Ποιο ήταν το μήλον της έριδος;

 

Ποιο ήταν το μήλον της έριδος;

Είναι γνωστή η Ιστορία του Μήλου της Έριδος. Του Αεθλίου Μήλου. Ας σημειώσουμε κάποιες σκέψεις για αυτό. Το Μήλον , το χρυσό Μήλο της Έριδος, δόθηκε από την Θεά Έριδα στους γάμους του Πηλέα και της Θέτιδος όταν δεν προσεκλήθη σε αυτόν. Για να εκδικηθεί άφησε το χρυσό αυτό Μήλον της  Έριδος να κυλήσει ανάμεσα στους καλεσμένους.

Πρίν να συζητήσουμε για τη φύση του Μήλου και τις ιδέες και αξίες οι οποίες ευρίσκονται πίσω από αυτή την Μυθώδη περιπέτεια, άς σημειώσουμε ότι όλη αυτή η Ιστορία προσπαθεί να αποκαταστήσει μία συγκεκριμένη οντολογική πορεία από τη Νύκτα έως την Ημέρα του Ηλίου: οι άνθρωποι πρέπει να έχουν παραστάσεις για το πώς πορεύονται από την Νύκτα προς την Ημέρα: εάν σκεφθούμε ότι η  Έρις είναι Κόρη της  Νυκτός και ότι το Μήλον εδόθη στην Αφροδίτη ο Έρωτας είναι η συνεκτική εκείνη δύναμις η  οποία κρατεί ενωμένη τη Νύκτα και την Ημέρα (διότι ο Ήλιος ποτέ δεν χάνεται αλλά πάντα υπάρχει κρυμμένος ή φανερώς) ο Έρωτας ενώνει όλα τα μέρη υπό τον Ήλιο (ασχέτως του γεγονότος εάν τα βλέπει ή όχι): Άρα μέσα από το Μήλον της Έριδος οι Έλληνες ανεκάλυψαν ότι η δύναμις του Έρωτος είναι αυτή η οποία κρατεί τα πάντα ενωμένα είτε τα βλέπει ο Ήλιος είτε όχι διότι όλα Είναι ως συνέχεια της δυνάμεως του Όντος εκ του οποίου προβάλλει και ο Ήλιος: άρα μέσω της Επιλογής της Αφροδίτης ο  Έρως εμφανίζεται  (όπως και στον Πλάτωνα) ως η συνεκτική δύναμις χάους και κόσμου, Νύκτας και Ημέρας. Ως κόρη της Νυκτός η Έρις μεταφέρει βαθείες δυνάμεις της Νυκτός: το μη Φώς είναι δύναμις συνεχείας διότι μεταφέρει πολλές δυνάμεις πέραν του Ηλίου: αυτές ερωτικώς ενωμένες με τις δυνάμεις του Ηλίου θα αντιπροσωπεύσουν τον Κόσμο της δημιουργικότητας της Ημέρας και της συνεχείας της  Νύκτας.

Γιατί η Έριδα; Διότι όλα είναι Έρις, Πόλεμος σχέσεων, προτεραιοτήτων και σειράς και τάξης: παλεύει η Νύκτα με την Ημέρα να εύρουν το ρόλο τους και η επιλογή της Ερωτικής  Αφροδίτης σημαίνει ότι μέσα από την πάλη Νυκτός και Ημέρας υποκρύπτεται η Ερωτική Ένωσίν των διότι πάντοτε ο Ήλιος υπάρχει είτε βλέπει τη μισή Γαία είτε την άλλη μισή: ο Έρωτας σημαίνει φαντασία του όλου για αυτό και επιλέγεται η Αφροδίτη: ο άνθρωπος πρέπει να φαντάζεται την Ερωτική ένωση του όλου να βλέπει τον κόσμο ως ενωμένο.

Ποιος είναι ο Πάρις; Είναι αυτός που έκλεψε την  Ωραία Ελένη: τι δηλώνει η κλοπή : την μυστικότητα: άρα είναι η μυστική δύναμις ανάδειξης των δημιουργικών δυνάμεων της Ψυχής που θέλει να αναδειχθεί μέσα από το χάος και να καθιερωθεί ως η Ανθρωπίνη Ψυχή: άρα τι θα επιλέξει πρώτα ο Πάρις: πρίν να επιλέξει μοντέλο ανθρωπίνης ωραιότητος: πρώτα θα επιλέξει μοντέλο κοσμικής Ωραιότητος (μήλον της Έριδος)  και έπειτα το μοντέλο Ανθρωπίνης Ωραιότητος (Ωραία Ελένη).

Άρα ο Πάρις επιθυμεί μοντέλο κόσμου: αυτό είναι και το Μήλον της  Έριδος: δεν το προσφέρει στην Ήρα: η μυστική ψυχή που αναδύεται και θα αποτελέσει την παραμόνιμη ανθρωπίνη ψυχή δεν θέλει ο κόσμος να είναι ακατάσχετος ροή: δεν το προσφέρει στην Αθηνά: η ίδια μυστική ψυχή επίσης δεν θέλει ο κόσμος να είναι απλή φαντασιακή σκέψη και σοφία. Επιλέγει να είναι ο κόσμος Ερωτικός, δηλαδή να έχει την ικανότητα να ενώνει τα κομμάτια του και να αποκαθιστά την Ενότητά του ως Μία δύναμις συνεχείας: η Ερωτική  Αφροδίτη είναι το μήνυμα της μιάς εικόνος του κόσμου υπό την ενωτική Ερωτική της φύση.

Έπειτα ο Πάρις είναι έτοιμος σε αυτόν τον κόσμο να χαρίσει τον κάτοικό του: όπως ο θεός της γενέσεως εκατοίκησε τον παράδεισο με τον Αδάμ και την Εύα. Υπάρχει ο Πάρις (ως μυστική ψυχή δημιουργικής ζωής αυτού του μοντέλου κόσμου που επελέγη): ο οποίος επιλέγει μυστικά να μεταφέρει την Μορφή η οποία ως καλούπι θα δώσει το περιεχόμενο Είδους στην Ανθρωπίνη Προσωπικότητα ως Μητέρα του ωραίου: Μυστικώς: διότι ο Άνθρωπος είναι σύνολο φανερών δυνάμεων  αλλά και πολλών κρυφών διότι είναι μέρος του Όντος το οποίο είναι μυστικό: εάν το γνωρίζαμε δεν θα ήμασταν φανεροί διότι θα χανόμασταν μέσα του. Άρα η Ελένη ως Σώμα είναι Φανερή  αλλά το μυστικό της Είδος μεταφέρεται στην Τροία: εκεί θα γίνει ο Αγών ώστε μυστικά να επιλεγούν ποιες οντολογικές δυνάμεις θα αποτελέσουν το περιεχόμενο Είδος του Σώματος που επιθυμεί να δημιουργήσει η μυστική ανθρωπίνη ψυχή: Και πάλι έρις και Πόλεμος: ο Τρωϊκός πόλεμος στον Ανθρωπομορφικό και Ανθρωποκεντρικό Όμηρο είναι ο Αγώνας περί του Ανθρωπίνου Είναι: επιλέγονται η οργή (συναίσθημα ατομικής ξεχωριστότητας) του Αχιλλέως και η Νοητικότητα του Οδυσσέα (πνευματική χάραξη Σκοπού και Νόστου): Όλα υπό τη γεύση του Ενοποιημένου Ερωτικώς κόσμου: Άρα ολοκληρώνεται το μοντέλο ανθρώπου και κόσμου: ο ερωτικά Ενοποιημένος κόσμος υποδέχεται ως κάτοικό του τον ολοκληρωμένο Άνθρωπο που συναισθάνεται σκέπτεται και πράττει καθορίζοντας τον οντολογικό του  νόστο.

Η Γένεσις δεν άντεξε όλο αυτό: ο Νόστος θεωρήθηκε πτώσις και αμαρτία: Εξορία του Παραδείσου: ενώ ο Οδυσσέας γεύεται το μήλο του Κόσμου μέσα από τις περιπλανήσεις του χωρίς να υπακούει σε ζεύγη καλού και κακού, αμείβεται με την επιστροφή του στην Πατρίδα του, η Γένεση  προκειμένου να εξαφανίσει τον ατομικό κόσμο μιάς ασκλάβωτης Οντολογικής σειράς όπου όλοι οι άνθρωποι θα οδεύουν προς την δική τους Ιθάκη, προχωρεί σε κάτι το ανύπαρκτο στην Οδύσσεια: όταν ο Αδάμ και η Εύα (παρακινημένοι από την ψυχή του κόσμου που θέλει να δημιουργήσει κόσμο και Ανθρωπομορφικούς κατοίκους (αναφερόμαστε στον Εωσφόρο)  όλος ο νόστος των πρωτοπλάστων προς το δικό τους  κόσμο, προς το μήλον του δικού τους νοστίμου ήματος, θεωρείται ως αμαρτία: ο Αδάμ και η Εύα όταν τρώγουν το μήλον, όταν ανταποκρίνονται στο μοντέλο του κόσμου, του δικού τους κόσμου, που θα έχει σκέψεις, συναισθήματα (τα ρούχα που ζήτησαν για να καλύψουν την γύμνια των απλώς υπαρχουσών οντολογικών δυνάμεων) ώστε να κατοικήσουν ως πνευματικές και ψυχικές και σωματικές οντότητες στην Ιθάκη  που οι ίδιοι θα εύρουν, αυτό θεωρείται ως αμαρτία και εκβάλλονται του Παραδείσου.

Σε αυτό το σημείο ευρίσκεται και η διαφορά του Ομηρικού με τον  χριστιανικό κόσμο: ο Ομηρικός κόσμος θεωρεί την Ιθάκη  ως ενοποιητικό στοιχείο όλων  των ανθρώπων που θέλουν να επιτύχουν τον νόστον των: άρα επιτρέπονται όλοι οι νόστοι όλες οι επιστροφές: οι Πατρίδες είναι πολλές όπως και οι Άνθρωποι: όχι όμως στην Γένεση: ξαφνικά η  Ιθάκη είναι μία, η βασιλεία του θεού, ο Οδυσσέας έχει ένα μυαλό και μία ψυχή, έναν σκοπό, και όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως ένας Νούς που πρέπει να επιστρέψει στην μία ιθάκη, της  βασιλείας του θεού. Αυτή είναι  και η μεγάλη διαφορά του μήλου της έριδος του Πάρι, και του μήλου της Εύας και του Αδάμ: το μήλον που έδωσε ο Πάρις είναι η έννοια του Κόσμου και όχι ο συγκεκριμένος κόσμος (όπως αυτός περιόρισε το μήλο που έφαγε η Εύα): για αυτό πλέον οι άνθρωποι έχασαν την Έννοια και υποδουλώθηκαν  στο συγκεκριμένο: αυτή είναι και η απαρχή του θανάτου: ενώ το λέει αυτό η γένεση το λέει με ψευδή τρόπο: πλέον δεν μπορούμε να έχουμε την έννοια του εαυτού μας (κάτι το οποίο μας καθιστά αιωνίους (όπως έχουμε την έννοια του Ηλίου όταν κλείσουμε τα μάτια και αυτός υπάρχει0 αλλά έχουμε μόνον την πραγματικότητα του σωματικού μας εαυτού: για αυτό και ενώ εάν  είχαμε την έννοια  θα ξέραμε που ήμασταν και που θα  είμαστε εμείς ζούμε με τον τρόμο του σωματικού παρόντος που κάποτε θα το αρπάξει ο θάνατος: ενώ ο εννοιακός εαυτός είναι μία απλή συνέχεια πέραν ζωής και θανάτου: το μήλον  της γενέσεως εσκότωσε την ταύτισιν του Είναι με την νόησίν μας (Παρμενίδης) και μας έριξε στη σκύλλα και χάρυβδη του πραγματικού το οποίο πλέον μας έχει αλυσοδέσει.