Nέα Ελληνικά κείμενα, β΄γυμνασίου. Δημητρίου Χατζή: Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα.

 


Nέα Ελληνικά κείμενα, β΄γυμνασίου.

Δημητρίου Χατζή: Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα.

Σύνδεση με το έργο του συγγραφέα: Το απόσπασμα του σχολικού βιβλίου προέρχεται από το τρίτο κεφάλαιο του μυθιστορήματος «το διπλό βιβλίο» (1976) στο οποίο ο συγγραφέας παρουσιάζει τις εμπειρίες του από τα είκοσι χρόνια που έζησε στο εξωτερικό (Γερμανία).

Συγκείμενο: Η Ελλάδα στο δεύτερο μισό του 20ου αι, έπειτα από τον β΄παγκόσμιο πόλεμο, αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες. Η μετανάστευση προς τις χώρες της ευρώπης αλλά και προς την αμερική είναι σύνηθες φαινόμενο.

Ιστορικές συνδέσεις:

Α΄και β΄αποικισμοί

Μεταναστεύσεις κατά την οθωμανική κατοχή.

Εξήγηση του φαινομένου:

Η απομάκρυνση του ανθρώπου από τη φύση (φυσική οικονομία) η έναρξη της βιομηχανικής εποχής, σήμανε την πολιτική σύνδεση με την οικονομία: αυτή η σύνδεση απαιτεί πόλεις, εργατικό δυναμικό, μέσα παραγωγής,προϊόντα και κέρδος. Η αποθέωση του χρήματος ως χρηματιστηριακού μέσου πάσης φύσεως ανταλλαγών, κατέστησε τα κράτη να έχουν ως κοινό παρονομαστή τη δυνατότητα παροχής ή όχι αμειβομένης εργασίας και των καταλλήλων συνθηκών παροχής εργασίας και καλού επιπέδου ζωής. Άρα ως συνέπεια της βιομηχανικής εποχής παραδίδεται η οικονομική μετανάστευση προς χώρες με ισχυρή βιομηχανία άρα ισχυρή οικονομία και με τη δυνατότητα παροχής θέσεων εργασίας.

Υπόρρητη έννοια:

Επανέρχεται το πανάρχαιο πρόβλημα (το είχαν θέσει οι σοφιστές στον α΄ΝεοΕλληνικό διαφωτισμό) της διχοτόμησης του ανθρωπίνου εαυτού σε φυσικό και πολιτικό. Ο άνθρωπος απολλύει την Ελευθερία της Φύσεως χάριν της Πολιτικής εξέλιξης: όπως λέγει ο Αριστοτέλης ο άνθρωπος προσφέρει μέρος του εαυτού του ώστε όλοι οι άνθρωποι να παράξουν αυτάρκη και ευδαίμονα πόλη.

Θα πρέπει όμως να αναφερθεί ότι οι πόλεις πολιτικά μιμούνται τη φύση, η οικονομία (όπως η φυσις διαχειρίζεται τις δυνάμεις της με σύνεση) είναι ο τρόπος διαχείρισης των πολιτικών δυνάμεων: Θα πρέπει να αναφερθεί ότι προκειμένου να προχωρήσει αυτό το οποίο εννοείται ως πρόοδος και πολιτισμός και επιστήμη υποβιβάζεται πνευματικά και ηθικά και αξιολογικά ο άνθρωπος , ο ξεχωριστός άνθρωπος ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με την αλλοίωση του φυσικού πρωταρχικού εαυτού του, ο οποίος ενώ έχει μία τόσο ανεξάρτητη και αυτοτελή θέση στη φύση, στην Πόλη τίθεται συχνά κάτω από την ανάγκη συλλογικής προόδου, προοόδου δομών (όπως είναι η επιστήμη, η οικονομία κ.λ.π).

O ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο.

 


O ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο.

Ο ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο είναι  ο επόμενος  δρόμος  της σημερινής ανθρώπινης κοινωνίας. Ο ερμητικός δρόμος του Τζιοβάνι Μπρούνο είναι η μετέπειτα εξέλιξη του σημερινού ανθρώπου και της φύσης του. Κυρίως είναι ένα κάλεσμα στην εσωτέρα οντολογική μας φύση να αρχίσουμε να ζούμε μέσα σε έναν ευρύτερο συμπαντικό κόσμο και όχι εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο που τώρα διαβιούμε: εάν σκεφθούμε ότι σύμφωνα με το φιλόσοφο κόσμος είναι το σύνολο των ιδεών και αξιών μορφών και υλών που τον συναποτελούν, τότε το κάλεσμα του Μπρούνο είναι συγκεκριμένο: πρέπει να υπερβούμε τις ιδέες που μας καταδυναστεύουν, πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τις αξίες που σαν αλυσίδες μας βαραίνουν, να ενώσουμε την ύλη μας και τη μορφή μας με τις αστρικές και ευρύτερες ελεύθερες πλανητικές δυνάμεις μέρος των  οποίων είμαστε.

Ο Μπρούνο ξεπερνά το θεό με έναν πραγματικά πολύ απλό τρόπο: με τον ίδιο τρόπο που ξεπερνά και τον άνθρωπο της λήθης: διότι ο θεός υπάρχει μόνον εκεί όπου υπάρχουν άνθρωποι της λήθης: Ο άνθρωπος ζεί μέσα στη συμπαντική ροή, μέσα στην αμείλικτη διαδοχή των κόσμων, μέσα στην αδυσώπητη κίνηση του Όλου: άρα κανείς θεός δεν είναι σταθερός, κανείς άνθρωπος δεν γνωρίζει λιγότερα από το θεό: το σύμπαν δεν φέρεται διαφορετικά στο θεό από ό,τι στον άνθρωπο διότι το Όν διαλύει τα πάντα και τα ξανασυνθέτει, άρα ο θεός είναι  πρόσκαιρες δυνάμεις όπως και ο άνθρωπος, το μόνον το οποίο υφίσταται είναιη αδυσώπητη ροή. Οι Ηρακλείτειες θέσεις του φιλοσόφου είναι σαφείς, πύρ αείζωον και  συνεχώς μεταβαλλόμενον είναι  το μόνον που υπό αρχές ευρίσκεται , υπάρχει. Όχι τυχαία και χωρίς να το γνωρίζουν οι διώκτες του του έκαναν το μεγαλύτερο καλό: το έδωσαν στας χείρας του πυρός ώστε να χαθεί  στη συνέχεια του απείρου που τόσο πολύ επιθυμούσε.

Ο Τζιοβάνι Μπρούνο, ξεπερνώντας τον Αριστοτέλη και τον κόσμο της έλλογης κλειστότητας που αυτός υιοθέτησε, επίστευσε στο άπειρο σύμπαν: άρα δεν πίστευσε στο γεωκεντρισμό ή  ακόμα και στον ηλιοκεντρισμό διότι μέσα από τις άπειρες διαδοχές του κόσμου  και των κόσμων κανείς ήλιος και καμμία γαία και κανένας θεός ή άνθρωπος δεν θα  μπορούσαν σταθεροί να μείνουν: σε μία φυσιολογική επέκταση της μυστικής θεολογίας του ο Μπρούνο ανήγαγε το μηδέν στον  πιο δημιουργικό αριθμό: διότι όλα υπάρχουν αλλά προϋπάρχουν διότι θα μεταϋπάρξουν με νέο τρόπο, άρα κάποια στιγμή θα μηδενισθούν διότι θα πρέπει να διαλυθούν και να μεταϋπάρξουν με ένα νέο τρόπο: Αποκάλυψε λοιπόν ο μέγιστος Ιταλός φιλόσοφος το κυριώτερο χαρακτηριστικό των χριστιανών προκειμένου να εγκλβίσουν τους ανθρώπους εδώ και να τους ελέγξουν: την εμμένεια , τίποτε δήθεν δεν αλλάζει διότι ο ένας θεός έκανε τον ένα κόσμο τον ένα άνθρωπο και είναι αυτή η σταθερότητα της μορφής και της ύλης ώστε μόνο το εδώ υφίσταται:

Η εξαφάνισις των Ελληνικών κοινοτήτων:

 


Η εξαφάνισις των Ελληνικών κοινοτήτων:

Το Ελληνικό κράτος που προέκυψε στις 3/2/1830 μέσα από τον οθωμανικό ζυγό δεν είχε καμμία απολύτως σχέση με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά βιομηχανικά κράτη: Το Νέον Ελληνικόν Κράτος ήταν ολοκληρωτικά βυθισμένο στην υποανάπτυξη, τη φτώχεια και τις πάσης φύσεως δυσκολίες. Τη στιγμή κατά την οποία τα ευρωπαϊκά βιομηχανικά κράτη είχαν αναπτυχθεί σύμφωνα με τις βιομηχανικές προδριαγραφές οικονομικής πολιτικής και οικιστικής ανάπτυξης: Απουσίαζαν βέβαια  οι κοινότητες διότι οι βιομηχανικές πόλεις οι οποίες εστήριζαν τις οικονομίες των κρατών αναπτύχθησαν δίπλα σε ποταμούς εργοστάσια και κέντρα βιομηχανικής εξέλιξης. Στο νέο Ελληνικό κράτος η μεγάλη δυναμική ήταν οι κοινότητες με όπλο την πρωτογενή παραγωγή γύρω από την οικογένεια και τη μικροοικοβιοτεχνία  (Φάρσαλα, Αμπελάκια, κ.λ.π). Άρα το κέντρο της Ελλάδος ήταν η οικογένεια ενώ της Ευρώπης το εργοστάσιο, θα λέγαμε η οικογένεια των εργαζομένων: άρα η συνείδηση των Ελλήνων ήταν Εθνική και κοινοτική και οικογενειακή, ενώ των ευρωπαίων υπεροικογενειακή εργασιακή οικονομική σταδιακά υπερεθνική (για αυτό και συνεργάσθηκε αγαστά ο καπιταλισμός με τον κομμουνισμό υπερεθνικά συστήματα και τα δύο).

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να προσέξουμε την απόλυτη υποαναπτυξιακή στασιμότητα και ελεγξιμότητα που επεφύλαξαν οι πραγματικοί κυβερνήτες του Νέου Ελληνικού κράτους στην μεταεπαναστατική Ελλάδα ώστε να καταλάβουμε και τη φύση του σημερινού Ελληνικού κράτους: Το κράτος που ανεφύη το 1830 θα έπρεπε  σταδιακά να ακολουθήσει το δυτικό βιομηχανικό μοντέλο: ο Έλληνας του 1840 ζούσε σε σχέση με τη γή, τη στιγμή κατά την οποία στα ευρωπαϊκά εργοστάσια εφαρμόζονταν επιστημονικές μέθοδοι στην επεξεργασία των προϊόντων της βιομηχανίας, οι κύριοι με τα αυτοκίνητα πήγαιναν βόλτες τις κυρίες, το μυαλό των ανθρώπων αναπτυσσόταν με βάση την επιστήμη τη βιομηχανία και την νέα μηχανιστική και οικονομική πολιτική.

Η Ελλάδα είχε ικανώτατους επιστήμονες και ανθρώπους του πνεύματος: Πάντα είχε και θα έχει: Έλληνες έδωσαν τα φώτα της Ελληνικής παιδείας στη δύση ώστε να εξελιχθεί η επιστήμη και να φθάσει η δύση στο θαύμα της βιομηχανικής και διαφωτιστικής επανάστασης: όταν όμως απελευθερώθηκε η Ελλάς από τον οθωμανικό ζυγό και ενώ είχαμε το παράδειγμα των σπουδαγμένων στην ευρώπη Κοραή, Ρήγα και άλλων, η Ελλάς ως κοιτίδα πολιτισμού έχουσα ικανωτάτους ανθρώπους επιστήμονες, δυστυχώς απομονώθηκε από την Ευρώπη, δεν αναπτύχθηκε βιομηχανικά, κληρονόμησε τη μεγάλη Ιδέα η οποία απεδείχθη όπλο στα χέρια των μεγάλων εξουσιαστικών δυνάμεων ώστε να συρρικνώσουν τον Ελληνισμό, η μία χρεωκοπία διαδεχόταν την άλλη, το κράτος κάπως με τον Τρικούπη ανέπτυξε κάποιον αγροτικό καπιταλισμό, ξένες εταιρείες έφεραν ρεύμα νερό και άλλα αγαθά: Η Ελλάς με τέτοιον ουρανό γή και θάλασσα έμεινε ολοκληρωτικά βιομηχανικώς υποανάπτυκτη, και όσες προσπάθειες ξεκίνησαν εγνώρισαν την απαξίωση και την αδυναμία επιβίωσης (ειδικά μετά τον τελευταίο ερχομό του Κ.Καραμανλή το 1974).

Παρώνυμα.


 Πρέπει να εγκύπτουμε στο πρόβλημα της μελέτης της ύλης (εγκύπτω = ασχολούμαι ενδελεχώς με κάτι).

Ενέσκηψε πρόβλημα βαρυχειμωνιάς (προέκυψε, εμφανίσθηκε)..


Η αγένειά του τον καθιστά απεχθή.

Οι επαχθείς όροι του δανείου.


Οι ενδοιασμοί του τον κρατούν σε αναποφασιστικότητα (φόβοι).

Παρουσιάζει ένδεια επιχειρημάτων.


Η χώρα διέρχεται βαθεία οικονομική κρίση.

Μετέρχεται (χρησιμοποιεί) κάθε μέσο να γλιτώσει.

Οδοιπόρος, οδοιπορία.


Το ρ.πορεύω δίδει την πορεία. Αλλά το Οδοιπόρος δίδει την Οδοιπορία: ως παρασύνθετο από το οδός και πόρος: άρα δεν μπορεί να γραφεί με -ει. Οδοιπορία.Με -ι.
Πρωτοπόρος-πρωτοπορία
Πεζοπόρος -πεζοπορία.

Γενικώς το β΄συνθετικό καθορίζει και την ορθογραφία της λέξεως:
ανεξίθρησκος: (ανεξαρτήτου θρησκείας): ανεξιθρησκεία.

Επίσης: γράφω καινούργιος και όχι καινούριος (χωρίς -γ).
Διότι παράγεται από το καινόν έργον : καινούργιο.


Περί του Αριστοτελικού παραδόξου.

 


Περί του Αριστοτελικού παραδόξου.

Ο κόσμος μας αποτελείται από τρείς κυρίως παραμέτρους: την ιδέα, τη φύση και τον άνθρωπο: η κινητικότητα αυτών των τριών παραμέτρων καθορίζει και την ποιότητα και ποσότητα του ανθρώπου και του κόσμου: η αφηρημένη ιδέα έγινε συγκεκριμένη αλλά ως ουσία και ονομάσθηκε φύσις (διότι έφυ η ουσία, το Είναι των ιδεών) επίσης αυτή η ουσία απέκτησε μορφή και κατέστη μορφική ουσιαστική ζωή (άνθρωπος και λοιπά έμβια όντα). Θα πρέπει όμως να καταλάβουμε και να υποστηρίξουμε ότι αυτό το σύνολο δεν προϋπήρχε και δεν θα μεταϋπάρχει, αποτελεί μία πρόσκαιρη στάση του όντος: άρα ορθή σκέψις είναι η περιγραφή και γνώσις όλης της σειράς από τα βάθη του όντος πώς εφτάσαμε σε αυτές τις τρείς παραμέτρους και κυρίως η οντολογική μοίρα αυτών των τριών παραμέτρων στον επόμενο κόσμο: τίποτε όμως από όλα αυτά δεν συμβαίνει στην παραδοθείσα φιλοσοφία, η οποία υποπίπτει στο παράδοξο απλά με το λόγο να πείθει ότι αυτά τα τρία μεγέθη υπάρχουν, με το λόγο να τα επιβάλει, να τα εγκαθιστά ως φιλοσοφικώς αποδεκτά, διαλύοντας κάθε οντική σειρά και στερεώνοντας μία όψιμη και πρόσκαιρη γήϊνη σειρά όλων αυτών των παραμέτρων η οποία όμως δεν έχει οντολογική αξία και συνέχεια.

Αυτό είναι και το παράδοξο του Αριστοτέλους: ως οντολόγος ορθός φιλόσοφος (εάν ήταν) ώφειλε να περιγράψει και να καθορίσει την οντολογική φύσιν των παραμέτρων του κόσμου μας ώστε να φανεί το οντολογικό αποτύπωμα στο χθές και σήμερα και αύριο των μεγεθών που αποτελούν τον κόσμο μας: Αντίθετα αυθαίρετα και αντιοντολογικά ο Σταγειρίτης φιλόσοφος θεωρεί ότι ο άνθρωπος ως μορφή και ύλη ήταν είναι και θα είναι: δεν λαμβάνει υπ΄όψιν άλλες μορφές ανθρώπου οι οποίες εξαφανίσθηκαν εντέχνως στο βάθος του χρόνου (οι θεότητες, οι ανθρωποθεότητες, τα όντα τα οποία περιγράφονται σε μυθολογίες και ποιήματα, ο Αριστοτέλης υιοθετεί μόνον μία από τις άπειρες ανθρώπινες μορφές με κριτήριο την επιφανειακή αρμονία ανάμεσα στην όψη στον Ήλιο στην αρμονία της μορφής και στο κοινώς αποδεκτό).

Περί του αριθμού Οκτώ (8).

 


Περί του αριθμού Οκτώ (8).

Ο αριθμός 8 δηλώνει την μεγάλη επανεκκίνηση και συνέχεια.  Ίσως είναι ο αριθμός της συνεχούς τελειότητας και ο αριθμός της απολύτου αληθείας διότι δηλώνει την απόλυτο οντολογική συνέχεια, επίσης δηλώνει κάτι που τρέμουν όσοι προσπαθούν να εμπεδώσουν παραμόνιμες αλήθειες και ιδέες και αξίες σε αυτή τη διάσταση: τίποτε δεν υπάρχει ως τέτοιο, όλα είναι συνέχεια κάποιου άλλου, όλα γίγνονται ό,τι κάτι άλλο ήταν πρίν από αυτά και ό,τι όλα θα γίνουν μετά από αυτά.

Ο αριθμός 8 χαρακτηρίσθηκε ως ο αριθμός της τελειότητας (δεν είναι) διότι ακινητοποιήθηκε από τις θρησκείες: η απόσταση από την μία Κυριακή έως και την άλλη Κυριακή είναι ο αριθμός 8 και αυτός θεωρήθηκε ως τέλειος διότι κλείνει ο κύκλος της δημιουργίας και όλα επιστρέφουν αυτογνωσιακά στον εαυτόν τους: όμως αυτό είναι οντολογικό λάθος: ο αριθμός 8 δηλώνει την απόλυτη οντολογική ανακύκλιση, συνέχεια, μετατόπιση και ανακατανομή δυνάμεων, όλα είναι και δεν είναι όλα γίγνονται μηδενίζονται και ξαναγίγνονται.

Όχι τυχαία ο αριθμός 8 τοποθετήθηκε έπειτα από τον αριθμό 7 και πρίν από τον αριθμό 9: ο 7 είναι ο αριθμός της ολοκλήρωσης των πάντων ως το τέλειο άθροισμα του τελείου τετραγώνου της συναναστροφής θήλεος και άρρενος (22) και της διά του τέκνου ολοκλήρωσής των (3) (4+3=7). Ο οκτώ δηλώνει ότι όλα ενώνονται, απολαμβάνουν την ολοκλήρωσή τους, γίγνονται ένα ως σύνολο συνεχούς αποκατάστασης, πρίν ξαναρχίσουν την ανανέωσή τους (νέο-εννέα).

Ας ιδούμε λοιπόν προσεκτικά τον αριθμό 8 και ας τον εφαρμόσουμε στην παρούσα διάστασή μας, διότι ο αριθμός 8 εφευρέθηκε από οντολόγους οι οποίοι διά του αριθμού αυτού  συνέδεσαν όλα τα όντα της διάστασής μας με την οντολογική πραγματική τους συνέχεια: ο αριθμός 8  δηλώνει την δίχως τέλος συνέχεια όλων επί όλων: ο άνθρωπος γίνεται θεός και ο θεός άνθρωπος: το ζώον γίνεται άνθρωπος και ο άνθρωπος ζώον: η νύκτα ημέρα και η ημέρα νύκτα: ο πλούσιος πτωχός και ο πτωχός πλούσιος: η πόρνη άγιος και ο άγιος πόρνη: το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο. Το καλό κακό και το κακό καλό: εφαρμόζονται με αυτόν τον τρόπο όλα τα φυσικά ανθρώπινα και θεία μεγέθη: διότι τίποτε δεν υπάρχει (το θείο είναι ο άνθρωπος που γίγνεται θεός, ο άνθρωπος είναι ο θεός που γίγνεται άνθρωπος, η φύσις είναι η μεταμφίεσις του χάους που ξαναγίνεται χάος ad infinitum).

Η γένεση της Φιλοσοφίας.


 Η γένεση της Φιλοσοφίας:

Ο 6ος.αι. μετά από τις πρώτες Ολυμπιάδες αποτελεί την μεγαλυτέρα τομή για την πορεία του παγκοσμίου ιστορικού γίγνεσθαι. Διότι στις αρχές αυτού του αιώνα εμφανίζονται στην ιστορική σκηνή οι πρώτοι μεγάλοι διανοητές που θελελίωσαν τη φιλοσοφία και την επιστήμη. Ο χώρος τώρα όπου γίνεται το βαρυσήμαντο τούτο πνευματικό γεγονός είναι η μητρόπολις του μικρασιατικού Ελληνισμού , η Μίλητος της Ιωνίας. Η Μίλητος με τον γλαυκό ουρανό της, το γλυκό κλίμα της, την οικονομική της ευρωστία και τις πολλές και μακρινές αποικίες της έμελλε να είναι ευλογημένη περιοχή όπου εκεί οι Έλληνες πρώτοι εφιλοσόφησαν εξήλθον δηλαδή του χάους του Μύθου και εισήλθαν στην τάξη του Λόγου.
Η γέννηση του φιλοσοφικού στοχασμού δεν υπήρξε ούτε αιφνίδια ούτε ακαριαία. Κυοφορήθηκε χρόνια πρίν και συνετελέσθη μόλις ωρίμασαν οι συνθήκες πνευματικές κοινωνικές πολιτικές και οικονομικές. Η καλλιέργεια της φιλοσοφίας είναι  η στροφή από το πρακτικό πνεύμα στο θεωρητικό, η σύνταξη σε "κόσμο των ποικίλων εμπειρικών γνώσεων, η προσπάθεια να εξηγηθεί έλλογα το σύμπαν". Με τη φιλοσοφία υπερβαίνεται η μυθική σκέψη. 
Ο μύθος υπήρξε το κύριο όργανο με το οποίο οι προηγούμενοι λαοί και πολιτισμοί αγωνίσθηκαν να ερμηνεύσουν τον κόσμο και τα φαινόμενα αυτού του κόσμου να δώσουν τελικές λύσεις σε μεγάλα ερωτήματα όπως: η γέννηση και ο θάνατος, όμως οι απαντήσεις στα προβλήματα αυτά ήταν συμβολικές, μεταφορικές και μυθολογικές. Ωστόσο μέσα στις μυθικές εξηγήσεις ευρίσκονται τα σπέρματα της ορθολογικής σκέψης, η άλωσις του μύθου από το λόγο συνέβη εκ των ένδον. Δεν υπάρχει μύθος απηλλαγμένος ολοκληρωτικά από το λόγο και δεν υπάρχει λόγος απελεύθερος του μύθου. Έτσι μυθικό στοιχείο αποκαλύπτει κανείς όχι μόνον στην πρώϊμη φιλοσοφική σκέψη αλλά και στο αποκορύφωμα του φιλοσοφικού στοχασμού , λ.χ στον ΄Εγελο. Ο πατέρας της φιλοσοφίας, ο προσωκρατικός Θαλής ο Μιλήσιος, θεωρούσε ότι ο κόσμος είναι πλήρης δαιμόνων. Ο Έγελος τόσους αιώνες μετέπειτα βλέποντας το παγκόσμιο πνεύμα ενσαρκωμένο στο Ναπολέοντα να καλπάζει μέσα στους δρόμους της γενέτειράς του Ιένας.
Ο λόγος τώρα επιβάλλεται σιγά-σιγά και με την κριτική του ρώμη κλονίζει την παντοδυναμία και την λαμπρότητα του μύθου. Η αχλύς και το πλέγμα του μύθου μέσα στο οποίον είχαν ζήσει και δημιουργήσει οι Ανατολικοί λαοί διαλύεται βαθμιαία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπορεί να ιχνεύσει κανείς σπέρματα φιλοσοφικού στοχασμού και στους Αιγυπτίους και στους Βαβυλωνίους. Πρόκειται εδώ για σκόρπιες εμπειρίες και ασύντακτες πρακτικές γνώσεις τέχνες ή σοφίες. Δεν πρόκειται όμως για ορθολογικά ωργανωμένη συστηματική και μεθοδική γνώση για φιλοσοφική και επιστημονική γνώση. Το ίδιο ισχύει και για τους μεγάλους Έλληνες επικούς τον Όμηρο και τον Ησίοδο τους Ορφικούς αλλά και το Φερεκύδη από τη Σύρο. Δεν ασκούν φιλοσοφία, προοιονίζονται την φιλοσοφία, στρώνουν το δρόμο της, προετοιμάζουν την ανατολή του φιλοσοφικού στοχασμού με τις κοσμογονικές και τις μυθικές τους θεογονίες.Ούτε οι αποκαλούμενοι επτά σοφοί καλλιεργούν τη φιλοσοφία. Η οποία εξάλλου δεν είναι σοφία τέχνη και τεχνική δεν είναι επίσης η φιλοσοφία κατοχή της σοφίας αλλά έλλογη συστηματική θεωρητική και μεθοδική γνώση.





Περί της Οντολογικής αναρχίας, αθεΐας, ανυπαρξίας.

 


Περί της Οντολογικής αναρχίας, αθεΐας, ανυπαρξίας.

Εισάγουμε λοιπόν τον Όρο της Οντολογικής αναρχίας, αθεΐας, ανυπαρξίας: ο ένας όρος επικοινωνεί σε ελεύθερο Οντολογικό περιβάλλον ολοκληρωτικά με τον επόμενο: εάν σκεφθούμε τον τρόπο κατά τον οποίο οι προσωκρατικές αρχές ωδήγησαν στην εφεύρεση θεού και ανθρώπου και από εκεί στην πλήρη ελεγξιμότητα των όντων, καταλαβαίνουμε ότι μέσα σε ένα ευρύτερο συμπαντικό περιβάλλον καταργώντας την έννοια κάθε Αρχής διαλύουμε και τα εφευρήματα περί θεών και ανθρώπων: η αναρχία έχει να κάνει με το ότι μέσα στο Είναι όλα είναι συνέχεια δυνάμεων και ανακατανομών, και καμμία μα καμμία δύναμις δεν μπορεί να θεωρηθεί τώρα Αρχή και μετέπειτα ως Τέλος. Αποτελεί πρόσκαιρη εφεύρεση η έννοια της Αρχής, διότι μαζί με την αρχή διαλύεται κάθε προηγούμενο που φέρει την αρχή και κάθε επόμενο το οποίο πλέον δεν καθορίζεται από το Όν ως τέτοιο αλλά από τους ανθρώπους κατά τρόπου που διαλύει την οντολογική πορεία των δυνάμεων και εισαγάγει την ανθρώπινη λογική παντού.

Η δήθεν πρώτη Αρχή καταργείται και δεν υφίσταται, ή τουλάχιστον αποκαθίσταται στην αδήριτη οντολογική συνέχεια: άρα όλες οι δυνάμεις είναι ως οντολογικές απρόσωπες ως τέτοιες δυνάμεις συνεχείας και δημιουργικότητας, αυτοδημιουργικότητας: άρα δεν χρειάζεται κανένας θεός να καθοδηγήσει όλα όσα οντολογικά αυτοκαθοδηγούνται: άρα ο άνθρωπος δεν αποτελεί δημιούργημα κανενός παρά ανακατανομή οντολογικών δυνάμεων: ώστε θεός και άνθρωπος επιστρέφουν στην οντολογική τους θέση η οποία είναι ότι αποτελούν πρόσκαιρη σύνθεση χαοτικών δυνάμεων , τέτοιες συνθέσεις αποτελούν συνεχώς τρόπο του όντος: όλα Είναι ως πορεία ως Κίνησις ως συνέχεια.

Καθώς ο Άνθρωπος ατενίζει το Όλον δεν νοιώθει καθόλου ύλη ούτε πνεύμα παρά ό,τι είναι: καλούμαστε να καταργήσουμε κάθε φιλοσοφικό ή θεολογικό προσδιορισμό βυθίζοντας τον Άνθρωπο στην ατομική οντολογική του πορεία: ένα αστέρι δεν γνωρίζει ότι είναι αστέρι αλλά γνωρίζει την ατομική του πορεία, και ο ελέφαντας λίγο πρίν πεθάνει πηγαίνει σε ένα γνωστό σε αυτόν μέρος και πεθαίνει χωρίς φόβο και τύψεις: καταργώντας κάθε έννοια Αρχής και Ύπαρξης απελευθερώνουμε τις πραγματικές οντολογικές δυνάμεις που κινούν όλα τα όντα αυτής της διάστασης και απελευθερώνουμε τις γνήσιες οντολογικές τους πορείες στο άπειρο στο χάος στο ήδη υπάρχον.

Ήδη η ηλεκτρονική εποχή στηρίζεται στην εκμηδένιση του φιλοσοφικού και θεολογικού μοντέλου του υπεταγμένου σε αρχές και φύση και ιδέες και αξίες ανθρώπου: Η ηλεκτρονική εποχή στηρίζεται στην πλήρη αποκοπή του ανθρώπου από το Όν και στην τελική επικράτηση της Αρχής του θεού και του ανθρώπου ως ιδέες και αξίες διότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει απελευθερωμένος στο όν αλλά πάντα πρέπει να ζεί στηριζόμενος σε ιδέες και αξίες: όπως της καθοδηγουμένης γνώσης της ηλεκτρονικής εποχής. Καταργώντας λοιπόν κάθε έννοια αρχής θεού και ανθρώπου απελευθερώνουμε τις δυνάμεις ως τέτοιες πέρα από ονόματα και ταξιθετήσεις και τις αφήνουμε στις ελεύθερες ατομικές συμπαντικές απελεύθερες πορείες προς τη δική του Ιθάκη.

Η φιλοσοφία ειδικά από τον Πλάτωνα και έπειτα δεν έκανε τίποτε άλλο από το να κλείσει τον άνθρωπο σε ανυπόστατες ιδέες και αξίες οι οποίες είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: υποβάθμισαν τον άνθρωπο σε παθητικό δέκτη μιάς κεντρικής πηγής που αναβλύζει ιδέες και αξίες ξεχνώντας ότι μέσα στο Όν καμμία δύναμις δεν μερίζεται σε ιδέα και αξία, όλα αυτά αποτελούν αυθαιρεσίες ανθρώπων που θέλουν να εξουσιάσουν, ξεχνώντας ότι μέσα στο Είναι όλοι είναι απελεύθεροι στις ατομικές τους πορείες και δεν χρειάζεται μία κεντρική πορεία να επιβάλλεται στους πολλούς.

Η Αριστεία του Πατρόκλου.


 Διδάσκοντας  την Αριστεία του Πατρόκλου.

Ιλιάδα, Π, 684-867.

1. Οι πνευματικές  καταβολές της Αριστείας.

Το ηρωϊκό περιβάλλον είναι σταθερά προσανατολισμένο στη μίμηση Θεών: υπό  την έννοια ότι οι ήρωες προσπαθούν να εκμαιεύσουν τις ανώτερες πνευματικές και ψυχικές δυνάμεις τους ώστε να ομοιάσουν στους Θεούς των δυνατικών συμπαντικών δυνάμεων: ο Ήρωας (η ροή του καλού) ρέει ως δύναμις μίμησης του δυναμικού σύμπαντος: ο Ηρακλής είναι η προσωποποίηση αυτής της ροής, όπως εξάλλου ολίγον αργότερα καθιερώθηκε συμβολικά μέσω των Ολυμπιακών αγώνων.

2.Η διαμάχη του Φαίνεσθαι με το Είναι.

Ο Πάτροκλος δεν είναι ο Αχιλλέας. Φαίνεται ότι Είναι κάτι το οποίο δεν Είναι. Το γνωσιολογικό πρόβλημα τίθεται από τον ποιητή: Ποιος είμαι, μέχρι πού ακριβώς φθάνουν οι δυνάμεις μου; Ποια τείχη μπορώ να εκπορθήσω; Τι μπορώ πραγματικά να καταφέρω στη ζωή μου; Εάν θυμηθούμε τον Έγελο (η Ιλιάδα είναι η Γιγαντομαχία περί την ύπαρξιν) ο Πάτροκλος αποτελεί μία γνωσιολογική απόπειρα του Ποιητού να ορίσει τον Εαυτό: μπορώ να είμαι ή  να γίνω κάτι που δεν είμαι: η απάντηση είναι όχι μέσα από το θάνατο του Πατρόκλου. Ο άνθρωπος καταφέρνει και Είναι όταν έχει αυτογνωσία, πολλώ δε μάλλον εκπορθεί τη ζωή και καταφέρνει τα όνειρά του όταν Είναι αυτός που γίγνεται (δεν είναι τυχαίο ότι ο Οδυσσέας ως προσωποποίηση της νόησης που αποκτά συνεπή αληθινό εν τη πράξει εαυτό είναι αυτός ο οποίος διά του Δουρείου Ίππου εκπορθεί την Τροία και φθάνει στο Νόστο του μέσα από ένα τεράστιο ταξίδι αυτογνωσίας).

Περί του Αχιλλέως και Οδυσσέως.

 


Περί του Αχιλλέως, περί του Οδυσσέως.

Οι δύο βασικοί χαρακτήρες στην Ιλιάδα είναι ο Αχιλλέας και ο Οδυσσέας. Ο Όμηρος μορφοποιεί στα πρόσωπά τους τις δύο βασικές δυνάμεις που κινούν τον άνθρωπο: το πνεύμα των ιδεών, την ψυχή των συναισθημάτων: Η ιδέα είναι η όραση των δυνάμεων που κινούν το σύμπαν και ο άνθρωπος τις σκέπτεται τις παρατηρεί: όταν αυτές εισέλθουν  μέσα του , συν-αισθαντικά, γίνονται συναίσθημα και παρασύρουν τον άνθρωπο, οι ιδέες καταλήγουν σε διασκεπτικές πράξεις διαρκείας, ενώ τα συναισθήματα καταλήγουν σε παρορμητικές πράξεις στιγμής.

Ο Αχιλλέας λοιπόν είναι ο συναισθηματικός τύπος, είναι αυτός που οργίζεται και η οργή του τον καθοδηγεί σε άμεσες παρορμητικές πράξεις: ο Όμηρος όμως δομεί πολύ ωραία το χαρακτήρα του και τον δικαιολογεί βέβαια: ο Αχιλλέας είναι συναισθηματικός διότι είναι ωκύμορος, δηλαδή ολιγοήμερος σε αυτή τη ζωή, η Θέτις του λέγει ότι θα πεθάνει άμεσα: άρα ο Αχιλλέας αντιπροσωπεύει το συναισθηματικό τύπο ο οποίος δεν σκέπτεται όσο εσωτερικοποιεί συναισθηματικά τις  κοσμικές δυνάμεις, ανήκει στο όλον, δεν φοβείται και εν στιγμή προχωρεί πέρα από διάρκειες και σκέψεις. Ο Αχιλλέας είναι ο συναισθηματικός τύπος ο οποίος με φόντο το όλον ζεί σε σχέση με τις δυνάμεις ως αίσθηση και όχι ως σκέψη, προχωρεί ως στιγμή, βλέπει τη ζωή ως σύνολο στιγμών και όχι ως διάρκεια, αντιμετωπίζει την ενσώματη ζωή σε σχέση με την ακατάσχετη ροή του όλου και δεν φοβείται με γνώμονα την εσωτάτη δύναμιν να ταξιδεύσει στην ολιστική συνέχεια: είναι η προτύπωσις του Λεωνίδα και όλων των μετέπειτα Ηρώων.

Ο Οδυσσέας είναι ο τύπος της λογικής: είναι ο τύπος που βλέπει (είδε) τις συμπαντικές δυνάμεις, τις σταθμίζει μέσα από τις πράξεις του και επιλέγει ποιες θα συνεχίσει να πράττει και ποιες όχι: είναι ο άνθρωπος ο οποίος συνδέει τη μορφή όχι με την εσωτάτη οντολογική δύναμιν που την κινεί αλλά με την γήϊνη επιφανειακή δύναμι που χρειάζεται ο άνθρωπος να επιβιώσει: ο Οδυσσέας θα ζήσει πολλά χρόνια άρα ο άνθρωπος της σκέψης θέλει το χρόνο ώστε να υιοθετήσει ως μορφή τις ιδέες που θα τον βοηθήσουν στη ζωή του, ο διασκεπτικός άνθρωπος χρειάζεται τη διάρκεια και όχι τη στιγμή. Ο Οδυσσέας είναι αυτός ο οποίος συνδέει τη μορφή με πράξεις που στηρίζονται σε καλά ζυγισμένες ιδέες, η Αθηνά η οποία είναι δίπλα στον Οδυσσέα συνεχώς, αντιπροσωπεύει ότι ο νοήμων και όχι συναισθηματικός Οδυσσέας κινείται παραγωγικά: σταθμίζει τις ιδέες, ελέγχει τα συναισθήματά του, θεοποιεί την επιβίωση της μορφής, τον ενδιαφέρει η παραμονή του στη γή και όχι η γρήγορη αναχώρηση στον Όλυμπο, είναι ο θεμελιωτής της έλλογης εμμενούς ζωής. Είναι αυτός ο οποίος σκέπτεται υιοθετεί θέλει τη διάρκεια μέσα από το ζεύγος σκέψης και πράξης ώστε με βάση τη μορφή και την ηθική της να παραμείνει και να αναπτύξει την γήϊνη εικόνα του, ενώ η συναισθηματικότητα διαλύει τη μορφή χάριν της οντολογικής εσωτάτης δυνάμεως η οποία αναχωρεί άμεσα τον άνθρωπο.

Άγνωστες πτυχές της Μικρασιατικής καταστροφής.

 


Άγνωστες πτυχές της Μικρασιατικής καταστροφής.

Οι σχέσεις των Αμερικανών με τους τούρκους διατηρήθηκαν γενικώς σε καλό σημείο, ειδικά μέχρι το 1917. Γενικώς οι αμερικανοί περιορίσθηκαν στη  Μικρά Ασία στην ιδρυση φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, όπως νοσοκομείων και  εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Oι αμερικανοί προτεστάντες ιεραπόστολοι προσπάθησαν να μεταστρέψουν στο δόγμα τους όλες τις φυλές της  Μικράς Ασίας, γενικά της εγγύς ανατολής: κατάλαβαν όμως νωρίς ότι η προσπάθειά τους αυτή  όσον αφορά τους μουσουλμάνους ήταν επικίνδυνη: δεν τη συνέχισαν λοιπόν στους μουσουλμάνους: τη συνέχισαν όμως με ενθαρρυντικά αποτελέσματα στους Αρμενίους: σε αυτό το σημείο εάν σκεφθούμε ότι λόγω  της  Μικρασιατικής   καταστροφής  έπειτα διεμοιράσθηκαν  οι κάτοικοι με βάση τη θρησκευτική τους ταυτότητα, μπορούμε να καταλάβουμε σε τι κίνδυνο έθεσαν οι ιεραπόστολοι όσους έπειτα δήλωσαν χριστιανοί.

Σύμφωνα λοιπόν με έγκυρες πηγές η αμερική είχε ξοδέψει κατά τη διάρκεια και λίγο μετά του α΄παγκοσμίου πολέμου ένα ποσό της τάξης των 135.000.000 δολλαρίων για την περιοχή  της εγγύς Ανατολής.Ποσό αρκετά μεγάλο για την εποχή το οποίο δείχνει ότι οι αμερικανοί δεν έβλεπαν αδιάφορα την περιοχή ειδικά έπειτα από την ανάγκη που είχαν για πετρέλαιο ως υλικό κίνησης των  μηχανών τους και ως υλικό οικείας χρήσεως.

Υπήρξαν όμως και πολλές αμερικανικές επιχειρηματικές μονάδες οι οποίες επιχειρηματικά  δραστηριοποιήθηκαν έντονα στην περιοχή της Μικράς Ασίας. Ας αναφέρουμε την εταιρεία αμερικανικών  τσιγάρων camel  η οποία επεξεργαζόταν  τουρκικά καπνά, η εταιρεία Standard oil λόγω της αντικατάστασης του άνθρακα από το πετρέλαιο ως καύσιμης ύλης άρχισε έντονα να δραστηριοποιείται στην περιοχή με αρχική επένδυση  5.000.000 δολλαρίων. Μάλιστα ο ναύαρχος Tσέστερ είχε δημιουργήσει αμερικανικοτουρκικη  εταιρεία εκμετάλλευσης λιμενικών εγκαταστάσεων. Όλο αυτό φανερώνει ότι η τουρκία φαινόταν στην αμερική  ως μία ωραία πύλη προς τον πλούτο της ανατολής.

Το ότι οι οθωμανοί διέκοψαν τις διπλωματικές τους σχέσεις με τους αμερικανούς το 1917 δεν απετέλεσε αιτία πολέμου για τον αμερικανό πρόεδρο Γουΐλσον διότι ήξερε ότι με αυτόν τον τρόπο έσπρωχνε την τουρκία στις αγκάλες των δυτικών δυνάμεων ή και ακόμα αυτού του Λένιν.Ο Γουΐλσον στα 14 σημεία του δυστυχώς παρουσίασε μία ασάφεια η οποία απεδείχθη καταστροφική: ενώ συζήτησε ότι η τουρκία θα πρέπει να υπάρξει ως ανεξάρτητο Έθνος , σημείωσε ότι θα πρέπει και τα άλλα πληθυσμιακά τμήματα να προστατευθούν, μη σημειώνοντας όμως ποια ακριβώς είναι αυτά τα τμήματα. Η συνέχεια είναι γνωστή  με  αποκορύφωση τη Μικρασιατική καταστροφή.

Tα τρία επιχειρήματα του Πλάτωνος περί της αθανασίας της ψυχής εις τον Φαίδρον: κριτική περί αυτών.



Στον περίφημο λοιπόν διάλογο «Φαίδρο» η επιχειρηματολογία του Πλάτωνος περί της αθανασίας της ψυχής έχει τρία σκέλη: Το πρώτο ευρίσκεται στο απόσμασμα 69e-72d και τρέχει περίπου ως εξής: Ο κόσμος μας χαρακτηρίζεται από αντιθέσεις, για παράδειγμα η πλέον διάσημη αντίθεση είναι ότι το μεγαλύτερο είναι διάφορο του μικροτέρου. Αυτό σύμφωνα με τον Πλάτωνα από κανέναν δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Μία επίσης κραυγαλέα και πιο σοβαρή σαφώς αντίθεση είναι αυτή ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο: Δεδομένου και του στοιχείου ότι το σώμα διαλύεται και οι ψυχές των ανθρώπων διαμένουν εις τον Άδην: Άρα από όλα αυτά προέρχεται και προκύπτει ότι από τους τεθνεώτες προκύπτουν οι ζωντανοί, οι νεκροί είναι οι γονείς των ζωντανών: Άρα το στοιχείο ψυχή το οποίο παραμένει στον Άδη και ξαναγεννά τις ανθρώπινες έμμορφες ζωές είναι αθάνατο.

Το δεύτερο επιχείρημα ευρίσκεται στα χωρία 72e-77a και εστιάζει στη θεωρία της ανάμνησης: Η συγκεκριμένη θεωρία έχει αναπτυχθεί και στο Μένωνα και αλλού όμως σε αυτό το σημείο τίθεται αποφασιστικά ώστε  να αποδείξει την αθανασία της ψυχής: το επιχείρημα του Πλάτωνος είναι τόσο εύλογο όσο και σαφές: υπάρχει κάτι πέρα από το θνητό μου κομμάτι το οποίο προϋπήρχε και το ενθυμούμαι, και αυτό ως προϋπάρχον θα είναι και μεταϋπάρχον ώστε να με οδηγήσει στην μεταθανάτια ζωή, και αυτό είναι η ιδέα της ψυχής την οποία ενθυμούμαι όταν ευρισκόμουν στον κόσμο των ιδεών της ψυχής, άρα αυτή η ιδέα είναι ήταν και θα είναι, αθάνατη στη βάση της: παρατηρούμε ότι η πλατωνική αθανασία δεν έχει να κάνει με την αφθαρσία τόσο (διότι η ψυχή βασανίζεται και παιδεύεται μέσα στη διαδρομή εν τω σώματι και εκτός αυτού) αλλά έχει να κάνει με τη διάρκειά της από τον κόσμο των ιδεών έως τον κόσμο των ανθρώπων και πάλι στον κόσμο των ιδεών. Το συμπέρασμά του είναι σαφές: «τὸ ὁμοίως εἶναι τήν τε ψυχὴν ἡμῶν πρὶν γενέσθαι ἡμᾶς καὶ τὴν οὐσίαν ἣν σὺ νῦν λέγεις( η ψυχή μας υπήρχε πριν γεννηθούμε, και με τον ίδιο τρόπο η ουσία για την οποία εσύ τώρα μιλάς)».

Μάλιστα σε αυτό το σημείο ο Πλάτων κάνει επίκληση του Πινδάρου και άλλων ποιητών ώστε να τονίσει την έννοια της θείας αθανασίας της ψυχής: το θείο εννοείται είτε ως ένα νοητό σημείο εις το οποίον έφθασαν οι ποιητές και οι μύστες είτε ως ένα ανώτερο επίπεδο ιδεών το οποίο εμπνέει φωτισμένους ανθρώπους.

Από την Νήσον Ιθάκην εις την Πλατωνικήν Νήσον: εξήγησις του χριστιανικού ιχθύος.

 



Από την Νήσον Ιθάκην εις την Πλατωνικήν Νήσον: εξήγησις του χριστιανικού ιχθύος.

Η υπαρξιακή πορεία του Οδυσσέως προς την Ιθάκην έχει δύο αναγνώσεις: μία από την πλευρά των ανθρώπων και μία από την πλευρά των όντων: αυτή πραγματικά είναι μία σημαντική  παρατήρηση διότι αλλάζει τη θέαση των όντων  και μας κάνει να βλέπουμε από δύο διαφορετικές πλευρές τα «τέρατα» που συναναστράφηκαν με τον Οδυσσέα.

Ας προσέξουμε το εξής: σταδιακά ο Οδυσσέας κορύφωσε την έννοια του Ανθρωποκεντρισμού. Αυτό σημαίνει ότι σταδιακά το Όν χωρεί στην ανθρώπινη σκέψη και πράξη και το κέντρο του παρόντος σύμπαντος μετατοπίζεται προς τον Άνθρωπο ο οποίος κινείται προς ένα σκοπό: ας προσέξουμε και τούτο: ξαφνικά τα ευλογημένα Τέρατα (εν τη έρα (μέσα στο γίγνεσθαι της έρας Γής όντα) από σύνολα οντολογικής πορείας φυσικώ τω λόγω καθίστανται αποκρουστικά, άσχημα και πρέπει να νικηθούν. Γιατί όμως: διότι ο Οδυσσέας δεν έχει σκοπό να χαθεί μέσα στο Όν (αυτό συμβολίζει οι Σειρήνες, η Κίρκη, ο Άδης, κ.λ.π) αλλά να ανοίξει δρόμο μέσα στο σύμπαν ώστε να δημιουργήσει μέσα στο Όν ένα νησί σκοπού την Ιθάκη: όταν λέμε νήσον (εκ του νέω=κινούμαι) εννοούμε ότι ο Οδυσσέας δημιουργεί κάτι το μεγαλοφυές και πρωτότυπο το οποίο εκίνησε σύνολη την μετέπειτα φιλοσοφία και θεολογία: απομόνωσε την Ιθάκη από κάθε τι το συμπαντικό και απροσδιόριστο, ήλεγξε τον τόπο του, και τον έκανε ένα ξεχωριστό απομονωμένο τόπο μέσα στο σύμπαν, το οποίο βρέχεται παντού από το Όν αλλά αποτελεί ένα στέρεο ανθρωποκεντρικώς ελεγχόμενο τόπο.

Περί της αξιολογίας αυτού του κόσμου.


 Περί της αξιολογίας αυτού του κόσμου.

Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι μέσα από τον υλοζωισμό τους, μέσα από τα τέσσαρα δομικά συμπαντικά στοιχεία, τον αέρα, το ύδωρ, το πύρ και τη γαία, προσέφεραν κατά λογικό τρόπο την επόμενη στάση της μυθολογίας: ενδιάμεσος σταθμός η ποίησις: η Μυθολογία προσέφερε στο ανθρώπινο σύμπαν το σύνολο των κοσμικών δυνάμεων αλλά όχι κατά νοητικό τρόπο: όχι δηλαδή κατά ένα τρόπο που θα μπορούσε να κλεισθεί στο μυαλό του ανθρώπου, αλλά κατά ένα ελεύθερο ενορατικό τρόπο που ενθύμιζε την οντολογική απελευθέρωση: η Ποίησις, σημαντικό να το πούμε αυτό, έκανε το επόμενο βήμα, συνέδεσε όλες τις μυθολογικές δυνάμεις με τον Άνθρωπο: για αυτό εξάλλου ο Αριστοτέλης την καλεί ποίηση, για αυτό ο Όμηρος είναι Ποιητής: είναι αφηρημένη και μεταφέρει έννοιες σε σχέση με τον Άνθρωπο: η διαφορά της μυθολογίας με την Ποίηση είναι αυτή λοιπόν: η μυθολογία δεν έχει κέντρο τον  Άνθρωπο αλλά τις δυνάμεις του όλου η ποίησις ποιεί τον Άνθρωπο σε σχέση με τις συμπαντικές δυνάμεις που κατεβάζει: ο Οδυσσέας θέτει το σκοπό της ύπαρξης που δομείται στην Ιλιάδα.

Οι προσωκρατικοί προχώρησαν αυτήν την ποίησιν: έθεσαν πέριξ του Ομηρικού Ανθρώπου τον κόσμον (μήτραν) μέσα στον οποίο ο νοήμων Οδυσσεύς θα εξέλισσε την Ιθάκη του: έφεραν την Φύσιν εκ του φύω (γεννιέμαι)  όχι με την έννοια του Σοφοκλέους (σύνολον ανθρωπίνων ιδιοτήτων) αλλά ως  το σύνολο των κοσμικών δυνάμεων οι οποίες μεταφέρουν τις οντολογικές ιδιότητες συμπαντικές κινήσεις και τις ανάλογες επιρροές επί του ανθρώπου.

Το καλό ή το κακό δεν το ήξεραν, την αξιολογία γενικότερα, γνωσιολογία είχαν, αξιολογία δεν είχαν: διότι ευρίσκονταν σε ένα οντολογικό ακόμη επίπεδο όπου η αστραπιαία κίνησις των δυνάμεων ως τέτοια δεν σου επιτρέπει να τις ακινητοποιήσεις σε καλές και κακές, βλαβερές ή ωφέλιμες: για αυτό εξάλλου ο Ήλιος περιστρεφόταν γύρω από τη γή, προσπαθούσαν μανιωδώς να καταλάβουν το πάν και ένοιωθαν ότι όλα στρέφονται γύρω τους, όχι τόσο από τη γή όσο από τον εαυτόν τους.

 


Η οντολογία των Ηρώων.

 

Ο Ήρωας αντιπροσωπεύει την Οντολογική εποχή του Ανθρώπου, όταν ο Άνθρωπος ήταν συνεχής απορρέουσα εκ του Είναι δύναμις και όχι σύνολο σκέψεως και πράξης: Ο Ήρωας (ο ρέων εν τη ολική συνεχεία) απλώνεται κατά τρόπο τέλειο και συνεχή σε τρία επίπεδα, και επειδή δεν έχει απολέσει τη συνέχεια των τριών αυτών επιπέδων είναι αδιάσπαστη και μία οντολογική δύναμις και συνέχεια.

Κατ΄αρχάς ο Ήρωας δέχεται να φορέσει το ένδυμα του σώματος διότι γνωρίζει τη συνέχειά του στο χρόνο: για αυτό όλοι οι Ήρωες είναι Διογενείς, διότι έχουν θετικά ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Πατρός των θεών να συνεχίσουν σωματικώς την οντολογική τους πορεία: αυτή η διογένεια τους προσφέρει σύνδεση με το χθές άρα με το αύριό τους, για αυτό και ο Αχιλλέας επειδή ξέρει πολύ καλά από πού ήλθε επιθυμεί την γρήγορη επαναφορά του Εκεί: ο Οδυσσέας γνωρίζει πολύ καλά από πού ήλθε και επιστρέφει νοστίζων εκεί.

Ο Ήρωας λοιπόν έχει τη γνώση ως γίγνεσθαι δυνάμεων εν συνεχεία όλου: για αυτό και δεν φοβείται τις μεταλλαγές της τύχης διότι όλα έχουν την εκούσια αποδοχή του να συνεχίσει την πορεία του στο όλον εν σώματι: ο Ήρωας είναι ποτάμι συνεχείας αυτοοριζόμενον και όχι ετεροκαθοριζόμενον, βέβαια υπήρξαν Ήρωες όταν οι Άνθρωποι Ήρωες έπρεπε να συνεχίσουν το  Όν στη θέση των Τιτάνων: είναι γνωστό ότι όταν χάνονται όντα αυτά αναπληρώνονται, η εποχή μας νεκρή ούτε σκοτώνει ούτε  ζωντανεύει ζεί μέσα από τη στείρα ανακύκλωση μαζανθρώπων και τίποτε άλλο.

Ο Ήρωας λοιπόν αποτελεί τη διαλεκτική σύνθεση  Θεών και Τιτάνων για αυτό και είναι το χθές διά του σήμερα προς το αύριο, για αυτό και είναι η οντολογική δύναμις του χθές στη σημερινή συνέχεια  διά των Ολυμπίων θεών και της περαιτέρω διάχυσης της οντολογικής δύναμης στους ανθρώπους. Ο  Ήρωας πολεμά συνέχεια διότι πρέπει την οντολογική δύναμη που φέρει να την συνδέσει με όλες τις δυνάμεις της  γής αλλοιώς θα φύγει σαν αϊτός στην επομένη κατάσταση: για αυτό και όλοι οι Ήρωες έχουν τη δύναμη του αϊτού,ο Όμηρος τους παρομοιάζει με λέοντες, ο πόλεμος ως έρευνα και προσπάθεια ανακάλυψης των εαυτών των Ηρώων επί της γής είναι ο μοναδικός λόγος ύπαρξής τους: οι Ήρωες επειδή ως Ροή συνεχώς κινούνται πέλονται (συναναστρέφονται) διά του πολέμου ώστε ως ακατάπαυστη Ροή συνεχώς να προωθούν, να αναδιανέμουν, να ενώνουν και να μορφοποιούν δυνάμεις: η ειρήνη είναι ο πόλεμος των Ηρώων διότι ενώνουν τα πάντα (είρω) όταν πολεμούν: για αυτό και δεν έχουν θρησκεία οι Ήρωες υπό την έννοια ενός στατικού θεού: επειδή συνεχώς κινούνται ως δυνάμεις είναι πέρα από κάθε θεία στατικότητα, οι Θεοί των Ηρώων είναι ο νόστος τους διότι διά της κινήσεως τους πρέπει να φθάσουν στην Ολύμπια τελειότητα.


 Περί της Οντολογίας των Ελληνικών αγαλμάτων.

Τώρα μπορούμε να κατανοήσουμε το γιατί ο Πλάτων αποδόμησε την Τέχνη από την ιδανική του Πολιτεία, θεωρώντας την απλή μίμηση, ειδικά στο Γοργία και αλλού τη θεωρεί τρίτη εμφάνιση της ιδέας, πέρα από τον καθαρό Νού και την ανάμνηση των Ιδεών. Η Οντολογική Τέχνη αποτελεί εχθρό του νοησιοκρατικού πλατωνισμού ο οποίος απέκοψε τον άνθρωπο από την οντολογική του ρίζα, τον χώρισε σε δύο μέρη: σε ψυχή αθάνατο και σε σώμα θνητό, εσωτερικοποίησε το πρώτο στο δεύτερο, απομόνωσε τον εαυτό άνθρωπο, και άφησε το κάθε σώμα ανελέητα να χάνεται υπό την παρηγοριά ότι κάτι αθάνατο μέσα του ζεί αιώνια. Με αυτόν τον τρόπο ο φιλόσοφος απομόνωσε τους ανθρώπους, τους απέκοψε από την κοινή οντολογική τους ρίζα του ενιαίου οντολογικού εαυτού, αφήνοντας τον κάθε άνθρωπο αδύναμο να φέρει το φόβο του θνητού σώματος, μεταβιβάζοντας μάλιστα την κοινή οντολογική δύναμιν που ανήκει στους ανθρώπους σε κάποιο θείο παράγοντα (ας σκεφθούμε το σωκρατικό δαιμόνιο κ.λ.π).

Φαίνεται όμως και από την καταδίκη του Σωκράτους ότι όλα αυτά δεν συνήδον με τον οντολογικό Ελληνικό πολιτισμό μέσα στα βάθη του χρόνου, φαίνεται ότι ο Πλάτων προωθούσε ιδέες ξένες και αλλότριες στον μακραίωνο Οντολογικό Ελληνισμό, αν μάλιστα προσέξουμε την γλυπτική τέχνη θα μπορέσουμε να υποστηρίξουμε ότι ο Πλάτων την υποβίβασε, την θεώρησε απλή μίμηση, σχεδόν την απέκλεισε από το ιδανικό του πολιτειακό σύστημα (ο Αριστοτέλης τη δέχθηκε ως ψυχοθεραπεία(!)) διότι η οντολογική τέχνη των Ελλήνων, και δή η γλυπτική τέχνη των Ελλήνων, είναι οντολογικός εχθρός του διαστασιακού Πλατωνικού συστήματος.

Ερμηνευτικά σχόλια στη Μεσότητα του Αριστοτέλους.

 


Ερμηνευτικά σχόλια στη Μεσότητα του Αριστοτέλους.

Η «αρετή»  της μεσότητας είναι στον Αριστοτέλη επεξεργασμένη όχι μόνον στα Ηθικά Νικομάχεια. Ουσιαστικά στα Ηθικά Νικομάχεια λαμβάνει την πλέον συγκεκριμένη στιγμή της. Η μεσότητα αποτελεί ερώτημα στο «περί ψυχής», στα «φυσικά», στα «μεταφυσικά», εκεί όπου ο Σταγειρίτης προσπαθεί αφ΄ενός μέν να εξισορροπήσει σε σχέση με τον Πλατωνικό δυαλισμό αλλά και να προτείνει μία κοινή οδό ανάμεσα σε τόσο (φαινομενικά) αντιθετικά μεγέθη όπως είναι ο Νούς, η  Ψυχή, το Σώμα. Αυτή η διχοτόμηση  του ανθρώπου γεννά στο Σταγειρίτη την προσπάθεια της μεσότητας ως εξισορροπητικής μέσης  λύσης: σε ποιο βαθμό και με ποιο τρόπο ο Νούς επηρεάζει την Ψυχή, σε ποιο βαθμό και με ποιο τρόπο ο άνθρωπος ως Σώμα μπορεί να κινηθεί με βάση Ιδέες και Αισθήματα τα οποία ενδελεχώς μέσα στο Λόγο του Κόσμου θα τον εξελίξουν; Ώστε να μην αιωρείται στο χάος του αλόγου ή στο χάος ενός πλατωνικού υπερβατικού Νοός ο οποίος προσφέρει το Αγαθό αλλά αφήνει τον Άνθρωπο αβοήθητο Εδώ μέσα από μία αδιευκρίνιστη  ηθική (μέσα από μία γενική γνώση του καλού;): άρα η  Αριστοτελική μεσότητα είναι η προσπάθεια της εξισορρόπησης του ανθρώπου ανάμεσα στο Νού του Αγαθού και στον  Ανθρώπινο Νού, ανάμεσα στο χάος και στο  λόγο, ανάμεσα στις έννοιες του Αγνώστου και στις έννοιες οι οποίες μπορούν να εκτυλιχθούν σε συγκεκριμένες πράξεις και συναισθήματα και σκέψεις προς την ενδελέχεια η οποία βοηθεί τον άνθρωπο ευσυνείδητα και ελλόγως να κινηθεί προς το πρώτον κινούν ακίνητον ως ηθική οντότητα: άρα η πρώτη αριστοτελική μεσότητα  είναι ο άνθρωπος ο  έχων Νού ο οποίος Νούς μεταφέρει τις έννοιες εκείνες οι οποίες μπορούν να γεννήσουν ανώτερα ψυχικά συναισθήματα ώστε να παραχθούν πράξεις οι οποίες σεβόμενες τον Εαυτό και την Ιδέα του Όλου όντος θα προχωρούν τον άνθρωπο προς το σκοπό του Σύμπαντος   κόσμου του Αγαθού.

Άρα η Αριστοτελική μεσότητα δεν απασχολεί μόνον τον άνθρωπο στις διαπροσωπικές του σχέσεις σε σχέση με την υπερβολή  και την έλλειψη: ήδη στο «περί ψυχής»  έργο του ο Αριστοτέλης θεωρεί την ψυχή ως μεταφέρουσα έννοιες Νοός οι οποίες γεννούν συναισθήματα μέθεξης του Αγαθού διά αρετών και  πράξεων: όλα αυτά όμως γίγνονται προκειμένου ο άνθρωπος να αποκτήσει λόγο στο χάος (μόνος αυτός από όλα τα ζώα) διά του λόγου να ελέγξει  τη ζωή του και την πορεία του, άρα η Αριστοτελική μεσότητα σε όλο της το εύρος έγκειται ως εξισορρόπηση ανάμεσα στο χάος του αλόγου και στο άλογο των ζώων τα οποία απλά υπακούουν στο ένστικτό τους. Άρα ο άνθρωπος μπορεί να κινηθεί ανάμεσα στις ακραίες χαοτικές καταστάσεις με βάση έννοιες οι οποίες γεννούν συναισθήματα ωραιότητας σε σχέση με τον Εαυτό την ιδέα του Αγαθού και τους άλλους .

Διδάσκοντας την Αντιγόνη.

 


Α΄επεισόδιο, 280-314.

Αρχαία Ελληνικά από μετάφραση β΄λυκείου.

Σοφοκλέους Αντιγόνη.

Κείμενο: στ.280-314.

1.Η Αντιγόνη διδάχθηκε το 441 π.Χ. Η Αθήνα σε αυτό το χρονικό σημείο ήταν παντοδύναμη  και μάλιστα ο Περικλής είχε μεταφέρει το ταμείο της συμμαχίας στην Αθήνα. Πραγματικά στο κείμενο αναδεικνύεται η έννοια του ηγέτη σε μία φαινομενικά παντοδύναμη πόλη.Κάποια χρόνια αργότερα ο Θουκυδίδης θα ονομάσει την πολιτειακή κατάσταση : ενός ανδρός αρχή (σύγκριση με Κρέοντα).

2. Ο μύθος έγινε αντικείμενο καθαρά πολιτικής επεξεργασίας από το σοφιστή (φιλόσοφο) και μυημένο στα Ελευσίνεια μυστήρια Σοφοκλή. Διότι αναδεικνύονται εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις οι οποίες θα χαρακτήριζαν την πολιτική  πορεία και της πόλεως-κράτους αλλά και των μετέπειτα πολιτειακών σχηματισμών.

3.Ο μύθος της Αντιγόνης είναι επιλεγμένος από το Θηβαϊκό κύκλο, σμιλευμένος από την νοητική γραφίδα  του Σοφοκλέους. Ποιες δυνάμεις απελευθέρωσε ο Οιδίποδας ( ο άνθρωπος ο οποίος έθεσε το ανθρωποκεντρικό πρόβλημα στη Σφίγγα, ο άνθρωπος ο οποίος ενυμεφεύθη τη Μητέρα του και εδολοφόνησε τον Πατέρα του). Άρα το κείμενο αυτό προσπαθεί να θέσει όρια ανάμεσα στην παντοκρατορία του ενός συμπαντικού απελεύθερου ανθρώπου και του πολιτικού ανθρώπου. Ουσιαστικά είναι η αναφορά στον διχοτομημένο συμπαντικά και πολιτικά άνθρωπο. Αναφορά στο μύθο του Προμηθέως (η φωτιά αντί να ανήκει σε όλους τους ανθρώπους καθορίσθηκε να γίνει αντικείμενο διαχείρισης από το Δία).

4.Το κείμενο λοιπόν αφορμάται από το μύθο αλλά γράφεται από έναν εξαιρετικό φιλόσοφο και αντικατοπτρίζει όλα τα προβλήματα του κλεινού άστεως (τα οποία γιγαντώθηκαν από το Σωκράτη και τον Αριστοτέλη)(διαμάχη του φυσικού υποκειμενισμού και του αντικειμενικού σωκρατικού καλού).

Α.το πρόβλημα του ηγέτη

Β.το πρόβλημα της ατομικής και εσωτερικής ελευθερίας μέσα στην πόλη

Γ.ο διπολισμός του φυσικού και του πολιτικού ανθρώπου.

The dialectical nature of Freedom. Freedom as a human control.

 


VasileiosMakrypoulias, phd in philosophy

                                          vasilios888@yahoo.gr

Title: The dialectical nature of Freedom.

Summary: Freedom is not a simple concept, freedom is a situation in constant reference to various concepts.Freedom in not an immanent matter because there is no freedom when we are in a nature situation where we just do things for living. This virtue starts when men understand universal principles which create moral systems. Ideas and moralities are based on morality because we are talking about this idea and morality and the opposite idea and morality. The first dilemma is between chaos and logos. Freedom is the choice of logos and not of chaos. But we have to think that there is no freedom if we conceive one way which starts from chaos, continues to logos, and then leads to chaos. So far freedom is the slavery of the world of ideas and morality.This world starts with two opposites ideas and moralities, freedom is the slavery of the choice between good and bad.

Key words:freedom, dialectic, conception, understanding, morality, religious.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

The ontological existence of “freedom”.

There is a fundamental question: Did the first man know the word freedom? We say “word” because there is no specific nature as far as we discuss about freedom. There is an evolutionary process until the moment philosophers called freedom a force, an idea, or anything else. In the begining we believe that the first man did not know this word because there was men and the universe. Plato in his famous dialogue “Protagoras” remembers that unce upon a time there were no men, when they came in existence nous was  the only weapon they acquired by the gods. Up to that moment men were unprotected. Plato did not write “they were slaves”or “they were not free”.  So far we understand that the whole of ideas –freedom as well- were something like a nooumenal apprehension. Man did not fell free or slave in the very beginning of his earthly life because they have just one ability, the ability of thinking. There were only men and the chaotic nature at that time. There were no bipolarities of thinking between good or bad thoughts. Men were thinking of universe forces and  activities. This is beyond the subsequent apprehension of freedom.

So far Plato did not discuss about free or not free nous in his mentioned dialogue. He wrote: «When Prometheus visited Epimetheus he saw man being naked, without shoes, without weapons”.(Plato, Protagoras, 321B6). If we think that Prometheus gave artificial wisdom (as a fire) to people in order to make them capable of political creation, we understand that freedom is not an ontological and archetypal conception. The first man was thinking of his diabilities not of his illiberality because he did not know the word “freedom”. We believe that Immanuel Kant discussed the same thing, when he put the sense of freedom not in the world of phaenomena but in the world of nooumena as an unresolved eternal problem. It is similar to say that freedom is only in our mind.

Kant’s argument in his “Critique of pure reason” is very known. Freedom belongs to the world of nooumena with the problem of God and immortality of souls. We have to emphasize the fact that German philosopher connected the concept of freedom with the force of the will. He discussed for freedom not generally but he put freedom of the will in the world of nooumena. Because freedom is something useless as such, unless this word will be correlated with something else. So Kant wrote: freedom of the will. We could compare the absence of freedom in the Platonic dialogue Protagoras with the Kantian freedom of the will. At  the outset men have just one ability. They are able of acting in according with  theorders of their mind. There is no choice as far as we talk about survival. So men, at that situation, are not free in a sense they do not have two choices, survival is the only way to walk. Much time later Immanuel Kant thought that men acguired many choices in their spiritual and moral life: Men should be morals or immorals, Christians or something else. Men should live according to this way or to another way. Because of this German philosopher understood that men gained choices through their life. So he discussed that there is freedom of the will. So choice is the cause of freedom birth.

The platonic birth of choice.

Η μετατροπή των Ελληνικών ιδεών σε χριστιανικές.

 



Η μετατροπή των Ελληνικών ιδεών σε χριστιανικές.

Η υιοθέτησις μέρους της Ελληνικής κουλτούρας από τη χριστιανική διανόηση εστηρίχθη στο δούρειο ίππο της Ελληνικής γλώσσης. Ας θεωρήσουμε ότι η Ελληνική γλώσσα διαθέτει μία εκπληκτική πρωτοτυπία: μετέφερε τις οντολογικές δυνάμεις του νοός στα χείλη, συνδυάζοντας με αυτόν τον τρόπο τη σκέψη με την εξωτερίκευσή της η οποία οδηγεί στην ατομική και συλλογική πράξη και υπέρβαση αλλά και εξέλιξη του Ανθρώπου: όταν λοιπόν ο Έλληνας συζητούσε για το «ίσθι» συζητούσε ότι αυτός ο ρηματικός τύπος είναι συγχρόνως προστακτική και του ρήματος ειμί αλλά και του οίδα (γνωρίζω) διότι το να είναι κανείς σημαίνει να γνωρίζει.

Άρα λοιπόν η Ελληνική λέξη περιέχει: την οντολογική εσωτερικότητα, τον τρόπο επαφής της με τον άνθρωπο, τον τρόπο πρακτικής εφαρμογής αυτής της δύναμης για τον άνθρωπο και την κοινωνία. Το σύμπαν πέλει (επικοινωνεί) ως άστρα, άνθρωποι και πλανήτες, άρα είναι Πόλις, η βιαία επαφή των ανθρώπων και η βιαία επικοινωνία τους είναι πόλεμος.

Ώστε λοιπόν η χριστιανική υιοθέτησις αλλοίωσε στα τρία παραπάνω οντολογικά βασικά σημεία τις Ελληνικές λέξεις που εκμεταλλεύθηκε: διότι η Ελληνική λέξις τίκτεται μέσα σε οντολογικό περιβάλλον, από Οδυσσείς του Νόστου, και έχουν καθαρά δυναμική εν τω όντι εξελικτική σημασία. Στη χριστιανική λοιπόν διανόηση έπρεπε οι υιοθετηθείσες λέξεις έπρεπε να αλλοιωθούν και οντολογικά και σημασιολογικά και πρακτικά, κάτι που έγινε.

Το ερμηνευτικό σχόλιο στα Αρχαία Ελληνικά από μετάφραση.

 


Το ερμηνευτικό σχόλιο στα Αρχαία Ελληνικά από μετάφραση.

Ο Ελληνικός κόσμος είναι κόσμος Αρχών, Σκοπών, Συνεχείας, συγκεκριμένης τελεολογίας. Αποτελεί συγκεκριμένο δόμημα μέσα στο χαοτικό πέρασμα του χρόνου, άξιο αναφοράς και μίμησης. Εάν θυμηθούμε την Αρχή του και τη συνέχειά του, αλλά και την εξέλιξή του, θα καταλάβουμε ποιες ιδέες και αξίες τον διέπουν και τον καθορίζουν και τον εξηγούν.

Ο Ησίοδος αντιμετώπισε ένα θεμελιώδες πρόβλημα: Υπήρχε Νύκτα και κανείς δεν μπορούσε να συνδέσει την Ημέρα με τη Νύκτα: θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η Νύκτα υπερίσχυε, ο Ησίοδος έκανε την απέλπιδα προσπάθεια η οποία ποιητικώς απέδωσε. Πρό της Νυκτός υπήρξε το Χάος , το Έρεβος, ο Ησίοδος παρακολούθησε την εναλλαγή Ημέρας και Νυκτός και είπε ότι η Ημέρα και η Νύκτα είναι από την ίδια δελφύδα (μήτρα) είναι αδελφές ψυχές, παιδιά του Ερέβους: σημαντική στιγμή του Ελληνικού πνεύματος: το καλό και το κακό, το ωφέλιμο και το βλαβερό, είναι αδέλφια από την ίδια πηγή της χαοτικής φυσικής δύναμης, για αυτό και το ταξείδι του Οδυσσέως είναι  ένα άτερμον ταξείδι διαδοχής καλού και κακού (κακοί μνηστήρες καλός Οδυσσέας): ο Σωκράτης προσπάθησε να το αντιμετωπίσει ανακαλύπτοντας ένα μέγεθος το οποίο προϋπήρχε αλλά  για πρώτη φορά δραστηριοποιήθηκε σε ανθρώπινο επίπεδο ,το Λόγο. Ο Σωκράτης ηύρε έτοιμα πολλά από τους προσωκρατικούς, ποιητές και φιλοσόφους: ο Λόγος  του ήταν Λόγος για έναν κόσμο ο οποίος είχε δομηθεί από τον Όμηρο: τρείς δυνάμεις περιβάλλουν τον κόσμο μας: η δύναμις, η Σοφία, η Πληροφορία: Ολίγοι κατάλαβαν ότι μέσα από την Ομηρική κοσμοθεωρία αντικαθίσταται ο ουρανός από τη δύναμη, η θάλασσα από τη Σοφία, η δύναμη του Ανθρώπου είναι η ενημέρωση (Ερμής και Δίας και Αθηνά).

Ο Ανθρώπινος νοήμων Οδυσσέας κτίζει ( ο όρος ανήκει στον Χάϊντεγγερ) το υπόλοιπο σύμπαν με ανθρώπινα υλικά: η κίνησις (νέομαι) μαζεύεται στο Νού (νέομαι=κίνησις) και άρα υπάρχει ένα  μέγεθος στον άνθρωπο το οποίο αντιλαμβάνεται την κίνηση με ιδέες και αξίες ώστε να μορφωθεί από τις εμπειρίες του νοητικού ταξιδιού: είναι ο νούς. Ο νούς είναι η εσωτερική κίνησις του ανθρώπου, τοποθετήθηκε στο κεφάλι  για να επικοινωνεί με τα μάτια, σε άλλους ήταν στην καρδιά: σταδιακά ο άνθρωπος κινείται με το νού, ο Οδυσσέας διδάσκει ότι με το νού επιστρέφουμε εκεί που ανήκουμε (Ιθάκη) άρα είναι γνωστή η  Πατρίδα μας: στην πορεία χωρίζουμε το καλό (Φαίακες, Αίολος, Αυτογνωσία του Άδου κ.λ.π) από το κακό (Κίρκη, πάθη, Σειρήνες, καλό και κακό (Σκύλλα και χάρυβδη κ.λ.π): Ο Οδυσσέας πολύ προ του Σωκράτους έκοψε τον κόσμο σε καλό και κακό, ο Πολύφημος ως αντιδιαλεκτικότητα του ενός οφθαλμού είναι κακό, ο Οδυσσέας βλέπει και ως άνθρωπος και ως φίλος της Σοφίας Αθηνάς (έχει δύο οφθαλμούς): άρα όταν τελικά σκοτώνει τους μνηστήρες ο Οδυσσέας έχει δημιουργήσει έναν κόσμο τον οποίο συναντούμε στο Πλατωνικό Συμπόσιο: η δύναμις του Όλου διά της Σοφίας επισκέπτεται τους ανθρώπους, οι οποίοι κυνηγούν το καλό της επιστροφής μέσα σε ένα κόσμο νοητικής  και αξιακής κίνησης.

Η κατώτερη Σωκρατική ηθική.


 Η κατώτερη Σωκρατική ηθική.

Όπως πολλαπλώς και πολλαχού έχουμε είπει η Σωκρατική ηθική στηρίχθηκε στη μετατροπή της Οντολογικής δυνάμεως των Ηρώων των επών σε συγκεκριμένη γνώση και πράξη η οποία απορρέει από αυτή τη γνώση. Η όλη μετατροπή αυτή στηρίζεται σε κάτι το οποίο ξεκαθαρίζει στον Αριστοτέλη: στην αποθέωση της μορφής του ανθρωπίνου σώματος: εάν προσέξουμε η νοησιοκρατική φιλοσοφία από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και έπειτα στηρίζεται στο ανθρώπινο σώμα το οποίο αποθεώνεται αρνητικά στο χριστιανισμό διότι θεωρείται ως πηγή αμαρτίας που πρέπει να καθαγιασθεί με μία σειρά ηθικών ακολουθιών.

Ίσως πραγματικά όλοι θα συμφωνήσουμε ότι όλες οι γνώσεις και όλες οι πράξεις είναι δυνάμεις οι οποίες απλά επεισέρχονται στο ανθρώπινο σώμα είτε διά του νοός είτε διά της ψυχής. Άρα πρίν να εισέλθουν στην ανθρώπινη ψυχή και στον ανθρώπινο νού είναι καλές ή κακές; Ως συμπαντικές δυνάμεις είναι καλές ή κακές; Καταλαβαίνουμε ότι οι συμπαντικές δυνάμεις είναι πέραν του καλού ή του κακού. Διότι ως τέτοιες είναι απλά αιθέριες κινήσεις αχαρακτήριστες, απλά ταξιθετούν τον άνθρωπο και τη ζωή του. Ακόμα και η ιστορία του Αιγίσθου η οποία αναφέρεται στον Όμηρο και στην Οδύσσεια ότι ο Πατήρ των θεών και των ανθρώπων αναφέρει ως αποκρουστικό παράδειγμα τον Αίγισθο, δεν το πράττει αυτό έχοντας στο νού του τη Σωκρατική υποηθική: σε επίπεδο καθαρά συμπαντικό ο Δίας ο καθοδηγητής και διαμοιραστής της οντολογικής δύναμης στον κόσμο μας απορρίπτει τον Αίγισθο ως κακό διαχειριστή της δυνάμεως: ως κακό διαχειριστή της δυνάμεως της ζωής η οποία τον καθιστά ικανό να ζωοποιεί αλλά και να νεκρώνει ανθρώπους και ζώα: σε διαφορά από τη σωκρατική ηθική ο Αίγισθος δεν είναι ανήθικος ή κακός αλλά κακός διαχειριστής μιάς δοθείσης οντολογικής δυνάμεως ζωής σωματικής.

Διδάσκοντας την αλληγορία του σπηλαίου.

 


Διδάσκοντας την αλληγορία του σπηλαίου.

To  Πλατωνικό σπήλαιο δεν είναι κάτι το καινούργιο στη φιλοσοφία της παιδείας. Ήδη στον Όμηρο διαβλέπουμε την παράλληλη ύπαρξη δύο κόσμων: ενός ανοικτού και ενός κλειστού: ο Όλυμπος είναι ανοικτός κόσμος αλλά το σπήλαιο της Καλυψούς μέσα στο οποίο λαμβάνει χώρα η τόσο σημαντική συνάντηση του Οδυσσέως και της Καλυψούς είναι κλειστός χώρος προοικονομών  το πλατωνικό σπήλαιο. Επίσης οι Ομηρικές μάχες της Ιλιάδος συμβαίνουν σε ανοικτό χώρο αλλά η μνηστηροφονία της Οδυσσείας συμβαίνει σε κλειστό χώρο. Μέσα από την Ορφική παράδοση, μέσα από την παράδοση των κυκλίων και άλλων επών, συνεχώς διαπιστώνουμε την αδυσώπητη και αβυσσαλέα μάχη ανάμεσα στο άπειρο χάος και στην πεπερασμένη γή: Ειδικά στα Ορφικά κείμενα υμνείται με πόσα και διαφορετικά επίθετα ο Ήλιος για να υμνηθεί ο ανοικτός χώρος και να κατακριθεί ο κλειστός χώρος ως χώρος αφαιρών το ηλιακό σώζον φώς: γενικώς μέσα από τη μυστηριακή και μυστική παράδοση των προΕλληνικών μυστικών κειμένων (τα οποία με κάποιο τρόπο εμύησαν τον Πλάτωνα) λατρεύεται ο Ήλιος η ανοικτότητά του , διότι υπό το φώς του ο άνθρωπος καθοδηγείται στο συμπαντικό έλλογο ταξείδι του. Ας μην ξεχνούμε εξάλλου ότι και στη χριστιανική διδασκαλία o Χριστός έγινε ο Ήλιος ο νοητός (υπονοώντας ότι ο κόσμος είναι ένα κλειστό σπήλαιο το οποίο έχει ανάγκη  του Θείου Φωτός).

Ακόμα και στην προσωκρατική Φιλοσοφία ο Ηράκλειτος προκειμένου να αναπαραστήσει την Οντολογική του Πορεία επιλέγει τις ακτίνες ενός νοητού Ηλιακού  Όντος, τις ακτίνες Πυρός, διότι το αείζωον και αειφόρον Πύρ είναι η οντολογική ατελεύτητος βούλησις η οποία διέπει την πορεία των Όντων. Επίσης οι παρατηρήσεις των Προσωκρατικών εγένοντο υπό το Φώς του Ηλίου, ο Παρμενίδης στο περίφημο ποίημά του «περί φύσιος» θέτει τις κόρες του Ηλίου να καθοδηγούν το άρμα του Νοός προς το Είναι. Επίσης ο Όμηρος υπό το Φώς του Ηλίου αναδεικνύει τον Έναν Οδυσσέα διότι υπό το Φώς του δικαίου Ηλίου ανεφάνη η αδικία των συντρόφων του, οι οποίοι δεν σεβάσθηκαν τις επιταγές να μην φάγουν τα ιερά βόδια του Ηλίου.

Άρα ο Ήλιος και το Φώς γίγνονται σταδιακά κριτές του καλού, της αρετής και της δικαιούνης, εάν μάλιστα σκεφτούμε την πλείονα επαναλαμβανομένη φράση του Ομήρου: ήμος δεν ηριγένεια εφάνη ροδοδάκτυλος ηώς: Σταδιακά όλα άρχισαν να εργάζονται και να απεργάζονται τα πάντα υπό το φώς του Ηλίου: όλα εγένοντο υπό το Φώς της Ημέρας, η  Νύξ έγινε κάτι το απεχθές, το σκοτεινό:  Ειδικά μετά την Αριστοτελική φιλοσοφία η Νύκτα σχετίσθηκε με το άλογο ενώ η Ημέρα με το έλλογο.

Η έννοια της ευτυχία στην Ελένη του Ευριπίδου.

 


Τίτλος:
Η  έννοια της ευτυχία στην Ελένη του Ευριπίδου.

1.Hγένεση του ειδώλου της Ελένης.

Ο Ευριπίδης στην τραγωδία του «Ελένη» θέτει την Ελληνίδα Ηρωΐδα στον πρόλογο του έργου να αμφισβητεί την θεία καταγωγή της: «μία φήμη αναφέρει ότι είμαι κόρη του Δία» (στίχος 20). Η λογικότητα του ανθρώπου κατανοεί ότι ο άνθρωπος φέρει συμπαντικές δυνάμεις που πρέπει να λογικοποιηθούν και να ηθικοποιηθούν όμως αντιστέκεται στην παθητικότητα αυτής της ανάγκης. Η άλογη υποδούλωση στη θεία καταγωγή φέρει την ανάγκη της εξάρτησης και τελικά η Ελένη υποπίπτει στην τύχη να αποτελεί πιόνι στα χέρια του Δία. Ο Ευριπίδης μέσα από το έλλογο υποκείμενό του υψώνει τον Άνθρωπο υπεράνω της ανάγκης και της τύχης που αυτή φέρει: η Ελένη ερευνά πραγματικά ποιος είναι ο πατέρας της, είναι ο Τυνδάρεως, η ανάγκη ως δύναμη καταγωγής και κληρονομικών προδιαθέσεων ηρεμεί: μένει να αντιληφθεί η ηρωΐδα η τύχη που ξεδιαλύνει τις δυνάμεις της ανάγκης ποιες δυνάμεις της έχει κατανείμει. Η τύχη δεν είναι ούτε δυστυχία ούτε ευτυχία μέχρι τη στιγμή κατά την οποία ο άνθρωπος θα προσανατολισθεί ώς δύναμις νόστου και επιστροφής στην Πατρίδα.

Ο Ευριπίδης προλογίζει τον Επίκουρο ο οποίος θεωρεί ώς ευ-τυχία την διά της φιλοσοφίας ξεκαθάριση της ψυχής από τα πάθη: για τους Έλληνες φιλοσόφους μέγιστο πάθος εμμένει η παραμονή στο ψεύδος. Ψεύδος καταγωγής, πορείας και σκοπού. Ο Ευριπίδης το ξεκαθαρίζει αυτό στην Ελένη: η Ελένη απεγνωσμένα προσπαθεί να εύρη σειρά στα πάθη της ώστε να κατανοήσει ποιες θείες δυνάμεις την επισκέφθηκαν ώς ανάγκη που έφεραν πόνο ώστε να κατανοήσει ποια κομμάτια πόνου της δόθηκαν από το μαχαίρι της τύχης που μοιράζει τα φέροντα της ανάγκης. Ο Ευριπίδης συναντά τον Επίκουρο όταν ξεδιαλύνει το φαίνεσθαι και το Είναι, διότι στην αλήθεια του Είναι στηρίζεται τελικά η ευ-τυχία. Η Ελένη γνωρίζει από τον Ερμή την Ιστορία της δικής της αληθείας: Ο Πάρις εκλήθη να προσφέρει το αέθλιον μήλο επιλέγοντας ανάμεσα στη Σοφία (Αθηνά) Ροή (Ήρα) και Έρωτα (Αφροδίτη): η επιλογή του Έρωτος φανερώνει ότι η απομόνωση του Έρωτος από τη Σοφία και τη Ροή προκαλεί τον πόλεμο της ύπαρξης η οποία ερευνά το Ωραίο του Εαυτού της: η Ροή Ήρα κατασκευάζει το είδωλο της Ελένης και η συμπαντική δύναμη της Ροής μεταφέρει την ανάγκη του  πολέμου η οποία προκαλεί δυσ-τυχία σε Έλληνες και Τρώες. Άρα η κακή τύχη προέρχεται όταν οι συμπαντικές δυνάμεις διαχωρίζονται και η ανάγκη τις φέρει εμπολέμως και ανάλογα τις μοιράζει η τύχη. Ο Ευριπίδης το ξεκαθαρίζει: «στου Σκαμάνδρου έχουν χαθεί πολλές ψυχές» (στίχος 65). Η κακή λοιπόν τύχη διαμοιράζει εκείνες τις δυνάμεις της ανάγκης οι οποίες δεν πρεσβεύουν τη Σοφία και τον Έρωτα ώς συνεκτικές δυνάμεις αλλά ώς ατομικές δυνάμεις ατομικής ικανοποίησης, όπως συνέβη στην περίπτωση του Πάρι.

2.Η τραγικότητα ώς έρευνα για την ευ-τυχία.

Η ευ-τυχία ξεκινά από τις συμπαντικές καταβολές του ανθρώπου, ο άνθρωπος όμως δεν πρόκεται να ανακαλύψει το εύρος των δυνάμεων οι οποίες διά της ανάγκης μεταφέρονται και διά της τύχης διαμοιράζονται εάν μέσα από την τραγικότητα δεν αυτομηδενισθεί.

Η χειραγώγηση των Ηρώων.

 


Η χειραγώγηση των Ηρώων.

Έχουμε ενδελεχώς αναφερθεί στον απίστευτο σφετερισμό των Ελληνικών εννοιών και αξιών από τους μετέπειτα φορείς των διαφόρων πολιτικών, φιλοσοφικών και θρησκευτικών συστημάτων. Ο σκοπός ήταν ένας: οι συμπαντικές ανοικτές στο Όν συλλήψεις των Ελλήνων (πολλές εξ αυτών παντελώς άγνωστες σε εμάς) να προσαρμοσθούν στον μικρόκοσμο που ετοιμάσθηκε προς ανθρώπινη χειραγώγηση, αναφερόμαστε σε έναν μικρόκοσμο ο οποίος κλείσθηκε ανάμεσα στην Ιδέα στην πραγμάτωση αυτής ως όντα (φύσις) και στην εκδήλωση της μορφικής ουσίας (Άνθρωπος). Τη στιγμή κατά την οποία ο προαιώνιος, εντελώς ξεχασμένος σε εμάς Ελληνισμός ήταν ένα μέγεθος και θα είναι διαπλανητικό, υπερσυμπαντικό, άπειρο και χαώδες μέσα στο Άπειρο όπου και ανήκουμε.

Οι Ήρωες δεν μπόρεσαν και δεν γινόταν να γλιτώσουν και να ξεφύγουν από τον παραπάνω κανόνα. Οι Ήρωες αναπαρέστησαν στην Ελληνική Οντολογία την Τιτανική προρροή των Ανθρώπων: ο Δίας ενίκησε τους Τιτάνες και τους Γίγαντες, κληρονομώντας κατά διαφορετικό τρόπο την άπειρο δύναμίν των : η οντολογική διαλεκτική είναι σαφής: η διαλεκτική σύνθεσις Τιτάνων και Διός (τιτανομαχία) αφορούσε την μίξη των δυνάμεων του χθές και του σήμερα σε σχέση με τον κόσμον μας. Η χαοτική δύναμις των Γιγάντων έπρεπε να εισέλθει σε καλούπια ουσίας και μορφής μέσα στον γήϊνο κόσμο. Ο Δίας ενίκησε τους Τιτάνες (αυτό σημαίνει έκλεψε τις δυνάμεις τους, για αυτό και με το ίδιο νόμισμα ο Τιτάνας Προμηθέας επλήρωσε τον Πατέρα των Θεών και των Ανθρώπων) ξεκίνησε λοιπόν στον κόσμο μας η διανομή κατά τον τρόπο του ουσιώδους και ανθρωπίνως μορφικού Διός-Ανθρώπου των τιτανικών δυνάμεων: αυτό εξάλλου συμβολίζει και ο μύθος του Επιμηθέως: ο Επιμηθεύς ζών ακόμα σε τιτάνιες εποχές δεν κατάλαβε ότι απλά η δύναμις δεν φθάνει στον Άνθρωπο: ανοιγόταν η εποχή του Λόγου για αυτό και ο Προμηθέας επροίκησε τον Άνθρωπο με Νού και Τέχνη: συζητούμε λοιπόν ότι πλέον η Τιτάνια φύσις του Ανθρώπου περιλαμβάνει κομψευομένη την αρχέγονον δύναμιν των Τιτάνων ως τέχνη και Νού.

Ο Μυστικός δείπνος του Λεονάρντο Ντα Βίντσι.

 


Ο Μυστικός δείπνος του Λεονάρντο Ντα Βίντσι.

Η Αναγέννηση συνιστά μία εκ των μεγίστων απατηλών περιόδων της ανθρωπίνης ιστορίας. Αποτελεί μάλιστα προάγγελο της ψηφιακής (εικονικής) εποχής μας, διότι είναι η γεμάτη από σφετερισμούς, αντιφάσεις και ψευδή τρόπο πορείας και εξέλιξης εποχή. Η Αναγέννηση είναι η τελική ταφόπετρα που έθεσε η βυζαντινή δύση στον γνήσιο Ελληνισμό, τον οποίο μετέφερε από το χρονοντούλαπο της δικής της ιστορίας, προκρούστεια τον έκοψε και τον μεγάλωσε στα μέτρα της, εξαφανίζοντας από τη μία την υγιά Οντολογική σκέψη των Ελλήνων, στρώνοντας το έδαφος στην ηλεκτρονική-υλιστική και μηχανιστική σημερινή εποχή.

Η Αναγέννηση χαρακτηρίζεται από την μεγαλυτέρα αντίφαση: απαγορευόταν στους ανθρώπους να ομιλούν υπό τον φόβο της σταδιακά εξελισσομένης Ιεράς Εξετάσεως (για αυτό και έχουμε τα λατρευτικά αφελή κείμενα του Θωμά Ακινάτη, του Ιερού Αυγουστίνου κ.λ.π, τα κείμενα φωτισμένων οντολόγων όπως ο Τζιοβάννι Μπρούνο καίγονται μαζί με τους συγγραφείς τους, απουσιάζει η οντολογική υπερσυμπαντική σκέψη, όλα είναι ταυτισμένα στο πώς θα προσαρμόσουμε τη χριστιανική θρησκεία του θεανθρώπου του βυζαντίου στον νέο κόσμο της δύσης).

Η Αναγέννηση αυτόν τον σκοπό υπηρέτησε και αποτελεί καθαρά μεταβυζαντινό χριστιανικό τρόπο ξεγελάσματος των μαζών προκειμένου ο χριστιανισμός να εισέλθει ως πολιτικό και κοινωνικό κίνημα στις μάζες και να τις κατακτήσει επιβάλλοντας τη σκέψη και την ηθική των χριστιανών ώστε οι άνθρωποι να απεμπολήσουν την οντολογική ατομικότητά τους, εξαρτώμενοι από ένα θεό ο οποίος σταδιακά θα μετεξελιχθεί σε ηγεμόνα, επιστήμονα, τεχνοκράτη.