.

Εξάλλου, το γέλιο καταπολεμά το άγχος, ενώ το χιούμορ μπορεί έμμεσα να συμβάλει στην ευεξία, περιορίζοντας τιςεπιπτώσεις του άγχους στον οργανισμό. Η καλή αίσθηση του χιούμορ μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να αποστασιοποιηθεί από το πρόβλημα που τυχόν αντιμετωπίζει και να δρομολογήσει ευκολότερα τρόπους επίλυσής του. Ακόμη, με το χιούμορ και το γέλιο ο άνθρωπος μπορεί να αποκτήσει αίσθηση κυριαρχίας σε μια δύσκολη περίσταση και να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά το στρες. Αυτό επιτυγχάνεται με την αξιοποίηση της ικανότητας του ανθρώπου να διακρίνει το παράλογο σε μια κατάσταση και, αντί να καταβάλλεται από αυτήν, να γελά μαζί της. Έτσι, μπορεί ναχαλαρώσει από καταστάσεις έντασης και να απελευθερωθεί από πιέσεις.

Ερευνητική Εργασία. Η σημασία του γέλιου στη ζωή μας, σχολ. έτος 2012-13. Από την ιστοσελίδα του 4ου ΓΕΛ Αθηνών (διασκευή).

(latistor.blogspot.gr).

Έκθεση Γ΄ Λυκείου: Μνημεία – Αρχαιολογικοί χώροι – Μουσεία

Με τον όρο «μνημεία» εννοούμε τα υλικά εκείνα δημιουργήματα παλαιότερων πολιτισμικών περιόδων που έχουν ξεχωριστή ιστορική ή και καλλιτεχνική αξία εφόσον είτε φανερώνουν το επίπεδο ανάπτυξης και τα αισθητικά κριτήρια μιας συγκεκριμένης εποχής είτε με το κάλλος και την καλλιτεχνική αρτιότητά τους αναδεικνύονται σε έργα που συγκινούν διαχρονικά τόσο τους ανθρώπους του τόπου όπου βρίσκονται όσο και τους ανθρώπους κάθε άλλης χώρας.

Πρόκειται, ειδικότερα, για μεμονωμένα κτίσματα ή σύνολα κτισμάτων, που έχουν διασωθεί και διατηρηθεί από προηγούμενη ιστορική στιγμή και παρουσιάζουν αρχαιολογικό ενδιαφέρον.

Με τον όρο μνημείο, πάντως, δηλώνουμε, επίσης, και το οικοδόμημα, τη στήλη, το άγαλμα ή όποιας άλλης μορφής γλυπτό, το οποίο δημιουργείται προς τιμήν και ανάμνηση προσώπου που έχει πεθάνει ή σημαντικού γεγονότος.

Η ιδιαίτερη σημασία των μνημείων

Πηγή ιστορικών γνώσεων – Πληρέστερη κατανόηση της ιστορικής περιόδου στην οποία ανήκουν: Πέρα από τις ειδικές γνώσεις και πληροφορίες που αντλούν οι επιστήμονες μέσα από την ενδελεχή μελέτη των μνημείων, ακόμη κι ο απλός επισκέπτης μπορεί να αποκομίσει σημαντικές γνώσεις μέσα από την επαφή του με αυτά. Ένα μνημείο, είτε έχει θρησκευτικό χαρακτήρα, όπως είναι οι ναοί, είτε σχετίζεται με την κοσμική εξουσία, όπως είναι ένα ανάκτορο, είτε σχετίζεται με την τέχνη και τον πολιτισμό, όπως είναι για παράδειγμα το Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού, επιτρέπει στον επισκέπτη να αντιληφθεί το επίπεδο τεχνογνωσίας των ανθρώπων που το δημιούργησαν, το μέγεθος της οικονομικής δαπάνης που απαιτήθηκε, τα αισθητικά κριτήρια της εποχής, αλλά και την αξία που αναγνώριζαν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής στους θεούς, στους βασιλείς, στην τέχνη και στην πολιτεία τους εν γένει. 

Κριτήριο έκφρασης-έκθεσης Γ΄Λυκείου.Διάλογος.

Φροντιστήρια Παρακίνηση.

Α. ΚΕΙΜΕΝΟ

[Πότε ο διάλογος πρέπει να διακόπτεται]

Οι ωφέλειες λοιπόν του διαλόγου […] είναι πολλαπλές και αναμφισβήτητες.

Και όμως, είπαμε, υπάρχουν περιπτώσεις όπου είναι άχρηστος και επιζήμιος. Ποιες;

Πρώτα, η δυσάρεστη κατάσταση που δημιουργείται όταν αυτός που

αντιλέγει δεν βρίσκεται στο ίδιο πνευματικό επίπεδο με μας και […] δεν κατορθώνει

να συλλάβει και να εκτιμήσει σωστά το νόημα των επιχειρημάτων μας, όχι από κακή

πρόθεση αλλά από άγνοια ή αγροικία. Εκθέτομε λ.χ. μια θεωρία της Οικονομικής

επιστήμης ότι ο «φρόνιμος» πληθωρισμός, που θερμαίνει με πιστώσεις την

παραγωγή αλλά δεν χάνει τον έλεγχο των τιμών, είναι ορθή νομισματική

πολιτική[…]. Αίφνης αντιλέγει ένας συνδαιτυμόνας και η συζήτηση αρχίζει σε τόνο

ζωηρό. Δίχως όμως και να προχωρεί, επειδή ο άλλος δεν έχει τον απαιτούμενο

πνευματικό οπλισμό να την κάνει, με τις αντιρρήσεις του, παραγωγική ή και απλώς

διαφωτιστική. Γίνεται τότε φανερό ότι ο διάλογος είναι ανώφελος, και […] το

καλύτερο που έχομε να κάνομε είναι να τον σταματήσομε.

Δεύτερη θα αναφέρω την περίπτωση όπου […] ανακαλύπτουμε ότι, εξαιτίας

της διαφορετικής αγωγής και των ασύμπτωτων φραστικών μας έξεων, με τις ίδιες

λέξεις ο καθένας μας εννοεί άλλα πράγματα […]. Προϋπόθεση του διαλόγου είναι η

κοινή γλώσσα· χωρίς αυτήν, το κάθε πρόσωπο μονολογεί – ακούει, αλλά δεν

καταλαβαίνει το άλλο. Δεν φτάνει όμως να μιλούμε και οι δύο ελληνικά ή αγγλικά,

για να συνεννοηθούμε απάνω σε ένα θέμα που απαιτεί σοβαρήν αντιμετώπιση.

Πρέπει, μέσα στη γλώσσα που μιλούμε, να έχομε παραδεχτεί και να

μεταχειριζόμαστε σταθερά την ίδια «συμβολική», να δίνομε δηλαδή στις λέξεις –

έννοιες το ίδιο περιεχόμενο […]. Εάν λ.χ. είμαστε και οι δύο επιστήμονες και

πρόκειται, σε ιδιωτικό ή δημόσιο διάλογο, να ξεκαθαρίσομε τις ιδέες μας απάνω σ'

ένα επίμαχο θέμα, όπως είναι η έννοια της φυσικής νομοτέλειας έπειτα από τη

θεωρία των Κβάντα, πρέπει να έχομε και οι δύο εκπαιδευτεί στην ορολογία και

στους φραστικούς κανόνες της σύγχρονης Φυσικής […]. Εάν κατά την ανάπτυξη των

απόψεών μας ανακαλύψομε […] ότι στου καθενός τη «γλώσσα» οι λέξεις […] ούτε

το ίδιο πράγμα σημαίνουν ούτε συντάσσονται κατά τον ίδιο λογικό κώδικα, […]

τρόπος να συνεννοηθούμε δεν υπάρχει […].

Θα εκθέσω και μια τρίτη ακόμη περίπτωση που είναι η πιο συνηθισμένη

στην καθημερινή ζωή. Σ' αυτήν ο διάλογος αρρωσταίνει από αλλεπάλληλες

παρεμβολές στοιχείων όχι απλώς ξένων, αλλά αυτόχρημα εχθρικών προς την ομαλή

λειτουργία της διάνοιας, με αποτέλεσμα να χάσει κάθε ίχνος γονιμότητας, ν' αρχίσει

να περιστρέφεται χωρίς διέξοδο γύρω από το ίδιο σημείο, όπως η βίδα που άνοιξε

πολύ μεγάλη τρύπα δεν πιάνει πια και αχρηστεύεται, ή όπως ο τροχός που

στριφογυρίζει στην ίδια θέση δεν προχωρεί αλλά ανάβει και φθείρεται. Έτσι

αποσυντίθεται σε αυτοεπαναλαμβανόμενους μονολόγους που μετατρέπουν τη

συζήτηση σε ανιαρή λογοκοπία και σε διαμάχη λογικής αυτοκαταστροφής ...