Δοκίμιον περί της Ομοφυλοφιλίας.

 

Δοκίμιον περί της Ομοφυλοφιλίας.

Κάθε σοβαρή ενασχόληση με το θέμα της ομοφυλοφιλίας πρέπει να ξεκινήσει από την έρευνα της λέξης: όμοιος: Πότε δύο άνθρωποι θεωρήθηκαν όμοιοι στη μορφή και στο φύλο; Όμοιοι ως ψυχοσωματικοπνευματικές οντότητες; Διότι θα πρέπει να ξεκαθαρισθεί ότι οι άνθρωποι δεν ήταν και δεν ένοιωθαν όμοιοι στη μορφή και στο φύλο και στην ουσία πάντοτε: από κάποιο σημείο και πέρα εισήχθη η έννοια της ομοιότητας στην ανθρώπινη ζωή και συμπεριφορά: δεν προϋπήρχε του ανθρώπου η έννοια της ομοιότητας. Επίσης θα πρέπει να εξετασθεί από πότε η ομοιότης έγινε κριτήριο πνευματικής συμπεριφοριστικής και σεξουαλικής συμπεριφοράς των ανθρώπων.

Άρα η έννοια της ομοιότητας ανάμεσα στα φύλα δεν είναι φυσική έννοια αλλά λογική ανθρώπινη έννοια. Δεν υπήρχε  πάντοτε απλά γεννήθηκε κάποια στιγμή ως λογική ιδέα και αξία στο μυαλό και στην πράξη  των ανθρώπων. Σε εποχές προλόγου και Χάους (οντολογικής σειράς της ζωής)  κατά τις οποίες υπήρχε πληθώρα μορφών (η μυθολογική πανδαισία μορφών μας υπενθυμίζει ότι η ετερότητα βασίλευε στη φύση) η ομοιότης ως φυσικός παράγων περιοριζόταν στην εξωτερική μορφή ανάμεσα σε  όμοια είδη  και δεν επεκτεινόταν περαιτέρω: διότι το Άρρεν κατανοούσε την ομοιότητα με το Άρρεν ανά είδος ζώου (το λιοντάρι έβλεπε ως όμοιο εξωτερικά ένα άλλο λιοντάρι) αλλά διά του Θήλεος ήξερε ότι θα εξελισσόταν και θα διασφάλιζε την συνέχειά του στη γή: άρα η  ομοιότης ανάμεσα σε δύο αρσενικά ή θηλυκά λιοντάρια δεν επεκτεινόταν έτι περαιτέρω σε κριτήριο ζωής, συμπεριφοράς, επιλογής: εν αρχή όλα ήταν φυσικές δυνάμεις οι οποίες ως άρρενες και θήλειες καθόριζαν την ζωή και την αναπαραγωγή και την εξέλιξή της: σε ένα οντολογικό στάδιο όπου η λογική δεν είχε υπερκεράσει την συμπαντική και δυναμική σειρά των πραγμάτων: πότε το όμοιο αναβαθμίσθηκε και έγινε κριτήριο επιλογών, ζωής και συμπεριφοράς; Αυτή είναι η εναρκτήριος αρχή για κάθε συζήτηση περί την ομοφυλοφιλίαν.

Ο Παγανισμός (όπου όλοι οι ύμνοι είναι επίκληση στο Έτερον διά του Οποίου καλείται η ευλογημένη παροχή των συμπαντικών δυνάμεων  επί της γής (ο Ήλιος, η Θάλασσα, ο Αήρ ως  Έτερες δυνάμεις καλούνται να γονιμοποιούν και να εξελίσσουν τη γή και τα όντα της): η Φύση δεν γνωρίζει το Όμοιον αλλά το Έτερον και το οντολογικώς εξελισσόμενον. Σε έναν Οντολογικόν κόσμο όπου το Χάος δεν έχει απολέσει τα δικαιώματά του το Όμοιον είναι άγνωστο ως μορφή και ουσία: το προηγούμενο ως Έτερον κινεί το Επόμενον και το Επόμενον ως Έτερον  το Μεθεπόμενον: στην Οντολογική Συνέχεια βασιλεύει η  Αγνωστότητα και Ετερότητα του  Χάους.

Η Μυθολογία είναι το εννοιακό σύνορο ανάμεσα στο Χάος και στο Λόγο: η Μυθολογία προσπαθεί κάτι το ακατόρθωτο: να δημιουργήσει κόσμο (ως σύνορο ανάμεσα στο χάος και στη γή) και μοντέλο ανθρώπου (η Αθηνά είναι η  Σοφία κ.λ.π): κριτήριο της  μυθολογίας για πρώτη  φορά γίνεται το Όμοιον: κατά λογικόν τρόπον: θεωρείται ότι οι θεοί τα φυτά οι άνθρωποι είναι επικοινωνούντα δοχεία μίας δύναμης: ο Δίας γίνεται ταύρος γίνεται φυτό γίνεται άνθρωπος: αρχίζει να δημιουργείται η έννοια της μιάς κοινής δύναμης: άρα όλα τα Όντα είναι Όμοια διότι είναι το ίδιο σε σχέση με την κοινή αυτή οντική  δύναμη: ο άνθρωπος είναι  όμοιος με το Δία ο άνθρωπος ο Χ είναι όμοιος με τον Άνθρωπο Ψ διότι είναι μέρη της κοινής θείας δύναμης: για αυτό ο Δίας ερωτεύεται το Γανυμήδη: διότι θεωρεί ότι είναι  Όμοιός του και διά της Ομοίας δύναμής του θα διασπείρει την Επικοινωνία ανάμεσα στα όντα: η συμβολική αυτή ομοφυλοφιλία της Μυθολογίας δεν έχει καμμία σχέση με την μετέπειτα σεξουαλικής φύσεως ομοφυλοφιλία: απλά προωθεί την έννοια του Ομοίου σε  έναν  κόσμο τον οποίο η Μυθολογία προσπαθεί να απελευθερώσει από τα χαοτικά του χαρακτηριστικά: στο χάος ο  Δίας θα ήταν άγνωστος με το Γανυμήδη: στην Μυθολογία όμως το  Όμοιο ελκύει το Όμοιο ως μεταφορά οντολογικών δυνάμεων προκειμένου η εξάντληση των θείων και ανθρωπίνων δυνάμεων  να ολοκληρώσει τις οντολογικές δυνάμεις που αναλογούν στην περιπέτεια της γής: άρα η έννοια του Ομοίου στην Μυθολογία καθίσταται αξιακός παράγων: τα όντα νοιώθουν μέτοχοι κοινών θείων δυνάμεων άρα όμοια σε σχέση με τις κοινές δυνάμεις: η  μυθολογική ομοφυλοφιλία ουδεμία σχέση έχει με τη σεξουαλική ομοφυλοφιλία απλά συμβολικά αναφέρεται στην μεταφορά δυνάμεων ανάμεσα σε όμοια όντα τα οποία με αυτόν τον τρόπο γνωρίζουν την κοινή  και όμοια δύναμίν των και διά της ανταλλαγής δημιουργικά την εξαντλούν διότι την διαδίδουν από Όν σε όν.

Διά των προσωκρατικών αρχίζει να μικραίνει ο κόσμος και σε αυτή την στιγμή  αρχίζει να γεννάται η έννοια του Ομοίου: θα πρέπει να προσέξουμε τα εξής: οι Προσωκρατικοί περιχώρησαν το Όν στις Αρχές, στις Έννοιες, η Ύλη απέκτησε εσωτερική ψυχική εννοιακή ζωή: ο Αήρ δεν είναι αυτό που φυσά (απλώς) αλλά αυτό το οποίο μεταφέρει τις οντολογικές δυνάμεις επί της  γής, κτίζοντας τον κόσμο και τον Άνθρωπο: θα πρέπει να προσέξουμε ότι σταδιακά αρχίζει να μικραίνει ο κόσμος: Αρχίζει να βασιλεύει ένας παράγων άγνωστος σχετικά μέχρι τότε: ο Νούς. Αυτός ο Νούς αποθέωσε την έννοια του Ομοίου άρα και την έννοια της Ομοφυλοφιλίας από το πνευματικό έως το καθαρά σωματικό ταξείδι της.

Ο Όμηρος είναι αυτός ο οποίος γεμίζει με ηρωϊκό περιεχόμενο την έννοια του Ομοίου, καθιστώντας το Όμοιον ως κριτήριο συμπεριφοράς,επιλογής του Άλλου: σε βάση όμως Ηρωϊκή , πνευματική, θείας  και ηρωϊκής ομοίωσης: ο Αχιλλέας είναι Όμοιος με τον Πάτροκλον: ο Πάτροκλος αρύεται από αυτήν την Ομοιότητα αντλώντας τα ηρωϊκά χαρακτηριστικά του: άρα η έννοια της Ομοφυλοφιλίας στο ηρωϊκό της επίπεδο έχει να κάνει με την Φιλίια Ομοίων Ηρώων η Ομοιότης των Οποίων εξελίσσει τους Ομοίους και τους ωριμάζει ως διογενείς Ήρωες σε συμπεριφορά και χάρη. Άρα ο Αχιλλέας φιλεί τον Πάτροκλο ως Όμοιος που έχει να ανταλλάξει και να μεθέξει απείρων ηρωϊκών και παρομοίων  χαρακτηριστικών. Αυτή η έννοια της Ηρωϊκής Αγνής Πνευματικής Ομοφυλοφιλίας επέρασε και στους Αθηναίους και στους Σπαρτιάτες: ο ερώμενος και ο εραστής είχαν την ανταλλαγή Ομοίων Αρετών και διά της καθαρά Πνευματικής ανταλλαγής  αρετών σχέσης των ο Ένας εξέλισσε Πνευματικώς και αξιακώς τον Άλλον. Διότι η  έννοια του Ομοίου ήταν η Ομοιότης των ανθρώπων ενώπιον κοινών δυνάμεων: δύο άνθρωποι ένοιωθαν Όμοιοι εάν είχαν κοινούς θεούς, γλώσσα, ήθη, τρόπους, φυλετική και πολιτειακή καταγωγή: αυτοί ως Όμοιοι φιλούσαν ο Ένας τον Άλλον αυξανόμενοι στην ανταλλαγή  και αύξηση όλων όσων αυξαιναν τη  θεία Ομοιότητά των. Για αυτό εξάλλου οι Έλληνες δεν είχαν λέξη όπως η ομοφυλοφιλία (είναι αντιδάνειο του 19^ου αι) αλλά  είχαν την έννοια του ερωμένου και του εραστού (οι οποίοι ερώσιν (αγαπούν) το θείο και τις αρετές οι οποίες καθιστούν Ομοίους δύο ανθρώπους και τους εξελίσσουν έναντι των ανωτέρων κοινών δυνάμεων). Για αυτό η λέξις κίναιδος αντιπροσώπευε την παρέκκλιση από τα παραπάνω η οποία κινούσε την δημοσία αιδώ.

Αυτός όμως ο οποίος αποθέωσε φιλοσοφικώς την έννοια της Ομοιότητας είναι ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης: ο Πλάτωνας  μέσα από το Σωκρατικό μοντέλο (Άνθρωπος είναι ο έχων ανθρώπινο σώμα ηθικών  πράξεων  αλλά ψυχή  αρετών και πνεύμα ιδεών), ο Αριστοτέλης ορίζοντας στα Μεταφυσικά του την Μορφή ως σύνολο της Ύλης και του Είδους. Πλέον η Ομοιότης έγινε κριτήριο του Ανθρώπου ως σωματικοπνευματικής  οντότητος: Πλέον όλοι οι μύστες απευθύνονται σε ανθρώπους  έχοντας Όμοιο σωματικό και πνευματικό υπόβαθρο: όλοι οι Άνθρωποι θεωρούνται Όμοιοι ενώπιον της ιδέας του Καλού, του Θεού, του Ωραίου, του Όμορφου, του Σκοπού. Σταδιακά (κάτι το οποίο ξεκινά αναμφίβολα από τη  Σωκρατική διδασκαλία) η πνευματική  Ομοιότης αρχίζει να κυριαρχεί της Έμφυλης ετερότητας: δηλαδή: δύο Άνδρες ή δύο Γυναίκες να συμβιώνουν διότι μπορούν να ανταλλάσσουν τον πλούτο των Ιδεών και των αξιών και των πράξεων που τους/τις καθιστούν Ομοίους/όμοιες: άρα η Ομοφυλοφιλία επεκτείνεται (πνευματικώς και αξιολογικώς) όταν οι άνθρωποι θέτουν την πνευματική Ομοιότητά τους, την Ηθική Ομοιότητά τους, την ενδελεχή και εσχατολογική πορεία τους (Όμοια ανά ανθρώπους ) υπεράνω του ότι είναι Γυνή ή Ανήρ: ένας Άνδρας μπορεί να προτιμά πνευματικώς Άνδρες ,μία γυναίκα μία άλλη  γυναίκα διότι διά της Ομοιότητάς των  (σε θέματα αρετών και ιδεών  και αξιών) αλληλοολοκληρώνονται:  ή  ανθιση  των σχολών, των μοναστηρίων  κ.λ.π στηρίζεται στην έννοια του Ομοίου: ο Σωκράτης και ο Ιησούς, το σύνολο των μυστών και των διδασκάλων, απευθύνεται σε Ανθρώπους που πλέον έχουν χάσει τις οντολογικές διαφορετικές πορείες τους και έχουν καταστή Όμοιοι ενώπιον κοινών Αρχών ιδεών και σκοπών.

Άρα η Ομοφυλοφιλία είναι στάδιο της λογικής αντιοντολογικής πορείας διαφορετικών ανθρώπων και στηρίζεται στην Ομοιότητα των  ανθρώπων  ενώπιον κοινών  Αρχών Σκοπών και Αξιών  οι οποίες σταδιακά χαρακτηρίζουν  το σύνολο των ανθρώπων: λαμπρό παράδειγμα αποτελεί η Τέχνη: η Τέχνη  ως άγαλμα αποτύπωσης του ανθρωπίνου σώματος,  ως αποθέωση  της  μορφής στηρίζεται στο ότι όλοι πλέον οι Άνθρωποι συμφωνούν στο ότι αυτή είναι η  Όμοια και κοινή ανθρώπινη μορφή και την συνενώνουν με την έννοια του Ωραίου και του Όμορφου.

Στην πορεία της Ιστορίας και μέσα από το σύνολο των κοσμοίστορικών αλλαγών (Ελληνιστική χαοτική εποχή, εποχή χαοτικών αυτοκρατοριών κ.λ.π) η πνευματική ομοιότης (όπως και το πνεύμα) μετεξελίχθηκε σε υλική  ομοιότητα, όπως και το πνεύμα σε ύλη: το Όμοιον περιορίσθηκε σε εξωτερικά και σωματικά μόνον  χαρακτηριστικά: η  Ομοφυλοφιλία ταυτίσθηκε με την σεξουαλική έλξη ομοίων ανά φύλο  ατόμων. Σε κάθε περίπτωση όμως θα πρέπει να εξετάζουμε διαχρονικώς όλες τις έννοιες.