tag:blogger.com,1999:blog-30687090005954647552024-03-18T07:31:47.836+02:00ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ:Σχολείον Λόγου & Έρευνας.Ηράκλειτος έλεγεν την παιδείαν ήλιον τοις πεπαιδευμένοις.Παρμενίδης είπε:" ἔστι εἶναι, μηδὲν δ΄ οὐκ ἔστιν".Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.comBlogger1567125tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-59037474280487454232024-03-18T07:31:00.001+02:002024-03-18T07:31:10.102+02:00Nέα Ελληνικά κείμενα, β΄γυμνασίου. Δημητρίου Χατζή: Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα.<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdYhi_dRSFiWAUTw6BiD5URZDtYGL7JF3HxYuRKzFg7wX8SXeIg4-7dlcF2FnNUob115wbTbkfIu-mn8VEsV7l-NFTkeQe_TjWbGBCTqmFXnO3Q9KC7rKrFRYGMGd8TmIYf1mRbF53ofv-WV7aYYdtUWQNAOZ6xgJbuBBk7xiox03DVVRhhzwHlWlqWJw/s768/17673958_shutterstock_119131492-768x487.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="487" data-original-width="768" height="203" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdYhi_dRSFiWAUTw6BiD5URZDtYGL7JF3HxYuRKzFg7wX8SXeIg4-7dlcF2FnNUob115wbTbkfIu-mn8VEsV7l-NFTkeQe_TjWbGBCTqmFXnO3Q9KC7rKrFRYGMGd8TmIYf1mRbF53ofv-WV7aYYdtUWQNAOZ6xgJbuBBk7xiox03DVVRhhzwHlWlqWJw/s320/17673958_shutterstock_119131492-768x487.jpg" width="320" /></a></div><br />N<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">έα Ελληνικά κείμενα, β΄γυμνασίου.<o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Δημητρίου Χατζή: Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Σύνδεση με το έργο του
συγγραφέα: </span></b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Το
απόσπασμα του σχολικού βιβλίου προέρχεται από το τρίτο κεφάλαιο του
μυθιστορήματος «το διπλό βιβλίο» (1976) στο οποίο ο συγγραφέας παρουσιάζει τις
εμπειρίες του από τα είκοσι χρόνια που έζησε στο εξωτερικό (Γερμανία).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Συγκείμενο: </span></b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Η Ελλάδα στο δεύτερο μισό του 20<sup>ου</sup>
αι, έπειτα από τον β΄παγκόσμιο πόλεμο, αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες. Η
μετανάστευση προς τις χώρες της ευρώπης αλλά και προς την αμερική είναι σύνηθες
φαινόμενο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ιστορικές συνδέσεις: <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Α΄και β΄αποικισμοί<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Μεταναστεύσεις κατά την οθωμανική κατοχή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Εξήγηση του φαινομένου:
<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Η απομάκρυνση του ανθρώπου από τη φύση (φυσική οικονομία) η
έναρξη της βιομηχανικής εποχής, σήμανε την πολιτική σύνδεση με την οικονομία:
αυτή η σύνδεση απαιτεί πόλεις, εργατικό δυναμικό, μέσα παραγωγής,προϊόντα και
κέρδος. Η αποθέωση του χρήματος ως χρηματιστηριακού μέσου πάσης φύσεως
ανταλλαγών, κατέστησε τα κράτη να έχουν ως κοινό παρονομαστή τη δυνατότητα
παροχής ή όχι αμειβομένης εργασίας και των καταλλήλων συνθηκών παροχής εργασίας
και καλού επιπέδου ζωής. Άρα ως συνέπεια της βιομηχανικής εποχής παραδίδεται η
οικονομική μετανάστευση προς χώρες με ισχυρή βιομηχανία άρα ισχυρή οικονομία
και με τη δυνατότητα παροχής θέσεων εργασίας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Υπόρρητη έννοια:<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Επανέρχεται το πανάρχαιο πρόβλημα (το είχαν θέσει οι σοφιστές
στον α΄ΝεοΕλληνικό διαφωτισμό) της διχοτόμησης του ανθρωπίνου εαυτού σε φυσικό
και πολιτικό. Ο άνθρωπος απολλύει την Ελευθερία της Φύσεως χάριν της Πολιτικής
εξέλιξης: όπως λέγει ο Αριστοτέλης ο άνθρωπος προσφέρει μέρος του εαυτού του
ώστε όλοι οι άνθρωποι να παράξουν αυτάρκη και ευδαίμονα πόλη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Θα πρέπει όμως να αναφερθεί ότι οι πόλεις πολιτικά μιμούνται
τη φύση, η οικονομία (όπως η φυσις διαχειρίζεται τις δυνάμεις της με σύνεση)
είναι ο τρόπος διαχείρισης των πολιτικών δυνάμεων: Θα πρέπει να αναφερθεί ότι
προκειμένου να προχωρήσει αυτό το οποίο εννοείται ως πρόοδος και πολιτισμός και
επιστήμη υποβιβάζεται πνευματικά και ηθικά και αξιολογικά ο άνθρωπος , ο
ξεχωριστός άνθρωπος ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με την αλλοίωση του φυσικού
πρωταρχικού εαυτού του, ο οποίος ενώ έχει μία τόσο ανεξάρτητη και αυτοτελή θέση
στη φύση, στην Πόλη τίθεται συχνά κάτω από την ανάγκη συλλογικής προόδου,
προοόδου δομών (όπως είναι η επιστήμη, η οικονομία κ.λ.π).<span></span></span></p><a name='more'></a><o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Αφόρμηση: </span></b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Στο απόσπασμα αυτό του σχολικού
βιβλίου μιλάει ο Κώστας, ο οποίος διηγείται πώς επιστρέφει τα βράδια στο σπίτι
του, από το εργοστάσιο ΑΟΥΤΕΛ, στο οποίο εργάζεται, και ποιες σκέψεις κάνει
κατά τη διαδρομή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Συναφείς έννοιες: <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Κατά Χάϊντεγγερ,η αν-εστιότητα του ανθρώπου. Ο άνθρωπος
μακριά από το τόπο του. Ο τόπος ορίζεται ως το σύνολο των πνευματικών και
ηθικών καταβολών του ανθρώπου, ως η Εστία των αγαπημένων, ως το σύνολο
όλων<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>των συνθηκών ανθρωπίνης ευτυχίας.
Διότι η Εστία είναι η ικανοποίηση όλων των ανθρωπίνων πλευρών μας και όχι μόνο
της οικονομικής μας πλευράς όπως συμβαίνει με την ανεστιότητα του τόπου
οικονομικής μεταναστεύσεως (αναφορά στην Οδυσσεϊκή Ιθάκη ως τόπος Εστιακής
αποκατάστασης (ενάντια σε κάθε εμμενή Καλυψώ).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Η έννοια του τόπου.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης αντιδιαστέλλουν τον τόπο από το
χώρο. Ο άνθρωπος ζεί σε έναν ευρύτερο τόπο από το συγκεκριμένο χώρο όπου
κινείται: ως Τόπος εννοείται η Εστία όπου ο άνθρωπος απολαμβάνει όλους εκείνους
τους ανθρώπους και όλες εκείνες τις συνθήκες οι οποίοι τον καθιστούν
ευτυχισμένο. Ο χώρος είναι ο χώρος του πολέμου, της μετανάστευσης, της
αναγκαστικής διαμονής για διαφόρους λόγους, ο οποίος όμως δρά εξαλλοιωτικά στον
άνθρωπο διότι δεν είναι η Εστία του. Ο Τόπος ως σύνολο δυνάμεων εξελίσσει τον
άνθρωπο και τον προοδεύει πνευματικώς και ηθικώς. Γι αυτό όλα τα θεωρητικά
συστήματα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έχουν Τόπους: οι Έλληνες
έδωσαν ως Τόπο θεών τον Όλυμπο, οι χριστιανοί ως Τόπο του Θεού τη Βασιλεία των
Ουρανών, ο Πλάτων συζήτησε για τον Κόσμο των Ιδεών. Εδώ ο Κώστας έχει απολέσει
τον τόπο του και ζεί σε αλλότριο χώρο ο οποίος τον απομακρύνει από την εξέλιξή
του, την εσωτερικη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χαρά, τις εξωτερικές
ευτυχίες, την πρόοδο και την ενδελέχεια. Διότι ο τόπος προσφέρει πολύπλευρη
πνευματική και ηθική εξέλιξη στον άνθρωπο και όχι μόνον οικονομική ανακούφιση
(όπως πράττει ο χώρος)(χώρος εργασίας).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Το πρόβλημα των<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δύο εαυτών.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ο Κώστας στενοχωρείται διότι<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>διαβλέπει ότι δεν εξελίσσεται ως ύπαρξη στο χρόνο του ΏδεΕίναι αλλά απλά
εξοικονομεί τα προς το ζήν. Η αλλοτρίωση έγκειται στο ότι ο άνθρωπος μακριά από
την Εστία του, ως ανέστιος, δεν εξελίσσει τον πολυσχιδή Εαυτό του, δεν
εκπληρώνει την υπαρξιακή του αποστολή (να ουσιωθεί μέσα από τις χαρές της ζωής
να αντλήσει όλες εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες θα αποκαταστήσουν τον αιώνιο
Εαυό του) καθίσταται ένα προβλέψιμο υλικό μετρήσιμο και ελέγξιμο πλάσμα. Το
κείμενο μας θυμίζει την μετατροπήτ του ανθρώπου από άπειρο Ελεύερο ον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σε πεπερασμένο μετρήσιμο και προβλέψιμο όν,το
οποίο χάνει την Ελευθερία του ως σκλάβος των αναγκών του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Θέμα του κειμένου:</span></b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"> Η παρουσίαση μιάς πτυχής της ζωής
ενός Έλληνα μετανάστη η οποία φανερώνει το έντονο συναίσθημα της αποξένωσής του
μέσα σε μία πολυάνθρωπη πόλη της<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Γερμανίας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ιδέες και αξίες του
κειμένου</span></b><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">: <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">1.Η ανθρώπινη αλλοτρίωση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">2. Η μαζοποιητική και απρόσωπη φύση των πόλεων.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">3. Η Ιστορία μετατρέπεται σε υπερβατική θεότητα η οποία
ελέγχει τους ανθρώπους και τους υποβιβάζει σε μέσα δημιουργίας δομών
(πολιτισμού, επιστήμης,οικονομίας κ.λ.π).<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Το δημιούργημα (Ιστορία) υποκαθιστά το δημιουργό (άνθρωπο): Η μετατροπή
του ανθρώπου σε δούλο της δημιουργίας του (μηχανής<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και εξέλιξης).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">4.Η ψυχική και κοινωνική αποξένωση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του Ήρωα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">5.Ο Ήρωας ως μικρόβιο στον κόσμο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">6.Η απώλεια της προσωπικής και Εθνικής ταυτότητας του ήρωα. Η
απώλεια όλων των πνευματικών και ηθικών προσδιορισμών οι οποίοι ενώ
αναδεικνύονται στον Τόπο που ανήκει ο άνθωπος ,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>χάνονται στον αλλοτριωτικό χώρο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Αφηγηματικές τεχνικές.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ο αφηγητής είναι δραματοποιημένος (ομοδιηγηματικός) , βλέπει
τα γεγονότα μέσα από μία εσωτερική οπτική<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>γωνία σε α΄γραμματικό πρόσωπο. Ουσιαστικά συζητούμε για το<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εξομολογητικό μιμητικό πρόσωπο των μονολόγων
της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δραματικής ποίησης: Όντως: ο
πρωταγωνιστής αποδεικνύει ότι και σήμερα ο άνθρωπος με τον τρόπο του είναι
τραγικός κατά τον τρόπο της Ελένης του Ευριπίδου: μακριά από τον τόπο του,
υποκείμενος στο φαίνεσθαι της καταναλωτικής υπάρξεως, ερευνά τρόπους για να
επιστρέψει στην Πατρίδα του, στην Εστία του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Προτεινομένη
δημιουργική γραφή:<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Γράφοντας μία επιστολή στους δικούς σου (ών μετανάστης
οικονομικός στη Γερμανία) τους διηγείσαι την καθημερινή ζωή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σου, συζητώντας συγχρόνως και τρόπους
διαφυγής από αυτό το στάδιο της ζωής σου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Προτεινόμενο βιβλίο:<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Αλμπέρ Καμύ: ο Ξένος<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Βιλχεμ Ράϊχ: άκου ανθρωπάκο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Βασίλειος Μακρυπούλιας, φιλόλογος.<o:p></o:p></span></p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-69627374578785889432024-03-17T15:05:00.001+02:002024-03-17T15:05:27.433+02:00O ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο.<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDzEobUNyPs3oKb4-vq0QdBVNVILB6LzUcakXKX916ttvxQYN35FRAGRSTrsr-Gx8XHD7_xIHplcMpn5i-I4F8_2yGWGf5HJBEduRAvWW8kOXjVheJEfs1n5vVmd-DsW2mgvdj7g28HMFP9SVaWBXwJqQEbHZWUQ8dCu43zSphL2747YSe2KQCGGn8pgQ/s313/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="313" data-original-width="161" height="313" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDzEobUNyPs3oKb4-vq0QdBVNVILB6LzUcakXKX916ttvxQYN35FRAGRSTrsr-Gx8XHD7_xIHplcMpn5i-I4F8_2yGWGf5HJBEduRAvWW8kOXjVheJEfs1n5vVmd-DsW2mgvdj7g28HMFP9SVaWBXwJqQEbHZWUQ8dCu43zSphL2747YSe2KQCGGn8pgQ/s1600/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" width="161" /></a></div><br />O ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο.<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ο ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο
είναι ο επόμενος δρόμος της σημερινής ανθρώπινης κοινωνίας. Ο
ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο είναι η μετέπειτα εξέλιξη του σημερινού
ανθρώπου και της φύσης του. Κυρίως είναι ένα κάλεσμα στην εσωτέρα οντολογική
μας φύση να αρχίσουμε να ζούμε μέσα σε έναν ευρύτερο συμπαντικό κόσμο και όχι
εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο που τώρα διαβιούμε: εάν σκεφθούμε ότι σύμφωνα με
το φιλόσοφο κόσμος είναι το σύνολο των ιδεών και αξιών μορφών και υλών που τον
συναποτελούν, τότε το κάλεσμα του Μπρούνο είναι συγκεκριμένο: πρέπει να
υπερβούμε τις ιδέες που μας καταδυναστεύουν, πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τις
αξίες που σαν αλυσίδες μας βαραίνουν, να ενώσουμε την ύλη μας και τη μορφή μας
με τις αστρικές και ευρύτερες ελεύθερες πλανητικές δυνάμεις μέρος των
οποίων είμαστε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ο Μπρούνο ξεπερνά το θεό με έναν
πραγματικά πολύ απλό τρόπο: με τον ίδιο τρόπο που ξεπερνά και τον άνθρωπο της
λήθης: διότι ο θεός υπάρχει μόνον εκεί όπου υπάρχουν άνθρωποι της λήθης: Ο
άνθρωπος ζεί μέσα στη συμπαντική ροή, μέσα στην αμείλικτη διαδοχή των κόσμων,
μέσα στην αδυσώπητη κίνηση του Όλου: άρα κανείς θεός δεν είναι σταθερός, κανείς
άνθρωπος δεν γνωρίζει λιγότερα από το θεό: το σύμπαν δεν φέρεται διαφορετικά στο
θεό από ό,τι στον άνθρωπο διότι το Όν διαλύει τα πάντα και τα ξανασυνθέτει, άρα
ο θεός είναι πρόσκαιρες δυνάμεις όπως και ο άνθρωπος, το μόνον το οποίο
υφίσταται είναιη αδυσώπητη ροή. Οι Ηρακλείτειες θέσεις του φιλοσόφου είναι
σαφείς, πύρ αείζωον και συνεχώς μεταβαλλόμενον είναι το μόνον που
υπό αρχές ευρίσκεται , υπάρχει. Όχι τυχαία και χωρίς να το γνωρίζουν οι διώκτες
του του έκαναν το μεγαλύτερο καλό: το έδωσαν στας χείρας του πυρός ώστε να
χαθεί στη συνέχεια του απείρου που τόσο πολύ επιθυμούσε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Ο Τζιοβάνι Μπρούνο, ξεπερνώντας τον
Αριστοτέλη και τον κόσμο της έλλογης κλειστότητας που αυτός υιοθέτησε,
επίστευσε στο άπειρο σύμπαν: άρα δεν πίστευσε στο γεωκεντρισμό ή ακόμα
και στον ηλιοκεντρισμό διότι μέσα από τις άπειρες διαδοχές του κόσμου και
των κόσμων κανείς ήλιος και καμμία γαία και κανένας θεός ή άνθρωπος δεν θα
μπορούσαν σταθεροί να μείνουν: σε μία φυσιολογική επέκταση της μυστικής
θεολογίας του ο Μπρούνο ανήγαγε το μηδέν στον πιο δημιουργικό αριθμό:
διότι όλα υπάρχουν αλλά προϋπάρχουν διότι θα μεταϋπάρξουν με νέο τρόπο, άρα
κάποια στιγμή θα μηδενισθούν διότι θα πρέπει να διαλυθούν και να μεταϋπάρξουν
με ένα νέο τρόπο: Αποκάλυψε λοιπόν ο μέγιστος Ιταλός φιλόσοφος το κυριώτερο
χαρακτηριστικό των χριστιανών προκειμένου να εγκλβίσουν τους ανθρώπους εδώ και
να τους ελέγξουν: την εμμένεια , τίποτε δήθεν δεν αλλάζει διότι ο ένας θεός
έκανε τον ένα κόσμο τον ένα άνθρωπο και είναι αυτή η σταθερότητα της μορφής και
της ύλης ώστε μόνο το εδώ υφίσταται: <span></span></span></p><a name='more'></a>Ώστε ο Μπρούνο αποδομεί το σημερινό κόσμο
πλήρως: είναι ένας από τους πάμπολλους κόσμους ο κόσμος μας, ο θεός μας είναι
ένας από τους πάμπολλους θεούς μας, ο άνθρωπος είναι ένα από τα πάμπολλα
είδη μορφών που μπορούν να υπάρξουν: ο Μπρούνο καταδεικνύει την πλέον
ξεχασμένη αλήθεια: μόνον η κίνησις υπάρχει μέσα στο αχανές όν όλα τα άλλα
είναι εμμένειες πρόσκαιρες και αυταρχικές.<o:p></o:p><p></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η εμμονή του Τζιοβάνι Μπρούνο στο
χριστιανισμό του Αρείου ο οποίος διεκήρυξε ότι ο Χριστός δεν ήταν θεός
αλλά κτίσμα του Θεού μας υπενθυμίζει κάτι απλό μέν το οποίο το ξεχάσαμε δε: η
δύση στηρίχθηκε επάνω στο χριστιανισμό του Αρείου και για αυτό το λόγο ο θεός
των δυτικών χριστιανών είναι αφηρημένος σε σχέση με το
συγκεκριμένο θεό των ορθοδόξων χριστιανών της ανατολής. Γι αυτό εξάλλου το λόγο
φθάσαμε και στο θεϊσμό των γάλλων διαφωτιστών. Όμως ο Μπρούνο ως οντοσοφιστής,
ζών μέσα στο ευρύτερο οντολογικό περιβάλλον ενός συμπαντικού Είναι έθεσε
τους δυτικούς ενώπιον των όποιων ευθυνών των: ο θεός έκτισε τον υιόν του
σε αυτόν τον κόσμον, σε προηγούμενο κόσμο είχαμε άλλους τρόπους όπως και στον
επόμενο κόσμο θα έχουμε κάτι άλλο: άρα ο θεός δεν χρειάζεται λατρεία αλλά
ως άνθρωποι θα πρέπει να καταλάβουμε ότι όλοι είμαστε κτίσματα δυνάμεων, πρέπει
να θυμηθούμε τις οντολογικές μας δυνάμεις ώστε να προχωρήσουε δημιουργικά στο
αχανές σύμπαν. Άρα ο θεός κτίζει ο άνθρωπος επίσης κτιζει το θέμα είναι όλα
αυτά να προχωρούν ες αόριστον. Με αυτόν τον τρόπο ο θεός και ο άνθρωπος είναι
απλά συμπαντικά κτίσματα που απλά προωθούν την οντολογική υπερενέργεια. Η
αντιμετώπιση που έτυχε ο Μπρούνο σήμανε ότι ο κυριώτερος εχθρός του
ήταν η ιδρυματοποιημένη παπική εκκλησία και τα παρακλάδια της (πολιτική και
επιστήμη). Διότι κανείς πλέον δεν ήθελε τη συμπαντική διαδοχή αλλά η
επίγειος παπική και πολιτική εξουσία ήθελαν να ακινητοποιήσουν εδώ τον άνθρωπο
συνδέοντάς τον με όλα τα αξιώματα και τις επιταγές της θρησκείας, της πολιτικής
και της επιστήμης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Μεγάλη απογοήτευση για το Μπρούνο ήταν η
αντίληψή του ότι και οι προτεστάντες (καλβινιστές) ήταν της ίδιας
σκεπτικής και αξιολογικής άποψης με τους παπικούς: σε αυτό το σημείο αξίζει να
μείνουμε για λίγο: η πρωτοβουλία του Λουθήρου να αφήσει ελεύθερο διά της
πίστεως το θεό και να τον συνδέσει συμπαντικά με τον άνθρωπο θεωρήθηκε ότι
ανοίγει το δρόμο στην οντική θέαση του θείου: όμως η απογοήτευσή του ήταν μεγάλη
όταν κατάλαβε ότι ακόμα και ο θεός των προτεσταντών ωδήγησε σε μία σκληρή
επίγεια ελεγξιμότητα του ανθρώπου μέσω της επιστήμης της βιομηχανίας της
τεχνολογίας: απλά ο άνθρωπος έδιωξε το θεό στο σύμπαν ώστε εμμενώς και
προσκολημμένος στη γή να καταστή ένας θεός στη γή χωρίς καμμία διάθεση
συμπαντικής κίνησης παρά μόνον να γίνει θεός επί γής στη θέση του θεού του
ουρανού.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Σε αυτή τη φάση της εργασίας μας αυτής
θυμηθήκαμε τη φράση του Μακιαβέλι ότι για όλα τα δεινά του ρωμαϊκού κράτους
ευθύνεται η παπική εκκλησία: σε σχέση με το Μακιαβέλι ο Μπρούνο μας προσφέρει
την καλύτερη κατανόηση ότι η εκκλησία μέσα από την επικράτηση του ρωμαϊκού
δικαίου και του βυζαντινού παποκαισαρισμού ήταν η τελική εκδήλωση του
εξουσιαστικού σχεδίου των ανθρώπων πού ήταν θεϊκώς επιφορτισμένοι με αυτό το
σχέδιο επί της γής: ο άνθρωπος έπρεπε να εγκλεισθεί επί της γής
ακινητοποιημένος μακριά από κάθε έννοια της συμπαντικής του συνέχειας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: normal; mso-margin-bottom-alt: auto; mso-margin-top-alt: auto; text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 13.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η πίστις του Μπρούνο στους πολλούς και
διαδοχικούς κόσμους σχετίζεται άμεσα με το ερμητικό μοντέλο του
ξεχασμένου οντικού ανθρώπου: ο άνθρωπος την ίδια στιγμή ανήκεί σε πολλούς
κόσμους άρα εν στιγμή έχει τις δυνάμεις όλων των κόσμων που ήταν
είναι και θα πορευθεί. Ο ερμητισμός λοιπόν του Μπρούνο οδηγεί στον
καθολικό και οντολογικό άνθρωπο ο οποίος έχει άπειρες δυνάμεις και ανήκει σε
όλους τους κόσμους , η διαδοχή των κόσμων και των ανθρώπων είναι ό,τι πιο
φυσιολογικό και δεν θα πρέπει να προκαλεί φόβο ούτε ως ζωή και θάνατος κόλαση ή
παράδεισος να ελέγχεται από καμμία θρησκεία. Ο Μπρούνο λοιπόν καταδεικνύει τον
άνθρωπο ο οποίος ως δύναμις ανήκει σε όλον και Είναι και όν δεν δεσμεύεται από
τίποτε και ως το πύρ της συνεχείας συνεχίζει την ύπαρξή του σε όλους τους
διαδοχικούς κόσμους.<o:p></o:p></span></p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-13825539389268416482024-03-16T15:47:00.004+02:002024-03-16T15:47:48.725+02:00 Η εξαφάνισις των Ελληνικών κοινοτήτων:<p style="text-align: justify;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2-eatZyBa7EBuforIdKT0FruIriIoR-3kTrulpx8ZmIbUm6Rur4TomRZNH8wPT_jsEZCrBjhpv9dhTy1RdxE06v9rGlLTLfXT6tKUOTdi-edNQ_78YRukW7w4wjY5GGluS97EdC5-b8CFK9fuYlMQEjvwO44FRQ7ody02nYo_izXvJBg91WJa00j_Pgk/s278/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="181" data-original-width="278" height="181" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2-eatZyBa7EBuforIdKT0FruIriIoR-3kTrulpx8ZmIbUm6Rur4TomRZNH8wPT_jsEZCrBjhpv9dhTy1RdxE06v9rGlLTLfXT6tKUOTdi-edNQ_78YRukW7w4wjY5GGluS97EdC5-b8CFK9fuYlMQEjvwO44FRQ7ody02nYo_izXvJBg91WJa00j_Pgk/s1600/images.jpg" width="278" /></a></div><br />Η εξαφάνισις των Ελληνικών κοινοτήτων:<p></p><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Το Ελληνικό κράτος που προέκυψε στις 3/2/1830 μέσα από τον οθωμανικό ζυγό δεν είχε καμμία απολύτως σχέση με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά βιομηχανικά κράτη: Το Νέον Ελληνικόν Κράτος ήταν ολοκληρωτικά βυθισμένο στην υποανάπτυξη, τη φτώχεια και τις πάσης φύσεως δυσκολίες. Τη στιγμή κατά την οποία τα ευρωπαϊκά βιομηχανικά κράτη είχαν αναπτυχθεί σύμφωνα με τις βιομηχανικές προδριαγραφές οικονομικής πολιτικής και οικιστικής ανάπτυξης: Απουσίαζαν βέβαια οι κοινότητες διότι οι βιομηχανικές πόλεις οι οποίες εστήριζαν τις οικονομίες των κρατών αναπτύχθησαν δίπλα σε ποταμούς εργοστάσια και κέντρα βιομηχανικής εξέλιξης. Στο νέο Ελληνικό κράτος η μεγάλη δυναμική ήταν οι κοινότητες με όπλο την πρωτογενή παραγωγή γύρω από την οικογένεια και τη μικροοικοβιοτεχνία (Φάρσαλα, Αμπελάκια, κ.λ.π). Άρα το κέντρο της Ελλάδος ήταν η οικογένεια ενώ της Ευρώπης το εργοστάσιο, θα λέγαμε η οικογένεια των εργαζομένων: άρα η συνείδηση των Ελλήνων ήταν Εθνική και κοινοτική και οικογενειακή, ενώ των ευρωπαίων υπεροικογενειακή εργασιακή οικονομική σταδιακά υπερεθνική (για αυτό και συνεργάσθηκε αγαστά ο καπιταλισμός με τον κομμουνισμό υπερεθνικά συστήματα και τα δύο).</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να προσέξουμε την απόλυτη υποαναπτυξιακή στασιμότητα και ελεγξιμότητα που επεφύλαξαν οι πραγματικοί κυβερνήτες του Νέου Ελληνικού κράτους στην μεταεπαναστατική Ελλάδα ώστε να καταλάβουμε και τη φύση του σημερινού Ελληνικού κράτους: Το κράτος που ανεφύη το 1830 θα έπρεπε σταδιακά να ακολουθήσει το δυτικό βιομηχανικό μοντέλο: ο Έλληνας του 1840 ζούσε σε σχέση με τη γή, τη στιγμή κατά την οποία στα ευρωπαϊκά εργοστάσια εφαρμόζονταν επιστημονικές μέθοδοι στην επεξεργασία των προϊόντων της βιομηχανίας, οι κύριοι με τα αυτοκίνητα πήγαιναν βόλτες τις κυρίες, το μυαλό των ανθρώπων αναπτυσσόταν με βάση την επιστήμη τη βιομηχανία και την νέα μηχανιστική και οικονομική πολιτική.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η Ελλάδα είχε ικανώτατους επιστήμονες και ανθρώπους του πνεύματος: Πάντα είχε και θα έχει: Έλληνες έδωσαν τα φώτα της Ελληνικής παιδείας στη δύση ώστε να εξελιχθεί η επιστήμη και να φθάσει η δύση στο θαύμα της βιομηχανικής και διαφωτιστικής επανάστασης: όταν όμως απελευθερώθηκε η Ελλάς από τον οθωμανικό ζυγό και ενώ είχαμε το παράδειγμα των σπουδαγμένων στην ευρώπη Κοραή, Ρήγα και άλλων, η Ελλάς ως κοιτίδα πολιτισμού έχουσα ικανωτάτους ανθρώπους επιστήμονες, δυστυχώς απομονώθηκε από την Ευρώπη, δεν αναπτύχθηκε βιομηχανικά, κληρονόμησε τη μεγάλη Ιδέα η οποία απεδείχθη όπλο στα χέρια των μεγάλων εξουσιαστικών δυνάμεων ώστε να συρρικνώσουν τον Ελληνισμό, η μία χρεωκοπία διαδεχόταν την άλλη, το κράτος κάπως με τον Τρικούπη ανέπτυξε κάποιον αγροτικό καπιταλισμό, ξένες εταιρείες έφεραν ρεύμα νερό και άλλα αγαθά: Η Ελλάς με τέτοιον ουρανό γή και θάλασσα έμεινε ολοκληρωτικά βιομηχανικώς υποανάπτυκτη, και όσες προσπάθειες ξεκίνησαν εγνώρισαν την απαξίωση και την αδυναμία επιβίωσης (ειδικά μετά τον τελευταίο ερχομό του Κ.Καραμανλή το 1974).<span></span></p><a name='more'></a><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η Ελλάς λοιπόν έμεινε εκτός κάθε ευρωπαϊκής σκεπτικής και λογικής, κρατικής οργάνωσης και κουλτούρας, προσπαθώντας με κέντρο τις Εθνικοοικογενειακές κοινότητες και την πρωτογενή παραγωγή να επιβιώσει, άθυρμα στα χέρια των μεγάλων δυνάμεων οι οποίες τελικά της έδωσαν την τελική της μορφή γύρω στην δεκαετία του 1970 (ειδικά μετά την Κυπριακή τραγωδία).</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Τότε η Ελλάς κατά τελείως ανορθόδοξο τρόπο έπρεπε να λάβει επιτέλους ευρωπαϊκό προσωπείο: ας το προσέξουμε όχι ευρωπαϊκό χαρακτήρα, αυτό είναι αδύνατον διότι η Ελλάς δεν έχει κανένα χαρακτηριστικό οικονομικό και πολιτιστικό από όσα εδημιούργησαν την ευρώπη των νέων χρόνων για αυτό και είναι δορυφόρος των μεγάλων δυνάμεων προς την ανατολή , ετερόφωτη ετεροοικονομικά κατευθυνόμενη και υποανάπτυκτη βιομηχανικά (ευτυχώς που έχουμε τη βαριά βιομηχανία του τουρισμού η οποία οδηγεί σε ανείπωτη πολιτισμική και εθνική αλλοίωση).</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Το ευρωπαϊκό προσωπείο ήλθε με την είσοδο στην ΕΟΚ: όμως ο Έλληνας είχε ως κέντρο την Εθνικοοικογενειακή ανάπτυξη και στήριξη των κοινοτήτων έστω πρωτογενώς και δευτερογενώς: αυτό έπρεπε να αλλάξει, σε μία χώρα όπου τίποτε δεν έγινε ώστε να ακολουθήσει τον ορθό ευρωπαϊκό δρόμο ανάπτυξης, ώστε να σταθεί ως ισότιμος ευρωπαϊκός εταίρος με δική της βιομηχανία, οικονομική εξέλιξη και παραγωγή πλούτου, και άλλαξε: σταδιακά ειδικά μετά τον ερχομό του πασόκ και την υιοθέτηση της τακτικής του από όλες τις δυνάμεις της πολιτικής, ο Ελληνικός λαός έμαθε ότι δεν χρειάζεται ανάπτυξη και παραγωγή, δεν χρειάζεται ιδιωτική εξέλιξη και παραγωγή, δεν χρειάζεται εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό ώστε η Ελλάς να γίνει ένα βιομηχανικό εργοτάξιο, ο Ελληνικός λαός κατά τρόπο ιστορικώς απίστευτο, εξισώθηκε με τα λοιπά ευρωπαϊκά κράτη στο ότι για πρώτη φορά στα χρονικά άφησε τη νοοτροπία των οικογενειακών κοινοτήτων και αγκιστρώθηκε στο κράτος: θεώρησε ότι τα χωράφια του πατέρα του δεν του χρειάζονται αρκεί να διορισθεί σε μία επιχείρηση: το απίστευτο άλογο και ανώμαλο αυτό βήμα το οποίο ξεπέρασε όλους τους αιώνες κατά τους οποίους η ευρώπη αναπτυσσόταν βιομηχανικώς , εξίσωσε την Ελλάδα με τα λοιπά ευρωπαϊκά κράτη: όλοι πλέον οι Έλληνες ως ευρωπαίοι έμαθαν να ζούν σε σχέση όχι με την οικογένεια και τους κόπους της αλλά σε σχέση με το κράτος: ενώ ο ευρωπαίος το έμαθε σε σχέση με τη βιομηχανική ανάπτυξη ο Έλληνας το έμαθε μέσα από απίστευτα ποσά που σπαταλήθηκαν ώστε να τον αποκόψουν από τις κοινότητες και να τον δέσουν με το κράτος το οποίο έπρεπε να προσφέρει την Ελλάδα στην ευρώπη.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο καλλικρατικός και ο καποδιστριακός δήμος ωλοκλήρωσε αυτή την πορεία: όταν μάλιστα οι Έλληνες εντελώς αστικοποιήθηκαν (κριτήριο ευρωπαϊκής ισότητας , όλοι οι ευρωπαίοι θα πρέπει να ζούν σε σχέση με τις πόλεις και όχι τις κοινότητες της οικογένειας και του Έθνους) ήλθε το κοινό νόμισμα, άρα η απουσία Εθνικής αυτόνομης παραγωγής (η οποία ποτέ δεν υπήρξε με βιομηχανικούς όρους) ήλθαν τα μνημόνια και σήμερα η Ελλάς εξισώθηκε με την ευρώπη όχι επειδή είναι μία ικανή βιομηχανική χώρα με την απαραίτητη λοιπή εξέλιξη αλλά επειδή πλέον σήμερα οι χώρες δεν ενώνονται με βάση τα εργοστάσια και την παραγωγή (όπως το 1830): σήμερα οι ευρωπαϊκές χώρες ενώθηκαν με βάση το <span lang="EN-US">life</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">style</span>, το ηλεκτρονικό χρήμα που χρησιμοποιεί τις χώρες ως απλούς παίκτες, την ψηφιακή εποχή, και την παγκόσμια ηλεκτρονική ελεγξιμότητα η οποία ελέγχει και εξισώνει πλήρως τις χώρες.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Τα επόμενα βήματα είναι γνωστά: η Ελλάς είναι πλήρως ελεγχομένη και είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι θα ακολουθήσει το δρόμο συγκεκριμών νόων: μέσα στην άχρωμη άοσμη και μαζοποιητική ηλεκτρονική εποχή των ψηφιακών εικόνων η πιο ελκυστική των οποίων είναι αυτή του πάλαι ποτέ νοήμονος ανθρώπου.</p><div><br /></div>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-89477262461206179992024-03-16T10:39:00.003+02:002024-03-16T10:39:43.298+02:00Παρώνυμα.<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglvk7k-qv-l20vzEMpQ-psbwcZwuzOZ9qzDzChFPmxx6fNh0998GJqjP1cK_GDqTbaHchBDX3Wv6CmSSy8QmNc_HhZ3TpKLoQwrIywIlLC0VH9T4HPUOWRb1L1QUAZrvB0dHLNEPN8j3dx-HpqgZiOyFuNVOEY_6hQCBdLPMHuPdsnuE-CPtA8iPpFXXE/s768/17673958_shutterstock_119131492-768x487.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="487" data-original-width="768" height="203" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglvk7k-qv-l20vzEMpQ-psbwcZwuzOZ9qzDzChFPmxx6fNh0998GJqjP1cK_GDqTbaHchBDX3Wv6CmSSy8QmNc_HhZ3TpKLoQwrIywIlLC0VH9T4HPUOWRb1L1QUAZrvB0dHLNEPN8j3dx-HpqgZiOyFuNVOEY_6hQCBdLPMHuPdsnuE-CPtA8iPpFXXE/s320/17673958_shutterstock_119131492-768x487.jpg" width="320" /></a></div><br /> Πρέπει να εγκύπτουμε στο πρόβλημα της μελέτης της ύλης (εγκύπτω = ασχολούμαι ενδελεχώς με κάτι).<p></p><p>Ενέσκηψε πρόβλημα βαρυχειμωνιάς (προέκυψε, εμφανίσθηκε)..</p><p><br /></p><p>Η αγένειά του τον καθιστά απεχθή.</p><p>Οι επαχθείς όροι του δανείου.</p><p><br /></p><p>Οι ενδοιασμοί του τον κρατούν σε αναποφασιστικότητα (φόβοι).</p><p>Παρουσιάζει ένδεια επιχειρημάτων.</p><p><br /></p><p>Η χώρα διέρχεται βαθεία οικονομική κρίση.</p><p>Μετέρχεται (χρησιμοποιεί) κάθε μέσο να γλιτώσει.</p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-34913833685604335672024-03-15T12:03:00.002+02:002024-03-15T12:03:29.660+02:00Οδοιπόρος, οδοιπορία.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8eYh68xh2d9q5s4Yc8PE00eNQgY5fJ91VwOcfLkMSJwwBBIJcXVi5_pgwo-JRk37Wyn_wj5Kpcq9gnj5Hwb55MFhjayEMq8VJ13E5vjktEuQIkRd19bzHV_XeU3sON-rQAdOoHDkK5InD6GDK9nUpk6DVWJlLnD_aje-4Vg1pfIRY25mnGWoorWcI_Rg/s1600/R.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8eYh68xh2d9q5s4Yc8PE00eNQgY5fJ91VwOcfLkMSJwwBBIJcXVi5_pgwo-JRk37Wyn_wj5Kpcq9gnj5Hwb55MFhjayEMq8VJ13E5vjktEuQIkRd19bzHV_XeU3sON-rQAdOoHDkK5InD6GDK9nUpk6DVWJlLnD_aje-4Vg1pfIRY25mnGWoorWcI_Rg/s320/R.jpg" width="320" /></a></div><br />Το ρ.πορεύω δίδει την πορεία. Αλλά το Οδοιπόρος δίδει την Οδοιπορία: ως παρασύνθετο από το οδός και πόρος: άρα δεν μπορεί να γραφεί με -ει. Οδοιπορία.Με -ι.<div>Πρωτοπόρος-πρωτοπορία</div><div>Πεζοπόρος -πεζοπορία.</div><div><br /></div><div>Γενικώς το β΄συνθετικό καθορίζει και την ορθογραφία της λέξεως:</div><div>ανεξίθρησκος: (ανεξαρτήτου θρησκείας): ανεξιθρησκεία.</div><div><br /></div><div>Επίσης: γράφω καινούργιος και όχι καινούριος (χωρίς -γ).</div><div>Διότι παράγεται από το καινόν έργον : καινούργιο.</div><div><br /></div><div><br /></div>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-32037830597791700662024-03-14T19:56:00.001+02:002024-03-14T19:56:19.664+02:00Περί του Αριστοτελικού παραδόξου.<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEmHh7PJxUHh9Nwmsfmf3z66D0AeQN-hnTGemm4Phi8VvYLk7Pw6THkoPDPZLou95QssjbpTX74BGSeITv4EYAPfgyeGS5DQiYmkdVZtiZH-YjDKJnXQFK4DKGG8Ll7S7UNA4h98toC7hnu95AknUGhmjpkTrWLBgfwjB0UQWqHpep9Vv5DF-fmPN8cn4/s276/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="276" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEmHh7PJxUHh9Nwmsfmf3z66D0AeQN-hnTGemm4Phi8VvYLk7Pw6THkoPDPZLou95QssjbpTX74BGSeITv4EYAPfgyeGS5DQiYmkdVZtiZH-YjDKJnXQFK4DKGG8Ll7S7UNA4h98toC7hnu95AknUGhmjpkTrWLBgfwjB0UQWqHpep9Vv5DF-fmPN8cn4/s1600/images.jpg" width="276" /></a></div><br /><span style="text-align: center;">Περί του Αριστοτελικού παραδόξου.</span><p></p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p></p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο κόσμος μας αποτελείται από τρείς κυρίως παραμέτρους: την ιδέα, τη φύση και τον άνθρωπο: η κινητικότητα αυτών των τριών παραμέτρων καθορίζει και την ποιότητα και ποσότητα του ανθρώπου και του κόσμου: η αφηρημένη ιδέα έγινε συγκεκριμένη αλλά ως ουσία και ονομάσθηκε φύσις (διότι έφυ η ουσία, το Είναι των ιδεών) επίσης αυτή η ουσία απέκτησε μορφή και κατέστη μορφική ουσιαστική ζωή (άνθρωπος και λοιπά έμβια όντα). Θα πρέπει όμως να καταλάβουμε και να υποστηρίξουμε ότι αυτό το σύνολο δεν προϋπήρχε και δεν θα μεταϋπάρχει, αποτελεί μία πρόσκαιρη στάση του όντος: άρα ορθή σκέψις είναι η περιγραφή και γνώσις όλης της σειράς από τα βάθη του όντος πώς εφτάσαμε σε αυτές τις τρείς παραμέτρους και κυρίως η οντολογική μοίρα αυτών των τριών παραμέτρων στον επόμενο κόσμο: τίποτε όμως από όλα αυτά δεν συμβαίνει στην παραδοθείσα φιλοσοφία, η οποία υποπίπτει στο παράδοξο απλά με το λόγο να πείθει ότι αυτά τα τρία μεγέθη υπάρχουν, με το λόγο να τα επιβάλει, να τα εγκαθιστά ως φιλοσοφικώς αποδεκτά, διαλύοντας κάθε οντική σειρά και στερεώνοντας μία όψιμη και πρόσκαιρη γήϊνη σειρά όλων αυτών των παραμέτρων η οποία όμως δεν έχει οντολογική αξία και συνέχεια.</p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Αυτό είναι και το παράδοξο του Αριστοτέλους: ως οντολόγος ορθός φιλόσοφος (εάν ήταν) ώφειλε να περιγράψει και να καθορίσει την οντολογική φύσιν των παραμέτρων του κόσμου μας ώστε να φανεί το οντολογικό αποτύπωμα στο χθές και σήμερα και αύριο των μεγεθών που αποτελούν τον κόσμο μας: Αντίθετα αυθαίρετα και αντιοντολογικά ο Σταγειρίτης φιλόσοφος θεωρεί ότι ο άνθρωπος ως μορφή και ύλη ήταν είναι και θα είναι: δεν λαμβάνει υπ΄όψιν άλλες μορφές ανθρώπου οι οποίες εξαφανίσθηκαν εντέχνως στο βάθος του χρόνου (οι θεότητες, οι ανθρωποθεότητες, τα όντα τα οποία περιγράφονται σε μυθολογίες και ποιήματα, ο Αριστοτέλης υιοθετεί μόνον μία από τις άπειρες ανθρώπινες μορφές με κριτήριο την επιφανειακή αρμονία ανάμεσα στην όψη στον Ήλιο στην αρμονία της μορφής και στο κοινώς αποδεκτό).<span></span></p><a name='more'></a><p></p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Με αυτόν τον τρόπο ο Αριστοτέλης υποπίπτει στη μεγίστη αντίφαση: απορρίπτει σωρεία μορφών, απορρίπτει το πώς ήταν και θα είναι στο χάος η μορφή όταν διαλυθεί και επανεκατανεμηθεί σε άλλες μορφές, και την παρούσα μορφή που βρήκε την τελειοποιεί στα Μεταφυσικά του ως μέρος της ουσίας, διότι η Αριστοτελική ουσία είναι το σύνολο της μορφής (κάποιων οντικών χαρακτηριστικών) και της ύλης. Το παράδοξο και η αντίφαση είναι έκδηλη: δηλαδή εάν ο Αριστοτέλης ήταν ταύρος θα έλεγε τα ίδια για τους ταύρους, επίσης εάν ήταν τέρας θα έλεγε τα ίδια για ένα τέρας με ένα μάτι το οποίο τώρα το έχει απορρίψει ως μη αρμονική μορφή.Η οποία δεν μπορεί να συνεχίσει στο ηθικό και άλλο σύστημά του. Άρα το παράδοξο της Αριστοτελικής και όχι μόνον φιλοσοφίας είναι το ότι δεν θυμάται ό,τι υπάρχει οντολογικώς ώστε να το αναλύσει, ξεκινά από αυτό που βλέπει το οποίο στερεοποιεί, επιβάλει, και θεωρεί ως αυθύπαρκτο στο σύμπαν των ανθρώπων, αποκόπτοντας άπειρες άλλες μορφές και ουσίες από την οντολογική πορεία και γνώση του ανθρώπου.</p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Με αυτόν τον τρόπο επιβάλλεται η ανθρώπινη αυτή μορφή, με αυτόν τον τρόπο επιβάλλεται αυτό το συγκεκριμένο ηθικό σύστημα, με αυτόν τον τρόπο επιβάλλεται ο μονοθεϊσμός ό οποίος πολλά οφείλει στην Αριστοτελική μορφή διότι εκεί στηρίχθηκε η μορφή του Ιησού η οποία λατρευτικά επεβλήθη στα πλήθη. Εξάλλου και οι βυζαντινοί και οι μετέπειτα δυτικοί αυτοκράτορες το μοντέλο του Αριστοτέλους υιοθέτησαν : απέρριψαν κάθε οντολογική άλλη μορφή και ουσία, και δέχθηκαν μόνον αυτήν που είδαν ως πρέπουσα: όπως ο Αριστοτέλης δεν ασχολήθηκαν με το Όν ως τέτοιο, με τη χαότητά του και την ποικιλία του αλλά ξεκίνησαν από τις εμπειρίες του ματιού ώστε να πούν ότι αυτή η μορφή είναι αποδεκτή ενώ κάποιες άλλες όχι με τις γνωστές συνέπειες.</p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Το Αριστοτελικό παράδοξο έδωσε σε αυτόν τον κόσμο και στην εξουσία του τον τρόπο εξουσίας του που είναι έλλογος, ο λόγος της εξουσίας πείθει, διότι τα πράγματα είναι αυτά που τα βλέπει η εξουσία ή αυτός που μπορεί να επιβάλλει τα δεδομένα της εμπειρίας του και να είπει: αυτά πιστεύω εγώ αυτά θα πιστεύσετε και εσείς. Το Αριστοτελικό παράδοξο διαλύει την οντολογική απειρία και επιβάλλει σε όλους τους τομείς (φιλοσοφικό, επιστημονικό, θεολογικό, πολιτικό, και στην καθημερινότητα των ανθρώπων) τη γνώμη αυτού που μπορεί και ξέρει πώς να επιβάλει τα δεδομένα της εμπειρίας του. Ο Αριστοτέλης ευρισκόμενος σε έναν άλλο κόσμο θα είχε εντελώς άλλη φιλοσοφία, σε αυτόν τον κόσμο με αυτές τις εμπειρικές μορφές είχε αυτή τη φιλοσοφία: άρα δεν έχει η φιλοσοφία της μία και ενιαία οντολογική απολυτότητα του Όλως και ενιαίως εν τω Είναι υπάρχειν. Πρώτα είδε εδώ τις μορφές και έπειτα τις κατοχύρωσε ως ουσίες φιλοσοφικά, σε άλλον κόσμο χωρίς μορφές θα έλεγε άλλα, αλλά αυτοί οι δύο κόσμοι οντολογικά είναι συνεχείς, άρα ο Αριστοτέλης επέβαλε τα δεδομένα του ενός κόσμου χωρίς να καταφέρει την οντολογική συνέχεια: αυτή όμως είναι και η γλώσσα της εξουσίας στους ανθρώπους σε αυτόν τον πλανήτη: υπάρχει ό,τι βλέπει και επιβάλλει η εξουσία πέρα από τους ατομικούς οντολογικούς δρόμους ελευθερίας του κάθε ενός.</p><div><br /></div></div></blockquote>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-91975696566510666522024-03-13T22:36:00.003+02:002024-03-13T22:36:32.128+02:00Περί του αριθμού Οκτώ (8).<p style="text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCZ2HH4voakN0y2Ru5djYBnPPyi8aL5hnU6ZSQ8O8OL1L22xwlRfkMlnKJ4bkBJXZNh_PQpryjz7VyBdF_4QXsvIFDfW58tciY6Ddk1ZOd0YH_Uk0XTJu26cg61g6V-AU2U-1_Q_Yy3MW0VKMBT9RuUWB5C8QV0SjgAJgvEppGMv-x3ixzMiDacYrA/s225/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82%20(74).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="225" data-original-width="225" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCZ2HH4voakN0y2Ru5djYBnPPyi8aL5hnU6ZSQ8O8OL1L22xwlRfkMlnKJ4bkBJXZNh_PQpryjz7VyBdF_4QXsvIFDfW58tciY6Ddk1ZOd0YH_Uk0XTJu26cg61g6V-AU2U-1_Q_Yy3MW0VKMBT9RuUWB5C8QV0SjgAJgvEppGMv-x3ixzMiDacYrA/s1600/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82%20(74).jpg" width="225" /></a></p><div style="text-align: justify;"><br /></div><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;">Περί του αριθμού Οκτώ (8).</div></span><p style="text-align: center;"></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο αριθμός 8 δηλώνει την μεγάλη επανεκκίνηση και συνέχεια. Ίσως είναι ο αριθμός της συνεχούς τελειότητας και ο αριθμός της απολύτου αληθείας διότι δηλώνει την απόλυτο οντολογική συνέχεια, επίσης δηλώνει κάτι που τρέμουν όσοι προσπαθούν να εμπεδώσουν παραμόνιμες αλήθειες και ιδέες και αξίες σε αυτή τη διάσταση: τίποτε δεν υπάρχει ως τέτοιο, όλα είναι συνέχεια κάποιου άλλου, όλα γίγνονται ό,τι κάτι άλλο ήταν πρίν από αυτά και ό,τι όλα θα γίνουν μετά από αυτά.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο αριθμός 8 χαρακτηρίσθηκε ως ο αριθμός της τελειότητας (δεν είναι) διότι ακινητοποιήθηκε από τις θρησκείες: η απόσταση από την μία Κυριακή έως και την άλλη Κυριακή είναι ο αριθμός 8 και αυτός θεωρήθηκε ως τέλειος διότι κλείνει ο κύκλος της δημιουργίας και όλα επιστρέφουν αυτογνωσιακά στον εαυτόν τους: όμως αυτό είναι οντολογικό λάθος: ο αριθμός 8 δηλώνει την απόλυτη οντολογική ανακύκλιση, συνέχεια, μετατόπιση και ανακατανομή δυνάμεων, όλα είναι και δεν είναι όλα γίγνονται μηδενίζονται και ξαναγίγνονται.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Όχι τυχαία ο αριθμός 8 τοποθετήθηκε έπειτα από τον αριθμό 7 και πρίν από τον αριθμό 9: ο 7 είναι ο αριθμός της ολοκλήρωσης των πάντων ως το τέλειο άθροισμα του τελείου τετραγώνου της συναναστροφής θήλεος και άρρενος (2<sup>2</sup>) και της διά του τέκνου ολοκλήρωσής των (3) (4+3=7). Ο οκτώ δηλώνει ότι όλα ενώνονται, απολαμβάνουν την ολοκλήρωσή τους, γίγνονται ένα ως σύνολο συνεχούς αποκατάστασης, πρίν ξαναρχίσουν την ανανέωσή τους (νέο-εννέα).</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ας ιδούμε λοιπόν προσεκτικά τον αριθμό 8 και ας τον εφαρμόσουμε στην παρούσα διάστασή μας, διότι ο αριθμός 8 εφευρέθηκε από οντολόγους οι οποίοι διά του αριθμού αυτού συνέδεσαν όλα τα όντα της διάστασής μας με την οντολογική πραγματική τους συνέχεια: ο αριθμός 8 δηλώνει την δίχως τέλος συνέχεια όλων επί όλων: ο άνθρωπος γίνεται θεός και ο θεός άνθρωπος: το ζώον γίνεται άνθρωπος και ο άνθρωπος ζώον: η νύκτα ημέρα και η ημέρα νύκτα: ο πλούσιος πτωχός και ο πτωχός πλούσιος: η πόρνη άγιος και ο άγιος πόρνη: το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο. Το καλό κακό και το κακό καλό: εφαρμόζονται με αυτόν τον τρόπο όλα τα φυσικά ανθρώπινα και θεία μεγέθη: διότι τίποτε δεν υπάρχει (το θείο είναι ο άνθρωπος που γίγνεται θεός, ο άνθρωπος είναι ο θεός που γίγνεται άνθρωπος, η φύσις είναι η μεταμφίεσις του χάους που ξαναγίνεται χάος <span lang="EN-US">ad</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">infinitum</span>).<span></span></p><a name='more'></a><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ώστε όλα ξεκινούν ως μονάδα, νομίζουν ότι υπάρχουν, γίγνονται 2, τελειοποιούνται ως 3, θεμελιώνονται ως 4, αυτογνωστοποιούνται ως άθροισμα του 2 και 3 ως 5, τα τέλεια 3 ενώνονται έχοντας αυτογνωρίσει την μηχανή της αναπαραγωγής (3+3) και ησυχάζουν έχοντας καταλάβει τη γήϊνη θέση τους (7): όμως απατώνται οικτρά: το Όν αρπάζει όποιον νομίζει ότι είναι θεός, άνθρωπος, ζώον, φύσις, καλός, άγιος κ.λ.π και διά του αριθμού 8 τον ξαναρίχνει στην κίνηση την ατέρμονα του 8: διότι ο αριθμός 8 δηλώνει την μεγαλυτέρα οντολογική αλήθεια την οποία κάποιοι προσπάθησαν να κρύψουν αλλά εις μάτην: τίποτε δεν υπάρχει ως τέτοιο (ο ορθός ορισμός του μηδενός) αλλά όλα υπάρχουν εν ροή και αυτή η διάσταση θα παύσει όταν όλα γίνουν όλα: τότε θα προχωρήσουμε στην επομένη διάσταση όπου δεν θα υπάρχει ο αριθμός 8 αλλά θα υπάρχουν άλλα.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η θρησκεία παμπόνηρα ως συνήθως προσπάθησε να κρύψει την οντολογική δυναμική του αριθμού 8 λέγοντας ότι είναι ο αριθμός της τελειότητος: από την μία Κυριακή έως την άλλη κλείνει ο κύκλος δημιουργίας και αυτό δηλώνει μία ακίνητη τελειότητα και πλήρη αυτογνωσία: μέγα λάθος: η επομένη Κυριακή της πρώτης Κυριακής θα κινήσει και πάλι τη δημιουργία ανακατεύοντας τα πάντα κάνοντας το θεό άνθρωπο το ζώο άνθρωπο και τον άνθρωπο ζώο: άρα ό,τι είναι την πρώτη Κυριακή θα γίνουν κάτι άλλο την Δευτέρα Κυριακή (οι άνθρωποι της πρώτης Κυριακής θα είναι θεοί στην Δευτέρα Κυριακή και οι θεοί της πρώτης Κυριακής θα είναι οι άνθρωποι της δευτέρας Κυριακής).</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Άρα σύμφωνα με τον αριθμό 8 ο θεός είναι ο κάποτε άνθρωπος, εμείς σήμερα είμαστε κάτι άλλο και θα γίνουμε κάτι άλλο, οι άνθρωποι είναι οι κάποτε θεοί (για αυτό και θέλουν να χαρούν την αμαρτία όπως οι θεοί είναι οι κάποτε άνθρωποι και για αυτό θέλουν να χαρούν την τελειότητα). Όλα γύρω μας είναι κάτι άλλο από ό,τι ήταν και θα είναι κάτι άλλο από αυτό που θα είναι. Ο κόσμος μας είναι η τελειότητα του χθές που έγινε ο σημερινός κόσμος. Όλα κινούνται αλλάζουν και όλα θα γίνουν όλα, έως τη στιγμή που η εξάντληση των μορφών θα επιφέρει την επομένη άγνωστο μορφή η οποία θα έχει άλλες κατανομές και ο 8 θα αχρηστευθεί: διότι η μηδενική αλήθεια είναι η μεγίστη αλήθεια: όταν όλα εκτελέσουν την αποστολή τους αυτοχάνονται γιατί και ο οκτώ κάποτε δεν υπήρχε και δεν πρέπει να ξαναϋπάρξει: σαν το νού του ανθρώπου: όταν ερμηνεύσει και κρίνει τα πάντα τότε κρίνει ότι πρέπει να χαθεί στο συνεχειακό χάος.</p><div><br /></div>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-89203715240770562452024-03-13T00:10:00.001+02:002024-03-13T00:10:11.963+02:00Η γένεση της Φιλοσοφίας.<p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUUoP8wde2AdVBBop1hP0TCv5HuWEVi8DNzu2WxUicipPmIyk_S5wajo6GAUOx2pZbimotVvnbHAK32foIy273bQfmNafDORYo9oHV8npe5QzsVTgK3nFPVi9_M_2mBvpF9HnJbsjvpwXrNA71MzBMMw_EgNDTsDgajflrhJcXQidUEBMWXTIaDondn08/s301/230px-Sanzio_01_Plato_Aristotle.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="301" data-original-width="230" height="301" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUUoP8wde2AdVBBop1hP0TCv5HuWEVi8DNzu2WxUicipPmIyk_S5wajo6GAUOx2pZbimotVvnbHAK32foIy273bQfmNafDORYo9oHV8npe5QzsVTgK3nFPVi9_M_2mBvpF9HnJbsjvpwXrNA71MzBMMw_EgNDTsDgajflrhJcXQidUEBMWXTIaDondn08/s1600/230px-Sanzio_01_Plato_Aristotle.jpg" width="230" /></a></div><br /> <span style="text-align: center;">Η γένεση της Φιλοσοφίας:</span><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">Ο 6ος.αι. μετά από τις πρώτες Ολυμπιάδες αποτελεί την μεγαλυτέρα τομή για την πορεία του παγκοσμίου ιστορικού γίγνεσθαι. Διότι στις αρχές αυτού του αιώνα εμφανίζονται στην ιστορική σκηνή οι πρώτοι μεγάλοι διανοητές που θελελίωσαν τη φιλοσοφία και την επιστήμη. Ο χώρος τώρα όπου γίνεται το βαρυσήμαντο τούτο πνευματικό γεγονός είναι η μητρόπολις του μικρασιατικού Ελληνισμού , η Μίλητος της Ιωνίας. Η Μίλητος με τον γλαυκό ουρανό της, το γλυκό κλίμα της, την οικονομική της ευρωστία και τις πολλές και μακρινές αποικίες της έμελλε να είναι ευλογημένη περιοχή όπου εκεί οι Έλληνες πρώτοι εφιλοσόφησαν εξήλθον δηλαδή του χάους του Μύθου και εισήλθαν στην τάξη του Λόγου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">Η γέννηση του φιλοσοφικού στοχασμού δεν υπήρξε ούτε αιφνίδια ούτε ακαριαία. Κυοφορήθηκε χρόνια πρίν και συνετελέσθη μόλις ωρίμασαν οι συνθήκες πνευματικές κοινωνικές πολιτικές και οικονομικές. Η καλλιέργεια της φιλοσοφίας είναι η στροφή από το πρακτικό πνεύμα στο θεωρητικό, η σύνταξη σε "κόσμο των ποικίλων εμπειρικών γνώσεων, η προσπάθεια να εξηγηθεί έλλογα το σύμπαν". Με τη φιλοσοφία υπερβαίνεται η μυθική σκέψη. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">Ο μύθος υπήρξε το κύριο όργανο με το οποίο οι προηγούμενοι λαοί και πολιτισμοί αγωνίσθηκαν να ερμηνεύσουν τον κόσμο και τα φαινόμενα αυτού του κόσμου να δώσουν τελικές λύσεις σε μεγάλα ερωτήματα όπως: η γέννηση και ο θάνατος, όμως οι απαντήσεις στα προβλήματα αυτά ήταν συμβολικές, μεταφορικές και μυθολογικές. Ωστόσο μέσα στις μυθικές εξηγήσεις ευρίσκονται τα σπέρματα της ορθολογικής σκέψης, η άλωσις του μύθου από το λόγο συνέβη εκ των ένδον. Δεν υπάρχει μύθος απηλλαγμένος ολοκληρωτικά από το λόγο και δεν υπάρχει λόγος απελεύθερος του μύθου. Έτσι μυθικό στοιχείο αποκαλύπτει κανείς όχι μόνον στην πρώϊμη φιλοσοφική σκέψη αλλά και στο αποκορύφωμα του φιλοσοφικού στοχασμού , λ.χ στον ΄Εγελο. Ο πατέρας της φιλοσοφίας, ο προσωκρατικός Θαλής ο Μιλήσιος, θεωρούσε ότι ο κόσμος είναι πλήρης δαιμόνων. Ο Έγελος τόσους αιώνες μετέπειτα βλέποντας το παγκόσμιο πνεύμα ενσαρκωμένο στο Ναπολέοντα να καλπάζει μέσα στους δρόμους της γενέτειράς του Ιένας.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">Ο λόγος τώρα επιβάλλεται σιγά-σιγά και με την κριτική του ρώμη κλονίζει την παντοδυναμία και την λαμπρότητα του μύθου. Η αχλύς και το πλέγμα του μύθου μέσα στο οποίον είχαν ζήσει και δημιουργήσει οι Ανατολικοί λαοί διαλύεται βαθμιαία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπορεί να ιχνεύσει κανείς σπέρματα φιλοσοφικού στοχασμού και στους Αιγυπτίους και στους Βαβυλωνίους. Πρόκειται εδώ για σκόρπιες εμπειρίες και ασύντακτες πρακτικές γνώσεις τέχνες ή σοφίες. Δεν πρόκειται όμως για ορθολογικά ωργανωμένη συστηματική και μεθοδική γνώση για φιλοσοφική και επιστημονική γνώση. Το ίδιο ισχύει και για τους μεγάλους Έλληνες επικούς τον Όμηρο και τον Ησίοδο τους Ορφικούς αλλά και το Φερεκύδη από τη Σύρο. Δεν ασκούν φιλοσοφία, προοιονίζονται την φιλοσοφία, στρώνουν το δρόμο της, προετοιμάζουν την ανατολή του φιλοσοφικού στοχασμού με τις κοσμογονικές και τις μυθικές τους θεογονίες.Ούτε οι αποκαλούμενοι επτά σοφοί καλλιεργούν τη φιλοσοφία. Η οποία εξάλλου δεν είναι σοφία τέχνη και τεχνική δεν είναι επίσης η φιλοσοφία κατοχή της σοφίας αλλά έλλογη συστηματική θεωρητική και μεθοδική γνώση.</div><div class="separator" style="clear: both;"><br /></div><br /><p class="MsoNormal" style="line-height: 7.8pt; margin-top: 2.4pt;"><br /></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 9.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 9.0pt; margin: 9pt 0cm;"><span style="color: #666666; font-family: "DroidSansRegular","serif"; font-size: 8.5pt; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><br /></span></p></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-48097044763755692242024-03-11T23:55:00.001+02:002024-03-11T23:55:25.706+02:00 Περί της Οντολογικής αναρχίας, αθεΐας, ανυπαρξίας.<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBOX0zEi5M-3maL_7JsXM-yeBb9l-JFjAKnOwSXReq9h8rKXZEuJcmhxlCppwysKM3pNTiXzg7-qWrq_PNrRiQBhpdButUA3STpbsIi27Tyrh8-lpAu812uolknXygqnQ4-eH3WwdiWeWugxOSUQzzMI7OQVY98Rh73ZNNnKh5kKyMWPAomz3mmNy3rW0/s276/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="276" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBOX0zEi5M-3maL_7JsXM-yeBb9l-JFjAKnOwSXReq9h8rKXZEuJcmhxlCppwysKM3pNTiXzg7-qWrq_PNrRiQBhpdButUA3STpbsIi27Tyrh8-lpAu812uolknXygqnQ4-eH3WwdiWeWugxOSUQzzMI7OQVY98Rh73ZNNnKh5kKyMWPAomz3mmNy3rW0/s1600/images.jpg" width="276" /></a></div><br /><span style="text-align: center;">Περί της Οντολογικής αναρχίας, αθεΐας, ανυπαρξίας.</span><p></p><p style="text-align: center;"></p><p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Εισάγουμε λοιπόν τον Όρο της Οντολογικής αναρχίας, αθεΐας, ανυπαρξίας: ο ένας όρος επικοινωνεί σε ελεύθερο Οντολογικό περιβάλλον ολοκληρωτικά με τον επόμενο: εάν σκεφθούμε τον τρόπο κατά τον οποίο οι προσωκρατικές αρχές ωδήγησαν στην εφεύρεση θεού και ανθρώπου και από εκεί στην πλήρη ελεγξιμότητα των όντων, καταλαβαίνουμε ότι μέσα σε ένα ευρύτερο συμπαντικό περιβάλλον καταργώντας την έννοια κάθε Αρχής διαλύουμε και τα εφευρήματα περί θεών και ανθρώπων: η αναρχία έχει να κάνει με το ότι μέσα στο Είναι όλα είναι συνέχεια δυνάμεων και ανακατανομών, και καμμία μα καμμία δύναμις δεν μπορεί να θεωρηθεί τώρα Αρχή και μετέπειτα ως Τέλος. Αποτελεί πρόσκαιρη εφεύρεση η έννοια της Αρχής, διότι μαζί με την αρχή διαλύεται κάθε προηγούμενο που φέρει την αρχή και κάθε επόμενο το οποίο πλέον δεν καθορίζεται από το Όν ως τέτοιο αλλά από τους ανθρώπους κατά τρόπου που διαλύει την οντολογική πορεία των δυνάμεων και εισαγάγει την ανθρώπινη λογική παντού.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Η δήθεν πρώτη Αρχή καταργείται και δεν υφίσταται, ή τουλάχιστον αποκαθίσταται στην αδήριτη οντολογική συνέχεια: άρα όλες οι δυνάμεις είναι ως οντολογικές απρόσωπες ως τέτοιες δυνάμεις συνεχείας και δημιουργικότητας, αυτοδημιουργικότητας: άρα δεν χρειάζεται κανένας θεός να καθοδηγήσει όλα όσα οντολογικά αυτοκαθοδηγούνται: άρα ο άνθρωπος δεν αποτελεί δημιούργημα κανενός παρά ανακατανομή οντολογικών δυνάμεων: ώστε θεός και άνθρωπος επιστρέφουν στην οντολογική τους θέση η οποία είναι ότι αποτελούν πρόσκαιρη σύνθεση χαοτικών δυνάμεων , τέτοιες συνθέσεις αποτελούν συνεχώς τρόπο του όντος: όλα Είναι ως πορεία ως Κίνησις ως συνέχεια.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Καθώς ο Άνθρωπος ατενίζει το Όλον δεν νοιώθει καθόλου ύλη ούτε πνεύμα παρά ό,τι είναι: καλούμαστε να καταργήσουμε κάθε φιλοσοφικό ή θεολογικό προσδιορισμό βυθίζοντας τον Άνθρωπο στην ατομική οντολογική του πορεία: ένα αστέρι δεν γνωρίζει ότι είναι αστέρι αλλά γνωρίζει την ατομική του πορεία, και ο ελέφαντας λίγο πρίν πεθάνει πηγαίνει σε ένα γνωστό σε αυτόν μέρος και πεθαίνει χωρίς φόβο και τύψεις: καταργώντας κάθε έννοια Αρχής και Ύπαρξης απελευθερώνουμε τις πραγματικές οντολογικές δυνάμεις που κινούν όλα τα όντα αυτής της διάστασης και απελευθερώνουμε τις γνήσιες οντολογικές τους πορείες στο άπειρο στο χάος στο ήδη υπάρχον.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Ήδη η ηλεκτρονική εποχή στηρίζεται στην εκμηδένιση του φιλοσοφικού και θεολογικού μοντέλου του υπεταγμένου σε αρχές και φύση και ιδέες και αξίες ανθρώπου: Η ηλεκτρονική εποχή στηρίζεται στην πλήρη αποκοπή του ανθρώπου από το Όν και στην τελική επικράτηση της Αρχής του θεού και του ανθρώπου ως ιδέες και αξίες διότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει απελευθερωμένος στο όν αλλά πάντα πρέπει να ζεί στηριζόμενος σε ιδέες και αξίες: όπως της καθοδηγουμένης γνώσης της ηλεκτρονικής εποχής. Καταργώντας λοιπόν κάθε έννοια αρχής θεού και ανθρώπου απελευθερώνουμε τις δυνάμεις ως τέτοιες πέρα από ονόματα και ταξιθετήσεις και τις αφήνουμε στις ελεύθερες ατομικές συμπαντικές απελεύθερες πορείες προς τη δική του Ιθάκη.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Η φιλοσοφία ειδικά από τον Πλάτωνα και έπειτα δεν έκανε τίποτε άλλο από το να κλείσει τον άνθρωπο σε ανυπόστατες ιδέες και αξίες οι οποίες είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: υποβάθμισαν τον άνθρωπο σε παθητικό δέκτη μιάς κεντρικής πηγής που αναβλύζει ιδέες και αξίες ξεχνώντας ότι μέσα στο Όν καμμία δύναμις δεν μερίζεται σε ιδέα και αξία, όλα αυτά αποτελούν αυθαιρεσίες ανθρώπων που θέλουν να εξουσιάσουν, ξεχνώντας ότι μέσα στο Είναι όλοι είναι απελεύθεροι στις ατομικές τους πορείες και δεν χρειάζεται μία κεντρική πορεία να επιβάλλεται στους πολλούς.<span></span></p><a name='more'></a><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: center;">Ειδικά η νεωτέρα ευρωπαϊκή φιλοσοφία, ειδικά η κλασσική γερμανική φιλοσοφία, αποτελεί αντιγραφή επί το φιλοσοφικώτερον της βίβλου, στηρίζεται σε ανυπόστατες οντολογικά αρχές, όπως του απολύτου του υποκειμενικού και του αντικειμενικού, οι οποίες καταπίπτουν εάν το υποκείμενον αφεθεί στο οντολογικό του βύθισμα. Ο φόβος του Στράους η φιλοσοφία να μην εκπέσει στο μηδενισμό επιστρέφοντας σε αγνές φυσικές αξίες οι οποίες θα μετεξελιχθούν σε αγνές πολιτικές αξίες μας βρίσκει αντιθέτους συμπονετικά, διότι το Όν από μόνο του θα διαλύσει όλες τις αρχές τη φύση και τις ιδέες και αξίες διότι επιτέλους θα πρέπει να αντικρύσουμε την ατέρμονα οντολογική πορεία μέρος της οποίας είμαστε: ο κόσμος μας αποτελεί συνέχεια ενός άλλου κατεστραμμένου κόσμου και πρόλογο ενός επομένου κόσμου όταν ο δικός μας καταστραφεί: ο κόσμος μας κρατείται στις ψευτοστηρίξεις της αρχής του θεού του ανθρώπου και των πέριξ αυτών ιδεών και αξιών: διαλύοντας όλα αυτά επιτέλους απελευθερώνονται οι δυνάμεις που έχουν ονομασθεί θεός και άνθρωπος (δεν το ξέρουν ότι είναι θεός και άνθρωπος σταδιακά το έμαθαν) και όλα τα όντα ως δυνάμεις συνεχίζουν τις συμπαντικές πορείες τους: δεν επιβεβαιώνουμε κανένα μηδέν απλά αφήνουμε ελευθέρα την Οντολογική πορεία ως Τέτοια να συνεχίσει να εξελιχθεί και να εξελίξει. </p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-37537054891850045252024-03-10T19:26:00.003+02:002024-03-10T19:26:28.215+02:00Η Αριστεία του Πατρόκλου.<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFjqS8yULs61d3MLmaWVSIcOh0RqAQQeTk0EoFFldRE1Ryv4WkseuxY70dgr5fz1ykA50On8uLSCcLNcCMaJl7ZJTLvEVofJGyZdkEWcQjDbd2JMc02guXyMXJlZDcHctnSnBvtbgJWUWTZr4CzWUsT_x-pDC7jE-Qgqz6IBVvhlFta46GnHoIYohyphenhyphen_Fk/s239/images%20(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="239" data-original-width="211" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFjqS8yULs61d3MLmaWVSIcOh0RqAQQeTk0EoFFldRE1Ryv4WkseuxY70dgr5fz1ykA50On8uLSCcLNcCMaJl7ZJTLvEVofJGyZdkEWcQjDbd2JMc02guXyMXJlZDcHctnSnBvtbgJWUWTZr4CzWUsT_x-pDC7jE-Qgqz6IBVvhlFta46GnHoIYohyphenhyphen_Fk/s1600/images%20(1).jpg" width="211" /></a></div><br /> <span style="text-align: justify;">Διδάσκοντας</span><span style="text-align: justify;"> </span><span style="text-align: justify;">την Αριστεία του Πατρόκλου.</span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ιλιάδα, Π, 684-867.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b>1. Οι πνευματικές καταβολές της
Αριστείας.<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Το ηρωϊκό περιβάλλον είναι
σταθερά προσανατολισμένο στη μίμηση Θεών: υπό
την έννοια ότι οι ήρωες προσπαθούν να εκμαιεύσουν τις ανώτερες
πνευματικές και ψυχικές δυνάμεις τους ώστε να ομοιάσουν στους Θεούς των
δυνατικών συμπαντικών δυνάμεων: ο Ήρωας (η ροή του καλού) ρέει ως δύναμις
μίμησης του δυναμικού σύμπαντος: ο Ηρακλής είναι η προσωποποίηση αυτής της
ροής, όπως εξάλλου ολίγον αργότερα καθιερώθηκε συμβολικά μέσω των Ολυμπιακών
αγώνων.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b>2.Η διαμάχη του Φαίνεσθαι με το Είναι.<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Πάτροκλος δεν είναι ο Αχιλλέας.
Φαίνεται ότι Είναι κάτι το οποίο δεν Είναι. Το γνωσιολογικό πρόβλημα τίθεται
από τον ποιητή: Ποιος είμαι, μέχρι πού ακριβώς φθάνουν οι δυνάμεις μου; Ποια
τείχη μπορώ να εκπορθήσω; Τι μπορώ πραγματικά να καταφέρω στη ζωή μου; Εάν
θυμηθούμε τον Έγελο (η Ιλιάδα είναι η Γιγαντομαχία περί την ύπαρξιν) ο
Πάτροκλος αποτελεί μία γνωσιολογική απόπειρα του Ποιητού να ορίσει τον Εαυτό:
μπορώ να είμαι ή να γίνω κάτι που δεν
είμαι: η απάντηση είναι όχι μέσα από το θάνατο του Πατρόκλου. Ο άνθρωπος
καταφέρνει και Είναι όταν έχει αυτογνωσία, πολλώ δε μάλλον εκπορθεί τη ζωή και
καταφέρνει τα όνειρά του όταν Είναι αυτός που γίγνεται (δεν είναι τυχαίο ότι ο
Οδυσσέας ως προσωποποίηση της νόησης που αποκτά συνεπή αληθινό εν τη πράξει
εαυτό είναι αυτός ο οποίος διά του Δουρείου Ίππου εκπορθεί την Τροία και φθάνει
στο Νόστο του μέσα από ένα τεράστιο ταξίδι αυτογνωσίας).<span></span></p><a name='more'></a><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b>3.Η σύγκριση με την ιστορία του Δαιδάλου και του Ικάρου.<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Το γνωσιολογικό πρόβλημα (σε
σχέση με την ύβρη και την «αμαρτωλή» γνωσιολογική ανθρώπινη υπέρβαση) είχε
τεθεί μέσα από το μύθο του Ικάρου και του
Δαιδάλου.Ο νέος Ίκαρος δεν εισήκουσε τις συμβουλές του πατρός Δαιδάλου
και θέλησε να πλησιάσει την πηγή της γνώσης τον Ήλιο, όμως είχε οικτρό τέλος: ο
άνθρωπος έχει όρια στη γνώση του διότι ως μορφικός Εαυτός εμπερικλείεται σε
νόμους επιβίωσης και ηθικής μετρότητας. Η αριστεία του Πατρόκλου αποτελεί τη
γνωσιολογική προσπάθεια του ανθρώπου να γνωρίσει τα όριά του σε σχέση με τους
Άλλους (Έκτορας) τον κόσμο (Τροία) τις ιδέες (Θεοί). Ο πόλεμος είναι η κίνηση
προς τη γνώση, όπως το αεροπλάνο κινείται διά της αντιστάσεως του αέρος,
παρόμοια ο άνθρωπος ωριμάζει και εξελίσσεται
διά της αντιστάσεως του κινδύνου.Ο Αχιλλέας ως γνωστική πηγή συμβουλεύει
τον Πάτροκλο, αλλά η λήθη της προηγουμένης αποκτηθείσης γνώσης (η Εύα και ο
Αδάμ επίσης ελησμόνησαν την εντολή του θεού περί των βρώσιν του μήλου από το δένδρον της γνώσεως του καλού και του
κακού) προκαλεί την υπέρβαση και το θάνατο: έως ο άνθρωπος διά των
περιπλανήσεων του Οδυσσέως και την σμίλευση των δυνατοτήτων στη θάλασσα του κόσμου
να εύρη την επιστροφή στην Ιθάκη της γνώσης και πράξης όπου ανήκει.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b>4.Ο ρόλος των Ομηρικών παρομοιώσεων και στην αριστεία του Ομήρου.<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Πάτροκλος στην Αριστεία του
παρομοιάζεται ως δαίμων (θεός) που εχύθη, αλλά και ως λέων. Ο Όμηρος τονίζει
την αρχή της γνωσιολογίας η οποία είναι βέβαια κοινή και στους μετέπειτα
προσωκρατικούς, στον Πλάτωνα και στον Αριστοτέλη αλλά και στους χριστιανούς (ας
θυμηθούμε πόσα παρομοιαστικά ζώα
(περιστέρι) υπάρχουν στη ζωή της χριστιανικής εκκλησίας): Ο Άνθρωπος είναι μία
κοινή συμπαντική δύναμις αποτελουμένη από τα ίδια συμπαντικά υλικά με θεούς
ανθρώπους και ζώα: άρα η αυτογνωσία του Πατρόκλου διά της αριστείας περνά μέσα
από την αυτοσυνειδησία του ότι είναι μία κοινή φυσική δύναμις με όλα τα λοιπά
φυσικά όντα: Ο Όμηρος απαντά στο ερώτημα του Χάϊντεγγερ: γιατί να υπάρχουν τα
όντα: διότι μέσω των όντων ανακαλύπτω όλο το εύρος των αυτοδυνάμεών μου.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b>5.Ο ρόλος του ποιητού.<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο ποιητής σύμφωνα με τον
Αριστοτέλη, είναι ο μεσάζων ανάμεσα στα
αόρατα του ουρανού και στα ορατά της γής. Ο ποιητής έχει
προσημάνει ότι ο Πάτροκλος θα πεθάνει (όταν επισκέφθηκε το Νέστορα και αυτός
τον συμβούλευσε να φορέσει την πανοπλία
του Αχιλλέως. Ο ποιητής είναι η εσωτερική φωνή μέσα μας , η τεράστια
συμπαντική αυτογνώση μας, η οποία γνωρίζει πότε ερχόμεθα στη γή , πώς πρέπει να
ζήσουμε και πότε πρέπει να φύγουμε: είναι η τεράστια αυτογνωσία του Πατρόκλου η
οποία όμως νικάται από τα πρέπει του Ήρωος. Γι αυτό και οι αποστροφές του
Ποιητού είναι ο εσώτερος αυτομονόλογος του Ήρωος ο οποίος ουσιαστικά αυτογνωρίζει
τα πάντα, τα παρελθόντα τα παρόντα και τα μελλούμενα.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b>6.Οι τρείς φάσεις της «αποκαθήλωσης» του Πατρόκλου.<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Α.Στην πρώτη φάση πρωταγωνιστεί ο
Θεός Απόλλων ο οποίος πλησιάζει πισώπλατα τον Πάτροκλο , τον αφοπλίζει και τον
αποδυναμώνει. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θεός ο οποίος αποκαλύπτει το Φαίνεσθαι (ο
Πάτροκλος δεν Είναι ο Αχιλλέας) είναι ο Θεός της Γνώσης, αλλά της Ηλιακής
γνώσης (αποκαλύπτει το ορθόν υπό το Φώς του Ηλίου). Η αρχή του τέλους έφθασε
για τον Πάτροκλο: το Φαίνεσθαι δεν αντέχει διότι δεν έχει την αξία του Είναι.
Χάνεται στα δώματα του Άδου διότι είναι ένας πρόσκαιρος συμβολισμός της ροής και τίποτε άλλο. Ο Όμηρος θα προτάξει ως
Εαυτό του Είναι τον Οδυσσέα διότι διά του Δουρείου Ίππου συνδύασε το Φαίνεσθαι
με το Είναι, και αυτός ο συνδυασμός απετέλεσε την ανθρώπινη προσωπικότητα: ο
Πάτροκλος ως Φαίνεσθαι προσπάθησε να αντικαστασήσει το Είναι του Αχιλλέως: απορρίπτεται: θέλουμε
τον ενιαίο ανθρώπινο εαυτό. Ο Δούρειος Ίππος
του Οδυσσέως τον προσφέρει: η Μορφή του ανθρώπου (φαίνεσθαι(δούρειος
ίππος) κρύβει την ουσία του
(πνεύμα(πολεμιστές κρυμμένους): αυτός ο Οδυσσέας θα είναι ο Εαυτός (μορφή
(φαίνεσθαι)+ουσία (πνεύμα) ο οποίος θα επιστρέψει στην ήδη γνωστή του Πατρίδα.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Β. Στη συνέχεια της δεύτερης
φάσης πρωταγωνιστεί ο Εύφορβος ο οποίος χτυπάει τον Πάτροκλο πισώπλατα και αυτός
και τον τραυματίζει στην πλάτη ανάμεσα
στους ώμους. Φεύγει όμως αν και ικανώτατος πολεμιστής και δεν αποτελειώνει τον
Πάτροκλο. Άρα ο Πάτροκλος πρέπει να σκοτωθεί από τον Έκτορα. Ο Ήρωας ως ξεχωριστή
ροή δυνάμεως συναναστρέφεται τους βελτίστους , ζεί με τους βελτίστους ,
πεθαίνει από αυτούς. Όλα είναι άριστα , με τους αρίστους και υπό των αρίστων
γενόμενα. Η Αριστεία εκτυλίσσεται ανάμεσα σε Αρίστους και λήγει με αυτούς.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Γ. Στην τρίτη και τελευταία φάση ο Έκτορας δίδει
το αποφασιστικό κτύπημα στον Πάτροκλο.Θα πρέπει να προσεχθεί ότι ο Έκτορας ως
Άριστος διά του Αρίστου Πατρόκλου
υβρίζει και προετοιμάζει το θάνατό του. Η διαλεκτικότητα της Αριστείας γεννά
ζωή και θάνατο, διότι ο Άριστος παράγει ηρωϊσμό και ύβριν, ζωή και θάνατο μόνο
σε σχέση με τον Άριστο και ό,τι αυτό
αντιπροσωπεύει και από όποιον αντιπροσωπεύεται.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Απόλλωνας δεν θα μπορούσε να
σκοτώσει τον Πάτροκλο: ήδη το μαντείο
των Δελφών βροντοφώναξε: ο Θεός σημαίνει δεν αποφασίζει: η απόφασις αργά και
σταθερά περνά στο γενόμενο Ανθρώπινο Υποκείμενο: αιτία ελομένου, θεός αναίτιος
(θα υποστηρίξει ο Πλάτων): γεννάται η προσωπική απόφασις, το προσωπικό
υποκείμενο, οι θεοί ως εσωτερική δύναμις
γίνονται όλο και περισσότερο σκέψη , συναίσθημα, βούληση, κρύβονται με αυτόν
τον τρόπο στο νεοφανές ανθρώπινο Υποκείμενο: ο Απόλλωνας έγινε Εκτόρειος
Γνώση, η γνώσις η οποία εκίνησε τη χείρα του Τρωός Ήρωος και εσκότωσε τον
Πάτροκλο: αυτό αρκεί: ήλθε η ώρα του Ανθρώπου: ο οποίος αυτός πρέπει να
διακρίνει το Φαίνεσθαι από το Είναι και να
σκοτώσει το πρώτο χάριν του δευτέρου: το ίδιο δεν θα είπει και η καινή
διαθήκη, ήλθε ή ώρα του ανθρώπου θα φωνάξει ο Ιησούς, ο οποίος ενώ μπορούσε να
φέρει λεγεώνες αγγέλων και να τον σώσουν από το μαρτύριο του σταυρού, δεν έκανε
τίποτε: διότι ο άνθρωπος έπρεπε να
στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις: αυτό εξάλλου είναι και το μεγάλο επιμύθιο
της Αριστείας του Πατρόκλου: η Αριστεία έγκειται στη διάκριση του Φαίνεσθαι από
το Είναι, στη Γνώση του φαινομένου και
του νοουμένου και στη βούληση επιλογής ως πράξις του Είναι της αληθείας ως
προσώπου και στάσεως ζωής.</p>
<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Βασίλειος Μακρυπούλιας, φιλόλογος</span>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-7943691666983652182024-03-10T10:17:00.006+02:002024-03-10T10:17:55.100+02:00Περί του Αχιλλέως και Οδυσσέως.<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7tUujDiwacHQs8Xw9ZLT6rmBwW1LPBpJUZ9mbZ6a3-1xcH1Ef0zbZcqTkh4WS_3Owzvgo5b0SwIqAGtEKuGFlJdcj-PtiOIFbG20YTpVLLQxMbMVsERYKMyJR4TUmev1SU4ADD7C-i_29B9D5qqV_WBnwSiMm13i1-Hxh7HdZr9f7OKbVVEPxwxH8qlA/s239/images%20(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="239" data-original-width="211" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7tUujDiwacHQs8Xw9ZLT6rmBwW1LPBpJUZ9mbZ6a3-1xcH1Ef0zbZcqTkh4WS_3Owzvgo5b0SwIqAGtEKuGFlJdcj-PtiOIFbG20YTpVLLQxMbMVsERYKMyJR4TUmev1SU4ADD7C-i_29B9D5qqV_WBnwSiMm13i1-Hxh7HdZr9f7OKbVVEPxwxH8qlA/s1600/images%20(1).jpg" width="211" /></a></div><br /> Περί του Αχιλλέως, περί του Οδυσσέως.<p></p><p></p><p class="MsoNormal">Οι δύο βασικοί χαρακτήρες στην Ιλιάδα είναι ο Αχιλλέας και ο Οδυσσέας. Ο Όμηρος μορφοποιεί στα πρόσωπά τους τις δύο βασικές δυνάμεις που κινούν τον άνθρωπο: το πνεύμα των ιδεών, την ψυχή των συναισθημάτων: Η ιδέα είναι η όραση των δυνάμεων που κινούν το σύμπαν και ο άνθρωπος τις σκέπτεται τις παρατηρεί: όταν αυτές εισέλθουν μέσα του , συν-αισθαντικά, γίνονται συναίσθημα και παρασύρουν τον άνθρωπο, οι ιδέες καταλήγουν σε διασκεπτικές πράξεις διαρκείας, ενώ τα συναισθήματα καταλήγουν σε παρορμητικές πράξεις στιγμής.</p><p class="MsoNormal">Ο Αχιλλέας λοιπόν είναι ο συναισθηματικός τύπος, είναι αυτός που οργίζεται και η οργή του τον καθοδηγεί σε άμεσες παρορμητικές πράξεις: ο Όμηρος όμως δομεί πολύ ωραία το χαρακτήρα του και τον δικαιολογεί βέβαια: ο Αχιλλέας είναι συναισθηματικός διότι είναι ωκύμορος, δηλαδή ολιγοήμερος σε αυτή τη ζωή, η Θέτις του λέγει ότι θα πεθάνει άμεσα: άρα ο Αχιλλέας αντιπροσωπεύει το συναισθηματικό τύπο ο οποίος δεν σκέπτεται όσο εσωτερικοποιεί συναισθηματικά τις κοσμικές δυνάμεις, ανήκει στο όλον, δεν φοβείται και εν στιγμή προχωρεί πέρα από διάρκειες και σκέψεις. Ο Αχιλλέας είναι ο συναισθηματικός τύπος ο οποίος με φόντο το όλον ζεί σε σχέση με τις δυνάμεις ως αίσθηση και όχι ως σκέψη, προχωρεί ως στιγμή, βλέπει τη ζωή ως σύνολο στιγμών και όχι ως διάρκεια, αντιμετωπίζει την ενσώματη ζωή σε σχέση με την ακατάσχετη ροή του όλου και δεν φοβείται με γνώμονα την εσωτάτη δύναμιν να ταξιδεύσει στην ολιστική συνέχεια: είναι η προτύπωσις του Λεωνίδα και όλων των μετέπειτα Ηρώων.</p><p class="MsoNormal">Ο Οδυσσέας είναι ο τύπος της λογικής: είναι ο τύπος που βλέπει (είδε) τις συμπαντικές δυνάμεις, τις σταθμίζει μέσα από τις πράξεις του και επιλέγει ποιες θα συνεχίσει να πράττει και ποιες όχι: είναι ο άνθρωπος ο οποίος συνδέει τη μορφή όχι με την εσωτάτη οντολογική δύναμιν που την κινεί αλλά με την γήϊνη επιφανειακή δύναμι που χρειάζεται ο άνθρωπος να επιβιώσει: ο Οδυσσέας θα ζήσει πολλά χρόνια άρα ο άνθρωπος της σκέψης θέλει το χρόνο ώστε να υιοθετήσει ως μορφή τις ιδέες που θα τον βοηθήσουν στη ζωή του, ο διασκεπτικός άνθρωπος χρειάζεται τη διάρκεια και όχι τη στιγμή. Ο Οδυσσέας είναι αυτός ο οποίος συνδέει τη μορφή με πράξεις που στηρίζονται σε καλά ζυγισμένες ιδέες, η Αθηνά η οποία είναι δίπλα στον Οδυσσέα συνεχώς, αντιπροσωπεύει ότι ο νοήμων και όχι συναισθηματικός Οδυσσέας κινείται παραγωγικά: σταθμίζει τις ιδέες, ελέγχει τα συναισθήματά του, θεοποιεί την επιβίωση της μορφής, τον ενδιαφέρει η παραμονή του στη γή και όχι η γρήγορη αναχώρηση στον Όλυμπο, είναι ο θεμελιωτής της έλλογης εμμενούς ζωής. Είναι αυτός ο οποίος σκέπτεται υιοθετεί θέλει τη διάρκεια μέσα από το ζεύγος σκέψης και πράξης ώστε με βάση τη μορφή και την ηθική της να παραμείνει και να αναπτύξει την γήϊνη εικόνα του, ενώ η συναισθηματικότητα διαλύει τη μορφή χάριν της οντολογικής εσωτάτης δυνάμεως η οποία αναχωρεί άμεσα τον άνθρωπο.<span></span></p><a name='more'></a><p></p><p class="MsoNormal">Ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης μέσα από τις ιστορίες τους μας παραδίδουν και τα δύο διαχρονικά παραδείγματα: ο Θεμιστοκλής και ο Λεωνίδας, ο Θρασύβουλος και ο ιερέας των μυστών ο οποίος πεθαίνει άμεσα για να σωθεί η Αθηναϊκή ειρήνη: ο Σωκράτης συνδύασε και τα δύο μοντέλα διότι έζησε ως Οδυσσέας απέθανεν όμως ως ο Αχιλλέας. Οι μονοθεϊστικές θρησκείες επίσης ετήρησαν και τα δύο αυτά μοντέλα ανθρώπου: ο Ιησούς έζησε ως ο Οδυσσέας αλλά ωκύμορος και αυτός έφυγε ως ο Αχιλλέας. Διαχρονικά ο Οδυσσέας εξελίχθηκε σε άνθρωπο της ειρήνης και ο Αχιλλέας των πολέμων: δύο πρότυπα διαχρονικά τα οποία συνθλίβει μόνον η ηλεκτρονική μας εποχή η οποία επειδή ελέγχει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο συνθλίβει τον Οδυσσέα και τον Αχιλλέα μιάς και η κεντρική ψηφιακή δύναμις είναι κονή για όλους σε σχέση με τον κοινό ηλεκτρονικό κόσμο: απλά να σημειώσουμε ότι στην οντολογική επομένη σύνθεση του Ανθρώπου ο Οδυσσέας θα χαθεί όπως και ο Αχιλλέας στην κοινή απορρόφηση από την εσωτάτη και πέρα από κάθε τι οντολογική δύναμιν.</p><p>(απόσπασμα από το βιβλίο μου: πέρα από τη ζωή και το θάνατο)....</p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-52547105321726312052024-03-08T12:31:00.003+02:002024-03-08T12:31:58.849+02:00Άγνωστες πτυχές της Μικρασιατικής καταστροφής.<p> </p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrt0d0TjcKWwVL-GeB6S7SsNlT9fWdjY5qIK95-b0OHReWk-5UcUY9wXNKebJWzUdAClsewLIz4_2JQA02Z4OXq1oi4M1KxdGTYAccOr3Ad88LFtkYiDrO2urNoPgsv1f8Hv7bPssHWMuRFJwKdAw_Wav4nhiDlHjWmWrdoMKupTQsfJuvcYuNv-GRiXQ/s283/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="178" data-original-width="283" height="178" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrt0d0TjcKWwVL-GeB6S7SsNlT9fWdjY5qIK95-b0OHReWk-5UcUY9wXNKebJWzUdAClsewLIz4_2JQA02Z4OXq1oi4M1KxdGTYAccOr3Ad88LFtkYiDrO2urNoPgsv1f8Hv7bPssHWMuRFJwKdAw_Wav4nhiDlHjWmWrdoMKupTQsfJuvcYuNv-GRiXQ/s1600/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" width="283" /></a></div><br />Άγνωστες πτυχές της Μικρασιατικής καταστροφής.<p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Οι σχέσεις των Αμερικανών με τους
τούρκους διατηρήθηκαν γενικώς σε καλό σημείο, ειδικά μέχρι το 1917. Γενικώς οι
αμερικανοί περιορίσθηκαν στη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μικρά Ασία
στην ιδρυση φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, όπως νοσοκομείων και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">O</span>ι αμερικανοί προτεστάντες ιεραπόστολοι
προσπάθησαν να μεταστρέψουν στο δόγμα τους όλες τις φυλές της <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μικράς Ασίας, γενικά της εγγύς ανατολής:
κατάλαβαν όμως νωρίς ότι η προσπάθειά τους αυτή<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>όσον αφορά τους μουσουλμάνους ήταν επικίνδυνη: δεν τη συνέχισαν λοιπόν στους
μουσουλμάνους: τη συνέχισαν όμως με ενθαρρυντικά αποτελέσματα στους Αρμενίους:
σε αυτό το σημείο εάν σκεφθούμε ότι λόγω <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μικρασιατικής <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καταστροφής <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έπειτα διεμοιράσθηκαν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι κάτοικοι με βάση τη θρησκευτική τους ταυτότητα,
μπορούμε να καταλάβουμε σε τι κίνδυνο έθεσαν οι ιεραπόστολοι όσους έπειτα
δήλωσαν χριστιανοί.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Σύμφωνα λοιπόν με έγκυρες πηγές η
αμερική είχε ξοδέψει κατά τη διάρκεια και λίγο μετά του α΄παγκοσμίου πολέμου
ένα ποσό της τάξης των 135.000.000 δολλαρίων για την περιοχή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της εγγύς Ανατολής.Ποσό αρκετά μεγάλο για την
εποχή το οποίο δείχνει ότι οι αμερικανοί δεν έβλεπαν αδιάφορα την περιοχή
ειδικά έπειτα από την ανάγκη που είχαν για πετρέλαιο ως υλικό κίνησης των<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μηχανών τους και ως υλικό οικείας χρήσεως.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Υπήρξαν όμως και πολλές αμερικανικές
επιχειρηματικές μονάδες οι οποίες επιχειρηματικά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δραστηριοποιήθηκαν έντονα στην περιοχή της Μικράς
Ασίας. Ας αναφέρουμε την εταιρεία αμερικανικών<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>τσιγάρων <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">camel</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η οποία επεξεργαζόταν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τουρκικά καπνά, η εταιρεία <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Standard</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">oil</span><span lang="EN-US"> </span>λόγω
της αντικατάστασης του άνθρακα από το πετρέλαιο ως καύσιμης ύλης άρχισε έντονα
να δραστηριοποιείται στην περιοχή με αρχική επένδυση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>5.000.000 δολλαρίων. Μάλιστα ο ναύαρχος <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">T</span>σέστερ είχε δημιουργήσει
αμερικανικοτουρκικη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εταιρεία
εκμετάλλευσης λιμενικών εγκαταστάσεων. Όλο αυτό φανερώνει ότι η τουρκία
φαινόταν στην αμερική<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ως μία ωραία πύλη προς
τον πλούτο της ανατολής.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Το ότι οι οθωμανοί διέκοψαν τις διπλωματικές
τους σχέσεις με τους αμερικανούς το 1917 δεν απετέλεσε αιτία πολέμου για τον
αμερικανό πρόεδρο Γουΐλσον διότι ήξερε ότι με αυτόν τον τρόπο έσπρωχνε την
τουρκία στις αγκάλες των δυτικών δυνάμεων ή και ακόμα αυτού του Λένιν.Ο
Γουΐλσον στα 14 σημεία του δυστυχώς παρουσίασε μία ασάφεια η οποία απεδείχθη
καταστροφική: ενώ συζήτησε ότι η τουρκία θα πρέπει να υπάρξει ως ανεξάρτητο
Έθνος , σημείωσε ότι θα πρέπει και τα άλλα πληθυσμιακά τμήματα να
προστατευθούν, μη σημειώνοντας όμως ποια ακριβώς είναι αυτά τα τμήματα. Η
συνέχεια είναι γνωστή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αποκορύφωση τη Μικρασιατική καταστροφή.<span></span></p><a name='more'></a><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Υπήρξε γενικώς ασάφεια με τις θέσεις
των αμερικανών σχετικά με την ξεκάθαρη<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>πολιτική τους στην εγγύς ανατολή. Ο Ουέστερμαν (εκπρόσωπος του
υπουργείου εξωτερικών) υπεστήριξε ότι έπειτα από «έρευνες» που έκανε ,
διαπίστωσε πλειονότητα Ελληνικού πληθυσμού μόνον στη Σμύρνη, συζήτησε ότι
δεν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θέλουν οι ντόπιοι πληθυσμοί της εγγύς
Ανατολής να απεξαρτηθούν τα εδάφη της Μικράς Ασίας από την τουρκία, ώστε στην
απόφαση του 1919 το ανώτατο συμβούλιο των ΗΠΑ απεφάσισε ότι δεν θα πρέπει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η τουρκία να απολέσει τη Μικρά Ασία. Αυτό το
δεδομένο είναι πολύ σοβαρό διότι ολίγο πρίν τη συνθηκη των Σεβρών η οποία έδιδε
τη Μικρά Ασία στην Ελλάδα για 5 χρόνια ώστε μετά να διενεργηθεί δημοψήφισμα ,οι
αμερικανοί άλλες αποφάσεις είχαν πάρει.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Σύμφωνα με τον Ελευθέριο Βενιζέλο
τα αίτια της <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αμερικανικής στάσεως ήταν
κυρίως θρησκευτικά. Πράγματι μόνο να το σκεφθεί κανείς όλο αυτό θα νοιώσει μία
τεράστια απορία. Ο Βενιζέλος πίστευε ότι η αμερικανική στάση οφειλόταν στο
γεγονός ότι οι προτεστάντες ιθύνοντες εφοβούντο εξάπλωση της ορθοδοξίας εάν
υπεστηρίζοντο οι Έλληνες και οι Αρμένιοι της περιοχής. Εάν σκεφθούμε σύγχρονες
απόψεις θεολόγων ότι ο προτεσταντισμός της ανατολής έναντι της ορθοδοξίας είναι
ο μοσουλμανισμός (και ο μουσουλμανισμός και ο προτεσταντισμός πιστεύουν σε ένα
χαοτικό και ασαφή θεό)καταλαβαίνουμε ότι οι προτεστάντες έβλεπαν ως θρησκευτικούς
τους <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συγγενείς τους μουσουλμάνους με
ό,τι αυτό συνεπάγεται.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Εκπρόσωπος των αμερικανικών συμφερόντων
στην τουρκία, το<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>1919, ανέλαβε ο
ναύαρχος Μπρίστολ. Ο Μπρίστολ σταθερά θεωρούσε ότι οι Έλληνες είναι πράκτορες
των<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Βρεττανών και για αυτό το λόγο σε
έκθεσή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του αναφέρει ότι δεν θα ήθελε να
αλλάξει κάτι στην περιοχή της Σμύρνης, μάλιστα για τα επεισόδια κατά την απόβση
του Ελληνικού στρατού στη Σμύρνη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο
Μπρίστολ θεώρησε ομού υπευθύνους και τους <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έλληνες και τους τούρκους. Τη στιγμή λοιπόν
κατά την<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οποία ο κεμάλ ετοίμαζε την
μεγάλη του αντεπίθεση κατά του Ελληνικού στοιχείου, ο Μπρίστολ διοργάνωνε συναντήσεις
ανάμεσα σε αμερικανούς επιχειρηματίες και πολιτικούς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με εκπροσώπους του κεμαλικού <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καθεστώτος προκειμένου να εδραιώσει την αμερικανική
επικυριαρχία στην περιοχή. Καταλαβαίνουμε ότι τα αίτια της Μικρασιατικής
καταστροφής είναι πολλά και ποικίλα σε μία εποχή όπου οι Έλληνες της Μικράς
Ασίας έπεσαν θύματα της γενικής συμφεροντολογικής αλλαγής του κόσμου.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Βέβαια υπήρχε και η άλλη πλευρά.
Οι Άντονυ και Κόμπτον, όπως και άλλοι αμερικανοί (δημοσιογράφοι και όχι μόνον
στην περιοχή της Μικράς Ασίας) προσπαθούσαν να είπουν στη δύση αλήθειες για τις
γενοκτονίες των Ποντίων, των Αρμενίων και των Ελλήνων από το κεμαλικό καθεστώς αλλά
δύσκολα έφθαναν τα μηνύματά τους στην Πατρίδα τους. Ο Χόρτον (αμερικανός
πρόξενος στη Σμύρνη) ο οποίος τόλμησε να γράψει όλες τις φρικαλεότητες <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του κεμαλικού καθεστώτος τις οποίες είδε
μετατέθηκε δυσμενώς στη Βουδαπέστη.Ο Χέισμπορν, αμερικανός υπεύθυνος για τη
διάσωση των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής ευτυχώς παράκουσε τις διαταγές
του Μπρίστολ και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με τον Τζάνκινκς και άλλους
έσωσε πολλούς πρόσφυγες από βέβαιο θάνατο.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Σε κάθε περίπτωση <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι
Έλληνες της Μικράς Ασίας πλήρωσαν με τη ζωή της την ιστορική<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στιγμή<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>της εξάπλωσης της δύσης στην ανατολή. Η Ιστορία είναι σκληρή, απάνθρωπη
στα γεγονότα αλλά τουλάχιστον η γνώση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να
αποδίδει δικαιοσύνη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για το τι πραγματικά
συνέβη από πραγματικά ποιους και με ποιο σκοπό.</p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-30494822938959363902024-03-06T23:46:00.000+02:002024-03-06T23:46:00.134+02:00 Tα τρία επιχειρήματα του Πλάτωνος περί της αθανασίας της ψυχής εις τον Φαίδρον: κριτική περί αυτών.<p><br /></p><p style="text-align: center;"></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsP0sASRPK_C-UNVzBE3Jzvb3-odv-D1W7BwyUU3shevyxQIOxYSEtwJVlS4o9edukRMbyq6xR9wiAwS-uOzs0ET_cK-Ae1ZaQ4wwlOdAg_md970nie44tbuw3LFrDGYoN3t3EMcjrIy0VggDilEUaZ5JDDhHU1r6i1Y5gJULJEP5jWGXo_1Fwb0Ejr9A/s640/chaos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsP0sASRPK_C-UNVzBE3Jzvb3-odv-D1W7BwyUU3shevyxQIOxYSEtwJVlS4o9edukRMbyq6xR9wiAwS-uOzs0ET_cK-Ae1ZaQ4wwlOdAg_md970nie44tbuw3LFrDGYoN3t3EMcjrIy0VggDilEUaZ5JDDhHU1r6i1Y5gJULJEP5jWGXo_1Fwb0Ejr9A/s320/chaos.jpg" width="320" /></a></div><br />Στον περίφημο λοιπόν διάλογο «Φαίδρο» η επιχειρηματολογία του Πλάτωνος περί της αθανασίας της ψυχής έχει τρία σκέλη: Το πρώτο ευρίσκεται στο απόσμασμα 69<span lang="EN-US">e</span>-72<span lang="EN-US">d</span><span lang="EN-US"> </span>και τρέχει περίπου ως εξής: Ο κόσμος μας χαρακτηρίζεται από αντιθέσεις, για παράδειγμα η πλέον διάσημη αντίθεση είναι ότι το μεγαλύτερο είναι διάφορο του μικροτέρου. Αυτό σύμφωνα με τον Πλάτωνα από κανέναν δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Μία επίσης κραυγαλέα και πιο σοβαρή σαφώς αντίθεση είναι αυτή ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο: Δεδομένου και του στοιχείου ότι το σώμα διαλύεται και οι ψυχές των ανθρώπων διαμένουν εις τον Άδην: Άρα από όλα αυτά προέρχεται και προκύπτει ότι από τους τεθνεώτες προκύπτουν οι ζωντανοί, οι νεκροί είναι οι γονείς των ζωντανών: Άρα το στοιχείο ψυχή το οποίο παραμένει στον Άδη και ξαναγεννά τις ανθρώπινες έμμορφες ζωές είναι αθάνατο.<p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Το δεύτερο επιχείρημα ευρίσκεται στα χωρία 72<span lang="EN-US">e</span>-77<span lang="EN-US">a</span><span lang="EN-US"> </span>και εστιάζει στη θεωρία της ανάμνησης: Η συγκεκριμένη θεωρία έχει αναπτυχθεί και στο Μένωνα και αλλού όμως σε αυτό το σημείο τίθεται αποφασιστικά ώστε να αποδείξει την αθανασία της ψυχής: το επιχείρημα του Πλάτωνος είναι τόσο εύλογο όσο και σαφές: υπάρχει κάτι πέρα από το θνητό μου κομμάτι το οποίο προϋπήρχε και το ενθυμούμαι, και αυτό ως προϋπάρχον θα είναι και μεταϋπάρχον ώστε να με οδηγήσει στην μεταθανάτια ζωή, και αυτό είναι η ιδέα της ψυχής την οποία ενθυμούμαι όταν ευρισκόμουν στον κόσμο των ιδεών της ψυχής, άρα αυτή η ιδέα είναι ήταν και θα είναι, αθάνατη στη βάση της: παρατηρούμε ότι η πλατωνική αθανασία δεν έχει να κάνει με την αφθαρσία τόσο (διότι η ψυχή βασανίζεται και παιδεύεται μέσα στη διαδρομή εν τω σώματι και εκτός αυτού) αλλά έχει να κάνει με τη διάρκειά της από τον κόσμο των ιδεών έως τον κόσμο των ανθρώπων και πάλι στον κόσμο των ιδεών. Το συμπέρασμά του είναι σαφές: «τὸ ὁμοίως εἶναι τήν τε ψυχὴν ἡμῶν πρὶν γενέσθαι ἡμᾶς καὶ τὴν οὐσίαν ἣν σὺ νῦν λέγεις( η ψυχή μας υπήρχε πριν γεννηθούμε, και με τον ίδιο τρόπο η ουσία για την οποία εσύ τώρα μιλάς)».</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Μάλιστα σε αυτό το σημείο ο Πλάτων κάνει επίκληση του Πινδάρου και άλλων ποιητών ώστε να τονίσει την έννοια της θείας αθανασίας της ψυχής: το θείο εννοείται είτε ως ένα νοητό σημείο εις το οποίον έφθασαν οι ποιητές και οι μύστες είτε ως ένα ανώτερο επίπεδο ιδεών το οποίο εμπνέει φωτισμένους ανθρώπους.<span></span></p><a name='more'></a><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Από το 78<span lang="EN-US">b</span>- 80 <span lang="EN-US">c</span><span lang="EN-US"> </span>εξελίσσεται το τρίτο επιχείρημα του Πλάτωνος περί την αθανασία της ψυχής. Αυτό έχει να κάνει με τη συγγένεια της ψυχής με τις αθάνατες ιδέες άρα η ψυχή είναι συγγενής αθανάτων όντων άρα αθάνατος και η ίδια.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Καταλαβαίνουμε ότι τα τρία επιχειρήματα του Αθηναίου φιλοσόφου οντολογικώς είναι έωλα: είναι μέν γνωσιολογικά επιχειρήματα δεν φαίνεται όμως να έχουν οντολογική αξία: γιατί η ψυχή είναι ανωτέρα του σώματος; Το σώμα όταν διαλύεται δεν διαλύεται σε οντολογικές δυνάμεις οι οποίες επανασυνθέτουν κάτι οντολογικώς καινούργιο; Οι ίδιες δυνάμεις που αποτελούν την ψυχή δεν αποτελούν και το σώμα απλά από κάποιο σημείο και πέρα οι μέν μένουν άϋλες οι άλλες καθίστανται υλικές: για να μην αναφέρουμε ότι ούτε ύλη ούτε αντιύλη υπάρχει απλά ο άνθρωπος έχει μάθε σε υλικά και μη υλικά σώματα και όλα είναι μία οντολογική δύναμις σε εξέλιξη. Ας μην ξεχνούμε ότι το βρέφος 4 εβδομάδων είναι συγχρόνως άϋλος ψυχή και άϋλον σώμα καθώς σταδιακά οι ίδιες δυνάμεις γίνονται ψυχή και σώμα, άρα ο άνθρωπος ως τέτοιος είναι αθάνατος διότι οι δυνάμεις που τον αποτελούν είναι οντολογικώς αθάνατες, συνεχώς μάλιστα αναδιανέμουν και δημιουργούν νέες μορφές και είδη όλα πάντα αθάνατα.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Γιατί οι ψυχές θα πρέπει να θυμούνται τον κόσμο των ιδεών και όχι τον καθεαυτό άπειρο οντολογικό χαώδη κόσμο; Μήπως ο Πλάτων ήθελε να συνδέσει ένα μέρος του ανθρώπου (νούς) με σταθερές ιδέες (ώστε ο άνθρωπος να αποκοπεί από το χάος) και με βάση αυτές τις σταθερές ιδέες και την μετέπειτα ηθική τους, ειδικά από τη στιγμή που θα συσσωρευθούν αυτές οι δυνάμεις σε κάποιον θεό, ο άνθρωπος να ζεί σε σχέση μόνον με αυτές τις συγκεκριμένες δομές και να ελέγχεται; Δηλαδή η ίδια δύναμις που εξέρχεται από τον κόσμο των ιδεών γίνεται φθαρτή (ύλη) και μη φθαρτή (σώμα). Αυτό είναι αδύνατον διότι η μία οντολογική δύναμις αναδιανέμεται σε όλες τις οντικές διαστάσεις και επιστρέφει στον εαυτό της, άρα η ψυχή και το σώμα είναι το ίδιο αθάνατες οντότητες, εκπηγάζουσες από την ίδια οντική πηγή και επιστρέφουσες σε αυτήν. Ο Πλάτων υπακούων σε ανατολικές δοξασίες οι οποίες άρχισαν να κατακλύζουν την Ελληνική επικράτεια δυςτυώσ έστρωσε το έδαφος σε αυθαίρετες εκτιμήσεις οι οποίες άλογα και αντιοντολογικά επεβλήθησαν στους ανθρώπους, αυτές καταπίπτουν εάν ο άνθρωπος ήρεμα σκεφθεί με φόντο το Όν και όχι τον παρόντα κόσμο: εξάλλου και το πλατωνικό σπήλαιο είναι μία αφελής εικόνα διότι μπορεί οι άνθρωποι να μένουν κλεισμένοι σε σπήλαιο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επικοινωνούν με το φώς, όπως το βράδυ οι άνθρωποι επικοινωνούν με τον Ήλιο (δεν παύει να υπάρχει) ταξιδεύοντας με τα όνειρά τους στις χώρες της οντικής γνώσης.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Θεωρούμε λοιπόν ότι ο Άνθρωπος ως τέτοιος είναι αθάνατος και εσώτατα ανήκων στην οντική του συνέχεια. Το να διαχωρίζονται στοιχεία του ανθρώπου σε φθαρτά και άφθαρτα, σημαίνουν αντιοντολογικό μερισμό του ανθρώπου, ο οποίος με αυτόν τον τρόπο ελέγχεται από ανατολίζουσες θεότητες οι οποίες τεχνηέντως απέκοψαν τον άνθρωπ από το όν, τον κομμάτιασαν σε αθάνατα και θνητά μέρη, συνέδεσαν τα θνητά του μέρη με την εξουσιαστικότητά τους, τα αθάνατα μέρη με ηθικές αμοιβές, και επί της ουσίας ο αποκεφαλισμένος και χιλιοδιαμελισμένος άνθρωπος έγινε βορά σε θείους και ανθρωπίνους εξουσιαστάς. Ο Άνθρωπος οφείλει να θυμηθεί την ενιαία οντολογικά φύση, να εύρει την οντολογική νοστίζουσα πορεία του, και να την ακολουθήσει με φόντο το χάος και τις επόμενες διαμορφώσεις του επί της οντικής του δυνάμεως.</p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-63620716415591497312024-03-04T23:58:00.004+02:002024-03-04T23:58:42.514+02:00Από την Νήσον Ιθάκην εις την Πλατωνικήν Νήσον: εξήγησις του χριστιανικού ιχθύος.<p style="text-align: justify;"> </p><div style="text-align: justify;"><br /></div><span style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfhZlffN_GOn2Kl_V16LpeTSwkelbyUhGqj6nviLtcAFCiy_qUBJ7rKRkPP_O5NzOzSaTDbI4gEoGfaDzhjuHdWnfGnjMjBtzeBkS5ULnTBgXTXkc1q3Pdfv4eJLUrjtxKpc9xSJwAX1o98VOKnbUwPzYlRkpppazj-YNND8LvFWdkdBv8RsdhrvuJKYo/s640/chaos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfhZlffN_GOn2Kl_V16LpeTSwkelbyUhGqj6nviLtcAFCiy_qUBJ7rKRkPP_O5NzOzSaTDbI4gEoGfaDzhjuHdWnfGnjMjBtzeBkS5ULnTBgXTXkc1q3Pdfv4eJLUrjtxKpc9xSJwAX1o98VOKnbUwPzYlRkpppazj-YNND8LvFWdkdBv8RsdhrvuJKYo/s320/chaos.jpg" width="320" /></a></div><br />Από την Νήσον Ιθάκην εις την Πλατωνικήν Νήσον: εξήγησις του χριστιανικού ιχθύος.</div></span><p style="text-align: center;"></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η υπαρξιακή πορεία του Οδυσσέως προς την Ιθάκην έχει δύο αναγνώσεις: μία από την πλευρά των ανθρώπων και μία από την πλευρά των όντων: αυτή πραγματικά είναι μία σημαντική παρατήρηση διότι αλλάζει τη θέαση των όντων και μας κάνει να βλέπουμε από δύο διαφορετικές πλευρές τα «τέρατα» που συναναστράφηκαν με τον Οδυσσέα.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ας προσέξουμε το εξής: σταδιακά ο Οδυσσέας κορύφωσε την έννοια του Ανθρωποκεντρισμού. Αυτό σημαίνει ότι σταδιακά το Όν χωρεί στην ανθρώπινη σκέψη και πράξη και το κέντρο του παρόντος σύμπαντος μετατοπίζεται προς τον Άνθρωπο ο οποίος κινείται προς ένα σκοπό: ας προσέξουμε και τούτο: ξαφνικά τα ευλογημένα Τέρατα (εν τη έρα (μέσα στο γίγνεσθαι της έρας Γής όντα) από σύνολα οντολογικής πορείας φυσικώ τω λόγω καθίστανται αποκρουστικά, άσχημα και πρέπει να νικηθούν. Γιατί όμως: διότι ο Οδυσσέας δεν έχει σκοπό να χαθεί μέσα στο Όν (αυτό συμβολίζει οι Σειρήνες, η Κίρκη, ο Άδης, κ.λ.π) αλλά να ανοίξει δρόμο μέσα στο σύμπαν ώστε να δημιουργήσει μέσα στο Όν ένα νησί σκοπού την Ιθάκη: όταν λέμε νήσον (εκ του νέω=κινούμαι) εννοούμε ότι ο Οδυσσέας δημιουργεί κάτι το μεγαλοφυές και πρωτότυπο το οποίο εκίνησε σύνολη την μετέπειτα φιλοσοφία και θεολογία: απομόνωσε την Ιθάκη από κάθε τι το συμπαντικό και απροσδιόριστο, ήλεγξε τον τόπο του, και τον έκανε ένα ξεχωριστό απομονωμένο τόπο μέσα στο σύμπαν, το οποίο βρέχεται παντού από το Όν αλλά αποτελεί ένα στέρεο ανθρωποκεντρικώς ελεγχόμενο τόπο.<span></span></p><a name='more'></a><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Οδυσσέας λοιπόν ιδρύει ένα νησί, θέλει την Ιθάκη όχι ως Πατρίδα προδημιουργηθείσα, αλλά θέλει ένα σταθερό τόπο τον οποίο μέσα στο χάος του όντος ως νησί να τον ανεξαρτητοποιήσει μέσα από την ανθρωποκεντρική ελεγξιμότητά του η οποία στηρίζεται στις περιπλανήσεις του (γνώση και μέθεξη συμπαντικών δυνάμεων) και στην απόκτηση συμπαντικού μυαλού: άρα για πρώτη φορά η γή καθίσταται νήσος δηλαδή μπορεί ως ανεξάρτητος τόπος και χώρος ανθρωποκεντρικώς (από συμπαντικούς ανθρώπους) να εξελιχθεί. Η Ομηρική Ιθάκη είναι ο πρώτος ανθρωποκεντρικώς αυτοκίνητος τόπος,ο Οδυσσέας κατάλαβε πώς ένας τόπος αυτοκινήτως μπορεί να υπάρξει, πώς ένας τόπος μπορεί να κλέψει συμπαντικές δυνάμεις να τις μηχανοποιήσει και μέσα από ένα ξεχωριστό γήϊνο τόπο ως μηχανή να κινήσει ανθρωποκεντρικώς ανεξάρτητα τη γή. Γι αυτό και σήμερα η γή κινείται διά της επιστήμης και της τεχνολογίας τόσο ανεξάρτητη πρίν απορροφηθεί από το Όν.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Πλάτων ωλοκλήρωσε την νοητική μετατροπή της Γής σε πνευματική νήσον διότι υπάρχει μία δομική διαφορά ανάμεσα στη Νήσον του Οδυσσέως και στην Νήσον του Πλάτωνος: η Νήσος του Οδυσσέως είναι ατομικόν γεγονός προσωπικής εμπειρίας και από γενεά σε γενεά είναι δυσκολομεταφερόμενον: ενώ εάν όλο αυτό το κάνει και το μετατρέψει κανείς σε νόηση ιδεών, του αφαιρεί το βάρος της πράξης και της πραγματικότητας και ως τέτοιο το μεταφέρει εύκολα από μυαλό σε μυαλό μέσα στο χρόνο.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Πλάτων κατάλαβε ότι η Σκύλλα και η Χάρυβδη, ο Αίολος, οι Λωτοφάγοι έχουν διπλή ανάγνωση: από οντολογικής πλευράς είναι ωραίες συμπαντικές δυνάμεις όλα τα Οδυσσεϊκά «τέρατα»: με το λωτό ξεχνούμε τη βάσανο της γής, οι Λαιστρυγόνες ως Όν μας απορροφά και μας βυθίζει στην οντολογική συνέχεια, επίσης το Όν ως σκύλλα και χάρυβδη μας απελευθερώνει από κάθε γήϊνη περιπέτεια, και ο Κύκλωπας μας βοηθεί να βλέπουμε ψυχρά την μία οντολογική συνέχεια, και ο Άδης μας προσφέρει την ευκαιρία να προχωρήσουμε στον Ωκεανό της απελευθέρωσης στο Όν. Από την πλευρά του Οδυσσέως όμως και προκειμένου να κατασταθεί η Γή νήσος μέσα στο Όλον μιάς και ο Άνθρωπος γνωρίζει πώς να αυτοκινήσει ανθρωποκεντρικά την νήσον αυτήν, τα τέρατα αυτά καθίστανται εχθροί: η μετατροπή του Φιλίου όντος σε εχθρικό σημαίνει ότι ανθρωποκεντρικώς πρέπει να ελεγχθούν όλα: ξαφνικά οι Σειρήνες πρέπει να εξαφανισθούν όπως και κάθε πειρασμός, οι μνηστήρες δεν πρέπει να μας απελευθερώσουν από τη βάσανο της γυναικός-φύσεως και της κατάκτησής της αλλά πρέπει διά του θήλεος ψηλά στη νήσον να σταθεροποιηθούμε διότι η νήσος πρέπει να έχει φύσιν, ο Ήλιος δεν πρέπει να μας χαοποιήσει αλλά πρέπει όμορφα να χειρισθούμε τις δυνάμεις του.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Πλάτων λοιπόν μεταχειρίσθηκε την γήν ως νήσον: την απομόνωσε νοητικά διότι την αυτοκίνησε συνδέοντάς την με την μηχανή ενεργείας του κόσμου των ιδεών: εάν η γεννήτρια της γής λαμβάνει ενέργεια από τον κόσμο των ιδεών τότε η γή και ο άνθρωπος αυτοκινείται: Η αυτοκίνηση του Πλάτωνος στηρίζεται στην αντιοντολογική δυαλικότητα και δυιστικότητα του παντός: όλα τα οδυσσεϊκά τέρατα στον Πλάτωνα καθίσταται ανήθικα πάθη και όλες οι Οδυσσεϊκές νίκες καθίστανται στον Πλάτωνα ηθικές αρετές (τα ανήθικα πάθη στηρίζονται στην άγνοια και τα ηθικά κατορθώματα στα πνευματικά σχήματα). Ο Πλάτωνας διάβασε καλά την πορεία του Οδυσσέως, και από την ανθρώπινη πλευρά και την οντολογική αντίστοιχη: για αυτό μίσησε τον Οδυσσέα όπως και την οντολογική πλευρά του.Ο Πλάτωνας εξηφάνισε την οντολογική πορεία του Ανθρώπου στην προσπάθειά του να καταστήσει τη γή πνευματική νήσον: οι Σειρήνες δεν πρέπει ως υψιπετείς σκέψεις να μας απορροφήσουν διότι θα χαθούμε στο όν, ο Αίολος δεν πρέπει να μας προσφέρει τους αέρηδες διότι εάν αυτοί ξεσπάσουν οι άνθρωποι θα χαθούν στη γη, ο Πολύφημος δεν πρέπει να μας κάνει να βλέπουμε οντολογικά τα πράγματα αλλά πάντα θα πρέπει να τα βλέπουμε όλα διπλά, καλά και άσχημα: διότι η μετατροπή της γής σε πνευματική νήσο στηρίχθηκε στο ότι κάθε τι το οποίο μου θυμίζει τον ωκεανό που περιβάλλει τη νήσο είναι κακό ενώ κάθε τι άλλο που με εμμένει στη νήσο είναι καλό. Για αυτό λοιπόν ο Σωκράτης στερεοποιεί το άτομο στη γή, το απομονώνει διαστασιακά εδώ, θεωρεί ως αμαρτία κάθε χαοτική σκέψη, και δέχεται μόνον όσα ο καθείς έχει μέσα του: ξαφνικά ο άνθρωπος γίνεται στη νήσο γή το κέντρο του όλου: για αυτό και η λήθη είναι κακή διότι βρήκαμε την Ιθάκη των Ιδεών και εκεί μόνον πρέπει να θυμόμαστε: η πορεία του Οδυσσέα νοητικοποιείται: όλες οι περιπλανήσεις του Οδυσσέως βλέπονται από τη νοητική πλευρά και δαιμονοποιείται η οντολογική της πλευρά υπό το ζεύγος νόησης και ηθικής: π.χ οι Λωτοφάγοι είναι κακοί όχι γιατί ξεχνώ (από οντολογικής πλευράς με βοηθούν να απορροφηθώ στο Όν ξεχνώντας το πρόσκαιρο εδώ) αλλά γιατί δεν πρέπει να ξεχάσω την Ιδέα που με δένει ο Πλάτων στη νήσο γή. Οι Σειρήνες είναι κακοί όχι γιατί θα τις ακούσω και θα πάω κοντά τους και αυτές θα με στείλουν ως αιθέρα στο όν, αλλά διότι η νήσος γή πρέπει να έχει σκληρή πρακτική ηθική, διότι μιάς και ο άνθρωπος είναι η βάση της νήσου θα πρέπει να μην επιθυμεί του όντος αλλά της γής η οποία θέλει τον άνθρωπο να κάνει όλα αυτά που θα αναπτύξουν συλλογικά το εδώ, χωρίς πάθη οι άνθρωποι δένονται μεταξύ τους διότι μπορούν και βλέπουν τον άλλο ως σώμα και ύπαρξη τον δέχονται δεν τον πειράζουν και σταθεροποιείται η ζωή στη γή.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Γι αυτό και ο χριστιανισμός αποθέωσε τους ιχθύς. Διότι οι άνθρωποι είναι σαν τους ιχθύς στην μετατραπείσα γή ως νήσον, και εύκολα καθοδηγούνται όταν η πλατωνική ιδέα καθίσταται χριστιανικός θεός. Εν ολίγοις καταλαβαίνουμε ότι η Ιθάκη δεν είναι το τέλος αλλά ένα από τα πολλά λιμάνια του όλου. </p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-46127236868493637952024-03-03T17:32:00.001+02:002024-03-03T17:32:18.474+02:00Περί της αξιολογίας αυτού του κόσμου.<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYiKwlOKH_3P5Cxwy3Y3vTvbPDl7h9vSSCfL0v8Mdl9rBmcisN9JB3dQDbRTp6_DwKOAzMPHNRUGcJVT57L1CPz0bNgkDOcuYHA5Ig7kTBS8Y8-LAwZknEvpN5aIWy7W0z7IVbtB13QG1oYGNLrGCTndQm8j6htg5hexC_h6CFO1jkcUyBK18XrW9SMRM/s1000/c87f86532e4dfa4ee6b1193d9fc991d6_L.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="476" data-original-width="1000" height="152" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYiKwlOKH_3P5Cxwy3Y3vTvbPDl7h9vSSCfL0v8Mdl9rBmcisN9JB3dQDbRTp6_DwKOAzMPHNRUGcJVT57L1CPz0bNgkDOcuYHA5Ig7kTBS8Y8-LAwZknEvpN5aIWy7W0z7IVbtB13QG1oYGNLrGCTndQm8j6htg5hexC_h6CFO1jkcUyBK18XrW9SMRM/s320/c87f86532e4dfa4ee6b1193d9fc991d6_L.jpg" width="320" /></a></div><br /> <span style="text-align: center;">Περί της αξιολογίας αυτού του κόσμου.</span><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι μέσα από τον υλοζωισμό τους, μέσα από τα τέσσαρα δομικά συμπαντικά στοιχεία, τον αέρα, το ύδωρ, το πύρ και τη γαία, προσέφεραν κατά λογικό τρόπο την επόμενη στάση της μυθολογίας: ενδιάμεσος σταθμός η ποίησις: η Μυθολογία προσέφερε στο ανθρώπινο σύμπαν το σύνολο των κοσμικών δυνάμεων αλλά όχι κατά νοητικό τρόπο: όχι δηλαδή κατά ένα τρόπο που θα μπορούσε να κλεισθεί στο μυαλό του ανθρώπου, αλλά κατά ένα ελεύθερο ενορατικό τρόπο που ενθύμιζε την οντολογική απελευθέρωση: η Ποίησις, σημαντικό να το πούμε αυτό, έκανε το επόμενο βήμα, συνέδεσε όλες τις μυθολογικές δυνάμεις με τον Άνθρωπο: για αυτό εξάλλου ο Αριστοτέλης την καλεί ποίηση, για αυτό ο Όμηρος είναι Ποιητής: είναι αφηρημένη και μεταφέρει έννοιες σε σχέση με τον Άνθρωπο: η διαφορά της μυθολογίας με την Ποίηση είναι αυτή λοιπόν: η μυθολογία δεν έχει κέντρο τον Άνθρωπο αλλά τις δυνάμεις του όλου η ποίησις ποιεί τον Άνθρωπο σε σχέση με τις συμπαντικές δυνάμεις που κατεβάζει: ο Οδυσσέας θέτει το σκοπό της ύπαρξης που δομείται στην Ιλιάδα.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Οι προσωκρατικοί προχώρησαν αυτήν την ποίησιν: έθεσαν πέριξ του Ομηρικού Ανθρώπου τον κόσμον (μήτραν) μέσα στον οποίο ο νοήμων Οδυσσεύς θα εξέλισσε την Ιθάκη του: έφεραν την Φύσιν εκ του φύω (γεννιέμαι) όχι με την έννοια του Σοφοκλέους (σύνολον ανθρωπίνων ιδιοτήτων) αλλά ως το σύνολο των κοσμικών δυνάμεων οι οποίες μεταφέρουν τις οντολογικές ιδιότητες συμπαντικές κινήσεις και τις ανάλογες επιρροές επί του ανθρώπου.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Το καλό ή το κακό δεν το ήξεραν, την αξιολογία γενικότερα, γνωσιολογία είχαν, αξιολογία δεν είχαν: διότι ευρίσκονταν σε ένα οντολογικό ακόμη επίπεδο όπου η αστραπιαία κίνησις των δυνάμεων ως τέτοια δεν σου επιτρέπει να τις ακινητοποιήσεις σε καλές και κακές, βλαβερές ή ωφέλιμες: για αυτό εξάλλου ο Ήλιος περιστρεφόταν γύρω από τη γή, προσπαθούσαν μανιωδώς να καταλάβουν το πάν και ένοιωθαν ότι όλα στρέφονται γύρω τους, όχι τόσο από τη γή όσο από τον εαυτόν τους.<span></span></p><a name='more'></a><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ούτε η κλασσική Αθήνα και η Λυκούργεια Σπάρτη προσέφεραν αξιολογία, καλού και κακού, βλαβερού και ωφελίμου: εάν σκεφθούμε ότι στην κλασσική Αθήνα πρίν και κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο διδάχθηκε η πληθώρα των δραματικών έργων που σταδιακά έθεταν αξίες καλού και κακού ιδανικών ωφελίμων και μη βλαβερών θα καταλάβουμε ότι σταδιακά οι Έλληνες έψαχναν την ηθική του καλού και του ωφελίμου: η γνώσις έψαχνε να εκβάλει στην ηθική αξιολογία, εξάλλου έπρεπε αυτό να γίνει προκειμένου οι πολίτες να ξέφευγαν από την απειρία της φύσης και μέσα στην πόλη να καθόριζαν τα βήματά τους. Εάν σκεφθούμε όμως ότι ο Οιδίποδας ζούσε έν αγνοία των πράξεών του θα διαπιστώσουμε ότι το γεγονός ήταν ξεχωριστό των αξιών που έφερε μαζί του, σταδιακά όμως η γνώσις του γεγονότος έφερε και την αξιολόγησή του. Οι Αθηναίοι επειδή ακριβώς ήταν σε στάδιο δόμησης της πόλης σύμφωνα με τη φύση των προσωκρατικών περισσότερο τους ενδιέφερε να μεταφέρουν όσες συμπαντικές δυνάμεις έπρεπε να γνωρίσουν προς χάριν της πόλεως (αρμονία, δυναμική, εξέλιξη, νόηση κ.λ.π) παρά να προχωρήσουν σε ηθικές και αισθητικές αξιολογήσεις περί του καλού και του κακού του ωραίου και του ασχήμου: Η Τέχνη περισσότερο τους ενδιέφερε όχι ως ωραίο ή άσχημο αλλά ως τρίτος βαθμός εμφάνισης του Όντος και των χαρακτηριστικών του: πολύ αργότερα κυρίως στην Αναγέννηση όταν οι άνθρωποι θα ξεχάσουν το Όν και θα προσπαθήσουν να προσαρμόσουν την τέχνη στη ζωή της κλειστής πόλης θα αναπτυχθεί η έννοια του αισθητικού ώραίου.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Πελοποννησιακός πόλεμος γέννησε τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και τις αξίες του μεταΕλληνικού κόσμου ο οποίος σταδιακά άρχισε να αλλοιώνεται από τις ανατολικές επαφές και διά των δύο αυτών φιλοσόφων: ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης περιορίζοντας τον άνθρωπο στο μονοπάτι από τον κόσμο των Ιδεών (έξω ή έσω) προς την Πόλη κράτος και προς τον πολίτην και έπειτα από τα πάθη που απελευθερώθηκαν και δίδονται στο Θουκυδίδειο έργο συνέδεσαν τα γεγονότα με τις αξίες: κανένα γεγονός πλέον δεν ήταν αδιάφορο ηθικά ή αισθητικά: ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης ξόδεψαν πολύ μελάνι για να δημιουργήσουν τη σχέση φυλακής που θα καταδυναστεύσει πλέον τον κόσμο (πέρα από το διάλειμμα του προτεσταντισμού σε εισαγωγικά): το γεγονός φέρει και την αξία του: μαζί τους πέθανε και η αθωότητα του Ελληνικού κόσμου, η ικανότητα του να πορεύεται αν-ηθικός με μόνον γνώμονα την ενορατική του σχέση με το Υπάρχον: ειδικά ο Πρωταγόρας και τα Ηθικά Νικομάχεια αποθεώνουν τις αρετές, δημιουργούν την ανθρώπινη φύσιν ως προϊόν επιμελείας και διδαχής και απομακρύνουν εντελώς τον άνθρωπο από το Όν: το γεγονός γνωρίζεται και αξιολογείται: ο Θαλής μπορεί να πίστευε όπου ήθελε και να έλεγε ό,τι ήθελε με γνώμονα τη φυσική του ισορροπία: τώρα οι άνθρωποι της Ελληνιστικής σταδιακά εποχής πιστεύουν και πράττουν ό,τι είναι αρεστό στην κοινωνία και στον ηγεμόνα: εξάλλου ο Σωκράτης στην κοινωνία του Ηρακλείτου δεν θα είχε τέτοιο πρόβλημα, σταδιακά στην εποχή του μονοθεϊσμού όλα τα γεγονότα συνδέθηκαν με τις αξίες του με τα γνωστά αποτελέσματα.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η πτώσις του Βυζαντίου είναι η τομή της φιλοσοφίας αυτού του κόσμου: αξίζει να προσεχθεί αυτό το σημείο: έπρεπε ο ενυπόστατος θεάνθρωπος να μεταφερθεί ως πρότυπο στον κάθε άνθρωπο, η φιλοσοφία σταδιακά από νοησιοκρατική κατέστη καθαρά υλιστική υπό την έννοια ότι οι φιλόσοφοι έθεσαν ως σταδιακό κέντρο τον άνθρωπο (όχι το συμπαντικό υποκείμενο) την πόλη (όχι τον συμπαντικό κόσμο) η οποία σταδιακά εξελίχθηκε σε σχέσεις κοινωνίας (αντικατάσταση της Ηγεμονικότητας από την κοινωνία και σταδιακά η πίστις ότι η κοινωνία καθορίζει την εξουσία της (διαφωτισμός): τώρα λοιπόν η φιλοσοφία άρχισε να συμβουλεύει μέσα από όλα τα ρεύματά της τον άνθρωπο πώς θα είναι ένα καλό εξάρτημα στην εποχή της Αναγέννησης της βιομηχανίας του διαφωτισμού κ.λ.π: για αυτό εξάλλου όλα περνούν (ακόμα και το εγελιανό σύστημα) μέσα από τον άνθρωπο της πόλης του σώματος της σκέψης σε σχέση με το αισθητό περιβάλλον: και όμως αρχικά αυτός ο υλιστικός κόσμος δεν είχε συνδέσει τα γεγονότα με τις αξίες του καλού και του κακού: διότι προτεσταντικά όλα τα γεγονότα ξεπηδούσαν από την πίστιν των ανθρώπων στο θεό άρα όλα είχαν ετικέτες αξιολογικές: αλλά αυτό ήταν γενικό: ας πούμε η βιομηχανική εποχή άλλαξε ένα σωρό γεγονότα τα οποία όμως δεν είχαν αξιλογική σύνδεση: ο πλούσιος δεν ένοιωθε ενοχές με την εξαθλίωση των φτωχών, ο ηγεμόνας μπορούσε να λάβει τη γυναίκα την πρώτη νύχτα του γάμου, ο τάδε ηγεμόνας μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η σύνδεση των γεγονότων με αξίες έγινε όταν ο προτεσταντισμός επιτέλους απέκτησε ανθρώπινο μυαλό και ο άνθρωπος κοίταξε λογικά στο πρόσωπο το θεό του Λουθήρου, επί διαφωτισμού έχουμε λοιπόν την εισαγωγή της ηθικής στο δυτικό κόσμο: διότι έχουμε τον πόνο πολέμων και επαναστάσεων, αίματος και φρίκης: είναι η ελληνιστική εποχή της ευρώπης: για αυτό ο Βολταίρος θα ομιλήσει για ανεξιθρησκεία, ο Ρουσσώ για γενική βούληση, για φυσικά δικαιώματα, και ο Μπεκαρία για ανθρώπινο σωφρονιστικό σύστημα: το γεγονός της Ιεράς Εξέτασης ήταν αδιάφορο αξιολογικά, όμως τώρα η εφηρμοσμένη λογική του επιστήμονος βιομηχανικού ανθρώπου θέτει την αξία του απαράδεκτου στην ελεγχόμενη γνώμη διότι ο άνθρωπος θεωρεί ότι μπορεί με τη λογική του να συνδέσει τα γεγονότα με αξίες.Προβάλλοντας ό,τι θεωρεί ως καλό ή ως κακό.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η ηλεκτρονική εποχή όπου πορευόμαστε είναι η πρώτη εποχή ιστορικά η οποία αποσυνδέει τα γεγονότα από τις αξίες τους: στην ηλεκτρονική εποχή τα γεγονότα είναι αδιάφορα διότι σκοπός δεν είναι η βελτίωση του ανθρώπου αλλά ο έλεγχός του, ο πλήρης ελεγχός του. Όσα απεχθή συμβαίνουν στον κόσμο μας για την κρυφή εξουσία που τα προβάλλει από τα παντοδύναμα ΜΜΕ δεν είναι κακά ή βλαβερά,όχι , είναι αιτία να ελεγχθεί ηλεκτρονικά ο άνθρωπος και να μην ομιλήσει κανείς διότι χίλιες φορές ελεγχόμενοι ψηφιακά άνθρωποι με παραδεισένια ηρεμία παρά ελεύθεροι με τέτοια εγκληματικότητα. Η αποσύνδεσις των γεγονότων από τις αξίες τους θα είναι διαρκής μέχρι την πλήρη ελεγξιμότητα του ανθρώπου: διότι σε ένα αστικό κόσμο πλήρως δομημένο με τόσους θεσμούς είναι απίστευτος ο βαθμός της εγκληματικότητας ο οποίος προκαλεί την αποσύνδεση των γεγονότων από τις αξίες που φέρουν. </p><div><br /></div></div>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-14080551244413239642024-03-02T16:16:00.003+02:002024-03-02T16:16:30.672+02:00<p> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKNAL2begyz8BfQr34SXGXDsMo9QMugEzd7XXj6oyTgLTVbV8h_jha-ooVrHze63H1q0qfgNCqKp0SSm3ff96E5po77ANN735XGvPByOx0MPGsr2OmjN9w5EKgcNenis2mlW5NMdJMwC8Xn-9LtcDm0paQHmooUGHS5zfB_0MyE0rT3Pq6fesI9zKI/s296/images%20(17).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="171" data-original-width="296" height="171" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKNAL2begyz8BfQr34SXGXDsMo9QMugEzd7XXj6oyTgLTVbV8h_jha-ooVrHze63H1q0qfgNCqKp0SSm3ff96E5po77ANN735XGvPByOx0MPGsr2OmjN9w5EKgcNenis2mlW5NMdJMwC8Xn-9LtcDm0paQHmooUGHS5zfB_0MyE0rT3Pq6fesI9zKI/s1600/images%20(17).jpg" width="296" /></a></p><br style="text-align: center;" /><div style="text-align: justify;"><span style="text-align: center;">Η οντολογία των Ηρώων.</span></div><p style="text-align: center;"></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p> </o:p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Ήρωας αντιπροσωπεύει την Οντολογική εποχή του Ανθρώπου, όταν ο Άνθρωπος ήταν συνεχής απορρέουσα εκ του Είναι δύναμις και όχι σύνολο σκέψεως και πράξης: Ο Ήρωας (ο ρέων εν τη ολική συνεχεία) απλώνεται κατά τρόπο τέλειο και συνεχή σε τρία επίπεδα, και επειδή δεν έχει απολέσει τη συνέχεια των τριών αυτών επιπέδων είναι αδιάσπαστη και μία οντολογική δύναμις και συνέχεια.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Κατ΄αρχάς ο Ήρωας δέχεται να φορέσει το ένδυμα του σώματος διότι γνωρίζει τη συνέχειά του στο χρόνο: για αυτό όλοι οι Ήρωες είναι Διογενείς, διότι έχουν θετικά ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Πατρός των θεών να συνεχίσουν σωματικώς την οντολογική τους πορεία: αυτή η διογένεια τους προσφέρει σύνδεση με το χθές άρα με το αύριό τους, για αυτό και ο Αχιλλέας επειδή ξέρει πολύ καλά από πού ήλθε επιθυμεί την γρήγορη επαναφορά του Εκεί: ο Οδυσσέας γνωρίζει πολύ καλά από πού ήλθε και επιστρέφει νοστίζων εκεί.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Ήρωας λοιπόν έχει τη γνώση ως γίγνεσθαι δυνάμεων εν συνεχεία όλου: για αυτό και δεν φοβείται τις μεταλλαγές της τύχης διότι όλα έχουν την εκούσια αποδοχή του να συνεχίσει την πορεία του στο όλον εν σώματι: ο Ήρωας είναι ποτάμι συνεχείας αυτοοριζόμενον και όχι ετεροκαθοριζόμενον, βέβαια υπήρξαν Ήρωες όταν οι Άνθρωποι Ήρωες έπρεπε να συνεχίσουν το Όν στη θέση των Τιτάνων: είναι γνωστό ότι όταν χάνονται όντα αυτά αναπληρώνονται, η εποχή μας νεκρή ούτε σκοτώνει ούτε ζωντανεύει ζεί μέσα από τη στείρα ανακύκλωση μαζανθρώπων και τίποτε άλλο.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Ήρωας λοιπόν αποτελεί τη διαλεκτική σύνθεση Θεών και Τιτάνων για αυτό και είναι το χθές διά του σήμερα προς το αύριο, για αυτό και είναι η οντολογική δύναμις του χθές στη σημερινή συνέχεια διά των Ολυμπίων θεών και της περαιτέρω διάχυσης της οντολογικής δύναμης στους ανθρώπους. Ο Ήρωας πολεμά συνέχεια διότι πρέπει την οντολογική δύναμη που φέρει να την συνδέσει με όλες τις δυνάμεις της γής αλλοιώς θα φύγει σαν αϊτός στην επομένη κατάσταση: για αυτό και όλοι οι Ήρωες έχουν τη δύναμη του αϊτού,ο Όμηρος τους παρομοιάζει με λέοντες, ο πόλεμος ως έρευνα και προσπάθεια ανακάλυψης των εαυτών των Ηρώων επί της γής είναι ο μοναδικός λόγος ύπαρξής τους: οι Ήρωες επειδή ως Ροή συνεχώς κινούνται πέλονται (συναναστρέφονται) διά του πολέμου ώστε ως ακατάπαυστη Ροή συνεχώς να προωθούν, να αναδιανέμουν, να ενώνουν και να μορφοποιούν δυνάμεις: η ειρήνη είναι ο πόλεμος των Ηρώων διότι ενώνουν τα πάντα (είρω) όταν πολεμούν: για αυτό και δεν έχουν θρησκεία οι Ήρωες υπό την έννοια ενός στατικού θεού: επειδή συνεχώς κινούνται ως δυνάμεις είναι πέρα από κάθε θεία στατικότητα, οι Θεοί των Ηρώων είναι ο νόστος τους διότι διά της κινήσεως τους πρέπει να φθάσουν στην Ολύμπια τελειότητα.<span></span></p><a name='more'></a><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Οι Ήρωες δεν είναι πνευματικά ή σωματικά ήρωες, αλλά είναι ως τέτοιοι δυνάμεις βυθισμένες στην Οντολογική συνέχεια: για αυτό και έχουν αποδεχθεί τη ζωή και το θάνατο ως απαραίτητες συνέχειες του Είναι τους, για αυτό και δεν φοβούνται: ο Αχιλλέας πολεμά να και ξέρει το γρήγορο θάνατό του, έχει όμως ως συνεχώς κινουμένη δύναμις αποδεχθεί τα πάντα: ως κινουμένη δύναμις Ροής οι Ήρωες δεν σκέπτονται ούτε πράττουν με σκοπό: εν στιγμή και ως δύναμις ταυτίζουν τη σκέψη με την πράξη τους : ο Αχιλλέας σκοτώνει τον Έκτορα όχι επειδή το σκέφτηκε ούτε έκανε κάτι προετοιμαστικό ως πράξη: απλά εν τη ροή του συνέβη: ο Οδυσσέας ενίκησε την Κίρκη όχι επειδή το σκέφθηκε ούτε έπραξε κάτι, ως ολοκληρωτική δύναμις το έπραξε: επειδή ως ολοκληρωτική ρέουσα δύναμις ετύφλωσε τον Κύκλωπα καταλαβαίνουμε ότι εάν το σκεπτόταν πρώτα μπορεί να δειλίαζε ενώ απλά εάν το έπραττε μπορεί να εφοβείτο: ο Ήρωας κινείται ως οντολογική δύναμις για αυτό και αιωρείται ανάμεσα στη γή και στον ουρανό, για αυτό συνεχώς ως δύναμις κινείται:κινείται σε τρία επίπεδα δυνάμεως.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Έχει δεχθεί την κάθοδο ως διογενής στη γή, έχει δεχθεί την συνεχή εν πολέμω ανακατανομή των δυνάμεών του, έχει πλήρως αποδεχθεί την φυγή του στον Όλυμπο: για αυτό και ως δύναμις ούτε ζεί ούτε πεθαίνει, απλά κινείται.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Ήρωας είναι ελεύθερος στην συνεχή πορεία του από την ασώματη κατάστασή του έως την ενσώματη και πάλι την ασώματη: είναι αυτός ο οποίος μοιράζει τις δυνάμεις που αναλογούν στους ανθρώπους στη γή, είναι ο πωλητής του Όντος προς τους ανθρώπους: είναι ο μεγάλος έμπορος των οντολογικών δυνάμεων που θα κτίσουν τη γή: το γένος των Ηρώων ρέει προς τη γή όλες εκείνες τις δυνάμεις που θα οικοδομήσουν τον Άνθρωπο. Είναι οι Ήρωες η συνέχεια των θεών επί της γής ώστε οι Άνθρωποι να αυτοκινηθούν: χωρίς τους Ήρωες είτε οι θεοί θα εξαφανίζονταν στο χάος είτε οι άνθρωποι θα ήταν απλά ζώα.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Οι Ήρωες είναι αυτοί που κτίζουν τις στήλες του ανθρωπίνου πολιτισμού διότι βυθίζονται στη θεία οντολογία και λαμβάνουν όλα τα υλικά οικοδόμησης του κόσμου μας και του ανθρώπου: οι Ήρωες αποτελούν ανάμνηση των οντολογικών δυνάμεων που έμειναν στη γη όταν οι Γίγαντες χάθηκαν στα βάθη του χάους: είναι οι Ήρωες η αιθέρια συνέχεια των Γιγάντων, η όμορφη και προσαρμοσμένη επί της ανθρωπίνης γής των γιγάντων: διά του προτύπου Διός ο οποίος δαίει (μοιράζει) τις δυνάμεις ώστε ο Άνθρωπος να εμφανισθεί, ο Ήρωας μεταφέρει τα υλικά από την αποθήκη του χάους ώστε να κτιστεί ο οργισμένος Αχιλλέας και ο σκεπτόμενος Οδυσσέας. Γι αυτό ο Ήρωας θα ενωθεί με τους Γίγαντες και πάλι διότι η επομένη κατάσταση του κόσμου θα είναι ένας πλανήτης σύνθεση θεών και Ηρώων: διότι ολίγοι έχουν καταλάβει ότι οι Τιτάνες είναι η διπολικότητα των Θεών και των Ηρώων, ηττήθησαν υπό του Διός σημαίνει ότι προσέφεραν στο Δία τη δύναμί των ως θεϊκή δύναμις (για τον ουρανό) και ως ηρωϊκή δύναμις (ροή επί της γής).</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Γι αυτό και ο Αχιλλέας πεθαίνει και ο Οδυσσέας νοστίζει στην Ιθάκη: ο Ήρωας ρέει παντού με διπλό τρόπο: επιστρέφει στην Πατρίδα την κοινή του Ολύμπου προκειμένου να εξαντλήσει όλες τις θείες δυνάμεις που αναλογούν στον Άνθρωπο ((ο)εργάζεται (οργή) για αυτό(ήδη ο Αχιλλέας αποτραβιέται οργισμένος δηλαδή επιστρέφει στην ησυχία της συλλογής οντολογικών δυνάμεων διά του έργου(ο(ε)ργής).Όταν συλλέξει τις δυνάμεις που θέλει και διά του Πατρόκλου καταλάβει το Είναι της συνέχειάς του (ο Πάτροκλος μας διδάσκει ότι Είναι κάποιος ως Είναι και όχι απλά εξωτερικά ως μίμηση μορφής) τότε ο ήρωας χάνεται στη δική του Ιθάκη στους ατομικούς δρόμους του διότι τίποτε δεν φοβείται ως ακατάπαυστη ροή στο Όλον.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο μονοθεϊσμός σε όλες τις εκφάνσεις του μετέτρεψε τους ήρωες σε θεό του. Ο θεός των μονοθεϊστών είναι ο Ήρωας των Ελλήνων όχι όμως σε οντολογικό περιβάλλον και σε σχέση με το Όλον αλλά σε περιορισμένο γήϊνο μικροπεριβάλλον που περιορίζει σε σχέση με το θεό τον άνθρωπο: ο θεός όμως δεν είναι ήρωας (δεν ρέει) αλλά ως στατικότητα επιθυμεί τη ροή του ανθρώπου προς αυτόν: ο Ήρωας όμως ρέει ως δύναμις εν Όντι άρα ο μονοθεϊσμός στηρίζεται στην μεγίστη διάλυση του Όντος: ακινητοποίησε μέρος του Όντος (εξαήμερος δημιουργία) και φυλακίζοντας εκεί τον Άνθρωπο τον προσδιόρισε σε σχέση με το θεό-ήρωα ο οποίος στην ουσία είναι ανάμνησις στατική όμως του Ήρωος που φέρει μέσα του ο Άνθρωπος. Η συνέχεια λοιπόν σήμερα του Ανθρώπου στηρίζεται στη διάλυση της αυτοφυλακής και της ανακάλυψης της εν ροή ηρωϊκής συνέχειάς του.</p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-46378756043945457262024-03-01T23:19:00.001+02:002024-03-01T23:19:43.580+02:00<p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZJ8OzRG7DLe7eTvCQGRkCDhC17iGYj4G58UpKldleIPMsC3j7IB3rIFtgbB2gournHzAi9vSZioL9HWPAgnf0xidcjSSbSQx2lDBOg4qCrw61bCD29k7VXDGLDOLWjkqy-UhRYYp-QXEhUYtF1pOTrvmeTkUOn3V1y9LwQXkCNAFR0Jbf2c7QOG5auBU/s322/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="156" data-original-width="322" height="155" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZJ8OzRG7DLe7eTvCQGRkCDhC17iGYj4G58UpKldleIPMsC3j7IB3rIFtgbB2gournHzAi9vSZioL9HWPAgnf0xidcjSSbSQx2lDBOg4qCrw61bCD29k7VXDGLDOLWjkqy-UhRYYp-QXEhUYtF1pOTrvmeTkUOn3V1y9LwQXkCNAFR0Jbf2c7QOG5auBU/s320/images.jpg" width="320" /></a></div><br /> <span style="text-align: center;">Περί της Οντολογίας των Ελληνικών αγαλμάτων.</span><p></p><p style="text-align: center;"></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Τώρα μπορούμε να κατανοήσουμε το γιατί ο Πλάτων αποδόμησε την Τέχνη από την ιδανική του Πολιτεία, θεωρώντας την απλή μίμηση, ειδικά στο Γοργία και αλλού τη θεωρεί τρίτη εμφάνιση της ιδέας, πέρα από τον καθαρό Νού και την ανάμνηση των Ιδεών. Η Οντολογική Τέχνη αποτελεί εχθρό του νοησιοκρατικού πλατωνισμού ο οποίος απέκοψε τον άνθρωπο από την οντολογική του ρίζα, τον χώρισε σε δύο μέρη: σε ψυχή αθάνατο και σε σώμα θνητό, εσωτερικοποίησε το πρώτο στο δεύτερο, απομόνωσε τον εαυτό άνθρωπο, και άφησε το κάθε σώμα ανελέητα να χάνεται υπό την παρηγοριά ότι κάτι αθάνατο μέσα του ζεί αιώνια. Με αυτόν τον τρόπο ο φιλόσοφος απομόνωσε τους ανθρώπους, τους απέκοψε από την κοινή οντολογική τους ρίζα του ενιαίου οντολογικού εαυτού, αφήνοντας τον κάθε άνθρωπο αδύναμο να φέρει το φόβο του θνητού σώματος, μεταβιβάζοντας μάλιστα την κοινή οντολογική δύναμιν που ανήκει στους ανθρώπους σε κάποιο θείο παράγοντα (ας σκεφθούμε το σωκρατικό δαιμόνιο κ.λ.π).</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Φαίνεται όμως και από την καταδίκη του Σωκράτους ότι όλα αυτά δεν συνήδον με τον οντολογικό Ελληνικό πολιτισμό μέσα στα βάθη του χρόνου, φαίνεται ότι ο Πλάτων προωθούσε ιδέες ξένες και αλλότριες στον μακραίωνο Οντολογικό Ελληνισμό, αν μάλιστα προσέξουμε την γλυπτική τέχνη θα μπορέσουμε να υποστηρίξουμε ότι ο Πλάτων την υποβίβασε, την θεώρησε απλή μίμηση, σχεδόν την απέκλεισε από το ιδανικό του πολιτειακό σύστημα (ο Αριστοτέλης τη δέχθηκε ως ψυχοθεραπεία(!)) διότι η οντολογική τέχνη των Ελλήνων, και δή η γλυπτική τέχνη των Ελλήνων, είναι οντολογικός εχθρός του διαστασιακού Πλατωνικού συστήματος.<span></span></p><a name='more'></a><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Πόσο άραγε κοντά είναι ο Πλάτωνας στη γένεση όταν ο Αδάμ και η Εύα νοιώθουν ντροπή για τη γύμνια τους και θέλουν με ενδύματα να την καλύψουν ενώπιον του θεού της γενέσεως; Πόσο κοντά είναι η Πλατωνική φιλοσοφία στο ότι οι άνθρωποι νοιώθουν μακριά από τον οντολογικό τους εαυτό και θέλουν με ιδέες και αξίες πρόσκαιρες να καλύψουν την οντολογική τους επιβαλλομένη γύμνια; Διότι ο Δορυφόρος του Πολυκλείτου ξεπερνά το θεό της γένεσης, τον πλατωνικό νού επίσης, επικοινωνεί με την Εωσφόρο Αφροδίτη και μας θυμίζει εποχές όπου ο άνθρωπος ήταν ενιαία οντολογική οντότητα, χωρίς διαχωρισμό φθαρτής σωματικής διάστασης και αθανάτου ψυχής, αλλά ο Άνθρωπος ήταν μία οντολογική κινουμένη διηνεκώς δύναμις χωρίς καμμία διάκριση ύλης και σώματος. Από την στιγμή όμως κατά την οποία ο Πλάτων διαμέλισε τον άνθρωπο σε φαινόμενο και νοούμενα, διαλύοντας την οντολογική του δύναμιν και συνέχεια, καθιστώντας τον αδύναμο κρίκο σε μία κοσμική συνέχεια που θα την ήλεγχε κάποιος θεός, είναι φυσικό ο Πλάτων να φοβείται την Τέχνη και να την θεωρεί απλή μίμηση.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Όμως η γλυπτική και γενικά η Τέχνη των Ελλήνων ξεπερνά τον πλατωνισμό (ο οποίος αποτελεί ανατολική επίδραση στον αρχέγονο Ελληνικό πολιτισμό και θεωρούμε ότι στον βαθμό που θα βαδίσει η Ελληνική ανάμνηση πέραν του Πλάτωνος Σωκράτους κ.λ.π θα φθάσει στα παλάτια του αρχεγόνου Ελληνισμού (δεν είναι τυχαία η αντικατάσταση των αρμονικών αγαλμάτων του αρχεγόνου Ελληνικού κάλλους από τη Σωκρατική μορφή). Γιατί όμως η Ελληνική τέχνη ξεπερνά τον πλατωνισμό; Όπως ήδη είπαμε τα αγάλματα των Ελλήνων μας υπενθυμίζουν εποχές όπου οι οντολογικοί Έλληνες αποτελούσαν αδιάσπαστη ενότητα σώματος και ψυχής, πέρα από τα ζεύγη ζωής και θανάτου, φθαρτότητας και αθανασίας, μας υπενθυμίζουν τον ενιαίο οντολογικό άνθρωπο.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Αυτόν ο οποίος ανήκε στο ποτάμι και στην κίνηση του Είναι του Όντος, συμμετέχοντας στο πλέον υπέροχο ταξείδι μέσα στο χάος του Είναι, πέρα από τα ζεύγη όντος και μη όντος, γνώσης και αγνοίας, ηθικής και απαξίας. Οι κούροι είναι μία ενιαία ενότητα οντολογική αγνή δύναμις, ατενίζουν το Όν υπερήφανα, δεν έχουν ανάγκη κανενός ενδύματος ιδέας ή αξίας, θείας ή πλατωνικής ή οτιδήποτε άλλου, διότι ανήκουν στην ηρεμία και στη συνέχεια του Όντος. Ο Δορυφόρος είναι γυμνός, όπως και με τον τρόπο του Παρθενώνος, για να θυμόμαστε όλοι ότι υπήρξαν εποχές κατά τις οποίες οι άνθρωποι ήταν και αποτελούσαν μία ενιαία οντολογική δύναμιν, ανήκουσα στην ροή του όλου, χωρίς διαφορά σώματος και ψυχής, πνεύματος και ύλης.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ας προσέξουμε ότι εάν κάποιος έφτιαχνε ως άγαλμα τον Πλατωνικό άνθρωπο θα δημιουργούσε έναν άνθρωπο προβληματισμένο, ίσως ατημελήτου στην όψιν, και θα προσπαθούσε ίσως μέσα από τα μάτια του να περάσει την επαφή του με τον κόσμο των ιδεών. Όμως η τέχνη των Ελλήνων, των οντολόγων Ελλήνων δεν έχει καμμία σχέση με τέτοια αγάλματα: ο Δορυφόρος αποτελεί αδιάσπαστη ενότητα σώματος και ψυχής καταρρίπτοντας το πλατωνικό μύθευμα του Φαίδρου περί αθανάτου ψυχής και φθαρτού σώματος, διότι ο Δορυφόρος μας θυμίζει την Ελληνική εποχή κατά την οποία οι άνθρωποι ως τέτοιοι ήταν οντολογικές δυνάμεις (αδιάσπαστες χωρίς πνεύμα και σώμα αλλά ως μία οντολογική δύναμις) ο Πολύκλειτος μας θυμίζει ότι αυτός ο οντολογικός άνθρωπος δεν έχει ανάγκη ιδεατών και άλλων αξιακών ενδυμάτων διότι δεν ντρέπεται για τη γύμνια του (η γύμνια αντιπροσωπεύει την ως τέτοια συμμετοχή στον αγνό οντολογικό νόστο ο οποίος δεν διακόπτεται από ενδύματα προσκαίρων ιδεών θεών και αξιών) τα μάτια του είναι συνέχεια όλων τρόπος και τόπος εκφοράς αγνών οντολογικών δυνάμεων.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ώστε η Τέχνη των Ελλήνων θυμίζουσα τον οντολογικό Ελληνισμό εξεβλήθη από τα μετέπειτα συστήματα, ειδικά η γυμνότης κατέληξε στη γνωστή βυζαντινή αγιογραφία όπου ο αντιοντολογικός άνθρωπος έπρεπε να ενδυθεί τις ιδέες και τις αξίες του προσκαίρου θεού. Όμως σε κάθε περίπτωση η Τέχνη του Οντολογικού Ελληνισμού είναι ο χαμένος οντολογικός εαυτός μας τον οποίον ποτέ δεν χάσαμε, συνεχώς αποκρύπτουμε, και κάποτε πρέπει να τον κινήσουμε οντολογικώ τω τρόπω.</p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-55547653027932307392024-02-28T23:23:00.009+02:002024-02-28T23:23:53.001+02:00Ερμηνευτικά σχόλια στη Μεσότητα του Αριστοτέλους.<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVGk9GS_IPwo-fKSILCoERhSDAVd63IPjiagiuzwCkMKEGgNagmNUfdrkUaFBsZDyuemdJ8cksdlJMfxKIr-p1zHnXfSPdnhYmu7GaH9BJegl2Pz6kleAiC2K9SRPZDHqznWwyaLqHCZqV-7fCdzAiQ_Q9icPijuthuiv2aRuVfBw1O3DVofJIrAH59GI/s768/17673958_shutterstock_119131492-768x487.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="487" data-original-width="768" height="203" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVGk9GS_IPwo-fKSILCoERhSDAVd63IPjiagiuzwCkMKEGgNagmNUfdrkUaFBsZDyuemdJ8cksdlJMfxKIr-p1zHnXfSPdnhYmu7GaH9BJegl2Pz6kleAiC2K9SRPZDHqznWwyaLqHCZqV-7fCdzAiQ_Q9icPijuthuiv2aRuVfBw1O3DVofJIrAH59GI/s320/17673958_shutterstock_119131492-768x487.jpg" width="320" /></a></div><br />Ερμηνευτικά σχόλια στη Μεσότητα
του Αριστοτέλους.<p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η «αρετή»<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>της μεσότητας είναι στον Αριστοτέλη
επεξεργασμένη όχι μόνον στα Ηθικά Νικομάχεια. Ουσιαστικά στα Ηθικά Νικομάχεια
λαμβάνει την πλέον συγκεκριμένη στιγμή της. Η μεσότητα αποτελεί ερώτημα στο
«περί ψυχής», στα «φυσικά», στα «μεταφυσικά», εκεί όπου ο Σταγειρίτης προσπαθεί
αφ΄ενός μέν να εξισορροπήσει σε σχέση με τον Πλατωνικό δυαλισμό αλλά και να
προτείνει μία κοινή οδό ανάμεσα σε τόσο (φαινομενικά) αντιθετικά μεγέθη όπως είναι
ο Νούς, η<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ψυχή, το Σώμα. Αυτή η
διχοτόμηση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του ανθρώπου γεννά στο
Σταγειρίτη την προσπάθεια της μεσότητας ως εξισορροπητικής μέσης<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λύσης: σε ποιο βαθμό και με ποιο τρόπο ο Νούς
επηρεάζει την Ψυχή, σε ποιο βαθμό και με ποιο τρόπο ο άνθρωπος ως Σώμα μπορεί
να κινηθεί με βάση Ιδέες και Αισθήματα τα οποία ενδελεχώς μέσα στο Λόγο του
Κόσμου θα τον εξελίξουν; Ώστε να μην αιωρείται στο χάος του αλόγου ή στο χάος
ενός πλατωνικού υπερβατικού Νοός ο οποίος προσφέρει το Αγαθό αλλά αφήνει τον
Άνθρωπο αβοήθητο Εδώ μέσα από μία αδιευκρίνιστη<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ηθική (μέσα από μία γενική γνώση του καλού;): άρα η<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αριστοτελική μεσότητα είναι η προσπάθεια της
εξισορρόπησης του ανθρώπου ανάμεσα στο Νού του Αγαθού και στον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ανθρώπινο Νού, ανάμεσα στο χάος και στο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λόγο, ανάμεσα στις έννοιες του Αγνώστου και
στις έννοιες οι οποίες μπορούν να εκτυλιχθούν σε συγκεκριμένες πράξεις και
συναισθήματα και σκέψεις προς την ενδελέχεια η οποία βοηθεί τον άνθρωπο
ευσυνείδητα και ελλόγως να κινηθεί προς το πρώτον κινούν ακίνητον ως ηθική
οντότητα: άρα η πρώτη αριστοτελική μεσότητα<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>είναι ο άνθρωπος ο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έχων Νού ο
οποίος Νούς μεταφέρει τις έννοιες εκείνες οι οποίες μπορούν να γεννήσουν
ανώτερα ψυχικά συναισθήματα ώστε να παραχθούν πράξεις οι οποίες σεβόμενες τον
Εαυτό και την Ιδέα του Όλου όντος θα προχωρούν τον άνθρωπο προς το σκοπό του
Σύμπαντος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κόσμου του Αγαθού. </p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Άρα η Αριστοτελική μεσότητα δεν
απασχολεί μόνον τον άνθρωπο στις διαπροσωπικές του σχέσεις σε σχέση με την
υπερβολή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και την έλλειψη: ήδη στο «περί
ψυχής»<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έργο του ο Αριστοτέλης θεωρεί την
ψυχή ως μεταφέρουσα έννοιες Νοός οι οποίες γεννούν συναισθήματα μέθεξης του
Αγαθού διά αρετών και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πράξεων: όλα αυτά
όμως γίγνονται προκειμένου ο άνθρωπος να αποκτήσει λόγο στο χάος (μόνος αυτός
από όλα τα ζώα) διά του λόγου να ελέγξει<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>τη ζωή του και την πορεία του, άρα η Αριστοτελική μεσότητα σε όλο της το
εύρος έγκειται ως εξισορρόπηση ανάμεσα στο χάος του αλόγου και στο άλογο των
ζώων τα οποία απλά υπακούουν στο ένστικτό τους. Άρα ο άνθρωπος μπορεί να
κινηθεί ανάμεσα στις ακραίες χαοτικές καταστάσεις με βάση έννοιες οι οποίες
γεννούν συναισθήματα ωραιότητας σε σχέση με τον Εαυτό την ιδέα του Αγαθού και
τους άλλους .<span></span></p><a name='more'></a> Εάν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σκεφθούμε ότι
ακολουθώντας ο άνθρωπος την έννοια του Είναι κινούντος ακινήτου (Θεού) νοιώθει
συναισθήματα τα οποία γεννούν πράξεις<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οι
οποίες ομοιάζουν με το συμπαντικό τρόπο πορείας του θείου, τότε καταλαβαίνουμε
γιατί ο Σταγειρίτης θεωρεί τη μεσότητα στα πάθη και στις πράξεις: διότι οι
έννοιες είναι οι απ΄ευθείας σκέψεις από το πρώτο κινούν ακίνητον, αυτές δεν
υπόκεινται σε μεσότητα , είναι αυτές που είναι ως πηγάζουσες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εκ του αγαθού: πότε οι έννοιες αποκτούν
αξία;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όταν εισχωρούν στην ανθρώπινη
σκεφτομένη ψυχή, γίνονται συν (σε σχέση) αισθήματα , τα οποία γεννούν πράξεις:
άρα στα παιδιά των εννοιών<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>(
συναισθήματα και πράξεις) εισχωρεί η μεσότης ως επιλογή η απειρία των εννοιών
να εισέλθει σε ισορροπία συναισθημάτων και πράξεων<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ώστε ο άνθρωπος να μην επαρθεί ως θεός με
βάση τις έννοιες<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που σκέπτεται αλλά ούτε
και να υποτιμηθεί ως άλογος με βάση ότι αποκρούει και δεν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κατανοεί τις έννοιες του Όλου Όντος.<p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Σε δεύτερο επίπεδο ο Αριστοτέλης
γεννά τη μεσότητα ως αναγκαίο μέγεθος αντιπαράθεσης, υγιούς αντιπαράθεσης με το
δάσκαλό του<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τον Πλάτωνα. Ο Πλάτων άφησε
χαίνον χάσμα ανάμεσα στον κόσμο των ιδεών και στον κόσμο των ανθρώπων, ο
Σωκράτης προσπάθησε να το καλύψει με τον εσωτερικό γνωρίζοντα εαυτό ό οποίος
οδεύει προς την ερίβωλον Φθίαν. Όμως αυτό είναι γενικώς αόριστο στον Αριστοτέλη
ο οποίος μέσα από το επιχείρημα του τρίτου ανθρώπου (και όχι μόνον) απορρίπτει
τη θεωρία των ιδεών του Πλάτωνος: θεωρούμε λοιπόν ότι η μεσότητα στον
Αριστοτέλη έρχεται για να ανοίξει τον Αριστοτελικό έλλογο και ηθικό δρόμο
ανάμεσα στον κατηργημένο κόσμο των ιδεών και στον πραγματικό ενσώματο κόσμο
όπου όλοι ζούμε.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Πρίν όμως συζητήσουμε για αυτή
την πλευρά της μεσότητας θα πρέπει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να
θυμηθούμε ποιόν άνθρωπο κατασκεύασε ο Αριστοτέλης προκειμένου να αντισταθμίσει
τον κατηργημένο κόσμο των πλατωνικών ιδεών. Στα μεταφυσικά του ο Σταγειρίτης
θεωρεί τον άνθρωπο ως ουσία, ατομική ουσία (ενάντια στην εννοιακή καθολική ουσία
του Σωκράτους) άθροισμα μορφής<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και
είδους. Η<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μορφή μεταφέρει όλες τις
επιταγές του νοός επάνω μας (για αυτό και ο νούς εμμένει έξω της μεσότητας στην
οποία εισέρχονται οι πράξεις και τα πάθη) άρα ο άνθρωπος ως μορφή γνωρίζει τι
πρέπει ενδελεχώς να ολοκληρώσει. Όλες αυτές οι επιταγές του νοός εισέρχονται
στο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είδος άνθρωπος ως συναισθήματα και
πράξεις: εδώ επεισέρχεται η μεσότητα: ανάμεσα στις άλογες επεξηγήσεις των
εννοιών μέσα στο χάος του αλόγου και ζωώδους κόσμου ο άνθρωπος ως νοητή ψυχή θα
ικανοποιήσει συναισθήματα λογικής εκτύλιξης των σκέψεων του ωραίου και του
καλού , αυτά τα συναισθήματα θα οδηγήσουν σε πράξεις ισορροπίας ανάμεσα στο
χάος και στο ζωώδες του αλόγου: άρα μέσα στο όλον ο άνθρωπος θα καταστή ουσία
ωραίων σκέψεων συναισθημάτων και πράξεων έχοντας καταφέρει διά της μεσότητας
αυτής δύο πράγματα: </p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Α) να μην είναι πλέον το ατάκτως
ερριμμένο δυαλιστικό πλατωνικό υποκείμενο , διχοτομημένο ανάμεσα στο καλό
πνεύμα και στο κακό σώμα, ο ουσιώδης Αριστοτελικός άνθρωπος κινείται ανάμεσα
στο καλό πνεύμα και στο κακό σώμα αποδεικνύοντας ότι διά του ήθους ως έξεως
αυτά τα δύο αντίθετα ενώνονται στον ουσιώδη Αριστοτελικό άνθρωπο.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Β) Ο Αριστοτελικός άνθρωπος μέσω
της μεσότητος μεταφέρει ένα μήνυμα αυτοουσιότητας, ενικότητας, καταγίγνεται μία
ουσία η οποία πέρα από κάθε διχοτόμηση μπορεί να συνδυάζει όλες τις πλευρές των
σκέψεών του των συναισθημάτων του και των πράξεών του. Ουσιαστικά ο Αριστοτέλης
με τη μεσότητα κατασκευάζει τον πλήρως ισορροπημένο άνθρωπο ο οποίος ανά πάσα
στιγμή γνωρίζει τι πρέπει να σκεφθεί και αυτή τη σκέψη πώς να την περάσει διά
της νοητής<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ψυχής στην πραγματικότητα της
πράξεως.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Άρα η μεσότητα δεν είναι ακριβώς
αρετή θεωρίας (για αυτό και ο Αριστοτέλης εξαιρεί από τη μεσότητα το Αγαθό ως
τέτοιο) αλλά πορεία βιωματικής επιστροφής στο Αγαθό: η μεσότητα βοηθεί ώστε οι
έννοιες αδιάσπαστες να επικοινωνήσουν με την ψυχή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η οποία διά της μεσότητας κινείται ανάμεσα
στα πάθη της έλλειψης και της υπερβολής: έπειτα φθάνει στο σώμα το οποίο
κινείται με τις πράξεις ανάμεσα στα υπερβολικά και ελλείποντα πράγματα: με
αυτόν τον τρόπο ο νοερά ηθικός άνθρωπος προσομοιάζει στο αγαθό το οποίο δεν
υπόκειται στη μεσότητα: διότι ο γνωστικός άνθρωπος δεν έχει ανάγκη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τη μεσότητα διότι ανά πάσα στιγμή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ξέρει τι κάνει τι σκέπτεται τι νοιώθει
με<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φόντο το αγαθό.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η πορεία αυτή εδόθη από τον Όμηρο
, ο οποίος είναι ο καθεαυτός ποιητής της μεσότητας, και αν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σκεφθούμε την οντολογικότητα της ομηρικής
ποίησης, ο Όμηρος μεταφέρει τις δυνάμεις του μέσου: ο Οδυσσέας είναι η πρώτη
ύπαρξη που ενσαρκώνει τη μεσότητα αλλά και την πορεία ως την μεσότητα.Πρίν να
συνεχίσουμε σε αυτό το κομμάτι, δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι στο ‘περί ψυχής»
συγγραμμά του ο Αριστοτέλης ασχολείται με την οργή,διότι από τον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όμηρο κιόλας (η οργή, μήνις, του Αχιλλέως)
είναι το οντολογικό συναίσθημα το οποίο μεταφέρει όλες εκείνες τις οντολογικές
δυνάμεις τις οποίες ο νούς θα πρέπει να επεξεργασθεί και να φθάσει στη
μεσότητα. </p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:
Ανάμεσα στους συμπαντικούς θεούς (ας θυμηθούμε ότι στο νησί της Καλυψούς ο
Οδυσσέας αρνήθηκε τη θεία προσαρμογή και ασπάσθηκε την ανθρώπινη ταυτότητά του
λέγοντας ότι είναι άνθρωπος και θέλει να υπάγει στους ομοίους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του αγαπημένους ,άρα οι θεοί είναι η νοερή <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>υπερβολή της ανθρωπίνης φύσης) και στην
οργισθείσα φύση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του Αχιλλέως (ας
θυμηθούμε ότι αυτή η οργή οδήγησε στο θάνατο του ηγαπημένου Πατρόκλου άρα η
οργή ως πάθος και κακή πράξη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είναι η
έλλειψη του πρέποντος νοός) έγκειται η μεσότητα του Οδυσσεϊκού νοστίζοντος
Νοός: άρα η<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μεσότητα είναι ο Νούς ο
οποίος ενώνει τα διεστώτα και οδεύει προς την <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ήδη γνωστή πατρίδα του χωρίς την υπερβολή της
θεϊκής νόησης αλλά χωρίς<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και την έλλειψη
της ελλιπούς οργής<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η οποία<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δηλώνει αδυναμία και έλλειπτική πορεία.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Επίσης ας σκεφθούμε ότι η πλέον
συχνή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φράση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στον Όμηρο είναι : ήμος δε ηριγένεια εφάνη
ροδοδάκτυλος ηώς, το ταξίδι του Οδυσσέως εξελίσσεται την Ημέρα, η Ημέρα, ο
Ήλιος είναι η μεσότητα ανάμεσα στο χάος και στη Νύκτα, ανάμεσα στους Ολυμπίους
θεούς της υπερλάμπρου νοήσεως και της εν Άδη λήθης ο Οδυσσέας παρουσιάζεται ως
ο μέσος πολύτροπος Νούς ο οποίος ανοίγει το δρόμο της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>επιστροφής στην ήδη γνωστή Πατρίδα ανάμεσα
στα πλείονα διεστώτα μεγέθη: στην Αθηνά Σοφία (υπερβολή νοός )<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και στο χαοτικό Ποσειδώνα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>(έλλειψη νοός), ο ίδιος ο Οδυσσέας καθίσταται
μεσότητα βιωματική ανάμεσα στην υπερβολή να φάγει τα βόδια του Ηλίου και στην
έλλειψη να υποκύψει στην απληστία των συντρόφων. </p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η Αριστοτελική μεσότητα εξεφράσθη
στην ισορροπία του δόγματος της Ανατολικής Ορθοδόξου εκκλησίας περί του
ενυποστάτου του Ιησού, στη φύση του Ιησού, σύμφωνα με το δόγμα του ενυποστάτου
οι δύο φύσεις (ανθρωπίνη και θεϊκή) ενώνονται ομοουσίως αδιαιρέτως και τελείως
αρμονικά. Ο Ιησούς σύμφωνα με το δόγμα τηη Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι η
θαυμαστή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μεσότητα ανάμεσα στη θεία
χαότητα και στην ανθρωπίνη ελλειπτικότητα ως τέλειος θεός και άνθρωπος: ο
χριστιανισμός ανέδειξε την Αριστοτελική μεσότητα ως θετική και όχι αρνητική
έννοια, ως οδό οντολογικής<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ηθικής
συνεχείας και όχι ως νοητική εν στιγμή ακινησία. Εάν προσέξουμε θα
διαπιστώσουμε ότι ο χριστιανικός ανθρωπισμός του Βυζαντίου παρήγαγε το νοήμον
υποκείμενο το οποίο κινείται ανάμεσα στον προσωπικό Θεό και την ανάγκη ελέγχου
επί του κόσμου, ανάμεσα στον ανώτερο εαυτό του (ύβρις νοήσεως)<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και στον κόσμο ως πάθος το οποίο πρέπει να
ελεγχθεί.Ο δυτικός άνθρωπος ειδικά μετά τη μεταρρύθμιση και το διαφωτισμό
μετέτρεψε τη μεσότητα σε λόγο κοινής<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>αίσθησης (<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">common</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">sense</span>):
ο άνθρωπος κινείται ανάμεσα στο χάος ενός ντεϊστικού όντος και στην κοσμική
συγκεκριμενικότητα: η επιστήμη και η πολιτικη και η τεχνολογία είναι η
προσπάθεια ο άνθρωπος να εξισορροπήσει τα αντιτιθέμενα μεγέθη ανάμεσα στα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>οποία πλέει: ακόμα και ο Φροϋδικός εαυτός
είναι το μέσον ανάμεσα στο υπερσυνειδητό και το υποσυνειδητό. Ο άνθρωπος ο
οποίος συνεχώς κινείται ανάμεσα στον έρωτα του ανωτέρου νοητικά εαυτού ( ο
οποίος γεννά τη σωτηρία) <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και στο φόβο
του κατωτέρου υλικού εαυτού ( ο οποίος γεννά την ασθένεια) είναι ο άνθρωπος της
ιστορίας, της επιστήμης, της διηνεκούς τέχνης και πολιτισμού έως σήμερα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και συνεχώς.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Βασίλειος Μακρυπούλιας,
φιλόλογος.</p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-1164556747142612462024-02-28T01:05:00.005+02:002024-02-28T01:05:49.375+02:00Διδάσκοντας την Αντιγόνη.<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhX_muU5KVAvuh0SdTzzYsn8BlTB-EQtdd0s8u9y6BFXPOK7htRHTZqDpRC3BG1R8Lt8KQCuqBdioMZSEOC0v31qLjPLwz1L4k34zOK7Mm8oDJ0lJRl-zKqCxOAf5iEtOOqq71QQW8ZAufJY-D3VGPFamNnc6LVpmkbpmKWKD47_NKJuBgGJW8v3KIEkdI/s255/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="198" data-original-width="255" height="198" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhX_muU5KVAvuh0SdTzzYsn8BlTB-EQtdd0s8u9y6BFXPOK7htRHTZqDpRC3BG1R8Lt8KQCuqBdioMZSEOC0v31qLjPLwz1L4k34zOK7Mm8oDJ0lJRl-zKqCxOAf5iEtOOqq71QQW8ZAufJY-D3VGPFamNnc6LVpmkbpmKWKD47_NKJuBgGJW8v3KIEkdI/s1600/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" width="255" /></a></div><br />Α΄επεισόδιο, 280-314.<p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Αρχαία Ελληνικά από μετάφραση
β΄λυκείου.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Σοφοκλέους Αντιγόνη.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Κείμενο: στ.280-314.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">1.Η Αντιγόνη διδάχθηκε το 441
π.Χ. Η Αθήνα σε αυτό το χρονικό σημείο ήταν παντοδύναμη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και μάλιστα ο Περικλής είχε μεταφέρει το
ταμείο της συμμαχίας στην Αθήνα. Πραγματικά στο κείμενο αναδεικνύεται η έννοια
του ηγέτη σε μία φαινομενικά παντοδύναμη πόλη.Κάποια χρόνια αργότερα ο
Θουκυδίδης θα ονομάσει την πολιτειακή κατάσταση : ενός ανδρός αρχή (σύγκριση με
Κρέοντα).</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">2. Ο μύθος έγινε αντικείμενο
καθαρά πολιτικής επεξεργασίας από το σοφιστή (φιλόσοφο) και μυημένο στα
Ελευσίνεια μυστήρια Σοφοκλή. Διότι αναδεικνύονται εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις
οι οποίες θα χαρακτήριζαν την πολιτική<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>πορεία και της πόλεως-κράτους αλλά και των μετέπειτα πολιτειακών
σχηματισμών.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">3.Ο μύθος της Αντιγόνης είναι
επιλεγμένος από το Θηβαϊκό κύκλο, σμιλευμένος από την νοητική γραφίδα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του Σοφοκλέους. Ποιες δυνάμεις απελευθέρωσε ο
Οιδίποδας ( ο άνθρωπος ο οποίος έθεσε το ανθρωποκεντρικό πρόβλημα στη Σφίγγα, ο
άνθρωπος ο οποίος ενυμεφεύθη τη Μητέρα του και εδολοφόνησε τον Πατέρα του). Άρα
το κείμενο αυτό προσπαθεί να θέσει όρια ανάμεσα στην παντοκρατορία του ενός
συμπαντικού απελεύθερου ανθρώπου και του πολιτικού ανθρώπου. Ουσιαστικά είναι η
αναφορά στον διχοτομημένο συμπαντικά και πολιτικά άνθρωπο. Αναφορά στο μύθο του
Προμηθέως (η φωτιά αντί να ανήκει σε όλους τους ανθρώπους καθορίσθηκε να γίνει
αντικείμενο διαχείρισης από το Δία).</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">4.Το κείμενο λοιπόν αφορμάται από
το μύθο αλλά γράφεται από έναν εξαιρετικό φιλόσοφο και αντικατοπτρίζει όλα τα
προβλήματα του κλεινού άστεως (τα οποία γιγαντώθηκαν από το Σωκράτη και τον
Αριστοτέλη)(διαμάχη του φυσικού υποκειμενισμού και του αντικειμενικού
σωκρατικού καλού).</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Α.το πρόβλημα του ηγέτη</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Β.το πρόβλημα της ατομικής και
εσωτερικής ελευθερίας μέσα στην πόλη</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Γ.ο διπολισμός του φυσικού και
του πολιτικού ανθρώπου.<span></span></p><a name='more'></a><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Κείμενο 1.Περί του Αντιφώντος: <span style="background: white; color: #333333; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τον απασχόλησε ιδιαίτερα το αντιθετικό ζεύγος «Φύσις και
Νόμος» και θεωρούσε τη δημιουργία των Κρατών ως ένα συμβόλαιο που έφτιαξαν
μεταξύ τους οι άνθρωποι. Ο Αντιφώντας πίστευε ότι οι άνθρωποι οφείλουν να
επιδιώκουν την ηδονή και την ευχαρίστηση και να αποφεύγουν ό,τι τους προκαλεί
πόνο και δυσαρέσκεια. Επειδή αυτά δεν μπορεί να τα πετύχει το άτομο σε μια
κοινωνία αναρχίας, δίδασκε ότι οι άνθρωποι πρέπει να σέβονται και υπακούν τους
νόμους που έχουν θεσπίσει, παρά το γεγονός ότι έτσι περιορίζονται τα φυσικά
τους δικαιώματα. Θεωρούσε λοιπόν την αναρχία ως το μέγιστο κακό σε μια Πολιτεία».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="background: white; color: #333333; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Άρα το
κείμενο αναδεικνύει το πρόβλημα του φυσικού ανθρώπου και του πολιτικού
ανθρώπου, το πρόβλημα της φυσικής ελευθερίας και το πρόβλημα της πολιτικής
ελευθερίας διά των αρετών του νόμου και της δικαιοσύνης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="background: white; color: #333333; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Συμπέρασμα:
ο Σοφοκλής λοιπόν στο στάδιο της πολιτικής φιλοσοφίας (πρίν αυτή λάβει
ανθρωποκεντρικές διαστάσεις με το Σωκράτη) προετοιμάζει το έδαφος για τον
συμπαντικό άνθρωπο (Αντιγόνη –επαφή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>με
θείες δυνάμεις) και τον πολιτικό ηγέτη (Κρέοντας) : σε ποιο βαθμό η πόλις
κράτος φυλακίζει πνευματικά και ηθικά τον πολίτη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="background: white; color: #333333; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Επιχειρήματα του Κρέοντος:<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="background: white; color: #333333; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">1.Υποκειμενική
θεώρηση του<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θείου καλού (αποκλείεται οι
θεοί να εκτιμούν τον Πολυνείκη).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="background: white; color: #333333; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">2.
Βλέπει παντού εχθρούς<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="background: white; color: #333333; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">3.
Θεωρεί ότι ο χρηματισμός ευρίσκεται<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ως
κίνητρο σε αυτή την πράξη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="background: white; color: #333333; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">(Το
κύριο χαρακτηριστικό του ηγέτη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>η
κλειστότητα του πνεύματος πίσω από την λατρεία της ηγεσίας του, η συνεχής
μεταβίβαση ευθυνών).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="background: white; color: #333333; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Το ήθος του ηγέτη Κρέοντος:<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="background: white; color: #333333; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Απολυταρχικός<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="background: white; color: #333333; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ασεβης
προς το χορό (γέροντες σεβασμίους) <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="background: white; color: #333333; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Τυρρανικός
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="background: white; color: #333333; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Αυθαίρετος
στις κρίσεις του για θεούς και ανθρώπους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="background: white; color: #333333; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Κείμενο
3. «Παράξενο πράγμα θα είχα κάνει, ω άνδρες </span><span class="verse"><span style="background: white; color: #999999; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">[28e]</span></span><span style="background: white; color: #333333; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> Αθηναίοι,
αν, όταν οι άρχοντες που εσείς εκλέξατε να με κυβερνούν με τοποθέτησαν στην
Ποτίδαια και στην Αμφίπολη και στο Δήλιο, έμενα τότε σαν όλους τους άλλους στη
θέση μου και κινδύνευα να σκοτωθώ, όταν όμως μ᾽ έβαλε ο θεός σε μια θέση, όπως
εγώ ενόμισα και είχα την ιδέα να περάσω τη ζωή μου, δηλαδή με τη φιλοσοφία και
την εξέταση του εαυτού μου και των άλλων, να φοβηθώ τον θάνατο». (Απολογία
Σωκράτους).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="background: white; color: #333333; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ο διφυής
χαρακτήρας του ανθρώπου: ο Άνθρωπος ως πολίτης του κόσμου και του ουρανού. Η
πόλις ως η ισορροπία ανάμεσα στους δύο ανθρωπίνους χαρακτήρες.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="background: white; color: #333333; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Κείμενο
4: </span><br />
<span style="background: white; color: black; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">απεκριθη ιησους η βασιλεια η εμη ουκ εστιν εκ του
κοσμου τουτου ει εκ του κοσμου τουτου ην η βασιλεια η εμη οι υπηρεται οι εμοι
ηγωνιζοντο αν ινα μη παραδοθω τοις ιουδαιοις νυν δε η βασιλεια η εμη ουκ εστιν
εντευθεν (κατά Ιωάννην 18,36).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="background: white; color: black; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Ερώτηση:
Σήμερα οι νέοι σε ποιο μοντέλο ηγέτη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θα
έπρεπε να αντισταθούν; Με ποια επιχειρήματα;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="background: white; color: black; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Βασίλειος
Μακρυπούλιας, φιλόλογος.</span><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-29122954694993033412024-02-27T15:59:00.001+02:002024-02-27T15:59:07.697+02:00The dialectical nature of Freedom. Freedom as a human control.<p> </p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp2pt99HSFYqbPFODc6w2JmsgkBNbBwRZKPhgqPVtI536Lel9r7Uf7ZPV0lv1JtNnjOmki7ARSZf12iSiyUh5IQqc7EI9hwiLDUV4yRb4QP2fKivHGd0KZjG8bmp_dPB23MjPMaRr4Du7JoSyIo3UQYxhJ0spQO1d9GY43UeagaDpRDd1HtG9TjzspbRk/s640/chaos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp2pt99HSFYqbPFODc6w2JmsgkBNbBwRZKPhgqPVtI536Lel9r7Uf7ZPV0lv1JtNnjOmki7ARSZf12iSiyUh5IQqc7EI9hwiLDUV4yRb4QP2fKivHGd0KZjG8bmp_dPB23MjPMaRr4Du7JoSyIo3UQYxhJ0spQO1d9GY43UeagaDpRDd1HtG9TjzspbRk/s320/chaos.jpg" width="320" /></a></b></div><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><br />VasileiosMakrypoulias, phd in philosophy<o:p></o:p></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>vasilios888@yahoo.gr<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Title</span></b><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">: The dialectical nature of Freedom.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Summary</span></b><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">: Freedom is not a simple concept,
freedom is a situation in constant reference to various concepts.Freedom in not
an immanent matter because there is no freedom when we are in a nature
situation where we just do things for living. This virtue starts when men
understand universal principles which create moral systems. Ideas and
moralities are based on morality because we are talking about this idea and
morality and the opposite idea and morality. The first dilemma is between chaos
and logos. Freedom is the choice of logos and not of chaos. But we have to
think that there is no freedom if we conceive one way which starts from chaos,
continues to logos, and then leads to chaos. So far freedom is the slavery of
the world of ideas and morality.This world starts with two opposites ideas and
moralities, freedom is the slavery of the choice between good and bad.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Key words:</span></b><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">freedom, dialectic, conception,
understanding, morality, religious.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">The ontological
existence of “freedom”.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">There is a fundamental question: Did
the first man know the word freedom? We say “word” because there is no specific
nature as far as we discuss about freedom. There is an evolutionary process
until the moment philosophers called freedom a force, an idea, or anything
else. In the begining we believe that the first man did not know this word
because there was men and the universe. Plato in his famous dialogue
“Protagoras” remembers that unce upon a time there were no men, when they came
in existence nous was<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>the only weapon
they acquired by the gods. Up to that moment men were unprotected. Plato did
not write “they were slaves”or “they were not free”. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>So far we understand that the whole of ideas
–freedom as well- were something like a nooumenal apprehension. Man did not
fell free or slave in the very beginning of his earthly life because they have
just one ability, the ability of thinking. There were only men and the chaotic
nature at that time. There were no bipolarities of thinking between good or bad
thoughts. Men were thinking of universe forces and<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>activities. This is beyond the subsequent
apprehension of freedom.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">So far Plato did not discuss about
free or not free nous in his mentioned dialogue. He wrote: «When Prometheus
visited Epimetheus he saw man being naked, without shoes, without
weapons”.(Plato, Protagoras, 321B6). If we think that Prometheus gave artificial
wisdom (as a fire) to people in order to make them capable of political
creation, we understand that freedom is not an ontological and archetypal conception.
The first man was thinking of his diabilities not of his illiberality because
he did not know the word “freedom”. We believe that Immanuel Kant discussed the
same thing, when he put the sense of freedom not in the world of phaenomena but
in the world of nooumena as an unresolved eternal problem. It is similar to say
that freedom is only in our mind.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Kant’s argument in his “Critique of
pure reason” is very known. Freedom belongs to the world of nooumena with the
problem of God and immortality of souls. We have to emphasize the fact that
German philosopher connected the concept of freedom with the force of the will.
He discussed for freedom not generally but he put freedom of the will in the
world of nooumena. Because freedom is something useless as such, unless this
word will be correlated with something else. So Kant wrote: freedom of the
will. We could compare the absence of freedom in the Platonic dialogue
Protagoras with the Kantian freedom of the will. At<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>the outset men have just one ability. They
are able of acting in according with<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>theorders
of their mind. There is no choice as far as we talk about survival. So men, at
that situation, are not free in a sense they do not have two choices, survival
is the only way to walk. Much time later Immanuel Kant thought that men
acguired many choices in their spiritual and moral life: Men should be morals
or immorals, Christians or something else. Men should live according to this
way or to another way. Because of this German philosopher understood that men
gained choices through their life. So he discussed that there is freedom of the
will. So choice is the cause of freedom birth.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">The platonic birth of choice.<span></span></span></b></p><a name='more'></a><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><o:p></o:p></b><p></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">The birth of freedom coincides with
the birth of choice. Because freedom is the ability of choice beteewn two
choices. It is not difficult to support that Plato was the philosophical
inventor of the noetical and moral choice. The first proof is that he wrote
dialogues where<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>there are always two
opinions in order one be selected. OnetranslatorofPlatowrote: « Platoknewthattheformedsituationinonestateisstrictlyconnectedwiththemoralityandvirtueandjusticeofgovernorsbecausesimplemen
and not laws odideas dominatein a state “ (N.M.Skouteropoulos, 2002). We
understand that simle men have made the choice to follow their mental nature
and not just the instinctive nature. This is ths first noeticaal choice which
is the very cause and philosophical mother of the idea of freedom. Plato
strictly separated the natural<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>human
situation where there is no logos from the political human situation where man
adopts the orders of political logos. The Platonic choice between irrational
natural situation and the rational political self, is the philosophical
starting of freedom. So far freedom does not exist as such, this<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>word comes to exist when something else
exists. So freedom is the eternal noetical motion. This motion needs to know
the two choices and the conseguences. So freedom is noetical in the beginning
but moral at<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>the end. We could say that
freedom is just the descriprion of all human motions when citizens know their
political situation.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">So far we <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>have understood <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>that the separation between nature and polis
is the main cause of the birth of freedom. There is no need to be free when we
are nature creatures. Everything at<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>that
moment is so instinctive. But when we believe in bad or evil ideas and moral
acts at that moment we feel free to choice between these dilemnas. So we could
say that freedom is the result of the knowledge of good or bad. Knowledge
(gnosis) is the mother concept of freedom. There is no freedom if there is no
gnosis. Gnosis births dilemnas of this road or another road. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Let us remember the famous phrase of
Socrates: “nobody is bad according to his will”(Timeus, 86d-e). This belief has
the follow meaning. Everybody has two choices. One option is when men have not
remember the verbs of agathon. Because o this men are unfree to follow the good
and its requirements.They act accordin to their ignorance of agathon so they
are unfree in their ignorance.They are slave to their passions. The other
option is when men have remember inside<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>the nature of agathon as far as they have been in the world of ideas. As
that situation people are free to choose the good way of thinking and acting.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">This is the idea that freedom exists
when knowledge of agathon and good also exist. Because men have the very
ability to choose gnosis or ignorance. This is freedom, the choice between the
gnosis of good and the gnosis of bad. So freedom is only in our<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>mind, there is no ontological existence of
freedom. Nothing is free in universe bad only men in their mind. Because
everything is moved according to their nature, only men can reform their nature
according to knowledge of good. So education births freedom because education
gives existence to good ideas or to bad passions. When I want to reform my
nature according to Socrtaticpaideia and gnosis at that time freedom is
presented. I am free to follow Socratic gnosis and morality, I am also free not
to follow Socrates in order to stay at my natural situation.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">In his Apology Socrates is very
proud of his freedom because has two choices and he choose what he thought as
the most spiritual and moral. In this Platonic dialogue we can see the
dialectical nature af freedom inside an philosophical environment,because
freedom starts when philosophical dualismus between good and bad inside the
state starts. Let us read this (this quotation is from Socratic Apology where
Socrates declares that he will die according to his beliefs about good or bad):
“ Because these are what God demands. I believe that there is no bigger<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>agathon<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>than my sacrifice<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>for me and you
and the State” (Apology, 28d-30c).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Socratic God is nous,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>which has accumulated the forces of agathon
and the ideas of good and<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>beneficial.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Apart from this there
is chaos of noform (</span>ασχημον<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">) <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>and moral evil of unjust
action. Freedom is the next noeticalforce in Socratic mind . It is the mental <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>and moral choice between good (good is the
maintance of polis and its laws because there is no theory of agathon and
praxis <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>of agathonapart<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>from city) and bad (bad is the atomic process
of apolis and unjust man apart from the lawful city).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">The virtual and <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>political frame
of freedom in Aristotle.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">There is no need of freedom<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>in Aristotle before the birth of logos and
ethos. He is very concrete when he writes: “ There is no moral virtue by
nature”(HthikaNikomaheia, B1,1-3). He means that Logos and education first
teach the ideas of good to men and after they learn to them the moral action
through the moral<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>repetition of good
ideas and thoughts. So freedom is the new parameter as a choice between our
irrational nature and the rational nature. Aristotle udes the example of stone,
which never could be taught not to fall down but to go up. So freedom is our
internal and moral decision (between two parameters: our unlogic nature and our
educational nature) in order to promote ourselves according to philosophical
good and ethos. So far we can understand that freedom is the way of philosophy
to affect people’s lives. Because freedom enters inside men’s mind so we tlak
that he is free or not free, freedom is the way to be according to
philosophical demands.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">But these demands become demands of
state, and this is something very important because state influences people’s
lives.Menare political creatures. Aristotle in his Politics births this
connection between polis and the idea of freedom through ethos. Ethos becomes
the measure and criterion of political and humane freedom. I am free when I am
moral, otherwise I am slave to my<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>passions. Freedom<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>generally
becomes the limit between logos and irrational (in a gnosiological level) the
limit among passions and the action of virtues (in moral level). So freedom
becomes the way to be soemeon a good citizen in a city which respects laws. So
freedom is my consciousness and my signature that I want this world of ethos
and logos in cities. Aristotle is very specific in his HthikaNikomaheia (B1,
7-8): “Through virtues we become dikaioi (just) when in our intercourses we act
according to our virtues”.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">There is a problem as far as we are
concerned with the apeiron and infinite<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>of human nature. How should I Know what I have to materialize every
time? Freedom suddenly becomes something dangerous if I am free to do what I
want. Aristotle introduced the meaning of mesotita (mediocrity). He says: «Every
scientist avoids the exaggeration and the deficiency. He looks for medium
average and this is what he chooses according to ourselves and not according to
things”. This is a very important foundation of freedom, because through this
theory man becomes free internally. We talk about the whole connection of man
with the idea of freedom because we are free anymore or we are not free.
Freedom<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>becomes a main humane idea which
leads to concrete actions, moral actions,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>because It has to do with my internal<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>configured nature which is based to the dialectic between bad passions
and good logical morality. Freedom is my conscious decision to choose what I
logically want. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Aristotle is not a descriptive
philosopher. He configures human nature because he thinks that logos is a
universal principle. Polis is the logical<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>result<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>for the whole mankind.
Aristotelian syllogism is (in an Hrakleiteian way) simple<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>(he analyzes this syllogism in his famous
work “Politika”): Every man has the cohesive principle of logos, so everybody
could be in a logical union which is called polis. Logos is the fundamental
basis of polis. This decision has the opposite decision: I do not want to be in
polis. Aristotle believes that apolis is something bad because men through
polis could be self-sufficient and euthaimones (happy). No freedom acquires its
political character: Freedom becomes humane political choice of human life. Man
chooses to be a citizen and not apolis. As Aristotle says (Politica, A,2 , 5-6):
“Man is a political creature”.He believes (he agrees with Homer) that apolis,
afritor, and anestios, is really something evil, because men become slaves to
their passions through these situation. Inside the polis logos can develop all
the ways of evolution, endeleheia, self sufficiency. Otherwise men are just
trying to survive without logical improvement which is acquired through the
coexistence with other political creatures. So freedom is a decision of my
political way of life. Freedom is not anymore<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>an ontological or spiritual decision but a real political decision which
is evidenced through my way of life. Aristotle made freedom a main humane
characteristic, Aristotle created<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>the
free <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>political person.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">He is very specific in Politica
where he writes : « Every polis has been created because of the supreme good
(which is self sufficiency though virtue) (Poitica, A,1-1). So far freedom is
the humane way of happiness inside the real political world through the others.
It is the best way of living for the real existence. If we think that logos
created the political Aristotelian system we could understand that freedom is
the supreme real humane decision not in our<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>mind but in our action: Because of this freedom has to do with the
morality. It<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>is the supreme
presupposition of the morality.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">It is not at a random that Heidegger
seriously considered the decision as an existential category. Freedom –as we
saw- does not really exist. It starts to exist when men have the choices of
logos,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>so freedom reveals itself through
decision. Heidegger believes that decision is a great existential category
because it has to do with the great feeling of freedom. During humane history
men learned to be logically free or slaves to their ignorance. When the human
beings decide to be free they decide to follow their logos. Heidegger believes
that this is a great moment for the existence because it is led to its open
horizons (</span>ξέφωτο<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">).Freedom
always is a way of proceeding through the world which has been created by
humane logos. The German<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>philosopher
writes: «</span>Ι<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">could answer
to your question but first we must make clear the meaning of the word turning (</span>στροφή<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">). It is without meaning<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>for men to wander with unterritorial claims.
This turning leads to Being (</span>Είναι<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">) to open horizons (</span>ξέφωτο<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">)» (Heidegger, 1953, p.248). We understand thet freedom is a birth place
of many existential categories such as: choice, decision, turning, so freedom
Is a real quide of human existence in its way to its Being.<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Τ</b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">he interactive relationship between
truth and freedom. The Socratic example.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">So far we have seen that freedom has
to do with the choice between spiritual<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>or moral principles which were born through the philosophical way of
men. Logos divided the universe in two parts, the one is under the demands of
Logos the other<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>is the chaotic<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>side of human self which I am free to
overcome with Logos. Socrates deified the gnosis through inductive and
definitive principles. He believed that everything was anamnesis (reminiscence)
of the supreme good (agathon): In Timaeus claimed that: «asking and learning is
anamnesis of the whole (which is already exists inside men) (Timaeus, 80d).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Socrates solved the Parmenedian
problem of the indentification of noein and Einai. He attained it according to
a noeticalgnosiological way. Because when men think of inductive principles of
virtues and justice automatically are being good and agathoi. Morality is the
safe way for this. So the noein and act the inductive principles of virtues and
justice are the same with the human being of good and just. In the dialogue
Gorgias Socrates believes that it is better for the citizen to get a raw deal
than to be wrong against others. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gnosis connects<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>thenoein and Einai of human beings. The next
step belongs to freedom. Freedom becomes something internal apart from the
external decision because when man is his gnosis every time he is free to act
according to this attained gnosis. So far Socrates unites truth and gnosis and
freedom. The immediate results Is that men freely live according to their
gnosiological truths and moral happenings. Men do not just decide to be free,
men are free. Socrates converted the humane variable character to human Einai
of stable internal connection of truth and gnosis and freedom. Men are
something<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>true and noetical and moral ,
and do not need to live according to natural chaos. So men do not decide to be
free but if they know the truth they are free. So far human being identified
freedom with the supreme good, freedom became the main quality of god. Men
forgot that there is no freedom inside the real nature , freedom is born inside
the world of ideas which enforce men to see everything in reference with nous
and not in relationship with the real natural moving of universe forces.
Freedom became the supreme idea, nobody complains that agathon is not free
because it exists before freedom.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">The source of Socratic freedom is
given in Politeia: Plato says: “Philosophers can conceive the thing which is
invariably unchanging” (Politeia, 484 a). Socrates thought that has mentally
conceived what Anaximandrus called as an indestructible and eternal force which
rules the world and his moving. His everlasting moving. Socrates said the
obvious<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>through his maieutic and moral
philosophy: you are free to follow the only one indestructible and eternal
mental and moral road which leads to agathon. So freedom mutated to a way of
man proceeding. Apart from this, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>freedom
is not something self-existent.First Socrates thought of noetical and moral
truth, after this freedom appeared as a way to mental inventions. So freedom is
the way to follow what others have invented and probably these inventions are
my truth as well. So I feel free only<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>according to this way which becomes my way as well.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Freedom <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>as a way of moral life.
The Stoic reality.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">There was a citizen and a
polis-kratos when Socrates talked about freedom. Citizen was a concrete person
inside the democratic city of Athens. Freedom was a mental and moral way of
a<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>good life according to Socratic way.
So far freedom was something more spiritual as a choice about
philosophical<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>theories. Athenean citizen
was safe as a citizen of Athens. He just had to obey the laws of city, he
should follow his rights and duties.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">This realtiy changed in Hellenistic
ages. Alexander the great united the whole known world under the auspieces of
Greek Logos. This was something new and something vaque. At that time
philosophy changed her mental and moral character. Philosophy became a way of
life uniting her theories with praxis (moral actions). Philosophy became a way
of surviving in a chaotic syncretism world, which has to assimilate every god
and mind of the antiquity in order to lead people to new ages. The meaning of
freedom lost her theoretical background. So far freedom became an external
choice of a concrete way of life. According to Stoic philosopher
Poseidonius<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>a new philosophical
dimension determined human lives. This size was sympathy. If we analyze
etymologically this word we find that it<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>consists of the<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>preposition “syn”
(in connection to) and the word “pathos” (it becomes from the verb </span>πασχω<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">which means I suffer something by
someone). So in this new era everybody has to feel the feeling of the common
spiritual and moral suffering. People suffered because there was a chaotic
syncretic world which was united under the Greek Logos of nous and morality.
This suffering could be overcome if people could follow their mental and moral
nature. It was necessary prerequisition for men to feel free to follow the
demands (</span>επιταγές<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">) of
Logos. Feeling the common suffering (sympathy) people were feeling the same
sentiment. This common sense made them free to be logically mental and moral.
So far freedom became a way of life and not just a way of thinking.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Kleanthis, a great Stoic
philosopher, said that virtue is not possible to be lost because it is an
acquisition of nous. So we understand that there was a concrete human subject
far away from his unlogicnatural situation. During the Hellenistic years men
lived as civil creatures in cities. They were political creatures, they had no
connection with the nature as such. Civil situation is the first child of nous
and education. Cities are a way of educated nature which unites all the people.
This new civilian way of life is based on nous which obeys to Laws. Internal
and external laws.In order men to live according to their innate logic nature.Freedom
is the thinking and sentiment that as a way of life I will live according to common
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>philosophy of ecumenical logical<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>principles which characterize the political
world as a nature of common logos<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>in order to live as best<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>as I could. So freedom is a natural and logic
measure inside polticalworld , there is no unlogic and primitive <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>freedom. Between natural and political
situation intervenes the gnosis of the universe and self. So men are free to
follow their gnosiological truths. Freedom is a way of a political life to
follow the universal law of the common world which is represented<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>by the common<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Logos. This concept of freedom <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>is
born as a political meaning in order men to follow the noetical and moral way
of life inside the huge ecumenical world which represents <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>the common logic ecumenical nature. I am free
means that I should live according to innate natural universal laws which are
activated in cities through my free choice to follow the logical laws of a
common logical world which has the characteristic that consists of the common
natural logos. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Freedom as a political factor became
a limit between my previous natural unlogic situation and my next<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>educated<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>situation according to logos. So freedom became the way of logos, there
is no logos without free life. Natural unlogic life identified with slavery and
when logos creates the logic humane naturethis nature is identified with
freedom.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Freedom is identified with the
new logic nature of men. So freedom became the same with Logos. </span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">It is refered that: «Stoics <span style="background: white; color: #1a1a1a;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>compare philosophy to
a living being, likening logic to bones and sinews, ethics to the fleshier
parts, and physics to the soul. They make a further comparison to an egg: logic
is the outside, ethics what comes next, and physics the innermost parts; or to
a fertile field: the surrounding wall corresponds to logic, its fruit to
ethics, and its land or trees to physics.(Diogenes Laertius, 26B).
WeareintheHellenisticchaoticandoicoumenical world. Thereisacommon prinliple
among people which could unite all the mankind, this principle is logos. Logos
is the common substratum of all people in reference to the way men think of god
and nature and the self. Sofreedomistheoicumenical way for everybody to free
his innate logos in order to live according to a philosophical way in a chaotic
oicumenical world. Freedomisnotanideaanymore, is a characteristic of human
being, a moral characteristic of an acring person. Because shortly before the
appearance of Christianity praxis is getting something superior than thinking.
People are alone in the chaotic Hellenistic world, so they need moral manners
in order to live as best as they could. Sofreedomisthewayofmorallyacting
persons in a practical world. Apartofthisjustfewpeoplethought <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>thatpersons<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>lost their atomic ontological<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>way
in their atomic nostos and physically absorbed by the lure of freedom in
Hellenistic kind of world in which all the mankind had to be united before
oicumenical moral and logical principles which men freely and consciously
should follow.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="background: white; color: #1a1a1a; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">The problem of free will.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="background: white; color: #1a1a1a; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Stoicphilosopherspointedoutthe
most significant side of freedom. The freedom of the will. Itwas not
enoughtobesaid “allpeopleare free according to logos and morality”<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>because there was the problem of fate and the
invisible divine forces which influenced the more or the less human lives.
SofarStoicscorrelatedfreedomwith human will, because they had foreseen the<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>atomic nature of human beings inside the
chaotic Hellenistic world. Becauseoftheatomichumannature freedom had to be
united with the every will of every man. Otherwisefreedomshouldbeablinddevotion
to an abstract logos. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="background: white; color: #1a1a1a; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Thisconnectionhadtodo
with the problem of fate (eimarmeni). In the very stoic philosophy fate
(eimarmeni) is identified with the idea of god. Because<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>eimarmeni has made men to communicate
spiritually with their ideas. Thisistheconnectedideaamongallcreatures,thisis
the Logos according to which the world is guided.
AccordingtoChrysippuseimarmeni is the logos which governs the world, as a world
is meant the whole of ideas and virues which lead men to their supreme nature.
AsChrysippussays “Logosgovernseverything so what has been done this always has
been done” (Sharpies R.W, 2002, p.95).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="background: white; color: #1a1a1a; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">As we can understand this
theory, that eimarmeni is the Logos of God which governs every creature in the
earth, is very significant on its consequences. It is a great value changing
because the cause of the eternal changing (according to Stoics: eimarmeni) is
equalized with God and his Logos. Inside the chaotic Hellenistic world the atom
participated in this Logos with his mind and action. So Men essentially participated
in God manner to control<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>the world
changing with the control of eimarmeni. So far freedom becomes the most
significant manner in order somebody to be in the eternal changing of the
eimarmeni through God’s and Logo’s way: Because it is a point of free will to
follow God in the way of Logos (if somebody has free will means that follows
Logos in his travel according to the demands of eimarmeni (fate).So far<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>freedom<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>as a free will becomes the<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>birth
point of the free atomic person who is united with the eternal changing of
eimarmeni through Logos of God which every person with free will could follow.
So freedom as free will is identified with the salvation of the existence.
There is no other path for the existence to save herself from this closed world
in which the sum of ideas and values from east and west have slaved her except
the free will to follow the eimarmeni which is realizied in the meaning of
God’s Logos. Existence has lost her ontological way , she does not know how she
could go to her nostos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="background: white; color: #1a1a1a; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">The reverse course of freedom in Christian
theology.The<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>identification of freedom
with the truth of Christian God.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="background: white; color: #1a1a1a; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">We have seen that
freedom was born inside the Platonic Idea and the Aristotelian teleology of
endeleheia (</span><span style="background: white; color: #1a1a1a; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">ενδελέχεια</span><span lang="EN-US" style="background: white; color: #1a1a1a; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">). Freedom followed the reverse way
in Christianity and identified herself with God and His qualities. It was
impossible for freedom to avoid this identification because Christian God is a
personal God who demands absolute and concrete worship and noetical as moral
devotion. It is said<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>in the Gospel of
John (John, 8,32): « Know the truth and the truth will free you». <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>It is very important that gnosis is identified
with freedom as a way of thinking God’ laws and as a way of acting God’ s
morality. So I am free because I belong with my mind and motality to this God.
Freedom becomes the way to God, it is the first time that the personified
Christian Subject becomes teleologically free.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="background: white; color: #1a1a1a; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">FreedombirthsfromthenatureofGodandmeansachoiceoflifeofsavenessagainstthelife
of loss.
ChristianGodhastotallycompletedPlatonicIdeaasasumofnoeticalandmoralforces. So
this kind of God is able to give his eternal saveness to personifies people.
There is a change in the nature of God. Christian God becomes purpose (telos)
for sinner people in order to be saved in God’s eternal Kingdom. So freedom
becomes a strictly necessary factor in order men to be saved in God’ Kingdom.
Freedom so far is identified with God’s nature so there is no freedom apart
from God. God is Freedom so man becomes free. Freedom gradually demarcates the
Christian world from every other conception of the world. We are free if we
know God’s demands, if we act God’s demands. Freedom comes from the high level
of God as His present. So this deification of freedom identifies freedom with
god’s nature,so if a man becomes free<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>at
the same time becomes something superior. It is the reverse<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>proceeding. God gives me the eternal
salvation so I have freely follow him. Free God becomes a real pattern for me.
I am not free in order to know or to act something which I will invent. I am
free because there is the saved eternal way of God which leads to the eternal
salvation. So far freedom is not just a predicate, Freedom is the existence,
Freedom is me. In a personified Christian religion Freedom becomes me, Freedom
is me, I am my personified Freedom. Freedom is my total gnosis and morality.
There is not a saved man apart from freedom.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="background: white; color: #1a1a1a; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Professor Nikolaideswrites:
“ Apathy is the synonym word for the situation of theosis. This word (apathy)
becomes from stoic philosophy,but It acquires a new meaning in the
christiantheology.Apathy means that I am free to feel nothing else but God’s
holy will in order to know and act His demands” (Nikolaides, 2006, p.25). Freedom
changes her nature.It is not a simple situation or a simple decision. Freedom
becomes God’ quality, freedom Is something so important. So people have to be
free because want to be something superior. Christianity gave the conception of
this kind of <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>free Subject to the
mankind, this Subject wrote the History of the world as we know the world
today.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="background: white; color: #1a1a1a; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">The protestantic
secularization of free person.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="background: white; color: #1a1a1a; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">There was a problem.
Man became free but he was free in constant reference with God. We are in Middle
ages where Renaissance, the great discoveries, the Industrial beginning brought
many rearrangements and made man to want his independent course on earth. Man
was free at that time, but he wanted to be free according to his way . we read:
“ Cartesius –against the beliefs of scholasticism-believed that men ought no
more to follow god’s beliefs or the conclusions of great philosophers –as Plato
and Aristotle- in order to acquire knowledge.Men just should follow their nous
(mind) in order to acquire their truth through the function of ambiguity” (Cartesius,
1948, p.22).<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="background: white; color: #1a1a1a; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Freedom followed
necessarily these new data because this was something noetical inside the nous
of men as well. Luther made the next step in order to make free person
something very earthly. Luther said that only faith connects people with the
God. This theistic belief had very important consequences. Man totally
felt<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>independent as far as we talk about
his relationship<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>with<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>god. Luther gave this dogma, that only faith
(sole fide) connects people with god. So far the mankind was released from the
traditional union with the God. We could say that man became twofold according
to the following way: Man internally believed in God, this is enough for his
salvation any more. Man externally acts in relation to the world according to
his nous demands and conceptions. Freedom becomes twofold as well. I am
internally free in order to believe in God as my saviour, but at the same time
I am externally free to doubt about everything in order to impose my laws as
far as we talk about the creation of the new western<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>world of science and political<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>evolution. Fredom is the path which leads
from the internal self of faith to the external self of action. We are free to
make new scientific laws, new political systems, new ways of living in
order<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>men become masters of the earth.
Freedom gradually proceeds from men to his creatures. Because machines,
scientific inventions and technological inventions are free to be expanded in
every world, are free to govern men on the earth. Freedom is expanded to the
world which becomes a condrete way of life making man a slave of his creation.
The world is getting free because is moved according to scientific and
political laws, but man becomes free only if he assimilates him self to this
kind of the world. Freedom is the limit between my chaotic self and my modern
material self. My choice makes me free or makes me slave. It depends on my <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>pointof view. Someone feels <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>free if he lives according to this scientific
and technological world , but at the same time someone feels free if he denies
this material and technological inhuman world. Freedom returns to the human
nature, who returns to her last crossroad, to her last choice: Because freedom
is anymore the last choice between my this material self or my forgotten
universal and sympantic self.But this dilemma cancels the illusion of freedom.
Freedom never exists. The human way according to humane eimarmeni only exists.Because
we are our way beyond freedom or slavery.As Hume says: « When we have acted
something, apart from the fact that we are enforced from many factors, it is
difficult to convince ourselves that we should not have acted differently”
(Hume, 1985, p.455). Man is not free, man never was free or slave, humane
history is the History of a proceeding from one side of chaos to the other side
of chaos. This is our only choice but we are not slave because it is the only
choice. Freedom was the ontological and philosophical illusion of the false
construction of the unexisted two choices.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="background: white; color: #1a1a1a; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Conclusion.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="background: white; color: #1a1a1a; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">Freedom was a
philosophical conception in order men to justify their historical choices. If
we carefully watch the meaning of freedom we will ascertain that two persons
were feeling free at the same time doing<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>the same things from the opposite side. Every man feels free and at the
same time is slave on the fact of death. Freedom was an invention for this life
apart from the infinite and ontological way of life. Apart from all these
conclusions freedom was the manner according to which philosophers, priests,
politicians, scientists convinced the humanity in<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>order<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>civilization<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>to be born.</span><span style="background: white; color: #1a1a1a; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="background: white; color: #1a1a1a; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">VasileiosMakripulias,
phd in Philosophy.</span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Bibliography.</span><o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;">1.Πλάτωνος,
Απολογία Σωκράτους, μτφ: Κουραβέλος Κ, εκδ.Πολιτεία, 1990, Αθήνα.</p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;">2.Πλάτωνος
Γοργίας, μετάφραση: Καλλιγάς Παύλος, εκδ.Πολιτεία, Αθήνα 2020.</p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><b><span style="color: #63666a; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">3.Πλάτωνος <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πολιτεία - μετάφραση Ν. Μ. Σκουτερόπουλος,
2002, εκδ.Κάκτος.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><b><span style="color: #63666a; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">4.Πλάτωνος Τίμαιος, μετάφραση Μαυρόπουλος Θεόδωρος,
εκδ.Πολιτεία, Αθήνα, 2010.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><b><span style="color: #63666a; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">5..Αριστοτέλους, Ηθικά Νικομάχεια, μετάφραση:
Γκολίτσης Παντελής, εκδ.Πολιτεία, 2013, Αθήνα.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><b><span style="color: #63666a; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">6..Αριστοτέλους, Πολιτικά, μτφ: Τσιλογιάννης Παύλος,
εκδ.Πολιτεία, Αθήνα, 2001.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><b><span style="color: #63666a; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">7.Χάϊντεγγερ, Μάρτιν, Εισαγωγή στη Μεταφυσική,
εισ-μτφ-σχόλια: Χρ.Μαλεβίτση, εκδ: Δωδώνη.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><b><span style="color: #63666a; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;">8.Τσακνάκης, Α, Εγχειρίδιο, σύνοψη Στωϊκής φιλοσοφίας
και Ηθικής, εκδ.Πολιτεία, Αθήνα<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 1.2pt; mso-margin-top-alt: auto;"><i><span style="color: #202122; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">9.Sharples R. W., «Στωικοί, Επικούρειοι
και Σκεπτικοί», Θεσσαλονίκη, 2002.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 1.2pt; mso-margin-top-alt: auto;"><i><span style="color: #202122; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">10.Νικολαΐδη ,Απ, Προβληματισμοί
χριστιανικού ήθους, εκδ.Γρηγόρη, Αθήνα, 2006.<a name="_GoBack"></a><o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 1.2pt; mso-margin-top-alt: auto;"><i><span style="color: #202122; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">11.Διογένης Λαέρτιος, μτφ: Κυργιόπουλος
Νίκος, Άμμων εκδοτική, Αθήνα, 2020.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 1.2pt; mso-margin-top-alt: auto;"><i><span style="color: #202122; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">12.Ντεκάρτ. Ρ, Λόγος περί της
μεθόδου,μτφ: ΧρηστίδηςΧρ, Γαλλικό ινστιτούτο, Αθήνα, 1948.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 1.2pt; mso-margin-top-alt: auto;"><i><span lang="EN-US" style="color: #202122; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.5pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">13.</span></i><i><span style="color: #202122; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">Η</span></i><i><span lang="EN-US" style="color: #202122; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.5pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">ume,D, A treatise of human nature, 1985, London, Penguine books.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 1.2pt; mso-margin-top-alt: auto;"><i><span style="color: #202122; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;">14.Η Αγία Γραφή, εκδ.Πολιτεία, Αθήνα,
2014.<o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 1.2pt; mso-margin-top-alt: auto;"><i><span style="color: #202122; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> </o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: normal; margin-bottom: 1.2pt; mso-margin-top-alt: auto;"><i><span style="color: #202122; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 10.5pt; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL;"><o:p> </o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="tab-stops: 79.5pt; text-align: justify;"><b><span style="color: #63666a; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 18.0pt;"><o:p> </o:p></span></b></p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-88247078980457141372024-02-26T13:50:00.004+02:002024-02-26T13:50:51.686+02:00Η μετατροπή των Ελληνικών ιδεών σε χριστιανικές.<p style="text-align: justify;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0KJ16LIKtCvDri_rvqtjtZ7BXagPsL--Ebow8ZdgEug-8VNBbYXBWaQ6FLjCpXi4EavjJSmYljeVUtkJIgi-lEymTSSAScQsaXSNzHr4yRJrXMlFNJ8Sc2__MuVGqC3z2gY8wx4E9evDITqZCRGqMBGnZNLKVDtNBqEYawHgQ_t5Xmi_X690yhLhA/s300/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="168" data-original-width="300" height="168" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0KJ16LIKtCvDri_rvqtjtZ7BXagPsL--Ebow8ZdgEug-8VNBbYXBWaQ6FLjCpXi4EavjJSmYljeVUtkJIgi-lEymTSSAScQsaXSNzHr4yRJrXMlFNJ8Sc2__MuVGqC3z2gY8wx4E9evDITqZCRGqMBGnZNLKVDtNBqEYawHgQ_t5Xmi_X690yhLhA/s1600/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" width="300" /></a></p><p style="text-align: justify;"><u><br /></u></p><p></p><div style="text-align: justify;"><u><br /></u></div><u><div style="text-align: justify;"><u><span style="text-align: center;">Η μετατροπή των Ελληνικών ιδεών σε χριστιανικές.</span></u></div></u><p></p><p style="text-align: center;"></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><u>Η υιοθέτησις μέρους της Ελληνικής κουλτούρας από τη χριστιανική διανόηση εστηρίχθη στο δούρειο ίππο της Ελληνικής γλώσσης. Ας θεωρήσουμε ότι η Ελληνική γλώσσα διαθέτει μία εκπληκτική πρωτοτυπία: μετέφερε τις οντολογικές δυνάμεις του νοός στα χείλη, συνδυάζοντας με αυτόν τον τρόπο τη σκέψη με την εξωτερίκευσή της η οποία οδηγεί στην ατομική και συλλογική πράξη και υπέρβαση αλλά και εξέλιξη του Ανθρώπου: όταν λοιπόν ο Έλληνας συζητούσε για το «ίσθι» συζητούσε ότι αυτός ο ρηματικός τύπος είναι συγχρόνως προστακτική και του ρήματος ειμί αλλά και του οίδα (γνωρίζω) διότι το να είναι κανείς σημαίνει να γνωρίζει.</u></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><u>Άρα λοιπόν η Ελληνική λέξη περιέχει: την οντολογική εσωτερικότητα, τον τρόπο επαφής της με τον άνθρωπο, τον τρόπο πρακτικής εφαρμογής αυτής της δύναμης για τον άνθρωπο και την κοινωνία. Το σύμπαν πέλει (επικοινωνεί) ως άστρα, άνθρωποι και πλανήτες, άρα είναι Πόλις, η βιαία επαφή των ανθρώπων και η βιαία επικοινωνία τους είναι πόλεμος.</u></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><u>Ώστε λοιπόν η χριστιανική υιοθέτησις αλλοίωσε στα τρία παραπάνω οντολογικά βασικά σημεία τις Ελληνικές λέξεις που εκμεταλλεύθηκε: διότι η Ελληνική λέξις τίκτεται μέσα σε οντολογικό περιβάλλον, από Οδυσσείς του Νόστου, και έχουν καθαρά δυναμική εν τω όντι εξελικτική σημασία. Στη χριστιανική λοιπόν διανόηση έπρεπε οι υιοθετηθείσες λέξεις έπρεπε να αλλοιωθούν και οντολογικά και σημασιολογικά και πρακτικά, κάτι που έγινε.<span></span></u></p><a name='more'></a><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><u>Ο θεός στην προσωκρατική φιλοσοφία είναι συμπαντική δύναμις, ενορατικώς και βιωματικώς συλλαμβανομένη υπό του σκεπτομένου και βιούντος αυτήν την δύναμιν υποκείμενο το οποίο εν τω όντι ζεί σε σχέση με τη συμπαντική αυτή δύναμιν: ο Θαλής θεωρεί ότι όταν βρέχει ζεί τη θεία δύναμιν του ύδατος, άρα θεός είναι το σύμπαν ως εκτύλιξις των δυνάμεών του. Ο χριστιανισμός κλείνοντας το σύμπαν στο μυαλό του θεού θεώρησε το θεό αφηρημένη θεωρητική έννοια, άγνωστη στους πολλούς, και την περιόρισε στη σκέψη και όχι στο άμεσο συμπαντικό βίωμα. Η μεταφορά του θεού στα βιβλία και στο ανθρώπινο μυαλό κατέστρεψε την εξωτερική καθαρά βιωματική σχέση του Ανθρώπου με το σύμπαν ως τέτοιο, ο Οδυσσέας δυσκολεύεται πλέον να συνομιλεί εν συμπαντική κινήσει με τη θεά Αθηνά.</u></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><u>Η ιδέα στην Ελληνική πραγματικότητα είναι εκ του ρήματος «ορώ» η διαισθητική ενόρασις των συμπαντικών δυνάμεων εκ μέρους του ανθρώπου: ο Οδυσσέας κατά την επιφάνεια της Θεάς ορά την ιδέα της, δηλαδή μέρος της μορφής της, και βιωματικά απολαμβάνει αυτή την ορατική επαφή: η ιδέα είναι όραση διαισθητικής μορφής, η πραγματική θέασις του ονειρεμένου: όχι όμως στο χριστιανισμό: στον χριστιανισμό η ιδέα είναι κάτι καθαρά θεωρητικό, σκέψεις οι οποίες καρτερικά επιβεβαιώνονται μόνον από την πραγματικότητα του ιδεατού, διότι η απευθείας ενορατική ιδέα ως θέασις όσων σκέπτομαι εξαφανίσθηκε στη θρησκεία του ναζωραίου. Πλέον η ιδέα από κάτι το οποίο υπάρχει ως τέτοιο στο ανοικτό σύμπαν, καταντά κάτι θεωρητικό το οποίο περιμένει την επιβεβληθείσα πραγματικότητα για να επαληθευθεί. Οι κεκαλυμμένοι φιλόσοφοι της βίβλου (Κάντ, Έγελος κ.λ.π) όχι τυχαία συζητούν για τις <span lang="EN-US">a</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">priori</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">a</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">posteriori</span><span lang="EN-US"> </span>ιδέες οι οποίες πρέπει να επιβεβαιώνονται από την εμπειρία.</u></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><u>Η αμαρτία στην Ελληνική πραγματικότητα είναι υπέρβαση των δυνάμεων του ανθρώπου ώστε αυτός να κινδυνεύει να χαθεί στο άπειρο σύμπαν. Η αμαρτία της Αντιγόνης είναι η υπέρβαση της πορείας της και η υψιπετής φύσις της η οποία ξεπέρασε όλους τους γύρω της οδηγώντας την στο θάνατο: είναι λέξις ουδέτερη σε σχέση με το συναίσθημα διότι έχει καθαρά λογική περιεχομενικότητα: είναι κρίμα για τον Άνθρωπο ως ο Ίκαρος να πετά σε ύψη που δεν μπορεί να ελέγξει. Δυστυχώς σε αυτή τη λέξη όπως και στις λοιπές, ο χριστιανισμός προσέδωσε συναισθηματικό χαρακτήρα, διαλύοντας τη λογικότητα σε συμπαντικό περιβάλλον όλων των Ελληνικών λέξεων: η αμαρτία πλέον είναι η διακοπή της σχέσης με το θέλημα του θεού, η οποία καταβάλλει συναισθηματικά τον πιστό,ο οποίος βυθίζεται στο κλάμα και στην μετάνοια. Στην Ελληνική όμως πραγματικότητα είναι καθαρά έλλογος λέξις, ο αμαρτάνων είναι αυτός ο οποίος έλλογα υπερβαίνει τις δυνάμεις του, δεν έχει να κάνει με κάποιο θεό αλλά με τη συμπαντική πορεία του ανθρώπου, και έλλογα ο άνθρωπος προσαρμόζεται στη λογική συμπαντική πορεία του.</u></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><u>Η λέξις δαίμων στην Ελληνική κοσμοθέαση αποτυπώνει την ένδον του ανθρώπου κίνησιν του αίματος, η οποία έρχεται μαζί με τη μορφή όντων και δυνάμεων, φέροντας σε επαφή τους ανθρώπους με πληθώρα οντικών συμπαντικών μορφών: το αίμα είναι αυτό το οποίο ως υδάτινη ρέουσα δύναμις εντός του ανθρώπου επικοινωνεί με το ύδωρ και το ρευστό και ρέον σύμπαν μεταφέροντας εντός του ανθρώπου πλείστες όσες δυνάμεις: άρα ο δαίμων είναι το αίμα εντός μας και οι δυνάμεις μορφής και είδους που μεταφέρει: οι δαίμονες είναι αποτυπώσεις οντικών μορφών που βοηθούν τη συμπαντική πορεία του ανθρώπου, είναι πάμπολλοι και άπειροι όπως το χάος: για αυτό και ο Αριστοτέλης συζήτησε για ευδαιμονία διότι η καλή επαφή με τους δαίμονες είναι καλή επαφή με το όν, μεταφορείς του οποίου είναι ο δαίμων: στο χριστιανισμό όπου επικράτησε στον μικρόκοσμο της χριστιανικής ιδέας μόνον η μορφή του θεού και του θεανθρώπου, εχάθηκαν οι πλείστες άλλες οντολογικές μορφικές αποτυπώσεις με συνέπεια οι δαίμονες να θεωρηθούν κάτι το κακό, διότι οι φαντασιώσεις του όντος στον χριστιανισμό απαγορεύθηκαν και παρέμεινε μόνον η μία μορφή του θεανθρώπου, όλες οι άλλες μορφές απορρίφθηκα και θεωρήθηκαν αμαρτωλές. Η λέξις δαίμων λοιπόν χρησιμοποιήθηκε στο χριστιανισμό προκειμένου να κλείσει το Όν και να περιορισθεί ο άνθρωπος στον μικρόκοσμο του χριστιανικού θεού.</u></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><u>Η λέξις ηθική δεινοπάθησε επίσης στη χριστιανική πρακτική: Ηθική διά τους Έλληνας είναι η υιοθέτησις εν πράξει όλων εκείνων των αρχών οι οποίες διέπουν το σύμπαν και την πορεία του, πραττόμενες μάλιστα υπό του Ανθρώπου (ο οποίος συναποτελεί κομμάτι του σύμπαντος) τον εξελίσσουν διακοσμικά. Όμως η Ηθική στους Έλληνες είναι ακαθόριστη και άπειρος όπως ακαθόριστες και άπειρες είναι οι συμπαντικές συλλήψεις τους. Ποτέ δεν πρόκειται κάποιος Έλληνας να χαρακτηρισθεί ηθικός ή ανήθικος αλλά θα χαρακτηρισθεί ως ικανός να ενστερνιστεί και να ακολουθήσει τις άπειρες συμπαντικές δυνάμεις των θεών. Στο χριστιανισμό οι συμπαντικές αρχές ταυτίσθηκαν με τον δήθεν δημιουργό του σύμπαντος θεό, ώστε αναπτύχθηκε στενή σχέση ανάμεσα σε συγκεκριμένες θεωρητικές αρχές οι οποίες απορρέουν από το θεό και πρέπει να βιωθούν από τον άνθρωπο προκειμένου ο άνθρωπος να αναπαυθεί στην αγκαλιά του θεού: δηλαδή η λέξις ηθική χρησιμοποιήθηκε όχι για να περιγράψει το άπειρο ταξίδι του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν (ανακαλύπτει δυνάμεις και τις πράττει μέσα στο ατελεύτητο Όν) αλλά χρησιμοποιήθηκε χριστιανικά η λέξις αυτή προκειμένου να αποτυπώσει την αναγκαία πράξη του ανθρώπου η οποία στηρίζεται σε επιβληθείσες αρχές με σκοπό την αποδοχή του ανθρώπου από ένα συγκεκριμένο θεό.</u></p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-29164197729318856332024-02-24T23:32:00.001+02:002024-02-24T23:32:05.647+02:00Το ερμηνευτικό σχόλιο στα Αρχαία Ελληνικά από μετάφραση.<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-SyOukg-2VDRoj3_dBuwcokaDNXatLlIDYv2RKAhf58OUgQQsANeky_IIvp_j40Gh6H4H4Hw_WoZp-uSYTFwXC3x2RIbeMGJBhvSOjOLe_8zAJieWi3zxogiZfMonrYW17BOVFvzFCAu5A7z4XHpDX6rh2SVC_ey4lf_UP7DaUSklbqqoWJFeBdhaBrM/s255/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="198" data-original-width="255" height="198" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-SyOukg-2VDRoj3_dBuwcokaDNXatLlIDYv2RKAhf58OUgQQsANeky_IIvp_j40Gh6H4H4Hw_WoZp-uSYTFwXC3x2RIbeMGJBhvSOjOLe_8zAJieWi3zxogiZfMonrYW17BOVFvzFCAu5A7z4XHpDX6rh2SVC_ey4lf_UP7DaUSklbqqoWJFeBdhaBrM/s1600/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" width="255" /></a></div><br />Το ερμηνευτικό σχόλιο στα Αρχαία
Ελληνικά από μετάφραση.<p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Ελληνικός κόσμος είναι κόσμος
Αρχών, Σκοπών, Συνεχείας, συγκεκριμένης τελεολογίας. Αποτελεί συγκεκριμένο
δόμημα μέσα στο χαοτικό πέρασμα του χρόνου, άξιο αναφοράς και μίμησης. Εάν
θυμηθούμε την Αρχή του και τη συνέχειά του, αλλά και την εξέλιξή του, θα
καταλάβουμε ποιες ιδέες και αξίες τον διέπουν και τον καθορίζουν και τον
εξηγούν.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Ησίοδος αντιμετώπισε ένα θεμελιώδες
πρόβλημα: Υπήρχε Νύκτα και κανείς δεν μπορούσε να συνδέσει την Ημέρα με τη
Νύκτα: θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η Νύκτα υπερίσχυε, ο Ησίοδος έκανε την
απέλπιδα προσπάθεια η οποία ποιητικώς απέδωσε. Πρό της Νυκτός υπήρξε το Χάος ,
το Έρεβος, ο Ησίοδος παρακολούθησε την εναλλαγή Ημέρας και Νυκτός και είπε ότι
η Ημέρα και η Νύκτα είναι από την ίδια δελφύδα (μήτρα) είναι αδελφές ψυχές,
παιδιά του Ερέβους: σημαντική στιγμή του Ελληνικού πνεύματος: το καλό και το
κακό, το ωφέλιμο και το βλαβερό, είναι αδέλφια από την ίδια πηγή της χαοτικής
φυσικής δύναμης, για αυτό και το ταξείδι του Οδυσσέως είναι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ένα άτερμον ταξείδι διαδοχής καλού και κακού
(κακοί μνηστήρες καλός Οδυσσέας): ο Σωκράτης προσπάθησε να το αντιμετωπίσει ανακαλύπτοντας
ένα μέγεθος το οποίο προϋπήρχε αλλά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για
πρώτη φορά δραστηριοποιήθηκε σε ανθρώπινο επίπεδο ,το Λόγο. Ο Σωκράτης ηύρε
έτοιμα πολλά από τους προσωκρατικούς, ποιητές και φιλοσόφους: ο Λόγος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του ήταν Λόγος για έναν κόσμο ο οποίος είχε
δομηθεί από τον Όμηρο: τρείς δυνάμεις περιβάλλουν τον κόσμο μας: η δύναμις, η
Σοφία, η Πληροφορία: Ολίγοι κατάλαβαν ότι μέσα από την Ομηρική κοσμοθεωρία
αντικαθίσταται ο ουρανός από τη δύναμη, η θάλασσα από τη Σοφία, η δύναμη του
Ανθρώπου είναι η ενημέρωση (Ερμής και Δίας και Αθηνά).</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Ανθρώπινος νοήμων Οδυσσέας
κτίζει ( ο όρος ανήκει στον Χάϊντεγγερ) το υπόλοιπο σύμπαν με ανθρώπινα υλικά:
η κίνησις (νέομαι) μαζεύεται στο Νού (νέομαι=κίνησις) και άρα υπάρχει ένα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μέγεθος στον άνθρωπο το οποίο αντιλαμβάνεται
την κίνηση με ιδέες και αξίες ώστε να μορφωθεί από τις εμπειρίες του νοητικού
ταξιδιού: είναι ο νούς. Ο νούς είναι η εσωτερική κίνησις του ανθρώπου,
τοποθετήθηκε στο κεφάλι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>για να
επικοινωνεί με τα μάτια, σε άλλους ήταν στην καρδιά: σταδιακά ο άνθρωπος
κινείται με το νού, ο Οδυσσέας διδάσκει ότι με το νού επιστρέφουμε εκεί που
ανήκουμε (Ιθάκη) άρα είναι γνωστή η<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Πατρίδα μας: στην πορεία χωρίζουμε το καλό (Φαίακες, Αίολος, Αυτογνωσία
του Άδου κ.λ.π) από το κακό (Κίρκη, πάθη, Σειρήνες, καλό και κακό (Σκύλλα και
χάρυβδη κ.λ.π): Ο Οδυσσέας πολύ προ του Σωκράτους έκοψε τον κόσμο σε καλό και
κακό, ο Πολύφημος ως αντιδιαλεκτικότητα του ενός οφθαλμού είναι κακό, ο
Οδυσσέας βλέπει και ως άνθρωπος και ως φίλος της Σοφίας Αθηνάς (έχει δύο
οφθαλμούς): άρα όταν τελικά σκοτώνει τους μνηστήρες ο Οδυσσέας έχει δημιουργήσει
έναν κόσμο τον οποίο συναντούμε στο Πλατωνικό Συμπόσιο: η δύναμις του Όλου διά
της Σοφίας επισκέπτεται τους ανθρώπους, οι οποίοι κυνηγούν το καλό της
επιστροφής μέσα σε ένα κόσμο νοητικής<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>και αξιακής κίνησης.<span></span></p><a name='more'></a><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Αριστοτέλης στα Ηθικά
Νικομάχεια και όχι μόνο, έκανε το παραπάνω βήμα: δεν μας ενδιαφέρει ο κόσμος ως
φυσική παραμυθητική κίνηση: θέλουμε διά της ιδέας και της αξίας του Λόγου να
δομήσουμε την καινή φύση διά της επιμελείας της διδαχής και της μάθησης: η
στιγμή είναι σημαντικοτάτη: ο άνθρωπος φεύγει από το φυσικό περιβάλλον ως
ενορατική παρατήρηση και βλέπει τα πάντα διά της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ιδέας η οποία ζεί από το φέρει τον κόσμο ως
παράσταση στο νού μας: ενώ ο παγανιστής παρατηρεί και παρασύρεται από τις
συμπαντικές δυνάμεις ο Πλατωνικός και Αριστοτελικός άνθρωπος φέρει το ύδωρ και
το πύρ και τον αέρα και τη γή στο νού του, τις μεταπλάθει σε παραστάσεις καλού
, κόσμου, δομής, ιδιοτήτων, ιδεών και αξιών, φεύγει από αυτές και με αυτές
δομεί: τι δομεί: ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης μετατρέπουν τη φύση σε πόλη, τις δυνάμεις
των τεσσάτων στοιχείων των προσωκρατικών σε αρετές, τη δύναμη του φιλοσόφου
μέσα στη φύση σε δύναμη του πολίτου μέσα στην πόλη: η νοησιοκρατική φιλοσοφία
του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους ενσωματώνει τον άνθρωπο ως πολίτη μέσα στην
πόλη: ο νόμος αντικαθιστά τη φυσική αναρχία, ο πολίτης με το νού του
αντικαθιστά το φυσικό άτομο της συμπαντικής κίνησης αχανών αλόγων δυνάμεων, η
πόλις γίγνεται οργανωμένη φύσις με αρετές και ηθικές τελεολογικές κινήσεις. Όλα
εισέρχονται σε μία σειρά: ο ήλιος είναι νόηση, η θάλασσα συαισθήματα, η γή
πράξεις, ο ήλιος είναι νού, η θάλασσα ψυχή η γή σώμα; Ο άνθρωπος είναι πλέον
νούς και ψυχή και σώμα, ο νούς διά της σοφίας η ψυχή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>διά της ανδρείας ενσωματώνει τις ιδέες του
καλού και δεν φοβείται στην σωφροσύνη των πράξεων του σώματος. Ο ΠΛάτωνας δεν
φοβείται και το τελικό βήμα: χωρίζει τα πάντα σε τρία μέρη (λογιστικό (βασιλείς
φιλόσοφοι) θυμοειδές (επίκουροι πολεμιστές) και επιθυμητικό (εργάτες))η
ισορροπία αυτών είναι η δικαιοσύνη; Ο Σωκράτης κλείνει το πλείστον του διαλόγου
με το : τα εαυτού πράττειν:το Σωκρατικό υποκείμενο είναι δεν έχει πόλη κράτος
(για αυτό και οι Αθηναίοι έδωσαν το κώνειο στο Σωκράτη) και βλέπει τα πάντα
μέσα από τους οριστικούς και επαγωγικούς λόγους<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>του καθολικού λόγου και Νοός και Ηθικής πράξης: η Πατρίδα αντικαθιστά τη
φύση ο πολίτης το φυσικό άνθρωπο:ο Σωκρατικός άνθρωπος διά του καθολικού νοός
είναι πολίτης του ενός λογικού οικουμενικού κόσμου:<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο Αριστοτέλης ολοκληρώνει τον Σωκρατικό
άνθρωπο: στα Μεταφυσικά ο κάθε άνθρωπος γίγνεται ουσία: άρα ο κάθε άνθρωπος
μαζί με όλους τους ανθρώπους ως ουσίες δημιουργούν την πόλη με σκοπό την αρετή,
την αυτάρκεια και την ενδελέχεια της ευδαιμονίας: έχει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ανατείλει ο αιώνας του ελλόγου
ανθρωποκεντρισμού.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Οι Στωϊκοί ολοκληρώνουν το
πνευματικό οικοδόμημα των Πλάτωνα και Αριστοτέλους: όλος ο κόσμος είναι ένα
οίκημα και όλοι οι άνθρωποι διέπονται από τις επιταγές του αρχιτέκτονος λόγου.
Ο οποίος διά της πρόνοιάς του καθορίζει τα πάντα, είναι πάσχων ο λόγος διότι ο
άνθρωπος υποπίπτει σε πολλά δύσκολα πάθη και προκλήσεις, αλλά είναι και ενεργών
διότι ο άνθρωπος διά του λόγου επιστρέφει στο δικό του ατομικό κόσμο του
οντολογικού νόστου του όπου ανήκει.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Εφαρμογή όλων αυτών στις
ερμηνευτικές ερωτήσεις των Πανελληνίων εξετάσεων του 2023 στο μάθημα των
Αρχαίων<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ελληνικών κειμένων.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ερώτηση: (επί των θεμάτων): Να
παρουσιάσετε τα χαρακτηριστικά του φανταστικού «Υπερανθρώπου» όπως αυτά
περιγράφονται στο 2ο απόσπασμα του Αριστοτέλη και στο απόσπασμα του Ανωνύμου
Ιαμβλίχου.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ερμηνευτική<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>απάντηση: Σύμφωνα με την κουλτούρα του νοησιοκρατικά
εμπειρικού Αριστοτέλους ο άνθρωπος ως ουσία αποτελείται από μορφή και είδος. Η
μορφή του καθορίζεται από τις επιταγές του νοός, ο άνθρωπος φέρει τις επιταγές
του νοός, τις σκέψεις, τις αρετές, την ενδελέχεια του ηθικού και τελεολογικού
σκοπού. Το ανθρώπινο είδος είναι έλλογο, καθορίζεται από τη δύναμη ο νοήμων
άνθρωπος ως σύνολο ιδεών και αξιών να τις πραγματώνει ηθικώς ατομικώς και ως
πολίτης στην πόλη.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο λόγος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είναι κοινος και<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>καθολικός: ο Αριστοτέλης ουσιώνει τον άνθρωπο
και τον εξισώνει ως έννοια έναντι του λόγου, άρα όλοι οι άνθρωποι μπορούν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να σκεφθούν και να πράξουν το αγαθό: στα
μεταφυσικά σημειώνει ότι πάντες οι άνθρωποι είναι ουσίες μορφής και είδους: άρα
όλοι μπορούν να συμμετάσχουν στις διεργασίες του λόγου οι οποίες διά της
παιδείας διαβιβάζονται από γενεά σε γενεά. Άρα ο Άριστοτέλης ως υποστηρικτής
του κοινού πολιτικού λόγου απορρίπτει κάθε έννοια υπερανθρώπου , ο υπεράνθρωπος
είναι μέγεθος το οποίο σφετερίζεται το κοινό του λόγου άρα απορρίπτεται εν τοις
πράγμασι, διότι όλοι είναι υπεράνθρωποι ως συμμετέχοντας στον κοινό λόγο.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Δική μας ερώτηση: (επί των
κειμένων του Αριστοτέλους): γιατί ο Αριστοτέλης<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>θεωρεί ότι η πόλις μπορεί και έχει ένα και μόνον σκοπό; Πώς μπορεί ο
άνθρωπος να φθάσει στην αυτάρκεια; Πώς εννοείται η αυτάρκεια;</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Απάντησις: ο Αριστοτέλης
συνεχίζοντας την Πλατωνική νοησιοκρατία θεωρεί ότι άπαντες οι άνθρωποι
ενώνονται ενώπιον της κινήσεως του Αγαθού: άρα όλοι κινούνται με βάση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τις αρετές και τις αξίες του υπερτάτου
αγαθού: εξάλλου και η ποιοτική του κίνηση αυτό εννοεί: όλοι κινούνται προς το
πρώτο κινούν ακίνητον: επειδή οι δυνάμεις του Νοός έρχονται προς όλους άρα όλοι
περιέχουν τις δυνάμεις του λόγου: η πλατωνική αναμνηση στον Αριστοτέλη
καθίσταται εμπειρική ηθική καθ΄έξιν μάθηση: οι άνθρωποι μπορούν να
εξωτερικεύσουν τις ιδέες μέσα από την επανάληψη του καλού και του αγαθού, ώστε
αυτή η επανάληψη να δομησει την ηθικη ανθρωπίνη φύση. Ο Αριστοτέλης επιχείρησε
το αδιανόητο: κατά λογικό τρόπο ένωσε τον άνθρωπο με την ψυχή της<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φύσης διατηρώντας τη φυσική λογική του ανθρώπου
ο οποίος μπορεί διά της συνειδητής επανάληψης των καλών ελλόγων πράξεων να
δικαιολογήσει την έλλογο φύση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του. Η
αυτάρκεια νοείται ως πλησμονή και ισορρόπηση όλων των δυνάμεων<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εντός και εκτός του ανθρώπου οι οποίες
εξισορροπούνται διά των αρετών και των ηθικών επαναλαμβανομένων πράξεων
καθιστώντας τον πολίτη αυτάρκη: μόνον ο πολίτης στην υπεραγορά αξιών και καλών
ιδεών της ελλόγου πόλεως<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έχει όλα εκείνα
τα έλλογα συστατικά ώστε να προοδεύει στην αρετή , εξελισσόμενος σε άνθρωπο ο
οποίος ως μορφή ικανοποιεί τις κληρονομηθείσες νοητικές και ηθικές δυνάμεις ,
ως είδος επιστρέφει στον κόσμο του αγαθού (είδος το σύνολο των ιδεών κορυφαία η
ιδέα του αγαθού) άρα ουσιώνεται ως δύναμις έλλογης επιστροφής στον κόσμο του
πρώτου κινούντος ακινήτου. Η αυτάρκεια της πόλεως νοείται ότι η πόλις παρέχει
όλα εκείνα τα αγαθά (νοητικά και ηθικά) προκειμένου ο άνθρωπος ως ουσία να
είναι ενδελεχής, έν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τέλος έχει: την
πορεία προς τον υπερουράνιο κόσμο του αγαθού.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Βασίλειος Μακρυπούλιας,
φιιλόλογος.</p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-7948859582696569372024-02-23T14:27:00.005+02:002024-02-23T14:27:49.548+02:00 Η κατώτερη Σωκρατική ηθική.<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlVUh53sFyVWlafR8PDIgUL5SbVuZB541d1uY6-D1Vy3Ni2prWX5VUlvBJnnwuIgYuGqdRR_JL90ILoHu6QbjBp903xlleHeSj3HjynhBHm9P8eWTycVGjSPhdTG3NWKS0meAyj4ikVA2zQL1E_DuE4RnziqJhwCPj3ZXBpL_aqdRGg4UN-FQrGqCVLFw/s1000/c87f86532e4dfa4ee6b1193d9fc991d6_L.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="476" data-original-width="1000" height="152" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlVUh53sFyVWlafR8PDIgUL5SbVuZB541d1uY6-D1Vy3Ni2prWX5VUlvBJnnwuIgYuGqdRR_JL90ILoHu6QbjBp903xlleHeSj3HjynhBHm9P8eWTycVGjSPhdTG3NWKS0meAyj4ikVA2zQL1E_DuE4RnziqJhwCPj3ZXBpL_aqdRGg4UN-FQrGqCVLFw/s320/c87f86532e4dfa4ee6b1193d9fc991d6_L.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Η κατώτερη Σωκρατική ηθική.</div><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Όπως πολλαπλώς και πολλαχού έχουμε είπει η Σωκρατική ηθική στηρίχθηκε στη μετατροπή της Οντολογικής δυνάμεως των Ηρώων των επών σε συγκεκριμένη γνώση και πράξη η οποία απορρέει από αυτή τη γνώση. Η όλη μετατροπή αυτή στηρίζεται σε κάτι το οποίο ξεκαθαρίζει στον Αριστοτέλη: στην αποθέωση της μορφής του ανθρωπίνου σώματος: εάν προσέξουμε η νοησιοκρατική φιλοσοφία από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και έπειτα στηρίζεται στο ανθρώπινο σώμα το οποίο αποθεώνεται αρνητικά στο χριστιανισμό διότι θεωρείται ως πηγή αμαρτίας που πρέπει να καθαγιασθεί με μία σειρά ηθικών ακολουθιών.</p><p class="MsoNormal"></p><div style="text-align: justify;">Ίσως πραγματικά όλοι θα συμφωνήσουμε ότι όλες οι γνώσεις και όλες οι πράξεις είναι δυνάμεις οι οποίες απλά επεισέρχονται στο ανθρώπινο σώμα είτε διά του νοός είτε διά της ψυχής. Άρα πρίν να εισέλθουν στην ανθρώπινη ψυχή και στον ανθρώπινο νού είναι καλές ή κακές; Ως συμπαντικές δυνάμεις είναι καλές ή κακές; Καταλαβαίνουμε ότι οι συμπαντικές δυνάμεις είναι πέραν του καλού ή του κακού. Διότι ως τέτοιες είναι απλά αιθέριες κινήσεις αχαρακτήριστες, απλά ταξιθετούν τον άνθρωπο και τη ζωή του. Ακόμα και η ιστορία του Αιγίσθου η οποία αναφέρεται στον Όμηρο και στην Οδύσσεια ότι ο Πατήρ των θεών και των ανθρώπων αναφέρει ως αποκρουστικό παράδειγμα τον Αίγισθο, δεν το πράττει αυτό έχοντας στο νού του τη Σωκρατική υποηθική: σε επίπεδο καθαρά συμπαντικό ο Δίας ο καθοδηγητής και διαμοιραστής της οντολογικής δύναμης στον κόσμο μας απορρίπτει τον Αίγισθο ως κακό διαχειριστή της δυνάμεως: ως κακό διαχειριστή της δυνάμεως της ζωής η οποία τον καθιστά ικανό να ζωοποιεί αλλά και να νεκρώνει ανθρώπους και ζώα: σε διαφορά από τη σωκρατική ηθική ο Αίγισθος δεν είναι ανήθικος ή κακός αλλά κακός διαχειριστής μιάς δοθείσης οντολογικής δυνάμεως ζωής σωματικής.</div><span><a name='more'></a></span><div style="text-align: justify;">Διότι ο Δίας γνωρίζει πολύ καλά ότι η συμπαντική δύναμη η οποία κρύβεται πίσω από την πράξη του Αιγίσθου δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή όπως ούτε καλή ούτε κακή είναι η καταιγίδα που καταστρέφει τα σπαρτά: απλά είναι πρόβλημα, πότε καλή πότε κακή η διαχείριση των συμπαντικών δυνάμεων, οι πράξεις των ανθρώπων επειδή στηρίζονται σε συμπαντικές αχαρακτήριστες δυνάμεις, δεν είναι ούτε καλές ούτε κακές είναι κακοδιαχειρίσιμες ή καλο διαχειρίσιμες, για αυτό και οι μνηστήρες χαρακτηρίζονται ως κακοδιαχειρισταί της συμπαντικής δυνάμεως και όχι ανήθικοι.</div><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Άρα στην οντολογική ηθική των γνησίων Ελλήνων οντολόγων δεν υπάρχει ηθική διότι δεν υπάρχει η ψεύτικη φιλοδοξία να συγκεντρωθούν σε ένα νοητικό καταφύγιο κάποιες συμπαντικές δυνάμεις (οι οποίες είναι ουδέτερες) και να χαρακτηρισθούν καλές ή κακές λίγο πρίν να εισέλθουν στο ανθρώπινο σώμα, διότι πώς είναι δυνατόν οι ίδιες δυνάμεις που ωθούν στο καλό ή το κακό πρίν να εισέλθουν στο σώμα να χαρακτηρίζονται ως συμπαντικά ουδέτερες (οι δυνάμεις του ηλίου που καταστρέφουν τα σπαρτά μερικές φορές) αλλά όταν εισέλθουν στο σώμα να χαρακτηρίζονται ως κακές (οι ίδιες δυνάμεις τυφλώνουν τον άνθρωπο και τον ωθούν σε κακές πράξεις). Διότι εάν θεωρήσουμε ότι η θάλασσα είναι ως ύδωρ αρχή σύμπαντος και ανθρώπων καταλαβαίνουμε ότι η ίδια συμπαντική υδάτινη δύναμις κινεί το σύμπαν και τον άνθρωπο, άρα η φονική πλημμύρα εφαρμόζεται στον άνθρωπο ως παρακίνηση στο φόνο: στην πρώτη περίπτωση η πράξις δεν χαρακτηρίζεται ως ανήθικη-κακή ενώ στη δεύτερη περίπτωση χαρακτηρίζεται ως ανήθικη-κακή.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Γι αυτό ο Πλάτωνας με τον Αριστοτέλη κατέστρεψαν ολοκληρωτικά τον Ελληνικό οντολογισμό: διά της παιδείας έδιωξαν από τους ανθρώπους την οντολογική φύση και δημιούργησαν τη φύση των νοητικών δυνάμεων οι οποίες αντικατέστησαν τον ουρανό και τη γή και τη θάλασσα: φύσις τώρα είναι ό,τι έχω στο νού μου: ουρανός η σκέψη θάλασσα τα συναισθήματα και γή οι ηθικές πράξεις: πλέον ο άνθρωπος απεκόπη από το όν και τις συμπαντικές δυνάμεις και δέθηκε με το νού και τις δυνάμεις του οι οποίες έγιναν δυνάμεις όχι αχαρακτήριστες του σύμπαντος αλλά εσωτερικά του ανθρώπου: ως τέτοιες θεωρήθηκαν δυνάμεις όχι του σύμπαντος αλλά του νού του ανθρώπου και άρα οι δυνάμεις της σκέψης και της συναίσθησης και της πράξης έχασαν κάθε οντολογικό έρεισμα άρα αυτή η σκέψη οδηγεί σε αυτήν την πράξη, άρα και σε σχέση με την ιδέα του αγαθού και τους άλλους αυτή η πράξη είναι καλή η άλλη είναι κακή.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η σωκρατική απάτη είναι απύθμενη: ο απομονωμένος οντολογικά άνθρωπος φυσικά και πιστεύει όσα λέγονται στο Φίληβο, στην Πολιτεία και αλλού: ηθικό είναι το εαυτού πράττειν αλλά αυτό βέβαια πρίν έχει δοθεί από ό,τι ο Αθηναίος φιλόσοφος έχει δεχθεί ως αγαθό: ας προσέξουμε ότι το πλατωνικό αγαθό είναι αόριστο και παντελώς απροσδιόριστο ως οντολογική πορεία χάους και συνέχειας, και ξαφνικά τελειοποιείται και αποκαλύπτεται στα όρια της πόλης: διότι η σωκρατική απάτη έχει να κάνει με την πόλιν: ο άνθρωπος πρέπει να φύγει από το όν και να κλεισθεί στην πόλιν ώστε να ελεγχθεί και εκ της θρησκείας αργότερα: ας προσέξουμε τούτο: οι συμπαντικές δυνάμεις εξαφανίζονται και όλες οι δυνάμεις έρχονται στο δικό μου νού αφού πρώτα έχουν υποταχθεί σε ένα απροσδιόριστο αγαθό: άρα έχω τις δικές μου δυνάμεις κάτι το οποίο για τον οντολόγο Έλληνα παγανιστή ήταν αδιανόητο μιάς και όλα ήταν συμπαντική συνέχεια: η μετατροπή των συμπαντικών δυνάμεων του χάους μέρος του οποίου ήταν και ο άνθρωπος, σε συγκεκριμένες ανθρώπινες πολιτικές δυνάμεις, αποτελεί την αποκοπή του ανθρώπου από το Όν: η σωκρατική ηθική είναι ανθρωποκεντρική διότι δεν δέχεται ότι οι δυνάμεις που κινούν την ανθρώπινη πράξη είναι ουδέτερη ως συμπαντική,αλλά δέχεται ότι όλες οι πράξεις στηρίζονται σε δυνάμεις που ενυπάρχουν στον άνθρωπο, άρα το σύμπαν μεταφέρεται εντός του νοός και ο άνθρωπος δεν έχει συμπαντικές δυνάμεις αλλά νοητικές έσωτερικές στο μυαλό του δυνάμεις: άρα ο άνθρωπος μισεί το σύμπαν: για αυτό και στον Πρωταγόρα ο Σωκράτης ομιλεί για αντικειμενικό αγαθό διότι αλλοιώς ο άνθρωπος θα ζούσε στη συμπαντική απροσδιοριστία, για αυτό και ο Αριστοτέλης ώρισε την ύπαρξη ως ουσία και μορφή διότι έπρεπε στην μορφή να τα χωρέσει όλα.</p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ήταν πλέον πολύ εύκολο για το χριστιανισμό να ελέγξει το μυαλό των ανθρώπων της πόλης (ο Σωκράτης και ο Αριστοτέλης είχαν κλείσει τον άνθρωπο όχι στο συμπαντικό αλλά στον πολιτικό<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>λόγο): Πλέον ο άνθρωπος θεώρησε ότι αυτές οι δυνάμεις που τον ωθούν στο καλό και στο κακό δεν είναι συμπαντικές ουδέτερες αλλά είναι δικές του άρα είναι μετρήσιμες ως καλές και κακές: εδώ ανιχνεύεται η μεγίστη πλατωνική αντίφαση: πώς είναι δυνατόν οι δυνάμεις που κρύβονται πίσω από τις πράξεις να ταυτίζονται με αυτές ως καλές ή κακές αλλά ο άνθρωπος τελικά να αφήνεται στις δυνάμεις του σύμπαντος (θάνατος;): δηλαδή σε όλη του τη ζωή ο άνθρωπος ζεί αποκομμένος από το Όν και τελικά το Όν τον αρπάζει; Όχι, ο άνθρωπος καλείται να γκρεμίσει τα νοητικά τείχη που ζεί και να αφεθεί στην απροσδιοριστία και στην ελευθερία της οντολογικής κίνησης στην οποία ούτως ή άλλως ανήκει και συνεχίζει θέλοντας και μη να κινείται.</p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-34505076133974179202024-02-21T15:33:00.004+02:002024-02-21T15:33:50.658+02:00Διδάσκοντας την αλληγορία του σπηλαίου.<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFKha1MMhroTm3YzId5hT9EwEnFGEtWshkzb1SJ-x6aVOTWxw3uILlsHYzje_gDUN6c3YsPG54znZhs3ip2n4ea3_X2IrX0QxDyfHKiUaVfJbgTnveq_PIrw4eGfxrJg81MuW2BQUUQRKONy_mBZOj3P23su3itGDI1NFatJS51HPtByi9HAry1abYJIo/s640/chaos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFKha1MMhroTm3YzId5hT9EwEnFGEtWshkzb1SJ-x6aVOTWxw3uILlsHYzje_gDUN6c3YsPG54znZhs3ip2n4ea3_X2IrX0QxDyfHKiUaVfJbgTnveq_PIrw4eGfxrJg81MuW2BQUUQRKONy_mBZOj3P23su3itGDI1NFatJS51HPtByi9HAry1abYJIo/s320/chaos.jpg" width="320" /></a></div><br />Διδάσκοντας την αλληγορία του
σπηλαίου.<p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">To</span><span lang="EN-US"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πλατωνικό σπήλαιο δεν είναι κάτι το καινούργιο
στη φιλοσοφία της παιδείας. Ήδη στον Όμηρο διαβλέπουμε την παράλληλη ύπαρξη δύο
κόσμων: ενός ανοικτού και ενός κλειστού: ο Όλυμπος είναι ανοικτός κόσμος αλλά
το σπήλαιο της Καλυψούς μέσα στο οποίο λαμβάνει χώρα η τόσο σημαντική συνάντηση
του Οδυσσέως και της Καλυψούς είναι κλειστός χώρος προοικονομών<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το πλατωνικό σπήλαιο. Επίσης οι Ομηρικές
μάχες της Ιλιάδος συμβαίνουν σε ανοικτό χώρο αλλά η μνηστηροφονία της Οδυσσείας
συμβαίνει σε κλειστό χώρο. Μέσα από την Ορφική παράδοση, μέσα από την παράδοση
των κυκλίων και άλλων επών, συνεχώς διαπιστώνουμε την αδυσώπητη και αβυσσαλέα
μάχη ανάμεσα στο άπειρο χάος και στην πεπερασμένη γή: Ειδικά στα Ορφικά κείμενα
υμνείται με πόσα και διαφορετικά επίθετα ο Ήλιος για να υμνηθεί ο ανοικτός
χώρος και να κατακριθεί ο κλειστός χώρος ως χώρος αφαιρών το ηλιακό σώζον φώς:
γενικώς μέσα από τη μυστηριακή και μυστική παράδοση των προΕλληνικών μυστικών
κειμένων (τα οποία με κάποιο τρόπο εμύησαν τον Πλάτωνα) λατρεύεται ο Ήλιος η
ανοικτότητά του , διότι υπό το φώς του ο άνθρωπος καθοδηγείται στο συμπαντικό
έλλογο ταξείδι του. Ας μην ξεχνούμε εξάλλου ότι και στη χριστιανική διδασκαλία <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">o</span><span lang="EN-US"> </span>Χριστός
έγινε ο Ήλιος ο νοητός (υπονοώντας ότι ο κόσμος είναι ένα κλειστό σπήλαιο το
οποίο έχει ανάγκη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του Θείου Φωτός). </p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ακόμα και στην προσωκρατική
Φιλοσοφία ο Ηράκλειτος προκειμένου να αναπαραστήσει την Οντολογική του Πορεία
επιλέγει τις ακτίνες ενός νοητού Ηλιακού<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Όντος, τις ακτίνες Πυρός, διότι το αείζωον και αειφόρον Πύρ είναι η οντολογική
ατελεύτητος βούλησις η οποία διέπει την πορεία των Όντων. Επίσης οι
παρατηρήσεις των Προσωκρατικών εγένοντο υπό το Φώς του Ηλίου, ο Παρμενίδης στο
περίφημο ποίημά του «περί φύσιος» θέτει τις κόρες του Ηλίου να καθοδηγούν το
άρμα του Νοός προς το Είναι. Επίσης ο Όμηρος υπό το Φώς του Ηλίου αναδεικνύει
τον Έναν Οδυσσέα διότι υπό το Φώς του δικαίου Ηλίου ανεφάνη η αδικία των
συντρόφων του, οι οποίοι δεν σεβάσθηκαν τις επιταγές να μην φάγουν τα ιερά
βόδια του Ηλίου.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Άρα ο Ήλιος και το Φώς γίγνονται
σταδιακά κριτές του καλού, της αρετής και της δικαιούνης, εάν μάλιστα σκεφτούμε
την πλείονα επαναλαμβανομένη φράση του Ομήρου: ήμος δεν ηριγένεια εφάνη
ροδοδάκτυλος ηώς: Σταδιακά όλα άρχισαν να εργάζονται και να απεργάζονται τα
πάντα υπό το φώς του Ηλίου: όλα εγένοντο υπό το Φώς της Ημέρας, η<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Νύξ έγινε κάτι το απεχθές, το σκοτεινό:<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ειδικά μετά την Αριστοτελική φιλοσοφία η
Νύκτα σχετίσθηκε με το άλογο ενώ η Ημέρα με το έλλογο.<span></span></p><a name='more'></a><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Αλλά και η <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ετυμολογία
του Ηλίου η οποία είναι συναφής με την ετυμολογία αλς – αλός (το γράμμα –Λ το
οποίο παραπέμπει στην έννοια του Όλου), καταδεικνύει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ότι οι Έλληνες λέγοντας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήλιον εννοούσαν το σύνολο του κόσμου (και
της θαλάσσης περιχωρηθείσης). Σε πολλές περιοχές (Μικρά Ασία)<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο Ήλιος διαβάζεται ως Άλιος.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ο Πλάτων λοιπόν είναι ο συνεχιστής αυτής της παράδοσης η οποία θέλει το
Φώς, τον Ήλιο, αιτία γνώσης και ορθής οντολογικής πορείας επί του κόσμου. Το
σύνολο του Πλατωνικού κόσκου αγαπά το Φώς: υπό το Φώς του Ηλίου στο Φαίδρο η
πτερόεσσα ψυχή υπό δύο ίππων (το καλό και το κακό) αναβαίνει στους κόλπους του Αγαθού.
Στην Πολιτεία το σύνολο των φωτεινών αρετών (σοφία, σωφροσύνη και ανδρεία) υπό
το Φώς του Λόγου συναποτελούν την αρετή της δικαιοσύνης. Το σύνολο του
Πλατωνικού έργου λαμβάνει χώρα υπό το Φώς του Αγαθού, είναι η μόνη συνεκτική
αρχή η οποία συνενώνει λογικά όλους τους ανθρώπους. Οι αρετές, η λογική και το
ήθος, προϋποθέτουν τη φώτιση<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>του Αγαθού,
αλλοιώς το χάος (ως μη ον στο Σοφιστή) καταργεί την συνέχεια του Όντος. Σε κάθε
περίπτωση η Σωκρατική μαιευτική εξελισσόταν υπό το φώς του Ηλίου, το φώς του
Ηλίου συνενώνει τους ανθρώπους και υπό το Φώς του Ηλίου οι άνθρωποι
οργανώνονται υπό το Λόγο ως Κοινωνία: ο Ήλιος είναι η εγγύηση ότι η Κοινωνία
συνυπάρχει και καθοδηγείται υπό τα προστάγματα του Λόγου και της αρετής: το
σπήλαιο, ο κλειστός χώρος είναι η ατομικότητα , η άλογη εγωϊστικότητα η οποία
αντικοινωνικώς καταργεί την κοινότητα του Φωτεινού αγαθού. Όπως λέγει και ο
Ηράκλειτος ό Ήλιος εγγυάται την κοινωνία, οι άνθρωποι όταν κοιμούνται στον
κλειστό τους χώρο είναι απλά ατομικότητες στις δικές τους πορείες. Άρα το
σπήλαιο είναι η ατομικότητα αποκομμένη από το κοινό φώς του Λόγου. Σύνολο
ατομικοτήτων οι οποίες κυβερνώνται υπό των φαινομένων.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Εάν όμως σκεφθούμε και τον τρόπο
με τον οποίο ο Σωκράτης κατήργησε την πόλιν-κράτος και δημιούργησε τον
οικουμενικό νοήμονα άνθρωπο, ίσως ο Πλάτων θεώρησε ότι μία πόλις η οποία δεν
προάγει το καλό και το οικουμενικώς αγαθό είναι σπήλαιο. Ίσως θεώρησε ότι το
κλεινόν άστυ στο βαθμό κατά τον οποίο φιλοξενούσε αγύρτες του πνεύματος
εξελισσόταν σε μία μορφή σπηλαίου. Σε κάθε περίπτωση ο ανοικτός χώρος
προϋποθέτει το απαύγασμα του αγαθού, την επικοινωνία με το Αγαθό και τους
Άλλους<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άρα ο Πλατωνικός λόγος είναι ο
λόγος της επαφής των πάντων υπό τον Ήλιο, του Προσώπου εν τη κοινωνία.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Αναφύει όμως ένα συγκεκριμένο
πρόβλημα το οποίο ουδέποτε έχει αντιμετωπισθεί: μέσα στο Όλον<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είναι όλα επικοινωνούν: ο παντεπόπτης Δίας,
όλοι οι θεοί είναι παντεπόπτες, διάσημοι φιλόσοφοι (Φουκώ) ωμίλησαν για τον
παντεποπτικό, μία εξουσιαστική δύναμη η οποία ενοράται του παντός: πώς είναι
δυνατόν να υπάρχει έστω και ένα σπηλαιώδες μέρος το οποίον εξαιρείται του
λόγου; ο λόγος δεν είναι παντού; Εξάλλου ο Σωκράτης ως μαιευτικός δεν πίστευε
ότι μέσα στην σπηλιά της ανθρωπίνης ψυχής κρύβεται ο λόγος άρα το σπήλαιο έχει
λόγο μέσα του όχι μόνο επικοινωνεί με το λόγο μέσω μίας χαραμάδας.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Σε κάθε περίπτωση έχουμε μία
αλληγορία: αλλά ο Πλάτων αντιφάσκει προκειμένου να περάσει τα μηνύματά του.
Διότι ενώπιον του Λόγου δεν υπάρχει ανοικτός ή κλειστός λόγος «κατά τη ρήση :
πανταχού παρών και τα πάντα πληρών»: περισσότερο λοιπόν η αλληγορία του
σπηλαίου παραπέμπει στο να μην κρατούμε μέσα μας ανενεργές τις έμφυτες δυνάμεις
μας αλλά να τις εξωτερικεύουμε ως αρετές και ηθικές δυνάμεις προκειμένου να
βοηθούμε και τους εαυτούς μας και τους Άλλους και να συνεισφέρουμε στο κοινό
καλό. Διότι εν αρχή ήν το Φώς που οδηγεί στο λόγο και οδηγεί στην πράξη: άρα η
εσωτερικότητα και η εξωτερικότητα είναι η Αλήθεια (παραφράζοντας το Σαίρεν<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κίρκεγγωρ).</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Βασίλειος Μακρυπούλιας,
φιλόλογος.</p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3068709000595464755.post-12113190077187173942024-02-21T06:13:00.001+02:002024-02-21T06:13:06.571+02:00Η έννοια της ευτυχία στην Ελένη του Ευριπίδου.<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a name="_GoBack"></a><span class="MsoHyperlink"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: windowtext; text-decoration: none; text-underline: none;"></span></b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJXdKCs6SXUwmcoIPlJruA9xYYEg3U4oqVMbehGc6XIDEzbc3C7qRCRy6YWrnM_v7QKtY8MQ8Y6lbG9LW-ZpmhxTyxCw1Vq5FCzkqnRm3VWnscYCl0LuFV7aIQoXkIuxf8ROkSrgMQAUUJjGH113-TfEkjtdFyadd8x0O-athcfzT5Ks6zMPnmO_FQIVE/s255/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="198" data-original-width="255" height="198" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJXdKCs6SXUwmcoIPlJruA9xYYEg3U4oqVMbehGc6XIDEzbc3C7qRCRy6YWrnM_v7QKtY8MQ8Y6lbG9LW-ZpmhxTyxCw1Vq5FCzkqnRm3VWnscYCl0LuFV7aIQoXkIuxf8ROkSrgMQAUUJjGH113-TfEkjtdFyadd8x0O-athcfzT5Ks6zMPnmO_FQIVE/s1600/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82.jpg" width="255" /></a></b></div><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><br />Τίτλος: </b><span class="MsoHyperlink"><span style="color: windowtext; text-decoration: none; text-underline: none;">Η <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έννοια της ευτυχία
στην Ελένη του Ευριπίδου.<o:p></o:p></span></span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">1.</b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">H</span>γένεση του ειδώλου της Ελένης.<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Ευριπίδης στην τραγωδία του
«Ελένη» θέτει την Ελληνίδα Ηρωΐδα στον πρόλογο του έργου να αμφισβητεί την θεία
καταγωγή της: «μία φήμη αναφέρει ότι είμαι κόρη του Δία» (στίχος 20). Η
λογικότητα του ανθρώπου κατανοεί ότι ο άνθρωπος φέρει συμπαντικές δυνάμεις που
πρέπει να λογικοποιηθούν και να ηθικοποιηθούν όμως αντιστέκεται στην
παθητικότητα αυτής της ανάγκης. Η άλογη υποδούλωση στη θεία καταγωγή φέρει την
ανάγκη της εξάρτησης και τελικά η Ελένη υποπίπτει στην τύχη να αποτελεί πιόνι
στα χέρια του Δία. Ο Ευριπίδης μέσα από το έλλογο υποκείμενό του υψώνει τον
Άνθρωπο υπεράνω της ανάγκης και της τύχης που αυτή φέρει: η Ελένη ερευνά
πραγματικά ποιος είναι ο πατέρας της, είναι ο Τυνδάρεως, η ανάγκη ως δύναμη
καταγωγής και κληρονομικών προδιαθέσεων ηρεμεί: μένει να αντιληφθεί η ηρωΐδα η
τύχη που ξεδιαλύνει τις δυνάμεις της ανάγκης ποιες δυνάμεις της έχει
κατανείμει. Η τύχη δεν είναι ούτε δυστυχία ούτε ευτυχία μέχρι τη στιγμή κατά
την οποία ο άνθρωπος θα προσανατολισθεί ώς δύναμις νόστου και επιστροφής στην
Πατρίδα.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Ευριπίδης προλογίζει τον Επίκουρο
ο οποίος θεωρεί ώς ευ-τυχία την διά της φιλοσοφίας ξεκαθάριση της ψυχής από τα
πάθη: για τους Έλληνες φιλοσόφους μέγιστο πάθος εμμένει η παραμονή στο ψεύδος.
Ψεύδος καταγωγής, πορείας και σκοπού. Ο Ευριπίδης το ξεκαθαρίζει αυτό στην
Ελένη: η Ελένη απεγνωσμένα προσπαθεί να εύρη σειρά στα πάθη της ώστε να
κατανοήσει ποιες θείες δυνάμεις την επισκέφθηκαν ώς ανάγκη που έφεραν πόνο ώστε
να κατανοήσει ποια κομμάτια πόνου της δόθηκαν από το μαχαίρι της τύχης που
μοιράζει τα φέροντα της ανάγκης. Ο Ευριπίδης συναντά τον Επίκουρο όταν
ξεδιαλύνει το φαίνεσθαι και το Είναι, διότι στην αλήθεια του Είναι στηρίζεται
τελικά η ευ-τυχία. Η Ελένη γνωρίζει από τον Ερμή την Ιστορία της δικής της
αληθείας: Ο Πάρις εκλήθη να προσφέρει το αέθλιον μήλο επιλέγοντας ανάμεσα στη
Σοφία (Αθηνά) Ροή (Ήρα) και Έρωτα (Αφροδίτη): η επιλογή του Έρωτος φανερώνει
ότι η απομόνωση του Έρωτος από τη Σοφία και τη Ροή προκαλεί τον πόλεμο της
ύπαρξης η οποία ερευνά το Ωραίο του Εαυτού της: η Ροή Ήρα κατασκευάζει το
είδωλο της Ελένης και η συμπαντική δύναμη της Ροής μεταφέρει την ανάγκη
του<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πολέμου η οποία προκαλεί δυσ-τυχία
σε Έλληνες και Τρώες. Άρα η κακή τύχη προέρχεται όταν οι συμπαντικές δυνάμεις
διαχωρίζονται και η ανάγκη τις φέρει εμπολέμως και ανάλογα τις μοιράζει η τύχη.
Ο Ευριπίδης το ξεκαθαρίζει: «στου Σκαμάνδρου έχουν χαθεί πολλές ψυχές» (στίχος
65). Η κακή λοιπόν τύχη διαμοιράζει εκείνες τις δυνάμεις της ανάγκης οι οποίες δεν
πρεσβεύουν τη Σοφία και τον Έρωτα ώς συνεκτικές δυνάμεις αλλά ώς ατομικές
δυνάμεις ατομικής ικανοποίησης, όπως συνέβη στην περίπτωση του Πάρι.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">2.Η τραγικότητα ώς έρευνα για την ευ-τυχία.<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η ευ-τυχία ξεκινά από τις
συμπαντικές καταβολές του ανθρώπου, ο άνθρωπος όμως δεν πρόκεται να ανακαλύψει
το εύρος των δυνάμεων οι οποίες διά της ανάγκης μεταφέρονται και διά της τύχης
διαμοιράζονται εάν μέσα από την τραγικότητα δεν αυτομηδενισθεί. <span></span></p><a name='more'></a>Ο Κίρκεγγωρ, ο
εισηγητής της έννοιας της αγωνίας, στο ομώνυμο έργο του θα διακηρύξει ότι η
θρησκευτική πίστη είναι αυτή η οποία λυτρώνει από την αγωνία. Θα συζητήσουμε το
συναίσθημα της αγωνίας ως το συναίσθημα εκείνο το οποίο επιφέρει τη γνώση της
ανάγκης και της μοίρας: ο άνθρωπος έχει αγωνία όταν συναισθάνεται ότι του
μεταφέρονται διά της ανάγκης των θεών μερίδια τύχης τα οποία θα πρέπει να τα
διαχειρισθεί. Η ανάγκη και η τύχη είναι η γλώσσα των θεών με την οποία
επικοινωνούν με τους ανθρώπους διαμοιράζοντάς τους τις δυνάμεις της ανθρωπίνης
συνεχείας. Πρίν όμως τη σιγουριά ενός λυτρωτού θεού η Ελένη βιώνει την αγωνία
της ανάγκης και της τύχης μέσω της τραγικότητάς της. Η τραγικότητα είναι
συνειδησιακή κατάσταση εκτίμησης των δυνέμεων που έρχονται στον άνθρωπο διά της
ανάγκης και μείρονται διά της τύχης: ευ-τυχία είναι η κατάσταση κατά την οποία
οι δυνάμεις αυτές τίθενται σε σειρά νόστου και σκοπού επιστρέφοντας το άτομο
στην Πατρίδα, στον συμπαντικό τόπο προορισμού: άρα η ευ-τυχία είναι συμπαντική
διηνεκής έννοια και ενορατική ενσυναίσθηση και όχι απλά μία διαστασιακή
κατάσταση πλήρωσης υλικών και εθιμοτυπικών όρων.΄<p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">3. Η ευ-τυχία ως προϋπόθεσις ανακάλυψης του Άλλου.<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η ευ-τυχία σε καμμία περίπτωση
δεν είναι ατομική έννοια και προσωπικό βίωμα, η ευ-τυχία είναι σε σχέση μιάς
δυνάμεως με άλλη δύναμη: Ο Ευριπίδης τη θεωρεί ως απότοκο της γνώσης του
Φαίνεσθαι και του Είναι, το οποίο εκδηλώνεται σε δύο επίπεδα:</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">1.Αυτοσυνείδηση της τραγικότητάς
μου ( η Ελένη στους στίχους 390 κ.ε αναφωνεί ότι εάν είναι αλήθεια ότι ο άνδρας
της χάθηκε τότε θα βάλει θηλιά στο λαιμό της): γνωρίζει ότι δεν υπάρχει
ευ-τυχία χωρίς τον Άλλον: διότι μόνον ο Μενέλαος θα αναγνωρίσει την πραγματική
Ελένη, θα απορρίψει το είδωλο, και θα οδηγήσει τη γυναίκα του στην ευτυχία. Άρα
η γνώση του ποιος είμαι και η ένωση του αληθινού εαυτού μου με τον Άλλον είναι
το πρώτο βήμα της ευ-τυχίας, το οποίο στηρίζεται στην αυτογνωσία μου. Γνωρίζω
ποιες συμπαντικές δυνάμεις απασχολώ, αυτές οι δυνάμεις επιζητούν την ένωση με
άλλες δυνάμεις του Άλλου ώστε ως Ένα ο άνθρωπος να δεχθεί τα μερίδια της τύχης
του και να προχωρήσει.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">2. Μετάδοση της δικής μου
Αληθείας περί του εμού Εαυτού και στον Άλλον ώστε μέσα από την πλήρη υπέρβαση
κάθε Φαίνεσθαι οι πραγματικές δυνάμεις του Είναι, οι οποίες κινούν και εμένα
και τον Άλλον να ενωθούν και να αποκαταστήσουν βιωματικά και σε οντολογική
συνέχεια όλα τα μερίδια της τύχης που αναλογούν στο Εγώ και στον Άλλον. Η Ελένη
αναγνωρίζεται ως η πραγματική Ελένη, ο Μενέλαος αναγνωρίζεται ως ο πραγματικός
Μενέλαος, η ένωση των δύο αυτών αληθειών απελευθερώνει τις φερόμενες δυνάμεις
της τύχης, οι οποίες πλέον θα μεταλλαχθούν σε ευ-τυχία διότι η Αλήθεια των δύο
θα μετουσιωθεί σε πράξη επιστροφής στην Σπάρτη. Επειδή το θήλυ και το άρρεν
είναι οι δύο πηγές εξάντλησης της παρεχομένης οντολογικής δυνάμεως η ανάγκη
φέρει διά αυτών των δύο μεγεθών τις δυνάμεις της οι οποίες διά της τύχης
μοιράζονται: η αυτοσυνείδηση του άρρενος και του θήλεος περί του Εαυτού των και
του προορισμού των προκαλεί την καλή υποδοχή των δυνάμεων της τύχης οι οποίες
μεταφράζονται σε συν-παρουσία, επιστροφή στον κοινό τόπο, ένωση των αντιθέτων:
η ευ-τυχία μεταφράζεται στην πρέπουσα απορρόφηση των οντολογικών δυνάμεων οι οποίες
αναλογούν στο άρρεν και στο θήλυ.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Κάποιος θα μπορούσε να αντιτάξει
σε αυτή τη θεώρηση τη Σωκρατική άποψη της ευτυχίας η οποία παραδίδεται στους
πλατωνικούς διαλόγους. Ο Σωκράτης θεωρεί ως ευτυχία την αυτογνώση, την
εσωτερική πλησμονή του ωραίου και του καλού. Απορρίπτοντας την άγνοια θεωρεί ως
ευτυχία την γνώση του εαυτού σε σχέση με την αρχή του και τη συμπαντική
συνέχειά του. Όμως επί της ουσίας ο Αθηναίος σοφός συνεχίζει την ευτυχία της
Ελένης: η ευτυχία είναι συναίσθημα που απαιτεί το Άλλο, ο εσώτερος εαυτός μας
είναι το Άλλο το οποίο όταν ικανοποιείται με την Αλήθεια και την ανάμνηση
ενθυμείται τις δυνάμεις της τύχης και τις ακολουθεί εις την ερίβωλονΦθία ως
ευ-πράξη του Αγαθού, ως ευ-τυχία.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">4. Η ευ-τυχία ως δρόμος, ως οδός επιστροφής.<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η ευ-τυχίαδεν είναι απλά
συν-αίσθημα, δεν είναι κατάσταση ακινησίας και απόλαυσης μόνον, δεν είναι το
αντίθετο της δυσ-τυχίας. Η δυσ-τυχία γεννάται όταν η ευ-τυχία αναλώνεται σε
επιτοπίους πανηγυρισμούς και δεν προχωρεί σε όλο το οντολογικό εύρος της οδού
που της αναλογεί. Η Ελένη χαίρεται όταν μέσω του Είναι, της Αληθείας, της
γνώσης του Εαυτού και του Άλλου, κατακτά κατ΄αρχάς και πάλι την ευ-τυχία ως και
πάλι ένωση με τον αγαπημένο Μενέλαο.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Όμως οι ευ-τυχείς αυτοί άνθρωποι,
ο Μενέλαος και η Ελένη, ευρίσκοναι σε ξένο τόπο. Στην Αίγυπτο, στο βασιλέα
Θεοκλύμενο, ο οποίος επιθυμεί να νυμφευθεί την Ελένη, εάν μάλιστα πληροφορηθεί
ότι ο Μενέλαος είναι στην Αίγυπτο θεωρείται ως σίγουρο ότι θα τον σκοτώσει.
Ώστε η ευ-τυχία χρειάζεται την μετέπειτα οδό επιστροφής στην Πατρίδα, στον
Οντολογικό τόπο όπου ανθίζουν οι δυνάμεις των ευ-τυχισμένων. Εάν η ευ-τυχία
γεννάται ανάμεσα σε δύο όντα, χρειάζεται την επιστροφή στον οντολογικό Τόπο
όπου ευδοκιμούν οντολογικώς τα Όντα. Η ανάγκη η οποία μεταφέρει δυνάμεις της
Τύχης κατευθύνει τα όντα που θα ευ-τυχήσουν στον οντολογιό Τόπο όπου η ευ-τυχία
θα ολοκληρωθεί: διότι η ευ-τυχία είναι οδός συνεχείας και ολοκλήρωσης και όχι
μόνο συν-αίσθηση πληρώσες και γνώση του Είναι: διότι μέσα στο Σύμπαν όλοι και
όλα έχουν τον Τόπο τους, ο Ήλιος λάμπει σε απόσταση από τη γή, ο Σωκράτης όταν
ένιωσε την ευ-τυχία της εσωτερικής πληρώσεως ταξίδευσε στην ερίβωλοΦθία, οι
οπαδοί των θρησκειών ολοκληρώνουν την ευ-τυχία της ανακάλυψης του Θεού μέσω της
μαρτυρικής οδού προς τον Τόπο της Βασιλείας του Θεού.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η Ελένη αναφωνεί λοιπόν στο
Μενέλαο ότι (στίχος.1201) θα τον σώσει και μαζί του θα επιστρέψει στη Σπάρτη. Ξέρει
ότι η ευ-τυχία είναι οδός επιστροφής στην Πατρίδα που ήδη έχουμε μέσα μας και
γνωρίζουμε: άρα ευ-τυχία είναι ο δικός μας δρόμος επιστροφής προς τον δικό μας
οντολογικό δρόμο. Άρα έχουμε μέσα μας την ευ-τυχία, χρειάζεται απόφαση να
ακολουθήσουμε την επιστροφική οδό προς εκεί όπου ανήκουμε, προς την Ιθάκη και
την Σπάρτη μας. Όταν ο Χορός αναφωνεί στο Α΄στάσιμο (στ.1254-1255) ότι δεν
ξέρει ποιος είναι ο θεός και ποιος ο μη θεός, ουσιαστικά ο Ευριπίδης οδηγείται
στα ανώτατα πνευματικά επίπεδα θεώρησης της ευ-τυχίας. Ο άνθρωπος ο οποίος έχει
εύρει τον Άλλον ως συν-αίσθηση της Αληθείας του, ο Άνθρωπος<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ο οποίος έχει γνωρίσει διά του Άλλου το
Είναι, αυτός συνειδητοποιεί τη δική του ατομική οντολογική αλήθεια. Κατανοεί
ότι πλέον ο Νούς είναι ο οδηγός προς την επιστροφή του προς τον Τόπο της
ευ-τυχίας του, διότι ουσιαστικά συζητώμεν για τη δική μου ευτυχία, για την δική
μου οδό, για το δικό μου δρόμο. Η ευ-τυχία<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ως οντολογικό μέγεθος επιστροφής στην ήδη μέσα μου υπάρχουσα οντολογική
Πατρίδα, δεν χρειάζεται άλλα μεγέθη πλήν του Εαυτού και του Άλλου, εάν βέβαια
αυτά τα μεγέθη έχουν κατακτήσει διά της τραγικότητας τη γνώση και τη
συν-αίσθηση της διά της ευ-τυχίας επιστροφής. Η ευ-τυχία ηρεμεί το σύμπαν και
ανοίγει το δρόμο της επιστροφής στα όντα πέρα από την αχλύ των πολλών όντων και
των πολλών επιπλάστων αναγκών.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">5.Η ευ-τυχία ως απόφαση: όταν ο Ευριπίδης συναντά τον Χάϊντεγγερ.<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Εν ολίγοις είναι γνωστή η πίστη
του Χάϊντεγγερ ότι ο θάνατός μου είναι ο δικός μου θάνατος, εάν μάλιστα ο
θάνατος είναι οδός τότε η ευτυχία είναι η δική μου ευτυχία. Σε αυτό το επίπεδο
τίθεται ένα ερώτημα: η ευ-τυχία, οι δυνάμεις οι οποίες καθίστανται ανάγκη και
έπειτα ευ-τυχία ξεκινούν από τον κόσμο του ασωμάτου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είναι, συνεχίζουν στον κόσμο του Ώδε-Είναι
και προωθούνται και στην μεταθανάτιο ζωή: ο θάνατος είναι συνέχεια της οδού της
ευ-τυχίας; Άρα η ζωή και ο θάνατος είναι ο δρόμος της τύχης προς την ευ-τυχία;
Ο Ευριπίδης στον κομμό του στην Ελένη (στ.200κ.ε) ρητά αναφέρει ότι μακάρι η
Περσεφόνη να συντρέξει προς βοήθεια στην Ελένη. Η Περσεφόνη, η εσωτερική
δύναμις η οποία συνέχει τη Γή, αυτή η οποία έξι μήνες είναι στον επάνω κόσμο
και έξι μήνες στον κάτω κόσμο, η συνέχεια του ζεύγους ζωής και θανάτου, αυτή η
δύναμις θα πρέπει να συντρέξει στην τραγική Ελένη. Ο Ευριπίδης εδώ,
προλογίζοντας ίσως το Χάϊντεγγερ, διαβλέπει τη συνέχεια ανάμεσα στην Ημέρα και
τη Νύκτα, στις ανθρώπινες καταβολές και στο τώρα της ύπαρξης, στο Είναι και
στην Ώδε-Είναι μέριμνά του. Η Ελένη πρέπει να διαδώσει ότι είναι η αληθινή
Ελένη, πρέπει να το κατανοήσει ο Μενέλαος αλλοιώς δεν έχει καμμία σημασία, όταν
ο Μενέλαος το πιστέψει οφείλουν να επιστρέψουν στην Πατρίδα. Άρα η ευτυχία
έρχεται για την Ελένη όταν κατανοήσει το ρόλο της Ήρας (Ροής) του Ερμή
(συνεκτικού θεού της πληροφορίας) όταν διαδώσει το Είναι ενάντια στο Φαίνεσθαι,
όταν διά του Άλλου Μενελάου οδεύσει στην Πατρίδα: όταν το απόλυτο χθές
συνδυασθεί με το απόλυτο αύριο , τότε επέρχεται η ευ-τυχία: αλλοιώς οι μεταλλαγές
της τύχης είναι εξοργιστικές και φοβερά επίπονες για τον άνθρωπο.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ο Χάϊντεγγερ στην «Εισαγωγή του
στη Μεταφυσική» σημειώνει ότι εάν ξεφύγουμε από τη συλλογιστική του μηδενός
(μηδέν και μηδέν ισούται με μηδέν) τότε επανέρχεται το ερώτημα: γιατί να
υπάρχουν τα όντα; Ουσιαστικά ο Γερμανός φιλόσοφος επαναφέρει το ερώτημα του
Ευριπίδου: μέσα από τις μορφές της Ελένης και του Μενελάου προχωρεί το ερώτημα
περί των όντων: τα όντα είναι οι μορφές των οντολογικών δυνάμεων, τα όντα είναι
τα οχήματα των οντολογικών δυνάμεων: Ο Χάϊντεγγερ ερωτώντας: γιατί τα όντα
ξέφυγαν του μη Είναι, συγχρόνως διατυπώνει την Ευριπίδεια θέση: ότι τα όντα
οδηγούν στο Είναι: οι δυνάμεις μέσα από τα όντα κινούνται και ωθούν τα λοιπά
όντα και ουσίες στην εν τω Είναι κατάστασή τους: η Ελένη ώς Όν και ο Μενέλαος
ώς Όν μεταφέρουν δυνάμεις αληθείας, σκοπού, επιστροφής: άρα τα όντα εξαντλούν
πρό ζωής εν ζωή και μετά θάνατον τις οντολογικές δυνάμεις οι οποίες τους έχουν
δοθεί: Άρα ευ-τυχία είναι όλο το ταξίδι των όντων προκειμένου να εκτυλιχθεί η
οντολογική δύναμη η οποία υποκρύπτεται ως δύναμις αρχής και επιστροφής στα
όντα. Αλλοιώς οι μεταλλαγές της τύχης μας υπενθυμίζουν ότι το σταμάτημα πρό της
επιστροφής, δεν ικανοποιεί τις δυνάμεις της τύχης, οι οποίες εκδικητικά
μεταλλάσσονται και ζητούν την οριστική Ιθάκη και Σπάρτη.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">6.Το τέλος της ευ-τυχίας.<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η ευ-τυχία είναι οδός. Εάν η Τύχη
διά της Ανάγκης φέρει οντολογικές δυνάμεις οι οποίες θα πρέπει να ακολουθηθούν
από τον Άνθρωπο, η ευ-τυχία είναι αυτή η οποία ώς Οδός θα ολοκληρώσει το ταξίδι
επιστροφής προς τον Τόπο όπου η Ύπαρξη ανήκει. Ο Μενέλαος αναφωνεί στο
Α΄επεισόδιο ότι πλέον η Ανάγκη τον οδηγεί, η Ελένη-Ύπαρξη όμως συλλαμβάνει όλο
εκείνο το σχέδιο επιστροφής στον Τόπο τους, στην Σπάρτη. Όταν φθάσουν στη
Σπάρτη, όπως ο Οδυσσέας όταν έφθασε στην Ιθάκη, η ευ-τυχία παύει να υπάρχει
διότι παύουν οι παρεχόμενες δυνάμεις της Τύχης: ο Άνθρωπος ολοκλήρωσε την επιστροφή
του και η Τύχη ως σύνολο παρεσχημένων εκ του Όλου δυνάμεων σταματά να παρέχει
δυνάμεις οδού και συνεχείας. Η Ανάγκη και η Τύχη ως δυνάμεις επιδρούν στην
ερριμμένη εν τω κόσμωύπαρξιν, όταν η Υπαρξις φθάσει στον Τόπο της η ευ-τυχίαώς
οδός περατώνεται και ο Άνθρωπος δεν είναι ούτε ευ-τυχής ούτε κάτι άλλο: Είναι
αυτό που Είναι: η ευ-τυχία ή αντιστοίχως η δυσ-τυχία είναι πρόσκαιρες
καταστάσεις (αιτίες) οι οποίες ωθούν στη μεγάλη συνέχεια το Υποκείμενο. Ο
Χάϊντεγγερ στην Εισαγωγή στην Μεταφυσική ρητά αναφέρει ότι το Όν ενάντια σε
κάθε μορφή μηδενός έχει Είναι, η ευ-τυχία είναι η ενσυναίσθηση και επιστροφή
στο Είναι, το Είναι ώς κατάσταση βιουμένη είναι πέρα από τους δρόμους της
Ανάγκης και της Τύχης είναι αυτή που είναι. Η ευ-τυχία είναι λοιπόν η πλήρης
πλήρωσις του Είναι, στους κόλπους του οποίου αυτοαναιρείται.</p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Συμπέρασμα.<o:p></o:p></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Η ευ-τυχία δεν είναι λοιπόν
κατάσταση αλλά οδός επιστροφής στο Όν. Είναι ένας ολοκληρωμένος νόστος ο οποίος
στηρίζεται στην ανάμνηση των οντολογικών δυνάμεων οι οποίς χαρακτηρίζουν και
επηρεάζουν το άτομο σε βάθος χρόνου. Από εκεί και πέρα η ευ-τυχία είναι κίνηση
προς τον οντολογικό τόπο του κάθε ανθρώπου σε βάθος χρόνου, η ευ-τυχία
αναμφίβολα βοηθείται από τη σκέψη και την πράξη αλλά εάν σκεφθεί κανείς ότι
συνεχίζεται η προσπάθεια προς την ευ-τυχία της οντολογικής υπάρξεως και μετά
θάνατον (ως επιστροφή στον οντολογικό χώρο (Σπάρτη ή Ιθάκη αναφέρουν συμβολικά
οι ποιητές) καταλαβαίνουμε ότι η ευτυχία είναι σύνολο ενορατικών και εσωτάτων
υπαρξιακών κινήσεων. Η ευ-τυχία είναι οδός η οποία οδηγεί στο Χώρο του Όντος
όπου ανήκουν τα Όντα, εννοείται ότι η καθεαυτή κατάσταση του Όντος στην οποία
ανήκει η Ύπαρξη είναι πέρα από την ευ-τυχία: Είναι η πλήρης αποκατάσταση των
δυνάμεων οι οποίες διαμοιράζονται με την Τύχη και οι οποίες όταν το άτομο επιστρέψει
στον Τόπο του κρύβονται και πάλι στο εσώτατο Όν.</p>Βασίλειος Μακρυπούλιας.http://www.blogger.com/profile/07132980767075066810noreply@blogger.com0