Δοκίμιον περί της Ομοφυλοφιλίας.

 

Δοκίμιον περί της Ομοφυλοφιλίας.

Κάθε σοβαρή ενασχόληση με το θέμα της ομοφυλοφιλίας πρέπει να ξεκινήσει από την έρευνα της λέξης: όμοιος: Πότε δύο άνθρωποι θεωρήθηκαν όμοιοι στη μορφή και στο φύλο; Όμοιοι ως ψυχοσωματικοπνευματικές οντότητες; Διότι θα πρέπει να ξεκαθαρισθεί ότι οι άνθρωποι δεν ήταν και δεν ένοιωθαν όμοιοι στη μορφή και στο φύλο και στην ουσία πάντοτε: από κάποιο σημείο και πέρα εισήχθη η έννοια της ομοιότητας στην ανθρώπινη ζωή και συμπεριφορά: δεν προϋπήρχε του ανθρώπου η έννοια της ομοιότητας. Επίσης θα πρέπει να εξετασθεί από πότε η ομοιότης έγινε κριτήριο πνευματικής συμπεριφοριστικής και σεξουαλικής συμπεριφοράς των ανθρώπων.

Άρα η έννοια της ομοιότητας ανάμεσα στα φύλα δεν είναι φυσική έννοια αλλά λογική ανθρώπινη έννοια. Δεν υπήρχε  πάντοτε απλά γεννήθηκε κάποια στιγμή ως λογική ιδέα και αξία στο μυαλό και στην πράξη  των ανθρώπων. Σε εποχές προλόγου και Χάους (οντολογικής σειράς της ζωής)  κατά τις οποίες υπήρχε πληθώρα μορφών (η μυθολογική πανδαισία μορφών μας υπενθυμίζει ότι η ετερότητα βασίλευε στη φύση) η ομοιότης ως φυσικός παράγων περιοριζόταν στην εξωτερική μορφή ανάμεσα σε  όμοια είδη  και δεν επεκτεινόταν περαιτέρω: διότι το Άρρεν κατανοούσε την ομοιότητα με το Άρρεν ανά είδος ζώου (το λιοντάρι έβλεπε ως όμοιο εξωτερικά ένα άλλο λιοντάρι) αλλά διά του Θήλεος ήξερε ότι θα εξελισσόταν και θα διασφάλιζε την συνέχειά του στη γή: άρα η  ομοιότης ανάμεσα σε δύο αρσενικά ή θηλυκά λιοντάρια δεν επεκτεινόταν έτι περαιτέρω σε κριτήριο ζωής, συμπεριφοράς, επιλογής: εν αρχή όλα ήταν φυσικές δυνάμεις οι οποίες ως άρρενες και θήλειες καθόριζαν την ζωή και την αναπαραγωγή και την εξέλιξή της: σε ένα οντολογικό στάδιο όπου η λογική δεν είχε υπερκεράσει την συμπαντική και δυναμική σειρά των πραγμάτων: πότε το όμοιο αναβαθμίσθηκε και έγινε κριτήριο επιλογών, ζωής και συμπεριφοράς; Αυτή είναι η εναρκτήριος αρχή για κάθε συζήτηση περί την ομοφυλοφιλίαν.

Ο Παγανισμός (όπου όλοι οι ύμνοι είναι επίκληση στο Έτερον διά του Οποίου καλείται η ευλογημένη παροχή των συμπαντικών δυνάμεων  επί της γής (ο Ήλιος, η Θάλασσα, ο Αήρ ως  Έτερες δυνάμεις καλούνται να γονιμοποιούν και να εξελίσσουν τη γή και τα όντα της): η Φύση δεν γνωρίζει το Όμοιον αλλά το Έτερον και το οντολογικώς εξελισσόμενον. Σε έναν Οντολογικόν κόσμο όπου το Χάος δεν έχει απολέσει τα δικαιώματά του το Όμοιον είναι άγνωστο ως μορφή και ουσία: το προηγούμενο ως Έτερον κινεί το Επόμενον και το Επόμενον ως Έτερον  το Μεθεπόμενον: στην Οντολογική Συνέχεια βασιλεύει η  Αγνωστότητα και Ετερότητα του  Χάους.

Η Μυθολογία είναι το εννοιακό σύνορο ανάμεσα στο Χάος και στο Λόγο: η Μυθολογία προσπαθεί κάτι το ακατόρθωτο: να δημιουργήσει κόσμο (ως σύνορο ανάμεσα στο χάος και στη γή) και μοντέλο ανθρώπου (η Αθηνά είναι η  Σοφία κ.λ.π): κριτήριο της  μυθολογίας για πρώτη  φορά γίνεται το Όμοιον: κατά λογικόν τρόπον: θεωρείται ότι οι θεοί τα φυτά οι άνθρωποι είναι επικοινωνούντα δοχεία μίας δύναμης: ο Δίας γίνεται ταύρος γίνεται φυτό γίνεται άνθρωπος: αρχίζει να δημιουργείται η έννοια της μιάς κοινής δύναμης: άρα όλα τα Όντα είναι Όμοια διότι είναι το ίδιο σε σχέση με την κοινή αυτή οντική  δύναμη: ο άνθρωπος είναι  όμοιος με το Δία ο άνθρωπος ο Χ είναι όμοιος με τον Άνθρωπο Ψ διότι είναι μέρη της κοινής θείας δύναμης: για αυτό ο Δίας ερωτεύεται το Γανυμήδη: διότι θεωρεί ότι είναι  Όμοιός του και διά της Ομοίας δύναμής του θα διασπείρει την Επικοινωνία ανάμεσα στα όντα: η συμβολική αυτή ομοφυλοφιλία της Μυθολογίας δεν έχει καμμία σχέση με την μετέπειτα σεξουαλικής φύσεως ομοφυλοφιλία: απλά προωθεί την έννοια του Ομοίου σε  έναν  κόσμο τον οποίο η Μυθολογία προσπαθεί να απελευθερώσει από τα χαοτικά του χαρακτηριστικά: στο χάος ο  Δίας θα ήταν άγνωστος με το Γανυμήδη: στην Μυθολογία όμως το  Όμοιο ελκύει το Όμοιο ως μεταφορά οντολογικών δυνάμεων προκειμένου η εξάντληση των θείων και ανθρωπίνων δυνάμεων  να ολοκληρώσει τις οντολογικές δυνάμεις που αναλογούν στην περιπέτεια της γής: άρα η έννοια του Ομοίου στην Μυθολογία καθίσταται αξιακός παράγων: τα όντα νοιώθουν μέτοχοι κοινών θείων δυνάμεων άρα όμοια σε σχέση με τις κοινές δυνάμεις: η  μυθολογική ομοφυλοφιλία ουδεμία σχέση έχει με τη σεξουαλική ομοφυλοφιλία απλά συμβολικά αναφέρεται στην μεταφορά δυνάμεων ανάμεσα σε όμοια όντα τα οποία με αυτόν τον τρόπο γνωρίζουν την κοινή  και όμοια δύναμίν των και διά της ανταλλαγής δημιουργικά την εξαντλούν διότι την διαδίδουν από Όν σε όν.

Ας μιλήσουμε για τις Πανελλαδικές εξετάσεις.

 

Ας μιλήσουμε για τις Πανελλαδικές εξετάσεις.

Επέρασαν και οι φετινές Πανελλαδικές εξετάσεις, και αναμένουμε τις επόμενες: Σήμερα (26/6/2025) ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών εξετάσεων του σωτηρίου έτους 2025. Έδωσα εγώ, έδωσαν και τα παιδιά μου. Ίσως δώσουν και τα εγγόνια μου. Ένα τέτοιο μακρόβιο εξεταστικό σύστημα (το οποίο είναι το μακροβιώτερο παντός άλλου) σημαίνει δύο πράγματα: είτε ότι είναι απολύτως επιτυχημένο σύστημα είτε ότι δεν ευρίσκεται κάτι καλύτερο.

Ας ασχοληθούμε με την πρώτη περίπτωση: θεωρείται ότι οι Πανελλαδικές εξετάσεις είναι απολύτως επιτυχημένο εξεταστικό σύστημα διότι είναι αδιάβλητο: ας διαφωνήσουμε: κανένα ανθρώπινο σύστημα δεν είναι αδιάβλητο διότι η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι υποκειμενική: δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό: πιο συγκεκριμένα: η ύπαρξη δύο βαθμολογητών, εάν χρειασθεί και τρίτου, σημαίνει ότι οι βαθμολογίες υπόκεινται στην ανθρώπινη υποκειμενικότητα: επίσης υπάρχει η πιθανότητα (ειδικά στα θεωρητικά μαθήματα) μαθητής  να μην εκτιμηθεί σωστά διότι η ευφυΐα του δεν ακολουθεί τον μαθητικό τρόπο εξέτασης: άρα οι πανελλαδικές εξετάσεις δεν ανιχνεύουν την πραγματική νοητική κατάσταση  των μαθητών αλλά το πόσο μπορούν να αποδώσουν όσα διδάσκονται στο σχολείο.

Σε αυτό το σημείο οι πανελλαδικές εξετάσεις κρίνονται εντελώς  παρωχημένες: σήμερα η πληροφορία έχει επιφέρει το σωκρατικό μοντέλο διδασκαλίας: οι μαθητές ήδη ξέρουν απλά οι δάσκαλοι κριτικά τους καθοδηγούν: οι πανελλαδικές εξετάσεις όμως είναι καθαρά εξετάσεις ξεπερασμένου μοντέλου μάθησης: δεν πρόκειται οι μαθητές να εξετασθούν σε δοθείσες απαντήσεις και να τις κρίνουν: αυτό ξεπερνά το σύστημα το οποίο είναι πυραμιδικό: οι πανελλαδικές εξετάσεις επειδή  κτίζουν παραγωγικά την κοινωνία (επιλέγουν τους επιστήμονες και τους τεχνοκράτες του μέλλοντος) είναι καθαρά πυραμιδικές εξετάσεις: θέλουν λίγους και καλούς: οι πολλοί περισσεύουν, θα πρέπει να πάρουν τα ιμάτιά των προς άγρα ζωής και άλλων  ευκαιριών: Εάν ανέλυσα σωστά τα φετινά αποτελέσματα το 50% των μαθητών αθροιστικά έχουν γράψει κάτω από τη βάση σε όλα τα μαθήματα κατά μέσο όρο: το ότι το 0,21% έγραψε στην έκθεση πάνω από 18 σημαίνει ότι οι νέοι και οι νέες είτε δεν σκέπτονται, είτε δεν συνδυάζουν τις σκέψεις με την έκφραση είτε δεν μπορούν γενικώς: τίποτε από αυτά δεν ισχύει: οι Πανελλαδικές εκ φύσεως απευθύνονται στο 20% των μαθητών: άρα χρειαζόμαστε κριτικούς τρόπους που θα απευθύνονται στο 100% των μαθητών.

Άρα οι Πανελλαδικές εξετάσεις αντιπροσωπεύουν ένα καθαρά ξεπερασμένο κρατικό μοντέλο σύνδεσης του σχολείου με την κοινωνία: στην εποχή  της πληροφορίας: επιβραβεύονται αυτοί οι οποίοι θα καταφέρουν να επιβιώσουν από τις συμπληγάδες πέτρες του εξεταστοκεντρικού σχολείου ,οι υπόλοιποι πρέπει να πολεμήσουν αλλού: το κράτος όμως θα πάρει αυτούς που θέλει ως επιστήμονες,πολιτικούς, δικηγόρους κ.λ.π.

Το αξεπέραστο όμως επιχείρημα κατά των πανελλαδικώνεξετάσεων είναι καθαρά χρονικό: Ο Νέος αποκτά την πρώτη επίσημη κριτική άποψη περί του εαυτού του ών και ούσα (η νέα) 18 χρονών: μέγα λάθος: το σύνολο των παιδαγωγών (από τον Αριστοτέλη ως το Ρουσσώ) είδαν το νέο και τη νέα ως διάρκεια: αυτή αξιολογείται: οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι πλήρως ξεπερασμένες διότι είναι  εξετάσεις στιγμής: καταστρέφουν το νέο και τη νέα ως διάρκεια, θέλουν ακινητοποιώντας την κίνηση και τη φαντασία και την εξέλιξη του παιδιού εν στιγμή να τον ψύξουν, να τον σχηματοποιήσουν, να του πούν : αυτός, αυτή είσαι και για αυτό σε θέλω και σε χρειάζομαι: άρα είναι οι εξετάσεις οι οποίες υποτάσσουν τους μαθητές (διότι έχουν  σχέση με κάτι που τρομάζει και ακινητοποιεί: το μέλλον) άρα οι πανελλαδικές θεοποιώντας το μέλλον παράγουν πιστούς:

Διαβάζοντας για τα πυρηνικά του Ιράν και για το Ιράν γενικώς.

 

Διαβάζοντας για τα πυρηνικά  του Ιράν και για το Ιράν γενικώς.

Η σχέση του Ιράν με τις ΗΠΑ (μετά το πέρας του β΄παγκοσμίου πολέμου) διέπεται από το πλαίσιο σχέσεων μιάς Μητρόπολης με την αποικία της. Όπως θα εκθέσουμε το Ιράν κατά τη διάρκεια του β΄παγκοσμίου πολέμου κατέστη όχι μόνον αποικία των αμερικανών αλλά διάδρομος προώθησης της αμερικανικής βοήθειας (αεροπλάνα και πυρομαχικά) προς τη σοβιετική ένωση. Επίσης οπωσδήποτε κατέστη τόπος εκμετάλλευσης των πετρελαίων. Θα πρέπει βέβαια να γίνει αναφορά στο ότι η σχέση της Αμερικής με το Ιράν συνεχίζει την ιστορία από εκεί που την άφησε η Μικρασιατική καταστροφή και η συνθήκη της Λωζάνης. Οι δυτικοί (κυρίως αμερικανοί) έπρεπε να εισχωρήσουν ακόμα βαθύτερα στην ανατολή: και για οικονομικούς λόγους (πλουτοπαραγωγικές πηγές και η συνεκμετάλλευσή τους) και για εσχατολογικούς λόγους (να κυβερνήσουν τον κόσμο οι δυνάμεις που ξεκίνησαν τη θεολογία και την πολιτική αυτού του κόσμου).

Το Ιράν ήταν χώρα άγνωστη στους αμερικανούς, όχι όμως στους βρεττανούς και στους σοβιετικούς οι οποίοι ήδη είχαν στρατιωτικές και άλλες βάσεις εκεί και στις παραπλήσιες χώρες.Εκμεταλλευόμενοι την παρουσία τους εκεί οι Άγγλοι και οι σοβιετικοί (τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία οι χιτλερικές δυνάμεις πολιορκούσαν τη Ρωσία) κατέλαβαν σημαντικές πετρελαιοπαραγωγικές περιοχές του Ιράν (πλήρης κατάληψη των βρεττανικών συμφερόντων διύλιστηρίων Angloiranian company όπου μάλιστα υπήρχαν πολλοί βρεττανοί εργαζόμενοι). Σε αυτή  τη χρονική στιγμή το Ιράν θεωρήθηκε (τη στιγμή βέβαια κατά την οποία θα φτιάχνονταν οι κατάλληλες υποδομές σε δρόμους και λιμάνια) ο κατάλληλος δρόμος διά του οποίου θα προωθούνταν στην σοβιετική ένωση τα αεροπλάνα βοηθείας και τα πυρομαχικά βοηθείας από τις ΗΠΑ (αυτά εξάλλουν έβαλαν για τα καλά τις ΗΠΑ στο παιχνίδι εξουσίας στο Ιράν (το οποίο προσέχθηκε πολύ και λόγω των φιλογερμανικών του τάσεων κατά το β΄παγκόσμιο πόλεμο ( όπου ολοκληρώθηκε το αποικιοκρατικό καθεστώς του κόσμου). Το όλο σχέδιο και σκεπτικό ήταν απλό: εάν νικούσε ο Χίτλερ στη ρωσία τότε θα έβαζε το πόδι του και στο Ιράν (πετρέλαια και άλλα): άρα έπρεπε να προσεχθεί και η σοβιετική ένωση: πράγματι μέσα από την κατασκευή οδικού και αεροπορικού και θαλασσίου υποδομιακού δικτύου το Ιράν έγινε μεσάζουσα δύναμη από την αμερική προς τη σοβιετική ένωση: οι αμερικανοί μόλις είχαν κερδίσει μία πολύ σημαντική για αυτούς κα τα σχέδιά  τους αποικία (ο πόλεμος του κόλπου και ο πόλεμος τώρα με το Ιράν είναι ξεκάθαρα στην κατεύθυνση δεν σας χρειάζομαι άλλο).

Η κατασκευή λοιπόν του περσικού διαδρόμου από την αμερική προς τη σοβιετική ένωση  προσέδωσε τρομερή δυναμική στους νικητές του β΄παγκοσμίου πολέμου οι οποίοι έμειναν κύριοι του Ιράν και των πετρελαιοπαραγωγικών πηγών του Ιράν και της μακρινής ανατολής. Σε αυτή τη βάση οι αμερικανοί ξεκίνησαν επιβάλλοντας το σάχη Παχλαβί. Η λευκή επανάσταση του Παχλαβί (περιελάμβανε πολλά και χρήσιμα έργα οδοποιίας κ.α) άρεσε στους αμερικανούς: οι Ιρανοί ελέγχονταν από τους αμερικανούς, δεν υπήρχε ο μωαμεθανικός φονταμενταλισμός , ο πλούτος των αμερικανών  περνούσε μέσα από το καθεστώς του κοσμικού Παχλαβί και όλα καλά.

Απόσπασμα από το ετοιμαζόμενο βιβλίο μου: Η οντολογική μετάφραση της ραψωδίας Α της Ιλιάδος.

 

Άρα στην α΄ραψωδία της Ιλιάδος έχουμε τον τρόπο σύμφωνα με τον οποίο η οντολογία γεννά την πολιτική. Συζητούμε βέβαια για την αρχαϊκή εποχή του Ομήρου. Ας προσέξουμε ότι η ενδιάμεση γέφυρα ανάμεσα στην Οντολογία των Θεών και στη μάζωξη των ανθρώπων (ώστε οι άνθρωποι να γίνουν Πόλη) είναι ο παράγων Γνώση: Η Αριστοτελική Απορία ανιχνεύεται λοιπόν στην Ιλιάδα: ο Αχιλλέας απορεί γιατί χάνονται οι άνθρωποι από τα βέλη του Απόλλωνος: το πρόβλημα της απορητικής γνώσης θα επανέλθει και στην Οιδιπόδεια περίπτωση όπου η απορία του χαμού θα καταστή αιτία αποκαλύψεων. Παρατηρούμε ότι τηρείται πιστά το μετέπειτα Εγελιανό πρότυπο: η αρνητικότητα (χάνονται άνθρωποι θα μας πεί ο Αχιλλέας) προκαλεί την θετικότητα της γνώσης που προσφέρει ο μάντης Κάλχας. Άρα η Γνώση δεν στηρίζεται σε ό,τι θεωρείται ως καλόν: Το καλόν δεν είναι πηγή γνώσης αλλά θέασης και απόλαυσης. Γνώση προκαλεί η αρνητικότητα, η έλλειψη, ο πόνος, η αρρώστεια, διότι γνώση είναι η προσπάθεια κάλυψης, ανάμνησης, μεταφοράς ιδεών και αξιών και λύσεων.

Τη Γνώση όμως δεν την προκαλεί ο Οδυσσέας, ο κατ΄εξοχήν πονηρά σκεπτόμενος Ήρωας της Ιλιάδος. Την προκαλεί ο Αχιλλέας, αυτός ο οποίος θα υποφέρει λόγω της μήνιδός του,  ο οργισμένος Αχιλλέας.Πολλά χρόνια αργότερα ο Σωκράτης θα συζητήσει για την μυίγα, τον οίστρο, τον ίμερο, το ακαθόριστο δαιμόνιο, το οποίο τον ωθεί σε απόκτηση γνώσης: η παράδοξη διαλεκτική της γνώσης κτίζεται προσεκτικά από τον μάγο Όμηρο: το χαώδες ως οργή επισκέπτεται τον Άνθρωπο και ηρεμεί μεταμφιεσμένο σε Γνώση η οποία ηρεμεί και αποκαθιστά τη σειρά και τη συνέχεια των ανθρώπων. Όλο αυτό μας υπενθυμίζει ότι η Γνώση είναι το δώρο του Όντος ώστε να ξεχάσουμε ότι ευρισκόμαστε στην άκρη του χάους , ας διασκεδάσουμε (διασκεδάννυμι=περνώ την ώρα μου) με γνώση και σειρά (κτίσματα σε άμμο) πρίν χαθούμε στην συνέχεια του χάους εκεί όπου η γνώση είναι διαλυμένη γέφυρα. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο, καθόλου τυχαίο, ότι ο Αχιλλέας όταν Γνωρίσει θα φύγει από την Μάχη: ο άνθρωπος της γνώσης κατανοεί ότι η ηρεμία της γνώσης δεν τον αντιπροσωπεύει στο βαθμό που κινεί άλλους και ωφελεί άλλους, κλέβοντας από τον άνθρωπο την ατομική οντολογικήσυνέχεια.

Ο Κάλχας , ο μάντης Κάλχας, το μεγάλο ενδιάμεσο ανάμεσα στις συμπαντικές δυνάμεις  που αντιπροσωπεύουν οι θεοί και στους αδαείς ανθρώπους, φοβείται. Ο φόβος του είναι απαρχή λόγου: αρχή  Σοφίας φόβος θεού (θα ειπωθεί πολύ αργότερα) αλλά το ίδιο ισχύει και στον Κάλχαντα: ο Όμηρος βάζει την αξιακότητα της γνώσης στις πρέπουσες ρεαλιστικές βάσεις: η  γνώση είναι κακό πράγμα διότι ανατρέπει,ανακατανέμει, αποκαλύπτει: προκαλεί φόβο στον πομπό διότι προκαλεί ποικίλα προβλήματα στο δέκτη: αυτή η ίδια μεταφορά γνώσης προκαλεί φόβο στο Σωκράτη ( ο οποίος θα πιεί το Κώνειο) στον Μενέλαο του Ευριπίδου ( ο οποίος τρέμει στην αποκάλυψη ότι άλλη Ελένη είχε δίπλα του τόσο καιρό) η Γνώση ανατρέπει τα πάντα και στον Οιδίποδα και στην Αντιγόνη του Σοφοκλέους: διότι η Γνώση είναι ακόμα μεταφορά συμπαντικών δυνάμεων υπερτέρων του ανθρώπου : ο Αγαμέμνονας οργίζεται διότι η Γνώση η αποκαλυφθείσα από τον Κάλχαντα και πάλι (όπως στην περίπτωση της Ιφιγένειας) τον φέρει αντιμέτωπο με υπέρτερες δυνάμεις, δεν φοβίζει τόσο ο Μάντης και η μεταφερθείσα γνώση όσο οι υπέρτερες δυνάμεις οι οποίες διά αυτών μεταφέρονται: άρα σταδιακά ο Άνθρωπος αποκολλάται από το Είναι και θεάται αυτό στο Ενδιάμεσο κάτοπτρο το οποίο σταδιακά θα γίνει Φύσις, φωτισμένος άνθρωπος, Έλλογο όν. Ας σημειώσουμε ότι ο Αχιλλέας αδυνατεί απευθείας να γνωρίσει την Αλήθεια άρα η Αλήθεια πλέον είναι διά του Μέσου προς τον Άνθρωπο. Δημιουργείται λοιπόν το κάτοπτρο: βλέπουμε την Αλήθεια διά κάποιου μέσου και όχι εκ της πηγής. Η Αλήθεια πλέον από τον Όμηρο και δώθε μεταφέρεται ως αντανάκλαση. Όμως εάν θεωρήσουμε και το μέσον ως μέρος της Αληθείας απλά συζητούμε ότι η Αλήθεια  υποκύπτει στις απαιτήσεις του ανθρωπομορφισμού: όσο ο Άνθρωπος θα σταθεροποιείται ως μορφή τόσο οι έννοιες θα χρειάζονται εσοπτρικό μέσον για να μεταφέρονται σε αυτόν ως μεγάλα ενδιάμεσα.

Ο Θάνατος των Θεών.

 

Ο Θάνατος των Θεών.

Πρίν ξεκινήσουμε αυτή τη δημοσίευσή μας ας ξεκαθαρίσουμε πώς ορίζουμε τη λέξη «θάνατος». Ως Θάνατος σε αυτή τη δημοσίευση εννοείται η συνεχής μετατροπή κάποιων Όντων και η συνεχής μετάλλαξη σε κάτι άλλο των δυνάμεών των. Άρα όταν αναφέρουμε: Θάνατος των θεών εννοούμε τον τρόπο, την οδό, τη συνεχή μετάλλαξη των δυνάμεών των σε κάτι άλλο.

Ο ορισμός αυτών του Θανάτου μας ανοίγει και ένα άλλο πεδίο ερεύνης: πώς αναλύεται και ορίζεται η φύσις των θεών αφ΄ής στιγμής υπακούουν και αυτοι στην διαδικασία του θανάτου; Άρα η διαφορά των θεών με τους ανθρώπους είναι μόνον ποσοτική, τομεακή, όχι ποιοτική αφ΄ής στιγμής και οι θεοί και οι άνθρωποι δεν είναι αθάνατοι, δεν είναι άφθαρτοι αλλά πεθαίνουν ο κάθε ένας με τον τρόπο του;

Εάν ο Θεός είναι η έννοια  χωρίς Σώμα  και ο Άνθρωπος έννοια με Σώμα τότε και οι δύο υποπίπτουν στη διαδικασία  του θανάτου. Διότι η Έννοια του Θεού συνεχώς μεταλλάσσεται όπως το Ανθρώπινο Σώμα. Μπορούμε να διαπιστώσουμε το θάνατο των Θεών μέσα από τον  Όμηρο και τα έπη του. Η δύναμις του Διός γίνεται το Πλατωνικό Πνεύμα, η Σοφία της  Αθηνάς ο Νούς του Σωκράτους, η αγγελική δύναμις του Ερμή μετατρέπεται σε ρητορική δύναμιν ενημέρωσης στην πόλιν κράτος των Αθηνών.

Επίσης: το Απολλώνειον  Φώς μετατρέπεται σε δύναμη φωτισμένου Λόγου στον Αριστοτέλη. Ο Διόνυσος μεταφέρεται στα άδυτα της Ανθρωπίνης ψυχής  η οποία πολεμά, αντιμάχεται, διεκδικεί,καταστρέφει και από την Πόλη κράτος μεταφέρει τα πράγματα σε έναν ανοικτό Ελληνιστικό κόσμο. Οι θεοί ως έννοια πεθαίνουν, εξαφανίζονται, μετατρεπόμενοι σε κάποια άλλη έννοια.

Επίσης ο Δίας και η Αθηνά και ο Ποσειδώνας, ως Δύναμις Βουλήσεως, Σοφία αντίληψης και σύνδεσης των ιδεών και των αξιών,ως βάθος ασύμμετρο και χαοτική απροσδιόριστη δύναμις, μετατράπηκαν στο Πλωτινικό Έν, έδωσαν τη χριστιανική φύση ενός φαντασιακού θεανθρώπου, ο οποίος συνδυάζει τη συμπαντική δύναμη με την ανθρώπινη βούληση σε χαοτικό βαθμό: οι θεοί πεθαίνουν και ανασταίνονται σε άλλους θεούς: ποιοι δημιουργούν τους θεούς; Οι άνθρωποι: αυτοί σκοτώνουν τους θεούς και τους μετατρέπουν σε κάτι άλλο: άρα όπως ο θεός καθορίζει τη σωματική μετατροπή των ανθρώπων παρόμοια οι άνθρωποι καθορίζουν την εννοιακή μετάλλαξη των θεών.

Ο θεάνθρωπος Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε στο καρτεσιανό μοντέλο του ανθρώπου ο οποίος μπορεί να αμφιβάλλει για όλα και να κτίσει έναν ανθρώπινο κόσμο βασισμένο στη λογική: χωρίς το θεάνθρωπο Ιησού και την μεταφυσική ηρεμία που επέφερε Καρτέσιος δεν θα υπήρχε: όπως λοιπόν πεθαίνουν όλα στη φύση και ανασταίνονται σε κάτι άλλο αυτό συμβαίνει με τους Θεούς: άρα όλες οι δυνάμεις του Σύμπαντος είναι κυκλικώς επικοινωνούσες και το ίδιο ενώπιον της αδεκάστου και αενάου Οντολογικής των πορείας: Όλα και όλοι σχετίζονται όλα συμβαίνουν σε όλα: όπως ο θεός δημιουργεί τον άνθρωπο ως σώμα το οποίο συνεχώς μεταλλάσσεται διά του θανάτου του, παρόμοια ο άνθρωπος δημιουργεί την έννοια του θεού την οποία θανατώνει συνεχώς μετατρέποντάς την σε κάτι άλλο: άρα μία κεντρική δύναμις υπάρχει η οποία συνεχώς μεταλλάσσεται: απλά σε κάποιες στιγμές έχουμε ακινητοποίηση της πορείας και σε αυτήν την ακινητοποίηση οι άνθρωποι λατρεύουν το θεό επειδή ξεχνούν ότι όλοι και όλα είναι μετατροπές της μιάς δυνάμεως και πεθαίνουν ανά περίπτωση και ανασταίνονται σε κάτι το άλλο.

Ποιο ήταν το μήλον της έριδος;

 

Ποιο ήταν το μήλον της έριδος;

Είναι γνωστή η Ιστορία του Μήλου της Έριδος. Του Αεθλίου Μήλου. Ας σημειώσουμε κάποιες σκέψεις για αυτό. Το Μήλον , το χρυσό Μήλο της Έριδος, δόθηκε από την Θεά Έριδα στους γάμους του Πηλέα και της Θέτιδος όταν δεν προσεκλήθη σε αυτόν. Για να εκδικηθεί άφησε το χρυσό αυτό Μήλον της  Έριδος να κυλήσει ανάμεσα στους καλεσμένους.

Πρίν να συζητήσουμε για τη φύση του Μήλου και τις ιδέες και αξίες οι οποίες ευρίσκονται πίσω από αυτή την Μυθώδη περιπέτεια, άς σημειώσουμε ότι όλη αυτή η Ιστορία προσπαθεί να αποκαταστήσει μία συγκεκριμένη οντολογική πορεία από τη Νύκτα έως την Ημέρα του Ηλίου: οι άνθρωποι πρέπει να έχουν παραστάσεις για το πώς πορεύονται από την Νύκτα προς την Ημέρα: εάν σκεφθούμε ότι η  Έρις είναι Κόρη της  Νυκτός και ότι το Μήλον εδόθη στην Αφροδίτη ο Έρωτας είναι η συνεκτική εκείνη δύναμις η  οποία κρατεί ενωμένη τη Νύκτα και την Ημέρα (διότι ο Ήλιος ποτέ δεν χάνεται αλλά πάντα υπάρχει κρυμμένος ή φανερώς) ο Έρωτας ενώνει όλα τα μέρη υπό τον Ήλιο (ασχέτως του γεγονότος εάν τα βλέπει ή όχι): Άρα μέσα από το Μήλον της Έριδος οι Έλληνες ανεκάλυψαν ότι η δύναμις του Έρωτος είναι αυτή η οποία κρατεί τα πάντα ενωμένα είτε τα βλέπει ο Ήλιος είτε όχι διότι όλα Είναι ως συνέχεια της δυνάμεως του Όντος εκ του οποίου προβάλλει και ο Ήλιος: άρα μέσω της Επιλογής της Αφροδίτης ο  Έρως εμφανίζεται  (όπως και στον Πλάτωνα) ως η συνεκτική δύναμις χάους και κόσμου, Νύκτας και Ημέρας. Ως κόρη της Νυκτός η Έρις μεταφέρει βαθείες δυνάμεις της Νυκτός: το μη Φώς είναι δύναμις συνεχείας διότι μεταφέρει πολλές δυνάμεις πέραν του Ηλίου: αυτές ερωτικώς ενωμένες με τις δυνάμεις του Ηλίου θα αντιπροσωπεύσουν τον Κόσμο της δημιουργικότητας της Ημέρας και της συνεχείας της  Νύκτας.

Γιατί η Έριδα; Διότι όλα είναι Έρις, Πόλεμος σχέσεων, προτεραιοτήτων και σειράς και τάξης: παλεύει η Νύκτα με την Ημέρα να εύρουν το ρόλο τους και η επιλογή της Ερωτικής  Αφροδίτης σημαίνει ότι μέσα από την πάλη Νυκτός και Ημέρας υποκρύπτεται η Ερωτική Ένωσίν των διότι πάντοτε ο Ήλιος υπάρχει είτε βλέπει τη μισή Γαία είτε την άλλη μισή: ο Έρωτας σημαίνει φαντασία του όλου για αυτό και επιλέγεται η Αφροδίτη: ο άνθρωπος πρέπει να φαντάζεται την Ερωτική ένωση του όλου να βλέπει τον κόσμο ως ενωμένο.

Ποιος είναι ο Πάρις; Είναι αυτός που έκλεψε την  Ωραία Ελένη: τι δηλώνει η κλοπή : την μυστικότητα: άρα είναι η μυστική δύναμις ανάδειξης των δημιουργικών δυνάμεων της Ψυχής που θέλει να αναδειχθεί μέσα από το χάος και να καθιερωθεί ως η Ανθρωπίνη Ψυχή: άρα τι θα επιλέξει πρώτα ο Πάρις: πρίν να επιλέξει μοντέλο ανθρωπίνης ωραιότητος: πρώτα θα επιλέξει μοντέλο κοσμικής Ωραιότητος (μήλον της Έριδος)  και έπειτα το μοντέλο Ανθρωπίνης Ωραιότητος (Ωραία Ελένη).

Σαλλουστίου, Περί των Θεών και του Κόσμου.

Σαλλουστίου, Περί Θεών και του Κόσμου.

https://www.ysee.gr/download/saloustios.pdf?fbclid=IwAR2st5EbSsKL4janJJv_rz7UH-5pHTPPJgM9dz4H00MSAl-IdwyjzOrOHRg 

Απόσπασμα από την μετάφρασή μου στον Μακιαβέλι και στο σχολιασμό του στον Τίτο Λίβιο: υπό έκδοσιν βιβλίο μου. Η δύναμις των Ανθρώπων που έκτιζαν Πόλεις.

 

Ο Μέγας Αλέξανδρος επεθύμησε να οικοδομήσει μία πόλη προς τιμήν του ονόματός του, ο Αρχιτέκτονας ο Δεινοκράτης τον επισκέφθηκε και του έδειξε πώς θα μπορούσε να το επιτύχει αυτό  κτίζοντας την πόλη αυτή επάνω στο όρος του  Άθω, διότι εκεί η πόλη αυτή πέραν του γεγονότος ότι θα ήταν πολύ δυνατή θα μπορούσε να αναπτυχθεί προσφέροντας ασφαλές ανθρώπινο περιβάλλον στους κατοίκους της, κάτι το οποίο θα ήταν υπέροχο, σπάνιο  και αντάξιο της φήμης αυτής της πόλης. Όταν ο Αλέξανδρος τον ερώτησε πώς θα ζούσαν οι κάτοικοι αυτής της πόλης ο Δεινοκράτης απάντησε ότι αυτό δεν το είχε σκεφθεί. Στο άκουσμα αυτής της απάντησης ο Αλέξανδρος γέλασε και αφήνοντας το βουνό όπως ακριβώς το βρήκε, έκτισε τη γνωστή Αλεξάνδρεια, εκεί όπου οι κάτοικοί της θα διέμεναν πρόθυμα λόγω του ότι η ύπαιθρος ήταν ιδιαιτέρως γόνιμη, η θάλασσα επίσης αλλά και ο Νείλος προσέφεραν πολλές επιχειρηματικές ευκαιρίες.

Αυτός ο οποίος  λοιπόν θα εξέταζε τα κτίρια της Ρώμης , λαμβάνοντας υπ΄όψιν ότι ο πρώτος οικήτορας της αιώνιας πόλης είναι ο Αινείας, θα πρέπει να γνωρίζει ότι αυτή η πόλη ιδρύθηκε από αλλοδαπούς. Αλλά ακόμα και αν  ο πρώτος ιδρυτής της ήταν ο Ρωμύλος, η Ρώμη θα μπορούσε να έχει ιδρυθεί από γηγενείς κατοίκους της περιοχής χωρίς να έχει θέμα να θεωρείται από την αρχή ελεύθερη χωρίς να ανήκει και να έχει δεσμεύσεις σε κανένα. Μπορούμε επίσης να διαπιστώσουμε, όπως θα φανεί και παρακάτω, ότι οι νόμοι οι οποίοι θεσπίστηκαν από το Ρωμύλο, το Νούμιο και τους άλλους αναγκαστικά όλους αυτούς τους περιόρισαν. Ώστε λοιπόν η γονιμότητα της περιοχής, η άνεση της θάλασσας, οι συχνές νίκες, αλλά και το μεγαλείο της Αυτοκρατορίας δεν θα μπορούσαν να τη διαφθείρουν σε βάθος χρόνου, μάλλον τελικά όλες αυτές οι παράμετροι διατήρησαν την αυτοκρατορία πλήρη αρετής σε μεγαλύτερο βαθμό  από όποιαδήποτε άλλη προικισμένη με αρετές  δημοκρατία.

Περί της Ιστορίας της Σεξουαλικότητας του Μισέλ Φουκό.

 

Περί της Ιστορίας της Σεξουαλικότητας του Μισέλ Φουκό.

Το πρώτο λάθος του Φουκό στο συγκεκριμένο έργο είναι ότι αδυνατεί να συλλάβει την σεξουαλικότητα εν τη οντολογική γενέσει της. Βέβαια κάποιος σωστά θα αντιπαραθέσει ότι αυτό καθόλου δεν χρειάζεται διότι ο σκοπός του Φιλοσόφου είναι να ομιλήσει για τη σεξουαλικότητα κατά τους τελευταίους αιώνες (αυτό εξάλλου δηλώνει και ο ίδιος στην απαρχή του έργου του αυτού): όμως είναι λανθασμένη η σηματοδότηση της σεξουαλικότητας ως του τρόπου σύμφωνα με τον οποίο το υποκείμενο της δύσης αιώνες τώρα έχει κατανοήσει τον εαυτό του ως  υποκείμενο επιθυμίας (όπως αναφέρει ο ίδιος): διότι με αυτόν τον τρόπο χάνουμε την οντολογική συνέχεια η οποία επιφέρει την ιστορική συνέχεια και την σωστή κατανόηση της συμπαντικής εννοίας της σεξουαλικότητας. Η σεξουαλικότητα στον άνθρωπο  δεν είναι πρωτίστως επιθυμία αλλά ούτε και ιστορική εξελιξιμότητα πλευράς του εαυτού μας. Είναι πορεία επαναφοράς προς μία ήδη υπάρχουσα συμπαντική υπερανθρώπινη κατάσταση η οποία είναι αναγκαία διότι έχει να κάνει με την οντολογική  αποκατεστημένη εικόνα του υποκειμένου. Ο Γάλλος φιλόσοφος όμως δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για αυτήν την οντολογικότητα της σεξουαλικότητας διότι είναι υπηρέτης της ιστορικότητας των εννοιών. Εκτός ιστορίας δεν υπάρχει έννοια άρα πρέπει όλα να γίνονται εντός της ιστορίας. Όμως η ιστορία είναι ένα μέρος της οντολογικότητος των όντων , η σεξουαλικότητα έχει να κάνει με την γενικότερη έλξη των πάντων μέσα στο σύμπαν, με μία κεντρική δύναμη η οποία συνέχει  τα πάντα και δεν είναι τόσο επιθυμία όσο δυναμική κατάσταση.

Στο έργο αυτό του Φουκώ σημαντικό ρόλο ενέχει  το ερώτημα: γιατί η σεξουαλικότητα απετέλεσε ηθικό παράγοντα; Ο Γάλλος φιλόσοφος αδυνατεί να επεξεργασθεί την έννοια της σεξουαλικότητας σε ένα ανοικτό συμπαντικό πεδίο και την περιορίζει στην ιστορική της πορεία. Αναφέρεται στη διαφοροποίηση της σεξουαλικότητας από τον παγανισμό έως το χριστιανισμό, στην ταύτιση του κακού με την σεξουαλικότητα, καταλήγοντας ότι η συσχέτιση  της σεξουαλικότητας με το κακό και την ηθική καταφέρνει να περιορίσει τον άνθρωπο ανά εποχή και να τον υποβιβάσει σε κάποιο θρησκευτικό ή κρατικό μοντέλο εξουσίας. Όμως υφέρπει μία άλλη  αλήθεια η οποία ούτε καν θίγεται στο έργο αυτό του Φουκό: η ελευθέρα σεξουαλικότητα στον άνθρωπο σημαίνει ελευθέρα ένωση των αρχετυπικών δυνάμεών του σε σχέση με το άλλο μισό του το οποίο αποκαθιστά τον Ενικό αρχέγονο εαυτό του. Άρα η σεξουαλικότητα είναι πράξη Αυτογνώσης και όχι απλής επιθυμίας κάτι το οποίο δεν φαίνεται να θίγεται ικανώς στο εν λόγω έργο, το οποίο αναλίσκεται σε μία ιστορική ανάλυση της εννοίας της σεξουαλικότητας. Όμως η σεξουαλικότητα δεν μπορεί να είναι απλά ιστορικό μέγεθος αλλά βαθυτάτη γνωσιολογική ανάγκη γνώσης και ένωσης με το έτερον οντολογικό ήμισυ.Το ελευθέρως δρών σεξουαλικό υποκείμενο ευρίσκει την δική του οντολογική οδό και απελευθερώνεται από κάθε μορφή θρησκευτικής ή πολιτικής εξουσίας, αλλά αυτό δεν θίγεται ικανοποιητικά στο έργο, για αυτό και οι μυθολογικές οντότητες απελευθερωμένες οντολογικώς είχαν έντονη σεξουαλική δραστηριότητα διότι η σεξουαλικότητα δεν είναι επιθυμία (όπως λέγει ο Φουκό) αλλά ελευθέρα συμπαντική δυναμική ένωση των Όντων με τις έτερες οντολογικές δυνάμεις στην πορεία του Οντολογικού Είναι.

Σε αυτό το σημείο έγκειται και το κυρίως λάθος του Φουκό. Φαινομενικά όλα είναι ιστορικές κατασκευες, οι οποίες ποικίλουν από εποχή σε εποχή: όμως η σεξουαλικότητα έχει γενεαλογία (το αναφέρει): αλλά ουσιαστικά αντιπροσωπεύει ένα κοινό οντολογικό υπόβαθρο των ανθρώπων διαχρονικά, άρα η ιστορία υπηρετεί την οντολογία και δεν είναι αυθαίρετο οικοδόμημα όπως θέλει να το παρουσιάσει.Προσπαθεί η Ιστορία να ικανοποιήσει την ενική και κοινή  για όλους τους ανθρώπους Οντολογική πορεία η οποία εμπεριέχει όλους τους ανθρώπους φέροντάς τους στην τελική Οντολογική ένωση. Άρα η ιστορία είναι τρόπος ένωσης των ανθρώπων ενώπιον κοινών οντολογικών όρων και όχι αυθαίρετες και τυχαίες κατασκευές: άρα η σεξουαλικότητα υπηρετεί την αναγκαία πορεία του ανθρώπου από τη λήθη του όντος στην υπαγωγή σε θρησκείες και πολιτείες πρίν την επαναφορά του στον συμπαντικό εαυτό του: Η συντήρηση της σεξουαλικότητας έστω με αυτόν τον τρόπο από τη θρησκεία και την πολιτεία συντηρεί την επαναφορά όλων στην κοινή οντολογική πορεία γιατί η σεξουαλικότητα είναι οντολογική γνώση: αλλά ο Γάλλος συγγραφέας αδυνατεί να συνδέσει την Ιστορία με την Οντολογικότητα των ανθρώπων. Με αυτόν όμως τον τρόπο καθιστά την Ιστορία το Όλον αντί το Μέρος και επιτρέπει σε διαχειριστές της εξουσίας να θεωρήσουν τους ανθρώπους ως απλές ιστορικές οντότητες διεχειρίσιμες κατά την Ηθική της εκάστοτε πολιτικής ή ψηφιακής ή επιστημονικής εξουσίας. Αποκομμένος ο Άνθρωπος της Οντολογικής του ταυτότητος γίνεται εύκολο διαχειρίσιμο ιστορικό όν διότι ξεχνά τις πραγματικές  ρίζες του και μεταφυτεύεται κατά το δοκούν της εκάστοτε εξουσίας.

Η εκτίμησή μας για το Β2 θέμα των φετινών Πανελλαδικών εξετάσεων στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών κειμένων.

 

Η εκτίμησή μας για το Β2 θέμα των φετινών Πανελλαδικών εξετάσεων  στο μάθημα των  Αρχαίων Ελληνικών κειμένων.

Στις φετινές Πανελλαδικές εξετάσεις οι μαθητές (στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών κειμένων)  εκλήθησαν να απαντήσουν στο Β2 ερώτημα ποια είναι η ομοιότητα και ποια η διαφορά ανάμεσα στην περίφημη αλληγορία του Πλατωνικού σπηλαίου και στο περίφημο κείμενο του 1984 του Όργουελ το οποίο αναφέρεται στην μελλοντική τροπική εξουσιαστικότητα του κόσμου αυτού. Μάλλον το θέμα είναι εν τη γενέσει του λογικώς λανθασμένον και αυτό θα προσπαθήσουμε ίσως να αποδείξουμε στις επόμενες γραμμές.

Στα αποσπάσματα τα οποία έχουν δοθεί από την Πλατωνική Πολιτεία και το 1984 του Όργουελ εξετάζεται το ζήτημα της πλάνης , της ψευδούς και κίβδηλης πραγματικότητας μέσα στην οποία ζεί το σύνολο των ανθρώπων μίας πολιτικής κοινωνίας. Όμως ο Πλατωνικός κόσμος κατ΄ αρχάς δεν έχει καμμία σχέση με τον Οργουελικό κόσμο. Ο Πλατωνικός κόσμος είναι στενά συνδεδεμένος με τον κόσμο του Αγαθού ως Οντότητος υπερβατικής, ως οντότητας του Καλού και του Ωραίου το οποίο στον κόσμο του ενέχει τις ιδέες όλων  των προσώπων και πραγμάτων. Τίποτε από αυτά δεν υπάρχουν τον Οργουελικό κόσμο ο οποίος συζητεί για ένα πολιτικό κόσμο ο οποίος στηρίζεται στην ικανότητα κάποιων να ελέγχουν κάποιους: ενώ στον πλατωνικό κόσμο υπεύθυνος για τη  λήθη του Αγαθού και του Φωτός είναι ο Εαυτός  (για αυτό και ο Σωκράτης διά της μαιευτικής απευθύνεται ατομικά στους ανθρώπους για την υποκειμενική εσωτερικότητα της αλήθειας ως ανάμνησης) ο Όργουελ απλά στον πολιτικά προσαρμοσμένο κόσμο του θέτει τον άνθρωπο ως εξωτερικότητα, αντικειμενικότητα έναντι συγκεκριμένης εξουσίας η οποία  μπορεί να τον ελέγξει: άρα ενώ στον Πλάτωνα ο αντίπαλος του ανθρώπου είναι το χάος και η λήθη στον Όργουελ είναι η  συγκεκριμένη πολιτική εξουσία η οποία μπορεί να ελέγξει τον άνθρωπο: και σε αυτό το σημείο ξεκινά το λογικό λάθος της ερώτησης ή αποκορυφώνεται:

Ο Σωκρατικός άνθρωπος του σπηλαίου μπορεί  διά του λιγοστού φωτός να μνησθεί της αληθείας και να εξέλθει του σπηλαίου ως γνώστης ιδεών και αξιών. Άρα στη  δεύτερη ενότητα του Όργουελ όσα λέγει ο στοχαστής αυτός δεν είναι κάτι το διαφορετικό από τον Πλάτωνα αλλά μάλλον το ίδιο: άρα λανθασμένως από τους μαθητές ζητήθηκε μία διαφορά στην δεύτερη παράγραφο του κειμένου του Πλάτωνος και του Όργουελ: ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: ο Πλάτων στην Πολιτεία, στον Φαίδρο, στον Μένωνα και σε άλλους διαλόγους διαιρεί την πραγματικότητα σε ιδέα και στα απεικάσματά της: αυτό όμως κάνει και ο Όργουελ στην δεύτερη  παράγραφο: οι άνθρωποι στον Πλάτωνα οδηγούνται στη λήθη διότι οι αισθήσεις τους οδηγούν σε λανθασμένες ιδέες και αξίες: αυτό όμως λέγει και ο Όργουελ: δεν θα καταργηθούν τα δεδομένα των αισθήσεων, διότι αυτά υπάρχουν: απλά από την εξουσία που προβάλλει ο Όργουελ οι αισθήσεις των ανθρώπων θα συνδεθούν με τις ιδέες και αξίες που θέλει και επιθυμεί η κακή  Οργουελική  εξουσία του κόσμου αυτού: άρα το κείμενο της αλληγορίας του Πλάτωνος και το κείμενο απόσπασμα του 1984 του Όργουελ δεν έχουν καμμία διαφορά παρά μόνον ομοιότητες διότι πάντοτε συνδέουν τις αισθήσεις με κάποιες ιδέες είτε αυτές που θεωρώ εγώ ως αλήθεια είτε κάποια εξουσία (αν  και όπως είδαμε ανήκουν σε διαφορετικά οντικά και πολιτικά περιβάλλοντα και δεν μπορεί να γίνει σύγκριση καμμία: διότι ο Πλατωνικός άνθρωπος με την έννοια της αίσθησης κατανοούσε τον τρόπο που η ιδέα  του Αγαθού μορφοποιείται ενώ ο Οργουελικός άνθρωπος με την έννοια της αίσθησης κατανοούσε τον τρόπο πραγμάτωσης των επιστημονικών  πολιτικών τεχνολογικών ιδεών  και αξιών  της εποχής: ο Πλατωνικός άνθρωπος  έχοντας τελείως άλλες εντυπώσεις βλέποντας την Ακρόπολη κατανοούσε τη σύνδεση διά των αισθήσεων του Ωραίου και της Ύλης, ο Οργουελικός άνθρωπος έχοντας άλλα αισθητηριακά δεδομένα βλέποντας την πόλη που ζεί διά των αισθήσεων  δεν ενθυμείται κανενός Αγαθού ή υπερβατικά Ωραίου αλλά τον τρόπο καλύτερης και πιο αληθινής αστικής ζωής: το περιβάλλον του Πλάτωνος είναι συμπαντικό του Όργουελ πολιτικό: οι πλατωνικές αισθήσεις συνδέονται με συμπαντικές έννοιες του Όργουελ με τις χριστιανικές έννοιες του αληθινού που έγιναν πολιτικές σε ένα  κλειστό αστικό κόσμο: